Κεφαλονίτικο μπουργέτο

Κεφαλλονίτικο μπουργέτο

Υλικά

• για 4 άτομα
• 1 κιλό μαριδάκι ή αθερίνα
• 2 σκελίδες σκόρδο, ψιλοκομμένες
• 3 φρέσκες ντομάτες, ψιλοκομμένες
• 1 κ.κ. πελτές ντομάτας
• 150 ml ελαιόλαδο
• 3 κ.σ. μαϊντανό, ψιλοκομμένο
• αλάτι, ρίγανη

Εκτέλεση

Πλένετε και καθαρίζετε καλά το μαριδάκι, το αλατίζετε, το βάζετε σε ένα φαρδύ σουρωτήρι και το αφήνετε στο ψυγείο με ένα πιάτο από κάτω για να μη σκορπίσουν τα υγρά του, ενώ θα τραβάει το αλάτι το ψάρι. Απλώνετε τις ντομάτες, το σκόρδο, τον μαϊντανό και το ελαιόλαδο μαζί με τον πελτέ στον πάτο ενός ταβά και στρώνετε από πάνω τους τα ψάρια, τα ανακατεύετε και τα απλώνετε ξανά, βάζετε και τη ρίγανη, χωρίς να την τρίψετε. Βάζετε το φαγητό να ψηθεί 20-30 λεπτά, ανάλογα με το μέγεθος των ψαριών, σε προθερμασμένο, στους 180oC, φούρνο.

Σημ.: Μπορείτε να μαγειρέψετε με αυτόν τον τρόπο σαρδέλες ή και γόπες, όχι πολύ μεγάλες, που στο Ιόνιο είναι ιδιαίτερα γευστικές.

πηγή:http://www.kefaloniatoday.com

ΜΠΟΥΡΔΕΤΟ ΚΕΡΚΥΡΑΣ

Το ψάρι μπουρδέτο είναι απ' τα πιο τυπικά και αγαπητά φαγητά της Κέρκυρας. Είναι εύκολο και γευστικό και βολικό στο ότι μπορεί να γίνει όλες τις εποχές με διάφορα από τα διαθέσιμα ψάρια, από σαρδέλες μέχρι μπακαλιάρο νωπό η στακοφίσι (ξηρό μπακαλιάρο, από το αγγλικό stockfish). Μαγειρεύεται στην κατσαρόλα  σε καυτερή σάλτσα με μπόλικο «κοκκινοπίπερο».

φωτο: Πέτρος Λαδάς

Η λέξη βέβαια κληρονομήθηκε από τους βενετσιάνους και το brodetto τους. Με τη διαφορά όμως ότι το brodetto, που μαγειρεύεται με διάφορους τρόπους στις ιταλικές ακτές της Αδριατικής, είναι ψαρόσουπα και σε καμιά παραλλαγή της καυτερή. Η Marcella Hazan, που μεγάλωσε έξω από το Ρίμινι, περιγράφει το brodetto που έφτιαχνε ο πατέρας της με πολλά διάφορα μικρά πετρόψαρα αλλά και καλαμάρια, οστρακοειδή, γαρίδες, καβουράκια κλπ. Κάποια μέρα θα σας δώσω τη συνταγή.

Το μπουρδέτο λοιπόν... (Παρένθεση: Αυτή η λέξη μ’ ενοχλεί πάρα πολύ, σίγουρα λόγω «μπούρδας» αλλά και για τον κακόηχο, στα δικά μου αυτιά τουλάχιστον, ηχητικό συνδυασμό ρο και δέλτα που αλλού συναντάμε στο εξίσου (αν όχι περισσότερο) ενοχλητικό μπουρδέλο.) Στην Κέρκυρα το πιο τυπικό και νόστιμο μπουρδέτο γίνεται με μεγαλούτσικα πετρόψαρα, κατά προτίμηση σκορπίνες. Και εδώ υπάρχουν παραλλαγές: αλλιώς γίνεται στο Μαντούκι κι αλλιώς στις Μπενίτσες. Από πλευράς υλικών μια βασική παραλλαγή είναι η χρήση ντομάτας. Απ' ό,τι μπόρεσα να διαπιστώσω, χρησιμοποιείται ντοματοπελτές όταν δεν θέλουν να είναι πολύ καυτερό το φαγητό αλλά συγχρόνως να έχει το χαρακτηριστικό κόκκινο χρώμα του.

Μια λεπτομέρεια, που βρήκα στις έρευνές μου, μού άρεσε πολύ: στο Μαντούκι, νομίζω, έβραζαν τα πολύ μικρά πετρόψαρα δεμένα σε μια πετσέτα και μετά έστυβαν την πετσέτα για να βγάλουν τον ζωμό που θα χρησιμοποιούσαν. Η συνταγή που ακολουθεί είναι του Νίκου του Μπέλλου, άρα μπενιτσιώτικη. Λέει ο Νίκος ότι μπορεί να γίνει και με φέτες από μεγάλο ψάρι, γαλέο ας πούμε, ή με μπακαλιαράκια φρέσκα, ή και με μικρά ψάρια όπως σαρδέλλες.

Υλικά

• 2 κιλά περίπου σκορπίνες (ολόκληρες αν είναι μικρές σε 2-3 κομμάτια αν είναι μεγάλες) ή ανάλογη ποσότητα άλλων ψαριών
• 3 μεγάλα κρεμμύδια τριμμένα
• 4-5 φλιτζάνια νερό ή ζωμό (ο Μπέλλος χρησιμοποιεί νερό)
• αρκετό κόκκινο πιπέρι ανάμικτο καυτερό και γλυκό ανάλογα με τα γούστα σας
• αλάτι θαλασσινό
• λάδι εξαιρετικής ποιότητας
• χυμός δύο λεμονιών

Οδηγίες
Σε χαμηλή κατσαρόλα τσιγαρίζουμε στο λάδι το κρεμμύδι μαζί με τα πιπέρια και το αλάτι. Όταν έχει γίνει, προσθέτουμε τα ψάρια και αρκετό νερό ώστε να μην καλυφθούν.

φωτο: Πέτρος Λαδάς

Φέρνουμε σε βράση και μετά χαμηλώνουμε τη φωτιά και ψήνουμε για μισή περίπου ώρα (παραπάνω αν τα κομμάτια είναι χοντρά) ώσπου να δέσει η σάλτσα. Όταν σβήσουμε τη φωτιά, περιχύνουμε με το λεμόνι.

Πηγή:http://www.bostanistas.gr

ΟΙ ΓΛΥΞΜΠΟΥΡΓΚ ΚΑΙ ΤΟ ΜΕΓΑΛΟ ΦΑΓΟΠΟΤΙ ΜΕ ΤΗΝ ''ΕΝΩΣΗ'' επιμέλεια Δημήτρια Φωκά

Ο Γουλιέλμος της Δανίας ο μετέπειτα βασιλεύς Γεώργιος ο Α’ της Ελλάδος, από την εποχή της εφηβείας όταν πάμπτωχος αποδέχτηκε το στέμμα της Ελλάδος μέχρι το θάνατο του ,όπου κληροδότησε τεράστια περιουσία , είχε έντονο το αίσθημα της οικονομικής ανασφάλειας.
 Η διαπραγμάτευση για τον θρόνο και η αποδοχή του ελληνικού στέμματος έγινε εφόσον εξασφαλίστηκε στις διαπραγματεύσεις ότι ο βασιλόπαις θα προικιζόταν ισόβια από τις τρεις δυνάμεις με το ποσό των 12.000 λιρών, εκτός της βασιλικής χορηγείας ,και θα εξασφαλιζόταν οικονομικά σε περίπτωση εκθρονίσεως. 
Η επίσκεψη του νεαρού Βασιλιά στα Επτάνησα είναι μέρος της οικονομικής του ανησυχίας εφόσον τα νησιά έχουν δεσμευτεί να πληρώνουν 10000 λίρες στερλίνες ετησίως προς «επαύξησιν της βασιλικής επιχορηγήσεως».
Στις επαφές που θα ακολουθήσουν προσπαθεί να συγκεντρώσει πληροφορίες για την παραγωγή των Επτανήσων , το εμπόριο ,τις συναλλαγές ,την οικονομική αντοχή των νησιών.»Η προσπάθεια ενώσεως της Επτανήσου από μέρους του ελεύθερου ελληνικού κράτους δεν απέβλεπε μόνο στην εθνική αποκατάσταση αλλά και στους συναλλαγματικούς πόρους που προσεπόριζε η παραγωγή σταφίδας και κρασιού από την Κεφαλονιά ,Ιθάκη και την Ζάκυνθο …
Η αποδοχή εκ μέρους της βασιλικής οικογένειας της Δανίας να γίνει βασιλεύς ο Γεώργιος ο Α’ ,είχε σαν προϋπόθεση την ενσωμάτωση της Επτανήσου στον εθνικό κορμό κι αυτό για λόγους ηυξημένων συναλλαγματικών προσόδων… Στις 17/29 Ιουνίου 1863 ο βασιλεύς Γεώργιος ο πρώτος επισκέπτεται την Κεφαλονιά για ένα διήμερο.Σε μια από πολλές δεξιώσεις βρέθηκε αντιμέτωπος με την πιο ραφινάτη ομήγυρη του νησιού. 
Κάποια στιγμή ο Γεώργιος φλεγόμενος να πληροφορηθεί την οικονομική κατάσταση δεν άντεξε και ρώτησε λίγο περίεργα και προκλητικά.
-Καλά ! και τελικά αυτό το νησί σας όλο τι παράγει ;
Δεν πρόλαβε να αποσώσει και άκουσε ολόγυρα του σε όλους τους μουσικούς τόνους την απάντηση,
-Ανθρώπους Μεγαλειότατε!...Ανθρώπους!
Και τότε οι γιατροφιλόσοφοι της Πάντοβας και οι διδάκτορες του Δικαίου της Μπολόνιας, αντάμα με τους τραπεζίτες και τους μεγαλέμπορους με τα ιδιόκτητα καράβια και τις ατελείωτες σαράγιες ,ανανοήθηκαν πως τα βάσανά τους με αυτόν τον συμφεροντολόγο έφηβο μόλις άρχιζαν!!!

 Πηγή:
 ΑΓΓΕΛΟΔΙΟΝΥΣΗ ΔΕΜΠΟΝΟΥ ,''Η ΚΕΦΑΛΟΝΙΑ ΣΤΟΝ ΑΣΤΕΡΙΣΜΟ ΤΗΣ ΠΑΡΘΕΝΟΥ''

ΑΝΑΓΝΩΣΤΙΚΗ ΕΤΑΙΡΕΙΑ ΚΕΡΚΥΡΑΣ

Ιδρύθηκε το 1836,είναι δηλαδή το αρχαιότερο πνευματικό ίδρυμα της νεώτερης Ελλάδας.

Οι θεμελιωτές της,ήσαν εκδιωχθέντες πνευματικοί άνθρωποι από την Ιταλία με την κατηγορία

του καρμπονάρου.

Στόχος ήταν η μεταφορά από την Δύση υλικού,ώστε να έλθουν τα μέλη της σε επαφή,με την πνευματική,

επιστημονική και πολιτική κίνηση της Δυτικής Ευρώπης.

Πρώτος πρόεδρος και ψυχή της υπήρξε ο διπλωμάτης-φιλόσοφος Πέτρος Βραϊλας-Αρμένης.

Ταυτίστηκε με το ευρωπαϊκό φιλελεύθερο πνεύμα και συνέβαλε στην καθιέρωση της ελευθεροτυπίας

και της καθιέρωσης της ελληνικής ως επίσημης γλώσσας κατά την αγγλική κατοχή των νησιών.

Το έργο της είναι ανεκτίμητο.Κατέχει την μοναδική Ιονική βιβλιοθήκη,μοναδική στο είδος της,

με χάρτες,χαρακτικά,εφημερίδες,φυλλάδια και και και.......

Βραβεύτηκε από την Ακαδημία Αθηνών το το 1978.

Μέλη της υπήρξαν οι: Μάντζαρος,Κάλβος,Κογεβίνας,Πολυλάς,Μαρκοράς,Μαβίλης,Σολωμός...

Λορέντζος Μαβίλης

''Δεν υπάρχουν χυδαίαι γλώσσαι,χυδαίοι άνθρωποι υπάρχουν''

ΠΑΛΙΑ ΦΟΥΡΝΑΚΙΑ ΣΤΑ ΚΥΘΗΡΑ της Ελένης Χάρου

Στα παλιά νοικοκυριά απαραίτητο συμπλήρωμα ήταν ο χτιστός φούρνος, είτε ενσωματωμένος στην κουζίνα του κυρίως σπιτιού, είτε χτισμένος ξεχωριστά στο φουρνόσπιτο. 
Τα βασικά υλικά για το χτίσιμο του φούρνου ήταν ο φουρνόπηλος και οι πυροκόττες. 
- Ο φουρνόπηλος ήταν κόκκινος άργιλος, εν αφθονία στα Κύθηρα σε πολλές τοποθεσίες όπως στις Σπηλίες και στα Ορδυκολόγια, κατάλληλος για να συγκολλήσουν οι πέτρες που σχημάτιζαν το θόλο του φούρνου. 
- Οι πυροκόττες ήταν από μαλακό σχιστόλιθο, πέτρωμα κατάλληλο για φούρνο, που υπήρχε σε πολλά σημεία των Κυθήρων, όπως στην περιοχή της Βρουλέας κ.α. Ο φούρνος χτιζότανε πάνω σε μια χτιστή βάση. 
Πρώτα έφτιαχναν τον πατόφουρνο. Κοπανίζανε με σφυρί βύσαλα από σπασμένα πιθάρια, σταμνιά, τούβλα κ.α. και τα κάνανε πολύ μικρά κομμάτια σαν γαρμπίλι. Το μαλάσανε με λάσπη και στρώνανε στρογγυλό τον πάτο του φούρνου. 
Κατόπιν τοποθετούσαν ένα καρφί καταμεσής του πατόφουρνου από το οποίο δένανε ένα καλάμι, το μήκος του οποίου καθώριζε τη διάμετρο και γενικά το μέγεθος του φούρνου. Με οδηγό το καλάμι έχτιζαν με το φουρνόπηλο τις πυροκόττες γύρω γύρω από τον πατόφουρνο ανεβαίνοντας σιγά σιγά κατά τον εκφορικό τρόπο και όταν έφταναν στην κορυφή του φούρνου, στο στρογγυλό άνοιγμα, σφήνωναν μια πέτρα, το λεγόμενο κλειδί και έτσι έδενε γερά ο θόλος. 
Για να χτίσουν τις πέτρες που έγερναν προς τα μέσα στο επάνω μέρος του φούρνου, χρησιμοποιούσαν για υποστήλωση και καλούπι συγχρόνως ένα ταψί. Από το έξω μέρος σουβαντίζανε το φουρνάκι με φουρνόπηλο και στη συνέχεια περιέκλειαν την κατασκευή με τοίχο και στέγαστρο. Ανάμεσα τοποθετούσαν άμμο που έπαιζε το ρόλο του θερμοσυσσωρευτή. 
Ο πόρος του φούρνου, δηλ. το άνοιγμα έπρεπε να είναι όσο γίνεται πιο μικρό. Ήταν ένα Π που αρχικά γινόταν με πωριά, αργότερα με σίδερο. Μπροστά στον πόρο έφτιαχναν το λακκόφουρνο, ένα λάκκο όπου τραβούσαν τα κάρβουνα με μια σιδερένια βέργα. 
Η ρούτα ήταν ένα πανί βρεγμένο με το οποίο καθαρίζανε το φούρνο για να τοποθετήσουν τα ψωμιά πολλές φορές απ’ ευθείας στον πυρωμένο πατόφουρνο.
 Για να κάψουν το φούρνο χρησιμοποιούσαν κυρίως πρίνους και ασπαλάθους, αλλά και σπάρτους που έκαναν σμπάρα καθώς καίγονταν και λιόκλαδα. Σ’ αυτά τα παραδοσιακά φουρνάκια φούρνιζαν τα ψωμιά, τα παξιμαδοκούλουρα, τα κριθαροκούλουρα, τις καλισούνες, το ροδινό, την ξιγκόπιττα, τα χριστόψωμα και όλα τα υπέροχα τερψιλαρύγκια της χωριάτικης Τσιριγώτικης κουζίνας, αλλά και τα φουρνητά της εκλεκτικιστικής μαγειρικής και ζαχαροπλαστικής, όπως το βενετσιάνικο παστίτσιο, τα ζαχαροκούλουρα, τα παστιτσέτα, τα σκαρσελάκια, τις σπιουμίλιες, την πάστα μύλου κ.α. 
Το φούρνισμα τα παλιά χρόνια, που πολλές φορές γινόταν συνεταιρικά μεταξύ των γειτόνων ήταν ένα πανηγύρι και η χαρά των παιδιών που τριγύριζαν γύρω από τη μαστόρισσα του φούρνου για να εξασφαλίσουν ένα καλό κομμάτι.

 Φουρνάκι στην Καρβουνάδα σε ερειπωμένο σπίτι με 3 σπεντόνια.

ΚΑΝΙΒΑΛΟΣ ΜΕ ΜΕΝΑ ΤΟΝ ΙΔΙΟ της Δανάης Μυλωνάκη (Ζάκυνθος)

Υπάρχουν διάφοροι τρόποι να γίνεις κανίβαλος του εαυτού σου.
 Είναι κάτι ώρες που τρως τη σάρκα σου με λαίμαργες μπουκιές, μεγάλες και χορταστικές. Βιάζεσαι, δεν κρατιέσαι, πεινάς, αφήνεις το πιρούνι και την τρως με τα χέρια, σάλτσες αυλακώνουν το πηγούνι σου και το κόκκινο στυφό κρασί κατεβαίνει στραβά και σε πνίγει.
 Άφατη ευχαρίστηση στις δόσεις των μικρών αναστεναγμών σου.
 Μετά δυσκολεύεσαι να χωνέψεις, να το χωνέψεις αυτό που σου συνέβη.Οι περιστάσεις, λες ...
 Είναι άλλες φορές που περιφρουρείσαι, τσιγκουνεύεσαι.
 Τρώγεσαι πολιτισμένα με όλη την αστική διαδικασία.
 Οι αγκώνες στον αέρα να μην ακουμπούν τα μπράτσα στο λευκό τραπεζομάντηλο με την νταντέλα στην ούγια. Σειρά τα μαχαιροπήρουνα, τα χειρίζεσαι σαν ταχυδακτυλουργός και τρία τα σκαλιστά μπακαρά, προσοχή μην μπλέξεις τα κρασιά. Ανάμεσα στα εδέσματα, αποκαθιστάς τη γεύση με σορμπέ μέντας που σου καίει όμως το λαιμό και δεν σ’αρέσει.
 Μικρές μπουκίτσες και σιωπή.
 Δεν μιλάνε με γεμάτο στόμα.
 Η διατεταγμένη ακολουθία των κρασιών σε χτυπάει το κεφάλι.

 Μπλέκεσαι, αλλά είσαι ακόμη σε θέση να καταλαβαίνεις πως έτσι ή αλλιώς μάταια σπαταλιέσαι. 

Danae

-η επιλογή του τίτλου έγινε από το ιστολόγιο

ΒΕΝΕΤΣΙΑΝΙΚΗ ΔΑΝΤΕΛΑ της Δημήτριας Φωκά - αντιπροέδρου της ''Επτανήσου Πολιτείας''

Γίνεται να επισκεφτείτε την Βενετία χωρίς να γνωρίζετε την ιστορία της βενετσιάνικης δαντέλας ;
Το σύμβολο της βενετσιάνικης χειροτεχνίας στους αιώνες;
Η ιστορία της δαντέλας χάνεται στο χρόνο και περιβάλλεται από σύννεφα ποίησης . Οι μύθοι σχετικά με τη γέννηση αυτής της τέχνης έχουν κοινό δεσμό με τη θάλασσα : είναι απλά παραμύθια , τα οποία αντλούν έμπνευση από τη ζωή των ψαράδων και τα θα...ύματα της θάλασσας και φυσικά την αγάπη .
Ένας παλιός μύθος λέει ότι ένας ψαράς , αφήνοντας την κοπέλα που αγαπούσε για να πάει στον πόλεμο , άφησε ανάμεσα στα χέρια της , ως απόδειξη της αγάπης του, ένα θαλασσινό δεντράκι σκαλισμένο από τον ίδιο ,που πάνω του άνθιζε ένα είδος λουλουδιού, που τυλιγόταν από περικοκλάδες αραβουργήματων , παράξενο και εξωπραγματικό  πανέμορφο.
Πέρασε ένα μεγάλο χρονικό διάστημα και η κοπέλα ξεγελούσε το χρόνο αναμονής του αγαπημένου της πλέκοντας ακούραστα ένα δίκτυ .
Όταν μετά από χρόνια πολλά ο νεαρός(που δεν ήταν τόσο νεαρός πια ) επέστρεψε εκείνη του χάρισε το δίκτυ που τόσα χρόνια έφτιαχνε , Μα σαν εκείνος το άνοιξε και το άπλωσε στο έδαφος,το δίκτυ ανάλαφρο απόκαλυψε μες στο υφάδι του το αποτύπωμα του δέντρου που ανθίζει στη θάλασσα με τα λουλούδια και τις περικοκλάδες. Ήταν το θαύμα της αγάπης που έδωσε αφορμή για την γέννηση της δαντέλας 

ΛΕΥΚΑΔΑ 27 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ 1914

Ο σεισμός (Μ=6,3) που έπληξε τη Λευκάδα στις 27 Νοεμβρίου του 1914 προκάλεσε βλάβες κυρίως στο δυτικό τμήμα του νησιού. 16 άνθρωποι σκοτώθηκαν. Πολλά χωριά καταστράφηκαν όπως: Αθάνι, Δρόγανο, Χορτάτα, Νικολί, Διαμιλιάνοι, Κομηλιό (ΙΧ), Αγ. Πέτρος, Ρουπάκια, Εξάνθεια, Καλαμίτσι, Αγ. Νικήτας και Τσουκαλάδες. Πολλά σπίτια κατέρρευσαν ή έπαθαν σοβαρές βλάβες τόσο στην πόλη της Λευκάδας όσο και στα χωριά: Βασιλική, Βουρνίκας, Καρυά, Εγκλοβή, Αγ. Νικόλαος και Λαζαράτα. Παρατηρήθηκαν κατολισθήσεις (Αθάνι, Κομηλιό, εκβολές Δημοσσάρι) καθώς και πτώσεις βράχων (αποκλείστηκαν τα χωριά Πόρος, Καρυά, Εγκλοβή, Χορτάτα και Κομηλιό). Εκδηλώθηκε θαλάσσιο κύμα βαρύτητας ύψους 2-3m ενώ υπήρξαν διαταραχές και στον υδροφόρο ορίζοντα. Ο λιμενοβραχίονας στο Νυδρί βυθίστηκε και ρωγμές εμφανίστηκαν στο δρόμο από τη Λευκάδα προς τον Αγ. Νικήτα (μήκος ρωγμών έως 3km, πλάτος έως 30cm). Ο μεγαλύτερος προσεισμός (Μ=5,3) εκδηλώθηκε στις 23 Νοεμβρίου και προκάλεσε μικρές βλάβες στη Λευκάδα και τις γύρω περιοχές (Πρέβεζα, Αιτωλικό, Μεσολόγγι, Αργοστόλι). Μετά τον κύριο σεισμό ακολούθησαν πολλοί μετασεισμοί ο μεγαλύτερος των οποίων (Μ=4,6) έγινε στις 3 Δεκεμβρίου.

Πηγή:http://www.oasp.gr

ΔΟΥΛΟΙ ΚΑΙ ΑΓΙΟΔΟΥΛΟΙ ΚΕΡΚΥΡΑΣ η ιστορία επαναλαμβάνεται δυστυχώς

Κατά την Ενετοκρατία το νησί είχε μονοπάτια που γίνονταν από το ασταμάτητο περπάτημα ανθρώπων και ζώων.
Ο γάϊδαρος ήταν αυτός που εύρισκε το πιό βολικό πέρασμα και έτσι χαραζόταν το μονοπάτι και πολλές φορές στερέωναν την στρατσάδα με πέτρες φυσικά,για να μην γλυστράνε στην βροχή.
Οι Ενετοί δεν επηρέασαν τα χωριά ούτε με την γλώσσα,ούτε με τις συνήθειες τους.Οπως γράφει ο Ρωμανός συγκεκριμένα, ''η γλώσσα διεφυλάχθη καθαρωτάτη εν τοις αγροίς''.
Μόνον το 1788 άρχισε η κατασκευή δρόμου από την χώρα προς το μοναστήρι της Σωτηριώτισσας και περνούσε μέσα από το Μαντούκι ,το Κεφαλομάντουκο και τις αλυκές.
Οι άνθρωποι στα χωριά ανήκαν στον άρχοντα ή στην εκκλησία και έτσι είχαμε τους δούλους και τους αγιόδουλους!
Υπήρχε το σύστημα της αιώνιας αγροληψίας-της σεμπριάς-που ταλαιπώρησε για αιώνες τον πληθυσμό.
Ο χωρικός λοιπόν είχε την νομή και κάρπωση του 1/4 από το κτήμα ,ενώ το υπόλοιπο το είχε μισακό με τον άρχοντα.
Οι πληγές όμως δεν σταματούσαν εδεπά.Υπήρχε το λεγόμενο προστύχι,δηλαδή η προαγορά του λαδιού σε πολύ χαμηλές τιμές από τσου τοκογλύφους με αποτέλεσμα όταν δεν πήγαινε καλά η σοδειά να πνίγεται στα χρέγια ο χωρικός γιατί έτρεχαν και οι τόκοι.

Ι.Μ.Αγίου Δημητρίου Αγιοι Δούλοι Κέρκυρα

LIBRO D' ORO ΠΑΞΩΝ

Στο Ιστορικό Αρχείο Παξών φυλάσσονται δύο βιβλιαράκια που αναφέρονται το ένα στην απονομή (το 1770) του τίτλου του "Κόμητα" στον Καπιτάν Σπυρίδωνα Μακρή του ποτέ Νικολάου από Κέρκυρα και το άλλο, στο οποίο είναι γραμμένοι όσοι από τους κατοίκους των Παξών απέκτησαν τη συνταγματική ευγένεια στην περίοδο των Ρωσοτούρκων, με δύο εγγραφές τις 20-2-1799 και τις 12-2-1802.

Η απονομή του "Κόμητα" στον Μακρή, έχει ως εξής: "Ο Αλοίζιος Μονσενίγος χάριτι θεία Δουξ Ενετίας κ.λπ., απονέμει τον τίτλον του Κόμητος, λόγω δημοσίας ευμενείας, αφού καταβλήθηκαν στο δημόσιο ταμείο 500 δουκάτα". 

Όλα τα έγγραφα έχουν δημοσιευθεί στο βιβλίο του κ. Διον. Ζερμπά, "Παξινά Ιστορικά Σημειώματα" Αθήνα 1970 και το γενεαλογικό δένδρο της οικογένειας Μακρή, στο Λίμπρο ντ' Όρο του Σπύρου Κατσαρού, Τ. 3ος, παράρτημα για τους Παξούς του Γιάννη Δόϊκα - Κέρκυρα 1983.

Οι Ενετοί διατήρησαν και ενίσχυσαν την αριστοκρατία στα Επτάνησα και αντάμοιβαν τους προσφέροντας στρατιωτικήν ή άλλην υπηρεσίαν υπηκόους της.

Ο συγγραφέας Σπυρίδων Μάρκου Θεοτόκης, γράφει: "...Διέμενον εν Κερκύρα και έταιροι Ενετοί άρχοντες, ο αρχηγός και ο φρούραρχος δια την επιμέλειαν και οχύρωσιν των φρουρίων, ο γενικός προνοητής θαλάσσης, όστις μετά την επέκτασιν του Ενετικού Κράτους εν τη ανατολή κατέστη η Ανωτάτη αρχή και επωνομάσθη Γενικός Προνοητής της Ανατολής. 

Η εσωτερική διοίκησις της Κερκύρας διατηρηθείσα παρά των εντοπίων αντιπροσωπεύετο από ωρισμένης τάξεως πολιτών των μάλλον επιφανών, εν οις συγκαταλέγοντο και τινές ξένοι ιταλικής καταγωγής. Βαθμηδόν το λαϊκόν στοιχείον απεκλείσθη των κοινών, περιορίσθη δε εις το συσταθέν συμβούλιον ου μέλη ήσαν μόνον οι εγγεγραμμένοι εις την χρυσήν λεγόμενην βίβλον, οίτινες απετέλεσαν την τάξιν των ευγενών. Εκ της διακρίσεως εκείνης προήλθε και ο καταμερισμός των τάξεων, διακρινομένων εις ευγενείς, αστούς και λαόν.

Του συμβουλίου των ευγενών ηδύναντο να αποτελέσωσι μέρος και εκ των άλλων τάξεων όταν ήθελον αποκτήσει τα οριζόμενα προσόντα, άτινα είχον κανονισθή ως εξής:

1) Επί τρεις γενεάς να μην είχον μετέλθη βάναυσον τέχνην 2) Να είχον ωρισμένον εισόδημα και 3) Μόνιμον εν τη πόλει κατοικίαν. 

Η σύστασις όμως επισήμου χρυσής βίβλου εθεσπίσθη μόνον τω 1572, εις ταύτην δε ανεγράφοντο τα ονόματα των απαρτιζόντων την τάξιν των ευγενών...

Η κ. Ε. Κούκου, στο βιβλίο της "Η Ιστορία των Επτανήσων, από το 1797 μέχρι την Αγγλοκρατία" περιγράφει γλαφυρά και με ρέουσα γλώσσα τα δεινά των Επτανησίων.

Οι Ενετοί, έπειτα από 400 χρόνια κατοχής (1386 - 1797), παραδίδουν την σκυτάλη στους Δημοκρατικούς Γάλλους και τα Επτάνησα περνάνε ειρηνικά στις 28 Ιουνίου 1797 στα χέρια των Γάλλων.

Ο Ν. Βοναπάρτης, με έγγραφό του καταργεί τα φέουδα, τους τίτλους και τα προνόμια των ευγενών. Η πρώτη Ιουλίου ορίστηκε ημέρα γιορτής στην Κέρκυρα για να φυτευθεί το δένδρο της ελευθερίας (δρύς ή πεύκη) (C. I. 175/1848) και εν συνεχεία ορίστηκε επιτροπή η οποία θα συγκέντρωνε τα διπλώματα, τίτλους, παράσημα κ.λπ. των ευγενών για να καούν (Χρονικά των Κορυφών Τ. 6ος, Κατσαρού - Κέρκυρα 1983).

