Ε.Π.

Σάββατο 30 Ιουλίου 2016

ΑΡΗΣ ΜΑΛΙΑΓΡΟΣ Ο ΠΛΕΟΝ ΑΝΤΙΠΡΟΣΩΠΕΥΤΙΚΟΣ ΕΠΤΑΝΗΣΙΟΣ ΗΘΟΠΟΙΟΣ

 Γεννήθηκε στις 17 Αυγούστου 1895 στο Αργοστόλι και πέθανε στις 18 Δεκεμβρίου 1984 στην Αθήνα. Ενας ευπατρίδης ηθοποιός αντιπροσωπευτικός της Επτανησιακής κουλτούρας.
  Τον θυμόμαστε όλοι με το σπάνιο μονόκλ στο δεξί του μάτι – για τούτο μάλιστα περιπαικτικά αποκαλούνταν στον καλλιτεχνικό κόσμο «Ο κύριος με το μονόκλ» !!! - να υποδύεται άλλοτε τον αριστοκράτη, κάποτε τον διπλωμάτη κύρους, ενίοτε και τον γηρασμένο μεγαλοαστό, που αντίπερα στις βουλές του χρόνου, επεδίωκε με την κοινωνική και οικονομική του επιφάνεια, να παντρευτεί μια δροσερή μικρούλα !!! 
Αλησμόνητη θα μείνει στην μνήμη μας η συμμετοχή του στην ταινία της Φίνος Φίλμ «Ο επαναστάτης Ποπολάρος» του μεγάλου μας συγγραφέα Γρηγορίου Ξενόπουλου και σε σκηνοθεσία Γιάννη Δαλιανίδη, πλάι στον πρωταγωνιστή της ταινίας και μεγάλο μας ζεν πρεμιέ Κώστα Πρέκα, που υποδύεται έναν αλαζονικό αριστοκράτη των επτανήσων-Ζακύνθου, τον κόντε Τσεζάρε Ροζάρο. Τα Επτάνησα βράζουν απο κοινωνικές ζυμώσεις, τα παλιά σύμβολά της κοινωνικής αριστοκρατίας καταρρέουν και η παραπαίουσα άρχουσα τάξη αδυνατεί να συμβιβαστεί με την ανάδυση στο προσκήνιο, νέων και άξιων ανθρώπων, που θέλουν να πάρουν τις τύχες της ζωής τους στα χέρια τους και να χαράξουν ένα νέο κοινωνικό status. Σ΄αυτό το έκρυθμο κοινωνικό κλίμα, ο κόντε Τσεζάρε Ροζάρο, που τον σαρκώνει αριστοτεχνικά ο Άρης Μαλιαγρός, αντιμετωπίζει με κυνισμό και υπεροψία στο «Καζίνο» της Ζακύνθου, τον ασυμβίβαστο και ρηξικέλευθο κοινωνικό επαναστάτη Ζέπο Πεμπονάρη (Κώστας Πρέκας), έναν ποπολάρο που έχει ερωτευθεί την πανέμορφη Έλντα ντι Μάρα (Μπέτυ Λιβανού) κόρη του αριστοκράτη κόντε Ντι Μάρα (Διονύσης Παπαγιαννόπουλος) και συμπεριφέρεται σαν ίσος πρός ίσο, χωρίς σύνδρομα κατωτερότητας, στην ντόπια αριστοκρατία του νησιού !!! Ένα αληθινό κινηματογραφικό αριστούργημα στο οποίο ο μεγάλος μας κωμικός Άρης Μαλιαγρός, αποτύπωσε αδρά την σφραγίδα του.
 Σε όλο το φάσμα της πλατιάς θεατρικής και κινηματογραφικής του παρουσίας, ο Άρης Μαλιαγρός μας έδωσε έξοχες ερμηνείες, ιδίως στην κωμωδία που ήταν και το κύριο καλλιτεχνικό του πεδίο. Ο Άρης Μαλιαγρός ανέδυε ένα σπάνιο άρωμα μεγαλοπρέπειας της αστικής τάξης στις παλιές κωμικές μας ταινίες – όπως και ο Χρήστος Τσαγανέας, με τον Γιώργο Γαβριηλίδη – και τις επένδυε στην κυριολεξία αισθητικά με την παρουσία του. Η συμμετοχή του και μόνο στις μεγάλες ταινίες του ασπρόμαυρου κινηματογράφου μας, υποδήλωνε ένα επιμελημένο και δυνατό κάστινγκ.

Γεννημένος μέσα στην αύρα και την πολυδύναμη καλλιτεχνικά και πολιτισμικά ατμόσφαιρα των Επτανήσων, ο Άρης Μαλιαγρός δεν θα μπορούσε παρά να επηρεαστεί και να διαμορφώσει την καλλιτενχική του ταυτότητα, απο την έξοχη μουσική τους παιδεία. Έτσι ως κεντρικό στοιχείο της  πολύπλαγκτης καλλιτεχνικής του διαδρομής, πέρα απο το σπουδαίο του λυρικό κύτταρο - που τον κατέστησε έναν απο τους πολυαγαπημένους μας κωμικούς - είχε τις μουσικές του σπουδές ως τενόρος, οι οποίες τον εισήγαν στα μονοπάτια της τέχνης και τον καταξίωσαν αργότερα ως σπουδαίο κωμικό, του θεάτρου και του κινηματογράφου. Ο Άρης Μαλιαγρός είδε το φως της ζωής στις 17 Αυγούστου του 1895 στο Αργοστόλι και απο νεαρή ηλικία εκδήλωσε την αγάπη του για την μουσική και τις τέχνες. Έτσι μετά την αποπεράτωση των βασικών του σπουδών, παρακολούθησε μουσική στο Ωδείο Λότνερ και στην συνέχεια μαθήματα υποκριτικής στη Σχολή του Εθνικού Θεάτρου.

Πρόβα τζενεράλε στο σανίδι θα κάνει το 1914 στην παράσταση «Το Φιόρο του Λεβάντε»,  για να ακολουθήσει μια μακρά αλυσίδα θεατρικής παρουσίας, σε σπουδαίες παραστάσεις του ξένου και εγχώριου κλασικού δραματολογίου, που τον καθιερώνει σαν έναν πολύ αξιόλογο θεατράνθρωπο. Χαρακτηριστικές απο αυτές τις συμμετοχές του Άρη Μαλιαγρού είναι στις παραστάσεις : «Σοκολατένιος στρατιώτης» (1918), «Χριστινάκι» (1916), «Τραβιάτα» (1919-1920), «Κοντέσα του χορού» (1922), «Μπάτερφλάι» (1919-1920), «Κατά φαντασίαν ασθενής», «Μισάνθρωπος», «Φιλάργυρος», «Άμλετ», «βασιλιάς Λήρ», «Έμπορος της Βενετίας», «Κυμβελίνος», «Η στρίγγλα που έγινε αρνάκι», «Εύθυμες κυράδες του Ουίνδσορ», «Αρραβωνιάσματα», «Πειρασμός», «Βαβυλωνία» κ.α.  Παραστάσεις μέσα απο τις οποίες ο Άρης Μαλιαγρός, ξεδίπλωσε το μεγάλο του θεατρικό τάλαντο και ανέδειξε τις υψηλού ήθους ερμηνείες του.

Την πρώτη μας μεταπολεμική δεκαετία το 1950, ο επτανήσιος ηθοποιός συνεργάζεται με την «Ελληνική σκηνή», όπου και κεί θα αφήσει το δυνατό θεατρικό του αποτύπωμα και απο το 1951 ξεκινά μια στενή συνεργασία με το Εθνικό μας Θέατρο, συμμετέχοντας σε πλήθος σπουδαίων θεατρικώ παραστάσεων. Χαρακτηριστικές απο αυτές, που πάντα αναδεικνύουν καλλιτεχνικά τον Άρη Μαλιαγρό είναι οι : «Αστέρι της Σεβίλης», «Αντίζηλοι», «Ερωτικά παιχνίδια», «Τα λάθη μιας νύχτας», «Φιλάργυρος», «Αχαρνής», «Η ηδονή της τιμιότητας», «Το τραγούδι της κούνιας», «Δύσκολος» του Μενάνδρου κ.α.

Στον κινηματογράφο τώρα ο Άρης Μαλιαγρός, είχε μια επίσης πλατιά παρουσία κατά βάση στο πεδίο της κωμωδίας, που τον κατέστησε γνωστό στις ευρύτερες λαϊκές μάζες και ανέδειξε την σπουδαία υποκριτική του δεινότητα. Το παίξιμό του είχε μια καλλιτεχνική λεπταισθησία και μια σπάνια αριστοκρατική φινέτσα, που τον καθιστούσε ξεχωριστό.  Έπαιξε ως δευτεραγωνιστής σε αρκετές ταινίες του ασπρόμαυρου κινηματογράφου μας, πολλές εκ των οποίων συγκαταλέγονται στα διαμάντια της κινηματογραφικής μας δημιουργίας. Οι πιο χαρακτηριστικές απο τις ταινίες του Άρη Μαλιαγρού είναι οι : «Οι 900 της Μαρίνας» (1960), «Δουλέψτε για να φάτε / Χαραμοφάηδες» (1961), «Ενώ σφύριζε το τραίνο» (1961), «Ζήτω η τρέλλα» (1962),» «Ο γαμπρός μου, ο δικηγόρος!» (1962), «Τρίτη και 13» (1963), «Αν έχεις τύχη...» (1964), «Η βίλα των οργίων (1964)»,  «Ο εμίρης και ο κακομοίρης» (1964), «Το δόλωμα» (1964), «Μοντέρνα Σταχτοπούτα» (1965), «Ο ουρανοκατέβατος» (1965), «Άνθρωπος για όλες τις δουλειές..» (1966), «Διπλοπεννιές» (1966), «Η γυναίκα μου τρελάθηκε» (1966), «Ντάμα σπαθί» (1966), «Ο καμπούρης» (1966), «Ο ξυπόλυτος πρίγκηψ» (1966), «Οι θαλασσιές οι χάντρες» (1966), «Κάτι κουρασμένα παληκάρια» (1967), «Επιχείρηση Απόλλων» (1968), «Ο επαναστάτης ποπολάρος» (1971), «Η Αλίκη δικτάτωρ» (1972), «Η Ρένα είναι «οφσάιντ»» (1972) κ.α.

Στις 18 Δεκεμβρίου του 1984, ο Άρης Μαλιαγρός έφυγε απο την ζωή, σφραγίζοντας για πάντα την πλατιά και επιτυχημένη καλλιτεχνική του παρουσία και απολαμβάνοντας της αγάπης και της καθολικής εκτίμησης του θεατρόφιλου κοινού και του καλλιτεχνικού κόσμου.

 Υποκριτική δεινότητα, έξοχη μουσική λυρική παιδεία ως τενόρος, αλλά και αυτή η σπάνια καλλιτεχνική αύρα των Επτανήσιων, ήταν τα στοιχεία που συνέθεταν την ξεχωριστή καλλιτεχνική φυσιογνωμία, του σπουδαίου μας αυτού κωμικού. Πόσο ωραίος ήταν αυτός ο αριστοκράτης του «Επαναστάτη Ποπολάρου», ο κόντε Τσεζάρε Ροζάρο !!! Το παρόν κείμενο έχει δημοσιευθεί σε εφημερίδες της Ηλείας και σε περιοδικά πολιτιστικού περιεχομένου.

*Ο συγγραφέας Πάνος Ν. Αβραμόπουλος, είναι M.Sc Δ/χος Μηχανικός Ε.Μ.Π.

Η ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ ΤΗΣ ΒΕΝΕΤΙΚΗΣ ΚΟΥΛΤΟΥΡΑΣ ΣΤΑ ΕΠΤΑΝΗΣΑ

Μετά από πολλές πολλές δεκαετίες σιωπής ο Επτανήσιος πολίτης, ο Ιόνιος πολίτης, έμαθε να μην ντρέπεται για την δεύτερη ταυτότητά του. 
Την Βενετική , την Δυτική.
Βλέπουμε όλο και περισσότερες πολιτιστικές εκδηλώσεις σε Λευκάδα και Ζάκυνθο που με σθένος και περηφάνεια αναδεικνύουν την κουλτούρα που μέχρι τώρα κρύβαμε...
Πως να μην κρύψουμε το μαντολίνο,όταν μας έπνιγαν τα μπουζούκια και τα κλαρίνα;
Πως να μην κρύψουμε το καρναβάλι μας όταν μας έπνιγαν 
οι Μπούλες και οι Γενίτσαροι της Νάουσας;
Αυτοί ήσαν πολλοί και μεις λίγοι και οι περισσότεροι εσωτερικοί μετανάστες.
Κάθε τι το διαφορετικό στοχοποιείτο, γινόταν αντικείμενο λοιδορίας...
Πως να φτάσει η φωνή ενός σιορ Διονύσιου στον ουρανό,όταν την έπνιγε ο Καραγκιόζης,ο μπαρμπα Γιώργος,η Αγλαϊα;;;
Κι όμως ήρθε το πλήρωμα του χρόνου και άρχισε το κίνημα της Πολιτιστικής Αυτοδιάθεσης να φουντώνει και να πνίγει τα ζιζάνια που είχαν γεμίσει τους κήπους μας...
ΠΡΟΧΩΡΑΜΕ ΑΚΑΘΕΚΤΟΙ


Τετάρτη 13 Ιουλίου 2016

ΓΕΡΑΣΙΜΟΣ ΚΟΥΠ(Π)ΑΣ ή ΚΩΠΑΣ Ο ΜΕΓΑΣ ΚΕΦΑΛΛΗΝ ΕΥΕΡΓΕΤΗΣ

Η οικογένεια Κούπα έχει τις ρίζες της στο Βυζάντιο και μετά την Αλωση ένας κλάδος της εγκαταστάθηκε στο νησί της Κεφαλονιάς.
Ο Γεράσιμος Κούπας δραστηριοποιήθηκε στην νότια Ρωσία στην Βαρδένσκα όπου απέκτησε μεγάλη περιουσία.
Ελεγε χαρακτηριστικά:
'' Είμαι Ελλην και ανήκω εις ευγενέστατον Εθνος της υφηλίου''.
Κατασκεύασε ένα από τα μεγαλοπρεπέστερα και πολυτελέστερα κτίρια της Αθήνας, το Μέγαρο Κούπα σε σχέδια του Ερνέστου Τσίλλερ, Πανεπιστημίου και Βουκουρεστίου.


Γεννήθηκε στα 1814 και πέθανε στις 4 Μαϊου 1901.Από τα πέντε παιδιά του,τρία αγόρια και δύο κορίτσια,η κότη του Ελένη υπήρξε η δεύτερη σύζυγος του Ναυάρχου και Προέδρου της Δημοκρατίας Παύλου Κουντουριώτη.
Το 1878 αποφασίζει να χρηματοδοτήσει τον εξοπλισμό, της υπό ανέγερση Βιβλιοθήκης, δωρίζοντας 115.000 τόμους! 
Εδώ δείχνει για μια ακόμα φορά το πρόσωπο της , η επαρχιώτικη νοοτροπία του αθηνοκεντρικού κράτους. Θα μπορούσαμε να χρησιμοποιήσουμε και τον όρο,φαναριώτικη οπισθοδρομική νοοτροπία.
Είτε έτσι, είτε αλλιώς ο βουλευτής και εκδότης της εφημερίδας Αιών, Τιμολέων Φιλήμων, ζήτησε από βήματος Κοινοβουλίου να εκφράσει το σώμα την ευγνωμοσύνη του , στον ευεργέτη. 
Ειρήσθω εν παρόδω ότι ο Φιλήμων ήταν και έφορος της Βιβλιοθήκης. Αρχίζουν λοιπόν οι αντιδράσεις των ελλαδιτών,ως συνήθως, με απαράδεκτες εκφράσεις εναντίον!!! του Κεφαλλήνα ευεργέτη,όπως γιατί ευεργέτης και όχι δωρητής,γιατί βαθειά και όχι σκέτη ευγνωμοσύνη.
Αυτός λοιπόν είναι ένας ακόμα Ελληνας και μάλιστα Επτανήσιος και μάλιστα Κεφαλονίτης που μεγαλούργησε, αλλά βρήκε κλειστά μάτια και αυτιά.

Πηγή: εφημερίδα των Αθηνών ''Δημοκρατία''Ελευθέριος Σκιαδάς.
ιστολόγιο ernstziller.blogspot.gr Βασίλης Μαντάς απ'όπου και οι φωτογραφίες του Μεγάρου.

Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΕΝΟΣ ΑΝΤΡΙΑΝΤΑ του Ορέστη Καππάτου

Ο Παναγής Βαλλιάνος, ο ανδριάντας του στην πλατεία Αργοστολίου και οι …..βόρτες που κατά καιρούς έκαμε.
Στο πάνω (νοτιοδυτικό) άκρο της κεντρικής πλατείας Αργοστολίου βρίσκεται ένας ανδριάντας, αφιερωμένος στον εθνικό ευεργέτη Παναγή Βαλλιάνο.
 Ένας ορειχάλκινος ανδριάντας με συνολικό ύψος γύρω στα 4 μέτρα, το πρώτο δημόσιο γλυπτό έργο του Κώστα Δημητριάδη στην Ελλάδα. Όμως ο ανδριάντας αυτός, ο αποκαλούμενος «ο Βαλλιάνος» δεν ήταν πάντα στην σημερινή του θέση. Έχει κάμει και αυτός τσι …..βόρτες του.
Ο μεγάλος ευεργέτης Παναγής Βαλλιάνος απεβίωσε στο Λονδίνο τον Ιανουάριο του 1902, αφήνοντας μια διαθήκη με πλήθος ευεργετημάτων για το νησί, σύμφωνα και με έγγραφα της εποχής. 
Το Δημοτικό Συμβούλιο της πόλεως πήρε την απόφαση της κατασκευής και της τοποθέτησης ενός ανδριάντα προς τιμή του, τον Μάιο του 1909 με χρηματοδότη τον Νικόλαο Κουπά.
 Ο ορειχάλκινος ανδριάντας τοποθετήθηκε στην πλατεία, το 1914. 
Ο ευεργέτης Βαλλιάνος αποδίδεται καθιστός σε κάθισμα που σκεπάζεται από ιμάτιο και ο γλύπτης, σε μια γενικά ελεύθερη κίνηση, τον απέδωσε με ελεύθερους τους καρπούς και με το αριστερό πόδι να προβάλει έξω από την πλίνθο επί της οποίας ακουμπάει το κάθισμα...
 Η όλη ορειχάλκινη γλυπτική παράσταση είναι τοποθετημένη επάνω σε τρεις αναβαθμούς και ορθογώνιο μαρμάρινο βάθρο. Στην μπροστινή πλευρά και κάτω από την ανάγλυφη ταινία υπάρχει η επιγραφή «ΠΑΝΑΓΗ ΒΑΛΛΙΑΝΩ / ΟΙ ΚΕΦΑΛΛΗΝΕΣ 1914, ενώ στην πίσω πλευρά υπάρχει μακροσκελές κείμενο αφιερωμένο στην δράση των αδελφών Βαλλιάνου και στα κληροδοτήματα του μεγάλου ευεργέτη ως ένδειξη ευγνωμοσύνης των Κεφαλλήνων. Οι μορφές των Ανδρέα και Μαρή απεικονίζονται στις πλαϊνές όψεις του βάθρου.
Ο ανδριάντας αρχικά τοποθετήθηκε στην άκρη της πλατείας (προς βορρά) κοντά στην αρχή της οδού Ριζοσπαστών. Αμέσως συνδέθηκε με τις εμφανίσεις της, τότε, μπάντας της Φιλαρμονικής Σχολής η οποία από τον Σεπτέμβριο του 1897 είχε καθιερώσει τις τακτικές Κυριακάτικες εμφανίσεις της στην πλατεία, ενώ στα μέσα της δεκαετίας του 20 οι εμφανίσεις γίνονταν και κάθε Πέμπτη βράδυ. 
Εν συνεχεία και από το 1923 έως και τουλάχιστον το 1937 βρίσκουμε τον ανδριάντα περίπου στο μέσο της πλατείας, όπως δείχνουν και οι σχετικές φωτογραφίες. Προς τις αρχές του 1940 οι φωτογραφίες, μας τον δείχνουν στο πάνω (νοτιοδυτικό) άκρο. Μετασεισμικά και μέχρι τις αρχές του 1970 βρέθηκε στο άνω (χωμάτινο) άκρο της πλατείας . 
Θα πρέπει να πούμε ότι μέχρι το 1973 η πλατεία ήταν χωρισμένη σε δυο τμήματα, με έναν μικρό δρόμο τον οποίο χρησιμοποιούσαν τα τότε ταξί. Το κάτω (προς θάλασσα τμήμα) είχε πλάκες ενώ το άνω ήταν χωμάτινο και σε αυτό το τμήμα βρέθηκε «ο Βαλλιάνος». Επί δημαρχίας Μαρίνου Κοσμετάτου, ο δρόμος αυτός έκλεισε και τα δυο τμήματα ενοποιήθηκαν με αποτέλεσμα να προκύψει η σημερινή μορφή της πλατείας και ο Βαλλιάνος να πάψει να κάνει ...βόρτες...
Με την ευκαιρία αυτής της ανάρτησης, να αναφέρουμε εν συντομία και την ονοματολογία της κεντρικής αυτής πλατείας της πόλεως, γιατί έχει και αυτό ενδιαφέρον.
 Πριν την τοποθέτηση του ανδριάντα, λεγόταν πλατεία Δικαστηρίων , όταν τοποθετήθηκε ο Βαλλιάνος ονομάσθηκε πλατεία Βαλλιάνου, στα έτη 1937 – 1940 έφερε την ονομασία Πλατεία 4ης Αυγούστου. Στην κατοχή ονομάσθηκε Βίκτωρος Εμμανουήλ και σήμερα ονομάζεται πάλι πλατεία Βαλλιάνου.
Τα στοιχεία προέρχονται από την ακόλουθη βιβλιογραφία :
«Κεφαλληνιακά Σύμμικτα Τόμος Β » του Ηλία Τσιτσέλη
«Παγκεφαλληνιακόν Ημερολόγιο, έτος Γ΄» του Σ. Σκηνιωτάτου
« Η Φιλαρμονική Σχολή Κεφαλονιάς 1838 - 1940» του Αγγελοδιονύση Δεμπόνου
«Εικόνες και Θύμησες από την παλιά Κεφαλονιά» του Γεράσιμου Λουκάτου
«Αργοστόλι Κεφαλληνίας, Μεταβολές στη σύγχρονη ζωή μιας επαρχιακής πόλης» του Ν. Καρπούζη
«Αργοστόλι η χαμένη Πόλη» του Σπύρου Αντωνάτου
«Δημόσια Γλυπτική στα Επτάνησα» του ΤΕΙ Ιονίων Νήσων
-




Το άρθρο αυτό δημοσιεύτηκε στην διαδικτυακή ομάδα ''Κομπόγιο ιστορίας Κεφαλονιάς και Ιθάκης'' που διαχειρίζεται ο συγγραφέας του, Ορέστης Καππάτος και οι φωτογραφίες έχουν δημοσιευτεί από μέλη της ομάδας.

Δευτέρα 11 Ιουλίου 2016

ΟΙ ΜΑΡΚΕΤΟΙ ΤΗΣ ΚΕΦΑΛΛΗΝΙΑΣ του Ι.Μ.Χατζηφώτη

Η κεφαλληνιακή οικογένεια Μαρκέτου κατάγεται από την Νάπολη της Ιταλίας. Η εγκατάστασίς της στην Κεφαλληνία τοποθετείται γύρω στο 1400, οπότε μέλη της μπήκαν στην υπηρεσία των κομήτων Τόκκων. 





Λεονάρδος Τόκκος

Ο Θεόδωρος Μαρκέτος υπήρξε ιδιαίτερος γραμματεύς του Λεονάρδου Τόκκου,ο οποίος του παρεχώρησε φέουδα και τίτλο ευγενείας με το ακόλουθο δίπλωμα:


''Ημείς Λεονάρδος ελέω Θεού κύριος και Δεσπότης και Δούκας της Λευκάδος και κόμις της Κεφαλληνίας, Ιθάκης και Ζακύνθου, Παλατίνος και δεσπότης Ηπείρου, δηλοποιούμεν εις πάντας ότι η εμή αυθεντία ασφαλίζει τω ημετέρω ευγενεί Θεοδώρω Μαρκέτω, τοις κατιούσιν αυτού και διαδόχοις, άρρενος και θήλεος γένους ανθ' όσων υπέρ ημών πράττει, τας γαίας τας οποίας κατέχει εις τας ημετέρας νήσους , Λευκάδα και Κεφαλληνία. Οπως κατέχη ταύτας ασφαλείς και αναλλοιώτους, αυτός και οι κληρονόμοι του, άρρενες τε και θήλεις. 
Εξεδόθη τη 27 Μαρτίου,δεκάτη της Ινδίκτου,έτους 1460 από της γεννήσεως του Κυρίου Ημών Ιησού Χριστού''.

