Η ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΠΡΙΝ ΞΕΣΠΑΣΕΙ ΤΟ ΖΑΚΥΝΘΙΝΟ ΡΕΜΠΕΛΙΟ

Το ρεμπελιό των ποπολάρων στην Ζάκυνθο δεν υπήρξε κεραυνός εν αιθρία.
Χρόνια ολόκληρα σιγόβραζε η αναταραχή στο νησί.
Το αίτημα ήταν ένα!
Να μην στρατεύονται υποχρεωτικά οι ποπολάροι,όπως γινόταν με τους χωρικούς.
Η στράτευση άνοιγε πόρτα για σταδιακή απώλεια της ελευθερίας τους και κάτι παρόμοιο δεν γινόταν αποδεκτό.
Οι τοπικοί πρεβεδούροι το ήξεραν. Ηξεραν με άλλα λόγια ότι το τοπικό αρχοντολόι,δεν εκόπτετο τόσο για την άμυνα του νησιού-θέλοντας τάχα την στράτευση όλων των πολιτών-
αλλά ήθελαν να περιορίσουν τις ελευθερίες των αστών και να τους θέσουν κάτω από την ασφυκτική κυριαρχία τους.
Γιαυτό και η στάση τους απέναντι στα αιτήματα των ποπολάρων δεν ήταν εχθρική κατ'αρχήν.
Εξ άλλου το αρχοντολόι εστρέφετο και κατά των ίδιων των πρεβεδούρων,όταν αισθανόταν ότι απειλούνται τα δικαιώματα του.
Με άλλα λόγια έχουμε την εποχή εκείνη, ένα ΠΑΝΙΣΧΥΡΟ τοπικό συμβούλιο αρχόντων, έναν πρεβεδούρο που κρατάει ισορροπίες, ένα μεγάλο σώμα χωρικών που στην ουσία δεν υπάρχουν στα μάτια αρχόντων και αστών και ένα ισχυρό και ανερχόμενο αστικολαϊκό στρώμα που θέλει και απαιτεί,να έχει μια αξιοπρεπή θέση στο κοινωνικό γίγνεσθαι!