ΚΑΤΙΜΑΡΙΑ Ή ΦΙΟΓΚΑΚΙΑ ΙΘΑΚΗΣ της Κατερίνας Γρηγορίου

Χριστουγεννιάτικο θιακό γλυκό
Συνταγή της νόνας μου Λουκίας Δευτεραίου
Πλατρειθιάς Ιθάκη

ΥΛΙΚΑ
5 Φλιτζάνια του τσαγιού αλεύρι καλό μαλακό
(και λίγο ακόμα για το πασπάλισμα των φύλλων στο άνοιγμα).
30 γραμμάρια βούτυρο μαγειρικής καλό.
4 αβγά ολόκληρα
μια πρέζα αλάτι
καρύδια χονδροκομμένα, σουσάμι καβουρδισμένο, αμύγδαλο χονδροκομμένο, γαρύφαλλο,κανέλα

2 μεγάλα πορτοκάλια
1 1/2 κιλό μέλι καλό.
1 1/2 λίτρο λάδι.
ΕΚΤΕΛΕΣΗ
Κοσκινίζουμε το αλεύρι σε πινιάτα και ρίχνουμε μέσα το βούτυρο και το τρίβουμε αρκετή ώρα ανάμεσα στα χέρια να ενωθεί με το αλεύρι να μην κάνει γρουμπούλια, προσθέτουμε τα αβγά το αλάτι και τον χυμό από τα πορτοκάλια λίγο λίγο να ενωθεί με το αλεύρι. Μπορεί να χρειαστεί λίγο περισσότερο χυμό ή να πάρει περισσότερο ή πιο λίγο αλεύρι, ώστε να έχουμε μετά το ζύμωμα μια ζύμη μαλακή εύπλαστη.
Χωρίζουμε τη ζύμη σε μπάλες που θα ανοίξουμε σε φύλλο μία μία και τις αφήνουμε να ξεκουραστούν σκεπασμένες με πετσέτα 15 λεπτά να μην γίνει η ζύμη λάστιχο και μαζεύει στο άνοιγμα.
Μετά ανοίγουμε φύλλα μία μία μπάλα σε μάρμαρο ή σε τάβλα, όσο πιο λεπτά γίνεται. 
Για να μην κολλάει η ζύμη μας στον πλάστη την αλευρώνουμε τακτικά.
Κόβουμε τα φύλλα σε μακρόστενες λωρίδες και αυτές πάλι, σε μικρότερα παραλληλόγραμμα που τα πιέζουμε στη μέση να κάμουν το σχήμα από φιόγκο, ή τα γυρίζουμε σε σχήμα στρογγυλό σα στεφανάκι ή τριανταφυλάκι.
Τα τηγανίζουμε λίγα λίγα με το λάδι καυτό και τα βγάζουμε με τρυπητή κουτάλα σε χαρτί να απορροφήσει το λάδι.
ΓΙΑ ΤΟ ΜΕΛΩΜΑ
Σε φαρδιά κατσαρόλα βάζουμε το μέλι με λίγο νερό και καθώς πάει να πάρει βράση, βουτάμε τα φιογκάκια μέσα από λίγα κάθε φορά με τρυπητή κουτάλα.. Τα αφήνουμε να μελωθούν και γρήγορα να μην μαλακώσουν πολύ τα βγάζουμε και τα τοποθετούμε σε πιατέλα σε στίβες όπου μία - μία την παασπαλίζουμε με το σουσάμι, το χονδροκομμένο καρύδι και το αμύγδαλο, κανέλλα και γαλύφαλο.
Η δόση αυτή βγάζει πολλά κομμάτια.
Μπορεί το μέλωμα να γίνει άλλη μέρα γιατί διατηρούνται.
Καλή επιτυχία. 
Κατερίνα Γρηγορίου

Η ΚΕΦΑΛΟΝΙΑ ΚΑΙ ΟΙ ΟΘΩΜΑΝΟΙ του Διον.Φωκά

Ήταν παραμονή Χριστουγέννων του 1500 , δεν ακούγονταν όμως οι χαρμόσυνοι ήχοι από τα κάλαντα των παιδιών αλλά οι εκρήξεις και οι κραυγές της μάχης από την πολιορκία του κάστρου του Αγίου Γεωργίου.

 Gonzalo Fernandez de Cordoba

 Ο Gonzalo Fernandez de Cordoba ενώ πολιορκεί το κάστρο
του Αγίου Γεωργίου

Οι δυνάμεις των Ισπανών και των Ενετών έκαναν την τελική έφοδο για να καταλάβουν την πρωτεύουσα της Κεφαλονιάς από τους Οθωμανούς.

Από το 1485 η Κεφαλονιά βρισκόταν κάτω από την κυριαρχία των Οθωμανών, ο Δόγης της Βενετίας Agostino Barbarigo, ζήτησε βοήθεια από τον Πάπα και τους καθολικούς μονάρχες , τους πρότεινε, να οργανώσουν εκστρατεία για να αντιμετωπίστει η τουρκική απειλή στην Ευρώπη.
Σύμφωνα με πληροφορίες που μας δίνει ο Antonio Martín Gómez, οι βασιλείς της Ισπανίας και της Γαλλίας συμφώνησαν, έτσι, στις 27 Σεπτεμβρίου ο Ισπανός Gonzalo Fernandez de Cordoba, γνωστός ως Gran Capitan απέπλευσε με τον Ισπανικό και Γαλλικό στόλο από την Μεσσήνη της Ιταλίας προς το νησί της Κέρκυρας και στη συνέχεια στην Ζάκυνθο όπου συνάντησε τον Ενετικό στόλο με επικεφαλής τον ναύαρχο Pesaro.

Η χριστιανική αρμάδα αγκυροβόλησε στον κόλπο του Αργοστολίου στις αρχές Νοεμβρίου του 1500. Η οθωμανική φρουρά του νησιού είχε εγκατασταθεί στην τότε πρωτεύουσα της Κεφαλονιάς, το κάστρο του Αγίου Γεωργίου.

Ο Gonzalo Fernandez de Cordoba, για να αποφύγει την ένοπλη αντιπαράθεση κατέφυγε σε διαπραγμάτευση, και για το σκοπό αυτό έστειλε δύο απεσταλμένους στο κάστρο. Ο αρχηγός της Οθωμανικής φρουράς Gisdar , παρότι γνώριζε τη φήμη του διοικητή και των στρατευμάτων που αντιμετώπιζε, απέρριψε κάθε είδους παράδοσης.

Στις 8 Νοεμβρίου άρχισε η πολιορκία, το ισπανικό και ενετικό πυροβολικό άνοιξε πυρ στα τείχη , ξεκίνησαν σκληρές μάχες με την βοήθεια κατοίκων του νησιού, με επικεφαλής τον Γιαννούλη Πατρίκιο και τους γιους του, Αντώνιο και Πέτρο, δίχως αποτέλεσμα για τους πολιορκητές, λόγω του στρατηγικού σημείου που είχε χτιστεί το κάστρο. 

Η αγριότητα της Γενίτσαρων ήταν θρυλική . Οι βετεράνοι γενίτσαροι του κάστρου του Αγίου Γεωργίου ήταν ειδικευμένοι τοξότες και απέκρουσαν πολλές επιθέσεις με εμπρηστικά και δηλητηριώδη βέλη, πέτρες και καυτό λάδι που έριχναν πάνω στους επιτιθέμενους.

Οι Οθωμανοί εκτός από αυτή την επίμονη άμυνα, τολμούσαν να διεξάγουν νυχτερινές επιδρομές στις χριστιανικές δυνάμεις ,είχαν σκάψει ακόμα και τούνελ από το κάστρο στο συμμαχικό στρατόπεδο, σκόπευαν να το γεμίσουν με βαρέλια πυρίτιδας και να το ανατινάξουν, ωστόσο τους ανακάλυψαν πριν προλάβουν να πραγματοποιήσουν το σχέδιο τους.
Η πεισματική Οθωμανική αντίσταση παρέτεινε περισσότερο από το αναμενόμενο την παραμονή των συμμαχικών χριστιανικών δυνάμεων στην Κεφαλονιά κάτω από πολύ κακές καιρικές συνθήκες, υγρασία, υφάλμυρο νερό, κακή υγεία και έλλειψη τροφίμων.
Άρρωστοι και τραυματίες, πολλοί από αυτούς με λοιμώδεις ασθένειες είχαν συσσωρευτεί σε χώρους με κακή υγιεινή με αποτέλεσμα να αυξηθούν τα δεινά τους. Είχε εξαντληθεί το αλεύρι για να κάνουν χυλό και ψωμί, το βασικό είδος διατροφής των στρατευμάτων.
Ωστόσο, ένα γεγονός που αποδόθηκε από πολλούς ως θαύμα, ανακούφισε την πείνα των χριστιανικών δυνάμεων . Ένα πλοίο προερχόμενο από την Αλεξάνδρεια ναυάγησε στην Κεφαλονιά και το φορτίο του, που αποτελούνταν από κάστανα και φουντούκια ξεβράστηκε στην ακτή δίνοντας λύση στο πρόβλημα της πείνας.
Λαμβάνοντας υπόψη την εγγύτητα των Οθωμανικών βάσεων, η πολιορκία του κάστρου ήταν μη βιώσιμη υπόθεση σε μακροπρόθεσμο ορίζοντα. Έτσι, από τα μέσα Δεκεμβρίου του 1500 ο Gran Capitan ήταν αποφασισμένος να εκτελέσει μια τελική επίθεση.
Για αρκετές ημέρες χρησιμοποιήθηκε πυροβολικό με ισχυρή ένταση για να αποδυναμώσει τα τείχη όσο το δυνατόν περισσότερο.

