ΦΑΝΟΥΡΗΣ ΦΡΑΓΚΙΑΣ ΕΝΑΣ ΕΚΛΕΚΤΟΣ ΚΕΦΑΛΟΝΙΤΗΣ

Ανάμεσα στους υποψήφιους της Λαϊκής Συσπείρωσης στην Κεφαλονιά ξεχωρίζει το όναμα του Φαν.Φραγκιά Ο άνθρωπος αυτός λατρεύει την Κεφαλονιά και μας έχει συντροφεύσει με τις γνώσεις του και με τις απίστευτες φωτο- γραφίες του,πολύ πολύ καιρό,όταν άλλοι επίδοξοι σωτήρες,ήσαντε απόντες. Ασχετα από την πολιτική τοποθέτηση του καθενός μας,πιστεύω ότι αυτό το όνομα θα προσφέρει! ΚΑΛΗ ΕΠΙΤΥΧΙΑ ΦΑΝΟΥΡΗ!!! ΛΑΪΚΗ ΣΥΣΠΕΙΡΩΣΗ- Νίκος Γκισγκίνης : το ψηφοδέλτιο του Δήμου Κεφαλονιας

ΕΚΛΟΓΙΚΗ ΠΕΡΙΦΕΡΕΙΑ ΛΕΙΒΑΘΟΥΣ

ΑΛΙΒΙΖΑΤΟΣ ΔΙΟΝΥΣΙΟΣ του ΠΑΝΑΓΗ

ΓΡΗΓΟΡΟΠΟΥΛΟΣ ΣΤΑΥΡΟΣ  του ΓΕΡΑΣΙΜΟΥ

ΚΑΠΠΑΤΟΣ ΔΙΟΝΥΣΙΟΣ του ΑΝΤΩΝΙΟΥ

ΜΑΝΩΛΗ ΑΡΧΟΝΤΟΥΛΑ του ΕΛΕΥΘΕΡΙΟΥ

ΜΕΣΣΟΛΩΡΑΣ ΑΝΔΡΕΑΣ του ΣΠΥΡΙΔΩΝΑ

ΜΠΟΦΥΛΑΤΟΣ ΠΕΤΡΟΣ του ΓΕΩΡΓΙΟΥ

ΠΟΤΑΜΙΑΝΟΣ ΠΑΝΑΓΗΣ του ΘΕΟΔΩΡΟΥ

ΠΟΤΑΜΙΑΝΟΥ ΣΟΦΙΑ του ΦΩΤΙΟΥ

ΣΠΥΡΑΤΟΣ ΓΕΡΑΣΙΜΟΣ του ΔΙΟΝΥΣΙΟΥ

ΤΣΟΥΔΗ ΑΙΜΙΛΙΑ του ΣΠΥΡΙΔΩΝΑ

ΦΡΑΓΚΙΑΣ ΦΑΝΟΥΡΙΟΣ  του ΝΙΚΟΛΑΟΥ

ΦΩΤΕΙΝΟΠΟΥΛΟΣ  ΑΝΔΡΕΑΣ του ΠΑΝΑΓΗ

''ΕΥΣΤΡΑΤΙΟΣ ΧΑΡΧΑΛΑΚΗΣ'' ΑΛΛΑΓΗ ΣΕΛΙΔΑΣ ΣΤΑ ΚΥΘΗΡΑ

Στις εκλογές αυτές αναμετράται το παλιό που πεθαίνει με το ΝΕΟ που έχει γεννηθεί.
 Αναμετράται η νοοτροπία του παλαιοκομματισμού, της παράπλευρης εξυπηρέτησης και των πελατειακών σχέσεων, με την αντικειμενικότητα, την μεθοδικότητα και αλήθεια.
 Όσο και να προσπαθήσουν κάποιοι να αποπροσανατολίσουν την κοινή γνώμη, αυτό ΔΕΝ αλλάζει.
 Η παράταξη που οδήγησε τα Κύθηρα σε μια πρωτοφανή στασιμότητα και τα Αντικύθηρα σε μια απίστευτη οπισθοδρόμηση, έχει χάσει την υπομονή της και προβαίνει σε κάθε είδους ενέργειες προκειμένου να κρατηθεί στην εξουσία και να μη χάσει τα όποια κεκτημένα της.
 Η δική μας κίνηση έχει ως μοναδικό στόχο την ΑΛΛΑΓΗ νοοτροπίας στη διοίκηση του Δήμου Κυθήρων.
 Η δική μας κίνηση ΔΕΝ εχθρεύεται ανθρώπους και προσωπικότητες.
 Η δική μας κίνηση εχθρεύεται τα ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΑ των νησιών μας και όχι τους συμπατριώτες μας.

 Αυτό ας το καταλάβουν ΟΛΟΙ.

Ο νερόμυλος του Ρίτσου, στο Φαράγγι της Ακόνης ΛΕΥΚΑΔΑ

Το πανέμορφο φαράγγι της Ακόνης, που το διασχίζει στα ψηλά ασταμάτητα τρεχούμενο νερό, είναι πνιγμένο στη βλάστηση. Το κελάρυσμα του νερού συνοδεύει στη μεγαλύτερη διαδρομή μόνιμα τον επισκέπτη.

Κάπου εκεί κοντά στο «τριεθνές», όπου σμίγουν τα Αλεξανδρίτικα, τα Σφακισάνικα και τα Καρσάνικα χωράφια, ακουμπά δίπλα στο ποτάμι και το παλιό μονοπάτι ένας από τους δυο νερόμυλους (ίσως να υπάρχουν και άλλοι που αγνοούμε) που σώζονται σήμερα τα ερείπιά τους, ο Μύλος τ΄ Ρίτσ(ου) – έτσι μας περιγράφτηκε. Πινακοχωρίτης ήταν μάλλον ο ιδιοκτήτης του.

Απόκοσμο μοιάζει το μέρος, μόλις και το διαπερνούν που και που οι ακτίνες του ήλιου. «Άγρια είναι η ερημιά της Ακόνης», … «παράξενα άγρια». Έτσι ήταν κι ο αφέντης της… Κι όταν αρχίζει και σουρουπώνει, θες δε θες αρχίζεις κι εσύ να πιστεύεις στις νεράιδες και τα ξωτικά των παππούδων μας, κι αν έχεις κατά νου την πιο κάτω ιστορία του Φίλιππου Π. Λάζαρη περιμένεις από στιγμή σε στιγμή να φανεί μέσα από τα χαλάσματα του παλιού νερόμυλου ο γέρο – Ρίτσος, ο μυλωνάς…

Αλλά «τώρα κι αν τα μεσάνυχτα πάνε στο μύλο τα ξωτικά κι οι νεράιδες, ποιόνε να βρούνε και ποιος να τις δει;»…

