ΜΙΑ ΞΕΧΑΣΜΕΝΗ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΤΑΞΗ ΣΤΑ ΠΑΛΙΑ ΕΠΤΑΝΗΣΑ

''ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΤΟΥ ΣΠΙΤΙΟΥ''

Αποτελούσαν μια ξεχωριστή τάξη και με τίποτε δεν μπορούμε να τους αντιστοιχίσουμε με σημερινές

καταστάσεις.

Για όλες τις άλλες κοινωνικές ομάδες που υπήρχαν στα Επτάνησα,μπορούμε να βρούμε σημερινά αντίστοιχα,αλλά για τους ανθρώπους του σπιτιού στα παλιά αρχοντικά(και δεν ήσαν λίγοι),δεν υπάρχει σήμερα αντίστοιχη ομάδα.

Δεν ήταν υπηρέτες,αλλά ένα είδος κατώτερου βαθμού στην φαμελική ιεραρχία.Οι ίδιοι δεν ένοιωθαν δούλοι γιατί υπήρχε διαφορετικός δεσμός με το αφεντικό τους.

Ο ενικός χρησιμοποιείτο κατά την συνομιλία με τον άρχοντα τους,πράγμα που δείχνει την οικειότητα που υπήρχε.

Δεν είχανε καμμία σχέση με τους ποπολάρους,ούτε ταξική,ούτε και συναισθηματική.

Ούτε όμως και με τους σέμπρους του χωριού.

Είχαν εξασφαλισμένη τροφή και κουμπαριά με τους αφεντάδες τους.Οι αρχόντοι θεωρούσαν ιερό χρέος να τους παντρέψουν και να τους βαφτίσουν τα παιδιά τους.

Η ομπρέλα του αφέντη τους προστάτευε ακόμα και όταν είχαν φασαρίες με το Ρεγκιμέντο,καλύπτονταν δηλαδή με την ίδια ασυλία που καλυπτόταν και η αρχοντική φαμίλια!

Πολλές φορές ο όρος που τους χαρακτήριζε ήταν μαμούρια.

οι παραπάνω πληροφορίες είναι αλιευμένες από τον Περίπλου του κόντε Διονύση Ρώμα

Διαβάζοντας το κείμενο αυτό η Ολυμπία Τραυλού προσέθεσε πολύ χρήσιμες πληροφορίες που βοηθούν να γίνει πιο κατανοητός ο ρόλος των μαμουριών στο αρχοντικό επτανησιακό σπίτι μιάς άλλης εποχής.
Στο αρχοντικό του νόνου μου σιορ Διονυσάκη Τραυλού, δύο ήταν ''οι άνθρωποι του σπιτιού'' ο Κουμπές και η Πολυκρήτη Βασιλιά από τα Χαλιωτάτα Κεφαλληνίας.
Εγώ γνώρισα την δεύτερη και ήταν και δεύτερή μου μάνα.
Ψυχοκόρη τση νόνας μου Ολυμπίας,ήρθε στο σπιτικό σε εφηβική ηλικία και παρέμεινε μέχρι θανάτου.
Και οι δυό τους ήταν αφοσιωμένοι στις εσωτερικές και εξωτερικές δουλειές του σπιτιού και με πίστη και αλτρουϊσμό υπερασπίζονταν τα συμφέροντα της οικογένειας.
Μετά τους σεισμούς ακολούθησαν το Τραυλέϊκο στην Αθήνα και ο πρώτος πέθανε σύντομα. Η δεύτερη μας μεγάλωσε σαν μεγάλα παιδιά και είχε τις έννοιες και τις αγωνίες μας.
Τους θεωρούμε μέλη της οικογενείας μας γι'αυτό και η αδελφή μου Παυλίνα Τραυλού βάφτισε την μοναχοκόρη της, τιμής ένεκεν, Πολυκρήτη.
Αιωνία τους η μνήμη και ελαφρύ το χώμα που τους σκεπάζει...