ΣΑΝ ΗΜΟΥΝ ΠΑΙΔΙ της Ανδριανής Βοντετσιάνου (Κέρκυρα)

Σαν ήμουν παιδί, 
μια μικρή χάρτινη βαρκούλα είχα δίχως πανί.
Ψιθύριζα συνέχεια πως θέλω να την βγάλω στην μεγάλη θάλασσα. 
Μα πως να επιπλεύσει σε τέτοια νερά, 
πως να κυριεύσει κύματα και θεριά;

Έστησα τον δικό της ωκεανό.
Πάνω σε ένα ξύλο έριξα λίγες σταγόνες νερό.
Το αλάτισα καλά να θυμίζει θάλασσα και την εναπόθεσα ευλαβικά.

Την άφησα να ταξιδέψει,
να σχεδιάσει πορεία και να αγναντέψει.
Και κείνη, πήγαινε από την μια στάλα στην επόμενη και έγερνε επικίνδυνα σαν φύσαγε ο αγέρας που έμπαινε από το παράθυρο...

Έτσι και τώρα που μεγάλωσα.

Μια τόσο δα μικρή αγάπη θέλω για να πάρω δύναμη και να προχωρήσω.
Φτάνει να με αγκαλιάσεις και σχεδιάζω γέφυρες ως τους ουρανούς,
μια φορά να με κοιτάξεις και αντλώ ενέργεια να κτίσω πύργους ψηλούς.

Μια μικρή χάρτινη βαρκούλα έγινε πλοίο, υπερωκεάνιο.
Μια απόδειξη αγάπης, γίνεται για μένα δώρο σπάνιο.
Ένα φιλί, για μια ζωή μαζί, σημάδι επουράνιο...