«Όταν θα πάρεις το δρόμο της Ακόνης, που βγαίνει στη Νικιάνα, εκεί που είναι το γεφύρι του επαρχιακού δρόμου προς Βασιλική, κοντά στο σπίτι του Κακανού και 200 μέτρα μετά την βρύση της Ακόνης περίπου, δεξιά προς το λαγκάδι είναι ο μύλος του Ρίτσου ή, πιο σωστά, ο νερόμυλος, γιατί νερόμυλος είναι. Άγρια είναι η ερημιά της Ακόνης, που σαν θα πάρει να βραδιάσει γίνεται αβάσταχτη. Παράξενα άγρια. Έτσι άγριος, παράξενος, σκληρός, μονόχνωτος, ήτανε κι ο μυλωνάς του, που είχε πάρει κάτι απ’ την αγριάδα, την μοναξιά και την σκληρότητα της Ακόνης. Αντίθετα αυτός από τους άλλους μυλωνάδες, σπάνια μιλούσε κι η κουβέντα του ήτανε… μπελιάς· κι ακόμα πιο σπάνια γελούσε – για να μην πούμε πως ποτέ του δεν γέλασε αφού κανένας δεν θυμάται να τον είδε έστω και μια φορά να ψωμογελάσει. Στο μύλο ζούσε μοναχός του, κι όταν καμιά φορά ανέβαινε στο χωριό μας, στο σπίτι του, για τη φαμελιά του, ξανά το δειλινό μόνος, αμίλητος, σκεπτικός, έπαιρνε το δρόμο της Ακόνης. Άνθρωπος σκληρός, πολύ σκληρός. Τόσο σκληρός, που φτάσανε στο χωριό να λένε κι αυτό: (Όποιος θέλει βέβαια το πιστεύει. Εγώ τ’ άκουσα πολλές φορές και το γράφω έστω και σαν «μπλακ χιούμορ» και βεβαιώνω πως ξέρω κάποιους χωριανούς μου που το πιστεύανε για αληθινό). Λέγανε, λοιπόν, πως κάποτε με τον Σπύρο το Κοκολέλο πελεκούσανε κυπαρίσσια. Ήταν κοντά στ’ άλλα και ξυλουργοί και πηγαίνανε «ανέργα». Ενώ λοιπόν πελεκούσανε, του ’φυγε του Ρίτσου η σκεπαρνιά και του ’κοψε το πόδι πέρα-πέρα…κι αυτός, σαν να μην συνέβηκε τίποτα, πήρε το κομμένο πόδι του, το… ξανακόλλησε και συνέχισε το… πελέκημα. Μόνον ο Κοκολέλος λιποθύμησε και, σαν συνήλθε κάπως, έφυγε γιατί δεν άντεχε σε ό,τι είδε. Έφυγε και ούτε ξαναδούλεψε πια μαζί του ποτέ. Μ’ αυτή την ιστορία θέλανε να τονίσουν τη σκληράδα και την αντοχή του Ρίτσου. Ύστερα απ’ αυτά ας μην σας φανεί παράξενο που λέγανε στο χωριό πως τάχα έχει να κάμει με νεράιδες και ξωτικά εκεί στην ερημιά που ζούσε. Κοντά στ’ άλλα, λένε πως κάποια νύχτα ξεκίνησε πεζός απ’ τη χώρα για το μύλο του. Ήτανε χειμώνας. Σαν να μην έφταναν το σκοτάδι και το κρύο, ξέσπασε και μια άγρια μπόρα, έμπος με μπουμπουνητά κι αστροπελέκια. Έλεγες πως ήρθε η συντέλεια του κόσμου. Σωστή «ανεμοξύληση». Μεσάνυχτα κατάφερε «ασενιαρστά» να φτάσει στο μύλο. Βρήκε την πόρτα ανοιχτή και μπαίνοντας μέσα είδε στη γωνιά τη φωτιά αναμμένη και στο ταψί μια κουλούρα που μοσχοβολούσε, ενώ δίπλα στο παραγώνι μια πεντάμορφη κοπέλα που έγνεθε τη ρόκα της χαμογελαστή. Έφερε μια ματιά γύρω του και είδε τα πάντα αναμερισμένα, νοικοκυρεμένα. Δεν παραξενεύτηκε όμως. Νόμισε πως ήτανε η κοπέλα πελάτισσα απ’ τα γύρω χωριά που έφερε το γέννημα γι’ άλεσμα και την έκλεισε ο καιρός. Την κοίταξε μα δεν τη γνώρισε κι, όπως πάντα, ούτε καλησπέρα δεν είπε. Πήγε πίσω απ’ την κασόνα που έβαζε το ξάγι, άλλαξε τα βρεγμένα ρούχα του και πήγε και κάθισε αμίλητος στη φωτιά. Σε λίγο η κοπέλα κατέβασε το τεψί με την κουλούρα κι έστρωσε το ταβλάτσο να δειπνήσει ο Ρίτσος. Εκείνη δεν άγγιξε τίποτε. - Φάε και συ… της είπε κάποια φορά αυτός. Όμως, εκείνη ούτε απάντησε, ούτε άγγιξε τίποτε. Συνέχισε να γνέθει τη ρόκα της και να τον κοιτάζει γελαστή. Θύμωσε εκείνος και της ξανάπε άγρια τώρα: - Φάει, μωρή και συ… Μα εκείνη, ξανά, ούτε έφαγε ούτε μίλησε. Σε λίγο, ακούστηκε απ’ τ’ αχούρι το πρώτο λάλημα του κοκοτού. Μεσάνυχτα! Κι ο Ρίτσος είδε την κοπέλα να σβήνει και σιγά-σιγά να χάνεται… Ήτανε νεράιδα! Από τότε άλλοι λέγανε πως ο Ρίτσος έγινε ακόμα πιο σκληρός κι αμίλητος κι άλλοι πως από κείνο το βράδυ έπιασε φιλενάδα του τη νεράιδα για όλη του τη ζωή και πως, τάχα, αυτός ήτανε ο λόγος που κανένα βράδυ δεν έλειψε απ’ το μύλο. Λέγανε ακόμη πως έχει να κάμει και με τ’ άλλα ξωτικά και πως τις νύχτες τον ακολουθούσανε. Λέγανε ακόμα κι αυτό: Μια βραδιά -δωδεκαήμερο ήτανε- που ήτανε άρρωστη βαριά η κοπέλα του κι ανέβηκε νύχτα στο χωριό, τον πήρανε από πίσω τα παγανά. Σαν έφτασε στο σπίτι του, η γυναίκα του, που δεν τον περίμενε, δεν πρόφτασε να βάλει στην πόρτα αναμμένα κάρβουνα να τ’ αδρασκελίσει και να μπει, χωρίς να μπούνε και τα παγανά. Κι έτσι μαζί μ’ αυτόν μπήκανε κι εκείνα κι άρχισαν ένα δαιμονισμένο χορό γύρω απ’ την κούνια της «κοτσόρως» (αβάπτιστης κοπέλας). Τότε κι αυτός άρπαξε ένα αναμμένο δαυλί απ’ τη φωτιά και τα κυνήγησε ως κάτω στο «Δεντρολίβανο», στο λαγκάδι. Όμως, η κοπέλα, μ’ όλους τους αγιασμούς, τα ξόρκια και τα διαβάσματα έμεινε σ’ όλη της τη ζωή κωφάλαλη. Όλοι πιστεύανε πως στο μύλο του Ρίτσου πηγαίνανε κάθε νύχτα νεράιδες και ξωτικά κι ο μυλωνάς είχε να κάμει με δαύτα. Όλοι. Μονάχα ο Καπόνης δεν τα σκιάχτηκε και μάηδε τα λογάριασε και στον καιρό της Κατοχής πήγε κι άρχισε να ξαναδουλεύει στο μύλο. - Σαν δε σκιάζεται τσ’ νεράιδες και τα ξωτικά ο Χ’στιανός…, είπε κάποιος χωριανός κι ένας άλλος απάντησε: - Τι λες μωρέ! Κ’τάει απ’ τον Καπόνη να πάει νεράιδα π’ θα τ’ν αγκαστρώσει!… Τώρα, μέρα τη μέρα, ο μύλος γκρεμίζεται κι η γύρω περιοχή αγριεύει περισσότερο. Τώρα, μέρα με τη μέρα, ξεχνιώνται κι ο μύλος κι ο μυλωνάς, κι οι νεράιδες και τα παγανά. Τώρα κι αν τα μεσάνυχτα πάνε στο μύλο τα ξωτικά κι οι νεράιδες, ποιόνε να βρούνε και ποιος να τις δει;»

(Φίλιππου Π. Λάζαρη, Μια φορά κι έναν καιρό… – Πεζά, Ποιήματα, Τοπωνύμια Λαζαράτων, Δήμος Σφακιωτών, Λευκάδα 2010)

πηγή:http://www.kolivas.de/

ΜΕΛΙΣΣΟΦΑΓΟΙ ή ΡΟΥΠΙΑ

Ο Μελισσοφάγος (Merops apiaster) είναι ίσως το ομορφότερο πτηνό που επισκέπτεται την χώρα μας. Ανήκει στα κορακιόμορφα πτηνά
και έρχεται στην Ελλάδα τον Απρίλιο για να αναπαραχθεί και φεύγει τον Σεπτέμβριο με προορισμό θερμότερα κλίματα. 
Ο Μελισσοφάγος προτιμά περιοχές με θάμνους και λίγα δέντρα, ξέφωτα μέσα στο δάσος, καθώς και περιοχές κοντά σε λίμνες και ποτάμια.(πληροφορίες από http://www.poulia.info/)

δια χειρός Φανούρη Φραγκιά
εκ Κεφαλληνίας

δια χειρός Τζέρρυ Αποστολάτου
εκ Κεφαλληνίας

ΤΡΙΕΣΤΙΝΙΚΕΣ ΚΑΜΠΑΝΕΣ ΣΤΑ ΚΥΘΗΡΑ της Ελένης Χάρου

Από τα ωραιότερα στολίδια των εκκλησιών μας είναι τα καμπαναριά και με τον ήχο της καμπάνας είναι εξοικειωμένοι οι χωριανοί και στα ευχάριστα και στα δυσάρεστα.
 Στα 7νησα τα καμπαναριά είναι επιβλητικοί πύργοι δυτικής επίδρασης, είτε απλά καμπαναριά πάνω από την είσοδο, μονόλοβα ή δίλοβα.
 Η κωδωνοκρουσία είναι τέχνη και οι απαιτητικοί 7νήσιοι ήθελαν ανέκαθεν μελωδικότατες καμπάνες και δεν ανέχονταν άλλους ήχους.
 Το φιόρο του Λεβάντε, ο νοσταλγός της Ζακύνθου Νιόνιος Νιονιάκης, όταν βρέθηκε στην Αθήνα μεταξύ των άλλων ενοχλήθηκε και από τις καμπάνες, που σε τίποτα δεν του θύμιζαν τις Ζακυθινές. 
Κάθε καμπάνα είναι τονισμένη σε συγκεκριμένο τόνο.
 Άλλες έχουν βαρύτονο ήχο, άλλες υψίτονο, ανάλογα με το ποσοστό του κασσίτερου και του χαλκού που χρησιμοποιήθηκε στο χυτήριο και ανάλογα με το πάχος, τη διάμετρο και το βάρος.

