Φυλλομετρώ και βρίσκω
Μαθαίνω νέα πρόσωπα,είναι ατέλειωτα,ψηφίδες όλοι τους...στον Επτανησιακό πολιτισμό...
Αυτόν τον πολιτισμό που θέλουμε να γίνει κτήμα όχι μόνο των Ιονίων πολιτών , αλλά όλων των Ελλήνων.
Εναν πολιτισμό φάρο...που θάναι σαν τους φάρους των νησιών μας και όχι σαν λάμπα μπρούτζινη και καλογυαλισμένη,αλλά κλεισμένη σε ανήλιαγα φιλολογικά σαλόνια των Κορφών που αγγίζουν λίγους.
Εμείς θέλουμε αέρα,φως, θέλουμε γνώση για τους πολλούς...
Εμείς πρεσβεύουμε στην Επτάνησο Πολιτεία το δόγμα της ''καθ' ημάς Δύσης'' και εμπλουτίζουμε τις γνώσεις μας.
Βρίσκουμε λοιπόν σήμερα τον τελευταίο ποιητή της Επτανησιακής Σχολής
τον Στέφανο Μαρτζώκη.
Γεννήθηκε στην Ζάκυνθο στις 22 Φεβρουαρίου του 1855 με πατέρα τον ιταλό Λουδοβίκο Μρατζώκη,λόγιο,νομικό και καθηγητή από την Μπολώνια,απ'όπου για πολιτικούς λόγους είχε φύγει και είχε βρει καταφύγιο στο Τζάντε και με μητέρα την Μαρίνα Μεσσαλά.
Μετά τις βασικές σπουδές στο νησί του,συνέχισε στο Παρίσι. Τα πρώτα ποιήματά του τα έγραψε στα ιταλικά. Το 1897 μετά από έναν άτυχο γάμο που του έδωσε δύο παιδιά,αφήνει την Ζάκυνθο και εγκαθίσταται στην Αθήνα. Συχνάζει στο καφενείο του επτανήσιου Μαυροκέφαλου,γωνία Σταδίου και Εμ.Μπενάκη όπου συναντιώνται οι Παλαμάς,Αθως Ρωμάνος...
Τα ποιήματά του έχουν επιρροές από Βαλαωρίτη,Σολωμό,Κάλβο,Φώσκολο... Μυρίζουν Ιόνια...
Ο Κωστής Παλαμάς τα χαρακτηρίζει σαν ''φιλοσοφική ποίηση''
Πέθανε στην πρωτεύουσα στις 21 Φεβρουαρίου 1913, ένας βιολογικός κύκλος ακριβώς 58 χρόνων!
Θα κλείσουμε το αφιέρωμα με τους στοίχους του ποιήματος ''Εις κόρην'' που μελοποίησε ο Θεμ.Πολυκράτης το 1892 με τον τίτλο ''είναι στιγμές'' και αποτελεί μια από τσι ωραιότερες μπαλάντες.
Είναι στιγμές που ο δύστυχος τρελλαίνομαι για σένα
και γέρνοντας στον ώμο σου,αισθάνομαι πως ζω
είναι στιγμές που ακίνητος με μάτια δακρυσμένα
για μιά ματιά σου θάδινα και κόσμο και ουρανό
Μαθαίνω νέα πρόσωπα,είναι ατέλειωτα,ψηφίδες όλοι τους...στον Επτανησιακό πολιτισμό...
Αυτόν τον πολιτισμό που θέλουμε να γίνει κτήμα όχι μόνο των Ιονίων πολιτών , αλλά όλων των Ελλήνων.
Εναν πολιτισμό φάρο...που θάναι σαν τους φάρους των νησιών μας και όχι σαν λάμπα μπρούτζινη και καλογυαλισμένη,αλλά κλεισμένη σε ανήλιαγα φιλολογικά σαλόνια των Κορφών που αγγίζουν λίγους.
Εμείς θέλουμε αέρα,φως, θέλουμε γνώση για τους πολλούς...
Εμείς πρεσβεύουμε στην Επτάνησο Πολιτεία το δόγμα της ''καθ' ημάς Δύσης'' και εμπλουτίζουμε τις γνώσεις μας.
Βρίσκουμε λοιπόν σήμερα τον τελευταίο ποιητή της Επτανησιακής Σχολής
τον Στέφανο Μαρτζώκη.
Γεννήθηκε στην Ζάκυνθο στις 22 Φεβρουαρίου του 1855 με πατέρα τον ιταλό Λουδοβίκο Μρατζώκη,λόγιο,νομικό και καθηγητή από την Μπολώνια,απ'όπου για πολιτικούς λόγους είχε φύγει και είχε βρει καταφύγιο στο Τζάντε και με μητέρα την Μαρίνα Μεσσαλά.
Μετά τις βασικές σπουδές στο νησί του,συνέχισε στο Παρίσι. Τα πρώτα ποιήματά του τα έγραψε στα ιταλικά. Το 1897 μετά από έναν άτυχο γάμο που του έδωσε δύο παιδιά,αφήνει την Ζάκυνθο και εγκαθίσταται στην Αθήνα. Συχνάζει στο καφενείο του επτανήσιου Μαυροκέφαλου,γωνία Σταδίου και Εμ.Μπενάκη όπου συναντιώνται οι Παλαμάς,Αθως Ρωμάνος...
Τα ποιήματά του έχουν επιρροές από Βαλαωρίτη,Σολωμό,Κάλβο,Φώσκολο... Μυρίζουν Ιόνια...
Ο Κωστής Παλαμάς τα χαρακτηρίζει σαν ''φιλοσοφική ποίηση''
Πέθανε στην πρωτεύουσα στις 21 Φεβρουαρίου 1913, ένας βιολογικός κύκλος ακριβώς 58 χρόνων!
Θα κλείσουμε το αφιέρωμα με τους στοίχους του ποιήματος ''Εις κόρην'' που μελοποίησε ο Θεμ.Πολυκράτης το 1892 με τον τίτλο ''είναι στιγμές'' και αποτελεί μια από τσι ωραιότερες μπαλάντες.
Είναι στιγμές που ο δύστυχος τρελλαίνομαι για σένα
και γέρνοντας στον ώμο σου,αισθάνομαι πως ζω
είναι στιγμές που ακίνητος με μάτια δακρυσμένα
για μιά ματιά σου θάδινα και κόσμο και ουρανό
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου