ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΛΑΟ του Μαρίνου Αντύπα

ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΛΑΟ Μαρίνου Αντύπα (1872-1907 

σοσιαλιστής, κοινωνικός αγωνιστής) 

Εφημερίδα «Ανάστασις»,  

Αργοστόλιον 20 Νοεμβρίου 1904

Ω Λαέ εν ονόματι των ενδόξων Προγόνων Σου, εν 

ονόματι της μεγάλης Σου Ιστορίας, εν ονόματι της 

Ελευθερίας και του Πολιτισμού ου η γεννεά Σου 

υπήρξεν η Κοιτίς, τίναξε το σκότος το οποίον Σε 

ετύφλωσεν επί τεσσαράκοντα χρόνια, 

τέντωσε τα μέλη Σου άτινα εδέσμευσαν αι 

τεσσαρακονταετείς 

αλύσεις των ατίμων Αρχόντων Σου και ως Γίγας 

πελώριος και φοβερός πάρε από το ένα χέρι την 

Σημαίαν της Ελευθερίας και της Ιστορίας Σου, και στο 

άλλο το σπαθί της δικαίας 

και 

φοβεράς πολιτικής σφαγής των Εθνικών Εγκληματιών, 

των 

Υψηλοβάθμων Προδοτών, των Υπουργοβάθμων 

κλεπτών και 

αν είναι ανάγκη χάριν της Μεγάλης Μάνας μας, χάριν 

του 

μέλλοντος των τέκνων μας, χάριν της τιμής των 

θυγατέρων 

μας φώναξε ως ο Σαμψών: «Αποθανήτω η ψυχή μου 

μετά 

των προδοτών!».

Ναι μη φεισθής ουδενός διότι ουδείς εφείσθη Σου!

Μη θέσης ουδένα εκτός ευθύνης!

Τους μεν αχρείους και δημεγέρτας Κυβερνήτας και 

λαοπλάνους Βουλευτάς άρπαξε από το αυτί και φέρε 

τους 

Δέσμιους ενώπιον του Ρήγα και του Πατριάρχου και 

εκεί! 

 Οι λόγοι Σας, ουχί εις τα ώτα των αγαθών πνευμάτων, 

αλλ’ 

εις τα ώτα όλων των Παμμιάρων και Παμπονήρων 

πνευμάτων 

εγένετο η Ελλάς, η Πατρίς μας ω Άρχοντες! 

Πρότυπον Βασιλείου εν τη Ανατολή, πλήν Πρότυπον 

διαφθοράς !

Πρότυπον ατιμίας !Πρότυπον κακουργίας !

Πρότυπον χρηματισμού και αναισχύντου κολακείας!

Πρότυπον Υπουργών κλεπτών και δολοφόνων ! 

Πρότυπον Πρωθυπουργών και στρατηγών και 

Μητροπολιτών 

χαλκευθέντων εις τα χαλκευτήρια της Αυλής, και 

γλυφόντων 

τις κατσαρόλες των μαγείρων Σας.

ΚΕΦΑΛΟΝΙΤΙΚΑ ΜΟΙΡΟΛΟΓΙΑ του Γαβρίλη Παναγιωσούλη

Έτσι ήταν κάποτε:
Εποχή 1947 
Ο χωροφύλακας, ένας Κερκυραίος περνούσε απ’ το καφενείο έτσι για να φαίνεται ότι εκπροσωπεύει την παρουσία του νόμου. 

