Χρόνια αιώνια, Μαννούλα.του Γιώργη Δρυμωνιάτη (Κύθηρα)

Ξέρεις εσύ

Ξέρεις εσύ που τα μάτια σου 
πηγάζανε τον τρυφερό ποταμό της χαράς
‘κείνη την ώρα που μ’ έκοψαν από σένα
και μ’ έριξαν στο στήθος σου
να βυζάξω τις πρώτες σταγόνες ζωής,
κείνη την ώρα που συ μεθυσμένη
μοσχομύρισες το μέλλον επάνω μου.

Ξέρεις εσύ που ο ιδρώτας σου έτρεχε,
χείμαρρος στη φτωχή μας πορεία
και δροσοπότιζε τις ρίζες μου μ’ όνειρα,
εσύ, η αγράμματη σοφή
που στο προσκέφαλό μου κάθε βράδυ
μου ψιθύριζες την επωδό του πόθου σου.
«Τα γράμματα παιδί μου θα μας σώσουνε.»

Ξέρεις εσύ που η ψυχή σου αιμορραγούσε
οκτώ μερόνυχτα ακατάπαυστα,
όταν με άρπαξε η ξενιτιά από το σπίτι μας
κι ο ποταμός του πόνου έρρεε
πλέον στην καρδιά σου . Ήξερες καλά εσύ
πως το πουλάκι σου πέταξε
προς την έρημο της πόλης
και για ποιον θα κλαίς από χαρά,
για ποιον θα ιδρώνεις από κόπο;

Εκεί που είσαι, ξέρεις καλά εσύ.
Έλα κι απόψε που ανάγκη έχω
φαρμάκων από αγάπη καμωμένων,
έλα και χάιδεψε μου το κεφάλι
κι, όπως τότε, πες μου
με τα μάτια και το χνώτο σου:
«Ναι , σε λατρεύω γιόκα μου,
σαν Ήλιο σε λατρεύω…»

Έλα κρυφά απ’ το Θεό, έλα απόψε που πονώ
και που αγάπης αίμα έχω χρεία.
Δεν σου ζητώ ν’ αναστηθείς.
Να μ’ αναστήσεις σού ζητώ,
ξέρεις εσύ, μαννούλα……

γ.π.κ-δρ.
Από την ΕΦΤΑΖΥΜΟΣ ΨΥΧΗ ΔΙΠΥΡΩΜΕΝΗ