«Μίαν ημέραν του 1848 με προσεκάλεσεν [ο ποιητής Διονύσιος Σολωμός] εις γεύμα, "διά να τιμήσω", ως μου είπε, "μίαν μακαρονάδα."
Μόλις εκαθήσαμεν, είδε ότι δεν ήμουν χαρούμενος. Μετά τινα λεπτά μου λέγει:
– Σήμερα δεν έχεις διάθεσιν, τι έχεις;
– Κακάς ειδήσεις, του είπα.
Μόλις εκαθήσαμεν, είδε ότι δεν ήμουν χαρούμενος. Μετά τινα λεπτά μου λέγει:
– Σήμερα δεν έχεις διάθεσιν, τι έχεις;
– Κακάς ειδήσεις, του είπα.
[...]
Μετά δύο λεπτά περίπου μου λέγει:
– Ίσως … νέον δυστύχημα διά την Ιταλίαν;
Ειπέ μου …!
–Ναι, η μάχη της Νοβάρας, η οποία θα ελευθέρωνε τους Ιταλούς.
Ενίκησαν οι Αυστριακοί ένεκα προδοσίας ενός στρατηγού!
Δεν είχα προφέρει την τελευταίαν λέξιν, και ως αστραπή ηγέρθη και εβάδιζε δεξιά και αριστερά, πολύ ταραγμένος.
– Ίσως … νέον δυστύχημα διά την Ιταλίαν;
Ειπέ μου …!
–Ναι, η μάχη της Νοβάρας, η οποία θα ελευθέρωνε τους Ιταλούς.
Ενίκησαν οι Αυστριακοί ένεκα προδοσίας ενός στρατηγού!
Δεν είχα προφέρει την τελευταίαν λέξιν, και ως αστραπή ηγέρθη και εβάδιζε δεξιά και αριστερά, πολύ ταραγμένος.
Μου φαίνεται ότι ακόμη βλέπω το μεγαλοπρεπές εκείνο ανάστημα του ποιητού του εμπνευσμένου, με τα χέρια εις τα μαλλιά, με τα μάτια γεμάτα φωτιά και δάκρυα, όλως αφωσιωμένου εις την Ιταλίαν, με τας υψηλοτέρας σκέψεις ευγνωμοσύνης. Τόσον με συνεκίνησεν, ώστε έτρεχαν τα δάκρυά μου, τα οποία προσεπάθουν να κρύψω διά να μη τον λυπήσω περισσότερον.
Το γεύμα εναυάγησε, εχάθησαν τα μακαρόνια. Η ευγενής εκείνη καρδία μου εζήτησε συγγνώμην διότι έμεινα νηστικός»
.
ΤΖΟΥΖΕΠΕ ΛΙΜΠΕΡΑΛΙ ή Ιωσήφ Λιμπεράλης ή Λιβεράλης ή Ελευθεριάδης (Κέρκυρα 1820- Ζάκυνθος 1899)
"Αυτοβιογραφία"
.
ΤΖΟΥΖΕΠΕ ΛΙΜΠΕΡΑΛΙ ή Ιωσήφ Λιμπεράλης ή Λιβεράλης ή Ελευθεριάδης (Κέρκυρα 1820- Ζάκυνθος 1899)
"Αυτοβιογραφία"
Έλληνας ιταλικής καταγωγής συνθέτης, δάσκαλος μουσικής, ιμπρεσάριος, σκακιστής και συνθέτης σκακιστικών προβλημάτων.
Γιος του Ιταλού αρχιμουσικού του Βρετανικού στρατού Ντομένικο Λιμπεράλι και της Ζακυνθινής Αικατερίνης Μιλιοράτη.
Γιος του Ιταλού αρχιμουσικού του Βρετανικού στρατού Ντομένικο Λιμπεράλι και της Ζακυνθινής Αικατερίνης Μιλιοράτη.
Ο Ιωσήφ πήρε τα πρώτα του μαθήματα μουσικής από τον αδελφό του Αντώνιο ενώ σπούδασε στο Ωδείο Σαν Πιέτρο της Νάπολης και στο Ωδείο του Μιλάνου. Υπηρξε, επίσης, μαθητής του Νικόλαου Χαλικιόπουλου Μάντζαρου.
Από το 1840 δίδασκε πιάνο στην Κέρκυρα και έγινε αρχιμουσικός μπάντας της κερκυραϊκής Φιλαρμονικής (1842-1852). Επίσης, επί σειρά ετών υπήρξε ιμπρεσάριος του θεάτρου San Giacomo της Κέρκυρας.
Το 1852 παντρεύτηκε με την Ζακυνθινή Αικατερίνη Χαριάτη και εγκαταστάθηκε στην Ζάκυνθο όπου συνέχισε να διδάσκει πιάνο. Το 1870 μετακόμισε στην Πάτρα όπου κι εκεί έκανε μαθήματα πιάνου . Στην Πάτρα ο Λιμπεράλης έκανε προσπάθειες για την δημιουργία φιλαρμονικής μπάντας και το 1886 ήταν μέλος της επιτροπής για την δημιουργία δημοτικής μπάντας.
Συνέθεσε πολλά έργα, σήμερα είναι γνωστά 17 έργα για πιάνο , όπερες με πλοκές αναφερόμενες στην επανάσταση του 1821), μελοποίησε πολλά εμβατήρια ανάμεσα τους και τον ύμνο του Παναχαϊκού ΓΣ, από τα έργα του σώζονται τμήματα.
Το 1852 παντρεύτηκε με την Ζακυνθινή Αικατερίνη Χαριάτη και εγκαταστάθηκε στην Ζάκυνθο όπου συνέχισε να διδάσκει πιάνο. Το 1870 μετακόμισε στην Πάτρα όπου κι εκεί έκανε μαθήματα πιάνου . Στην Πάτρα ο Λιμπεράλης έκανε προσπάθειες για την δημιουργία φιλαρμονικής μπάντας και το 1886 ήταν μέλος της επιτροπής για την δημιουργία δημοτικής μπάντας.
Συνέθεσε πολλά έργα, σήμερα είναι γνωστά 17 έργα για πιάνο , όπερες με πλοκές αναφερόμενες στην επανάσταση του 1821), μελοποίησε πολλά εμβατήρια ανάμεσα τους και τον ύμνο του Παναχαϊκού ΓΣ, από τα έργα του σώζονται τμήματα.
Εκτός από μουσικοσυνθέτης ο Λιμπεράλης ήταν ο πρώτος Έλληνας που δημοσίευσε από τον ελλαδικό χώρο σκακιστικά προβλήματα σε σκακιστικά περιοδικά άλλων χωρών πάνω από μία εικοσαετία . Δημοσίευσε πάνω από 60 σκακιστικά προβλήματα πολλά από τα οποία διασώζονται και σήμερα, είχε πάρει μέρος και στον διαγωνισμό του σκακιστικού συνεδρίου της Νέας Υόρκης το 1880. Ήταν μέλος του Κύκλου των σκακιστών της Πάτρας που έδρασε τον 19ο αιώνα .
Ο Ιωσήφ επέστρεψε στην Ζάκυνθο το 1886, όπου πέθανε στις 17 Σεπτεμβρίου 1899.
Ο Ιωσήφ επέστρεψε στην Ζάκυνθο το 1886, όπου πέθανε στις 17 Σεπτεμβρίου 1899.