Την νύχτα της 23ης Δεκεμβρίου, πριν από την τελική επίθεση ο βομβαρδισμός ήταν ασταμάτητος ώστε οι υπερασπιστές του κάστρου να είναι άγρυπνοι, παραμένοντας σε υψηλή επιφυλακή για τυχόν επίθεση ανά πάσα στιγμή.

Τα ξημερώματα στις 24 του Δεκέμβρη του 1500 το νησί της Κεφαλονιάς γύριζε σελίδα.

Ο Gonzalo Fernandez de Cordoba ενθάρρυνε τους άντρες του και επιτέθηκαν στα τείχη του κάστρου που φαινόταν πιο αδύναμα . Ακολούθησε εξουθενωτική μάχη , στην οποία και οι δύο πλευρές πολέμησαν σκληρά,
Οι ισπανοί επιτέθηκαν σε δεύτερο σημείο, σε άλλη θέση μακρινή της πρώτης και κατάφεραν να μειώσουν κατά το ήμισυ την ένταση και την αποτελεσματικότητα της δύναμης των Γενιτσάρων. Στα δύο σημεία της επίθεσης η μάχη ήταν σφοδρή. Στη συνέχεια, ο Gran Capitan έστειλε μια ξύλινη γέφυρα που χτίστηκε κατά τη διάρκεια της προηγούμενης νύχτας, σε ένα τρίτο σημείο, κίνηση που αιφνιδίασε τους Οθωμανούς. Απο εκεί κατάφεραν να εισέλθουν στο κάστρο.
Το έδαφος στο κάστρο του Αγίου Γεωργίου έτρεμε σαν να συγκλονίστηκε από σεισμό. Οι κραυγές της μάχης ξεπέρασαν τα τείχη, μύριζε αίμα, ιδρώτας καπνός και καμμένο ξύλο. Η σκληρή μάχη, κλείδωσε αυτή τη φορά με σαφή νικητή. Όλη η οθωμανική φρουρά χάθηκε στην πολιορκία της Κεφαλονιάς (όπως ονομάζονταν το κάστρο) , αν και σύμφωνα με ορισμένες πηγές, υπήρχαν ελάχιστοι επιζώντες.

Η παράδοση αναφέρει ότι πριν την έναρξη της τελικής μάχης, οι χριστιανικές δυνάμεις τέλεσαν λιτανεία της εικόνας της Παναγίας των Σισίων γύρω από το κάστρο και γι΄αυτό τον λόγο έχει λάβει και την ονομασία Παναγία η Ελευθερώτρια.

Παρά το γεγονός ότι στο πλαίσιο της συνολικής στρατηγικής της Μεσογείου η χριστιανική νίκη στην Κεφαλονιά δεν ήταν η πιο σημαντική, δημιούργησε όμως ένα προηγούμενο, ήταν η πρώτη νίκη, το σπάσιμο του αήττητου της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, η οποία από το 1495 έμοιαζε ασταμάτητη στην Ανατολική Ευρώπη.

Παραμονή Χριστουγέννων του 1500 η Κεφαλονιά κατακτήθηκε από τους Ενετούς, οι οποίοι την διατήρησαν κάτω από την κυριαρχία τους για 3 αιώνες ... μέχρι το έτος 1797.

ΣΠΥΡΟΣ ΑΣΔΡΑΧΑΣ 1933-2017 ΕΠΤΑΝΗΣΙΟΣ ΑΡΙΣΤΕΡΟΣ

Ένας από τους μεγαλύτερους ιστορικούς της χώρας μας που με το έργο του σημάδεψε τη μεταπολιτευτική ιστοριογραφία ο Σπύρος Ασδραχάς πέθανε στο σπίτι του στη Νέα Σμύρνη σε ηλικία 84 ετών. Η ήδη καταβεβλημένη υγεία του τον πρόδωσε και η καρδιά του έπαψε να χτυπά γύρω στις 7 το απόγευμα 11/12/2017.

Ιστορικός με ιδιαίτερο ενδιαφέρον στην οικονομική ιστορία, στο έργο του ωστόσο επεκτάθηκε σε όλο το θεωρητικό πεδίο με σημαντική συμβολή και ευρύ έργο πάνω στην  θεωρία της ιστορίας. Από τους πιο στοχαστικούς έλληνες ιστορικούς, μελέτησε την ελληνική περίπτωση εντάσσοντάς της στα μεγάλα  σχήματα, τοποθετώντας την ελληνική ιστορία στο διεθνές και ευρωπαϊκό της πλαίσιο. Ιδιαίτερο δε ενδιαφέρον παρουσιάζει και ο τρόπος που μελέτησε την τοπική ιστορία, όπως για παράδειγμα την ιστορία της γενέτειράς του Λευκάδας, που ενέτασσε επίσης στο ευρύ ιστορικό πλαίσιο εθνικό και διεθνές. Σημαντική θέση στα ερευνητικά του ενδιαφέροντα κατείχε η μελέτη της ελληνικής οικονομικής και κοινωνικής ιστορίας κάτω από τις ξένες κυριαρχίες από τον 15ο έως τον 19ο αιώνα.

Μάχιμος ιστορικός υπερασπίστηκε τους δημόσιους θεσμούς και την ιστορική έρευνα, εργάστηκε συστηματικά για τη συγκρότηση των ιστορικών σπουδών στην Ελλάδα.

Ιδεολογικά τοποθετημένος στους κόλπους της ανανεωτικής αριστεράς υπήρξε παράλληλα αρθρογράφος της Αυγής, στην οποία εμπιστευόταν πάντα τα κείμενά του.

Ο ιστορικός, έλεγε ο Σπύρος Ασδραχάς, «από τη στιγμή που δεν γίνεται πράκτορας ταξικών συμφερόντων, αναγκαστικά είναι ένα πολιτικό πρόσωπο που υπηρετεί τη διαδικασία της ανατροπής. Από την ώρα που υπάρχει η έννοια της εξέλιξης ή της προόδου, είναι επόμενο να αξιοποιεί ο ιστορικός την έννοια της αντίθεσης και αντίφασης, να γίνεται πολιτικό πρόσωπο. Απ' αυτή την άποψη, η Ιστορία δεν είναι υπηρετική ταξικών συμφερόντων, είναι υπηρετική συμφερόντων που έχουν ανθρωπιστικό υπόβαθρο, δηλαδή είναι και Ιστορία που ασχολείται με τους πολλούς, και συνήθως άφωνους, συντελεστές της».

Γεννήθηκε στο Αργοστόλι το 1933, σπούδασε στο ιστορικό τμήμα της Φιλοσοφικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών και συνέχισε τις σπουδές του στην κοινωνική και οικονομική ιστορία στο Παρίσι. Δίδαξε στο Γαλλικό Πανεπιστήμιο.

Διετέλεσε συνδιευθυντής του περιοδικού Τα Ιστορικά από το 1983 έως το 2005, αντιπρόεδρος της Διοικούσας Επιτροπής του Ιονίου Πανεπιστημίου από το 1985 έως το 1990 και πρόεδρος των Αρχείων Σύγχρονης Κοινωνικής Ιστορίας (ΑΣΚΙ) από το 2004 μέχρι το 2012 και επίτιμος πρόεδρός του ώς το τέλος της ζωής του.

Αλ. Τσίπρας: Έφυγε ένας από τους σημαντικότερους διανοούμενους της εποχής μας

«Ο Σπύρος Ασδραχάς, ένας από τους σημαντικότερους διανοούμενους της εποχής μας, ανανεωτής της ελληνικής ιστοριογραφίας, σπουδαίος δάσκαλος και αγωνιστής έφυγε απόψε, αφήνοντας μας φτωχότερους» αναφέρει ο πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας και εκφράζει τα συλλυπητήριά του  στην οικογένεια και τους οικείους του.

πηγή: avgi.gr

Πολυσπόρια (μπουρμπουρέλια, πανσπερμία) της Κ.Γρηγορίου

Η σούπα αυτή, έχει τις ρίζες της πίσω στην Αρχαία Ελλάδα,όταν οι αρχαίοι έλληνες ήθελαν να ευχαριστήσουν τους θεούς για τη γονιμότητα της γης. Τα Πυανόψια ή Πυανέψια ήταν γιορτή στην αρχαία Αθήνα προς τιμήν του Απόλλωνα με αναίμακτη θυσία καρπών και φρούτων, των πρώτων καρπών μετά τη συγκομιδή (πηγή wikipedia).

Αυτό το έθιμο έφτασε στις μέρες μας σαν μια θρησκευτική γιορτή των γεωργών. Στις 21 Νοεμβρίου, ημέρα των Εισοδίων της Θεοτόκου, οι γεωργοί πήγαιναν στην εκκλησιά του χωριού τους κάποια ποσότητα από τους καρπούς που προόριζαν για τη σπορά των χωραφιών τους για να ευλογηθούν. Μετά, ένα μικρό μέρος από τα όσπρια αυτά βράζανε όλα μαζί στην κατσαρόλα και αποτελούσαν το φαγητό εκείνης την ημέρας, ενώ την υπόλοιπη ποσότητα την έσπερναν στα χωράφια τους

Συνταγή

Η ποσότητα είναι ανάλογη με τις μερίδες που θέλετε να βγάλετε.
Διάφορα όσπρια (φασόλια κάθε είδους, μαυρομάτικα (αυτά δεν θέλουν μούλιασμα), κόκκινα, μεσαία λευκά, γίγαντες, χάντρες, φακές, (κόκκινες κατά προτίμηση γιατί οι άλλες μαυρίζουν τον χυλό), ρεβίθια αποφλοιωμένα και με φλούδα, στάρι, καλαμπόκι κουκιά (προαιρετικά τα κουκιά, γιατί κάποιοι έχουν αλλεργία).
κρεμμύδια ξερά (ψιλοκομένα)
ελαιόλαδο κατά βούληση
αλάτι 

χυμό λεμονιού

Εκτέλεση
Από το προηγούμενο βράδυ μουλιάζουμε τα όσπρια σε νερό.
ΕΚΤΟΣ ΑΠΟ ΤΟ ΣΤΑΡΙ ΤΟ ΟΠΟΙΟ ΤΟ ΒΡΑΖΟΥΜΕ ΜΟΝΟ ΤΟΥ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ,ΤΗΝ ΙΔΙΑ ΜΕΡΑ ΠΟΥ ΘΑ ΚΑΤΑΝΑΛΩΘΕΙ ΤΟ ΠΙΑΤΟ, ΓΙΑΤΙ ΑΛΛΙΩΣ ΞΥΝΙΖΕΙ ΚΑΙ ΕΙΝΑΙ ΕΠΙΚΥΝΔΥΝΟ ΓΙΑ ΔΗΛΗΤΗΡΙΑΣΗ.
Καλαμπόκι μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε έτοιμο βρασμένο αλλά το ξεπλένουμε να μην έχει ζάχαρη.
Τα υπόλοιπα όσπρια, το πρωί που θα έχουν φουσκώσει,
τα βάζουμε σε ξεχωριστά κατσαρόλια το κάθε είδος γιατί έχει διαφορετική ώρα που θα είναι έτοιμα.
Τσιγαρίζουμε εν τω μεταξύ το ψιλοκομμένο κρεμμύδι να μελώσει και το αφήνουμε στην άκρη. (Προαιρετικό).

Προς το τέλος ενώνουμε τα όσπρια σε μια κατσαρόλα, προσθέτουμε το κρεμμυδάκι τα αλατίζουμε και προσθέτουμε και μπόλικο ελαιόλαδο. Τα αφήνουμε να πάρουν λίγες βράσεις ακόμα να χυλώσουν.
Η σούπα είναι έτοιμη.

ΠΑΡΑΛΛΑΓΗ

Μπορείτε να σουρώσετε τα όσπρια χωρίς να έχετε βάλει το κρεμμύδι και το λάδι στην κατσαρόλα και να τα αφήσετε να κρυώσουν σερβίροντάς τα ως κρύα σαλάτα προσθέτοντας στο πιάτο λάδι και λεμόνι και το κρεμμύδι ωμό ξερό ή φρέσκο ή όποιο άλλο μυρωδικό θέλετε.

Μια άλλη ιδέα είναι να τα σουρώσετε και να τα βάλετε για λίγο στον φούρνο σε γάστρα με λάδι, μπόλικη πάπρικα και δάφνη και το κρεμύδι, να ψηθούν προς το τέλος.
ΚΑΙ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ!!!

ΚΑΠΟΔΙΣΤΡΙΑΣ Ο ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΤΗΣ του Γ.Σκλαβούνου

Κοινωνικός Απελευθερωτής ή Υπηρέτης του Τσάρου και της Τάξης του ο Καποδίστριας;;;

Επειδή την απάντηση την έχει δώσει ο ίδιος με λόγο κρυστάλλινα σαφή, θα παραθέσω τον λόγο του. Επειδή την κριτική που έκανε στον Βενετσιάνικο δεσποτισμό την επανέλαβε σκληρότερη και για τον Ελλαδικό δεσποτισμό ας του επιτρέψουμε...επί τέλους... να μιλήσει ...
«… Μόνον ολίγοι τινές απατώνται, νομίζοντες, ότι τα χρήματα ταύτα (βοηθήματα Ρωσσίας και Γαλλίας) είναι δι’ αυτούς και μέλλωσι να πάθωσι ότι και αι λίραι του δανείου.
 Ότι μεν κλέπτουσι παντού, όπου διοίκησις υπάρχει, είναι αναμφίβολον. Αλλά δεν ευρίσκεται τόπος εις εμέ γνωστός, όπου πλησίον των κλεπτών να υφίστανται χιλιάδες και χιλιάδες οικογενειών αγαίων, ανεστίων, και καταπείνων, καθώς εν Ελλάδι.
 Στοχασθήτε, δεσπότη μου, ότι αι άθλιαι αυταί οικογένειαι πάσχουσιν εξ αιτίας των κλεπτιστάτων αρχόντων, υπουργών τε και καπιτάνων, και ενθαρρύνατέ με, αν δύνασθε, να είμαι συγκαταβατικός προς μίαν δράκα ανθρωπαρίων μεταλλοθέων, επ’ ουδενί των οποίων όμως ουδέ κατέστησα την βαρείαν χείρα της δικαιοσύνης, ουδέ καταστήσω, αρκούμενος να τους γνωρίσω καλώς και να τους παραδώσω ποτέ ει χρεία, εις τας αράς του λαού.
 χρήσιμο γλωσσάρι
 μεταλλοθέων = αυτών που έχουν για Θεό τα μέταλλα
κλεπτιστάτων αρχόντων =πολυκλεφτών αρχόντων
 αγαίων = ακτημόνων
ανεστίων=αστέγων
καταπείνων=πολύ πεινασμένων

André Ravéreau ο αρχιτέκτων της Κεφαλονιάς μετά τους σεισμούς

Κάποιες φορές είναι σίγουρο ότι το σύμπαν συνωμοτεί, για να φωτίσει τον δρόμο προς την ανάδειξη ξεχασμένων πτυχών ιστορίας.

Μια χαλαρή στιγμή μεταξύ τυρού & οίνου, όπως και μια κουβέντα με τον Γιάγκο Μεταξά, γύρω από τους σεισμούς και τα επακόλουθα γεγονότα του 1953 – 55, μας οδήγησαν σε απίστευτα στοιχεία. Πριν όμως ξεδιπλώσουμε την ιστορία μας, θα θέλαμε ως ομάδα, ως Πολιτιστικός, Ιστορικός & Λαογραφικός σύλλογος «Το Ριφόρτσο», αλλά και ως Κεφαλονίτες, να πούμε ένα μεγάλο ευχαριστώ στον André Ravéreau, έναν φίλο του νησιού που εργάσθηκε στην δύσκολη περίοδο μετά τους σεισμούς του 1953 και ο οποίος έφυγε πριν από λίγες μέρες από την ζωή, σε ηλικία 98 ετών. Επίσης να εκφράσουμε τα θερμά μας συλλυπητήρια στην κόρη του, Maya Ravéreau.

Ο André Ravéreau γεννήθηκε στις 27 Ιουλίου του 1919 στη πόλη Limoges. Μετά τον Β΄ Παγκόσμιο πόλεμο, φοίτησε στην Σχολή Καλών τεχνών στο Παρίσι μεταξύ των ετών 1946 – 1950 και ήταν μαθητής του Auguste Perret. Πριν από την αποφοίτησή του, μετέβη στην Αλγερία και ανακάλυψε την κοιλάδα Ghardaia M'Zab, όπου εντυπωσιάσθηκε από την παραδοσιακή της αρχιτεκτονική. Μια από τις πρώτες του δουλειές, ήταν η συμμετοχή του στις εργασίες ανοικοδόμησης των χωριών Αγία Ευφημία & Λακήθρα, τα οποία υιοθετήθηκαν από την Γαλλική κυβέρνηση το 1954. Η αποστολή του André, μαζί με άλλους αρχιτέκτονες και μηχανικούς, πραγματοποιήθηκε το 1954 – 56, με ένα μικρό διάλειμμα το 1955, όπου τότε μετέβη στο Αλγέρι. Ήταν ο σχεδιαστής των νέων σπιτιών, της εκκλησίας και των σχολείων αυτών των χωριών. Επίσης εργάσθηκε και στην ανοικοδόμηση της Γαλλικής σχολής Alliance Française d'Argostoli.

Για να μπορεί να έχει καλύτερη επικοινωνία με τους κατοίκους και τις τότε τοπικές αρχές, ζήτησε από το Γαλλικό προξενείο της Αθήνας, να του στείλουν έναν μεταφραστή. Πράγματι, οι εν Αθήναις γαλλικές αρχές, τον έφεραν σε επαφή με την Manuelle Roche, η οποία είχε μεταβεί εθελοντικά στην Κεφαλονιά και μιλούσε ελληνικά. Η Manuelle, ήταν και η μελλοντική σύζυγος του André, σύμμαχος του, πάντα στη ζωή και στα έργα του. Η παρουσία της, διευκόλυνε τις σχέσεις με τους ντόπιους. Η μητέρα και η γιαγιά της, είχαν γεννηθεί στην Ελλάδα και είχαν παντρευτεί στην Αθήνα, όπου είχαν εγκατασταθεί.Ο παππούς και ο προπάππους της, λεγόντουσαν Isanove και D'Arrigo και ήταν και οι δύο, μηχανικοί των γαλλικών μεταλλείων. Η Manuelle ήταν μέλος, μιας διεθνούς ομάδας ανασυγκρότησης, που τότε, είχε έρθει να συνδράμει τα νησιά μας. 

