Ε.Π.

Παρασκευή 24 Μαΐου 2013

Η ΠΡΑΣΙΝΟΜΑΤΑ ΒΑΡΚΑ της Ανδριανής Βοντετσιάνου (Κέρκυρα)


Ακούστε, εγώ ήμουν μια βάρκα από τις καλύτερες της εποχής μου. Το πιο ακριβό ξύλο είχανε παραγγείλει στο καρνάγιο και όσο για τα χρώματα είχαν έρθει από μεγάλο ναυπηγείο της Σύρου.

Έβαλε ο τεχνίτης όλο του το μεράκι πάνω μου. Και όταν μετά από λίγους μήνες ήμουν έτοιμη, μέχρι να με πάρει το αφεντικό μου, με τοποθέτησε σε περίοπτη θέση να με βλέπουν όλοι και να με θαυμάζουν. Του έφερα παραγγελίες πολλές αλλά σε καμιά άλλη βάρκα δεν έβαλε τόσο τέχνη όσο σε μένα. Ήμουν κάτι σαν το μονάκριβο παιδί του...

Και ήρθε και με πήρε ο ιδιοκτήτης μου. Καλός και φιλότιμος άνθρωπος μου φάνηκε από την αρχή, ψαράς ντόπιος που αγαπούσε την θάλασσα αφού σε αυτήν μεγάλωσε και με αυτήν ζούσε. Αγάπησε και μένα πολύ.Με έβγαλε πρασινομάτα γιατί είχα δυο ρίγες πράσινο χρώμα γύρω-γύρω και μου τραγουδούσε κάθε πρωί, χαράματα καλύτερα να πω που βγαίναμε για να ρίξουμε τα δίχτυα.

Περάσαμε χρόνια ολόκληρα μαζί. Μετά από καιρό, μου έβαλε και μηχανή. Ξέρεις πως έσκιζα τα νερά τότε; Καμαρωτή και πάντα τυχερή. Του έφερνα καλές ψαριές, πάντα τα δίχτυα ανεβαίνανε γεμάτα από ψάρια κάθε λογής. Ναι, ήμουν μια καλή και τυχερή βάρκα.

Κάποια στιγμή, αρχίσαμε να μην πηγαίνουμε παρέα καθημερινά για ψάρεμα. Αρρώστησε άκουσα το αφεντικό μου. Τον χειμώνα, έφυγε από κοντά μας και δεν τον ξαναείδα, αυτό που λέτε εσεις οι ανθρώποι "πέθανε". Και εγώ, έμεινα μόνη μου δεμένη κανά δυο χρόνια να σαπίζω στο νερό και να μην ακούει κανείς το κλάμα μου για την ομορφιά μου που πήγαινε χαμένη.

Μετά, καποια μέρα, εκεί κοντά στο μεσημέρι θα ήτανε θαρρώ γιατί ο ήλιος ήταν ψηλά στον ουρανό, ήρθανε και με τραβήξανε έξω, με ακουμπήσανε άγαρμπα πάνω στα βότσαλο και χτύπησα και στα δεξιά, πονούσα μα δεν μου δώσανε σημασία. Από τα ονόματα κατάλαβα πως ήταν τα δυο παιδιά του αφεντικού μου, είχανε μεγαλώσει και δεν τα γνώριζα πια. Είπανε πως θα με πάνε για πούλημα κάπου σε ένα άλλο ψαρότοπο, σε ένα χωριό κοντινό.

Στον δρόμο, εκεί που με είχανε πληγώσει όταν με βγάλανε από το νερό, έφυγε ένα κομμάτι μου και έπεσε στο χώμα. Σταματήσανε το αυτοκίνητο και αρχίσανε να με βρίζουνε. Λέγανε πως δεν θα πιασω "μία", πως τσάμπα πάει ο κόπος τους και ενώ τους φώναζα πως ένα καλό ξύσιμο θέλω στην καρίνα να φύγει το στρείδι που είχε κολλήσει πάνω μου και μετά, μουράβγια και θα γινόμουνα ξανά αρχόντισα στο μικρό λιμανάκι. Δεν με άκουσαν. Ίσως η φωνή μου να μην έφτανε στα αυτιά τους. Μα φώναζα με όλη την δύναμη της ψυχής μου, δεν μπορούσα άλλο.

Με άφησαν στην άκρη του δρόμου. Έρημη. Ντροπιασμένη. Ρημαγμένη.

....Πέρασαν χρόνια. Τις περισσότερες φορές το πρωί, όταν χαράζει κοιτώ στον ορίζοντα (γιατί σε αυτό στάθηκα τυχερή, εδώ που με αφήσανε έτυχε να είναι το ψηλότερο σημείο του λόφου και έτσι έχω άπλετη θέα) τις βάρκες, τις τράτες και τα πλοία, κάθε λογής πλεούμενο που περνά και μια μικρή ζήλια μου τρυπά την καρδιά. Μα, πάλι γρήγορα σκέφτομαι, πως δεν πρέπει να παραπονιέμαι, ίσως να είναι και καλύτερα γιατί σκεφτείτε, ούτε να το φανταστώ δεν θέλω, αν με πηγαίνανε τελικά σε κάποιο νέο αφεντικό και αυτός όταν γερνούσα με έσπαγε και έκαιγε τα ξύλα μου; Δεν θα υπήρχα πια...

Τουλάχιστον εδώ, βλέπω τον ήλιο το πρωί και το βράδυ σαν είναι να κοιμηθώ με καληνυχτίζει το φεγγάρι. Και έκανα και άλλους φίλους πολλούς που μιλώ κάθε μέρα μαζί τους και τους αγαπώ και με αγαπούν. Κάτι αγριολούλουδα που ταξίδεψαν με τον αγέρα και ήρθαν και ρίζωσαν στα σωθικά μου και θεριέψανε και βγάλανε και φύλλα. Ακόμα και κάποια πουλιά, που δεν θυμάμαι το όνομα τους, μα εδώ και δυο χρόνια έρχονται κάθε άνοιξη και κάτω από την πλώρη μου, εκεί που έκανε σκιά η μεγάλη τάβλα που καθότανε το παραπαίδι, εκεί από κάτω χτίζουνε φωλιά και μου το ειπανε καθαρά, θα έρχονται να γεννούν στα σωθικά μου.


Ήθελα να σας τα πω. Γιατί κάποιοι από εσάς περάσατε και όταν με είδατε είπατε "τι κρίμα τούτο το σκαρί πήγε χαμένο". Όχι, δεν πήγα χαμένη τελικά και είμαι ευτυχισμένη που στάθηκα εδώ. Γιατί φεύγοντας από το ψαρολίμανο έκλεισα ένας κύκλο ζωής και  άρχισα έναν άλλον. Και έτσι πρέπει να κάνετε πάντα και εσείς.

Αυτό. Όταν κλείνει ένας κύκλος ζωής, να αρχίζετε έναν άλλον...

2 σχόλια: