Σ’ αυτό το σπίτι που 'ρταμε δετόρος μην πατήσει
και πεθερά το πόδι τση, δελέγκου να τσάκισει.
Να βγάλουνε τη φάουσα, όσοι για τα καλά τσου,
και για την κόρη του σπιτιού, ξερνάνε τ’ άντερα τσου.
Κι’ οποίος την οικογένεια ετούτη καταριέται,
ζουρλός μπροστά στον άγιο, δυο χρόνια να σγουριέται.
Σ’ αυτό το σπίτι που 'ρταμε δόντι να μη πονέσει
και κάθε χρόνο ή κυρά να φκιάχνει και βελέσι.
Να πλέκει δε στον άντρα τση, το χρόνο δυο σκαλτσούνια,
να του μπαλώνει το βρακί, σα γίνεται μπουκούνια.
Όντες τα νύχια αξαίνουνε, ζήτα τση το χατήρι
να σου τα κόβει η κυρά, ντρίτα με κλαδευτήρι.
Σ’ αυτό το σπίτι που 'ρταμε, μ’ ασβέστη μουντισμένο,
του χρόνου τση Μπουρμπουρελούς, να 'ναι παλαμισμένο.
Οι πουλακίδες του σπιτιού ούλες να σφαλιαστούνε
και μοναχά οι κόκοροι ν’ αρχίσουν να γεννούνε.
Ο σκύλος σου σιορπάτρη μου, ξελάγκι να σε παίρνει
να γλύφει τσι ποδάρες σου, με γλίδα να χορταίνει.
Σ’ αυτό το σπίτι που 'ρταμε κλητήρας αν πατήσει,
ό νοικοκύρης του σπιτιού να τον ξυλοκοπήσει.
Να 'ρχονται μπρος την πόρτα του, να παίζουν τσι αμάδες,
για τσι κοπέλες του σπιτιού, δέκα προξενητάδες.
Κι’ αν έμπει κάποιος ρέμπελος, προικιά για να τσου κλέψει
μέσα στο χρόνο σα δεντρί, σακάτικο να ρέψει.
Σ’ αυτό το σπίτι που 'ρταμε γεννιώνται μόν’ αγόρια,
γιατί ποτέ τση η κυρά, δεν έχει στενοχώρια,
Βράζει τ’ άγριολάχανα με ξύδι ή λεμόνι
και δίνη του αφέντη τση, για να τον δυναμώνει.
Τόμου τση κάνει ό άντρας τση, τίποτσι κουτσουκέλες,
του σπάει στο τσερβέλο του, τσι πήλινες παδέλλες.
Σ’ αυτό το σπίτι που 'ρταμε, τα κάλαντα να πούμε
Άγιε μου καν' το θάμα σου, το κέρασμα να δούμε.
Κρασί να μας τρατάρουνε, μεγάρι σακκοτρύγι
ή πρέντζα που σκουλήκιασε, κάνε να φάμε λίγη
Να μας κεράσουνε θολό νερό, άφ’ το πηγάδι
κι αν δεν την καβαντζάρουμε, σονάρουμε στον Άδη.
Σ’ αυτό το σπίτι που 'ρταμε, γιατρός δεν έχει θέση,
τόμου ο νοικοκύρης του, συχνά γίνεται φέσι.
Αν πάθει το κοστιπατσιό, θερμόγιο αν τον πιάσει,
ζουμί από αγκλέουρα, πίνει να του πέρασει
Και πόνοι σαν τον ζώνουνε, σε όλο το κορμί του
να του περάσουν βλαστημά, τη μάνα και μαμή του
και πεθερά το πόδι τση, δελέγκου να τσάκισει.
Να βγάλουνε τη φάουσα, όσοι για τα καλά τσου,
και για την κόρη του σπιτιού, ξερνάνε τ’ άντερα τσου.
Κι’ οποίος την οικογένεια ετούτη καταριέται,
ζουρλός μπροστά στον άγιο, δυο χρόνια να σγουριέται.
Σ’ αυτό το σπίτι που 'ρταμε δόντι να μη πονέσει
και κάθε χρόνο ή κυρά να φκιάχνει και βελέσι.
Να πλέκει δε στον άντρα τση, το χρόνο δυο σκαλτσούνια,
να του μπαλώνει το βρακί, σα γίνεται μπουκούνια.
Όντες τα νύχια αξαίνουνε, ζήτα τση το χατήρι
να σου τα κόβει η κυρά, ντρίτα με κλαδευτήρι.
Σ’ αυτό το σπίτι που 'ρταμε, μ’ ασβέστη μουντισμένο,
του χρόνου τση Μπουρμπουρελούς, να 'ναι παλαμισμένο.
Οι πουλακίδες του σπιτιού ούλες να σφαλιαστούνε
και μοναχά οι κόκοροι ν’ αρχίσουν να γεννούνε.
Ο σκύλος σου σιορπάτρη μου, ξελάγκι να σε παίρνει
να γλύφει τσι ποδάρες σου, με γλίδα να χορταίνει.
Σ’ αυτό το σπίτι που 'ρταμε κλητήρας αν πατήσει,
ό νοικοκύρης του σπιτιού να τον ξυλοκοπήσει.
Να 'ρχονται μπρος την πόρτα του, να παίζουν τσι αμάδες,
για τσι κοπέλες του σπιτιού, δέκα προξενητάδες.
Κι’ αν έμπει κάποιος ρέμπελος, προικιά για να τσου κλέψει
μέσα στο χρόνο σα δεντρί, σακάτικο να ρέψει.
Σ’ αυτό το σπίτι που 'ρταμε γεννιώνται μόν’ αγόρια,
γιατί ποτέ τση η κυρά, δεν έχει στενοχώρια,
Βράζει τ’ άγριολάχανα με ξύδι ή λεμόνι
και δίνη του αφέντη τση, για να τον δυναμώνει.
Τόμου τση κάνει ό άντρας τση, τίποτσι κουτσουκέλες,
του σπάει στο τσερβέλο του, τσι πήλινες παδέλλες.
Σ’ αυτό το σπίτι που 'ρταμε, τα κάλαντα να πούμε
Άγιε μου καν' το θάμα σου, το κέρασμα να δούμε.
Κρασί να μας τρατάρουνε, μεγάρι σακκοτρύγι
ή πρέντζα που σκουλήκιασε, κάνε να φάμε λίγη
Να μας κεράσουνε θολό νερό, άφ’ το πηγάδι
κι αν δεν την καβαντζάρουμε, σονάρουμε στον Άδη.
Σ’ αυτό το σπίτι που 'ρταμε, γιατρός δεν έχει θέση,
τόμου ο νοικοκύρης του, συχνά γίνεται φέσι.
Αν πάθει το κοστιπατσιό, θερμόγιο αν τον πιάσει,
ζουμί από αγκλέουρα, πίνει να του πέρασει
Και πόνοι σαν τον ζώνουνε, σε όλο το κορμί του
να του περάσουν βλαστημά, τη μάνα και μαμή του
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου