Ο ΒΑΡΥΣ ΚΙ ΑΣΗΚΩΤΟΣ

Βαρύς κι ασήκωτος κι αυτός έγιν' ο Κερκυραίος...
Δουλειές τρελές προκύψανε μέσα στσι γιορτάδες και δεν μπορεί μα θες λίγο να βοηθήσει!
Ενα αγιούτο ζήτησα ο τρελο Κεφαλονίτης για κάποιες λέξεις να μου πει να μάθω, τι σημαίνουν!
Ομως αυτός ασήκωτος σαν τούρκικος καφές με έβαλε στη θέση μου και όρντινο έδωκε αυστηρό να ασπεράτω...
Σκουζάτε μι Μεγαλειότατε ...δεν θα το ματακάνω...να ενοχλήσω Εσάς τον άρχοντα τση γνώσης...
Καλή Χρονιά περ τούτι...

ΘΥΜΑΜΑΙ ΜΙΚΡΟΣ...του Διον.Φλεμοτόμου

Θυμάμαι μικρός, στα πρώτα μετασεισμικά χρόνια, που γυρνώντας με το ποδήλατό μου σ' όλη σχεδόν τη Χώρα και προπάντων στα στενά της, γνώρισα πολλά από τα ελάχιστα σπαράγματα της παλιάς μου πόλης, αυτής που δεν πρόλαβα, μια και γεννήθηκα μετά το σεισμό, αλλά μου ήταν γνωστή από τις διηγήσεις των παλιότερων, που την είχαν χάσει.
 Ανάμεσα σ' αυτά, εκεί, κατά την Αγία Τριάδα, στο δρόμο της Στρατολογίας, έβλεπα σ' ένα μικρό οικόπεδο, μια κολόνα με μια εικόνα μέσα, που παρίστανε έναν Άγιο, που τον έτρωγαν λιοντάρια. Αργότερα αυτό χάθηκε, παραδομένο στο μπετόν και δεν ήταν το μόνο... 
Πολύ πιο μετά, όταν πρωτάνοιξα τα βιβλία της βιβλιοθήκης μου, από το "Εκκλησίες και Μοναστήρια στη Ζάκυνθο" του Ντίνου Κονόμου, κατάλαβα πως εκεί ήταν η εκκλησία του Αγίου Ιγνατίου, που κάποτε την είχε και η οικογένεια Καραμπίνη.
 Να γιατί καταντήσαμε ένας τόπος δίχως μνήμη!!!

ΑΝΤΡΑ Θ'ΑΣΚΩΘΩ ΓΙΑ ΖΥΜΩΜΑ του Οθωνα Μιχαλά

Ο Τσάντος ο Τζάγκλας ανασκαλεύτηκε, κάτω από το στρωσίδι, στη στρώμνη του, με το πρώτο λάλημα του πετεινού.

 Τρίξανε τα τριτσέλια από το κούνημα. 

Με το 'να μάτι είδε, στη χαραμάδα π' αφήνανε τα σκούρα τση φανέστρας, κλεισμένα λιμπρέτο, ν' αχνοφεγγάει η τραμουντάνα. 
Εδωκε μια, με το κλιστσί του, στα ποδάρια τση συμβίας του, τση Μαρίας τσ΄Αγυριώτισσας, κατά πως τηνε καλούνε οι αποδέλοιποι.

- Μαρία; αναρωτήθηκε. Δεν ήτονε και σικούρος πως έτσι τηνε βάχτισε ο παπάς! 

Τονε πήρε η σκοτούρα του πρωϊού και ξανάκλεισε τα μάτια.

Η Μαριώ, γιατί Μαριώ τηνε λέγανε, τινάχτηκε σα να τηνε δάγκασε όφις. Εβαλε το ροκέτο, μια σάρτζα παναπεί καθημερνή, έδεσε τη μπροστέλα και το τζιπούνι κι έριξε από πάνω μια γιακέτα.
Εφερε μια γύρα το χέρι να σιγουρευτεί που τα μαλλιά τση ήτονε δεμένα στσι μέρζες, κι εβγήκε από το σπίτι.
Τράβηξε στο κοντράκι για την ανάγκη τση κι ύστερις μπήκε στο κουζινί, που, χαμηλό και αχυροφτιαμμένο ήτονε πλάι στο απαλάτι.

Σύμπισε την αθρακωνή κι έριξε λίγα τσουτσούδια λιήτσινα, ν' αρπάξει η στιά, στην ογνίστρα. Εβαλε ένα ξύλο κι από πάνω την πυροστιά και τη τηγάνα.
Εβγαλε από την πινιάτα τα ψεσινά τα λάχανα, τα περσευούμενα, με μία τρυπητή και τα σούρωσε.
Εριξε στη τηγάνα τότσο λάδι και δυο σκάρδες σκόρδο κι άμα τζιττζίριξε, έριξε τα λάχανα και μπόλικο πιπέρι.
- Αντραααα ακούστηκε η φωνή τση Μήτσενας, από την πλαϊνή αχυροκαλύβα π' ήτονε μισοφούντι.
- Αντρα, θ' ασκωθώ για ζύμωμα, μή θές να γαμίσεις;;

Η Μαριώ έφερε το χέρι στο στόμα σα να ντρεπούτανε για τούτο το πρωινό άκουσμα. Ενοιωσε να τση ανεβαίνει το αίμα και τα μάουλα τση αναψοκοκκινίσανε.

-Ωπωπώ, μονολόησε.

Τρίγια χρόνια παντρεμένη εδώ στο Ζυγωνό μα τα χούγια και το φέρεσται το Μεσιώτικο δεν το 'χε συνηθίσει ακόμα. Εκεί στ' Αγύρου, πο'χε μεγαλώσει, ήτονε αλλιώς μαθημένη.

Ακουσε τον άντρα τση, π' ασκώθηκε, κι επήρε δυο πινάκια να κενώσει το φαΐ. Το βαλε στην τάβλα.
- Καλημέρα τού'πε σαν εκειός αριβάρισε ...

Ο ΚΟΝΤΕΣ ΚΑΙ Ο ΝΟΝΤΣΟΛΟΣ

Γιορτάδες έρχονται και ο κόντες Αλοϊσιος κάθεται στεναχωρημένος στον παράδεισο. Νοιώθει μιαν αγκούσα στο στήθος...
Τέτοιες μέρες του λείπει η ίζολα.
Οι ρούγες...οι πλατείες...τα φιόρα...οι εκκλησίες...
Ο νόντσολος κάθεται δίπλα του. Σιωπηλός...
Τόσο σιωπηλός σαν τσι καμπάνες του καμπαναρίου τ'Αγίου.
Λυπήθηκε ο Θεός και τσου έδωκε δέκα πρετσιόζα μινούτα να κατέβουνε στο πλατύφορο.
Στα μαύρα ντυμένοι και οι δύο.
Ο κόντες με την βελούδινη μπέρτα και ο νόντσολος με το μαύρο ράσο.
Σε δευτερόλεφτα είναι εκεί...
Μπροστά στη στάτουα του Σολωμού!
Μα πούναι οι Αγιοι Πάντες; Τι πράμα είναι τούτο στην θέση τσου;
ΑΑΑ αυτό γράφει Δημαρχείο... Τι κεφάλα είναι ετούτη στη φανέστρα; Μια καραμπάτσα με βαμμένα μαλλιά...
Τι τηράει ο βλοημένος;
Ωχ...φροκάγια...παντού φροκάγια...
Πως τα κατάφερε να γίνει το Τζάντε σκουπιδότοπος;
Ελα μην αργούμε , φέξε μου με την τόρτσα να δω και πιό πέρα.
Ωχ τι γλέπω;
Ευτούνη είναι η πλατεία ρούγα μάτγια μου;
Αυτά είναι τα κάρα πούχουνε τώρα οι τρίβολοι; Τι άσκημα βόλτα είναι τούτα;
Ποιοί μασκαλτσόνοι το κάναν έτσι το νησί;
Βήμα δεν κάνω άλλο...
Τελέψαμε, δεν θέλω να δω άλλο.
Κορέτο στη ψυχή μου, μέρες γιορτινές...
Ουστ απεδώ δεούτελα. Άλλα αφήκανε οι αντενάτοι σας και άλλα θα αφήκετε εσείς!
Πάμε Σκοπιώτη μου...πάμε...
Ο,τι πεις αφέντη Δελλαδέτσιμα...Στσι προσταγές σου...

ΠΑΡΑΜΟΝΗ Τ'ΑΓΙΟΥ του Αντώνη Γαστεράτου

Όταν ήμουν μικρός, παραμονή τ´ Αγιού κοιμόμαστε με τα ξαδέρφια μου στου Μπριά. 
Γιόρταζε ο πατέρας τους, ο θείος Σπύρος αλλά και η εκκλησιά τ´ Αγιού απέναντι από το σπίτι.
 Η θειά τους η Χρυσούλα, αδερφή του θείου Σπύρου έφτιαχνε τέτοιες τηγανήτες.
 Ξυπνούσαμε από τις έξι.
 Η Χρυσούλα είχε έτοιμο το ζυμάρι, το τηγάνι στη στιά και έφτιαχνε τηγανήτες και πιτοπούλια για τη χάρη του και για τη γιορτή του αδερφού της του Σπύρου. 
Μας μάθαινε κι εμάς να τις πλάθουμε στα παιδικά μας χέρια και να τις φέρνουμε βόλτες γύρω γύρω για να πέσουν σωστά στο τηγάνι και να βγουν ωραίες και στριφογυριστές.
 Όταν έβγαιναν από το τηγάνι είχαν τέλειο σχήμα σαλίγκαρου. Έμπαιναν στην κατσαρόλα, πασπαλιζόταν με ζάχαρη και σκεπάζόταν.
 Μετά πηγαίναμε απέναντι στον Άγιο και τόμου βγαίνανε οι εκκλησιές τρέχαμε να φάμε τηγανήτες, ίσα εμείς και όλο το εκκλησίασμα.

Η ΣΚΑΛΑ ΤΟΥ ΔΗΜΑΡΧΟΥ του Σπύρου Μακροζωνάρη

ΠΙΝΑΚΑΣ ΤΟΥ ΑΓΓΕΛΟΥ ΓΙΑΛΛΙΝΑ

Ηταν Αύγουστος του 1959 γύρω στις ένδεκα η ώρα το πρωί ήταν μια πολυ ζεστή μέρα νταβανο έκανε . 
 Παίζαμε με μια μπάλα εκεί στην σκάλα του δημάρχου.
 Την πετάγαμε κλοτσιά στην θάλασσα και μετά πέφταμε βουτιά ποιός θα την φτάσει πρώτος .
 Σε κάποια στιγμή βρέθηκε περαστικός απο εκεί ο Καζιάνης ο ποδοσφαιριστής ο Γαρητσιώτης μεγάλη φίρμα της εποχής εκείνης ,ο οποίος παίρνει την μπάλα και της δίνει μια σουτάδα όπου και την έστειλε πολύ μακριά.
Βουτάμε εμείς και κολυμπώντας βλέπουμε να έχει πλησιάσει την μπάλα μας ένα κρισκράφτ με δύο κορίτσια όπου και είχαν βουτήξει στο νερό και έπαιζαν με την μπάλα.
 Οταν φτάσαμε και εμείς εκεί ακούσαμε που δεν μιλάγανε ελληνικά μεταξύ τους, αλλά αμέσως η μια από αυτές μας είπε ''γεία σας''. 
Ο φίλος μου ο Αλέκος την ρώτησε πως την λένε και απαντάει: ''Σοφία και η φίλη μου είναι ξένη την λένε Ντεζιρέ''.
Σας αρέσει το νησί;  την ρωτήσαμε...''εγώ έρχομαι συχνά η φίλη μου είναι η πρώτη φορά και της αρέσει παρά πολύ''.
Και που μένετε κορίτσια; τις ρωτήσαμε... και μας απαντάει η Σοφία , ''στο Μον Ρεπό'' .
Έκπληκτοι την ρωτάμε... ''είσαι η πριγκίπισσα Σοφία;;; 
-Είμαι η Σοφία... μας απάντησε.
 Αφού παίξαμε αρκετή ωρα , ήλθε η στιγμή που έπρεπε να φύγουν τα κορίτσια...
- τις βοηθήσαμε να ανέβουν στο κρισκραφτ και αφού χαιρετηθήκαμε, έφυγαν αυτές και εμείς κολυμπώντας επιστρέφαμε στην σκάλα .

Μια κλούβα είχε η αστυνομία όλη κι όλη η οποία και μας περίμενε μαζί με τρεις αστυνομικούς και όπως βγαίναμε από το νερό από τ'αφτί μάς έβαζαν στην κλούβα έναν-έναν.

Σε κάποια στιγμή μέχρι να βγει και ο τελευταίος από το νερό βλέπουμε το κρισκράφτ με τα κορίτσια να έρχεται με μεγάλη ταχύτητα προς την σκάλα.

Οταν πλησίασαν λέει η Σοφία στους αστυνομικούς (οι οποίοι ήταν σε στάση προσοχής κάνοντας το σέβας ),  ότι τα παιδιά δεν μας ενόχλησαν καθόλου, εμείς θέλαμε να παίξουμε μαζί τους και σας παρακαλώ αφήστε τους.

Ετσι και έγινε και όπως έφευγαν τα κορίτσια εμείς ενθουσιασμένοι χειροκροτούσαμε...

 Μετά απο μερικές μέρες έτυχε να εργαστώ στο Μον Ρεπό ως βοηθός ηλεκτρολόγου σε κάτι δουλειές που κάναμε στο Παλάτι με τον Κώστα τον Τυχερό έψαξα μην τυχόν και την ξαναδώ αλλα αυτό δεν έτυχε.

Η Ντεζιρέ ηταν πριγκίπισσα της Νορβηγίας που έκανε καλοκαιρινές διακοπές στο νησί μας . 

ΣΕΒΑΣΤΕΙΤΕ ΤΑ ΕΠΤΑΝΗΣΑ!!!

Διαβάζω τις αναρτήσεις των καλών φίλων της ''Επτανήσου Πολιτείας'' και ανατριχιάζω!
Ολοι και όλες στος έλεος του Θεού.
Ψάχνουν για να πάνε με κάποιο μέσον στις ακτές της ηπειρωτικής Ελλάδας.
Κανείς δεν συλλογιέται το δράμα των κατοίκων.
Οι Ιόνιοι πολίτες,  είναι πολίτες δεύτερης κατηγορίας.
Ανθρωποι με προβλήματα υγείας, ανεβαίνουν σε καϊκια για να περάσουν στην απέναντι ακτή.
Πεθαμένοι μένουν μακριά από την γή μας, γιατί έτσι αποφάσισαν κάποιοι.
Αυτό βέβαια δεν δημιουργεί κοινωνικό αυτοματισμό. Δεν πρέπει η μια κοινωνική ομάδα να στρεφεί κατά της άλλης.
Η κυβέρνηση πρέπει να βρει λύση. Αν νομίζει ότι κρύβονται άλλα συμφέροντα πίσω από την απεργία αυτή, τότε να τους επιτάξει άμεσα!
Η λογική του ώριμου μήλου δεν έχει θέση. Οι πρακτικές αυτές θυμίζουν άλλες κυβερνήσεις.
Οφείλει η Κυβέρνηση να λάβει άμεσα μέτρα.
Αν εξυφαίνεται σχέδιο ανατροπής από σκοτεινούς κύκλους να το χτυπήσει σκληρά!
Ομως να μην κάνει τον απλό παρατηρητή! 
Ο Ιόνιος Λαός βογγάει και αγανακτεί!
Το λιοντάρι της ψυχής μας,  βρυχάται...

250 χιλιάδες αναγνώσεις το ιστολόγιό μας!!!

Μεγάλη η χαρά , η υπερηφάνεια , αλλά κυρίως τα ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ , σε όλους εσάς που σε 2,5 χρόνια , μας δώσατε μια πολύ σημαντική θέση στον λατρεμένο Επτανησιακό χώρο. Επτανήσιοι πρώτης, δεύτερης, τρίτης γενιάς, άνθρωποι που ενστερνίζονται την επτανησιακή κουλτούρα, διαβάζοντας μας, έδωσαν δύναμη και φτάσαμε μέσα στο μικρό αυτό διάστημα στις 250.000 αναγνώσεις!
Πιστοί στις ρίζες μας και στους αγώνες των αντενάτων μας, δίνουμε και μεις την μάχη για επιβίωση του πλούσιου πολιτισμού μας!
Δεχόμαστε συνεργασίες στο e-mail ή στο inbox των προφίλ μας και τις δημοσιεύουμε.
Από την Ελαφόνησο, τα Κύθηρα, τα Αντικύθηρα , τις μεσσηνιακές Οινούσες που βάρβαρα αδελφικά χέρια απόκοψαν από το Ιόνιο τόξο και προχωρώντας στην Ζάκυνθο, στην Κεφαλονιά, στις Εχινάδες, στο Θιάκι , στην Λευκάδα , στους Οθωνούς, στην πρωτεύουσα Κέρκυρα και φυσικά στην Ερείκουσα, το Μαθράκι και τους Οθωνούς, χωρίς να ξεχνάμε την πληγή που ματώνει, το δικό μας - υπό αλβανική κατοχή - νησί, την Σάσωνα στον κόλπο του Αυλώνα κάνουμε συνέχεια ένα ταξίδι και κρατάμε ψηλά την σημαία μας!
Αίτηματά μας είναι:
1. Διδασκαλία σε ούλες τσι βαθμίδες εκπαίδευσης στα Ιόνια, τση τοπικής ιστορίας και τση ντοπιολαλιάς!
2. Καθιέρωση της 21 Μάρτη ως μέρας Επτανησιακής Υπερηφάνειας
3. Καθιέρωση της σημαίας της Επτανήσου Πολιτείας, ως εμβλήματος της Περιφέρειας Ιονίων Νήσων

Ο ΑΓΩΝΑΣ ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ

Γρηγόρης Μαρκέτος
Δημήτρια Φωκά

ΝΑΘΑΝΑΗΛ ΔΟΜΕΝΕΓΙΝΗΣ (1865-1935) του Γιώργου Καρρέρ

Ένας σήμερα ξεχασμένος Ζακύνθιος ποιητής, γόνος οικογενείας ευπατριδών, ένα ακόμη δείγμα του είδους εκείνου του Επτανήσιου dilettante που έγραφε για τη δική του ευχαρίστηση και δημοσίευε μόνον ένα μικρό μέρος. Ήταν ένας αριστοτέχνης χειριστής του σονέτου του δυσκολότερου ίσως είδους του ποιητικού λόγου. Έξέδωσε μία μόνον ποιητική συλλογή το 1920 με τίτλο «Σονέτα» και πρόλογο του Γρηγορίου Ξενοπούλου.

Ο Δομενεγίνης έλαβε μέρος στον Ελληνοτουρκικό πόλεμου του 1912 ως εθελοντής αξιωματικός στο σώμα των Γαριβαλδηνών υπό τον συμπατριώτη του Αλέξανδρο Ρώμα και πολέμησε στην μάχη του Δρίσκου, τιμώντας κι’ εκείνος την παλαιά παράδοση που θέλει τους Επτανήσιους ευπατρίδες, όταν το καλούν οι περιστάσεις, να μάχωνται την ημισέληνο με το σπαθί στο χέρι.

ΖΑΚΥΝΘΟΣ

Γλυκό νησί μυριανθοστολισμένο,
απλώνεσαι ελαφρά στη θάλασσά σου,
σαν όνειρο χρυσό κι αγαπημένο,
γεμάτο μάγια μες στην ευμορφιά σου.

Έν’ άστρο θά’χε πέσει ευλογημένο,
στα καθαρά πρωτόπλαστα νερά σου,
από τα μέρη τ’ ουρανού χαμένο,
κι εφάνηκαν τα ξημερώματά σου.

Κι από ψηλά σε νιώσαν τ’ αγγελούδια
και πέταξαν και στήσαν τη φωλιά τους
στου κάμπου σου τ’ αμάραντα λουλούδια.

Εκεί παρθένες Μούσες ανταμώνουν
κι αιθέρια ψάλλουν άσματα σιμά τους,
ρυθμούς, μυστήρια, αχτίδες τους ενώνουν.

Η ΑΛΚΥΟΝΗ της Κέρκυρας

Η Αλκυόνη ήταν παντρεμένη και ευτυχισμένη με τον Κύηκα.
Κάποτε ο καλός της θέλησε να πάει για ψάρεμα. Η Αλκυόνη είχε κακό προαίσθημα και τον παρακάλεσε να μην το κάνει. Ο Κύηκας δεν την άκουσε και τότε το πλοιάριο με το οποίο ψάρευε βούλιαξε!
Η Αλκυόνη παρακολουθούσε από έναν βράχο και βλέποντας την τραγωδία έπεσε και αυτοκτόνησε.
Ο Δίας λυπήθηκε για τον μεγάλο αυτόν έρωτα και τους μετέτρεψε σε θαλασσοπούλια(kingfish).
Ετσι το πουλί αυτό η Αλκυόνη με το μεγάλο κεφάλι συγκριτικά με το μικρό του σώμα και τα πολύχρωμα φτερά του, έρχεται στην πατρίδα μας τον Σεπτέμβρη και φεύγει τον Μάρτη. Είναι ένα πουλί άγριο και δύσπιστο.Ζεί στις όχθες λιμνών,ποταμιών και σε θαλάσσιες ακτές.

Τον Γενάρη γεννάει τα αυγά της και ο Δίας τις μέρες εκείνες της εκκόλαψης δίνει έναν δυνατό ήλιο- τις Αλκυονίδες μέρες- για να την βοηθήσει.
Μία Αλκυόνη αιχμαλώτισε ο φακός του Κορφιάτη Γιάννη Γαστεράτου 

ΤΑ ΑΠΛΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ της Εφης Ζαφειράτου

Ευτυχισμένοι είναι εκείνοι που βλέπουν την ομορφιά σε απλά πράγματα,
τόσο απλά...
που οι άλλοι δεν βλέπουν τίποτα !!!