Το γαλλικό κλιμάκιο, εργάσθηκε με ζήλο στην ανοικοδόμηση, ενώ ο André Ravéreau και η συνοδός του – μεταφράστρια, δεν άργησαν να “ενταχθούν” στην τοπική κοινότητα. Γευμάτιζαν πολλές φορές στην ταβέρνα του Μενέλαου Αποστολάτου, η οποία αμέσως μετά τους σεισμούς, ήταν στην Σισσιώτισα στο Αργοστόλι, τριγύριζαν το νησί με το DCV αυτοκίνητό τους και θαύμαζαν τις παραλίες, ενώ η Manuelle ως φωτογράφος , έκανε πρακτική φωτογραφίζοντας πολλά τοπία. (Κάποιες από αυτές τις φωτογραφίες , θα προσπαθήσουμε εν καιρώ, να δούμε , με την συνδρομή της κας Maya Ravéreau). Απέκτησαν φιλίες με πολλές οικογένειες στο νησί, όπως εκείνης του Όθωνα Μεταξά και θα πρέπει να πούμε, ότι είναι αρκετοί οι κάτοικοι που τους θυμούνται. Η διαμονή στο νησί είχε μαγέψει και σημαδέψει την ζωή του André και της Manuelle, όπως χαρακτηριστικά αναφέρει η κόρη τους Maya. Συνεργάσθηκαν με Έλληνες που είχαν έρθει στο νησί , δουλεύοντας στην ανοικοδόμηση και συχνά στις μετέπειτα αφηγήσεις τους, αλλά και σε έγγραφες δημοσιεύσεις τους, ανέφεραν το όνομα του Αργύρη Ρεντζέπη.

Ο André πάντα έλεγε ότι στην Κεφαλονιά «ανακάλυψε την αρχιτεκτονική….». Ας δούμε πως περιγράφει την δουλειά του στο νησί : «Λίγο μετά την αποφοίτησή μου, διορίστηκα από το Υπουργείο Εξωτερικών για να ανοικοδομήσω δύο χωριά στην Κεφαλονιά, καθώς και ένα κτίριο για τη Γαλλική σχολή στην πρωτεύουσα του νησιού, το Αργοστόλι. Εκείνη την εποχή, η αρχιτεκτονική θεωρήθηκε πολύ δεδομένη , δεν μου δόθηκε η δυνατότητα μελέτης στο χώρο και συνειδητοποίησα τα σκίτσα της στέγασης, στο Παρίσι. Καθώς αυτή ήταν μια τεράστια ανακατασκευή, το πρόγραμμα στέγασης ήταν σχετικά μικρό. Επομένως, είχα προγραμματίσει δυνατότητες εκ των υστέρων επέκτασης και πρότεινα σπίτια με κεκλιμένες στέγες, τα οποία θα μπορούσαν να μπολιαστούν με επέκταση σε τρεις πλευρές. Αν και τα σχέδια ήταν έτοιμα, η εταιρεία συμφώνησε να κάνει παραλλαγές, ανάλογα με την κατάσταση, αλλάζοντας τη θέση των θυρών και των παραθύρων. Έτσι φτάσαμε σε οκτώ παραλλαγές. Μου ζητήθηκε επίσης, να σχεδιάσω δύο εκκλησίες και δύο σχολεία. Οι εκκλησίες ακολούθησαν την εκκλησιαστική παράδοση του νησιού. Τα σχέδια των σχολείων επίσης ήταν πολύ απλά. Για μοναδική διακόσμηση, οι σκάλες των κλιμακωτών σκαλοπατιών, ήταν καλυμμένες με πολύχρωμα κεραμικά. Η περιοχή που προοριζόταν για την ίδρυση της Alliance Française, στο Αργοστόλι, είχε θέα σε δύο πλαϊνούς δρόμους. ….»

Μετά την Κεφαλονιά, εργάσθηκε στην Γαλλία , αλλά και στην Αλγερία, όπου επέστρεψε στο M'Zab το 1959 και ανέδειξε την παραδοσιακή αρχιτεκτονική της Αλγερίας και ιδιαίτερα εκείνη των περιοχών Mzab και La Casba. Το 1965, διορίστηκε αρχιτέκτονας ιστορικών μνημείων στην Αλγερία. Το 1981, δημοσίευσε ένα βιβλίο όπου συγκέντρωσε ένα σύνολο σημαντικών κειμένων για αρχιτέκτονες των επόμενων γενεών, με φωτογραφίες της συντρόφου του Manuelle Roche: «Το M'Zab, ένα μάθημα στην αρχιτεκτονική». 

Το βιβλίο αυτό παρουσιάσθηκε μαζί με τον Αιγύπτιο Hassen Fathy, το αιγυπτιακό alter ego του. 

Οι δύο άνδρες βραβεύθηκαν με το περίφημο βραβείο του Aga Khan. Το 1982, η κοιλάδα M'Zab γράφτηκε, κατά κύριο λόγο χάρη στον Ravéreau , στον κατάλογο της Παγκόσμιας Κληρονομιάς της UNESCO. Επέστρεψε στην Γαλλία το 2006 , ενώ το 2012 τιμήθηκε από την Αλγερία με το παράσημο του Εθνικού Τάγματος της Αξίας. 

Το 2013 , επισκέφθηκε την Κεφαλονιά. 

Επίσης την χρονιά αυτή, παρουσίασε μια εργασία του , με τον τίτλο «Modernités plurielles » στις συλλογές του Centre Pompidou. Με πλήθος δημοσιεύσεων και εκθέσεων, αναδείχθηκε σε έναν από τους σημαντικότερους Γάλλους αρχιτέκτονες του δεύτερου μισού του εικοστού αιώνα. Πέθανε στις 12 Οκτωβρίου 2017 στο Aubenas (Ardèche) , σε ηλικία 98 ετών. Η  Manuelle Ravereau - Roche, το 1971, εξέδωσε ένα μυθιστόρημα με τον τίτλο «Σεισμός», όπου περιγράφει τις αναμνήσεις της , από την περίοδο που έμεινε στην Κεφαλονιά. Η Manuelle απεβίωσε στις 23 Απριλίου 2010 .

André & Manuelle Ravéreau καλό ταξίδι. Η Κεφαλονιά δεν ξεχνάει και σας λέει ένα μεγάλο MERCI BEAUCOUP .

Θα θέλαμε να ευχαριστήσουμε την επίτιμη πρόξενο της Γαλλίας στην Κεφαλονιά, κυρία Εμμανουέλλα Σιναγκρά, για την επικοινωνία που είχε με την Mme Maya Ravéreau, κόρη του εκλιπόντος André και για τα στοιχεία που μας διέθεσε. Επίσης θα θέλαμε να ευχαριστήσουμε τον Γιάγκο Μεταξά, γιατί από την δική του κουβέντα στην χαλαρή μας συνάντηση, ξεκίνησε το ξεδίπλωμα της ιστορίας που διαβάσατε. 
Οι φωτογραφίες, αναρτώνται με την άδεια της Mme Maya Ravéreau και αποτελούν τμήμα του αρχείου της.

Ορέστης Καππάτος

Ο Καποδίστριας για την Βενετοκρατία, τον δεσποτισμό της και τον δεσποτισμό. ..(Από παλιότερη ανάρτηση μετά από επίμονη απαίτηση φίλων)

"Τα Επτάνησα ανήκαν στη Βενετική αριστοκρατία. Κατόπιν περιήλθαν στην κυριότητα της Γαλλικής Δημοκρατίας. Το 1800 δε, αποκαταστάθηκαν σε κράτος ελεύθερο και ανεξάρτητο. Ο σύγχρονος πολιτισμός του επτανησιακού λαού είναι το αποτέλεσμα της ανατροφής που δέχθηκε κάτω από τη βενετική διακυβέρνηση και των μεταβολών που ενεργήθηκαν στην ηθική του κατάσταση από το γαλλικό καθεστώς, από το πνεύμα του αιώνα μας και από την εξύψωσή του στο αξίωμα ελεύθερου και ανεξάρτητου λαού.
Περί της βενετικής διακυβέρνησης
Η βενετική πολιτεία κυβερνούσε τα Επτάνησα με το «σύστημα» της διαφθοράς. Οι αντιπρόσωποί της εκλέγονταν από την τάξη των Βενετών αρχόντων, που ήταν η περισσότερο άθλια εξαιτίας της αμάθειας της και η περισσότερο διεφθαρμένη εξαιτίας της ανηθικότητας και ελεεινότητας της. Η δύναμη της κυβέρνησης αυτής συνίστατο στην επίβουλη «τέχνη» να υποθάλπει τις προκαταλήψεις των ευγενών και να τις θέτει σε αντιπαράθεση προς τις αξιώσεις της αστικής τάξης και των νόμιμων δικαιωμάτων του λαού.
Τα χρήματα, που οι αντιπρόσωποι αυτοί συσσώρευαν σε βάρος των κομμάτων τα οποία βρίσκονταν σε ηθική διαμάχη στις πόλεις και συμπλέκονταν στην ύπαιθρο, πολλαπλασίαζαν τα ελατήρια αυτής της ολέθριας δύναμης και καθιστούσαν συστηματική τη διαφθορά του τόπου. Η πολιτεία της Βενετίας φοβούνταν την ανωτερότητα του φυσικού χαρίσματος των ατόμων. Προσπαθούσε να το καταβάλει με την αμάθεια. Η βενετική Γερουσία δεν επέτρεψε ποτέ τη σύσταση δημοσίων σχολείων στα Επτάνησα. Οι Επτανήσιοι όφειλαν να πηγαίνουν στην πρωτεύουσά της, στο Πανεπιστήμιο της Πάδουας, για να μορφωθούν αλλά μέσα από ένα μακιαβελικό προνόμιο μπορούσαν να αποκτήσουν διπλώματα της επιστήμης του Δικαίου και σε όλες τις Σχολές ,δίχως να είναι υποχρεωμένοι να διατρέξουν προηγούμενα κανονικές σπουδές στις ακαδημίες. Αυτό το είδος του δεσποτισμού εφαρμοζόμενο σε όλους τους κλάδους της κυβερνητικής διαχείρισης καθ υπέβαλε ανθρώπους και περιουσίες στην εξουσία της αδυναμίας και της άγνοιας".....(Αρχείον Ι. Καποδίστρια, τομ. Ε’ σ. 96-107.) Από Υπόμνημα με παρατηρήσεις πάνω στην εσωτερική κατάσταση των Ιονίων Νησιών.Παρίσι 10/22 Νοέμβ 1815.

ΤΟ ΠΑΛΙΟ ΠΑΝΗΓΥΡΙ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΜΑΣ επιμέλεια Διον.Φωκά

Νοσταλγώντας τα περασμένα: Το παλιό πανηγύρι του Αγίου μας

Έχασε και το πανηγύρι τ΄Αγίου μας την παλιά γραφικότητα του, την ομορφιά του και το αξέχαστο μεγαλείο του!..

Ένα αυτοκίνητο σήμερα μας παίρνει από το Αργοστόλι και μέσα σε σύννεφα σκόνης μας φέρνει μέσα σε μισή ώρα στην Ιερά Του Μονή. Ενώ...Άλλοτε...!Άλλοτε!..

Κλείστε για λίγο τα μάτια σας, φίλοι μου και παρακολουθήσετε το όμορφο φιλμ της φαντασίας που πρόκειται να σας προβάλω.

Μέρες πριν από τη Γιορτή του και από όλη σχεδόν την Ελλάδα φτάνανε στην ιερά Του Μονή οι πιστοί, φέρνοντας μαζί τους και τους αρρώστους τους για να Του ζητήσουν την ίαση και θεραπεία τους.

Τα κελιά δεν φτάνανε να τους χωρέσουν και καταυλίζανε ολόγυρα από το Μοναστήρι μέσα σε σκηνές, αντίσκηνα και κάτω από κουβέρτες, που παρουσίαζαν τον ιερό Κάμπο Του μ' ένα φανταχτερό φτωχικό μεγαλείο, μέσα από το οποίο απόπνεε η πίστη και η ευλάβεια. Και τη παραμονή του πανηγυριού από όλες τις πόλεις και τα χωριά του νησιού μας, μ' άμαξες, μ' άλογα, με μουλάρια, με γαϊδουράκια και οι πιο πολλοί ποδαρόδρομο, ξεκινούσαν δια το ιερό Ασκητήριο Του των Ομαλών, για ν' αποτείσουνε προς τον Άγιο του Νησιού μας Προστάτη, τον οφειλόμενο φόρο της ευλάβειας και να Του ζητήσουνε τη βοήθεια Του.

Κι ήταν γραφικό, επιβλητικό και πραγματικά θεαματικά όμορφο να στέκεσαι όξου από την εκκλησία της Σισσιώτισσας εκεί στην αρχή της Αργοστολιώτικης Γέφυρας και να βλέπεις τους προσκυνητές που ξεκινούσανε από τ ' Αργοστόλι.

Όλες οι καρότσες του Βάραγκα, του Μπαμπάουλα, του Κάρμενου, Μπονίκου, του Μαραβέγια και λουλουδοστόλιστες κουβαλούσανε νύχτα και μέρα τους πιστούς εις Χάρι Του. Φαρακλάδες, Ραζάδες, Βαλσαμάδες, Φραγκάδες και άλλοι αγωγιάτες από τα γύρω χωριά, με τσι γιακέτες τσους....αλασκάγια, αλαφάτσα φορεμένα τα μπερετόνια τους, με γαρύφαλλο στο αφτί, το άσπρο τσου πουκάμισο και το κόκκινο τους ζωνάρι νοικιάσανε τ' άλογα, τα μουλάρια και τα γαϊδούρια τσου στους προσκυνητές της γιορτής.
Αλλά εκείνο που ήταν το πιο συγκινητικό και θεαματικό ήταν οι ταμένοι και οι ταμένες.

Κάμε μου Άγιε Γεράσιμε μου, το παιδί μου καλά έλεγε η πονεμένη η μάνα και θάρτουμε με τον πατέρα του με τα γόνατα να Σε προσκηνύσουμε στο πανηγύρι. Και τη παραμονή ή ανήμερα του Αγίου μας, εκτελούσανε την προς τον αφέντη μας υπόσχεση τους. Κι έβλεπες ανηφορίζοντας προς το για όλους μας παρήγορο κι ελπιδοφόρο Ιερό Μοναστήρι Του, εκατοντάδες γυναίκες και άνδρες να ανηφορίζουνε σερνόμενοι από ευλάβεια σα τα φίδια στα χώματα και στις πέτρες του ατελείωτου δρόμου. Άλλους με τη πατούσα κι άλλους κρατώντας ολόσωμες λαμπάδες στο μπόι τους. Θέαμα μοναδικό που δεν θα το ξαναδώ εις τα μάτια μου! Με τις όμορφες εκείνες και ρομαντικές μας καρότσες με τα πολύχρωμα φορέματα και για τον ήλιο ομπρέλες, με λουλούδια, αρτοκλασίες που οι γυναίκες κουβαλούσανε στα κεφάλια τους προ παντός δε με πίστη κι ευλάβεια προς τον Προστάτη μας, κι όχι με χαχανητά κι....έρωτες όπως πάνε στα πανηγύρια Του, οι περισσότερες και οι περισσότεροι....δυστυχώς τώρα.

Δημοσιεύτηκε τον Αύγουστο του 1958 στην εφημερίδα "Ο Φανός της Κεφαλονιάς"

Ο ΜΠΟΛΙΒΑΡ ΚΑΙ Ο ΚΑΠΟΔΙΣΤΡΙΑΣ του Γ. Σκλαβούνου

 Η διανομή της γης στους ακτήμονες...

Ο Καποδίστριας προβλέπει την αντικατάστασή του ή και το θάνατό του... καλεί λοιπόν τους συννελληνες να... προφτάσουν.
...(αφιερώνεται σε κάποιους που συνεχίζουν το έργο της δολοφονίας απαξιώνοντας την παράδοσή του.)
..."ήτον τέλη Ιουνίου του 1831 και ο κυβερνήτης Καποδίστριας επροσκάλεσε διαφόρους γερουσιαστάς εις την οικίαν του. Επήγαμεν, ( εκρατούσε μιαν εφημερίδα εις το χέρι του) μας είπε « η ανάγνωσις αυτής της εφημερίδος είναι αφορμή που σας προσκάλεσα . Διαβάζω ότι ο στρατηγός Μπολιβάρ ,πρόεδρος της Κολουμβίας εις την Αμερικήν,διατάττει την διανομήν της Εθνικής γης εις τους πολίτας και εγώ σας έδωσα ένα σχέδιον διανομής. Αργοπορείτε βλέπω να γνωμοδοτήσετε. Ίσως δεν σας αρέσει. Αρχίζει απο τους μικρούς η διανομή,του σχεδίου μου.
Θα έλθει έπειτα και η αράδα των μεγάλων.
 Γρηγορείτε .
 Άλλος θα έλθει, βασιλόπαιδο,να σας διοικήσει,με τον οποίον δεν θα έχετε ούτε την ευκολίαν της γλώσσης,ούτε να ανοίγετε την θύραν του δωματίου του όταν θέλετε. Εγώ επιθυμώ να σας παραδώσω εις αυτόν ως λογικά όντα,ελευθέρους,με την ενδυμασίαν της ιδιοκτησίας. Προσέχετε, μην ελθήτε καμμίαν αυγήν και με ευρήτε κρύο κουφάρι εις την κλίνην μου. Άλλο δε σας λέγω». 
( Τερτσέτη άπαντα)

Η ΜΑΤΑΙΟΔΟΞΙΑ ΤΟΥ ΠΛΟΥΤΟΥ του Διον. Σπύρου Μπούζου

Δημαρχείο Αργοστολιού (φωτό Δ.Σ.Μπούζου)

« Ξένε διαβάτη που περνάς τι θέλεις από μένα;

Εγώ είμαι κτίσμα ξακουστό, στον κόσμο μόνο ένα

με ξέρουν ούλοι στο νησί!!! για πες μας και για σένα.

Για μένα...; Για μένα τι να πω;

Εγώ είμαι ο ξένος, απ'εδώ, στον κόσμο ο κανένας

και αν τώρα σε θωρώ με φώτα πλουμισμένο...

συμπάθα με μα...το φεγγάρι ακολουθώ, να! αυτό εκεί...

που βρίσκεται ψηλά!!! και πάνω από εσένα »

ΜΙΚΡΕΣ ΠΑΡΕΜΒΑΣΕΙΣ ΠΟΥ ΝΙΩΘΩ ΠΕΡΗΦΑΝΟΣ

Γράφοντας στο google μια ημερομηνία, αμέσως εκτός των άλλων, σε παραπέμπει στην βικιπαίντια / wikipedia.
Εκεί αναφέρονται τα σπουδαιότερα γεγονότα που έχουν γίνει παγκοσμίως και ελλαδικά φυσικά, ανά τους αιώνες την συγκεκριμένη ημερομηνία.
Στις 27 Σεπτέμβρη λοιπόν, γράφει ότι είναι η 270η μέρα του χρόνου και αρχίζει να απαριθμεί τα σπουδαιότερα γεγονότα που έχουν συμβεί την ημερομηνία αυτή και ποιά χρονιά ακριβώς!
Το 1831 λοιπόν μέχρι τις 2 Οκτώβρη 2017 δεν έγραφε τίποτε γιατί είχε γίνει όπως διαπίστωσα μπέρδεμα με το παλιό ημερολόγιο!
Έτσι έστειλα αναφορά και αμέσως διορθώθηκε και με μεγάλη μου χαρά και τιμή η wikipedia αποκατέστησε / διόρθωσε την αβλεψία και γράφει πλέον :
« 27 Σεπτεμβρίου 1831 δολοφονήθηκε στο Ναύπλιο ο πρώτος Κυβερνήτης της Ελλάδας Ιωάννης Καποδίστριας »
Ένιωσα πολύ περήφανος που αν και ερασιτέχνης μελετητής της Επτανησιακής Ιστορίας διόρθωσα κάτι που είχαν παραλείψει όλοι αυτοί που παριστάνουν τους μεγάλους και τρανούς ιστορικούς και ... αλληλοβραβεύονται στα κλειστά συνέδριά τους!
Γρηγόρης Μαρκέτος 

ΤΟ ΣΟΦΟ ΘΙΑΚΙ ΜΕ ΤΣΙ ΠΑΡΟΙΜΙΕΣ ΤΟΥ

« Απ' όσα βλέπεις τα μισά

   κι' απ' όσα ακούς , καθόλου »

ΥΓΕΙΑ και ΚΑΠΟΔΙΣΤΡΙΑΣ της Δημήτριας Φωκά

Η Υγιειονομική πολιτική του Κυβερνήτη Ιωάννη Καποδίστρια
Ο Ιωάννης Καποδίστριας σπούδασε Ιατρική στο Πανεπιστήμιο της Πάντοβας .Απεφοίτησε στις 10 Ιουνίου του 1797 σε ηλικία μόλις 21 ετών .Επιστρέφοντας στην Κέρκυρα εξάσκησε το επάγγελμα του με σκοπό να ανακουφίσει τον ανθρώπινο πόνο. 
Πολλές φορές θεράπευσε πάμφτωχους ασθενείς όχι μόνο δίνοντας τους δωρεάν τα απαραίτητα φάρμακα αλλά βοηθώντας τους και οικονομικά .
Κατά τη διάρκεια της Επτανήσου Πολιτείας είχε για ένα διάστημα διοριστεί ως αρχίατρος στο νεοϊδρυθέν Στρατιωτικό Νοσοκομείο της Κέρκυρας. Ως Κυβερνήτης κι όντας ο ίδιος γιατρός προσπάθησε να οργανώσει τον τομέα της υγείας του νεοσύστατου Ελληνικού κράτους σύμφωνα τα δυτικά πρότυπα κι έθεσε άμεσα τις βάσεις για τη δημιουργία νοσηλευτικών ιδρυμάτων  (πολιτικών και στρατιωτικών), καθώς γνώριζε τη συμβολή τους στη διατήρηση της δημόσιας υγείας.
 Το Α’ εθνικό νοσοκομείο Ναυπλίας και το Στρατιωτικό νοσοκομείο Ναυπλίας είναι παραδείγματα της υγειονομικής του πολιτικής που λειτούργησαν άψογα όσο ο κυβερνήτης ήταν εν ζωή.Η ύπαρξη τους στην πόλη σε συνδυασμό με τα υγιειονομεία αποτελούν δείγματα της υγειονομικής πολιτικής του Καποδίστρια που σκόπευε να εφαρμόσει όλη την χώρα και τα πρώτα κρατικά νοσοκομεία στον ελλαδικό χώρο.
Για να βοηθήσει τους κατοίκους σε περιοχές που μαστίζονταν από τύφο , ελονοσία και δυσεντερία, ίδρυσε το πρώτο λοιμοκαθαρτήριο κι έτσι λαμβάνοντας επείγοντα κι αποτελεσματικά μέτρα αντιμετωπίστηκε με επιτυχία η επιδημία πανώλης που έπληξε το Ναύπλιο ,τις Σπέτσες και την Ύδρα.
Ίδρυσε το ναυτικό Νοσοκομείο του Πόρου (1829), και στο Μοναστήρι της Ιεράς Μονής Ζωοδόχου Πηγής στον Πόρο εγκατέστησε το πρώτο ορφανοτροφείο του ¨Έθνους όπου στεγάστηκαν 500 ορφανά των πολεμιστών του Απελευθερωτικού αγώνα.
Προσπαθώντας να ενημερώσει τους ¨Έλληνες για τους κινδύνους των λοιμωδών νόσων και την αποτελεσματική αντιμετώπιση τους δημοσιεύει το άρθρο «Περί ευλογιάς της θεοδοτικής και της δαμαλίτιδας».Με τις γνώσεις της εποχής του εξηγεί εκλαϊκευμένα την τεχνική του εμβολιασμού, τις επιπλοκές του,την κλινική εικόνα της νόσου χωρίς δαμαλισμό και τη διαδρομή του εξανθήματος μετά τον εμβολιασμό.
Συγχρόνως καταβάλει προσπάθειες για τη βελτίωση της φαρμακοποιίας. Στην Αίγινα ιδρύει επίσης ορφανοτροφείο και νοσοκομείο. Φροντίζει έτσι ώστε η εκπαίδευση των τροφίμων του ορφανοτροφείου να καλύψει τις ανάγκες για τη βελτίωση της δημόσιας υγείας.Το 1830 ένας υπότροφος εκπαιδεύεται στη φαρμακευτική τέχνη «εις τα φαρμακοπωλείον εν Ϋδρα», ενώ το 1831 ανατίθεται στον ιταλό ιατρό Γεώργιο Αλιμπέρτη ,

έμπειρον περί την εμβολίασιν της δαμαλίτιδος» να εκπαιδεύσει δύο υποτρόφους στην τέχνη του δαμαλισμού.

ΕΝΑΣ ΚΕΡΚΥΡΑΙΟΣ ΗΡΩΑΣ του Νικόλα Κουλούρη

Ο ΚΕΡΚΥΡΑΙΟΣ ΠΟΥ ΚΑΤΑ ΤΗ ΜΙΚΡΑΣΙΑΤΙΚΗ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ ΕΣΩΣΕ ΑΠΟ ΤΗ ΣΦΑΓΗ 6.000 ΠΡΟΣΦΥΓΕΣ.

Λίγοι νεώτεροι Κερκυραίοι θα γνωρίζουν τον Συνταγματάρχη Δημήτρη Θεοτόκη που το καλοκαίρι του 1922 κατά τη διάρκεια της Μικρασιατικής Καταστροφής κατόρθωσε να διασώσει και να διαπορθμεύσει στη Μυτιλήνη άθικτη τη Μονάδα του και συνάμα να σώσει 6.000 σχεδόν Έλληνες και Αρμένιους που απειλούνταν από το τούρκικο μαχαίρι των επελαυνόντων τούρκων Τσετών.

Ο Συνταγματάρχης Δημήτριος Θεοτόκης εκείνο το μοιραίο καλοκαίρι του 1922 βρέθηκε να διοικεί την 15η Μεραρχία ή Ανεξάρτητη Μεραρχία με δύναμη 7.000 ανδρών περίπου. Η κατάρρευση του μετώπου τον βρήκε στη περιοχή Κιουτάχειας-Σειντή Γαζή σε βάθος 600 χιλιομέτρων από την ακτή του Αιγαίου. Η κατάρρευση του μετώπου και η ασύντακτη υποχώρηση του ελληνικού στρατού άρχισε ουσιαστικά την 17 Αυγούστου του 1922.

Από την 17η Αυγούστου ο ασύρματος της Μεραρχίας δεν ήταν δυνατόν να συνδεθεί με γειτονικές Μεραρχίες ή την έδρα της Στρατιάς στη Σμύρνη. Βαθμίαια διαπιστώθηκε ότι η Ανεξάρτητη Μεραρχία είχε κυκλωθεί σχεδόν από όλες τις πλευρές. Στις 19 Αυγούστου το πρωί ελληνικό αεροπλάνο ρίχνει στις θέσεις της Μεραρχίας σφραγισμένο κιβώτιο που μέσα βρίσκονται πληροφορίες για τη δεινή θέση που έχει περιέλθει κυκλωμένη από παντού και χωρίς ελπίδα ενίσχυσης και υποστήριξης. Επιπλέον δίνονται εντολές να κατευθυνθεί στα παράλια προκειμένου να διασωθεί.

Από εκείνη τη μέρα αρχίζει μια πορεία 600 χιλιομέτρων προς δυσμάς δίνοντας μάχες προς όλες τις κατευθύνσεις ανοίγοντας διάδρομο κυριολεκτικά ανάμεσα στον εχθρό,αλλά διατηρώντας τη συνοχή της. Το ηθικό των αξιωματικών και στρατιωτών κρατήθηκε πάντα σε υψηλό επίπεδο χωρίς να παρατηρηθεί καμία λιποψυχία κάτω από τη στιβαρή διοίκηση του κερκυραίου συνταγματάρχη Δημήτρη Θεοτόκη. Επιπλέον από τις ελληνικά χωριά και τις πόλεις που περνούσαν οι κάτοικοι ακολούθησαν τους άνδρες της Μεραρχίας προκειμένου να αποφύγουν το μαχαίρι και τη κρεμάλα των επελαυνόντων Τούρκων.

Τελικά την 30η Αυγούστου 1922 φθάνουν στη παραλία Δικέλη στα Μικρασιατικά παράλια με ελάχιστες απώλειες προστατεύοντας 6.000 πρόσφυγες. Μέχρι το απόγευμα της 1ης Σεπτεμβρίου έχει διαπεραιωθεί στη Μυτιλήνη το σύνολο των στρατιωτών και των προσφύγων.

Επειδή η διαδρομή που ακολούθησε η μεραρχία ήταν περίπου ίδια με αυτήν που ακολούθησαν οι 13.000 Έλληνες μισθοφόροι υπο τον Ξενοφώντα το 401π.χ επανερχόμενοι από την ασιατική ενδοχώρα μέσα από ένα αφιλόξενο περιβάλον,ο άθλος της μεραρχίας του Θεοτόκη ονομάσθηκε η ΚΑΘΟΔΟΣ ΤΩΝ ΝΕΩΤΕΡΩΝ ΜΥΡΙΩΝ.

Προς τιμήν του αείμνηστου Δημήτριου Θεοτόκη έχει δοθεί σε στρατόπεδο στον Άγιο Ιωάννη στη Κέρκυρα το όνομά του.

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ:
Ιστορία του Ελληνικού Έθνους-Ακαδημία Αθηνών
Πολιτική Ιστορία της Συγχρόνου Ελλάδος-Σπύρου Μαρκεζίνη-Αθήνα 1972
Ανεξάρτητος Μεραρχία-Δημήτριου Αμπελά –Αθήνα 1937

Η ΗΓΕΣΙΑ ΤΗΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΗΣ ΚΥΘΗΡΩΝ ΠΡΟΚΑΛΕΙ

Απόλυτος σεβασμός στην Παναγία
Ανυπακοή σε όσους Την προσβάλλουν με χουντικές ανακοινώσεις!!!

Δυστυχώς η ηγεσία της Μητρόπολης Κυθήρων πολιτεύεται και μάλιστα θυμήθηκε το χουντικό κατάπτυστο τρίπτυχο « Πατρίς Θρησκεία Οικογένεια » .
Τολμάει η σύναξη του κλήρου της Μητρόπολης Κυθήρων, να βγάζει ένα πολιτικό μανιφέστο ενάντια στην κυβέρνηση!
Τολμάει να γράφει ότι δεν θα υποδεχτεί ούτε υπουργό, ούτε εκπρόσωπο της Βουλής!
Αυτά να λέγατε αν είχατε φιλότιμο στους χουντικούς που αιμακύλιζαν επί 7 χρόνια την Πατρίδα μας!
Τότε όμως είχατε βγάλει το σκασμό!
Πραγματικά το μεγάλο λάθος της κυβέρνησης  ΣΥΡΙΖΑ , είναι που δεν κατήργησε τις μισές από τις υπάρχουσες 95 Μητροπόλεις!!!
ΝΑΙ Καλά διαβάσατε!!
95 Μητροπόλεις για να βολεύουμε ημέτερους.
Να υπαχθεί άμεσα η Μητρόπολη Κυθήρων , στην Μητρόπολη Σπάρτης παρεούλα με την Μητρόπολη Μάνης(Γύθειο), πολλά σας έχουμε μαζέψει και σας ανεχόμαστε τόσα χρόνια!
Μητρόπολη Ναυπάκτου... Μητρόπολη Καλαβρύτων με τον ανεκδιήγητο Αμβρόσιο...
Τι γίνεται ρε;;;
Θα πληρώνουμε πολλούς μισθούς Μητροπολιτών;
Πότε θα βάλει η Κυβέρνηση όριο ηλικίας στους άγιους πατέρες;
Σηκωτούς τους βγάζουν από τις Μητροπόλεις μπας και χάσει το σόϊ τους τον μισθό και τα συμπαρομαρτούντα!
Στον απλό Κυθήριο πατριώτη και πατριώτισσα ευχόμαστε χρόνια πολλά και να έχουμε την ευλογία της Παναγίας της Μυρτιδιώτισσας, τον κλήρο και τον δεσπότη τον παραδίδουμε στην Δημοκρατική κρίση του Λαού!

ΓΑΪΔΑΡΟΥ ΕΓΚΩΜΙΟΝ της Ελένης Χάρου

Στη δεκαετία του '50 δίπλα στην παλιά γέφυρα της Αγγλοκρατίας στον Ποταμό (φωτο Μανώλης Σοφιός)

ΓΑΪΔΑΡΟΥ ΕΓΚΩΜΙΟΝ ΑΠΟ ΜΙΑ ΤΣΙΡΙΓΩΤΙΣΣΑ

Τα παλιά τα χρόνια οι περισσότερες Κυθηραϊκές οικογένειες διέθεταν 1 ή και 2 γαϊδουράκια, τα οποία ήσαν τόσο πολύτιμα, ώστε με μεγάλη δυσκολία δανείζονταν. 

Να σκεφθούμε ότι για αιώνες το γαϊδουράκι ήταν ο αχώριστος σύντροφος της αγροτικής οικογένειας.

 Η προσφορά του στην αγροτική οικονομία είναι ανυπολόγιστη. 

Πρώτα πρώτα χρησιμοποιήθηκε σαν μεταφορικό μέσον στην εργασία, στο σχολείο για τους μαθητές, στα πανηγύρια, στις χαρές και τις λύπες, στις συναναστροφές. Κουβάλησε εμπορεύματα, γραμματόπηρες (ταχυδρομικούς σάκους) ελιές, αγροτικά προϊόντα, οικοδομικά υλικά για να γίνουν οι δρόμοι, οι ναοί, τα σχολεία, τα γεφύρια, τα κάστρα κ.τ.λ., μας βόηθησε στο όργωμα και στο αλώνισμα, στα παλιά λιτριβιδεία γύριζε την πέτρα, στα πηγάδια γύριζε το μάγγανο, τι να πρωτοθυμηθεί κανείς. 

Μέχρι το γάλα του χρησιμοποιούσαν τα παλιά χρόνια σαν πολύτιμο φάρμακο για τον κοκκύτη και το έδιναν και στα μωρά που πέθαινε η μητέρα τους, λόγω της μεγάλης θρεπτικής αξίας του. 

-Στην αρχαιότητα οι άνθρωποι αγαπούσαν πολύ το γάιδαρο και το θεωρούσαν ζώο ιερό.

 Πίστευαν ότι, όταν κάποιος γάιδαρος γκάριζε πριν τη μάχη, ήταν καλό σημάδι και οι θεοί τους προειδοποιούσαν για τη νίκη. 

Κάποτε λοιπόν ο Φωκίωνας ετοιμαζόταν να επιτεθεί στους Μακεδόνες του Φιλίππου με σχετικά λίγους στρατιώτες. Επειδή δεν ήταν βέβαιος για τη νίκη, αποφάσισε να αναβάλει, μέχρι να έρθει βοήθεια από την Αθήνα. Πάνω στην ώρα που ήταν έτοιμος να διατάξει υποχώρηση των στρατιωτών του, άκουσε το γκάρισμα ενός γαϊδάρου.

 Έξαλλος από ενθουσιασμό ο Φωκίωνας φώναξε:

 «Κατά φωνή κι ο γάιδαρος!»    και διέταξε αμέσως να αρχίσει η επίθεση. Ο Φωκίωνας νίκησε και από τότε έμεινε στην ιστορία η φράση.

Σημείωση ιστολογίου:

Ο Φωκίων (402 - 317 π.Χ.) ήταν πολιτικός και στρατηγός της αρχαίας Αθήνας.
Θεωρούνταν ο χρηστότερος δημόσιος άνδρας της εποχής του, δίκαιος, έντιμος, γενναίος και αφιλοκερδής. Το μόνο του μειονέκτημα ήταν η αντιδημοτικότητά του. Αυτό δεν εμπόδισε να εκλεγεί 45 φορές στρατηγός, πράγμα πρωτοφανές στην Αθήνα. Ούτε και το ότι ήταν εκ των ηγετών της φιλομακεδονικής παράταξης, τον εμπόδισε να πολεμήσει κατά των Μακεδόνων σε αρκετές περιπτώσεις.
Στα 84 του χρόνια ο Φωκίων, θύμα των μεταξύ των Διαδόχων* διαμαχών, της κυριαρχίας των δημαγωγών και της επιπολαιότητας των Αθηναίων, καταδικάστηκε σε θάνατο για προδοσία και ήπιε το κώνειο. Λαμπρή του εικόνα διέσωσε ο Πλούταρχος.

*Διάδοχοι λέγονταν οι στρατηγοί του Μεγάλου Αλεξάνδρου που μετά τον θάνατό του,διαμοίρασαν τις κατακτήσεις του

Ο ΑΝΤΙΔΗΜΑΡΧΟΣ ΚΙ Ο ΡΩΣΟΣ ΠΡΟΕΔΡΟΣ

« Εστούμπωσε η ζγόρνα,
πομπάρισε ο πύργος νερά,
πέσανε τ' απάσβεστα και
γιόμισε ρουβινάτσα
το κοντούτο »
(εκδοχή Σπ.Παγκράτη)

« Έβρεξε πολύ και μπουκώσανε οι σγόρνες.
Πομπάρανε οι πύργοι και πέσανε τα ρουβινάτσα »
(εκδοχή Θόδωρου Μεταλληνού)

- Οι δύο αυτές εκδοχές αναφέρονται όπως μας πληροφορεί ο Θ.Μεταλληνός, στην επίσκεψη του ρώσου Προέδρου Γιέλτσιν το 1994 στο νησί της Κέρκυρας και αποτελούν απάντηση του τότε αντιδημάρχου Γιοχάλα στο ερώτημα του προέδρου,γιατί τα σπίτια της Κέρκυρας έχουν χρώμα γκρίζο και είναι χωρίς σοβάδες.
Βέβαια υπήρξε πλήρης αδυναμία της ξεναγού να μεταφράσει την κορφιάτικη απάντηση!

Πηγή: η σελίδα στο διαδίκτυο του Σπ.Παγκράτη

-πληροφορία του ιστολογίου Επτανήσου: σγόρνα=υδρορροή,
ρουβινάτσα=μπάζα , κοντούτο=υπόνομος

ΕΡΕΙΚΟΥΣΑ ΤΟ ΒΟΡΕΙΟΤΕΡΟ ΑΚΡΟ ΤΟΥ ΙΟΝΙΟΥ ΤΟΞΟΥ

Ακούνε πολλές φορές οι ελλαδίτες την προσφώνηση του Μητροπολίτη Κερκύρας ως Μητροπολίτης Κερκύρας , Παξών και Διαποντίων νήσων. Διερωτώνται ποιά είναι αυτά τα διαπόντια νησιά.

Κατά βάση είναι τρία με κατοίκους και εννέα ακατοίκητα. 

- Οι Οθωνοί είναι το μεγαλύτερο με περίπου πεντακόσιους πενήντα κατοίκους και αποτελεί το δυτικότερο άκρο της ελληνικής επικράτειας. Αλλοτε ήταν η έδρα του πάλαι ποτέ Δήμου Διαποντίων Νήσων.

- Το Μαθράκι έχει περί τους τριακόσιους κατοίκους

και τέλος

- Η Ερείκουσα με πεντακόσιους κατοίκους που αποτελεί και το βορειότερο άκρο του Ιονίου τόξου με νοτιότερο τα Αντικύθηρα.Σε παλιούς χάρτες την συναντάμε με το όνομα Μα(ε)ρλέρα (ίσως από το ιταλικό mare). Άλλοι αναφέρουν ότι το σημερινό όνομά της,οφείλεται στα ρείκια(καλλούνες) που φύονται στο έδαφός της, με σημαντικές θεραπευτικές ιδιότητες στο ουροποιητικό σύστημα.

Στην Ερείκουσα εξορίστηκε ο μεγάλος ριζοσπάστης της Κεφαλονιάς Ιωσήφ Μομφεράτος όπου παρέμεινε επί πεντέμιση χρόνια.

Θα ήταν μεγάλη παράλειψη να μην αναφέρουμε τον ήρωα του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου, τον Ερεικουσιώτη Χριστόφορο Μητσιάλη που έχασε τη ζωή του στο υποβρύχιο ''Λάμπρος Κατσώνης'' όταν αυτό βυθίστηκε στις 14 Σεπτέμβρη του 1943 στη Σκιάθο.

Οι Ερεικουσιώτες ήσαν ναυτικός λαός που δυστυχώς δεν συνεργάζονταν μεταξύ τους για να δημιουργήσουν μια ισχυρή ναυτική παρουσία.

Οι Ερεικουσιώτες όμως σαν ναυτικός λαός διαφέρουν λόγω επαγγέλματος από τους γείτονες Κορφιάτες.

Έχουν πιο ανοιχτούς ορίζοντες σαν αυτούς που όργωναν με τα πλεούμενά τους. Έτσι στην διάρκεια της Κατοχής συλλογικά όλοι οι κάτοικοι με επικεφαλής τον πατέρα Ανδρόνικο, έκρυψαν τον εβραίο 

Σάββα και τις τρείς κόρες του που είχαν διαφύγει από το κολαστήριο της Κέρκυρας.

Στις 30 Ιουνίου 2015 στο τοπικό μουσείο το Ίδρυμα Wallenberg τοποθέτησε αναμνηστική πλάκα και ανακήρυξε το ηρωικό νησί σαν House of Life.

το γραμματόσημο με το οποίο τίμησε το κράτος του Ισραήλ
την Ερείκουσα

Τέλος το νησί έχει δύο εκκλησίες, τον Άγιο Νικόλαο και την Αγία Τριάδα που χτίστηκε το 1906 και έχει χαρακτηριστικό σκαλιστό πέτρινο καμπαναριό και αγιογραφία του Φώτη Κόντογλου που υπάρχει στην δεύτερη.

Πηγές: 

-το ιστολόγιο LiapadesCorfu.blogspot.gr και συγκεκριμένα τον ιστορικό Δημήτρη Ρεπούλιο

-οι ισραηλίτες φίλοι της Επτανήσου που πάντα μας πληροφορούν με εγκυρότητα σε θέματα διώξεων των εβραίων

Ο ΚΑΠΟΔΙΣΤΡΙΑΣ ΒΑΛΛΕΤΑΙ ΠΑΝΤΑΧΟΘΕΝ του Γ.Σκλαβούνου

Για τον Βασιλιά της Αγγλίας Γεώργιο τον Δ' και τον Καγκελάριο της Αυστρίας Μέτερνιχ, επαναστάτης και  επικίνδυνος για ολόκληρη την Ευρώπη ο Καποδίστριας.
Για μερικούς ''ημέτερους'' ο Καποδίστριας παραμένει εκφραστής της πεφωτισμένης δεσποτείας,του Τσαρικού απολυταρχισμού και αντίθετος με το 21.
Γιατί άραγε;
Ας δούμε τις σχετικές μαρτυρίες:
Ο Μέτερνιχ προς τον Αρμοστή των Ιονίων, Μέτλαντ Πασά,όταν ο Καποδίστριας απομακρύνθηκε από το Ρώσικο Υπουργείο Εξωτερικών : 
« Λοιπόν στρατηγέ μου,η αρχή του κακού εξεριζώθη. Ο κόμης Καποδίστριας ετάφη δια το υπόλοιπον της ζωής του. Θα ζήσετε ησύχως εν Επτανήσω και η Ευρώπη θα έχει απαλλαγεί των μεγάλων κινδύνων δι' ων την ηπείλει η επιρροή του ανδρός τούτου» (Δεσποτόπουλος Ο Κυβερνήτης Ι.Καποδίστριας και η απελευθέρωση της Ελλάδος σελ, 42).
Ο Γεώργιος ο Δ' της Αγγλίας στον Ρώσο πρέσβη στο Λονδίνο,Λιέβιν:
«Μαθαίνω ότι έχετε τον Καποδίστριαν .Γιγνώσκετε την γνώμην μου περί αυτού.Δεν μετεβλήθη.Δεν αγαπώ τους επαναστάτες.Τους αποτροπιάζομαι. Τα περί τούτου αισθήματα μου είναι ακλόνητα» (Τρικούπης Ιστορία της Ελληνικής Επαναστάσεως Τόμ 4,σελ234)...

ΛΙΘΟΒΟΛΙΣΜΟΙ ΣΤΑ ΚΥΘΗΡΑ της Ελένης Χάρου

Ο λιθοβολισμός είναι μια πανάρχαια συνήθεια. 
Είναι έκφραση λαϊκής οργής και αντεκδίκησης και τον συνήθιζαν πολύ οι Εβραίοι.
 Θα αναφέρω δύο περιστατικά από την ιστορία των Κυθήρων. 
-Το πρώτο συνέβη πριν από 1000 χρόνια, κατά τη Βυζαντινή περίοδο. Μετά την απομάκρυνση των Σαρακηνών από τα Κύθηρα, σ’ένα ύψωμα στα βόρεια του νησιού, στον άγιο Γιώργη στην Κολοκυθιά, κοντά στην Αγία Πελαγία, είχε δημιουργηθεί ένας συνοικισμός με εποίκους από την απέναντι Πελοποννησιακή ακτή. Εξέλεξαν ένα τοπικό άρχοντα για να τους διοικήσει, ο οποίος σύντομα εξελίχθηκε σε τυραννίσκο. Οι έποικοι πήγαν στο δεσπότη της Σπάρτης και ζήτησαν βοήθεια. 
Εκείνος πήρε 3 πέτρες και τις έδωσε στους εποίκους λέγοντάς τους πως αυτή είναι η βοήθεια που τους δίνει.
 Όταν γύρισαν στα Κύθηρα, χρησιμοποίησαν τις πέτρες για να απαλλαγούν από τον τυραννίσκο.

-Το δεύτερο περιστατικό συνέβη στη γιορτή του οσίου Θεοδώρου το 1799.
 Ήταν τότε τα Κύθηρα στην κατοχή των Ρωσσοτούρκων, σε μια ρευστή πολιτική κατάσταση και οι Κυθήριοι δεν πειθαρχούσαν στις διαταγές τους και υπήρχε ένας επαναστατικός αναβρασμός, και μια αντιπαλότητα μεταξύ των αρχόντων και των χωρικών.
 Έτσι στο πανηγύρι του οσίου Θεοδώρου οι αγανακτισμένοι χωρικοί λιθοβόλησαν τους αδελφούς Τζαννέτο και Παναγιωτάκη Κασιμάτηδες από την άρχουσα τάξη.
 H αφορμή εδόθη με την προσβολή που έκαμαν οι Κασιμάτηδες στον ιερέα κατά τη λιτανεία.