ΕΛΙΣΑΒΕΤ ΜΟΥΤΖΑΝ ΜΑΡΤΙΝΕΓΚΟΥ

Η Ελισάβετ Μουτζά(ν) γεννήθηκε στις 2 Οκτωβρίου του 1801 στη Ζάκυνθο. Ήταν κόρη του Φραγκίσκου Μουτζά(ν) και της Αγγελικής Σιγούρου. Οι γονείς της κατάγονταν από αριστοκρατικές οικογένειες της Ζακύνθου και ο πατέρας της ασχολήθηκε με την πολιτική. Η Ελισάβετ μεγάλωσε σε αυστηρό, κλειστό περιβάλλον, όμως από μικρή είχε ιδιαίτερο ενδιαφέρον για την μάθηση και τα γράμματα. Γνώριζε την ιταλική και τη γαλλική γλώσσα και επηρεάστηκε από τους τρεις δασκάλους της, τον Γεώργιο Τσουκαλά, τον Θεοδόσιο Δημάδη και τον Βασίλειο Ρομαντζά, όλοι κατώτεροι ορθόδοξοι κληρικοί. Παράλληλα επιδιδόταν στο γράψιμο ποιημάτων, θεατρικών έργων στην ελληνική και ιταλική γλώσσα και μεταφράσεων από την αρχαία ελληνική γραμματεία.

Επιθυμία της ήταν να μην παντρευτεί, αλλά να αφοσιωθεί στην μελέτη και την συγγραφή. Εξαιτίας των αντιρρήσεων της οικογένειάς της, αντιπρότεινε να κλειστεί σε μοναστήρι ή να αποσυρθεί σε μία κατοικία της οικογένειας στην ύπαιθρο, όμως και αυτές οι επιθυμίες της δεν γίνονταν δεκτές από τους δικούς της. Μπροστά στην προοπτική να παραμείνει ανύπαντρη και να κατοικεί με τους γονείς της, χωρίς να έχει το δικαίωμα να βγαίνει από το σπίτι, αποφάσισε να φύγει κρυφά από το νησί, όμως μετά από μια αποτυχημένη απόπειρα επέστρεψε χωρίς να την αντιληφθεί κάποιο μέλος της οικογένειάς της και τελικά αναγκάστηκε να υποχωρήσει και δεχτεί την επιθυμία των δικών της να παντρευτεί. Το 1831 μετά από απόφαση της οικογένειάς της παντρεύτηκε τον κατά είκοσι χρόνια μεγαλύτερό της Νικόλαο Μαρτινέγκο, με τον οποίο απέκτησε ένα γιο τον Ελισαβέτιο.

Η Ελισάβετ Μουτζά(ν) - Μαρτινέγκου πέθανε στις 9 Νοεμβρίου του 1832, δύο εβδομάδες μετά την γέννηση του γιου της, από επιπλοκές μετά τον τοκετό. Στο χώρο της λογοτεχνίας η Μαρτινέγκου έγραψε 15 έργα για το θέατρο, στην ελληνική και ιταλική. Από τα έργα της έχουν σωθεί ελάχιστα αποσπάσματα, μία κωμωδία με τίτλο ο Φιλάργυρος, κάποια ιταλικά κείμενα, 20 επιστολές, ο πρόλογος μιας πραγματείας Περί Οικονομίας, τα ποιήματα Ωδή εις το πάθος του Ιησού Χριστού και Εις την Θεοτόκον και αποσπάσματα πεζών μεταφράσεων από την Οδύσσεια, τον Προμηθέα Δεσμώτη και τις Ικέτιδες του Αισχύλου. Παρά τον μεγάλο όγκο του συγγραφικού της έργου, το μόνο που σώθηκε ακέραιο είναι η Αυτοβιογραφία της, την οποία εξέδωσε ο γιος της το 1881, με κάποιες περικοπές, σε έναν τόμο μαζί με δικά του ποιήματα