Την περασμένη εβδομάδα βρέθηκα μαζί με τον αδελφό μου στην Ζάκυνθο όπου βοηθήσαμε τους γονείς μας να μετακομίσουν από το κτήμα στο Σαρακηνάδο, στο σπίτι στην Χώρα.
Εκείνο που μου έμεινε, είναι η -σιωπηρή- ευγνωμοσύνη που λάβαμε από τους ανθρώπους που όλη τους την ζωή βοηθούσαν εμάς
να βαδίσουμε το πρώτο μας βήμα,
να αρθρώσουμε την πρώτη μας λέξη,
να μάθουμε τα πρώτα μας γράμματα,
να νιώσουμε τον πρώτο μας έρωτα...
Και την πρώτη φορά που ζήτησαν την βοήθειά μας, αισθάνομαι ευτυχισμένος που μπορέσαμε να είμαστε εκεί, γι' αυτούς!
Το μόνο που ελπίζω είναι να είμαι και εγώ το ίδιο τυχερός...
Εκείνο που μου έμεινε, είναι η -σιωπηρή- ευγνωμοσύνη που λάβαμε από τους ανθρώπους που όλη τους την ζωή βοηθούσαν εμάς
να βαδίσουμε το πρώτο μας βήμα,
να αρθρώσουμε την πρώτη μας λέξη,
να μάθουμε τα πρώτα μας γράμματα,
να νιώσουμε τον πρώτο μας έρωτα...
Και την πρώτη φορά που ζήτησαν την βοήθειά μας, αισθάνομαι ευτυχισμένος που μπορέσαμε να είμαστε εκεί, γι' αυτούς!
Το μόνο που ελπίζω είναι να είμαι και εγώ το ίδιο τυχερός...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου