Η ΔΥΝΑΜΗ ΤΗΣ ΕΠΤΑΝΗΣΙΑΚΗΣ ΚΟΥΛΤΟΥΡΑΣ

Αισθάνομαι την ανάγκη να ευχαριστήσω τους δεκάδες χιλιάδες αναγνώστες για την συμπαράστασή τους στο ιστολόγιο μου και τους φίλους που φιλοξένησα τις εργασίες τους.
Η Επτάνησος Πολιτεία υπήρξε ένα διαδικτυακό κίνημα με έντονο χρώμα και ΑΠΟΨΗ!
Αυτό το τελευταίο ενόχλησε πολλούς και πολλές!
Είχαν μάθει οι δυστυχισμένοι να συναγελάζονται με ανθρώπους χωρίς άποψη και πίστεψαν ότι τους χαλάω την πιάτσα των μετριοτήτων στην οποία ανήκουν!
Θέλω να ευχαριστήσω τα ιστολόγια που με φιλοξένησαν κατά καιρούς,γεγονός που με τίμησε ιδιαιτέρως!
Το ionianpress, το kefaloniatoday, το vlahatasamis, το lefkada.at
και τον πρώην Δήμαρχο Ιθάκης Τηλέμαχο Καραβία!
Θέλω ακόμα να ευχαριστήσω την κ.Κατερίνα Γρηγορίου πρόεδρο των απανταχού Ιθακησίων,τον σοφό κ.Διονύση Φλεμοτόμο που μας γνώρισε την Ζάκυνθο,την εξαιρετική κ.Ελένη Χάρου που μας γνώρισε τα Κύθηρα,τον κ.Θοδωρή Γεωργάκη που μας έμαθε τόσα πράγματα για την Λευκάδα,τον Κερκυραίο ευπατρίδη κ.Γιώργο Καλούδη που μάχεται για την Επτανησιακή ταυτότητα μας και που με τίμησε με την πρόταση του να πολιτευτώ στο ψηφοδέλτιο του στις περιφερειακές εκλογές του 2014.
Θέλω να ευχαριστήσω την κ.Δημήτρια Φωκά, τον κ.Μάκη Μεταξά και τον καθηγητή 
κ.Τάσο Γερμενή για την ηθική συμπαράστασή τους.
Ακόμα τον Κυθήριο ποιητή κ.Γιώργη Δρυμωνιάτη.
Τέλος θερμές ευχαριστίες στο μεγάλο κανάλι IONIAN CHANNEL για την φιλοξενία του και για τον αγώνα που κάνει.
Εύχομαι ολόψυχα σε όλους και όλες ένα καλύτερο 2015 για τα νησιά της καρδιάς μας και για την Ελλάδα!

Γρηγόρης Μαρκέτος 
παιδίατρος
Πάτρα
εκ Φερεντινάτων Πυλάρου Κεφαλληνίας

ΠΡΑΚΤΙΚΗ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΙΑΤΙΚΗ ΣΥΜΒΟΥΛΗ του Διον.Φλεμοτόμου*

Μια πρακτική συμβουλή, την οποία είχαν βρει οι παλιές ζακυνθινές 

νοικοκυρές. 

Για να γίνει η τρύπα στην μέση της χριστουγεννιάτικης κουλούρας  

και για να μπορέσει απ' αυτήν να χυθεί πάνω στην φωτιά το λάδι και 

το κρασί, για να κρατηθεί το αντέτι, τοποθετούσαν στην μέση του 

ταψιού ένα άδειο κουτί από γάλα ή άλλη κονσέρβα, ανάποδα και 

γεμάτο νερό. 

Λύση πρακτική, γιατί η κουλούρα δεν πρέπει να έχει εμφάνιση 

κέικ...

*εκπαιδευτικός, λαογράφος

Η ''ΧΑΡΑ'' ΓΙΑ ΤΗΝ ΔΟΛΟΦΟΝΙΑ ΤΟΥ ΚΑΠΟΔΙΣΤΡΙΑ του Γιώργου Σκλαβούνου

Η εφημερίδα της Καποδιστριακής «αντιπολίτευσης» Απόλλων , ομολογεί απερίφραστα την συνωμοσία υμνεί τους δολοφόνους και αναγγέλλει παύση της κυκλοφορίας, εφ΄ όσον ο σκοπός της έκδοσης επετεύχθη.

ΑΠΟΛΛΩΝ
ΕΦΗΜΕΡΙΣ ΤΗΣ ΥΔΡΑΣ
ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΚΑΙ ΦΙΛΟΣΟΦΙΚΗ

Ύδρα 6 Οκτωβρίου

Άλλαξεν ήδη οκτάκις η Σελήνη τας περιοδικάς της φάσεις, αφού κατά πρώτον επιχειρήσαμεν του Απόλλωνος την έκδοσιν εις Ύδραν. Της συστάσεως του ο κύριος σκοπός ήτον η εκπόμπευσις των αυθαιρέτων της Καποδιστριακής Κυβερνήσεως πράξεων, αι οποίαι δι’έλλειψιν της δημοσιότητος έμενον τρις ολοκλήρους χρόνους εν σκότει και παραβύστω. 

Εν ΄η δυστυχής Ελλάς έπασχε τυραννουμένη φρικτά, η Ευρώπη αγνοούσα τα δεινά της εθεώρει ίσως μακρόθεν μακαρίαν την κατάστασίν της, διότι εκ μονομερών πληροφοριών επίστευε ή εφαίνετο τουλάχιστον πιστεύουσα ότι εκυβερνάτο από Βασικτώνα και όχι από Νέρωνα ή Καλιγούλαν. Το προσωπείον τελοσπάντων έπεσε. Αι δε ρυτίδες και ασχημίαι του κεκαλυμμένου προσώπου εις την φυσικήν αυτών κατάστασιν εκτεθείσαι εξέπληξαν το παν, έφεραν την οποίαν δικαίως έπρεπε να ΄φερουν φρίκην εις τους θεατάς.
Οποίαι αλλόκοτοι σκηναί δεν μας επαρουσιάσθησαν αφ’ης ώρας εμβήκαμεν εις τον αγώνα της υψηλής εφορίας των εν Ελλάδι γινομένων, και του κηρύγματος της αληθείας δια της βροντοφώνου σάλπιγγος του τύπου !
 Οποίαι τρομεραί πράξεις δεν εσωρεύθησαν μια κατόπιν της άλλης έμπροσθεν μας, πράξεις, αι οποίαι εφοβέριζαν να κλονίσουν εκ θεμελίων την πολιτικήν Κοινωνίαν, να θάψουν βαθειά βαθύτατα την ελευθερίαν εις την γην, ήτις πρώτη εγνώρισε και επερίθαλψε την θυγατέρα ταύτην του Ουρανού! Καλεσμένοι εξ επαγγέλματος παριστάθιμεν εις τας πρώτας ακλόνητοι μεν, με συναίσθησιν όμως πάντοτε ζωηράν των προσβολών διήλθαμε δε και τας δευτέρας επιμόνως, ΄χωρίς να αφήσωμεν καμμίαν ανεξέλεγκτον και απόμπευτον . πλην τις ή ώφέλεια, όσον ημείς εστηλιτεύαμεν, τόσον το κακόν επροχώρει, τόσον πλέον εκορυφούτο. Ποτέ η βία και ο δόλος, φοβερές της ανθρωπότητος μάστιγες, δεν εδείχθησαν, εις τοιούτον επιτάσεως βαθμόν, καθώς την τελευταίαν ταύτην εποχήν εις τους κόλπους της ταλαιπώρου Ελλάδος.
 Δια της χρήσεως αυτών των δύο μέσων η άκαμπτος ενός Τυράννου θέλησις επάλαιε, κατεφρόνει , και εδάμαζε την γενικην θέλησιν του έθνους, αναγκαζόμενην που μεν να σιωπά διόλου, που δε να εκφράζεται αντιφατικώς προς την ενδόμυχον πεποίθησιν εκάστου, και αλλού τελοσπάντων αφού ειλικρινώς εκφράσθη να κηρύττεται παλινωθείσα, αυτή εαυτήν να καταδικάζη (α)
Εις τοιαύτην ήσαν τα πράγματα οικτράν κατάστασιν, τοιούτος των πολιτικών σχέσεων ο συμφυρμός, και τόσος της υπερισχύεως του αυθαιρέτου συστήματος ο κίνδυνος όταν μια στιβαρά χειρ , από θείαν τινά δύναμιν βέβαιο οδηγούμενη υπέρ της κοινής σωτηρίας, ήλθε να σβήση παραχρήμα τον χείμαρρον όλων των δεινών, και να διαλυση το χάος των αντιθέτων και αντιφατικών κινήσεων.
Η υψηλή απόφασις έγινεν εν ροπή οφθαλμού ο ΄Τύραννος εξέλιπε, και ούτως η πηγή, όθεν όλαι αι συμφοραί προήρχοντο, εστέρευσε μονομιάς. Η δε Ελλάς ελευθέρα σήμερον προσκαλείται να αναλάβη το πρώτον λαμπρόν ένδυμά της την θέσιν εκείνη, εις την οποίαν ο πόθος των ΄τεκνων της και των εθνών αι ευχαί την έχουν ανέκαθεν προωρισμένην.
Είπομεν ότι ο σκοπός της συστάσεως της παρούσης εφημερίδος ήτον η εκπόμπευσις της αυθαιρεσίας του Καποδιστριακού συστήματος.
 Ο σκοπός ούτος επληρώθη...
Oυδέ κανείς πλέον την σήμερον αμφιβάλλει, αφού ανέγνωσε τα παρ’ ημίν εις τοσούτων αριθμών σειράν εκτεθειμένα, πράγματα από χιλίων και μυρίων στόματα ομολογούμενα, ότι οδηγόν άλλον δεν είχομεν εις ταύτα παρά την αλήθειαν, μόνον την αλήθειαν, και εις κανέν άλλο τέλος δεν αποβλέψαμεν ειμή κτυπώντες του Τυρράνου και των οπαδών του τας πράξεις ν’ απαλλάξωμεν την Ελλάδα από την τυρρανίαν και προετοιμάσωμεν την οδόν της μελλούσης ευδαιμονίας της εις τας ακλονήτους της συνταγματηκότητος βάσεις στηριζομένης.
Αφού λοιπόν διετρέξαμεν πλήρες και ολόκληρον το στάδιον μας, αφού εκπληρώσαμε υπερακριβώς όσα η υψηλή θέσις μας επέβαλλε χρέη και εφθάσαμεν εις το τέρμα των αγώνων μας νομίζομεν ότι είναι καιρός πλέον να απεκδυθώμεν το βάρος, παραχωρούντες εις άλλους συνησιώτας μας, του λοιπού, την δια τύπου υπεράσπισιν των συμφερόντων της πατρίδος, καθήν στιγμήν ανοίγεται νέον χρυσών ελπίδων στάδιον..

Ο ΛΑΪΚΙΣΜΟΣ του Διονύση Φλεμοτόμου

''Ο λαϊκισμός είναι χειρότερος και από την πανούκλα!''

άραγε αν φορέσουμε την στολή που φόραγαν οι γιατροί
για να εξετάσουν τους ασθενείς
θα γλυτώσουμε και μεις από το μικρόβιο
του ΛΑΪΚΙΣΜΟΥ;

ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΣΕ ΑΝΙΣΤΟΡΗΤΟΥΣ της Αναστασίας-Ανση Καρυώτη (Κέρκυρα)

Ακούστε τώρα τι είπε ο κ. Γιώργος Λίανης στην παρουσίαση του βιβλίου του για τον Βασίλη Τσιτσάνη.... "έχουμε ένα εθνικό ποιητή τον Διονύσιο Σολωμό (σωστά ως εδώ) και ένα εθνικό συνθέτη τον Βασίλη Τσιτσάνη"....
κ. Λιάνη εθνικός μας συνθέτης είναι ο Νικόλαος Χαλικιόπουλος Μάντζαρος ο οποίος και συνέθεσε το Εθνικός μας ύμνο, βασισμένος στους στοίχους του εθνικού μας ποιητή Διονυσίου Σολωμού...!!!! 

-Χωρίς να θέλω να υποτιμήσω καθ' οιονδήποτε τρόπο τον μεγάλο συνθέτη Βασίλη Τσιτσάνη που έδωσε πολλά στο λαϊκό μας τραγούδι και μιλάει στις καρδιές όλων μας, αλλά να μην τα ισοπεδώνουμε και όλα, να ξέρουμε την ιστορία μας και να αποδίδουμε τα πράγματα και τους τίτλους όπως είναι και όχι όπως θέλουμε. 

Από εσάς τέτοια λάθη δεν επιτρέπονται..... Αυτά!!!!!!

Ο ΛΩΤΟΣ ΤΗΣ ΑΜΑΡΤΙΑΣ της Κατερίνας Λέκκα

«Ο ΛΩΤΟΣ ΤΗΣ ΑΜΑΡΤΙΑΣ», της Κατερίνας Λέκκα – Γράφει η Κλειώ Τσαλαπάτη

Εκδόσεις: Μίνωας

Σελίδες: 608

Τιμή: 16 €

            Αυτό είναι το πρώτο βιβλίο της αγαπητής συγγραφέως Κατερίνας Λέκκα που διαβάζω. Οφείλω να ομολογήσω πως κακώς δεν είχα διαβάσει τόσο καιρό βιβλία της και χαίρομαι πολύ που φρόντισα να προσθέσω στη βιβλιοθήκη μου δύο ακόμα δικά της, προηγούμενα, τα οποία σύντομα θα πάρουν τη σειρά τους για να διαβαστούν.

            «Ο Λωτός Της Αμαρτίας» είναι ένα άρτιο, καλογραμμένο μυθιστόρημα, ένα ‘οικογενειακό’ χρονικό, το οποίο δεν αφορά μόνο μία οικογένεια, αλλά μια ολόκληρη κοινωνία ενός νησιού. Οι αλήθειες που εκθέτονται από τη συγγραφέα είναι πανανθρώπινες και διαχρονικές, τα πάθη, οι έρωτες, οι περιπέτειες και η ευρηματική πλοκή κρατά αμείωτο το ενδιαφέρον του αναγνώστη από την αρχή έως το τέλος του βιβλίου και η γραφή εναλλάσσεται από λυρική σε ερωτική, από χιουμοριστική σε καυστική, από ρομαντική σε ρεαλιστική, χωρίς όμως να παύει να είναι μεστή και δίχως κανένα απολύτως ίχνος πλεονασμού.

            Όλα ξεκινούν σε ένα μικρό νησί του Ιονίου, τους Παξούς. Στην επαρχία, και κυρίως σε τέτοια απομακρυσμένα μέρη, οι τοπικές κοινωνίες είναι μικρές, ασφυκτικά δομημένες, με κύριους ‘πυλώνες’ τις ντόπιες αρχές, τον πρόεδρο, τον παπά, τον δάσκαλο και τον αστυνόμο. Αυτοί είναι ο κύριος πόλος έλξης γύρω από τους οποίους οι λιγότερο ‘σημαντικοί’ κάτοικοι διεξάγουν τις δικές τους ‘ασήμαντες’ ζωές. Οι ντόπιες αρχές οφείλουν κατά τα φαινόμενα να τηρούν αυστηρά τις αρχές τους και να αποτελούν παραδείγματα προς μίμηση από τους απλούς ανθρώπους. Αμαρτήματα τα οποία μπορούν ευκολότερα να γίνουν ανεκτά στους απλούς πολίτες μιας κοινωνίας δεν είναι επιτρεπτά στους ανθρώπους με δημόσια αξιώματα. Τί συμβαίνει όμως όταν τα πάθη, τα παραπτώματα, οι παρατυπίες και οι αμαρτίες αποτελούν την καθημερινότητα μερικών από αυτά τα σημαίνοντα πρόσωπα; Πώς και για πόσο θα μπορούν να καλύπτουν την ‘λεκιασμένη’ καθημερινότητά τους και τις αμαρτωλές πράξεις τους, υποδυόμενοι τους άμεμπτους δημόσιους λειτουργούς του τόπου;

            Η Κατερίνα Λέκκα πλέκει ένα αριστοτεχνικό λογοτεχνικό ‘υφαντό’ όπου οι πολυάριθμοι χαρακτήρες – ήρωες ξεδιπλώνονται ψυχή τε και σώματι μπροστά στους αναγνώστες, μυώντας τους στην δημόσια και προσωπική ζωή τους. Ήρωες  όπως ο Αιμίλιος Γράψας, ο αμαρτωλός ιερωμένος που επιστρέφει μετά από χρόνια στη γενέτειρά του για να προκαλέσει χιονοστιβάδες αντιδράσεων και εξελίξεων στις τελματωμένες ζωές άλλων ηρώων, όπως της οικογένειας του αξιοσέβαστου προέδρου του νησιού, Μιλτιάδη Λιγνάδη. Ηρωΐδες όπως η πανέμορφη δεκαπεντάχρονη Ρωξάνη που ασφυκτιά στην περιορισμένη, προδιαγεγραμμένη και χωρίς συγκινήσεις ζωή του μικρού νησιού της και παρασύρεται σε ένα αμαρτωλό παιχνίδι το οποίο θα έχει απρόσμενες και οδυνηρές συνέπειες για την ζωή της. Χαρακτήρες όπως ο Μιχαήλ και ο Μιλτιάδης, η Λουΐζα και η Θεώνη, η Αλίς και η Ιζαμπέλ μένουν στους αναγνώστες αξέχαστοι, καθώς άλλοι διεκδικούν από τη ζωή όσα τους στέρησε άδικα και ερήμην τους, άλλοι πληρώνουν για τις ανομολόγητες αμαρτίες τους, άλλοι βρίσκουν επιτέλους ένα απάγκιο για να κουρνιάσουν, άλλοι βρίσκουν το σθένος να ανακτήσουν την χαμένη αίγλη τους και άλλοι αποφασίζουν να  σταθούν δυνατοί στα πόδια τους και δίπλα στους ανθρώπους που χρωστούν την ίδια την ύπαρξή τους.

            Η συγγραφέας μας ταξιδεύει από τους ήσυχους Παξούς του 1958 στην κοσμοπολίτισσα Κέρκυρα με την έντονη κοινωνική και πολιτική ζωή, από το καλλιεργημένο και σικάτο Παρίσι της δεκαετίας του ’60 και ’70 στη μαγευτική Ρώμη με τον μακραίωνο πολιτισμό. Οι ήρωές μας περιπλανώνται, αγωνίζονται, ματώνουν, πέφτουν και ξανασηκώνονται κι εμείς τους παρακολουθούμε με κομμένη την ανάσα, συμπάσχοντας μαζί τους και απαιτώντας για αυτούς άλλοτε την τιμωρία και τη Θεία Δίκη και άλλοτε τη δικαίωση και την εξιλέωση, ώστε να κερδίσουν το δικό τους κομμάτι ευτυχίας.

Η Κατερίνα Λέκκα, πέρα από την εκπληκτική πλοκή του εξαιρετικού μυθιστορήματός της, θίγει πολλά κοινωνικά, πολιτικά και θρησκευτικά ζητήματα. Κεντρίζει το μυαλό των αναγνωστών ώστε να  προβληματιστούν σχετικά με τα κακώς κείμενα στον πολιτικό στίβο, όπου ο απλός λαός εμπιστεύεται ανθρώπους πολλά υποσχόμενους για να δώσουν λύσεις στα προβλήματα που τον ταλανίζουν καθημερινά και μακροχρόνια και το μόνο που λαμβάνει είναι κούφιες υποσχέσεις χωρίς αντίκρισμα, αφού συνήθως οι περισσότεροι πολιτικοί, ή πολιτευόμενοι, επιδιώκουν απλώς να βάλουν χέρι στον δημόσιο κορβανά εξυπηρετώντας μόνο το δικό τους όφελος και όχι αυτό των ψηφοφόρων τους.

 Θίγει φλέγοντα ζητήματα όπως αυτό των αντιπροσώπων της θρησκείας μας και κατά πόσο πραγματικά πρεσβεύουν και εφαρμόζουν στην πράξη οι ιεράρχες της σεπτής Εκκλησίας μας αυτά που διδάσκουν στο πιστό ποίμνιό τους. Η συγγραφέας καταπιάνεται με πολλά κοινωνικά θέματα και ταμπού, ειδικά εκείνης της εποχής όπου το «φαίνεσθαι» ήταν πιο σημαντικό από το «είναι» και όλοι, με κυριότερα θύματα τις γυναίκες, έπρεπε να προσαρμόζονται στα κοινωνικά πρότυπα της εποχής ‘παραχώνοντας’, έως ότου αυτοί να ξεχαστούν, τους πιο διακαείς πόθους τους.

Τέλος, μας επισημαίνει το αυτονόητο, που θα έπρεπε να έχουμε όλοι πάντα στο μυαλό μας: «τα φαινόμενα απατούν», είτε πρόκειται για ανθρώπους που, παρά το γεγονός πως μοιάζουν με αγγέλους επί γης, κρύβουν κάτω από την ομορφιά τους την διαβολική τους φύση, είτε πρόκειται για ανθρώπους που φαινομενικά είναι απόκληροι της κοινωνίας, αλλά στην πραγματικότητα διαθέτουν μια πολυσχιδή και απαστράπτουσα προσωπικότητα, αλλά και μια ουσιαστικά ενάρετη φύση.

            «Ο Λωτός Της Αμαρτίας» είναι ένα εξαιρετικό μυθιστόρημα – χρονικό το οποίο με ενθουσίασε, με ψυχαγώγησε, με προβλημάτισε, με σαγήνευσε και με δικαίωσε. Είναι ένα βιβλίο το οποίο σας προτείνω ανεπιφύλακτα να διαβάσετε και για το οποίο αξίζουν θερμά συγχαρητήρια στη συγγραφέα!   

Υπόθεση Οπισθόφυλλου:

«Όταν ο γοητευτικός αριβίστας Αιμίλιος Γράψας έφυγε από τους Παξούς για να αναζητήσει την τύχη του στην πρωτεύουσα, πολλοί ευχήθηκαν να μην ξαναγυρίσει.

Επτά χρόνια μετά, η επιστροφή του με την ιδιότητα του ιερέα στο πλευρό του μητροπολίτη Συμεών θα προκαλέσει κοινωνική αναστάτωση, καθώς ο Αιμίλιος είναι διχασμένος ανάμεσα στην αντρική του φύση και στις υποχρεώσεις της ιεροσύνης.

Ο Μιλτιάδης Λιγνάδης, πρόεδρος του νησιού, εθισμένος στον ποδόγυρο, στην εξουσία και στις οικονομικές ατασθαλίες, αναγκάζεται να φιλοξενήσει τον Αιμίλιο για να μην χάσει την πολιτική υποστήριξη του μητροπολίτη, όταν εκείνος του αναθέτει την επίβλεψη της αναστήλωσης των εκκλησιών του νησιού.

Η συνύπαρξη του Αιμίλιου με την ερωτεύσιμη γυναίκα του Λιγνάδη Θεώ­νη και την πανέμορφη κόρη του Ρωξάνη θα τον μετατρέψει σε άνθρωπο-χαμαιλέοντα προκειμένου να τις κατακτήσει, ανοίγοντας έναν κύκλο διαφθοράς, προδοσίας και αμαρτίας που θα τους παρασύρει από τα νησιά του Ιονίου μέχρι τη Ρώμη και το Παρίσι…

Ένα μυθιστόρημα για τον αέναο αγώνα του ανθρώπου με τον μεγαλύτερο εχθρό του, τον εαυτό του.»

πηγή:http://filoithslogotexnias.blogspot.gr

ΣΤΗ ΦΑΤΝΗ ΤΩΝ ΟΝΕΙΡΩΝ του Γιώργη Δρυμωνιάτη (Κύθηρα)

Δεν ήταν δα και τα πρώτα Χριστούγεννα που θα τα πέρναγε μόνος. Δεκάδες χρόνια τώρα τον συντρόφευε η μοναξιά, ιδίως τις γιορτινές για τον άλλο κόσμο μέρες.
Σχεδόν μισούσε τις γιορτές των ανθρώπων. Γι’ αυτόν δεν ήταν γιορτές. Ήταν το αποκορύφωμα της συνεχούς λύπης, που έδερνε τη μοναχική ψυχή του.

Μα δεν ήταν εντελώς επιλογή του η μοναξιά. 

Η μοίρα του είχε φροντίσει γι’ αυτήν πιο πολύ από αυτόν.

 Σε παιδική ακόμα ηλικία είχε χάσει και τους δύο γονείς του. Ένα μοναχοπαίδι χωρίς γονείς, στην πιο ευαίσθητη ηλικία, μοιάζει σαν καρυδότσουφλο στον ωκεανό , σαν τρίχα από χάδι μες στους τυφώνες της ζωής. Γι’ αυτό και απεχθανόταν τις γιορτές, αν και του άρεσε να βλέπει τους άλλους ευτυχισμένους να γιορτάζουν. Δεν ζήλευε ,ούτε παραπονιόταν, απλώς απεχθανόταν. Όπως θα έκανε ο κάθε σοφός που θα βρισκόταν στη θέση του. 

Ο αδικημένος κι ανήμπορος, με ήττα της ύπαρξης μοιάζει.

Ο Χρήστος αγαπούσε πολύ τα γράμματα. Οι δύο του γονείς ήταν από τους ανθρώπους εκείνους που ξεχώριζαν για την παιδεία τους ανάμεσα στο πλήθος. Όχι απλά μορφωμένοι,αλλά πεπαιδευμένοι με άριστη παιδεία, με βαθιά γνώση της φιλοσοφίας, με λατρεία για την ωραία μουσική, μα και για όλες τις τέχνες, με όλα τα γνωρίσματα του άλλου ανθρώπου, του σπάνιου, που ζει για να απολαμβάνει το όλον κάλλος της ύπαρξης κι όχι μόνο το φαϊ του στη ζωή του. 

Η Ιατρική και η Οικονομία ήταν οι δύο επιστήμες που είχαν διαλέξει και σπούδασαν. 

Από φτωχές οικογένειες προερχόμενοι, δεν είχαν κληρονομήσει το γονίδιο της φιλοχρηματίας. Εργάζονταν για να εξασφαλίσουν μια αξιοπρεπή διαβίωση, υπηρετώντας όμως τις επιστήμες τους, στηριγμένοι πάνω στο φιλοσοφικό υπόβαθρο που τους έλεγε πως αυτές αποτελούν ναι μεν ένα μέσον για εξοικονόμηση από τον υπηρέτη τους των προς το ζην αναγκαίων, μα κυρίως αποτελούν το μέσον που θα οδηγήσει τον ρου της ανθρωπότητας σε ένα ανθρωπινότερο μέλλον. Και πως το ευ ζην το απολαμβάνουν κυρίως δια μέσου των τεχνών, που είναι η απόδειξη της ανωτερότητας του ανθρώπου έναντι των άλλων ζώων και η ένδειξη πως κάτι από θεότητα έχει αυτός μέσα του.

Τις ιδέες τους αυτές, εκτός μέσω των γονιδίων, με τα οποία προίκισαν το γιο τους, προσπάθησαν να του τις μεταδώσουν από τη νηπιακή ακόμα ηλικία και δια των έργων και του παραδείγματος. Καθώς η μητέρα του πάνω από την κούνια του τού διάβαζε παραμύθια του Αισώπου, ο πατέρας με το βιολί έπαιζε δίπλα τους τη σερενάτα του Σούμπερτ. Και ο μικρός Χρήστος σκιρτούσε μέσα στην κούνια του, χωρίς να αντιλαμβάνεται ακόμα με το νου, αλλά κατανοώντας πλήρως με τη μυστήρια εκείνη συναισθηματική νοημοσύνη των νηπίων, απολάμβανε με τη μικρή του ψυχούλα την εύνοια της τύχης.

Της τύχης που δεν θέλησε όμως να τον ευνοήσει ως το τέλος και να τον οδηγήσει στο φωτεινό μέλλον που προοιώνιζαν οι προσπάθειες των γονιών του. Αυτή η τύχη που έγινε κακή ξαφνικά κι ένα απέραντο σκοτάδι άπλωσε πάνω από την ύπαρξη τού εννιάχρονου αγοριού, όταν παραμονή Χριστουγέννων, πηγαίνοντας για να κάνουν γιορτές στο χωριό του πατέρα, μία νταλίκα γλίστρησε στο χιόνι, ξέφυγε από την πορεία της και χτύπησε μετωπικά το αυτοκίνητο τής μοιραίας οικογένειας.

 Από τα συντρίμμια ανασύρθηκε ζωντανός μονάχα ο Χρήστος.

Τραυματισμένος ελαφρά αυτός στο σώμα του , αλλά αθεράπευτα πληγωμένος στην ψυχή του.

 Ω, ποία τραγικότης, μπροστά στα μάτια ενός εννιάχρονου παιδιού να γίνονται συντρίμμια οι γονείς του!! Μαζί με τη ζωή εκείνων που του χάρισαν τη ζωή,κατέρρευσαν όλα του τα όνειρα, κατέρρευσε αυτή η ίδια η ζωή του. Και τα Χριστούγεννα από τότε αποτελούσαν το πιο μεγάλο βάσανό του. Διότι στο σπίτι του δεν έρχονταν ο ελπιδοφόρος αναγεννώμενος Χριστός, αλλά η ψυχρή και θλιβερή ανάμνηση του θανάτου. Κι οι θλιβερές αναμνήσεις είναι ισχυρότερες από οποιονδήποτε Θεό. Καθόλου δεν τον άγγιζε το επί γης ειρήνη και τ’ άλλα που υπόσχονταν στους ανθρώπους ο Θεάνθρωπος. Τίποτα ευτυχές δεν ήταν για εκείνον πια από τη μέρα την τραγική εκείνη. 

Κάθε Χριστούγεννα , εκείνος πέθαινε. Πέθαινε, προσωρινά μεν, αλλά πέθαινε.

Μόρφωση επίσημη άλλην δεν κατάφερε να πάρει στη ζωή του ο Χρήστος, αφού η γιαγιά που τον επιμελήθηκε ως τα δεκαοχτώ του, δεν μπόρεσε να του δώσει τα εφόδια για να πάει στο Πανεπιστήμιο, ούτε καν να μάθει μια τέχνη. Αλλά παρά το ό,τι αναγκάστηκε να γίνει αγρότης και να ζει από τα φτωχικά γεωργικά εισοδήματα που του απέφεραν οι αγροί , οι απομείναντες σε αυτόν αμανάτι μετά τον θάνατο της αγάπης, όμως τα γονίδια καθώς και τα πρώτα μαθήματα στη ζωή που του δόθηκαν από τους γονείς και τα φτωχογράμματα που έμαθε στο δημοτικό σχολείο, τον βοήθησαν να μην μείνει απαίδευτος. Η πλούσια βιβλιοθήκη που του έμεινε κι αυτή, μαζί με τους αγρούς, κληρονομιά από τους αδικοχαμένους, ήταν το εργαλείο της παιδείας του.Μέσα στην απόλυτη θλίψη, που δεν έλειψε ποτέ από τα στήθη του, καταφύγιό του ήταν η ανάγνωση. Στα εξηνταπέντε του χρόνια τώρα πια, είχε διαβάσει περισσότερο από μία φορά τον κάθε ένα τόμο , από τους εκατοντάδες τόμους αυτής της βιβλιοθήκης. Από λογοτεχνία και ιστορία, μέχρι ιατρική και αστροφυσική, από Θεολογία μέχρι ιστορία της τέχνης, από αρχαίους συγγραφείς μέχρι Νίτσε και Ντοστογιέφσκι, μα και Μπουκόφσκι ακόμα. Το ευρύ πνεύμα των απωλεσθέντων αγαπημένων, τα πάντα γύρω από το φως του είχε κληροδοτήσει.

Τούτα τα φετινά Χριστούγεννα ήταν ακόμα πιο λυπητερά γι’ αυτόν τον μοναχικό σπουδαίο άνθρωπο. Δεν ήταν μόνο οι οικονομικές του δυσκολίες και οι ανέχεια στην οποία ζούσε, γέρων πια,ένεκα των τεράστιων βαρών που του πρόσθεσε τούτα τα τελευταία χρόνια το ανάλγητο κράτος δικαίου μέσα στο οποίο ζούσε, με τους αβάσταχτους για τα μικρά του εισοδήματα φόρους επί της περιουσίας, επί του ελάχιστου αγροτικού εισοδήματος,με τα πρόστιμα από τα Δασαρχεία και τις πολεοδομίες και τους ασφαλιστικούς Οργανισμούς και τις άλλες εξουσίες που υπηρετούν την ανελευθερία των πολιτών, που του επιβλήθηκαν δι’ ασήμαντον αφορμήν, για μιρκοπαραβάσεις που έκανε, όπως η αλλαγή της στέγης του σπιτιού του, που έμπαζε νερά και που την έκανε μόνος του , δεν ήταν η δραματική μείωση της σύνταξης που επρόκειτο να πάρει από τον ΟΓΑ, δεν ήταν μόνο αυτά που τον έθλιβαν έως θανάτου. Ήταν και ο πόνος που ένοιωθε και για τους άλλους,τους γύρω του, τους θεωρητικά πιο βολεμένους από εκείνον, που αδυνατούσαν να ζήσουν αξιοπρεπώς πια, μέσα σ’ αυτό το σύστημα της φασιστοειδούς δημοκρατίας που καταρράκωνε κάθε στοιχείο προσωπικότητας και καθιστούσε ράκη ύπαρξης,ανελεύθερα κι υποδεέστερα όντα, δούλους της πολιτείας τούς πολίτες. Ήταν επίσης η απέραντη πίκρα που ένοιωσε, όταν αυτοκτόνησε ανήμερα του Αγίου Νικολάου, ο καλός του ο γείτονας, ο Νικόλας Πανάρετος, όταν κυνηγημένος κι απειλούμενος με δήμευση της περιουσίας του ένεκα μικροχρεών του προς το Δημόσιο και το ΙΚΑ, αποφάσισε να ορφανέψει τα πέντε ανήλικα παιδιά του και τη δύσμοιρη σύζυγό του χρησιμοποιώντας το σχοινί του κουβά και τη χαρουπιά στον κήπο τους. Έχοντας σαλέψει πλήρως το μυαλό του πια μες στις συνθήκες του ακήρυχτου πολέμου, κρεμόταν ως ένα αθώο χαρούπι κι αυτός από το δέντρο του κήπου του.

 Ο Χρήστος τον ξεκρέμασε.

 Και πέθανε κι αυτός κείνη την ώρα μαζί του. Βλέπετε ο πεπαιδευμένος άνθρωπος δεν πάσχει βασικά για τον εαυτό του, αλλά για την ανθρωπότητα. Κι ο Χρήστος ήταν ένας αληθώς πεπαιδευμένος και ξεχωριστός άνθρωπος. Κι όλα αυτά μαζί πλάκωναν μ’ ασήκωτο βάρος την ψυχή και τη ζωή του, που σχεδόν την είχε πια σιχαθεί, νιώθοντας εντελώς αδύναμος να αντισταθεί στη λαίλαπα και στους φορείς αυτής της καταραμένης για τον τόπο εξουσίας. Ο δυστυχής, είχε κι ένα ελάττωμα βαρύ. Ποτέ του δεν έκλαιγε. Διότι είχε εξαντλήσει όλα του τα δάκρυα τότε, στην παιδική του ηλικία, τότε, εκείνα τα Χριστούγεννα του θανάτου. Κι αυτό επιδείνωνε την κατάσταση. Όλος ο πόνος κάθονταν στην καρδιά του και την κατάτρωγε σαν σαράκι. Σαν δεν μπορείς να κλάψεις, φέρνεις το θάνατο πιο κοντά σου, έλεγε, μα δεν έκλαιγε.

Μαζί με τις καμπάνες που σήμαιναν αξημέρωτα τον ερχομό των Χριστουγέννων, χτύπησε κι ένα καμπανάκι ανησυχητικό για εκείνον.Ξημερώνοντας η μεγάλη γιορτή, ένας οξύς πόνος στο στήθος και μια έντονη ζάλη τον έκαμαν να σηκωθεί από το κρεβάτι. Δεν θα πήγαινε στην εκκλησία, έτσι κι αλλιώς ποτέ του δεν πήγαινε , γιατί εκείνος το Θεό του τον λάτρευε μέσα του και για κεριά τού χάριζε τη λάμψη των ματιών του. Θα περάσει κι αυτός ο πόνος είπε,τόσοι και τόσοι πέρασαν. Κι έμεινε στο σπίτι του, μόνος του με τις αναμνήσεις του πάλι μόνη συντροφιά του.
Καθώς ονειρευόταν τα Χριστούγεννα των οχτώ χρόνων του, τα τόσο υπέροχα εκείνα και τόσο γιορτινά Χριστούγεννα, τα πιο ζεστά Χριστούγεννα της ζωής του και τα τελευταία της ζωής των γονιών του, έντονα έσκασε στα ρουθούνια του η μυρουδιά του χριστόψωμου της μητέρας του. Ζυμωμένο με μέλι και γάλα, με καρύδια κι αμύγδαλα στολισμένο, με άρωμα γαρύφαλλου και κανέλας πλημμυρισμένο, ω Θεέ των Θεών και των ανθρώπων,γιατί του στέρησες την ευτυχία του χριστόψωμου εκείνου;

Ο πόνος στο στήθος του είχε ελαφρύνει πολύ και η ζάλη έφυγε. Τον σεβάστηκαν προσωρινά ενώπιον των πύρινων αναμνήσεών του. Άναψε το τζάκι κι έψαξε να βρει υλικά να φτιάξει ένα χριστόψωμο ίδιο με της μητέρας. Θα τα κατάφερνε με αρωγό του την αγάπη που δεν πέθανε ποτέ και τις αναμνήσεις τις μη φθαρτές. Θα έβαζε το χριστόψωμο στο τραπέζι και τις τρεις καρέκλες γύρω του, όπως τότε. Κι όταν απότρωγε, θα διάβαζε πρώτα το «Χριστό στο κάστρο» κι ύστερα θα έπαιζε στο βιολί του το « Άγια νύχτα». Θα τα έκανε όλα ίδια όπως τότε, μαζί μ’ εκείνους, χωρίς εκείνους. Θα ξαναζούσε τη χαμένη ευτυχία εν ερημία, μόνος του, αλλά με το πνεύμα τους μέσα του.

Το αγροτόσπιτο που ζούσε μοσχομύρισε ως πέρα από τη θεσπέσια μυρουδιά. Ένα υπέροχο χριστόψωμο είχε ψηθεί στο φούρνο τον παλιό που τον έκαψε με ξύλα και με φλογώδεις αναμνήσεις. Αχ μάνα…το χριστόψωμό σου ήταν εδώ σήμερα, είπε και την αναζήτησε πάλι πολύ. Την επικαλέστηκε. Η μάνα λείπει πιο πολύ από κάθε άλλον σ’ έναν ώριμο άντρα. Άνοιξε το κιτρινισμένο τετράδιο των ποιημάτων του και διάβασε για εκατομμυριοστή φορά το ποίημα που είχε γράψει για εκείνην στα είκοσι περίπου χρόνια του.
Εσύ που πάντα στέκοσουν
στης θάλασσας την άκρη
και μέτραες αστερισμούς
και έστελνες στους ουρανούς
ταριχευμένο δάκρυ,
τώρα δεν είσαι πουθενά,
μανούλα μου, ψυχή μου
και δίχως πια το δάκρυ σου
στέγνωσε η ζωή μου.
Στείλε μου την ανάσα σου,
στείλε μου λίγο ουράνια,
μανούλα που με άφησες.
Στείλε μου περηφάνια,
εσύ που πάντα στέκοσουν
στης θάλασσας την άκρη
και μέτραες αστερισμούς
και έστελνες στους ουρανούς
ταριχευμένο δάκρυ.

Πενήντα έξι χρόνια πριν ήταν πολύ καλύτερα. Αλλά και τώρα ήταν καλά. Κι ήταν στιγμιαία ευτυχής ο Χρήστος, μέσα στην αιώνια θλίψη του. Ήταν το παιδί που ωρίμασε μέσα στον πόνο, μα που με τη δύναμη της γνώσης τον πάλευε εσαεί. Που μακριά ζούσε από τους ανθρώπους, όμως ποτέ δεν έγινε μισάνθρωπος. Μόνος, αλλά μέσα στη σοφία των ανθρώπων ζούσε. Αγαπώντας όχι έναν, όχι μίαν, μα τους πάντες γύρω του, γιατί μόνο αυτό σημαίνει αγάπη. Χωρίς να μέμφεται την τύχη του που του στέρησε την αγάπη, την υπέρ πάντων μάλιστα,τη γονική αγάπη. Ήταν καλά μες στον έρημο κόσμο του.

Όμως όχι και τόσο καλά. Καθώς σκεφτόταν πως, σαν τον Χριστό, κάπως γεννήθηκε πάλι κι εκείνος, πως ξαναγεννήθηκε μέσα στην φάτνη των απωλεσθέντων παιδικών του ονείρων σήμερα, πως δεν πέθανε φέτος ίσως, ένας δυνατός πόνος πάλι τον χτύπησε στο στήθος. 

Δύσπνοια

Ζάλη

 Πήρε το ζεστό ακόμα χριστόψωμο και το έβαλε πάνω στο στήθος του , μήπως και η ζέστη του απαλύνει τον πόνο.

Αλλά το έμφραγμα τούτη τη φορά ήταν οξύ. Με το χριστόψωμο στο στήθος έκλεισε τα μάτια του και ξέφυγε από την άτυχη ζωή του. Που δεν ήταν άδεια. Ήταν γεμάτη από φως , από το άσβεστο φως της γνώσης, της μέγιστης χαράς που απόλαυσε, μέσα στο απέραντο σκοτάδι της αιώνιας θλίψης. Που δεν ήταν λίγη, καθώς γέμισε από τη σοφία των ανθρώπων, ένεκα των όσων του κληροδότησαν οι άνθρωποι εκείνοι που τον υπεραγάπησαν και που έφυγαν παραμονή Χριστουγέννων. Που δεν ήταν ελλιπής, όσο και αν του έλειψαν οι δικοί του και οι άλλοι άνθρωποι από γύρω του, όσο κι αν του αφαίρεσαν τόσο πολλά οι εξουσίες. Ενάντια στην στυγερή του μοίρα, η ζωή του υπήρξε πλήρης δια της γνώσεως, που δεν την πούλησε σε κανέναν, μα που την απόλαυσε πλατιά μόνος μέσα στον διάπλατο πόνο.

Έφυγε χριστουγεννιάτικα. 

Αθόρυβα έφυγε για το τίποτα, όπως αθόρυβα είχε ζήσει σχεδόν με τίποτα. Εκείνη την ημέρα, που ο Χριστός ξαναγεννήθηκε στη φάτνη των αλόγων, ο Χρήστος τελικά ξαναπέθανε στη φάτνη των ονείρων του. Όπως συνήθιζε να πεθαίνει κάθε Χριστούγεννα. Οριστικά όμως τούτη τη φορά. Πέθανε αθόρυβα, σιωπηλά, μοναχικά. Σαν ένα χαμόγελο που σβήνει στην ομίχλη. Όπως πεθαίνουν όλοι οι άξιοι αλλά ασήμαντοι Χρήστοι, στην άχρηστη τούτη κι ανόητη κοινωνία. Την Άγια Μέρα, κουλουριασμένος μες στη φάτνη των ανεκπλήρωτων ονείρων του, πέθανε ο άγιος Άνθρωπος εκείνος. Η μάνα του είχε υπακούσει τούτη τη φορά στο ποίημά του. Και του έστειλε από τα ουράνια, περηφάνεια.

Γιώργης Π. Δρυμωνιάτης
Από την συλλογή διηγημάτων του με τίτλο
ΑΝΑΣΚΑΦΕΣ ΣΕ ΜΝΗΜΕΣ
(Υπό έκδοση από τις εκδόσεις
ΖΑΘΕΟΝ ΠΥΡ)

ΛΕΥΚΑΔΙΤΙΚΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ και ΠΡΩΤΟΧΡΟΝΙΑ του Θοδωρή Γεωργάκη

ΣΑΡΑΝΤΑΡΙΑ ΚΑΙ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ ΣΤΑ ΧΩΡΙΑ ΜΑΣ

        Πάνε αρκετές δεκαετίες τώρα που ο λαϊκός πολιτισμός  έχει παραμερισθεί και πετάχτηκε, σαν μούτζαρο, στο καλάθι των αχρήστων, υποκατασταθείς από νεωτερισμούς και ξενόφερτες συνήθειες, περνώντας στην λήθη και την λησμονιά όλη αυτή την αθυμωνιά του λαϊκού μας πλούτου.

 Τα χρόνια της άδολης αθωότητας, τα χρόνια της κοινωνικότητας και της συνταιριασμένης ζωής των κατοίκων των χωριών της Λευκάδος μπορεί να πέρασαν στην λήθη, όμως μετ’ επιτάσεως αναζητούνται και σήμερα, αναπολούνται,  αναζητώντας μπούσουλα στα τόσα αδιέξοδα, που συσσώρευσε η επιδρομή μοντέρνων και μεταμοντέρνων απόψεων, συνηθειών και η καταθλιπτική μονομέρεια του αχαλίνωτου καταναλωτισμού.

        Δεκαετία του 1960.  Να πως βιώσαμε  την διαδρομή προς τα Χριστούγεννα, να πως γευθήκαμε και μεθύσαμε με το  γλυκό κρασί της ανεμελιάς, της αθωότητας, της γνήσιας φιλίας,της στερημένης αλλά πάμπλουτης σε αισθήματα παιδικής ζωής μας.

      Ξεκινώντας αυτή μας την καταγραφή των εθίμων και της 

παράδοσης των γιορτών του Δωδεκαημέρου, η αφετηρία τοποθετείται στα μέσα του Νοέμβρη. Η εισαγωγή στο πνεύμα και στην ατμόσφαιρα των Χριστουγέννων ξεκινούσε από την ημέρα της γιορτής του Αγίου Φιλίππου, 14 Νοεμβρίου, ημέρα που αρχίζει  η νηστεία, αλλά και τα «Σαραντάρια»,  στις εκκλησίες των χωριών της Λευκάδος.

  Η λέξη «Σαραντάρι» αναφέρεται στην νηστίσιμη περίοδο των σαράντα ημερών, μέχρι τα Χριστούγεννα και σε τι συνίσταται; Όλες οι οικογένειες κάθε χωριού, εκ περιτροπής, έκαναν λειτουργία στην εκκλησία υπέρ αναπαύσεως των τεθνεώντων, η λειτουργία γίνονταν τα χαράματα και η συμμετοχή των κατοίκων  ήταν σχεδόν καθολική,  αναζητώντας και στοχεύοντας στην   βιβλική ρήση: «Δικαίων ψυχαί, εν χειρί θεού και ού μη άψηται  αυτών βάσανος», για να μνημονεθούν και να συχωρεθούν οι ψυχές των  ξωμάχων της βιοπάλης και του τίμιου ιδρώτα.

            Ειδικότερα για μας τα παιδιά, τότε, που δεν χάναμε ευκαιρία ακόμη και λατρευτικές εκδηλώσεις να τις βλέπουμε απ’ το πρίσμα της ανεμελιάς, τα «Σαραντάρια» ήταν πραγματικό πανηγύρι.  Με κεριά και αυτοσχέδιους φακούς, μέσα στις λάσπες και τα νερά του καταχείμωνου, πηγαίναμε ομαδικά στην εκκλησία. 

Πρόσωπα ροδαλά και σκαμμένα απ’ το αγριοκέρι, μάτια λαμπυρίζοντα και με ανείπωτη δίψα για κάθε λεπτό της ζωής, αναμέναμε καρτερικά το «Δι’ ευχών» του παπά, για να ξεχυθούμε στο προαύλιο του σχολείου, όπου μας περίμενε το ζεστό γάλα, που παρείχε τότε η πολιτεία, αγκαλιάζοντας κυριολεκτικά το αλουμινένιο κυπελλάκι, για να ζεστάνουμε τα ξυλιασμένα χέρια μας.

 Και μετά ατέλειωτο παιγνίδι και σκλημίδι, μέχρι την ώρα του μαθήματος, με την  βαβά  μας , στο γυρισμό στο σπίτι, να κυτάει κατ’ ευθείαν τα παπούτσια, ήταν δυσεύρετα, βλέπετε, εκείνα τα χρόνια, και να μας προτρέπει: « Να τα σπαρανιάρετε τα παπούτσια, για να σας προστελέξουν,  γιατί παδείρομε  από λεφτά, πως θα σας πάρομε  άλλα;», δηλαδή, να τα χρησιμοποιείτε με φειδώ τα παπούτσια, προκειμένου να τα έχετε, γιατί έχομε ανάγκη από λεφτά και πώς θα αγοράσουμε άλλα;  Λέξεις Λευκαδίτικες, κυρίως λατινογενείς, οι περισσότερες, σύμφωνα με τα << Λευκαδίτικα >> του Χριστόφορου Λάζαρη, λέξεις που στροβιλίζονται ακόμη στο μυαλό μας, συνδεδεμένες με μια ζωή ανέμελη και αφτιασίδωτη.

            

Η πορεία προς τα Χριστούγεννα, σ’ αυτή τη ροή των εθίμων και της παράδοσης, σταματούσε την 21^η Νοεμβρίου την ημέρα των Εισοδίων. Είναι η ημέρα της Παναγίας της «Μισοσπορίτισσας», ημέρα που βράζουν τα «πλειοκούκια», τα οποία είναι ένα μαγείρεμα με όλα τα γενήματα, προκειμένου να ευλογηθούν οι σπορές, που γίνονταν και να πληθύνουν τα γενήματα. Κουκιά, φασόλια, ρεβύθια, φακές, καλαμπόκι, σιτάρι, όλα μαζί  βρασμένα  ήταν το δείπνο της κάθε οικογένειας, γύρω απ’ την θαλπωρή και την ζεστασιά της γωνιάς, θαλπωρή που πολλαπλασίαζαν τα στρωμένα τσόλια και οι κεντητές πάντες στους τοίχους, με τον γέροντα παπούλη και ολόκληρη την οικογένεια γύρω απ’την φωτιά, να μας ταξιδεύει σε κόσμους ονειρικούς με παραμύθια με δράκους και βασιλοπούλες, με τον κολοβελώνη και την κοκινοσκουφίτσα,  και η παιδική φαντασία μας να ξεχύνεται πέραν απ’την γραμμή του ορίζοντα των Σταυρωτών και των Ακαρνανικών και να αναζητά άλλους κόσμους φανταστικούς και αλαργινούς.

           

 Έφτασαν τα Χριστούγεννα. 

 Στο σπίτι, την παραμονή, η μάννα, αεικίνητη, θα ξεκινήσει να φτιάξει το «Ξτοκούλουρο», (Χριστοκούλουρο), τους σταυρούς για τα αρσενικά παιδιά και τις μπαλούμπες για τα κορίτσια.  Οποία μαγεία γι’ αυτή την ιεροτελεστία! Με ανείπωτη χαρά, τα παιδιά, περιμέναμε σταυρούς και μπαλούμπες, εμπλουτισμένα με μαύρη σταφίδα και σουσάμι, ζεστοφούρνι έτοιμο, που το προσφαγίζαμε, ώστε ποτέ να μην τελειώσει. 

Έτοιμο και το «Ξτοκούλουρο» με τα καρύδια, τα αμύγδαλα και την σταφίδα, με όλα τα κεντίδια, που φιλοτέχνησε πάνω η μάννα, έτοιμο για να κοπεί ανήμερα των Χριστουγέννων στο τραπέζι με ειδική τελετή. Τοποθετούνταν το Ξτοκούλουρο πάνω στον μαστραπά με το κρασί, ο γέροντας, ο και αρχηγός της οικογένειας, το σταύρωνε τρείς φορές και το έκοβε σταυροειδώς ενώ όλα τα μέλη της οικογένειας ακουμπούσαν το διαμελιζόμενο Ξτοκούλουρο, σε μια αλληγορική έννοια για ενότητα στην οικογένεια, και εύχονταν τα Χρόνια Πολλά. Όμως, και το βράδυ της παραμονής των Χριστουγέννων είχε παρόμοια «ιεροτελεστία», όταν ο παππούλης  έκοβε τον Σταυρό, ψωμί ζυμωμένο και ψημένο σε σχήμα σταυρού.

            Για τα παιδιά η παραμονή ήταν η πραγματική γιορτή! Χαράματα, με την αυτοσχέδια φάτνη, ανά χείρας, η οποία ήταν σκεπασμένη με βρύα, δύο – δύο σαμπατίζαμε ολόκληρο το χωριό με τα κάλαντα και τις φωνές. Οι πιο τολμηροί πηγαίναμε και στα διπλανά χωριά.  Το έπαθλο, κάποια πενηνταράκια, ή δεκάρες, οι οποίες, όταν ξέφευγαν απ’ τον παιδικό κουμπαρά, γινόνταν καραμέλλες και παιγνίδι κορώνες – γράμματα στα χέρια μας. Το πρωί των Χριστουγέννων ολόκληρο το χωριό ήταν στην εκκλησία,  όλοι με τα καλά τους, την καινούργια αλλαξιά, που αγόρασαν απ’ την χώρα. Για τα παιδιά, μεγάλο καμάρι το καινούργιο σακκάκι και τα καινούργια παπούτσια.

          « Τι σοί προσενέγκωμεν Χριστέ,  ότι ώφθης επί γής ,ως άνθρωπος δι’ ημάς. Έκαστον γάρ, των υπό σου γενομένων κτισμάτων την ευχαριστίαν σοι  προσάγει. Οι ουρανοί τον αστέρα. Οι μάγοι του δώρα. Οι  ποιμένες το θαύμα. Η γη το σπήλαιον. Η έρημος την φάτνη. Ημείς δε Μητέρα Παρθένον…» Ίσως  ο ωραιότερος Χριστουγεννιάτικος ύμνος της εκκλησίας.  Σε ελάχιστες γραμμές ολόκληρο το νόημα των Χριστουγέννων.  Ακόμη και οι απλοϊκοί χωρικοί γνώριζαν και γνωρίζουν πάντα το νόημα τούτης της καθαρεύουσας,  που αγγίζει ψυχές, που νοηματοδοτεί ζωές, που παραμυθεί καρδιές, που εμψυχώνει τον καθένα στην πορεία προς τα δικά του Εκβάτανα.

Η ΣΤΡΟΥΝΑ, ΟΙ ΚΤΣΟΥΝΕΣ  ΚΑΙ ΤΑ  ΠΑΓΑΝΑ

            Η γιορτή της Πρωτοχρονιάς και του Αγίου Βασιλείου στα χωριά της Λευκάδος  πόρω απέχει απ’ το νεωτεριστικό κύμα των ρεβεγιόν και των σύγχρονων διασκεδάσεων. Οι χωρικοί μας αντιμετώπιζαν αυτή την ημέρα με προσοχή και σχεδόν δέος, αφού της προσέδιδαν θεμελιακό χαρακτήρα, για την ροή του νέου χρόνου που ερχόταν, περισσότερο με μυστηκισμό και λαχτάρα για το επερχόμενο άγνωστο νέο, εξόρκιζαν το κακό με εκδηλώσεις και συνήθειες ενδεείς. Κανείς, ανήμερα της Πρωτοχρονιάς δεν πήγαινε στο σπίτι του άλλου, ακόμη και συγγενή, παρά μόνον αν προσκαλούνταν για «ποδαρικό»,  καμία πόρτα δεν άνοιγε σε παιδί που μοίραζε, πρωί – πρωί την Πρωτοχρονιά, τις κτσούνες (σκληροκρεμμύδες), εκτός και αν ο νεαρός ήταν της αρεσκείας του νοικοκύρη και τον θεωρούσε γούρικο. Η Πρωτοχρονιά, ως εκ τούτου, ήταν εξ ολοκλήρου ημέρα οικογενειακή. Αμέσως μετά την εκκλησία οι μεγαλύτεροι, μέσα στο σπίτι, έκαναν την καθιερωμένη στρούνα στα μικρά παιδιά. Η στρούνα, που νεωτεριστικότερα αποκαλείται μποναμάς, ήταν μικρό χρηματικό δώρο στα παιδιά, που με λαχτάρα προσδοκούσαν, αφού κατά κανόνα, διαχειριζόνταν αυτά τα λιγοστά χρήματα, όπως ήθελαν.

            Η συνήθεια με τις κτσούνες έρχεται απ’ τα χρόνια της αρχαιότητας και έχει ιδιαίτερο συμβολισμό. Αυτό το συγκεκριμένο φυτό, η σκληροκρεμμύδα, έχει την ιδιότητα, λόγω του ογκώδους βολβού του, να διατηρείται για μεγάλο χρονικό διάστημα και εκτός εδάφους, ενώ ριζώνει αυτόματα, όπου φυτευθεί. Οι κτσούνες τοποθετούνταν την Πρωτοχρονιά σχεδόν σε όλα τα μέρη του σπιτιού, μα κυρίως στα βαρέλια με το κρασί, στα δεπόζιτα με το λάδι και στα σακιά με τα γεννήματα. Είχε αυτόν ακριβώς τον συμβολισμό, να ριζώσουν και αυτά να διατηρηθούν σαν τις κτσούνες, ώστε να αποκτά ποσέσο η οικογένεια σε κάθε αντιξοότητα, σε κάθε δύσκολη στιγμή, όταν με μια μπούγλα λάδι μπορούσαν να αντιμετωπίσουν κάθε οικονομική δυσκολία, να γιατρευτούν, να κάνουν τα ψώνια απ’ την χώρα, να αγοράσουν ρούχα και παπούτσια των παιδιών, τα Χριστούγεννα και το Πάσχα. Μια λεπτομέρεια που πρέπει να επισημανθεί.  Η κτσούνα πρέπει να ξεριζώνεται και με τεμάχια απ’ τις ρίζες, αυτές συμβολίζουν το «ρίζωμα», χωρίς ρίζες κανείς δεν τις δεχόνταν στο σπίτι του.  

          

Το χάραμα της Πρωτοχρονιάς, ο παππούς της κάθε οικογένειας, βγαίνοντας στην αυλή του σπιτιού και αντικρύζοντας τα γύρω βουνά, τα Ακαρνανικά, τα Σταυρωτά, την Ελάτη, τους Σκάρους και τα βουνά της Ηπείρου, ήταν η πρώτη… ζωντανή συνάντηση που ήθελε να έχει, πριν δει άνθρωπο, γι’ αυτό και τραγουδούσε:  «Καλημέρα σας βουνά και καλή Πρωτοχρονιά. Να ζείτε αιώνια βουνά
να βλέπετε κάθε γενιά». Είναι αυτή η επίκληση της άνωθεν δύναμης, για υγεία και προκοπή, που μόνο η αιωνιότητα των βουνών μπορεί να εκφράσει, σιωπηλοί, μάρτυρες στο πέρασμα των γενεών.

          

  Το Πρωτοχρονιάτικο Λευκαδίτικο μεσημεριανό τραπέζι, όπως και το Χριστουγεννιάτικο,  είχε  κύριο φαγητό την μανέστρα, από κόκορα ή τράγιο κρέας.  Στο τέλος του  φαγητού  γινόταν  το κόψιμο της βασιλόπιττας.  Η βασιλόπιττα ήταν και είναι στην Λευκάδα η λαδόπιττα, την οποία ανταμικά οι γυναίκες της γειτονιάς έφτιαχναν και έψηναν στον φούρνο. Ο παππούλης, αφού σταυρώσει τρείς φορές το ταψί με την πίττα, κόβει τα φελιά και μοιράζει σε καθέναν το δικό του, με ευχές για υγεία και Χρόνια Πολλά, ενώ, στο τέλος του τραπεζιού, η γριά βαβά θα φέρει κυδώνια, ρόδια, απίδια χειμωνιάτικα και σταφύλια κορύθια,  που διατήρησε κρεμασμένα  ανά δύο στα ματέρια του σπιτιού, ή ξεραμένη στον ήλιο μουστόπιττα και τζούκια, τα οποία φύλαγε επιμελώς, απ’τις παιδικές μας …επιδρομές.

          

  Οι γιορτές του Δωδεκαημέρου κλείνουν με τα Φώτα. 

Την παραμονή των Φώτων, ημέρα του Σταυρού, ο παππάς  περνάει και αγιάζει όλα τα σπίτια του χωριού.  Ξημερώνοντας του Σταυρού, οι νοικοκυρές, θαμπά και πριν βγει ο ήλιος, καθαρίζουν την γωνιά του σπιτιού και την στάχτη την ρίχνουν στα τέσσερα τσούπια (γωνίες) του σπιτιού, για να φύγουν τα παγανά. Τα παγανά,  κατά την  παράδοση, είναι τα κακά πνεύματα, που απελευθερώνονται απ’ τον Άδη, στην έναρξη της σαρανταήμερης νηστείας των Χριστουγέννων, και επιστρέφουν την παραμονή των Φώτων… τραγουδώντας μάλιστα: «Πάμτε να φεύγουμε, γιατί έρχεται ο τρελόπαπας με την αγιαστούρα». Αυτή η περιοδεία του παππά του χωριού και ο αγιασμός των πιστών αποδιώκει τα κακά πνεύματα και προετοιμάζει τους χωριανούς να δεχθούν τον φωτισμό των Φώτων. Kατά τον αγιασμό των υδάτων, όλοι οι χωρικοί θα πάρουν τον αγιασμό και θα ραντίσουν, ψάλλοντας το «εν Ιορδάνη», όλα τα μέρη του σπιτιού, τα βαένια με το κρασί, τα δεπόζιτα με το λάδι, το αχούρι με τα ζώα, αλλά και τα κτήματα, με την ενδόμυχη ευχή και αναμονή να αυγατίσουν και να προκόψουν.

           Και η ζωή του Λευκαδίτη ξωμάχου, μετά το πέρας των εορτών του Δωδεκαημέρου, θα συνεχισθεί, πάντα πάνω στο ίδιο καμβά του τίμιου ιδρώτα, της ακατάπαυστης πάλης με την μητέρα γή, της αέναης βιοπάλης με τις αντιξοότητες και τις κακουχίες, για το έρμο το ψωμί, όπως χαρακτηριστικά διατράνωσε ο μοναδικός Αριστοτέλης Βαλαωρίτης...

Α ΡΕ ΒΟΥΛΤΕΨΗ ΣΟΦΙΑ!!!

9 Δεκέμβρη 2014
7.30πμ στην πρωινή εκπομπή του ΑΝΤΕΝΝΑ μιλάει η απίστευτη Κεφαλονίτισσα Σοφία Βούλτεψη που είναι κυβερνητική εκπρόσωπος
Λέει λοιπόν στον δημοσιογράφο Παπαδάκη ότι :
''δεν υπάρχει πιθανότητα να βγάλει σήμερα,διάγγελμα ο πρωθυπουργός και να ανακοινώσει το όνομα του υποψηφίου για την προεδρία της Δημοκρατίας''
Μετά από ελάχιστες ώρες ο πρωθυπουργός σε διάγγελμά του!!!
ανακοινώνει ότι υποψήφιος πρόεδρος θα είναι ο Στ.Δήμας
Αστο χρυσή μου Σοφία καλύτερα!
Μην αυτοξεφτυλίζεσαι άλλο!
Παραιτήσου και ασχολήσου με τα οικιακά!
Μπορεί όλη η κυβέρνηση να είναι για  κλάματα,αλλά εσύ ξεπέρασες τους πάντες!
Κοντεύεις να ξεπεράσεις και εκείνον τον ανεκδιήγητο περιφερειάρχη τον Σπύρου τον Κερκυραίο,που έμαθε για τον καταστρεπτικό σεισμό του Ληξουρίου τον Φεβρουάριο του 2014,κατά την διάρκεια τηλεοπτικής συνέντευξης του στο 
Ε TV όπου ανάλυε την κατάσταση 2,5 ώρες αργότερα!

Η ΙΘΑΚΗ ΟΠΩΣ ΤΗΝ ΕΖΗΣΑ

Η ομάδα αλληλεγγύης ''χέρι-χέρι'' της Πάτρας,είχε την πρωτοβουλία μετά από πρόταση της 
Βιβής Παξινού να επισκεφτεί το νησί , με μια ομάδα εθελοντών γιατρών από την πόλη μας και να εξετάσουν κατοίκους της Ιθάκης.Οφείλω να ευχαριστήσω τους κατοίκους του νησιού που εξασφάλισαν την διαμονή μας,την μεταφορά μας από το λιμάνι του Αστακού στο νησί και την διατροφή μας.
Είχα την τιμή να είμαι και εγώ ανάμεσα τους.
Την πρώτη εξέταση-έκτακτο περιστατικό- την έκανα αμέσως μόλις έφτασα στο Βαθύ στις 5 Δεκεμβρίου 2014 το βράδυ.
Την επομένη όλοι μαζί οι γιατροί εξετάσαμε στο φιλόξενο Κέντρο Υγείας.
Το απόγευμα της ίδιας μέρας μιλήσαμε στο Πνευματικό Κέντρο της πόλης.
Στην  ομιλία μου τόνισα κατ'αρχήν ότι η δική μου θεώρηση για την επίσκεψη αυτή είναι ότι δεν αποτελεί τιμή,αλλά ΥΠΟΧΡΕΩΣΗ ενός Ελληνα πολίτη,που όμως έχει καταγωγή από την Πύλαρο από την μεριά του παππού του και κυρίως από το Κιόνι από την μεριά της γιαγιάς του Μαριγώς το γένος Παϊζη.
Τόνισα ακόμα ότι είναι θλιβερό να επισκέπτεται εθελοντική ομάδα γιατρών την Ιθάκη,την χρονιά που γιορτάσαμε τα 150 χρόνια της Ενωσης των Επτανήσων με την Ελλάδα,όταν αυτά ακριβώς τα νησιά τροφοδότησαν με τους καθηγητές τους, την Ιατρική Σχολή Αθηνών,μετά το κλείσιμο της Ιονίου Ακαδημίας στην Κέρκυρα.
Οσον αφορά το αμιγώς ιατρικό μέρος της ομιλίας μου, αναφέρθηκα στην ανάγκη ετήσιας εξέτασης του παιδιού από παιδίατρο για την παρακολούθηση της σωστής ανάπτυξης του και κυρίως του σοβαρού προβλήματος της παχυσαρκίας που ταλανίζει μεγάλο ποσοστό παιδιών σήμερα.Δεν επισκεπτόμαστε τον παιδίατρο μόνο με την ευκαιρία ενός προβλήματος,αλλά και προληπτικά!
Τόνισα ακόμα την αναγκαιότητα τήρησης του εμβολιαστικού προγράμματος.
Στην συνέχεια αναφέρθηκα στο θέμα του πυρετού και την ψύχραιμη αντιμετώπιση του.
Η πλέον επικίνδυνη ηλικιακή ομάδα είναι από μηδέν έως τριών μηνών και χρήζει άμεσης ιατρικής αντιμετώπισης όταν εμφανίζεται πυρετός.
Αλλη ομάδα που χρήζει προσοχής είναι τα παιδιά με ιστορικό πυρετικών σπασμών ή με ιστορικό σπασμών σε συγγενικά τους πρόσωπα.
Τέλος έκλεισα την ομιλία μου τονίζοντας στους Θιακούς συμπατριώτες μου ότι εκτός από την κριτική που ασκούμε στους κυβερνώντες και δικαίως το κάνουμε, να έχουμε υπ'όψη μας πάντα ότι η Πατρίδα μας δεν μας χρωστάει,εμείς πρέπει να την βοηθάμε με όποιον τρόπο μπορεί ο καθένας μας!

                      Γρηγόρης Κων. Μαρκέτος
                          παιδίατρος
                      αναπληρωτής διευθυντής ΠΕΔΥ
                          Ανω Πόλεως Πατρών

                            

ΚΑΤΟΥ ΒΡΥΣΗ του Διονύση Μαρίνου

Σημείο αναφοράς και συνάντησης ανθρώπων και ζώων που έπιναν νερό ή έφερναν το μπόγο με τα ρούχα για να πλύνουν, υπήρξε για πολλά χρόνια η " Κάτου βρύση" λίγο πιο κάτω από το Ανεμογδούρι στο λόφο με τσι ντόπιες και τσι αμυγδαλιές στο Ανω Γερακαρίο Ζακύνθου.
Αν είχε λόγο θα λεγε πολλά ,για όνειρα και αγάπες , θαμμένα μυστικά , πολυτραγουδισμένη και ζωγραφισμένη ακόμα και από τον Αρχιδούκα της Αυστρίας Λουδοβίκο Σαλβατόρ το 1900 στέκει εκεί με τσι γούρνες στεγνές περιμένοντας κάτι .........έτσι , για να θυμίζει την ιστορία της.

Μου αρέσει!