21η ΜΑΡΤΙΟΥ ΗΜΕΡΑ ΕΠΤΑΝΗΣΙΑΚΗΣ ΥΠΕΡΗΦΑΝΕΙΑΣ

Συναγωνιστές Επτανήσιοι
Φίλοι της κίνησης ''Επτάνησος Πολιτεία''
Ο εορτασμός της μέρας αυτής συμπίπτει με τα 4 χρόνια παρουσίας μας,στο διαδίκτυο.
Στα χρόνια αυτά έγιναν πολλά.
Δημιουργήσαμε ιστολόγιο,ομάδα,σελίδα.
Κυρίως όμως κάναμε ένα πράγμα με απόλυτη συνέπεια:

ΦΕΡΑΜΕ ΚΟΝΤΑ ΤΟΥΣ ΕΠΤΑΝΗΣΙΟΥΣ!!!

Από τα Κύθηρα και την Ελαφόνησο,προχωράμε στην Ζάκυνθο, Κεφαλονιά, Ιθάκη, Λευκάδα, Κάλαμο, Καστό,

Μεγανήσι και φτάνουμε στην Κέρκυρα την πρωτεύουσα της Πολιτείας μας,και συνεχίζουμε στους Παξούς,Οθωνούς και Ερείκουσα!
Πρέπει να γίνουν κι άλλα,αλλά η καθημερινότητα αυτά μας επέτρεψε!
Γιατί λυσσάμε με την Επτάνησο Πολιτεία; Για να το πω απλά και λαϊκά!
Η Επτάνησος Πολιτεία είναι το ΠΡΩΤΟ ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΟ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΚΡΑΤΟΣ που ιδρύθηκε μετά την άλωση της Κωνσταντινούπολης.
Ιδρύθηκε στις 21 Μαρτίου του 1800 στην Κωνσταντινούπολη υπό την εποπτεία της Οθωμανικής και της Ρωσικής Αυτοκρατορίας και διατηρήθηκε με τα προβλήματά του,μέχρι τις 8 Ιουλίου 1807.
Είχε σημαία δική της, στρατό,πρεσβευτές,νόμισμα και κυρίως ΣΥΝΤΑΓΜΑ.
Σηματοδότησε την απαρχή της μετέπειτα δημιουργίας του ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ.
Εγινε η προστατευτική φωλιά, των διωκόμενων αγωνιστών της ηπειρωτικής Πατρίδας μας.
Στα Επτάνησα έγινε τότε ένα πάντρεμα: αυτό της Βενετικής κουλτούρας με το Ελληνικό πνεύμα!
Γι'αυτό άλλωστε και διαπνεόμαστε με το δόγμα της ''καθ'ημάς Δύσης'',σεβόμενοι πλήρως το δόγμα της ''καθ'ημάς Ανατολής'' που πρεσβεύουν οι υπόλοιποι συμπατριώτες μας!
Στα χρόνια αυτά γίναμε όλοι σοφότεροι και απομονώσαμε υστερικούς και από τις δύο μεριές!
Αναδείξαμε και αναδεικνύουμε τον εκπληκτικό πλούτο του Ιονίου Νησιωτικού Τόξου.
Εχουμε ως πάγια επιδίωξη την καθιέρωση για ιστορικούς λόγους της σημαίας της Επτανήσου Πολιτείας,ως σημαίας της Περιφέρειας Ιονίων Νήσων, την συντήρηση και διάδοση της μουσικής ντοπιολαλιάς μας, και της αυτοτελούς διδασκαλίας της ιστορίας μας,στα σχολεία των νησιών μας!
Τέλος θέλουμε την καθιέρωση της Ιερής αυτής μέρας,σαν μέρας Επτανησιακής Υπερηφάνειας,επίσημα από το Κράτος!
Φίλοι μου,δεν χρειάζονται μεγαλοστομίες και κραυγές!
Χρειάζεται μόνο γνώση και αγάπη για τον στόχο μας!

ΟΙ ΜΠΡΕΤΕΛΛΕΣ του Διον.Φλεμοτόμου

Ζακυνθινές παρόλες:
Μπρετέλλες: τιράντες.

ΠΙΣΤΟΜΑ του Κων.Θεοτόκη επιμέλεια ανάρτησης Δημ.Φωκά

Οταν, ὕ­στε­ρα ἀ­πὸ τὴν ἀ­ναρ­χί­α πού­χεν ἀν­τα­ριά­σει τὸν τό­πο δί­νον­τας εἰς ὅ­λα τὰ κα­κὰ στοι­χεῖ­α τὸ ἐ­λεύ­τε­ρο νὰ πρά­ξουν κά­θε λο­γῆς ἀ­νο­μί­α, ἡ τά­ξη εἶ­χε πά­λε στε­ρε­ω­θεῖ κ’ εἶ­χε δο­θεῖ ἀ­μνη­στεί­α στοὺς κα­κούρ­γους, τό­τες ἐ­πέ­στρε­ψαν τοῦ­τοι ἀ­π’ τὰ βου­νὰ κι ἀ­πὸ τὰ ξέ­να στὰ σπί­τια τους, κι ἀ­νά­με­σα στοὺς ἄλ­λους ποὺ ξα­ναρ­χόν­ταν ἐ­γύ­ρι­ζε στὸ χω­ριό του κι ὁ Μα­γου­λα­δί­της Ἀν­τώ­νης Κου­κου­λι­ώ­της.

Ἤ­τουν τό­τες ὣς σα­ράν­τα χρο­νῶν, κον­τός, μαυ­ρι­δε­ρός, μ’ ὄ­μορ­φα πυ­κνὰ σγου­ρὰ γέ­νια καὶ μὲ σγου­ρὰ τὰ μαῦ­ρα μαλ­λιά. Τὸ πρό­σω­πό του εἶ­χε χά­ρη καὶ τὸ βλέ­μα του ἤ­τουν χα­ϊ­δευ­τι­κὸ καὶ ἥ­με­ρο – ἀγ­κα­λὰ κι ἀν­τί­φεγ­γε μὲ πρά­σι­νες ἀ­να­λαμ­πές· τὸ στό­μα του ὅ­μως ἤ­τουν μι­κρό­τα­το καὶ κον­τό, δί­χως χεί­λια.

Ὁ ἄν­θρω­πος τοῦ­τος, πρὶν ἀ­κό­μα ρεμ­πε­λέ­ψει ὁ κό­σμος, εἶ­χε παν­τρευ­τεῖ. Κι ὅ­ταν πῆ­ρε τῶν βου­νῶν τὸ δρό­μο, γιὰ τὸν φό­βο τῆς ἐ­ξου­σί­ας, ἄ­φη­κε τὴ γυ­ναί­κα του μό­νη στὸ σπί­τι, καὶ τού­τη δὲν τοῦ ἐ­στά­θη πι­στή, ἀλ­λὰ μὲ ἄλ­λον, νο­μί­ζον­τας ἴ­σως πὼς ὁ Κου­κου­λι­ώ­της ἤ­τουν σκο­τω­μέ­νος ἢ ἀλ­λι­ῶς πε­θα­μέ­νος, εἶ­χε πιά­σει ἔ­ρω­τα, κι ἀ­π’ τὸν ἔ­ρω­τα τοῦ­τον εἶ­χε γεν­νη­θεῖ παι­δί, ποὺ ἄ­ξαι­νεν ὡ­στό­σο χα­ρι­τω­μέ­να καὶ ποὺ ἡ γυ­ναί­κα περ­σό­τε­ρο ἀ­γα­ποῦ­σε.

Ἐ­γύ­ρι­ζε λοι­πὸν ὁ λη­στὴς στὸ χω­ριό του τὴν ὥ­ραν ὅ­που βά­φουν τὰ νε­ρά. Κ’ ἐμ­πῆ­κε ξάφ­νου σπί­τι του, χω­ρὶς κα­νεὶς νὰ τὸ προ­σμέ­νει, ἐμ­πῆ­κε σὰ θα­να­τι­κό, ἀ­να­πάν­τε­χα τέ­λεια, κ’ ἐ­κα­τα­τρό­μα­ξεν ἡ ἄ­τυ­χη γυ­ναί­κα, ἐ­τρό­μα­ξε τό­σο, πού, παίρ­νον­τας τὸ ξαν­θό της παι­δὶ στὴν ἀγ­κα­λιά, τό­σφιγ­γε στὰ στή­θια της τρε­μά­με­νη, ἕ­τοι­μη νὰ λι­γο­θυ­μή­σει καὶ χω­ρὶς νὰ δύ­να­ται νὰ προ­φέ­ρει λέ­ξη κα­μιά.

