ΜΟΝΟΛΟΓΟΣ της Ανδριανής Βοντετσιάνου

Έρχομαι συχνά εδώ... Μου αρέσει να περπατώ στην προβλήτα. Είναι που έχει ένα άρωμα αλλοτινό, ξέρεις αυτό το παλιό, το ξεχασμένο που ήταν κάποτε κάτι λαμπρό...

Έρχομαι γιατί και εγώ, ένα σαπιοκάραβο είμαι στην ψυχή. Υπήρξα αντικείμενο προσοχής, μεγαλεπήβολων σχεδίων, φορτικής αγάπης, δυνατών συναισθημάτων. Μα τα χρόνια πέρασαν. Και το ροζ δέρμα απέκτησε βαθιές γραμμές σαν αυτές που σχηματίζουν τα αεροπλάνα όταν πετούν στον αιθέρα. Και τα μεταξένια μαλλιά έγιναν αραιά, λιγοστά. Τα χέρια σκληρά.
Ξέρεις όμως κάτι; Έμεινε η λάμψη στην ματιά. Μόνο που πια κανείς δεν προσέχει για να την δει. Με προσπερνούν όλοι και έτσι, τα μάτια μου είναι σαν να μην υπάρχουν, γιατί όταν δεν κοιτάς τα μάτια κάποιου ανθρώπου, παύουν να ζουν, αρνούνται, έχουν δημιουργηθεί όχι μόνο για να βλέπουν αλλά και για να τα κοιτούν, έτσι κατάματα, διεισδυτικά, προσπαθώντας να καταλάβουν τι θέλουν να πουν.
Δεν με κοιτά λοιπόν πια κανείς. Και τα μάτια μου, παρ όλο που λάμπουν κάποιες στιγμές, υποτονικά έγιναν και αυτά. Αν δεν έχεις ερέθισμα, γιατί να ενεργοποιηθείς;

Περπατώ εδώ στην προβλήτα. Κοιτώντας το μισοβυθισμένο σκαρί που κάποτε ταξίδευε περήφανο, σκέφτομαι τις τρικυμίες που έχει περάσει, τα λιμάνια που έχει δέσει με γερούς κάβους καλοδεχούμενο, τα φορτία που έχει μεταφέρει με προσοχή και λύσσα σωστή να τα παραδώσει στην ώρα τους, ανθρώπους που φοβήθηκαν σε μια θαλασσοταραχή μαζί του και ανθρώπους που γέλασαν κάποια Πρωτοχρονιά μεσοπέλαγα στην σάλα του.
Δεν μπορώ παρά να σκεφτώ, γιατί δεν έρχεται κανείς τους να το δει; Έχει και αυτό ψυχή. Όπως και εγώ. Που μπορεί να γέρασα και να είμαι ένα κυρτό κορμί, μα κάποτε, ταξίδευα και εγώ όπως αυτό....

Έρχομαι και περπατώ. Και του κρατώ παρέα. Καμιά φορά του τραγουδώ. Και θα το κάνω, για όσο θα βαστώ...