ΑΜΠΑΡΩΜΕΝΑ ΠΑΡΑΘΥΡΑ της Ανέτ Κινδήρογλου

Πίσω από αμπαρωμένα παράθυρα και πόρτες, γιατί δεν άντεχε αλήθειες, είχε το θράσος να κρίνει. Έτσι δειλά όπως συνήθιζε πάντα. Κατέκρινε την ευτυχία της μοναχικότητας που δεν τόλμησε ποτέ έστω να αντικρίσει.
Συμβιβασμένος στην πληθώρα του κενού, αδύναμος, δεν ήξερε ότι η ευτυχία της ανεξαρτησίας έχει σκαμπανεβάσματα. Δεν ήξερε ότι κάθε πληγή καταλήγει σε καλό όταν δεν την υπομένεις. Δεν ήξερε ότι η ευτυχία της μοναχικότητας στηρίζεται στην αντοχή του ειδώλου στον καθρέφτη. Δεν ήξερε ότι η ελευθερία βρίσκεται ακριβώς εκεί...στην αποδοχή της μοναχικότητας.
Μέσα στο ψέμα που τον χαρακτήριζε την μπέρδευε με την μοναξιά. Που να κατανοήσει ότι εκείνοι που παίρνουν την ζωή στα χέρια τους δεν τρέμουν το σήμερα ή το αύριο, δεν τρέμουν την κακουχία, δεν τρέμουν το πάθος ή την αγάπη, δεν τρέμουν την αλήθεια...Που να κατανοήσει ότι ο φόβος και η ανασφάλεια τούς ήταν λέξεις άγνωστες, ξεχασμένες εδώ και χρόνια...
Μοναξιά είναι να μην αντέχεις τους τοίχους του σπιτιού σου. Μοναξιά είναι να τρέχεις να ακούσεις φωνές, έστω και αδειανές και να ρίχνεσαι σε αγκαλιές, έστω και παροδικές.
Που να κατανοήσει ότι ο μοναχικός ζει την ζωή συνειδητά χωρίς παράλογους συμβιβασμούς...χωρίς εξαρτήσεις...χωρίς μάσκες...
(απόσπασμα)

Annette (9 Απριλίου '15)