το οικόσημο της οικογένειας στο σπίτι μου στην Πάτρα
φιλοτεχνημένο από τον Ζακυνθινό καλλιτέχνη Ραυτόπουλο(Μπαλόρντο)
που έχει φιλοτεχνήσει τα οικόσημα Ζακύνθου στο Μουσείο του νησιού

Τα φέουδα αυτά βρίσκονταν στην περιοχή της Πυλάρου,όπου δημιουργήθηκε ο οικισμός Μαρκετάτα. Εκεί σωζόταν ως τους σεισμούς του 1953 το αέτωμα και οι παραστάδες της εξώπορτας του αρχοντικού των Μαρκέτων.
Οι τίτλοι και τα φέουδα της οικογένειας επιβεβαιώθηκαν το 1538 από τον Προβλεπτή της Κεφαλληνίας Αγγελή Νατάλη κι αργότερα (1550, 1555, 1601, 1607, 1638, 1640) από τους εκάστοτε Προβλεπτάς. 
Η εγγραφή της οικογένειας στο Libro d'oro της Κεφαλληνίας (Χρυσή Βίβλος των Ευγενών) , έγινε μεταξύ 1593 και 1604.
Το οικόσημο των Μαρκέτων αποτελείται από έναν χρυσό δικέφαλο αετό και πάνω από αυτόν στέμμα και ήλιο. 
Κατά την περίοδο της Ενετοκρατίας κλάδος της οικογένειας μετώκησε στο Κάστρο της Λιβαθώς (Αγιος Γεώργιος), άλλος στο Ληξούρι και άλλοι παρέμειναν στα Μαρκετάτα και συγκεκριμένα στα Φερεντινάτα όπου και έγινε η τελευταία εγγραφή τους στο Λίμπρο ντ'όρο το 1799, μετά την απελευθέρωση από τους Ρώσους του νησιού από την γαλλική κατοχή.
Από τους απογόνους των Μαρκέτων ο ιερεύς χειρουργός Παναγής Μαρκέτος πήρε ενεργό μέρος στην Ελληνική Επανάσταση.
Ο Ευγένιος Ρίζος Ραγκαβής στο έργο του ''Χρυσή Βίβλος των Ευγενών της Επτανήσου'' που τύπωσε στα γαλλικά, γράφει γι'αυτόν:
''Ελαβε ενεργότατον μέρος στην μεγάλη Ελληνική Επανάσταση του 1821 κατά του οθωμανικού ζυγού επί κεφαλής 60 συγγενών και συντρόφων του κατοίκων εις το Φρούριον του Αγίου Γεωργίου. 
Διακρίθηκε στην πολύνεκρη μάχη του Λάλα Ηλείας η οποία αναζωπύρωσε την αγωνιστικότητα των Ελλήνων στο πλευρό του κόμητος Ανδρέα Μεταξά που αργότερα έγινε ο πρώτος  κοινοβουλευτικός πρωθυπουργός της Ελλάδας.
Συνέχισε τον αγώνα του στην πολιορκία των Πατρών και σε όλες τις μάχες ως το τέλος της Επαναστάσεως, οπότε η Κυβέρνηση του απένειμε τον βαθμό του Λοχαγού της Λεγεώνος και τον Πολεμικό Σταυρό''.
Μονογραφία για την δράση του με τον τίτλο '' Ο αγωνιστής του 1821 παπά Παναγής Μαρκέτος'' δημοσίευσε το 1947 ο Διον.Η.Ποταμιάνος στην επιθεώρηση ''Ηχώ του Ιονίου''.
Στο προαύλιο του ναού των Αγίων Θεοδώρων,οικογενειακή εκκλησία των Μαρκέτων στο Κάστρο της Λειβαθώς, υπάρχει ο τάφος του αγωνιστού με την επιγραφή:
''Ενθάδε κείται Παναγής Μαρκέτος, ιερεύς, γεννηθείς μεν το 1783, μεταστάς δε προς αιωνίους μονάδας το 1858.
 Ήτο απαραμίλλου τιμιότητος.
Διετέλεσε τον βίον εναρέτως και χρηστώς,αγωνισθείς υπέρ ανεξαρτησίας της Ελλάδος,παρασχών δε συνάμα γενναίως και τελεσφόρως την συνδρομήν αυτού ως ευπειθής πατριώτης''.

Ένας άλλος απόγονος, ο ιερομόναχος Δανιήλ Μαρκέτος, έχει υπογράψει μαζί με άλλους κληρικούς και λαϊκούς, μαθητάς του οσίου Γερασίμου Νοταρά, προστάτου της Κεφαλληνίας, το μαρτυρικό γράμμα που συνόδευσε την αίτησι ''του Θεοφιλεστάτου πρώην Μαϊνης Ιερεμίου, ως εκπροσώπου της περιφήμου νήσου Κεφαλληνίας,την απευθυνθείσαν προς τον Παναγιώτατον Οικουμενικόν Πατριάρχην Κύριλλον, προς ον δέεται ικετευτικώς αξιώσαι εκδοθήναι συνοδικώς,τιμάσθαι κανονικώς και εν αριθμώ των οσίων και αγίων ανδρών καταλεχθήναι τον ημέτερον τούτον πατέρα Γεράσιμον''.
Ο συνοδικός τόμος αναγνωρίσεως του οσίου Γερασίμου εξεδόθη το 1622.
Στη μεγάλη Ελληνική Επανάσταση πήρε  επίσης μέρος, νεώτατος, ο ανηψιός του παπά Παναγή, Κυριάκης,
γεννημένος το 1805.
Καθώς μας πληροφορεί ο Διον.Η.Ποταμιάνος στην μελέτη του 
''Ο οίκος των Μαρκέτων του Κάστρου'' (Αθήναι 1969),όπου με επιμέλεια έχουν καταγραφεί τα γενεολογικά του κλάδου αυτού των Μαρκέτων, μας πληροφορεί για τους αδελφούς του Κυριάκη, Σάββα και Σπυρίδωνα:
'' Οι αδελφοί Σάββας και Σπυρίδων κατά το έτος 1850 ανήγειραν από κοινού ωραίαν μεγάλην διώροφον οικίαν μετά τριγωνικού αετώματος, μεταξύ του αρχοντικού των κομίτων Αννίνων Καβαλιεράτων και της οικίας κληρονόμων Βλάχου''.

Στους απογόνους αναφέρουμε τον καθηγητή του Πανεπιστημίου Αθηνών Παναγή Λορεντζάτο,τέκνο της Στάμως Μαρκέτου και του Ζήσιμου Λορεντζάτου. Οι αδελφοί του Γεώργιος, Αριστοτέλης και Διονύσιος Λορεντζάτοι συγκαταλέγονται μεταξύ των πρώτων αποίκων του Αγγλοαιγυπτιακού Σουδάν. 
Βουλευταί εξελέγησαν ο Θεόδωρος και ο Γεώργιος ,υιοί του Σπυρίδωνος Ιωάννου Μαρκέτου και της Αγαθής Ματαράγκα.

Στα γράμματα αναφέρουμε την Σταυρούλα Μαρκέτου Καλίτση, παιδαγωγό, συγγραφέα , τον Ανδρέα Μαρκέτο από τον κλάδο του Ληξουρίου, ποιητή και συγγραφέα της μελέτης ΄΄Ντάντε και Βυζαντινή Ιταλία'' Αθήνα 1970 και τον Μπάμπη Μαρκέτο , εκδότη και διευθυντή του Εθνικού Κήρυκα της Νέας Υόρκης.

Θα προσθέσω στο άρθρο τον παθολόγο ιατρό Σπύρο Μαρκέτο,καθηγητή Ιστορίας της Ιατρικής στο Πανεπιστήμιο Αθηνών(Αθήνα 15 Απριλίου 1931 - 29 Φεβρουαρίου 2012). Συγγραφέας,πολυβραβευμένος σε Ευρωπαϊκό επίπεδο,γενικός γραμματέας του Υπουργείου Κοινωνικών Υπηρεσιών και βουλευτής.Είχα την τιμή να μιλήσω πολλές φορές στο προσωπικό γραφείο του και να μου δωρίζει κάθε φορά και ένα από τα βιβλία του.
Το άρθρο αυτό το έγραψε ο αείμνηστος πλέον Ι.Μ.Χατζηφώτης και δημιοσιεύτηκε στο τεύχος Οκτωβρίου 1974,μετά από δική μου επιθυμία στην διεύθυνση του περιοδικού ''Ιστορία Εικονογραφημένη'' της ΠΑΠΥΡΟΣ ΠΡΕΣΣ.

Γρηγόρης Κων. Μαρκέτος
δ/ντής ΕΣΥ , παιδίατρος
Το σπίτι της οικογένειας με το αέτωμα στο κέντρο της φωτογραφίας
το 1904 στο φόρο, στο Μπόργκο του Κάστρου Αγίου Γεωργίου
ανάμεσα σε οικία Βλάχου αριστερά κ οικία Αννίνου δεξιά με το πηγάδι

φωτογραφία του 1934