Μετά από δύο χρόνια (1797 - 9) γαλλικής κατοχής, τα Επτάνησα περνάνε στα χέρια των Ρωσσοτούρκων και ιδρύεται η Επτάνησος Πολιτεία, το πρώτο Ελληνικό Κράτος, που φέτος γιορτάζουμε την 200η επέτειό της ιδρύσεώς του.

Οι Ρωσσοτούρκοι αποκατάστησαν τους ευγενείς και όσους από τους πολίτες, κυρίως αστούς, είχαν επαγγελματική και οικονομική επιφάνεια, μαζί με τους πρώην ευγενείς, συμπεριελήφθησαν στην τάξη των ευγενών με δικαιώματα ψήφου, εκλογής στο συμβούλιο των ευγενών και διορισμό σε δεσπόζουσες θέσεις.

Η νέα αυτή αποκτηθείσα ευγένεια, ονομάστηκε συνταγματική. Όμως με την συνθήκη της Τιλσίτ τις 8 Ιουλίου 1807, ελέω μεγάλων δυνάμεων της εποχής (Αγγλίας - Γαλλίας - Ρωσίας), δυστυχώς η Επτάνησος παραχωρείται στους Αυτοκρατορικούς Γάλλους. Τους Αυτοκρατορικούς Γάλλους το 1814 αντικατέστησαν οι Άγγλοι, όπου παρέμειναν, με το πρόσχημα της προστασίας, μέχρι το 1864, ότε η Επτάνησος ενώθηκε με την Ελλάδα. Οι Άγγλοι διατηρούν και αναγνωρίζουν τους τίτλους ευγενείας στους Ιόνιους πολίτες. 

Με πράξη της Βουλής τις 31 Ιουνίου 1840, "επιτρέπεται εις τους ευγενείς Ιωάννην Μακρήν και εις τους ανεψιούς του Σπυρίδωνα, Νικόλαον και Θεόδωρον, αδελφούς Μακρίδας ποτέ Χριστοδούλου Δαμιανού εκ των Παξών να εξακολουθούν να φέρουν τον τίτλο του κόμητος. Παραπλήσιον τίτλον δύνανται επίσης να φέρουν δια παντός οι νόμιμοι απόγονοι των ρηθέντων Κομήτων Μακρίδων, κατά το θέσπισμα το οποίον τον απονέμει αυτοίς.

Εδόθη από το παλάτιον των Αγίων Μιχαήλ και Γεωργίου. Κέρκυρα 5 Αυγούστου 1840. (C. I. 504/1840)". 

Επίσης στις 1/13 Μαρτίου 1841, με απόφαση της Γερουσίας αναγνωρίζει το δικαίωμα να "διατηρούν και να μεταβιβάζουν εις τους απογόνους των τον τίτλο του Κόμητος, όσοι εκ των Ιόνων απολαύουσι αυτού".

Το 1824, ολοκληρώθηκε το κτίσιμο των παλαιών ανακτόρων της Κερκύρας. Εκεί στεγάστηκε και το τάγμα των ιπποτών των Αγίων Γεωργίου και Μιχαήλ. Η κεντρική πύλη ονομάστηκε πύλη του Αγίου Γεωργίου και η άλλη πύλη του Αγίου Μιχαήλ. Πάνω από τις πύλες αυτές χαράκτηκαν και τα ονόματα αυτά. Στο αέτωμα των ανακτόρων είναι ανάγλυφα σκαλισμένοι οι θυρεοί των επτά νήσων, στη μέση είναι ο αγγλικός θυρεός (C.I. 227/1865 και Παξινά Ιστορικά Μελετήματα του Γ. Δόϊκα - 2000).

Επίσης για τη γιορτή της εκατονταετηρίδας της Ένωσης, στην πάνω πλατεία της Κέρκυρας, φιλοτεχνήθηκαν οι θυρεοί των επτά νήσων, πανομοιότυποι με αυτών των ανακτόρων.

Στους Παξούς το 1822, τον τίτλο του Κόμητος πήρε ο Ιωάννης Μουρίκης μαζί με τον Σπυρίδωνα Γιαλλινά, Κερκυραίο και Άγγελο Κόνταρη από την Λευκάδα (C.I. 232/1822).

Ο Μιχαήλ Αθαν. Βελλιανίτης, υπολοχαγός του ρωσικού στρατού και ιππότης, πέθανε στην Οδησσό, 83 ετών (1788 - 1871) (Ηχώ των Παξών 5/1972).

Το 1845 ο Μιχαήλ Γεωργίου Καλλονάς, γεννημένος στην Κύπρο, πολιτογραφείται Ιόνιος πολίτης (C. I. 84/1853). Αξιόλογα μέλη της οικογενείας αυτής ήταν ο δάσκαλος και θεολόγος Ιωάννης Καλλονάς (1878 - 1931), ο εξάδελφός του επίσης Ιωάννης Καλλονάς υπάλληλος του Αρχείου Παξών και δημοσιογράφος. 

Το 1925 ο Πάγκαλος καταργεί το Αρχείο των Παξών. Μετά την πτώση του δικτάτορα το 1926, ο Ιωάννης Καλλονάς καταγγέλλει τον Πάγκαλο προς το Ανώτατον Ανακριτικόν Συμβούλιον, "Διότι ούτος αναιτιολογήτως κατήργησε το προ 200 ετών υφιστάμενον Αρχειοφυλακείον του τόπου μας" (Ηχώ των Παξών 30/1926).

Ο αερολιμενάρχης Κερκύρας Νικόλαος Καλλονάς και ο ιερέας Ελισσαίος Καλλονάς, λειτουργός στο Ναό του Αγίου Νικολάου Μανδουκιού - Κερκύρας (Αρχείο Κερκύρας, Μητροπολίτες Τ. 139, έγγραφο τις 11 Οκτωβρίου 1854).

Η οικογένεια αυτή φυγαδεύτηκε από τα Σφακιά της Κρήτης το 1669, έφθασε στα Κύθηρα και από εκεί ήλθε στην Κέρκυρα και Παξούς.

Το 1794 έρχεται στους Παξούς ο γιατρός Κόμης Μάρκος Παολής ή Παολίνης. Άσκησε στο νησί την ιατρική με ευσυνειδησία και επιτυχία, ασχολούμενος συγχρόνως με πολλές ειδικότητες, όπως Άρχων της παιδείας, συνήγορος κ.λπ. Πέθανε και τάφηκε στους Παξούς το 1835 (Βλέπε Προσωπικότητες Παξών του Γ. Δόικα). Αυτά για τους ευγενείς, κόμητες και ιππότες.

Το 1850 δημοσιεύεται ο νέος εκλογικός νόμος που προέβλεπε για να εκλεγεί βουλευτής ή μέλος της Νομοθετικής συνέλευσης, στις μικρές νήσους, έπρεπε να κατέχει 1000 δίστηλα για την πόλη και 500 για την εξοχή, να είναι 21 χρονών, να έχει δίπλωμα οιασδήποτε επιστήμης ή να είναι δικηγόρος, γιατρός, συμβολαιογράφος, καθηγητής, φαρμακοποιός, πλοίαρχος κ.λπ. Η κατανομή των εδρών ήταν κατά αναλογία Κέρκυρα 10, Κεφαλληνία 10, Ζάκυνθο 10, Ιθάκη 2, Κύθηρα 2, Παξοί 2 (C. I. 54,55/1850). 

Κάτι ανάλογο, ήταν η εκλογή ή μάλλον εγγραφή στους καταλόγους των Συγκλητικών. Στον συμβολαιογράφο Παξών Ν. Όρφανο, αριθ. 2008/1848, η Μαρία παραχωρεί στον γιο της Δημήτρη Κάγκα, ελαιόδενδρα αξίας 1211 ταλήρων για να γραφεί στον κατάλογο των Συγκλητικών.

Αξίζει εδώ να μεταφέρω ένα κείμενο από την C. I. αριθ. 171 τις 5 Απριλίου 1834, σχετικό με τα αγγλικά ιπποτικά τάγματα.

"Είναι περίεργος η σύγκρισις μεταξύ των μελών του Λεγεώνος της Τιμής, συμποσουμένων εις 49620 και των όσων εδωρήθησαν παρά του Βασιλέως της Μεγάλης Βρετανίας παράσημα.

Τα αγγλικά ιπποτικά τάγματα είναι πέντε: Η Γονατιέρα, το Σκώλυμον, Άγιος Πατρίκιος (όλα τα μέλη των οποίων είναι Κόμητες ή Πατρίκιοι υψηλού βαθμού), ο Λουτρός και Αγίων ο Μιχαήλ και Αγ. Γεώργιος.

Οι φέροντες παράσημα, δωρηθέντα παρά της Αυτού Μεγαλειότητος είναι όσοι έλαβαν νομίσματα ή σταυρούς ως μαχήσαντες μεταξύ των 1801 και 1815, οι οποίοι συμποσούνται περί τους 350 και οι απειράριθμοι αξιωματικοί και στρατιώται, οι λαβόντες το νόμισμα του Ουαττερλόου".

Η αύξηση του πληθυσμού των Παξών άρχισε στην περίοδο της ενετικής κατοχής, στα χρόνια 1700 - 1780, το σύνολο των κατοίκων έφθασε στο μέγιστο σημείο των 6 με 6 ½ χιλιάδων. Το μεγαλύτερο μέρος προέρχονταν από την απέναντι Ήπειρο και βορειότερα, από Στερεά, Πελοπόννησο και λιγότεροι από τα νησιά.

Από έγγραφα που βρίσκονται στο Ιστορικό Αρχείο Παξών, πληροφορούμαστε και τούτο σχετικά, την προέλευση ορισμένων από τους σημερινούς κατοίκους του νησιού π.χ. οι Βελλιανίτες ή Βελιανίτες, ήλθαν στο νησί περίπου το 1550 από τη Βέλλιανη της Παραμυθιάς (συμβολαιογράφος Παξών Ν. Όρφανος αριθ. 3295/1855).

Από τη νοταριακή αυτή πράξη, συνάγεται ευθέως ότι: Η φάρα των Βελιανιτών ουδέποτε διέκοψε τους δεσμούς της από τον τόπο της καταγωγής αφού όπως αναφέρει ο ηγούμενος της Μονής Ιωάννου Προδρόμου, η φάρα είναι κυρία της Μονής και ότι επανειλημμένα εισέφερε για τη συντήρηση και ανοικοδόμηση. 

Η μετοίκηση των Βελιανιτών έγινε στο τέλος του 1400 ή αρχή 1500, όταν βεβαιώνεται στην πράξη αυτή "Οι Προπάτορες των υποφαινομένων της γενεάς των Βελιανιτάτων προς τριακοσίων ήδη και επέκεινα ετών μετοικήσαντες από την αντίπεραν Στερεάν της Ηπείρου τουτέστι από την Βέλιανι επαρχία Παραμυθιάς εις ταύτην την νήσον..." Αν λοιπόν υπολογίσουμε περισσότερα από 300 χρόνια με χρόνο το 1855 (ημερομηνία της Πράξεων) τότε άνετα καταλήγουμε ότι η μετοίκηση έγινε τέλος 1400 ή αρχές 1500.

Η μετοίκηση έγινε λόγω της έκρυθμης κατάστασης που ήταν στην περιοχή της Βέλιανης, αφού αναφέρεται "ένεκα των τότε εις τα εκεί περισπασμών...".

Ησαν κύριοι του Μοναστηριού "Του Αγίου και ενδόξου Ιωάννου Προδρόμου και άπασαν την ιδιοκτησίαν αυτω ως ιδιοκτήται αυτού ως ιδιοκτήται και υιοί κληρονόμοι του αυτού Μοναστηρίου και μη θέλοντες να απολέσωσιν το δικαίωμα όπερ εξήσκουν κ.λπ....".

Συνεχώς ενίσχυαν οικονομικώς την μονή ως κύριοι, νομείς και κάτοχοι, αφού αναφέρεται ότι "πολλάκις εποίησαν γεναίας προσφοράς οίτινες καταναλώθησαν πάντοτε προς αύξησιν και καλωπισμόν του αυτού Ναού".

Τέλος το έγγραφο αυτό υπογράφεται από 34 Βελιανίτες, με επικεφαλής τον Θεοδόσιον Ιερομόναχον Βελιανίτη, τον Γεώργιον Ιερέαν Βελιανίτη, τον Νικόλαον Ιερέα Βελιανίτη και τέλος τον "Λεόντιον Βελιανίτην Ηγούμενον του εν Βελιάνοις Μοναστηρίου του Αγίου και ενδόξου Προφήτου Προδρόμου και Βαπτιστού Ιωάννου".

Έτσι η φάρα των Βελιανιτών αρχίζει τη ζωή της στους Παξούς, παίρνει το όνομα χωρίς να διακόψει όπως λέω παραπάνω τους δεσμούς της με τη Βέλλιανη και ζει ηδη 500 και πλέον χρόνια στο αγαπημένο νησί όπου ανδρώνεται, αυξάνεται και προοδεύει.

Το οικόσημο των Βελιανιτών είναι δύο κοκόρια, (ένδειξη έριδος και φιλοπολέμου διαθέσεως) και πάνω ένα στέμμα με τρεις ακτίνες (Ηχώ των Παξών αριθ. 27/1974).

Από την οικογένεια των Βελιανιτών, αναδείχτηκαν αξιόλογες και σημαντικές προσωπικότητες. Νομικοί, γιατροί, έμποροι, ανώτεροι υπάλληλοι, πλοιοκτήτες, γερουσιαστές, βουλευτές, συγγραφείς, ιερωμένοι κ.λπ.

Στον συμβολαιογράφο Παξών Σ. Βερονίκη, βιβλίο 10, σελ. 32, αναφέρεται η βούλα (σφραγίδα) του Σταματέλου Βελιανίτη του Τόμα, είχε στην κορυφή σταυρό με δύο άστρα και κάτω τρία ψηφία, Σ.Τ.Β. Έγγραφο του 1804 φέρνει σφραγίδα του Τόμα με τα δύο κοκόρια.

Η οικογένεια Κόντε Μακρή που προαναφέραμε, ήλθε στο νησί από την Κέρκυρα περίπου το 1700. Το 1740 κτίζουν την εκκλησία του Παντοκράτορα, δίπλα στα ερειπωμένα σήμερα αρχοντικά τους.

Στον συμβολαιογράφο Παξών Σ. Βερονίκη, βιβλίο 6, σελ. 2, στην διαθήκη του Κόντε Χριστόδουλου Μακρή περιγράφεται ο θυρεός (οικόσημο) των Μακρή: ένα χέρι να κρατάει ένα σπαθί, 6 άστρα και επάνω μια κορώνα.

Η οικογένεια Κόντε Μακρή έχει εκλείψει από το νησί. Επειδή όμως ο Σπύρος και ο Νικόλαος Μακρής προ του 1900 είχαν αναχωρήσει για τη Ρουμανία, είναι πιθανόν να υπάρχουν και σήμερα απόγονοι αυτών (εφημερίδα Παξοί 70,71/1953).

Το 1977 γύρισε στην Ελλάδα από την Ουγγαρία ο Μέμος Μακρής, γλύπτης, που πέθανε στην Αθήνα το Μάη του 1993. Ο ίδιος αναφέρει ότι κατάγεται από την οικογένεια Κόντε Μακρή των Παξών (Ηχώ των Παξών 228/1993).

Η οικογένεια Κόντε Μακρή, επί 150 χρόνια πρωτοστατούσε και επηρέαζε την κοινωνική και οικονομική ζωή των Παξών. Επίλεκτο μέλος της οικογένειας αυτής ο Δόκτορας Δημήτριος Μακρής ποτέ κόμητος Ιωάννου, βουλευτής το 1864 υπογράφει μαζί με τον Ιωάννη Βελιανίτη το κείμενο της Ένωσης. Τον ίδιο συναντάμε και σε μια αίτηση για απογραφή της κόμισσας Μαργιέτας Μακρή σύζυγο Αντωνίου Τυπάλδου (C. I. 674/1864, σελ. 10).

Τις 2 Δεκεμβρίου 1856 γεννήθηκε η Μαργαρίτα του Άγγελου Μακρή Κο Σπυρίδωνος και της Μαγδαληνής. Το 1857 γεννήθηκε ο Αθανάσης του Χριστοδούλου Μακρή Σπυριδ. και της Μαρίας. Το 1857 γεννήθηκε η Καλλιόπη από την Κατίνα Μακρή θυγατέρα Κο Νικολάου ετών 28 και γυναίκα του Αθανασίου Βελλιανίτη ετών 30 του ποτέ Μάρκου. 

Βιβλίο Προφήτη Ηλία. 1825 Δεκεμβρίου 14 ημέρα Δευτέρα, επέρασε από τούτη τη ζωήν εις την μέλλουσα η τώρα ποτέ Αγγελική θυγάτηρ του τώρα ποτέ Σπυρίδωνος Κο Μακρή και εθάπτει εις τον σεβάσμιον Ναόν του Αγίου Παντοκράτορος του Μακρή χρονών 65. (...)

Για την οικογένεια Μουρίκη, υπάρχουν υποψίες ότι κατάγεται από το Βυζάντιο και εγκαταστάθηκε στους Παξούς λίγο μετά την πτώση της Κωνσταντινούπολης. Στο βιβλίο του Κώστα Μπίρη, Αρβανίτες 1977, στις σελ. 172, 183 αναφέρεται αντίστοιχα: Οπλαρχηγός Ανδρέας Μουρίκης το 1508 και τιμητικά ο στρατιώτης Μουρίκης Κόκλας το 1515. Στη Βιωτία βρίσκεται και το χωριό Μουρίκι. Από την οικογένεια αυτή, αναδείχθηκαν αξιόλογες προσωπικότητες. Ο δεσπότης Διονύσιος, ο ναύαρχος Σπύρος Μουρίκης, ο ιππότης ή Καβαλιέρ που προαναφέραμε γίνεται γερουσιαστής το 1828 (C. I. 532/1828). Προηγουμένως το 1817 διορίστηκε μέλος του Βουλευτηρίου για τους Παξούς.

Ο διορισμός μελών του Βουλευτηρίου, ήταν 2 για τις μεγάλες νήσους και 1 για τις μικρές. Οι νομοθέτες ήσαν 29, ως εξής: Κέρκυρα 7, Κεφαλληνία 8, Ζάκυνθο 7, Λευκάδα 4 και οι μικρότερες από 1.

Το σύνολον των εκλεκτόρων της νήσου Παξών κατά το 1850 έφθανε τους 684 (C.I. 63/1850) και Αρχείο Κερκύρας, Ιόνιο Κράτος, Τ. 23, έγγραφα 23, 39, 43, 47).

Οι οικογένειες Πρωτόγερων και Δημαίων, ήλθαν στους Παξούς μετά την πτώση του Σουλίου, το 1803 και ήταν Σουλιώτες. Το 1841 ο Ιωάννης Πρωτόγερος πολιτογραφείται ιόνιος πολίτης (C. Ι. 565/1841). Ο Γιάγκος Τράνακας στο πολύτιμο βιβλίο του για την ιστορία των Παξών, σ' ένα κατάλογο των ξένων στους Παξούς το 1821, αναφέρει: Ανάστως (Πρωτόγερος) με 19 συντρόφους.

Η οικογένεια Ζερμπά, είναι ηπειρωτικής καταγωγής και ήλθε στους Παξούς περίπου το 1700. Στον συμβολαιογράφο Σ. Κουβά, 1742, βιβλίο 3, σελ. 126, αναφέρεται ο Ιωάννης Ζερμπάς και Χρυσούλα, Μαρία, Θεόδωρος αδέλφια. Αξιόλογα μέλη της οικογένειας αυτής, ήταν ο δικηγόρος Γιάννης και ο αδελφός του, αξιωματικός - συγγραφέας Διονύσιος. Ο τελευταίος, όταν αποστρατεύτηκε το 1951, του απονεμήθηκε το παράσημο του ταξιάρχου του Τάγματος Γεωργίου του Α' μετά ξιφών (εφημερίδα Παξοί 71/1953).

Η οικογένεια Βραχωρίτη, αναπτύχθηκε στους Παξούς το 1835, με την άφιξη του Δημήτρη Βλαχωρίτη του Πασχάλη από το Βλαχοχώρι (Αγρίνιο). Στο συμβολαιογράφο Γ. Μάστορα αριθ. 2191/1844 υπάρχει η αρεσκειά (προικοσύμφωνο) της Μαγδαληνής Λιναρά σύζυγος Δημητρίου Βλαχωρίτη (Βραχωρίτη), η νύφη ετών 30 και ο γαμπρός 25 (βλέπε και Ερανίσματα Ιστορίας και Πολιτισμού του Γιάννη Δόϊκα, σελ. 82). Αξιόλογο μέλος της οικογένειας, ο δικηγόρος Αλέξανδρος Βραχωρίτης.

Η οικογένεια Αραβαντινού, ήλθε στους Παξούς από την Πάργα το 1820. Έγγραφο του Ιστορικού Αρχείου Παξών (φάκελοι εκπαίδευσης), αναφέρει τον Παναγιώτη Αραβαντινό, δάσκαλο στο σχολείο που λειτουργούσε στην εκκλησία του Αγ. Σπυρίδωνος του Κόκκινου. Το 1856 ο Ιωάννης Αραβαντινός του Αντωνίου, πλοίαρχος στη Λευκάδα και γεννημένος στους Παξούς, ζητάει να πολιτογραφηθεί ιόνιος πολίτης (C. Ι. 260/1856).

Ένα έγγραφο, που βρέθηκε στο Ιστορικό Αρχείο Κερκύρας, Μητροπολίτες Τ. 11, σελ. 156, μας πληροφορεί για τη γέννηση στη Βενετία του Ανδρέα, γιου του Νικολάου Αραβαντινού το 1778. Ο κ. Καπάδοχος, στην εργασία του "Απονομή της δικαιοσύνης στην Κέρκυρα" εγγρ. 28, σελ. 244, αναφέρει το 1585, Αποστόλης Αραβαντινός. Ο Σπύρος Αραβαντινός διετέλεσε Πρόεδρος της εν Αθήναις Ένωσης των Παξινών από το 1992 - 1998 (Ηχώ των Παξών 310/2001).

Οικογένεια Πέτρου, εγκαταστάθηκε στην περιοχή της Λάκκας τον 17ο αιώνα. Ο ιερέας Πέτρου, είναι θαμμένος στον Άγιο Ανδρέα της Λάκκας το 1831.

Η οικογένεια Αρβανιτάκη, Ηπειρωτικής καταγωγής, παλαιά των Παξών. Το επώνυμο συναντάται στην Κέρκυρα και σε πολλά μέρη της Ελλάδας.

Η οικογένεια Μπάστα, εγκαταστάθηκε τον 18ο αιώνα στην περιοχή της Λάκκας, η προέλευσή της είναι κερκυραϊκή. Στους Μ. Πρωτοπαπάδες Τ. 16, σελ. 61, αναφέρεται: Αλέξανδρος Μπάστας 1693.

Η οικογένεια Αρώνη, αρκετά παλαιά των Παξών. Αναφέρεται ήδη από το 1600. Το 1803 ζητούν να γραφούν στο βιβλίο των ευγενών. Εκλεκτό μέλος ο ιερέας Χριστόδουλος Αρώνης, καθηγητής καλών τεχνών και ζωγράφος.

Η οικογένεια Διαμάντη, είναι ηπειρωτικής καταγωγής, ήλθε στους Παξούς γύρω στο 1810. Στον συμβολαιογράφο Βερονίκη, βιβλίο 2, σελ. 2 του έτους 1816, αναφέρεται Διαμάντης μαστρογιάννης από Γιάννινα.

Στο συμβολαιογράφο Ι. Μητσιάλη, αριθ. 130/1885, αναφέρεται ιερεύς Ιωάννης Διαμάντης (1844 - 1912) (εφημερίδα Παξοί, αριθ. 190/1964). 

Και στο συμβολαιογράφο Κ. Μπογδάνο, βιβλίο 13, σελ. 41, αναφέρεται, Ιωάννης Διαμάντης από τα μέρη της Άρτας, 1817. 

Τέλος στο Αρχείο Κερκύρας, Μητροπολίτες Τ. 59, βιβλίο 2 και έτους 1823, αναφέρεται Διαμάντης ιερεύς του ποτέ Σπύρου - Βασίλη από τα περίχωρα του Σουλίου.

Η οικογένεια Κολοβού, ήλθε στους Παξούς περίπου το 1840 από Κέρκυρα. Στην C. Ι. 138/1851, αναφέρεται, Κολοβός από Ήπειρο και ζητάει να πολιτογραφηθεί ιόνιος πολίτης. 

Για τους Κολοβούς της Κερκύρας, αναφέρεται και ο Οδυσσέας Κλήμης στο βιβλίο του "Κοινωνιολογία". Στην Κέρκυρα η εκλιπούσα οικογένεια Κομήτων Κολοβών, είχε έμβλημα ένα λιοντάρι χωρίς ουρά (κολοβό). 

Η οικογένεια Μπερετούλη, ήλθε στους Παξούς το 1792 από Πρέβεζα.

Η οικογένεια Σπάθα, έχει γενάρχη, στους Παξούς τον Κερκυραίο Θεόδωρο Σπάθα, ήλθε εδώ ως τεχνίτης για την κατασκευή της στέρνας του Μαλέθωνα το 1882 - 84. Μετά το γάμο του με την Κατερίνα (Νίνα) Μακρή, εγκαταστάθηκε μόνιμα στους Παξούς. Απέκτησε 16 παιδιά. Οι Σπάδα ή Σπάθα της Κέρκυρας, έλαβαν από τους Ενετούς τον τίτλο του Κόμητος το 1667.

Η οικογένεια Τράνακα, από τις παλαιότερες των Παξών, είναι ηπειρωτικής καταγωγής. Στον συμβολαιογράφο Βερονίκη, βιβλίο 3, σελ. 26, αναφέρεται: Τράνακας ή Κεφαλάς από Σούλι και Μοσχόπολη. Επίσης στη σελίδα (2) αναφέρει: "χωρίον Τρανακάτων και Σγουμπάτων". Επίλεκτα μέλη της οικογένειας αυτής, ο στρατηγός Γεράσιμος Τράνακας και ο Γιάγκος Δ. Τράνακας διευθυντής Ε.Ο.Τ. Κερκύρας.

Η οικογένεια Αργυρού, παλαιά των Παξών, βυζαντινής καταγωγής. Μετά την πτώση της Κωνσταντινούπολης οι Αργυροί κατέφυγαν στην Ελλάδα απ' όπου μέρος αυτών κατέφυγε στην Ήπειρο και γύρω στο 1500 ήλθαν στους Παξούς και εγκαταστάθηκαν στην περιοχή της Λάκκας. Εκλεκτά μέλη της οικογένειας αυτής ήταν οι γιατροί Φώτιος και Παναγιώτης και νομικός και συγγραφέας Σπύρος (Ηχώ των Παξών 213-4/1991).

Η οικογένεια Όρφανου, παλαιά των Παξών, ήλθε πολύ πιθανόν από το Μεσολόγγι. Στον συμβολαιογράφο Ν. Κουβά, βιβλίο 4, σελ. 83 και έτος 1773, αναφέρεται: Όρφανος Χρήστος από Μεσολόγγι ... έγινε σκάνδαλο και στα δύο τσούρματα και λαβώθηκε. Ο δε Χιώτης, Τ. 7ος γράφει: Όρφανος Μιχαήλ, Κεφαλήν οικογ. εκ Κρήτης, μετώκησεν εις Κεφαλληνία το 1690".

Η οικογένεια Μπογδάνου είναι παλαιά των Παξών. Το επώνυμο είναι διαβαλκανικό και όχι μόνον. Μπογδανώφ και μάλιστα συγγραφέα συναντάμε και στη Ρωσία. Λέγεται ότι προέρχεται από δύο ξένες λέξεις, που στη γλώσσα μας μεταφράζονται Θεός και δώρο (Θεόδωρος). Μέλη της έμποροι, καθηγητές, συγγραφείς κ.λπ. Στο Αρχείο Κερκύρας, Μητροπολίτες Τ. 11, σελ. 159 με χρονολογία 1748, βρίσκεται έγγραφο που αναφέρει το επίθετο Παξινού ή Μπογδάνου.

Η οικογένεια Τσαγκαράκη, ήλθε στους Παξούς το 1850 από την Κρήτη. Ο γενάρχης ήταν αστυνομικός.

Η οικογένεια Μοιρισκλάβου ήλθε στο νησί περίπου το 1870. Ο γενάρχης ονομαζόταν Νικηφόρος, από τη Λευκίμμη.

Η οικογένεια Ρούσαλη, κατάγεται από το Μούρτο Ηπείρου, ήλθε στο νησί μετά το 1850.

Η οικογένεια Πετσάλη, ήλθε στο νησί το 1819 από Πάργα.

Η οικογένεια Ζούμπου, ήλθε στο νησί από το Σούλι μέσω Αγιάς Ηπείρου το 1814. Τελευταίος των Παξών ήταν ο Σπύρος Ζούμπος, φαρμακοποιός. Αξιόλογα μέλη της υπάρχουν σήμερα στην Κέρκυρα. 

Η οικογένεια Βλαχόπουλων, είναι παλαιά των Παξών, εγκαταστάθηκαν στα Βλαχοπουλάτικα Παξών. Είναι πολύ πιθανόν να έφθασαν εδώ από το Μεσολόγγι.

Στις συμβολαιογραφικές πράξεις Πετρόπουλου, αριθ. 540/1803, διαβάζουμε: "Εις το κάγκελο (γραφείο) εμού νοταρίου ενεφανίσθη ο παρών Αλέξης Βλαχόπουλος από μέρος Μεσολογγίου".

Στον συμβολαιογράφο Παξών Ν. Αντίοχο Β 3, σελ. ροε (175), αναφέρονται οι Βλαχοπουλάτες ως κτήτορες μαζί με τους Κονταράτες, του Ναού της Θεοτόκου Ελεούσας το 1693, επίσης στον συμβολαιογράφο Βασίλη Γραμματικό, σελ. 6, για την ιστόριση της Ελεούσας το 1713. Μέλη της έμποροι, κτίστες, αγρότες, ναυτικοί κ.λπ.

Η οικογένεια Κάφυρη, ήλθε στο νησί περίπου το 1820 από Πάργα (συμβολαιογράφος Βερονίκης Β 4, σελ. 21). Δήμο Κάφυρη, συναντάμε και το 1672, σε δωρεά της Υπαπαντής (Πράξεις Περτόπουλου αριθ. 46). Ο Βαγγέλης Κάφυρης χρημάτισε γραμματέας της Κοινότητας Γαΐου.

Εκτός της οικογένειας του Κόντε Μακρή, υπάρχει στο νησί και η μεγάλη οικογένεια των απλών Μακρίδων. Το επώνυμο Μακρή, βρίσκεται σ' όλη την Ελλάδα, πιθανολογείται πως ξεκίνησε από το Ναύπλιο. Ανάδειξε αξιόλογα μέλη, όπως ο Στρατηγός Κώστας, ο Συνταγματάρχης Γρηγόρης, ο Νικόλας πρόεδρος Γαΐου για πολλά χρόνια κ.λπ.

Η οικογένεια Σταμάτη Κουβαλιά, ήλθε στο νησί από Πρέβεζα το 1790. Το 1795 ανακαίνησε τον ανεμόμυλο Λεσιανίτη (συμβο-λαιογράφος Α. Ανεμογιάννης Β. 8, σελ. 6). Επίσης Κουβαλιάς Αθανάσιος και γιος του Ιωάννης, από Κεφαλλονιά (συμβολαιογράφος Κ. Μπογδάνος Β. 10, σελ. 59, έτος 1814).

Η οικογένεια Λέκκα, παλαιά των Παξών ηπειρωτικής καταγωγής. Το επώνυμο συναντάται σε όλη την Ελλάδα και ιδιαίτερα στο Κιάτο. Στους Μ. Πρωτοπαπάδες στο Αρχείο της Κέρκυρας το 1660 αναφέρεται, ως Λέκκας Αρβανίτης, Λέκκας Αμαλάτος και Λέκκας Στόγιας (σκόγιας). Στους Μ. Πρωτοπαπάδες Τ. 62, σελ. 124, αναφέρεται Κων/νος Λέκκας του Αντζουλή χωρίον Κορακάδων Κερκύρας, μοναχός με το όνομα Καλλίνικος 1775. 

Στο βιβλίο του Κώστα Μπίρη, Αρβανίτες 1997, αναφέρεται στις σελ. 183, 358 αντίστοιχα, Λέκκας (Αλέξης) Μπούας, αρχηγός σώματος καβαλλαρέων και ο στρατιώτης Λέκκας Προγόνης και Γκιών Λέκκας, όταν το 1847 αρχίζει την επανάσταση στο Κουρβέλεσι (μεταξύ Δελβίνου και Αυλώνος).

Η οικογένεια Λουπέτη, κατάγεται από τη Λευκάδα. Ο Θωμάς Λουπέτης παντρεύεται στη Λάκκα το πρώτο ήμισι του 19ου αιώνα. Απέκτησε πέντε παιδιά. Περί τα έτη 1875 - 80 έχτισε ένα μικρό εκκλησάκι, στην τοποθεσία Ράχη της Λάκκας με το όνομα Άγιο Θωμά, όπου αυτοχειροτονήθηκε μοναχός και εγκαταστάθηκε εκεί. Σήμερα η χερσόνησος ονομάζεται του Αγίου Θωμά. Διστυχώς η Μητρόπολη Κερκύρας δεν έδωσε άδεια για να γίνουν τα εγκαίνια του Ναού. Πέθανε στους Παξούς και τάφηκε στην εκκλησία του Αγίου Δημητρίου της Λάκκας.

Ο Σαλβατώρ στην σελίδα 259, στο έργο του το 1884 - 5 αναφέρει: "... Ενθα ίσταται η νέα εκκλησιά του Αγίου Θωμά μετά υπό του μεσημβριανθέμου του κυνώδους περιβαλλόμενα επίπεδα στρώματα. Το εκκλησίδιον έχει μικρόν Άγιον βήμα, χωριζομένου δια τοίχου εικονοστασίου, έχει ιερόν κυτίον και τινας σταυρούς. Όπισθεν της εκκλησίας και προς τα εκτός υπάρχει μικρά δεξαμενή με τετραγωνικόν στόμιον, μεταλοπρεπέστατον δε είναι η εντεύθεν άποψις του πορθμού της θαλάσσης".

Τα μεσηβριάνθεμα που αναφέρει ο Σαλβατώρ, είναι φυτά σαρκόφυλλα της οικογενείας των αμαράντων, πήραν το όνομα αυτό γιατί τα άνθη τους ανοίγουν το μεσημέρι και κλείνουν το βράδυ. Εμείς τα ονομάζουμε κάλια και μπούζι.

Η οικογένεια Φαναριώτη, παλαιά των Παξών ήλθε στο νησί γύρω στα 1500 από το Φανάρι της Κωνσταντινούπολης. Επίλεκτα μέλη της, ο Έπαρχος Παξών (1817 - 35) Στέφανος και ο Ταγματάρχης Χριστόφορος. Ο Διονύσιος χρημάτισε Πρόεδρος Γαΐου και αρχειοφύλαξ Παξών από το 1935 - 53.

Η οικογένεια Γραμματικού, παλαιά των Παξών, ηπειρωτικής καταγωγής, εγκαταστάθηκε στην περιοχή της Λάκκας περί το 1500. Το 1810 στην επανάσταση των παξινών κατά των Γάλλων, σκότωσαν τον πρώην καπητάνιο του νησιού Λάσκαρη Γραματικό. Έχει δώσει στο νησί αξιόλογες και σημαντικές προσωπικότητες, δασκάλους, ιερείς, γιατρούς, καθηγητές κ.λπ. Ο Φραγγίσκος Γραμματικός ήταν Δήμαρχος Λάκκας.

Η οικογένεια Λύχνου, παλαιά των Παξών, ηπειρωτικής καταγωγής. Αξιόλογα μέλη, Νικόλας Νομογεωπόνος και συγγραφέας και ο βουλευτής - συγγραφέας Γεράσιμος.

Η οικογένεια Δένδια, παλαιά των Παξών ηπειρωτικής καταγωγής, εγκαταστάθηκε στην περιοχή του Λογγού. Αξιόλογα μέλη της πολλά. Ο Μιχαήλ Δένδιας υπήρξε άριστος νομικός και καθηγητής πανεπιστημίου Αθηνών. 

Η οικογένεια Απέργη, παλαιά των Παξών εγκαταστάθηκαν στον σημερινό οικισμό, Απεργάτικα. Λέγεται ότι έφθασαν εδώ από την Τήνο. Στην Τήνο ασχολούντο με δευτερεύουσες εργασίες κτίζοντας τα άπεργα (βάσεις) των μνημείων ή οικοδομών, δηλ. απείχαν από το έργο, εξ ου και Απέργης. 

Η οικογένεια Λιναρά, παλαιά, αξιόλογο μέλος ο ήρωας Γεώργιος Λιναράς. 

Η οικογένεια Κόκκινου ήλθε στο νησί από την Στερεά Ελλάδα ή από τ' άλλα νησιά της Επτανήσου. Στο Αρχείο Κερκύρας Μ. Πρωτοπαπάδες Τ. 6, Β. 8, σελ. 33, αναφέρεται "Κόκκινος από χωριό Ζαγοράς Ρούμελης μαρινέρης (ναύτης) εις το χοντρό κάτεργο (μεγάλο πολεμικό πλοίο) του εξοχοτάτου αυθέντη Φελλεγαλεάτζε 1683". Στο συμβολαιογράφο Σ. Κουβά, Β. 2, σελ. 185, Ιουλίου 6, 1739, ο Πιέρος Κόκκινος του Νικολάου και αδελφός του Τζουγάνης ανέγειραν το Ναό του Αγίου Σπυρίδωνος.

Η οικογένεια Μάστορα, παλαιά των Παξών, ηπειρωτικής καταγωγής, απέκτησε αξιόλογα μέλη. Ο Επίσκοπος Αμυκλών Ιωακείμ ο Μάστορας (1696 - 1774), έχει μια ενδιαφέρουσα ιστορία (βλέπε βιογραφία του).

Η οικογένεια Μητσιάλη, παλαιά των Παξών, εγκαταστάθηκαν στα Μαγαζιά των Παξών, όπου διακρίθηκαν ως οικοδόμοι, δικηγόροι, γιατροί, πολιτευτές κ.λπ. Αξιόλογη επίσης υπήρξε η γιατρός Μάσιγγα επί 50 χρόνια γιατρός στο νησί. 

Στις συμβολαιογραφικές πράξεις του Πετρόπουλου, αναφέρεται παπάς Μαρκαντώνιος Μιτσιάλης το 1659. Ο Μητσιάλης Ντάτσουλος, μετέφρασε από τα γερμανικά το έργο του Σαλβατώρ. Ο Χαράλαμπος (Μίτσιελ) δημοσιογράφος, εκδότης της εφημερίδας "Παξοί", κατόρθωσε επί 36 χρόνια να κυκλοφορήσει στο νησί η εφημερίδα αυτή, η οποία σήμερα αποτελεί ανεξάντλητη πηγή πληροφοριών και έρευνας. Κυκλοφόρησε από το 1925 - 1940 και 1948 - 1969.

Στοιχεία για το επώνυμο Μητσιάλη είναι στην εφημερίδα "Παξοί 49/1952".

Η οικογένεια Ζενεμπίση, παλαιά των Παξών, αλβανικής καταγωγής. Εκλεκτό μέλος της ο πρόξενος και ποιητής Ηλίας Ζενεμπίσης. 

Η οικογένεια Μπόϊκου, παλαιά των Παξών, εκλεκτά μέλη, ο ιερομόναχος Χρύσανθος Μπόϊκος, ο γιατρός Χαράλαμπος και ο Λυκειάρχης Παξών, Σταματέλος.

Η οικογένεια Ζέρνου, παλαιά των Παξών, ηπειρωτικής καταγωγής. Πολύ πιθανό να ξεκίνησε από την Οδυσσό.

Η οικογένεια Κάγκα, παλαιά των Παξών. Αξιόλογα μέλη της ο νομικός Νικόλαος και ο φαρμακοποιός και πολιτευτής Παναγιώτης. Στον συμβολαιογράφο Ανασ. Μάστορα, Β. 6, σελ. 47 το 1791 ο Στέφανος και Λουκάς Κάγκας ενοίκιασαν από το λοχαγό Αντώνη Νίνα το νησί των Αντιπάξων αντί 29 βενέτικων χρυσών τζικινιών.

Η οικογένεια Καλοδίκη, παλαιά των Παξών. Εκλεκτό μέλος, ο Περικλής Καλοδίκης καθηγητής φιλολογίας και συγγραφέας.

Η οικογένεια Γούλιου, παλαιά των Παξών. Εκλεκτά μέλη, ο Μίμης Διευθυντής ΑΤΕ και ο Χριστόδουλος μηχανικός ΔΕΗ.

Η οικογένεια Κρητικού, ήλθε στους Παξούς από Πάργα το 1818. Μάλλον κρητικής καταγωγής. Το 1819 συναντάμε τον Ιωάννη Κουρογιάννη ή Κρητικό. Αξιόλογα μέλη της ο γιατρός καθηγητής Σπύρος και Παναγιώτης οικονομικός παράγων του νησιού για πολλά χρόνια.

Η οικογένεια Ρωμάνου, παλαιά των Παξών. Εκλεκτό μέλος της ο ανώτερος αξιωματικός της αστυνομίας Σταμάτης. Χρημάτισε Πρόεδρος της Ένωσης των Παξών και κυκλοφόρησε το 1972 την εφημερίδα "Ηχώ των Παξών" που συνεχίζεται μέχρι σήμερα.

Η οικογένεια Κόνταρη, παλαιά των Παξών, υπάρχουν υποψίες ότι κατάγεται από την Κρήτη. Μετά την πτώση της Κρήτης το 1669 εγκαταστάθηκαν στα Επτάνησα. Αξιόλογα μέλη της ο δάσκαλος Δημήτρης και ο αξιωματικός, ήρωας του πολέμου του 1912, Μανώλης.

Η οικογένεια Κουβά, ηπειρωτικής καταγωγής. Γιατροί, νομικοί, ιερείς, έμποροι κ.λπ.

Η οικογένεια Κατσίμη, παλαιά των Παξών, με αξιόλογες προσωπικότητες, έμποροι, δημοσιογράφοι κ.λπ. Στο συμβολαιογράφο Γ. Κοντάρη, β.2, σελ. 129, αναφέρεται 1 Σεπτεμ-βρίου 1783... όσοι βρέθηκαν βαρόντες τες μόστρες σε όλα τα πόστα του νησιού, δια νέον καπιτάνο τον Σπύρο Κατσίμη, επειδή και ο πάπος του και πατέρας του εσερβίρανε τον πρίγκιπα σε όλη τους τη ζωή.

Οικογένεια Αντιόχου, παλαιά των Παξών, προέρχονται από την Κωνσταντινούπολη. Έχει δώσει στο νησί αξιόλογες προσωπικότητες. Ιερείς, καθηγητές, παλαιστές κ.λπ.

Οικογένεια Δαλιέτου, μάλλον Ηπειρωτικής καταγωγής. Οι αδελφοί Δαλιέτου, εδημιούργησαν στις αρχές του προηγούμενου αιώνα, το εργοστασιακό συγκρότημα στην Κέρκυρα, επεξεργασίας σίτου, παραγωγής αλεύρου και ζυμαρικών. Δυστυχώς το 1980 έπαψε να λειτουργεί.

Η οικογένεια Γριμάνη, ιταλικής καταγωγής. Ο Νικόλαος χρημάτισε γραμματέας της Κοινότητας Γαΐου - Παξών.

Η οικογένεια Βερονίκη, παλαιά των Παξών ηπειρωτικής καταγωγής. Μέλη της ιερείς, συμβολαιογράφοι κ.λπ.

Η οικογένεια Σοφού, παλαιά των Παξών. Ο Γιώργης Σοφός, για πολλά χρόνια φαρμακοτρίφτης και νοσοκόμος Παξών.

Η οικογένεια Παπαδάτου, μάλλον ήλθαν στο νησί από την Κεφαλλονιά τον 17ο αιώνα. Ο Ευστάθιος Παπαδάτος χρημάτισε το 1717-1766 δημόσιος συμβολαιογράφος Παξών.

Η οικογένεια Γεωργίου Λουρόπουλου, ήλθε στο νησί το 1792 από Πρέβεζα. Έμπορος και αρχηγός της φιλικής εταιρείας των Παξών. Μετά το 1850 η οικογένεια αναχώρησε για Πρέβεζα (C.Ι. 514/1861) και (Παξινά Ιστορικά Μελετήματα 2000).

Η οικογένεια Καρούζου ή Καρούσου. Εμφανίζεται στην Κεφαλλονιά το 1600, έχει την καταγωγή της από τη Μεσήνη της Σικελίας. Ο Φωκίων Καρούσος έμπορος και πλοιοκτήτης, παντρεύεται στους Παξούς με την Αντωνία Μπογδάνου (1834 - 1886) και (Ηχώ των Παξών 137/1988) και συγκαταλέγεται στην τάξη των ευγενών (C.Ι. 43/1844 και λίμπρο ντ' όρο Κατσαρού Τ. 3, σελ. 97). Στην εφημερίδα C.Ι. 56/1853, αναφέρεται ως Κόμης Καρούσος. Πέθανε και ετάφη στους Παξούς, στην εκκλησία των Αγίων Αποστόλων Γαΐου το 1877. Η σύζυγός του Αντωνία άφησε την περιουσία της στην Κοινότητα Γαΐου Παξών.

Ο Π. Χιώτης Τ. 7ος, γράφει: "Καρούσος Θεόδωρος, γεννήθηκε το 1803, ειδήμων πολλών γλωσσών και αυτοδίδακτος. Επεδόθη εις την πλατωνικήν φιλοσοφίαν. Διωρίσθη διευθυντής Λυκείου Παξών και εθαυμάσθη δια το ευμέθοδον της διδασκαλίας. Εξελέχθη βουλευτής της 13 Βουλής και διεφώνει προς τους άλλους ριζοσπάστες. Αγαθός, ενάρετος, απέθανε το 1876".

Σας γνωρίζω επίσης ότι ο Φωκίων αναφέρεται στον κατάλογο των εκλεκτόρων Παξών (C.Ι. 63/1850) και το 1852 είναι μεταξύ των τριών επιτρόπων των Παξών (C.Ι. 38/1852, σελ. 7).

Η οικογένεια Γιαννούλη, προέρχεται από τον Ανεμογιάννη ή Γιαννούλη. Από το 1798 επικράτησε το Γιαννούλης. Στους Μ. Πρωτοπαπάδες στο Αρχείο της Κέρκυρας Τ. 2, αναφέρεται το 1650, γάμος του Αποστόλη Γιαννούλη με τη Ρόδω Γαζή.

Στο συμβολαιογράφο Παξών Ν. Κουβά β. 10, σελ. 45 και έτος 1787, αναφέρεται Σπύρος Ανεμογιάννης του καπιτάν Γιαννάκη, λεγόμενος Γιαννούλη και στον κατάλογο των ψηφοφόρων που παρακάτω παραθέτουμε του 1821, αναφέρεται, Παναγιώτης Ανεμογιάννης ποτέ Σπύρου Γιαννούλη.

Η οικογένεια Μουλώνη, ηπειρωτικής καταγωγής τη συναντάμε στις συμβοαλαιογραφικές πράξεις του Πετρόπουλου αριθ. 36, 38 και έτος 1663 - 4, ως Μίχος Μουλώνης και Δήμος Καλοδίκης λεγόμενος Μουλώνης. Επίσης στον συμβολαιογράφο Γ. Κόνταρη Β. 4, σελ. 210 και έτη 1744 ως Φραντζέσκος Μουλώνης.

Η οικογένεια Μηλιώτη, παλαιά των Παξών, πολύ πιθανόν να ήλθε από τη Μήλο. Μηλιώτης Αντώνης, Πέτρος, Σταματέλος αδελφοί, συναντάμε στις συμβολαιογραφικές πράξεις του Πετρόπουλου αριθ. 4, 5, 32 και 36, έτη 1657, 1663.

Η οικογένεια Κουρνιάχτη, ίσως ηπειρωτικής καταγωγής. Το επώνυμο αυτό σήμερα δεν υπάρχει στους Παξούς. Στον συμβολαιογράφο Παξών Σ. Κουβά Β. 4, σελ. 86-7 και έτος 1772, αναφέρεται: Ο Σταμάτης Κουρνιάχτης, για να γίνει μοναστήρι στο νησί του Αγίου Νικολάου, αφιερώνει όλα τα χωράφια του και την εκκλησία του Αγ. Ιωάννου για μετόχι και βάζει αδελφούς και κτήτορας τον ςιορ Καπιτάν Αθανάση Βελιανίτη του Καπιτάν Μίχου και συγχρόνως υπόσχεται να κεραμώσει την άνωθεν εκκλησία. Στους Μ. Πρωτοπαπάδες Τ. 14, σελ. 478, αναφέρεται: Κουρνιάχτης από Κρήτη.

Από έρευνα στα Αρχεία της Κέρκυρας και των Παξών, καθώς επίσης από τις νοταρικές πράξεις του Πετρόπουλου, από τα βιβλία του συγγραφέα Χαρίλαου Κόλλα, τα ληξιαρχικά βιβλία των Μ. Πρωτοπαπάδων και των παξινών ιερέων, διαπιστώσαμε, ότι τα παλαιότερα επίθετα των παξινών είναι:

Αντίοχος, Αγγουράκης, Ανεμογιάννης, Απέργης, Αργυρός, Αρβανιτάκης, Αρώνης, Βερονίκης, Βελιανίτης, Βλαχόπουλος, Βασιλάς, Γραμματικός, Γριμάνης, Γούλιος, Δένδιας, Ζενεμπίσης, Ζέρνος, Κουβάς, Καλοδίκης, Κάγκας, Κανονάς, Κατσίμης, Κόκκινος, Κόνταρης, Κουρνιάχτης, Καλογήρης, Λαγάτορας, Λύχνος, Λέκκας, Λοίσιος, Μάνεσης, Μπόϊκος, Μάστορας, Μηλιώτης, Μιτσιάλης, Μουλώνης, Μπάστας, Μπογδάνος, Ντούμας, Όρφανος, Παπαδάτος, Ρωμάνος, Σαρακηνός, Στανέλος, Σοφός, Φάντος, Τράνακας και Φαναριώτης.