Τριεστίνικη καμπάνα από το Χυτήριο LAPAGNA στον άγιο Μύρωνα στο Κακοπέτρι.

 Στα Κύθηρα οι παλιές καμπάνες από σφυρήλατο μπρούντζο συνήθως έρχονταν από την Τεργέστη μέσω Κυθηρίων που ήσαν εγκατεστημένοι εκεί. Το φημισμένο και πολυβραβευμένο χυτήριο LAPAGNA κατασκεύαζε καμπάνες έργα τέχνης με χαραγμένα διακοσμητικά φύλλα ακάνθης, μορφές αγίων, επιγραφές όπως «ΔΙΑ ΣΥΝΔΡΟΜΗΣ ΤΩΝ ΕΥΣΕΒΩΝ ΧΡΙΣΤΙΑΝΩΝ» «Ο ΑΓΙΟΣ ΕΡΑΣΜΟΣ» και μέσα σε μενταγιόν χαραγμένο το όνομα της εταιρείας PREMIATA FONDERIA CO LAPAGNA IN TRIESTE.

Ο ΑΓΙΟΣ ΛΥΠΙΟΣ του Διον.Φλεμοτόμου

Ο Άγιος Αλύπιος (Λύπιος, κατά την τοπική εκδοχή), που Κυριακή του Θωμά, γίνεται το πατροπαράδοτο πανηγύρι του στην ομώνυμη εκκλησία, στο Καλιτέρο της Ζακύνθου, καταγόταν από την Ανδριανούπολη της Παφλαγονίας και έζησε τον 6ο μ. Χ. αιώνα.
 Ήταν από ευκατάστατη οικογένεια και αφού μοίρασε τα υπάρχοντά του στους φτωχούς, αποσύρθηκε στην έρημο. Εκεί παρέμεινε για 50 (για άλλους 53 ή 66) χρόνια πάνω σε στύλο (γι' αυτό και η επωνυμία "Κιονίτης"). Πέθανε ειρηνικά το 608 μ. Χ.
 Η μνήμη του τελείται στις 26 Νοεμβρίου, μαζί με την μνήμη του Αγίου Στυλιανού. Γι' αυτό και στην εικόνα της εκκλησίας της Ζακύνθου οι δύο Άγιοι ζωγραφίζονται μαζί.
 Στο νησί μας το επίσημο πανηγύρι του, το μοναδικό με πανάρχαια στοιχεία (π, χ. ζευγάρωμα αλόγων), γίνεται κάθε χρόνο την Κυριακή του Θωμά, μέσα σ' έναν παμπάλαιο ελαιώνα, κάτω από το γραφικό εκκλησάκι του.

ΣΠΥΡΟΣ ΜΟΥΡΕΛΑΤΟΣ ΜΙΑ ΑΞΙΟΛΟΓΗ ΥΠΟΨΗΦΙΟΤΗΤΑ ΣΤΗΝ ΚΕΦΑΛΟΝΙΑ

Με γνώμονα το ενδιαφέρον μου για τον τόπο μας κατέρχομαι για πρώτη φορά σε αυτές τις εκλογές διεκδικώντας μια θέση στο Δημοτικό Συμβούλιο, για να συνεισφέρω από θέση ευθύνης. Η προσπάθειά μου θα είναι για ανάπτυξη, πρόοδο και βελτίωση των συνθηκών τηςκαθημερινότητάς μας. Η έμπρακτη ένδειξη της εμπιστοσύνης σας προς το πρόσωπό μου θα είναι δέσμευση για μένα, να σας αντιπροσωπεύσω, και να εργαστώ για τα κοινά, στηριζόμενος σε σταθερές αρχές και αξίες, με σύνεση και αποφασιστικότητα.
Όλοι είμαστε πολύτιμοι, όλοι μπορούμε να προσφέρουμε, ειδικά τώρα στην δύσκολη οικονομική συγκυρία που βιώνει ο τόπος μας.
Για όλους τους παραπάνω λόγους, αποφάσισα να δώσω το παρόν ως υποψήφιος Δημοτικός Σύμβουλος του Δήμου Κεφαλληνίας Δημοτικής Ενότητας Παλλικής με τον Συνδυασμό Ανεξάρτητη Ενωμένη Κεφαλονιά και επικεφαλής των ΜΙΧΑΛΑΤΟ ΘΕΟΦΙΛΟ στις εκλογές της 18ης Μαΐου 2014.-

''απόφθεγμα από την νόνα μου'' του Διον.Φλεμοτόμου

''Ο,τι χόρτο κοροϊδέψεις στην αυλή σου θα φυτρώσει''

ΔΙΟΝΥΣΗΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΟΠΟΥΛΟΣ υποψ.περιφ.σύμβουλος ΑΝΑΣΑ Ζάκυνθος

Οι φίλοι γνωρίζετε κι όσοι επικοινωνούμε (ορθά) εικάζετε πως η υποψηφιότητά μου - ως περιφερειακού συμβούλου με την ΑΝ.(εξάρτητη) Α.(υτοδιοικητική) Σ.(υνεργασία) Α.(ρχών) για τα Ιόνια Νησιά στο πλευρό του Θεόδωρου Γαλιατσάτου και του φίλου Λευτέρη Νιοτόπουλου- είναι περισσότερο μια κραυγή αντίστασης ενάντια στην (sin-)κυβέρνηση Σαμαρά-Βενιζέλου παρά μια πράξη διεκδίκησης πολιτικού αξιώματος. 
Κι αν οι λέξεις δεν είχαν τόσο ξευτιλιστεί εξαιτίας της προπαγανδιστικής χρήσης τους από τους Φαϊλοπρετεντέρηδες λακέδες του Συστήματος εξουσίας, αν οι λέξεις διατηρούσαν την ικανότητά τους να επικοινωνούν το εννοιολογικό τους περιεχόμενο θα σας ΕΥΧΑΡΙΣΤΟΥΣΑ από καρδιάς για τα ευχητήρια μηνύματα και τις τόσες(!) κλήσεις στο κινητό, που –ΝΑΙ- είναι πλέον σε 24ωρη λειτουργία μετά από ένα χρόνο σιγής… Και αυτό μου το «Ευχαριστώ» αν και ψηφιακά διατυπωμένο θα σήμαινε με την αγωνία και τη λαχτάρα της Καρδιάς μου. Αγωνία για τον αν οι τρείς εβδομάδες απόστασης από την κάλπη της Κυριακής 18 Μάη επαρκούν για να δηλώσουμε την σθεναρή απόφασή μας να αντισταθούμε στο ανθρωποκτόνο καθεστώς του ψευδοκράτους των Αθηνών -που έχει εδώ και καιρό χάσει τη λαϊκή συνηγορία εξαθλιώνοντας τους Έλληνες Πολίτες και εκποιώντας τη Δημόσια Περιουσία- και Λαχτάρα για την αξιοποίηση των αποσιωπημένων ικανοτήτων, των ψυχικών δυνάμεων, του καθένα από εμάς προς όφελος όλων μας. Γιατί, ανέκαθεν, όταν οι Έλληνες λειτουργούσαμε προτάσσοντας το Δημόσιο συμφέρον από το ιδιωτικό κομίζαμε στην Ανθρωπότητα υψηλόφρονα οράματα και πολιτισμικά θαύματα….
Ιδιαίτερα θέλω να ευχαριστήσω τη σύντροφο της ζωής μου Μάρθα και τον αδελφό της καρδιάς μου Χρήστο για την ανοχή τους και την αέναη στήριξη τους, το βουλευτή Σταύρο Κοντονή και το φίλο Λευτέρη Νιοτόπουλο για την (εξόχως) τιμητική πρόταση υποψηφιότητας, το Δημοσθένη Σμαραγδή για τις σοφές του συμβουλές και την ώθηση που χρειαζόμουν για να αποδεχτώ μια τέτοια Ευθύνη, και βέβαια όσους φίλους αυθόρμητα και με ανιδιοτέλεια έσπευσαν να δηλώσουν συνοδοιπόροι σε τούτο τον αγώνα που σ’ όποιο αποτέλεσμα κι αν οδηγήσει έχει ήδη κερδίσει μια μεγάλη Νίκη: τη συνειδητοποίηση πως εμείς, οι αφανείς πολίτες έχουμε ιερό χρέος να σηκώσουμε τις Ζωές μας και τη μοίρα του Μέλλοντός μας στους (αδύναμους) ώμους μας. Έχουμε ρίζες βαθιές στη νησιωτική Γη μας και την Ιστορία της και την αναγεννησιακή ΑΝΑΣΑ αυτής της τόσο παράξενης Άνοιξης για σύμμαχό μας. Γι’ αυτό και θα τους Νικήσουμε… Αναμφίβολα.
Υ.Γ. Είθισται στην αρχή κάθε γιορτής να ανταλλάσσονται δώρα. Και στην Αν.Α.Σ.Α αποφασίσαμε να κάνουμε την πορεία ως τις εκλογές μια γιορτή της Δημοκρατίας και του ελεύθερου ελληνικού Πνεύματος - ως όφειλε να είναι η κάθε εκλογική αναμέτρηση-ως αντίδωρο των ευχών και της συμπαράστασής σας προσφέρω σε υψηλή ανάλυση για όποιον το επιθυμεί δύο από τους πίνακες της επικείμενης Έκθεσης στην Αθήνα (που μοιραία μετατίθεται χρονικά για το μεσοκαλόκαιρο….)

ΑΓΙΟΥ ΜΑΡΚΟΥ ΤΟΥ ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΟΥ 25 ΑΠΡΙΛΙΟΥ

ΣΗΜΕΡΑ ΓΙΟΡΤΑΖΕΙ Η ΓΑΛΗΝΟΤΑΤΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ

Η ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΤΣΗ ΚΑΡΔΙΑΣ ΜΑΣ

ΑΓΙΟΥ ΜΑΡΚΟΥ ΤΟΥ ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΟΥ

Η ΜΕΓΑΛΗ ΓΙΟΡΤΗ ΤΩΝ ΑΝΤΕΝΑΤΩΝ ΜΑΣ

Η ΓΙΟΡΤΗ ΜΑΣ

ΣΤΑ ΙΔΙΑ ΣΚΑΛΟΠΑΤΙΑ της Ανδριαννής Βοντετσιάνου

Στα ίδια σκαλοπάτια, χρόνια πολλά πριν, έτρεχε να προλάβει την εκκλησιά μια Κυριακή πρωί, γιατί θα την σκότωνε η μάνα της στο ξύλο αν δεν ήταν στην ώρα της για την θεία κοινωνία.
Στα ίδια σκαλοπάτια, χρόνια πολλά πριν, έτρεχε να φτάσει γρήγορα πίσω από το σχολειό, εκεί που την περίμενε το όμορφο αγόρι, ένα κυπαρίσσι ψηλό που είχε μάτια μόνο για αυτήν και που της κούρσεψε το πρώτο της φιλί.
Στα ίδια σκαλοπάτια, χρόνια πολλά πριν, ανέβηκε με ένα νυφικό άσπρο όλο φτιαγμένο από τα χρυσοδάχτυλα της θείας της, της κεντήστρας, με δάκρυα χαράς στα μάτια που πήγαινε να παντρευτεί αυτόν που αγάπησε πολύ.
Στα ίδια σκαλοπάτια, χρόνια πολλά πριν, φόρεσε τα μαύρα ρούχα και στάθηκε δίπλα στον άνδρα της καθώς τον μοιρολογούσε, την άφησε μοναχή να θρέψει τα παιδιά τους, ήταν βλέπετε η αρρώστια κακιά και ο χειμώνας δεν έλεγε να φύγει από τα πνευμόνια του.

Στα ίδια σκαλοπάτια, από όταν θυμόταν τον εαυτό της παιδί, κορίτσι αμάθητο με μακρυά κοτσίδα τα πυκνά μαλλιά της, ανέβαινε και κατέβαινε, σαν να ήτανε θαρρείς η ζωή της τούτα τα σκαλιά, κάθε μέρα και από ένα, πότε με χαρά πότε με λύπη, πότε με ήλιο στην καρδιά και πότε με βροχή στην ματιά.

Όσο και να γέρασε, όσο και να γεράσει, όσο θα την κρατούν τα πόδια της τούτη την σκάλα θα την περπατά. Έως ότου άλλο δεν θα μπορεί. Και μετά, θα κάθεται στο πρώτο σκαλί και θα αναπολεί. Μέχρι να μην έχει δύναμη πια....

ΖΑΚΥΝΘΟΣ : ΤΟ ΠΑΝΗΓΥΡΙ ΤΗΣ ΖΩΟΔΟΧΟΥ ΠΗΓΗΣ Η ΤΗΣ ΧΡΥΣΟΠΗΓΗΣ ΣΤΗ ΜΠΟΧΑΛΗ. του Σπ. Τσιώλη

Το Πανηγύρι αυτό από παλιά γίνεται στο προάστιο Μπόχαλη ανήμερα της Γιορτής της, την Παρασκευή μετά το Πάσχα, με κάθε μεγαλοπρέπεια και συμμετοχή πολύ κόσμου από τη Χώρα και τα γύρω χωριά. Από τη παραμονή που διαβάζεται ο εσπερινός κτυπούν οι καμπάνες χαρμόσυνα, ενώ παίζει το πατροπαράδοτο ταμπουρλοανιάκαρο. Την επομένη που είναι και γιορτή της από ενωρίς μαζί με τις καμπάνες αρχίζει να παίζει πάλι το ταμπουρλοανιάκα-ρο, που ακουγόταν στη Χώρα και στο κάμπο.
Μετά την Αρχιερατική Λειτουργία στις 11 το πρωί, γίνεται η λιτάνευση της εικόνας ανάμεσα στους δρόμους της γραφικής και γεμάτης λουλούδια Μπόχαλης μέχρι την είσοδο του Κάστρου, όπου ξαναγυρίζει στην Εκκλησία και γίνεται η δέηση . Το ίδιο απόγευμα καταφθάνουν προσκυνητές από διάφορα σημεία του Νησιού.
Σήμερα στο πανηγύρι αυτό της Χρυσοπηγής εκτός από τον εσπερινό, την πρωινή λειτουργία, τη λιτανεία με λίγο κόσμο και τις καμπάνες, βλέπουμε μόνο λίγους προσκυνητές.
Η εκκλησία της Ζωοδόχου Πηγής εσώζετο μέσα στο Κάστρο το 1538, όπως και η εκκλησία της Λαουρένταινας. Το 1790 έπεσε με τους σεισμούς και ανακαινίσθηκε. Το 1799 έπαθε σοβαρές ζημιές από άλλους σεισμούς και μεταφέρθηκε προσωρινά η εικόνα της Παναγίας Χρυσοπηγής στην εκκλησία του Αγίου Νικολάου του Μώλου. Με τους σεισμούς του 1840, ανήμερα του Αγίου Λουκά, η εκκλησία έπεσε τελείως. ΟΙ επίτροποί της αποφάσισαν μαζί με τους επιτρόπους της άλλης εκκλησίας του Αγίου Νικολάου του Ρεμούνδου στο Ανεμογδούρι, που ήταν γειτονική να ενωθούν οι περιουσίες των δύο αυτών εκκλησιών και να κτισθεί μια καινούργια με την ονομασία «ΖΩΟΔΟΧΟΣ ΠΗΓΗ ΚΑΙ ΑΓΙΟΣ ΝΙΚΟΛΑΟΣ». Η εκκλησία αυτή κτίστηκε το 1841 εκεί που είναι τώρα, μαζί με το καμπαναριό της. Με τους σεισμούς του 1893 έπαθε ζημιές και επισκευάστηκε. Με τους σεισμούς του 1953 έμεινε όρθια και έπαθε ζημιές αλλά αναστηλώθηκε.
Η εκκλησία της Χρυσοπηγής διατηρεί θαυμάσια έργα τέχνης. Το σημαντικότερο έργο τέχνης της εκκλησίας και ένα από τα σπουδαιότερα της Χριστιανικής Βυζαντινής αγιογραφίας, είναι η θαυματουργός εικόνα της Θεοτόκου της Χρυσοπηγής, που τη μεταφέρανε όπως μας αναφέρει ο Λεωνίδας Ζώης από την Κωνσταντινούπολη μετά την άλωση. Η εικόνα είναι επαργυρωμένη και επιχρυσωμένη από το γνωστό Ζακυνθινό χρυσοχόο Σταμάτη Μαρίνο. Ο ιστορικός Παναγιώτης Χιώτης, υποστηρίζει ότι η εικόνα της Χρυσοπηγής είναι από το έτος 848.

J.A.Watteau «Ταξίδι στα Κύθηρα» επιμέλεια Σταματίνα Ταμβάκη

Νοερή επίσκεψη στο μουσείο του Λούβρου. Θαυμάζουμε την ελαιογραφία του Ζαν-Αντουάν Βαττώ, με τους τίτλους: «Επιβίβαση για τα Κύθηρα».1717. «Όνειρο πάνω στα κύματα είχε χαρακτηρίσει τον πίνακα ο μεγάλος γλύπτης Αύγουστος Ροντέν.

Τα κύματα των Κυθήρων αντίκρισαν για πρώτη φορά την αφρογεννημένη, την Κόρη του Ουρανού, του Έρωτα τη Θεά, τη Χρυσή Αφροδίτη. Κοντινά τα αδέλφια τους, χρόνους αμέτρητους, προστάτευαν στο βυθό τον αθλητή έφηβο των Αντικυθήρων, ως την ανάδυσή του από την Μητέρα Θάλασσα. Το υψωμένο χέρι του κρατά, πάντα, την αγνή, ανθρώπινη ομορφιά, όταν τείνει να πλησιάσει τους Ολύμπιους Θεούς.
ΤΙ ΕΙΝΑΙ ΤΑ ΚΥΘΗΡΑ ΤΟΥ ΜΥΘΟΥ;
Κατά την αρχαιότητα, κάποτε θεωρούνται πιο ονομαστά από τις γειτονικές, ένδοξες περιοχές...«Η Κρήτη είναι νήσος κοντά στα Κύθηρα…» έγραφε κάποιος αρχαίος συγγραφέας. «Έστι δε Κρήτη νήσος, πλησίον των Κυθήρων κειμένη».
Τα διαχρονικά, θεία Κύθηρα του στοχαστικού Έρωτα και της Ψυχής. Σύμβολο κάλλους και πληρότητας. Το «Ταξίδι» στη μυθική γη τους, το ερωτεύτηκε de profundis η προαιώνια Ζωή.
J.A. WATTEAU και ΚΥΘΗΡΑ
Σταθμοί του νεότερου Ταξιδιού στο Νησί του Μύθου αποτελούν οι ζωγραφικές, κορυφαίες επιτεύξεις του Σάντρο Μποτιτσέλλι(1483)και κατ’ εξοχήν, του Γάλλου Αντουάν Βαττώ. Πέντε χρόνια προσπάθειας του νέου στην ηλικία Βαττώ, καταλήγουν στον πίνακα του Λούβρου, το 1717, στην «Επιβίβαση για τα Κύθηρα». Η αρχέγονη λατρεία της Κυθέρειας στο νησί και η συνήθεια των υπαίθριων, εύθυμων εορτών, κατά την εποχή του καλλιτέχνη, έδωσαν την έμπνευση για ένα ονειρικό τοπίο, με τα ωραία ζευγάρια, τους προσκυνητές και τις προσκυνήτριες της Αγάπης. Σαν από σκηνή θεάτρου, με κίνηση και θεσπέσια χρώματα, αναπέμπουν ραψωδία στην φύση, στην ελευθερία, στον ουράνιο Έρωτα. Κυριαρχεί ήδη ως τεχνοτροπία, το Γαλλικό Rococo. Ο Βαττώ και το Ταξίδι του κατακτούν τον θαυμασμό και συγκινούν μέχρι σήμερα.
Σχεδόν αμέσως, ο δημιουργός φιλοτεχνεί και δεύτερη εικόνα: «το αριστούργημα των αριστουργημάτων της Τέχνης», όπως θα χαρακτηριστεί. «Η μαγευτική φαντασμαγορία». Οι δεκάδες Έρωτες, παιδιά κάθε Ζέφυρου, « πετούν» αριστερά του πλοίου, στην αντένα και στα ξάρτια του, πάνω από τους ευτυχείς ταξιδευτές. Έφτασαν, ξανά στα Κύθηρα; Ο πίνακας φέρει και τον προηγούμενο τίτλο: «Επιβίβαση για τα Κύθηρα».
Μήπως όμως, όπως δείχνουν κάποια σημεία, βλέπουμε την αναχώρηση από το νησί; Ένα αίνιγμα υπάρχει. Ο Βαττώ δεν μένει στο ταξίδι των αρχαίων χρόνων. Περισσότερο, δίνει εικόνα στο ΟΝΕΙΡΟ και στην ΕΛΠΙΔΑ ότι θα πραγματοποιηθεί. Ίσως η αμφιβολία του τίτλου δεν οφείλεται σε μπέρδεμα του ζωγράφου- μα, θα ήταν δυνατόν;-αλλά αποτελεί ένα στοιχείο της μεγαλοσύνης του, αφετηρία βαθύτερης σκέψης.
(Από το βιβλίο "Κυθέρεια,τι να κάνουμε;"της Αδαμαντίας Τριάρχη-Μακρυγιάννη από το αρχείο της βιβλιοθήκης του Κ.Ι.Π.Α.)

ΜΙΑ ΚΟΡΦΙΑΤΙΣΣΑ ΚΑΤΑΓΓΕΛΕΙ

Εχουν ήδη αρχίσει να στέλνουν μηνύματα οι υποψήφιοι...!
 Ομως!
Επί 35 χροόνια εκλιπαρούσα την βοήθεια πρώτα της κοινότητας, μετά του Δήμου και τελευταία του μεγαααααλου Δήμου.
 Λόγω της μη ανταπόκρισης των υποχρεώσεων των "Αρχών", παθαίναμε διάφορα ατυχήματα στον τρισάθλιο κοινοτικό δρόμο. 
Αναγκαστήκαμε να πάρουμε την ευθύνη του Δήμου επιδιορθώνοντας το δρόμο μόνοι μας. 
Δεν είναι για την εμφάνιση, είναι για να προφυλάξουμε τα λάστιχα του αυτοκινήτου που για πολλοστή φορά έπαθαν ζημιά.
Γι' αυτό,  Κυριες,  Κυριοι, σας παρακαλώ, παρακλησεις για την ψηφο, ΟΧΙ ,πλέον σε εμένα. 
Μετά από τριάντα πεντε χρόνια κατάλαβα.
 Α, ναι και οποιος απο εσάς περάσει από τον δρόμο μου, απαραίτητος ο φακός.
 Οι λάμπες έχουν καεί προ μηνών και παρά τα παρακάλια των γύρω κατοίκων δεν αξιοθήκατε να αντικαταστησετε τις καμένες λάμπες!!!

“Η ψυχή μου είναι ιδιαίτερη… σαν το νησί μου” του Πέτρου Γάλλια

Τώρα που πέρασε η μπόρα και φύγαν οι επισκέπτες, τώρα που μείναμε μόνοι μας, ανάγκη μου να γράψω δυο τρεις σκέψεις και να τις μοιραστώ μαζί σας.

Διαβάζω ή ακούω σχόλια επικριτικά των εθίμων μας. Κάποιοι θέλουν να μειώσουν την αξία των. Τα λένε κάλπικα, υπερβολικά, εμπορικά. Ακόμα και καρναβαλικά τα λένε… Όντως μερικές φορές το πράγμα ξεφεύγει και ευθύνη όλων μας να αντιδράσουμε στις ασκήμιες και τις υπερβολές.
Είναι όμως ικανές οι άσχημες εξαιρέσεις να μειώσουν ή ακόμα και να μηδενίσουν την αλήθεια των αιώνιων παραδόσεών μας; Αυτές οι μικρές ή μεγάλες κιτς εξάρσεις ορισμένων είναι τόσο δυνατές ώστε οι “σοφοί αδέσποτοι ντόπιοι - κυρίως - ή ξένοι φίλοι μας” να εκτοξεύουν με τόση ένταση, έπαρση και αλαζονεία την “κριτική τους“; Πραγματικά δεν βλέπουν, δεν νοιώθουν αυτό που χιλιάδες ντόπιοι και επισκέπτες του νησιού μας νοιώθουμε;

Μιλάνε για έλλειψη κατάνυξης των τελετών αυτών των ημερών. Μα η πίστη δεν είναι ένας απόλυτα προσωπικός χώρος για τον καθένα μας; Η μια ψυχή αναζητά ένα απομακρυσμένο ξωκλήσι σε ένα βράχο, ή ένα εκκλησάκι σε ένα από τα γραφικά χωριά μας. Άγια η πρόθεση, Ιερή και η στιγμή. Άλλη ψυχή ποθεί επιτάφιο μέσα στα κύματα, ή μέσα στα χωράφια τα απέραντα τα στολισμένα με κρίνα. Πολλοί φίλοι μου προσεύχονται στους επιτάφιους των νεκροταφείων… Άγια η πρόθεση, Ιερή και η στιγμή.

Εγώ όμως που μεγάλωσα σε τούτο τον τόπο, θέλω να ακούω τις “μάρτσιες” που δονούν το σύμπαν των κυττάρων μου με τα “γκόγκ” στα “crescendi” του “Adagio” ή του “Αμλέτου” ή του “Calde lacrimae” στις Κάρντε Λάκουες και το “αἱ γενεαί πᾶσαι” πολυφωνικά. Να βλέπω τις φιλαρμονικές, τις χορωδίες, τα σχολεία, τους πρόσκοπους, με το περπάτημά τους: δεξιά - αριστερά, σαν ένα τεράστιο μαγικό κύμα να τους κινεί κάτω από τα σπίτια με τα δαμάσκα στα παράθυρα. Να περπατάω στο Λιστόν και στην Νικηφόρου Θεοτόκη, με τα μωβ φώτα στις καμάρες – λιγότερο παραδοσιακά αυτά… Και ν’ αναστηθώ μαζί με την πόλη ολόκληρη με τα καμπαναριά και να γεμίσω ελπίδα βλέποντας τους εκατοντάδες μπότιδες να σπάνε, όπως ποθώ να συντριβούν “ὡς σκεύη κεραμέως” όλα μου τα προβλήματα, τα άγχη και οι φόβοι….

Το βράδι ν’ ανάψω την λαμπάδα μου και να γιορτάσω ακούγοντας το “την Ανάστασή σου Χριστέ Σωτήρ” κάτω από έναν παραμυθένιο γεμάτο όνειρα αστραφτερά, ουρανό, με στιγμιαίες λάμψεις, πυροτεχνήματα και παιδικά χαμόγελα και επιφωνήματα θαυμασμού. Να ψάλω την Ανάστασή Του κάτω από έναν ουρανό λάμποντα και φλεγόμενο. Στραφταλίζοντα… Και να ξυπνήσω χαράματα, από τις καμπάνες και τις μουσικές τις Αναστάσιμες που γυρίζουν στα στενά της πόλης μου… Να πηγαίνω στον Άγιο μου και να ακούω στη λειτουργία την ώρα του “τὰ σὰ ἐκ τῶν σῶν” την μπάντα να παίζει μέσα στο ναό Του. Και από τον γυναικωνίτη το αρμόνιο και η χορωδία να ψάλει Κερκυραϊκά το “Ἅγιος, Ἅγιος, Ἅγιος, Κύριος Σαβαώθ”…

Έτσι καθαρίζει η ψυχή μου από τα γήινα που την βαραίνουν. Για μερικά έστω δευτερόλεπτα σα να ακυρώνεται η βαρύτητα που την γειώνει και πετάει ψηλά. Εκεί συναντάει τους Άγιους αγαπημένους μου νεκρούς. Δάκρυα συγκίνησης, τρέχουν λυτρωτικά και νιώθω σα να αγγίζω ξανά το χέρι της μάνας, του πατέρα ή της γιαγιάς μου… Μοναδικές στιγμές μιας μεταφυσικής ομορφιάς…

Για κάποιους όλα αυτά είναι τρελά, περίεργα, ιδιόμορφα, γραφικά, υπερβολικά…. Για μένα, και για χιλιάδες άλλους, είναι η ανάσα μας. Για κάποιους μπορεί να φαίνεται… μακάβρια, παράξενη, weird, η περιφορά ενός σώματος νεκρού αιώνων στους δρόμους της πόλης… Για μας είναι ευλογία η περιφορά του Ιερού Σκηνώματος ανάμεσά μας…

Η ψυχή μου είναι ιδιαίτερη, σαν το νησί μου και κανένας δεν μπορεί να μου την αλλάξει, στο όνομα του όποιου ορθού, δογματικού ή ότι άλλου… όπως δεν μπορεί κανείς να αφαιρέσει από την ψυχή των Νέγρων τα spirituals.

Για όσους ΔΕΝ αγγίζει ο δικός μας τρόπος που γιορτάζουμε και τιμάμε αυτές τις μέρες, για όσους αποζητούν άλλους τρόπους για να νοιώσουν κατάνυξη και ευλογία, υπάρχουν άπειρες πανέμορφες εναλλακτικές: παραδοσιακές μικρές γειτονιές , χωριά και μικρά ξωκλήσια… Όποιοι δεν νοιώθουν την συγκίνηση του τόπου μου, ας πάνε σε άλλον τόπο να βιώσουν ότι ποθεί η ψυχή τους...
Η Ελλάδα είναι γεμάτη υπέροχους Ιερούς Τόπους, μονές και κρύπτες…
Αλλά τους παρακαλώ μέσα από τα τρίσβαθα της ψυχής μου, μη προσπαθούν να μειώσουν την αξία της δικής μου ψυχής, της δικής μου κατάνυξης. Ας αφήσουν εμένα και τους χιλιάδες ντόπιους και ξένους, να βιώσουμε το δικό μας Πάσχα. Όλοι μας βλέπουμε τις όποιες ακρότητες, τις όποιες ασχήμιες, αλλά οι μνήμες, οι ιερές μνήμες και τα άγια έθιμα των πατέρων μας είναι ισχυρότερα.

Και δεν με νοιάζει που ανάμεσα στους χιλιάδες που παρακολουθούν τις τελετές μας, υπάρχουν και κάποιοι “τουρίστες του φολκλόρ μου” που δεν αντιλαμβάνονται την ιερότητα. Μου αρκεί που υπάρχουν αυτοί που ενώνουν τις ψυχές τους και την προσευχή τους με την δική μου στους δρόμους της παραμυθένιας πόλης μου, στις πλατείες, στα στενά, στα βόλτα, στα ανάκτορα, στις εκκλησιές της δικής μου Ιερής Πόλης. Της Ιερής Πόλης των Βυζαντινών τελετουργιών και λιτανειών, των Βενετσιάνικων εθίμων, του Κύπριου Άγιου Πολιούχου μου, της Βυζαντινής Αυτοκράτειρας προστάτιδάς μου.
Και ναι, να γεμίσουμε τους δρόμους της πόλης μου, να στριμωχτούμε και να αγαναχτήσουμε στιγμιαία με το σπρώξιμο και αμέσως μετά να ευχηθούμε… Και να δουλέψουν τα μαγαζιά, τα εστιατόρια, τα ξενοδοχεία μας… Και να ανασάνουν οι οικογένειές μας… Είναι και αυτό δώρο του Προστάτη μας. Πολύτιμο αντίδωρο των επισκεπτών μας για τα πολύτιμα και ιερά του τόπου μας.

Δεν με συγκινούν οι σούβλες και το αρνί…δεν έχω τέτοιες μνήμες… Ονειρεύομαι την κολομπίνα μου και το υφασμάτινο αυγό μου που στην κοιλιά του κρύβει σοκολατένιες εκπλήξεις και τ΄αυγολέμονο….

Ναι, η ψυχή μου είναι ιδιαίτερη… σαν το νησί μου…

Χρόνια μας Πολλά!!!

ΤΑ ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΧΡΟΝΙΑ ΤΟΥ ΓΕΩΡΓΙΟΥ ΘΕΟΤΟΚΗ

Ο Γεώργιος Θεοτόκης παραιτήθηκε από την πρωθυπουργία στις 7 Ιουλίου 1909.Συνέχισε όμως να μετέχει στον δημόσιο βίο της χώρας.Δεν ήταν ο συμπλεγματικός πολιτικός που δεν θα δεχόταν να γίνει απλός υπουργός επειδή είχε διατελέσει πρωθυπουργός!

Μεγάλη η διαφορά αυτή με τους μετέπειτα νάνους,πολιτικούς!

Ετσι ανέλαβε τα υπουργεία,Εθνικής Οικονομίας και Εκκλησιαστικών και Δημοσίας Εκπαιδεύσεως στην κυβέρνηση Ζαϊμη και συμμετείχε στην συνέχεια στην κυβέρνηση Σκουλούδη.

Απεσταλμένος του βασιλέως Κωνσταντίνου,πήγε σε Ρώμη,Παρίσι και Βερολίνο για να αναγγείλει την επίσημη άνοδο στον θρόνο του Κωνσταντίνου,μετά την δολοφονία του Γεωργίου,στις 5 Μαρτίου του 1913.

Ασχολήθηκε εντατικά με τα κτήματα του,στο Ρόππα και τους Ξαθάτες.Τον γέμιζε χαρά η συγκατοίκηση της εγγονής του Μαρίας,κόρης της Ζαϊρας,που λόγω της διαστάσεως των γονιών της,ζούσε με ''τη νόνα και το νόνο''.

Σε όλη την ζωή του,είχε οικονομικές στεναχώριες γιατί η μεγάλη κτηματική περιουσία του,δεν απέδιδε τα ανάλογα.

Χαρά μεγάλη ένοιωθε από την επαφή με τους χωρικούς των Δουκάδων.Συζητούσε μαζί τους ατέλειωτες ώρες και καθόταν σε μια ξερολιθιά,φορώντας πλατύγυρο ψάθινο καπέλο.

Η ευγένεια του προς τους συνομιλητές του,ανεξαρτήτως θέσεως και ηλικίας,ήταν εκπληκτική.

Εκκλησιαζόταν στον ιδιωτικό ναό,δίπλα στην έπαυλη των Δουκάδων και στις μεγάλες γιορτές κατέβαινε στην χώρα.

Στις 6 Δεκεμβρίου 1915,εκλέχτηκε για τελευταία φορά βουλευτής.

Τον Γενάρη κρύωσε και δυστυχώς εξελίχτηκε το κρύωμα σε πνευμονία.

12 Ιανουαρίου άφησε  την ζωή αυτή,ενώ ήδη βρισκόταν σε λήθαργο.

Η κηδεία του έγινε την Πέμπτη 14 Ιανουαρίου 1916 στην Μητρόπολη Αθηνών και την παρακολούθησε το βασιλικό ζεύγος,όλη η πολιτική ηγεσία και αμέτρητο πλήθος κόσμου.

Με το καταδρομικό ''ΕΛΛΗ'' η σορός μεταφέρθηκε στην Κέρκυρα,όπου έφτασε στις 8 το πρωί,16 Ιανουαρίου 1916.

Ολη η Κέρκυρα ήταν στο πόδι για να χαιρετήσει τον ''σιορ-Τζώρτζη''.Η παλαιά και η νέα φιλαρμονικά έπαιζαν το πένθιμο εμβατήριο του Μπετόβεν,μπροστά από την εκκλησία του Αγίου Σπυρίδωνα.Ενταφιάστηκε ,σύμφωνα με την επιθυμία του, στους Δουκάδες.

14 ΜΑΡΤΙΟΥ 1928 Ο ΣΟΛΩΜΟΣ ΔΙΚΑΖΕΤΑΙ ΣΤΗΝ ΠΑΤΡΑ

Εφημερίς Νεολόγος των Πατρών:

Σήμερον την πρωϊαν ενώπιον του ενταύθα Πλημμελειοδικείου εκδικάζεται η κατά του διευθυντού

της Ζακυνθίας εφημερίδος ''Επτάνησος'' δίκη,επί εξυβρίσει του λογίου και δημοσιογράφου κ.Κώστα

Καιροφύλα.

Διαβάστε με προσοχή την υπόθεση πως έχει.

Τον Νοέμβριο του 1926 ο Καιροφύλας έχει ετοιμάσει ένα βιβλίο με τίτλο ''Ο άγνωστος Σολωμός'' και έκαμε λοιπόν

δύο προδημοσιεύσεις στα Νέα και στην Εστία διαφημίζοντας το .

Πολλοί θεώρησαν ότι θίγεται η μνήμη του ποιητού και έτσι ο εκδότης της Ζακυνθινής εφημερίδας ''Επτάνησος''

Διονύσης Ρένεσης δημοσιεύει άρθρο στην εφημερίδα του στις 25-1-1927.

Το άρθρο ξεκινάει ως εξής:

''Ο Σολωμός αγράμματος,ο Σολωμός νόθος,ο Σολωμός μισάνθρωπος,ο Σολωμός αλκοολικός''

Κώστας Καιροφύλας

Το τρισένδοξον όνομα του Σολωμού ουδόλως θίγεται από ευτελείς και ανάξιους να φέρωσι 

το ελληνικό όνομα ανθρωπίσκους,όπως είναι ο επί χρήμασι προπαγανδιστής του Βενιζελισμού,

ο άσημος,ο πλανόδιος χαφιές Καιροφύλας.''

Κατόπιν όλων αυτών λοιπόν υπεβλήθη μήνυση και επειδή το κλίμα στο νησί είχε αγριέψει ο

Καιροφύλας ζήτησε η δίκη να διεξαχθεί στην Πάτρα.

Συνήγορος πολιτικής αγωγής Αριστοτέλης Φωτήλας,ενώ υπεράσπισης ο Δημ.Στεφανόπουλος

(πατέρας του μετέπειτα προέδρου της Δημοκρατίας).

Οπως καταλαβαίνετε η δίκη είχε και ιδεολογικό χρώμα,δηλαδή από την μια μεριά οι συντηρητικοί

και από την άλλη οι προοδευτικοί που θέλαν να απομυθοποιήσουν τα πάντα.

Ο Καιροφύλας στην δίκη επικαλέσθηκε μαρτυρίες υπέρ αυτού κείμενα των:Ζώη,Δε Βιάζη και Μαρίνου

Σιγούρου.

Τελικά ο Ρένεσης καταδικάστηκε για εξύβριση τόσον σε πρώτο ,όσον και σε δεύτερο βαθμό.

Οπως βλέπετε από παλιά είχαμε τέτοια φαινόμενα και όχι μόνον στην εποχή μας,η διαφορά έγκειται στο ότι

η μόρφωση και οι γνώσεις τότε, δεν συγκρίνονται με το σημερινό σκότος!

ΖΑΚΥΝΘΟΣ : Το Πανηγύρι του Αγίου Λαζάρου, το απόγευμα της Λαμπρής, πριν το 1953 !!! του Σπύρου Τσιώλη

Στη Χώρα και τα χωριά την παλιά εποχή γινόταν περισσότερα πανηγύρια, γιατί υπήρχαν πολλές Εκκλησίες και Ενορίες, οι περισσότερες από τις οποίες γκρεμίστηκαν με τους σεισμούς του 1893 και του 1953. 
Η εκκλησία του Αγίου Λαζάρου κτίστηκε στην αρχή του 16ου αιώνα. Η ενορία άρχιζε από την Καμάρα ή Γέφυρα, όπως λεγόταν, που κτίστηκε στα 1566 και έφθανε μέχρι τον Άγιο Παύλο, που αριστερά περιλάμβανε τα Καμίνια και δεξιά το δρόμο του Αγίου Γεωργίου, μετέπειτα οδό Κάλβου, όπως και τώρα. Μαζί με τις εκκλησίες του Αγίου Γεωργίου του Πετρούτσου, Αγίας Βαρβάρας, Κήπων, Αγίου Βασιλείου Πάνω και Κάτω, Αγίας Μαρίνας, Αγίου Νικολάου Ασκητού και Άη Λιά αποτελούσαν το Η΄ συγκρότημα των Εκκλησιών της πόλεως. Αρχικά η εκκλησία του Αγίου Λαζάρου ήτο Μονή και την είχανε για προστάτη τους οι αποτελούντες τη συντεχνία των υποδηματοποιών και των βυρσοδεψών. Παλιότερα ονομαζόταν και των Διακοναρέων γιατί μπροστά από την Εκκλησία είχαν το στέκι τους πολλοί ζητιάνοι.
Σ’ αυτή διετέλεσε εφημέριος και ο Γεράσιμος Νοταράς, μετέπειτα Άγιος Γεράσιμος Πολιούχος της Κεφαλληνίας.
Η συνοικία του Αγίου Λαζάρου κατοικείτο από εργατικούς ανθρώπους που περίμεναν την ημέρα του Πάσχα για να διασκεδάσουν στο πανηγύρι τους, που ήταν από τα γραφικότερα του τόπου.
Σημαίες , λάβαρα, μερτιές και λουλούδια έδιναν μια χαρμόσυνη όψη. Από τις απογευματινές ώρες , την ημέρα του Πάσχα, οι πιστοί συνωστισμένοι με σειρά άναβαν τα κεριά τους και προσκυνούσαν τη θαυμάσια βυζαντινή εικόνα της Θεοτόκου της Βρεφοκρατούσας. 
Μετά τον Εσπερινό της Αγάπης που διαβάζεται το Ευαγγέλιο πρώτα από τον Μητροπολίτη και στη συνέχεια από ιερείς σε οκτώ γλώσσες : Ελληνικά, Αλβανικά, Τουρκικά, Ιταλικά, Γαλλικά, Αγγλικά, Γερμανικά και Ρωσικά, άρχιζε η λιτάνευση της εικόνας. Πολύς κόσμος παρατεταγμένος δεξιά και αριστερά στους δρόμους που θα περνούσε η πομπή παρακολουθούσαν και σταυροκοπιόταν. 
Μπόμες και σουροκέτες διασχίζανε τον ουρανό. Εκείνο που ήταν εντυπωσιακό ήταν το κάψιμο του κουτσουνιού που αρχικά στα παλιά χρόνια παρίστανε τον Ιούδα. Όμως το έτος 1760 για το θέμα αυτό έγιναν επεισόδια, γνωστά σαν «ΜΠΟΥΡΔΟ ΤΩΝ ΕΒΡΑΙΩΝ». Μετά τον πόλεμο φτιάχνανε για κουτσούνι το Μουσολίνι, Γύρω στα 1957 τη θέση του Μουσολίνι πήρε ο Χάρντιγκ, ο Άγγλος τύραννος της Κύπρου.
Με αυτά θα περιοριστώ για την περιγραφή του πανηγυριού του Αγίου Λαζάρου, το απόγευμα του Πάσχα.

ΟΙ «ΑΓΝΩΣΤΟΙ ΤΑΜΕΝΟΙ» ΤΟΥ ΚΕΡΚΥΡΑΪΚΟΥ ΠΑΣΧΑ του Παναγιώτη Χασαπιανού

Όλοι εμείς οι Κερκυραίοι, αλλά και αρκετοί από τους πασχαλινούς μας επισκέπτες, γνωρίζουμε ή έχουμε ακούσει για τους γνωστούς «Ταμένους» της Κυριακής της Λαμπριάς (του Πάσχα). Είναι οι παραδοσιακοί εκείνοι Κερκυραίοι, στην πλειοψηφία τους μεγάλης ηλικίας, που κάθε χρόνο τέτοια μέρα μαζεύονται από νωρίς το πρωί στο Λιστόν για να παρακολουθήσουν τις περιφορές των Αναστάσεων των Ναών της παλιάς πόλης.
Εκτός όμως απ’ αυτούς, τους γνωστούς ταμένους, υπήρχαν και υπάρχουν και οι άλλοι, οι «άγνωστοι ταμένοι» της Κερκυραϊκής Λαμπριάς. Αυτούς τους ταμένους θα επιχειρήσει να σας παρουσιάσει σήμερα ο γράφων, όντας ένας απ’ αυτούς.
Πρόκειται για τους ξενιτεμένους Κερκυραίους μουσικούς που ζουν στην Αθήνα και εργάζονται στις στρατιωτικές και δημοτικές φιλαρμονικές της πρωτεύουσας.
Αυτοί οι συμπατριώτες μας, έχοντας από παιδιά γαλουχηθεί μέσα στους ήχους των φιλαρμονικών του νησιού μας, είναι αναγκασμένοι, λόγω επαγγελματικών υποχρεώσεων, να βρίσκονται μακριά από τον τόπο τους τις Άγιες μέρες της Μεγάλης Εβδομάδος. Έρχονται στην Κέρκυρα κυριολεκτικά την τελευταία στιγμή, το πρωί του Μεγάλου Σαββάτου, έχοντας κάνει ένα ολονύκτιο -και πολλές φορές ριψοκίνδυνο- ταξίδι – ΤΑΜΑ ΣΤΟΝ ΑΓΙΟ. Κάθε χρόνο, όλες αυτές τις ημέρες η σκέψη και η καρδιά τους είναι σε κάποια από τις αίθουσες δοκιμών των φιλαρμονικών μας, συμμετέχοντας νοερά στις πασχαλιάτικες πρόβες, φέρνοντας στη θύμησή τους τις παιδικές τους αναμνήσεις.
Σαν φτάνει η Μεγάλη Παρασκευή, ο πόνος αλλά και η αγωνία κορυφώνεται. Πονούν γιατί θα ήθελαν τέτοια μέρα να βρίσκονται στο αγαπημένο τους νησί, να ζήσουν αυτό που τόσο απλόχερα ζουν και απολαμβάνουν όλοι οι Κερκυραίοι και οι επισκέπτες του νησιού αυτή την Άγια μέρα, συμμετέχοντας ή απλά παρακολουθώντας τους -κατά κοινή ομολογία- κατανυκτικότερους Επιτάφιους. Πόνος βαρύς, γιατί ξέρουν πως και του χρόνου και του παρά χρόνου θα είναι μακριά και ίσως μόνο όταν συνταξιοδοτηθούν θα αξιωθούν να ξαναζήσουν τη Μεγάλη Παρασκευή των νεανικών τους χρόνων... Παράλληλα αγωνιούν γιατί, ευρισκόμενοι εν υπηρεσία σε κάποια από τις εκατοντάδες περιφορές των αθηναϊκών Επιταφίων, βρίσκονται σε «αναμμένα κάρβουνα» για το πότε θα τελειώσει η περιφορά ώστε να ξεκινήσουν το ταξίδι – τάμα τους και να προλάβουν το πρώτο πρωινό φέρρυ-μπωτ για Κέρκυρα. «Έλα παπά μου τέλειωνε και μας καρτερεί η Χάρη Του να πάμε να παίξουμε στη Λιτανεία Του αύριο το πρωί...», λένε μεταξύ τους.
Όταν με το καλό τελειώνει η περιφορά, μπαίνουν βιαστικά στα αυτοκίνητά τους και όλοι μαζί, εν πομπή, ξεκινούν για το ολονύκτιο ταξίδι. Στα κασετόφωνα των αυτοκινήτων παίζει ασταμάτητα η κασέτα με τα πένθιμα εμβατήρια των φιλαρμονικών μας και, με το που περνούν την Κόρινθο, το μεγάλο ζητούμενο είναι να προλάβουν το φέρρυ-μπωτ της 01:00 στο Ρίο (τότε δεν υπήρχε ακόμα η γέφυρα). Αν καθυστερήσουν ίσως και να μην προλάβουν να είναι εγκαίρως στην Ηγουμενίτσα για να μπουν στο πρώτο πλοίο. Στον άδειο από άλλα αυτοκίνητα δρόμο -ποιος άλλος ταξιδεύει τέτοια μέρα και ώρα!-, ο ένας προσπερνά τον άλλο κορνάροντας έτσι ώστε να βρίσκονται σε εγρήγορση για να μην αποκοιμηθεί κάποιος στο τιμόνι. Όταν με το καλό φτάνουν στην Ηγουμενίτσα, εκεί που μόλις έχει αρχίσει να χαράζει, έρχεται και η λύτρωση. «Τα καταφέραμε και φέτος, μεγάλη η Χάρη Του, να μας αξιώσει και του χρόνου...» !
Στο σαλόνι του πλοίου, ένας καφές είναι απαραίτητος για να συνέλθουν λίγο από την ολονύκτια ταλαιπωρία. Η συζήτηση γρήγορα ανάβει και, καθώς το πλοίο πλησιάζει στο νησί, η κούραση δίνει σιγά-σιγά τη θέση της στην προσμονή της ώρας που ο καθένας θα φορέσει τη στολή της αγαπημένης του φιλαρμονικής για να παίξει στη Χάρη Του, στη μεγαλοπρεπέστερη μα συνάμα κατανυκτικότερη και μοναδική Λιτανεία του Μεγάλου Σαββάτου!!
Αυτή είναι με λίγα λόγια η ιστορία των «άγνωστων ταμένων» του κερκυραϊκού Πάσχα.
Σ’ όλα αυτά τα χρόνια, σ’ αυτά που πέρασαν αλλά και σ’ αυτά που θα έλθουν, πότε λίγοι πότε περισσότεροι, πάντα θα υπάρχουν οι ξενιτεμένοι Κερκυραίοι μουσικοί, οι «άγνωστοι ταμένοι» που πιστοί στις νεανικές τους αναμνήσεις θα κάνουν το ταξίδι – ΤΑΜΑ ΣΤΟΝ ΑΓΙΟ, τα ξημερώματα του Μεγάλου Σαββάτου... για τη Χάρη Του!!

Παναγιώτης Σπ. Χασαπιάνος - Μουσικός