ΙΒΑΡΙ ΛΕΥΚΑΔΑΣ

Το ιβάρι της Λευκάδας αποτελεί ένα χώρο αλίευσης με παραδοσιακά μέσα.

 Για κάποιους είναι μια «ανεκμετάλλευτη» πηγή ψαριών.

Η λέξη ιβάρι πρέπει να έχει ιταλική ρίζα, (εξελληνισμός της λατινικής λέξης «vivarium»),

 γεγονός που μαρτυρά όχι μόνο πολιτιστικές συγγένειες αλλά ενδεχομένως και ιταλική τεχνική.

Ο πιο σωστός όρος θα ήταν «φυσικό ιχθυοτροφείο». Μια κατασκευή που ίσως

 φανεί «απλοϊκή» στους μη σχετικούς -μεταδόθηκε από τους παλιότερους

 στους νεότερους- και βασίζεται απόλυτα στους νόμους της φύσης και της φυσικής.

Υπάρχουν «φραγμοί» στα σημεία που η λιμνοθάλασσα επικοινωνεί

 με την ανοιχτή θάλασσα και έτσι ελέγχεται η μετακίνηση των ψαριών.

 (Παλιότερα κατασκευάζονταν από καλάμια, οι λεγόμενες καλαμωτές).

 Το νερό και ο αβαθής πυθμένας της λιμνοθάλασσας είναι κατάλληλα

 για την πλούσια διατροφή των ψαριών. 

Τα ψάρια (τσιπούρες, λαυράκια, χέλια, καφαλοειδή) τρέφονται

 και μεγαλώνουν χωρίς καμία ανθρώπινη παρέμβαση.

Σε τέσσερα σημεία του ιβαριού υπάρχουν τα «κατοίκια». Είναι οι χώροι που

 με τη φυσική ροή του νερού καταλήγουν τα ψάρια, απ’ όπου και ψαρεύονται. 

Η ανθρώπινη παρέμβαση στο ιβάρι είναι ελάχιστη, 

απόλυτα ισορροπημένη και με ήπιο τρόπο.Τα σημεία που γίνεται το ψάρεμα

 είναι: ένα στον Πόντε, δυο βρίσκονται δεξιά και αριστερά στο δρόμο λίγο 

πριν φτάσουμε στη γέφυρα και το τέταρτο στο ύψος περίπου των αλυκών Αλεξάνδρου.

Το καλοκαίρι οι ψαράδες περπατάνε μέχρι τα «κατοίκια», φορώντας

 κοντό παντελόνι και σαγιονάρες. Με μια απόχη και αφού ανοίξουν τα σκεπάσματα

 βγάζουν τα ψάρια σπαρταριστά, ξαναρίχνοντας στο νερό όλα τα «πιτσιρίκια».

Για την περιοχή των Καρυωτών χρησιμοποιούν για τη μεταφορά τους κάποιο μονόξυλο.

Οι περισσότεροι περνάμε μπροστά από τους χώρους ψαρέματος του ιχθυοτροφείου

 αρκετά συχνά, αλλά σπάνια στεκόμαστε.

Το ιβάρι της Λευκάδας αποτελεί σύμφωνα με την σύμβαση Ραμσάρ (1971)

 Natura 2000, έναν από τους σημαντικότερους υγροβιότοπους της Δυτικής Ελλάδας 

και είναι χαρακτηρισμένο σαν περιοχή ιδιαίτερου κάλλους.

Έχω παρακολουθήσει το ψάρεμα στο Ιβάρι. Έχω συναντηθεί με τους ψαράδες

 του Δήμου αρκετές φορές. Συζητώντας μαζί τους και γνωρίζοντας το χώρο από κοντά, 

δεν μπορείς παρά να σταθείς με σεβασμό μπροστά σ’ αυτό το εργαστήρι

 που μας χάρισε η φύση.

Το ιχθυοτροφείο ανήκει στο Δήμο Λευκάδας, ο οποίος το αντιμετωπίζει σαν βάρος μάλλον. 

Τα τελευταία δεκαπέντε χρόνια δεν έχει γίνει ούτε ένα απλό έργο εκβάθυνσης, 

το οποίο θα μπορούσε να δώσει ανάσα και ζωή στο ιχθυοτροφείο για κάποια χρόνια.

 Με λίγα χρήματα, αγάπη και ενδιαφέρον το Ιβάρι της Λευκάδας θα μπορούσε

 όχι μόνο να καλύπτει τα έξοδα του αλλά και να αφήνει κέρδη, με τα οποία

 θα μπορούσαν να χρηματοδοτηθούν άλλες κοινωνικές δομές του Δήμου. 

Αν δε, ο εκσυγχρονισμός του είχε ενταχθεί σε Ευρωπαϊκά προγράμματα, 

θα μπορούσαμε σήμερα να μιλάμε για ένα μοναδικό στο είδος του φυσικό ιχθυοτροφείο,

 έναν εξαιρετικό υδροβιότοπο, ένα ξεχωριστό χώρο περιπάτου και αναψυχής.

Αν βρισκόταν σε οποιαδήποτε άλλο μέρος του κόσμου, θα το είχαν «στολίδι» και καμάρι. Εμείς με την παντελή αδιαφορία που δείχνουμε για την επιβίωση του, το έχουμε καταδικάσει σε μαρασμό.

Βιολέττα Σάντα

πηγή:http://aromalefkadas.gr/