Ἀλ­λὰ ὁ Κου­κου­λι­ώ­της πι­κρὰ χα­μο­γε­λών­τας τῆς εἶ­πε:

— Μὴ φο­βᾶ­σαι, γυ­ναί­κα. Δὲ σοῦ κά­νω κα­νέ­να κα­κὸ – ἀγ­κα­λὰ καὶ σοῦ πρέ­πει. Εἶ­ναι τὸ παι­δὶ τοῦ­το δι­κό σου;… Ναί;… Μὰ ὄ­χι δι­κό μου! Μὲ ποι­όν —λέ­γε! —τό­χεις κά­μει;

Τ’ ἀ­πο­κρί­θη ἐ­κεί­νη λου­χτου­κι­ών­τας:

— Ἀν­τώ­νη, τί­πο­τε δὲν μπο­ρῶ νὰ σοῦ κρύ­ψω. Τὸ φταῖ­σμα μου εἶ­ναι με­γά­λο. Μὰ, τὸ ξέ­ρω, κ’ ἡ ἐ­γδί­κη­σή σου θά­ναι με­γά­λη· κ’ ε­γὼ, ἀ­δύ­να­το μέ­ρος, καὶ τὸ νή­πιο τοῦ­το, ποὺ ἀ­πὸ τὸ φό­βο τρέ­μει, δὲ δυ­νό­μα­στε νὰ σ’ ἀν­τρει­ε­φτοῦ­με. Κοί­τα πῶς ἡ τρο­μά­ρα μὲ κλο­νί­ζει κα­θὼς σὲ τη­ρῶ. Κά­με ἀ­πὸ μὲ ὅ τι θέ­λεις, μὰ λυ­πή­σου τὸ ἄ­τυ­χο πλά­σμα ποὺ δὲν ἔ­χει προ­στα­σί­α.

Κα­θὼς ἐ­μι­λοῦ­σεν ἡ γυ­ναί­κα, ἐ­σκο­τεί­νια­ζεν ἡ ὄ­ψη του, ἀλ­λὰ δὲν τὴν ἀν­τί­κο­βγε. Ἐ­σι­ώ­πα­σε λί­γο κ’ ἔ­πει­τα τῆς εἶ­πε:

— Γυ­ναί­κα κα­κή! Δὲ ρω­τῶ τώ­ρα, οὐ­δὲ συμ­βου­λή σου, οὐ­δὲ σὲ λυ­ποῦ­μαι. Τ’ ὄ­νο­μα ἐ­κεί­νου θέ­λω. Ἐ­σὲ δὲ θὰ πει­ρά­ξω. Δὲ μο­λο­γᾶς το; Θὰ τὸ μά­θω· τὸ χω­ριὸ ὅ­λο γνω­ρί­ζει μὲ ποι­ὸν ἐ­ζοῦ­σες. Καὶ τό­τες θὰ θυ­σιά­σω καὶ τοὺς τρεῖς σας, θὰ πλύ­νω τὴ ντρο­πὴ πό­χω λά­βει ἀ­πὸ σᾶς, πλά­σμα­τα ἄ­τι­μα!

Ἐ­μο­λό­η­σε.

Κι ὁ Κου­κου­λι­ώ­της ἐ­βγῆ­κε ἀ­μέ­σως. Κι ἀ­φοῦ, ὕ­στε­ρα ἀ­πὸ ὥ­ρα, ξα­ναμ­πῆ­κε στὸ σπί­τι, ἔ­βρη­κε τὴ γυ­ναί­κα του στὸν ἴ­διον τό­πο, ἀ­σά­λε­φτη, μὲ τ’ ἀ­πο­κοι­μι­σμέ­νο τέ­κνο στὴν ἀγ­κά­λη· τὸν ἀ­ναν­τρά­νι­ζε. Μὰ αὐ­τὸς ἐ­ξα­πλώ­θη κα­τα­γῆς καί, σὰ χορ­τά­τος, ἐ­κοι­μή­θη ὕ­πνον βα­θὺν ὣς τὸ ξη­μέ­ρω­μα.

Τὴν ἄλ­λην ἡ­μέ­ραν, ἀ­φοῦ ἐ­ξύ­πνη­σαν, τῆς εἶ­πε:

— Θὰ πᾶ­με στὰ χτή­μα­τά μας νὰ ἰ­δῶ μὴ καὶ κεῖ­να μού­χουν ἁρ­πά­ξει, κα­θὼς μοῦ­χε πά­ρει καὶ σὲ ὁ σκο­τω­μέ­νος.

—Τὸν σκό­τω­σες;

Τὴν ἡ­μέ­ραν ἐ­κεί­νην ὁ ἥ­λιος δὲν ἐ­φά­νη στὴν ἀ­να­το­λή, για­τὶ ὁ οὐ­ρα­νὸς ἤ­τουν γνέ­φια γε­μά­τος καὶ τὸ φῶς με­τὰ βί­ας ἐ­πλή­θαι­νε.

Κι ὁ Κου­κου­λι­ώ­της, βά­νον­τας φτιά­ρι καὶ τσα­πὶ στὸν ὧ­μο, ἐ­δι­ά­τα­ξε τὴ γυ­ναί­κα νὰ τὸν ἀ­κο­λου­θή­σει μα­ζὶ μὲ τὸ παι­δί της. Κ’ ἔ­τσι ἐ­βγῆ­καν κ’ οἱ τρεῖς ἀ­πὸ τὸ σπί­τι.

Καὶ φτά­νον­τας εἰς τὸ χω­ρά­φι, ποὺ ἤ­τουν πο­λὺ νο­τε­ρὸ ἀ­κό­μη ἀ­πὸ τὴν προ­τη­τε­ρι­νὴ βρο­χὴ, ὁ λη­στὴς ἐ­βάλ­θη νὰ σκά­ψει λάκ­κο.

Δὲν ἐ­πρό­φερ­νε λέ­ξη καὶ τὸ πρό­σω­πό του ἤ­τουν χλο­μό, καὶ ὁ ἱ­δρώς, ποὺ ἔ­βρε­χε τὸ μέ­τω­πό του, ἔ­βγαι­νε κρύ­ος. Τὸ στα­χτὶ φῶς, ποὺ ἔ­πε­φτε ἀ­πὸ τὸν οὐ­ρα­νό, ἐ­χρω­μά­τι­ζε πα­ρά­ξε­να τὸν τό­πο· τὸ χι­νό­πω­ρο τὴν αὐ­γὴν ἐ­κεί­νην ἔ­λε­γεν ὅ­λη του τὴ θλί­ψη.

Ἡ γυ­ναί­κα ἐ­κοί­τα­ζε πε­ρί­ερ­γη κι ἀ­νή­συ­χη, καὶ τὸ παι­δά­κι ἐ­παι­χνι­δοῦ­σε μὲ τὰ γου­λιὰ καὶ μὲ τὰ χώ­μα­τα ποὺ ἀ­νά­σκα­φτεν ὁ κα­κοῦρ­γος. Κ’ ἐ­φά­νη γιὰ μιὰ στιγ­μὴν ὁ ἥ­λιος κ’ ἐ­χρύ­σω­σε τὰ ξαν­θὰ μαλ­λιὰ τοῦ νή­πιου, ποὺ ἀγ­γε­λι­κὰ χα­μο­γέ­λα­σε.

Κι ὡ­στό­σο ὁ λάκ­κος ἤ­τουν ἕ­τοι­μος. Κι ὁ Κου­κου­λι­ώ­της, ἀ­κουμ­πών­τας στὸ φτιά­ρι, εἶ­πε τῆς γυ­ναι­κός του:

— Βά­λ’ το πί­στο­μα μέ­σα!

πηγή:https://poihtikhalitheia.wordpress.com

Πη­γή: Ρέ­νου Ἡ­ρα­κλῆ Ἀ­πο­στο­λί­δη, Ἀν­θο­λο­γί­α τῆς Νε­ο­ελ­λη­νι­κῆς Γραμ­μα­τεί­ας, Το Δι­ή­γη­μα ἀ­πό τὶς ἀρ­χές του στὸν 19ο αἰῶ­να ὣς τὶς μέ­ρες μας, Α’ τό­μος, Τὰ Νέ­α Ἑλ­λη­νι­κά, Ἀ­θῆ­ναι χ.χ. [α΄ δη­μο­σί­ευ­ση περ. Τέ­χνη, 1898-9].

Η ΓΟΛΑΝΑ του Θοδωρή Γεωργάκη

Βλέπετε την λαιμαριά στο λαιμό των αλόγων;

Γολάνα την λέμε στην Λευκάδα.

ΘΑΥΜΑ - ΣΙΟ του Δημ.Σολδάτου (Λευκάδα)

Στην Παναγία των Ξένων

στην Πλατεία Μαρκά, στην Λευκάδα,

ένα χορταράκι φύτρωσε, χωρίς χώμα,

στην ρωγμή που άνοιξε ο σεισμός

κάτω απ' την εικόνα της Παναγίας,

σε σχήμα σταυρού!

Δεν είναι ΘΑΥΜΑ-ΣΙΟ;

ΜΙΑ ΖΩΓΡΑΦΙΑ ΠΟΛΕΜΟΥ ΣΤΑ ΚΥΘΗΡΑ του Παναγιώτη Λευθέρη

Η ''ανατριχιαστική'' αυτή ζωγραφιά, ξεθωριάζει σιγά σιγά, πάνω σε ένα τοίχο ενός ξέσκεπου χαλάσματος, σε ένα χωράφι έξω από τον Ποταμό Κυθήρων... 
Το ζωγράφισε στην διάρκεια του πολέμου, ένας ταλαντούχος τότε έφηβος, επηρεασμένος από τα αναγνώσματά του, και ενώ διανυκτέρευε στο χωράφι για να φυλάει να μην κλέψουν τις πατάτες...
 Ήταν ο αείμνηστος Δημήτρης (Μίμης) Ζαγλανίκης αδελφός της μάνας μου. 
Ευχαριστώ τον Κοσμά Μεγαλοκονόμο,που με την φωτογραφία του μας τον θύμισε...

''ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΔΗΘΕΝ ΓΚΟΜΕΝΟΥΣ'' του Νικολάου Κουτούζη

''Είναι πολλά αρχοντόπουλα
που σειούνται και λυγιούνται
Στα φανερά ντονιάρουνε
και στα κρυφά γαμιούνται''

ντονιάρω:κάνω κόρτε (καμάκι)

Σατυρικό τετράστιχο του Νικολάου Κουτούζη (Ζάκυνθος 1741 - Ζάκυνθος 1813)

Νικόλαος Κουτούζης

ΑΓΙΟΙ ΣΑΡΑΝΤΑ ΖΑΚΥΝΘΟΥ του Διον.Φλεμοτόμου

Η προσεισμική εκκλησία τους χώριζε την πόλη σε δύο τμήματα: "την Μέσα Μερία" και την "Όξω Μερία", με τις ανάλογες κοινωνικές προεκτάσεις. Η γιορτή στο νησί θεωρείται η απαρχή της Άνοιξης και αυτήν την μέρα ξεκινούσαν οι γεωργοί το κλάδεμα, ενώ οι νοικοκυρές έσπερναν τον βασιλικό, για να βγει "σαραντάκλωνος". Στα σπίτια μαγείρευαν 40 διαφορετικά φαγητά ή έτρωγαν παστέλι, επειδή πίστευαν πως το μέλι έχει φτιαχτεί από 40 διαφορετικά λουλούδια. Στους Αγίους αυτούς έχει αποδοθεί η σωτηρία του νησιού από την δεύτερη επιδημία πανούκλας.

ΟΙ ΘΡΑΣΥΔΕΙΛΟΙ της Δημήτριας Φωκά

 Ολοι οι θρασύδειλοι ντρέπονται, όταν φανερώνονται οι ντροπές τους

 και όχι, όταν τις κάνουν.

Ένα εμβληματικό θύμα θρασύδειλων σκουπιδιών

ΚΑΟΝΑΣ του Γιάννη Γαστεράτου

Ο Κάονας λέγεται  ο γλάρος στην νότια Κέρκυρα.

Ο Όθωνας Μιχαλάς,  μας θύμισε τους στίχους της Ευτυχίας Μάστορα εκ Παξών που υπήρξε από τις εμβληματικές δασκάλες του Σχολείου Κωφών και Βαρυκόων Πάτρας

''Τον κάονα τον ήξερα λευκό θαλασσοπούλι
μεσ' στο γαλάζιο τ'ουρανού και στο γλαυκό του πόντου
ν' ακολουθεί τη ρότα μας και να φτεροκοπάει
τότε που το καϊκι μας για τους Παξούς τραβούσε''

Η 21 ΜΑΡΤΙΟΥ ΠΛΗΣΙΑΖΕΙ

Κάθε χρόνο και καλύτερα να γράψω, ΟΛΟ τον χρόνο η διαδικτυακή ''Επτάνησος Πολιτεία'' δίνει έναν 
διαρκή αγώνα για να γιορτάζεται αυτή η ημερομηνία.
Στα 1800 ιδρύθηκε το πρώτο ανεξάρτητο ΕΛΛΗΝΙΚΟ κράτος.
21 χρόνια πριν την κήρυξη της Επανάστασης οι Ιόνιοι Πολίτες είχαν ανοίξει τον δρόμο.
Με την βοήθεια των ορθόδοξων Ρώσων υπό τον Ναύαρχο Ουζακώφ,απελευθερώθηκαν από τους Γάλλους και στην συνέχεια στην Κωνσταντινούπολη υπογράφτηκε η ανεξαρτησία τους.
Είχαν δική τους σημαία,δικό τους στρατό,δικό τους νόμισμα,είχαν πρεσβευτές σε διάφορες χώρες του τότε κόσμου...
Είχαν κάνει ένα πάντρεμα της αδιαμφισβήτητης Ελληνικότητας των νησιών με την τετρακοσίων ετών Βενετσιάνικη παράδοση.
Προβλήματα υπήρχαν πολλά...
Για σκεφτείτε τι προβλήματα έχει σήμερα η Πατρίδα μας και θα καταλάβετε πόσα προβλήματα θα υπήρχαν τότε σε ανθρώπους που δεν είχαν γνωρίσει ΠΟΤΕ την ανεξαρτησία τους!
Όμως το ''πείραμα'' προχώρησε.
Ο σπόρος είχε φυτευτεί σε εύφορο έδαφος και αυτό ήταν η Επτανησιακή ψυχή!
Πολλοί δεν κατάλαβαν τι σήμαινε η παρουσία στο διαδίκτυο της ''Επτανήσου Πολιτείας''.
Αλλοι νόμιζαν ότι θέλουμε να πολιτευτούμε και γιαυτό ήρθαν δίπλα μας για να αποκτήσουν γνωριμίες... Αποβλήθηκαν μόνοι τους σαν  καρκινικά κύτταρα. 
Αλλοι και άλλες ήρθαν να βρούν σύντροφο...ΑΤΥΧΗΣΑΝ
Αλλοι ηλίθιοι νόμισαν ότι έχουμε αυτονομιστικές τάσεις...
Βλακείες,βλακείες,βλακείες...που μειώνουν το μεγαλείο της Επτανησιακής Ψυχής!
Ο στόχος μας είναι ΕΝΑΣ:
Η διατήρηση ζωντανής της ιστορίας μας και η ανάδειξη της Επτανησιακής Αξιοπρέπειας.
Ολοι όσοι μας διαβάζετε, σε κάθε ευκαιρία μιλάτε για την ιστορία και τους αγώνες των νησιών τση καρδίας μας!