ΑΝΔΡΕΑΣ ΜΕΤΑΞΑΣ και ΘΕΟΔΩΡΟΣ ΚΟΛΟΚΟΤΡΩΝΗΣ

Ο φιλίστωρ Ορέστης Καππάτος μας κάνει κοινωνούς με μια πολύ σημαντική πτυχή της ιστορίας της ελληνικής επανάστασης του 1821.
- Ένας Κεφαλλήνας εμψύχωσε τον απογοητευμένο Γέρο του Μωριά, το δύσκολο καλοκαίρι του 1822. 

Η απόδειξη και η άγνωστη συνομιλία κόντε Ανδρέα Μεταξά και Θεόδωρου Κολοκοτρώνη, πριν την μάχη των Δερβενακίων.

Στην θέση «Δερβενάκια» στα μικρά ορεινά περάσματα μεταξύ Κορίνθου & πεδιάδος του Άργους, στις 26 Ιουλίου 1822 διεξήχθη μια σωτήρια για την επανάσταση μάχη, η οποία αποτέλεσε ένα ισχυρό & καταλυτικό κτύπημα εις βάρος του Μαχμούτ πασά της Δράμας, (Δράμαλη Πασά).
Όμως τί είχε συμβεί λίγες μέρες νωρίτερα;

 Ποιός ήταν αυτός που εμψύχωσε τον απογοητευμένο Θεόδωρο Κολοκοτρώνη;
Από τα «Απομνημονεύματα περί Ελληνικής Επαναστάσεως υπό Φωτάκου» , πρώτου Υπασπιστή του Γέρου του Μωριά (το πραγματικό όνομα του Υπασπιστή, ήταν Φώτιος Χρυσανθακόπουλος) και συγκεκριμένα στις σελ 186, 187 & 188, μπορούμε να βρούμε εκπληκτικά στοιχεία για εκείνες τις δύσκολες ώρες της επαναστάσεως. 

Μετά την επιβεβαίωση της είδησης καθόδου του Δράμαλη Πασά, επικράτησε στην Ελληνική πλευρά προβληματισμός και πανικός που έφθασε στα όρια ολοκληρωτικής απώλειας, όλων όσων είχαν επιτευχθεί μέχρι εκείνη την στιγμή. 
Ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης διέθετε δυο χιλιάδες στρατό, τον οποίο συντηρούσε με δικά του έξοδα. Έστειλε στην Νεμέα τους χίλιους επτακοσίους άνδρες του και κράτησε μόνον τριακόσιους κοντά του, οδεύοντας για τον Αχλαδόκαμπο. Εκεί συνάντησε Μανιάτες, οι οποίοι φοβισμένοι έφευγαν για την πατρίδα τους. «Στου διαβόλου την μάνα να πάτε Κακαβούλια, τους είπεν ο αρχηγός και ετράβηξε δια το Ταβούλι» . 
Στο χωριό αυτό, βρήκε πολλούς να έχουν καταφύγει από τους Μύλους & το Ναύπλιο, όπως τους Δημήτριο Υψηλάντη, Πετρόμπεη Μαυρομιχάλη, Πάνον Κολοκοτρώνη, ΠαπαΦλέσα, τον Ιθακήσιο Δ. Ευμορφόπουλο, όλους φοβισμένους και ταραγμένους. Εκεί μετέβη και ο Κόντε Ανδρέας Μεταξάς με τους Σ. Παπαλεξόπουλο και Ανδρέα Καλαμογδάρτη. 
Η προσωρινή «Κυβέρνησις» (ή Εκτελεστικόν) είχε μπει σε καράβια. Γράφει ο Φωτάκος : « Όλοι απελπίστηκαν και ανεμοσκορπίστηκαν …θρήνος και κλαυθμός πολύς εγίνετο τότε εις όλην την πόλιν του Άργους.» Ο Κολοκοτρώνης είχε αδικηθεί λίγο καιρό πριν από την «Προσωρινή Κυβέρνηση», διότι παρά τις νίκες του σε Βαλτέτσι, Τριπολιτσά  κλπ, είχε παραγκωνισθεί και τα ηνία της εξουσίας είχαν περάσει σε ανθρώπους με ύποπτους στόχους.
 Όλοι φοβόντουσαν να του μιλήσουν.
 Ήταν 9η Ιουλίου 1822.
 Ο κόντε Μεταξάς ήταν ο μόνος που πήρε παράμερα τον Κολοκοτρώνη και του είπε τα κάτωθι λόγια : «Τι στοχάζεσαι Κολοκοτρώνη, ο χαϊμός της πατρίδος φέρει ατιμία εις εσένα. Εις τούτο ο λαός τι πταίει; Καθώς και η νίκη σου φέρει τιμήν , οι άλλοι φεύγουν, κρύβονται , σκεπάζονται, δεν μένει εις αυτούς τίποτε..» 
Πρώτη φορά τότε άκουσε με πολλή προσοχή τους λόγους του κόντε Λάλα*, συγκινήθηκε βαθιά, και πήρε την οριστική του απόφαση να οργανώσει την άμυνα κατά του Δράμαλη Πασά.
 Τα θερμά πατριωτικά λόγια ενός Κεφαλλήνα, όπως αυτά έχουν αποτυπωθεί στα απομνημονεύματα του πρώτου Υπασπιστή, ήταν αυτά που έδωσαν ένα όραμα νίκης στα μάτια του Γέρου του Μοριά και τον έκαναν να βάλει , προσωρινά, στην άκρη την πίκρα του από τις μεθοδεύσεις του «Εκτελεστικού» και των διορισμένων «Μινίστρων» . 

*σημ. ιστολογίου: κόντε Λάλας ονομάζεται γιατί ένα χρόνο πριν κατατρόπωσε του λαλαίους τούρκους στην Ηλεία , αναζωπυρώνοντας έτσι τον εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα μας

ΦΡΑΓΚΙΣΚΟΣ ΠΥΛΑΡΙΝΟΣ Ο ΟΥΤΟΠΙΚΟΣ ΣΟΣΙΑΛΙΣΤΗΣ

 Ο Φραγκίσκος Πυλαρινός γεννήθηκε στο Ληξούρι της Κεφαλονιάς στα 1802. Γεννήθηκε δηλαδή, κατά την διάρκεια της Επτανήσου Πολιτείας, του πρώτου  ανεξάρτητου ελληνικού κράτους.
Σπούδασε φιλοσοφία στο Παρίσι και εκεί στα 1830 γνωρίζει και ενστερνίζεται τον ουτοπικό σοσιαλισμό τον οποίο και θα προπαγανδίσει αργότερα στην Ελλάδα.
Το 1833 έρχεται στην Ελλάδα και εγκαθίσταται στο Ναύπλιο όπου μιλάει και  γράφει για έναν παγκόσμιο κοινωνισμό.
Το 1834 εμπλέκεται στην δίκη του Κολοκοτρώνη οπότε διώχνεται από την Ελλάδα και εγκαθίσταται στην υπό αγγλική κατοχή, Κεφαλονιά και ασκεί το επάγγελμα του δάσκαλου.
Στο νησί συμμετέχει στους αγώνες κατά της αγγλικής κατοχής οπότε και απελαύνεται το 1840 και εγκαθίσταται στην Αθήνα.
Μετά το κίνημα της 3ης Σεπτέμβρη 1843, διορίζεται σαν καθηγητής στο Πανεπιστήμιο με την βοήθεια του συμπατριώτη πρωθυπουργού Ανδρέα Μεταξά.
Τα πράγματα δεν ήταν απλά την εποχή εκείνη. Η ρωσόφιλη εφημερίδα Αιών, υποστήριζε σφόδρα τον Πυλαρινό και φυσικά ο ρωσόφιλος Μεταξάς. Η εφημερίδα καταγγέλει όσους εναντιώνονται στις πανεπιστημιακές παραδόσεις του, σαν όργανα του ξενισμού. Εδώ εννοεί το αγγλόφιλο κόμμα.
Η κατάσταση εκτραχύνεται και στις 15 Φλεβάρη 1845 ένας φοιτητής τον βρίζει σκαιά και τότε ο αδελφός του καθηγητή που είναι παρών, χτυπάει τον εν λόγω φοιτητή. 

Δημιουργούνται έντονα επεισόδια ,είναι τα λεγόμενα Πυλαρινά.
Γενικά ο Πυλαρινός ακολουθεί την εγελιανή φιλοσοφία κατά την οποία κινητήρια δύναμη της ιστορίας είναι το πνεύμα και κάθε λαός δημιουργεί το δικό του ιδιότυπο πνεύμα που αποτελεί μέρος του παγκοσμίου πνεύματος.
Ο Παπαδιαμάντης έγραψε γι΄αυτόν: '' εδίδασκεν εις την γείτονα αίθουσαν ο γέρων Πυλαρινός, με κεραυνώδη φωνήν, όλος χειρονομίαν και έξαρσιν''.
Αγωνίστηκε για την ΄Ενωση των Ιονίων με την μητέρα Πατρίδα.
Απολύθηκε από την θέση του καθηγητού επί κυβερνήσεως Κωλέττη και επανήλθε αργότερα με υποβαθμισμένο πλέον το μάθημά του.
Πέθανε σε ηλικία 80 χρόνων το 1882 στην Αθήνα.