ΕΚΣΤΑΣΙΑΣΜΕΝΗ της Ανδριανής Βοντετσιάνου (Κέρκυρα)

Πως γίνεται ο χρόνος να σταματά,
ο ήχος να μην ακούγεται πια
και τα φώτα της πόλης να μοιάζουν θαμπά;

Η εξήγηση είναι τόσο απλή:
Βρίσκομαι στην αγκαλιά σου και όλα τα άλλα δεν μετρούν πια.
Δεν υπολογίζω ούτε τη δυνατή βροχή.
Στέκομαι εκστασιασμένη και παρακαλώ να με κρατάς έτσι ως την αυγή....

Μου αρέσει!