Κοίταζε τα ζαγάρια τους χωρικούς που χαρτόπαιζαν φορώντας το σακάκι μόνο απ’ το ένα μανίκι, και το ζωνάρι τους να κρέμεται, χωρίς να μιλά, έμοιαζε σα να τους φοβόταν. Ο πατέρας έτρεχε στο δρόμο να προλάβει το φορτάκι της γραμμής (καινούργια αγορά) να του αγοράσει ο σοφέρ από το Αργοστόλι ένα φάρμακο αντιβιοτικό, για τον αδερφό του που είχε χτικιό. Δεν πρόλαβε, να έρθει το φάρμακο, τον πήγαν στο Αργοστόλι, μετά από μια βδομάδα μια συγγενική μας οικογένεια απ’ το Αργοστόλι τον έφερε στα Μαρκάτα σε κάσα. Είπαν ότι είχε καλπάζουσα φθίση λες και η φυματίωση ερχόταν καβάλα σε άλογα…Ο πατέρας έστειλε ένα παιδί να χτυπήσει λυπητερά την καμπάνα του Αγίου Δημητρίου. 
Η μάνα έβραζε ρίγανη για να κάνει επάλειψη στα ούλα της για τον πονόδοντο. Όχι δεν υπήρχε ασπιρίνη, τουλάχιστον στο χωριό. Ο Αντώνης ο γείτονας πελεκούσε κορμό κουφοξυλιάς για να κάνει τσόκαρα για την γυναίκα του.
Η θεια μάζευε φρύγανα για να ανάψει φωτιά να τηγανίσει ξερή μπομπότα. 
Στο ξενύχτι οι χωριανοί έστριβαν τσιγάρο σε φύλλο χαρτιού από τις προφητείες του Αγαθάγγελου (και ήταν καλής ποιότητας) με ταμπάκο που είχαν σπείρει φυντάνι στον κήπο, είχαν βελονιάσει τα φύλλα σε αρμαθιές, αφού ξεράθηκε τον είχαν μαζέψει σε ρολό, τον είχαν βάλει με καλάθι στην στέρνα να ρουφήξει υγρασία για να μην τρίβει στην κοπή με μαχαίρι της κουζίνας. Ο κοντός τσούγκριζε σιδερικό με μια τσακμακόπετρα που είχε φέρει απ’ το βουνό για να παραχθεί σπινθήρας να ανάψει η ίσκα, να φυσήξει ν’ ανάψει τσιγάρο.
Κάπνιζαν, έβηχαν και κάπνιζαν, κάπνιζε και ο λύχνος που κρεμόταν στον τοίχο, κάπνιζε και η λάμπα και μαύριζε το λαμπόγιαλο μια που το πετρέλαιο ήταν ακάθαρτο, αυτή που ήταν πάνω στην σιφονιέρα.
Οι γυναίκες καθισμένες γύρω απ’ το φέρετρο σιγομιλούσαν, μία μάλιστα τράβαγε τα λευκά μαλλιά της και έκλαιγε γοερά, απορυθμίζοντας τις χάρες του νεκρού, ήταν η μοιρολογίστρα του χωριού. 
Στην είσοδο του σπιτιού ένας σίκλος με διάλυση Σουμπλιμέ ένα κόκκινο υγρό για να βουτούν τα χέρια τους όσοι άγγιζαν κάτι από το σπίτι του χτικιασμένου.
Εγώ κυκλοφορούσα μέχρι που κουράστηκα, πήγα στο διπλανό σπίτι, ξάπλωσα στο ντιβάνι, το στρώμα ήταν από άχερα, εκεί με πήρε ο ύπνος, ονειρεύτηκα μια ανεμόσκαλα που θα με ανέβαζε στο γαλάζιο του ουρανού.
Μόνο που το γαλάζιο έγινε της θάλασσας… Λες νάταν προφητικό το όνειρο;
Δεν ξέρω τι να πω; 

ΤΟ ΝΗΣΙ ΣΟΦΙΑ ΑΛΛΑΞΕ ΠΑΛΙ ΧΕΡΙΑ

Καταβάλλοντας λιγότερα από 3.000.000 ευρώ, τον Απρίλιο του 2013, ένας πλούσιος Νοτιοαφρικανός ήταν ο τρίτος, στη λίστα των ξένων, που μέσα σε ελάχιστους μήνες απέκτησαν ιδιόκτητο νησί στο Ιόνιο.

 Πολύ κοντά στην Οξυά του εμίρη του Κατάρ, ένας Νοτιοαφρικανός αγόρασε το νησί Σοφία ή Σοφιά σε δημοπρασία στο Γιοχάνεσμπουργκ, προς 2.820.000 ευρώ.

 Σχεδόν την ίδια μέρα που ο δισεκατομμυριούχος Ντιμίτρι Ριμπολόβλεφ, ιδιοκτήτης της βιομηχανίας λιπασμάτων Uralkali και της ποδοσφαιρικής ομάδας του Μονακό, έκλεινε τη συμφωνία για την απόκτηση του θρυλικού Σκορπιού, στην άλλη άκρη του κόσμου, και συγκεκριμένα στο ξενοδοχείο «Maslow», στην περιοχή Σάντον του Γιοχάνεσμπουργκ, έβγαινε κυριολεκτικά στο σφυρί το νησάκι Σοφία, που ανήκε στο σύμπλεγμα των βόρειων Εχινάδων Νήσων. 

Πωλητής, η εταιρία Europa Shipping Trust για λογαριασμό του Ελληνα, Κώστα Κωνσταντίνου και της αδελφής του. Αγοραστής, κάποιος πλούσιος Νοτιοαφρικανός. Ο λόγος πώλησης του ακατοίκητου νησιού των 175 στρεμμάτων, που έχει πόσιμο νερό, αλλά όχι ηλεκτρικό ρεύμα, ήταν η προσωπική διαμάχη των δύο ιδιοκτητών, γι’ αυτό και επέλεξαν τη λύση της δημοπρασίας, προκειμένου να μοιραστούν το τίμημα.

 Το παράδοξο, σύμφωνα με τους εκπροσώπους της εταιρίας Auction Avenue που είχε αναλάβει τη δημοπρασία, ήταν ότι δεν υπήρξαν άλλες προσφορές, παρότι λίγες ημέρες πριν είχαν δεχτεί πάνω από 100 τηλεφωνήματα από ενδιαφερόμενους για το νησί με σκοπό να το χρησιμοποιήσουν ως τόπο διακοπών και χαλάρωσης. Μάλιστα ως επικρατέστεροι θεωρούνταν δύο μεγιστάνες της Νότιας Αφρικής, ο ένας από τον χώρο του λιανεμπορίου και ο άλλος από τον κλάδο των ορυχείων, ενώ το τίμημα υπολογιζόταν πάνω από 4.000.000 ευρώ.

 Οπως αναφέρουν πάντως τα στελέχη της Auction Avenue, ο Ελληνας ιδιοκτήτης του νησιού, που διαμένει στη Νότια Αφρική, εκτός από τη Σοφία έβγαλε στο σφυρί και ένα ξενοδοχείο στο Χουτ Μπέι του Κέιπ Τάουν.

 Θεωρητικά στο νησί Σοφία, που έχει σχήμα κολοκύθας , έκταση 1 τετρ. χιλιόμετρο

και τυρκουάζ νερά, υπάρχει η δυνατότητα να χτιστούν συνολικά έξι βίλες 250 τετραγωνικών μέτρων έκαστη, ενώ το κοντινότερο αεροδρόμιο απέχει δύο ώρες. Το εν λόγω νησί, ανατολικά από την Ιθάκη και δυτικά από την Αιτωλοακαρνανία, είναι το πέμπτο μεγαλύτερο νησί του συμπλέγματος Εχινάδες μετά τον Πεταλά, την Οξυά, τη Δρακονέρα και το Προβάτι.

 Να σημειωθεί ότι οι Εχινάδες, που χωρίζονται σε δύο επιμέρους συστάδες, στις βόρειες και τις νότιες, τον τελευταίο καιρό φιγουράρουν στις προθήκες των διεθνών κτηματομεσιτικών sites, αλλά και στα χαρτοφυλάκια δικηγορικών και μεσιτικών γραφείων. Επιπλέον, λόγω του αυξημένου ενδιαφέροντος, στην αρχή από το Κατάρ και προσφάτως από τους Ρώσους, αρκετοί ιδιοκτήτες έχουν προχωρήσει σε αποδοχή κληρονομιάς ώστε να διεκδικήσουν μερίδιο από την πιθανή πώληση των νησιών.

Πέντε χρόνια μετά το νησάκι αυτό ξαναπωλήθηκε τον Γενάρη του 2018.

 Η ενημέρωση της "Proto Group Ltd" αναφέρει μεταξύ άλλων: «Μπορούμε να επιβεβαιώσουμε ότι ο παίκτης Λέο Μέσι αγόρασε ένα νησί στην Ελλάδα, πιο συγκεκριμένα, το νησί Νήσος Σοφία. Ο Λέο Μέσι είναι ήδη πελάτης μας, έχοντας αγοράσει μέσω ημών ένα υπέροχο ρετιρέ στο Παρίσι».

ΘΕΟΦΑΝΕΙΑ ΜΕ ΠΟΡΤΟΚΑΛΙΑ ΣΤΗΝ ΛΕΥΚΑΔΑ

Ιδιαίτερο έθιμο της πόλης της Λευκάδας κατά τη διάρκεια του

Αγιασμού των υδάτων είναι τα πορτοκάλια.

Με την τρίτη κατάδυση του Σταυρού οι πιστοί που κρατούν στα 

χέρια τους δυό-τρία πορτοκάλια δεμένα με σπάγγο, τα βουτούν στη 

θάλασσα. Ύστερα τα παίρνουν στο σπίτι τους για ευλογία, ενώ το 

ένα από αυτά παραμένει για όλον τον χρόνο στα εικονίσματα του 

σπιτιού χωρίς να μουχλιάσει.
 

Τον επόμενο χρόνο τα πορτοκάλια αυτά, κατά τη διάρκεια της 

κατάδυσης του Σταυρού, θα τα πετάξουν στη θάλασσα, ενώ μετά θα 

βουτήξουν τα καινούργια.

Και αυτό το έθιμο θεωρείται κατάλοιπο της Ενετοκρατίας.

Τότε η τελετή της κατάδυσης γινόταν στο παληό υδραγωγείο της 

πόλης. Σ’ αυτή την περιοχή υπήρχαν τα κτήματα των γαιοκτημόνων 

της εποχής εκείνης γεμάτα εσπεριδοειδή και κυρίως πορτοκαλιές. 

Οι ευγενείς λοιπόν, προφανώς για να ευλογηθεί η παραγωγή τους, συνήθιζαν να ρίχνουν τα πορτοκάλια μέσα στο καθαγιασμένο νερό και κατ’ αυτόν τον τρόπο δημιουργήθηκε το έθιμο αυτό.