ΜΗΠΩΣ ΕΙΜΑΣΤΕ ΒΑΡΒΑΡΟΙ; του Θάνου Αντωνέλου

Αξιοσημείωτο και προσωπικά για τον εαυτό μου,πρωτόγνωρο. 
Για μια μικρή κοινωνία των 30.000 και κάτι ψιλά. Μια χούφτα άνθρωποι....
Ανθρωπιά,συναδελφοσύνη και να προσπαθούμε κάτι να κάνουμε ΟΛΟΙ μαζί,φαντάζει κάτι το πάρα πολύ δύσκολο...
"Αργησε το πολεμικό!"
"Ηρθε,ε και?"
"Υπερβολές..."
"Μόνο ένα?"
Ηρθε η ΕΜΑΚ,προληπτικά το 1ο βραδυ,φέραμε την καταστροφή.
Αν δεν ερχόταν..."Μα,γιατί Θεέ μου δεν ήρθε?"
Ηρθε καράβι άμεσα.
"Μικρό".
Εκατσε και περίμενε να αντικατασταθεί από μεγαλύτερο.
"Επρεπε να μείνει και το πρώτο"
"Γιατί όχι,μπροστά απο το Ληξούρι?"
(Οπου το μικρό,πιτσιρίκι μπροστά τους "Κεφαλονια",δεν μπορεί καν,απ' έξω από το λιμάνι,λόγω του βυθίσματος του....)
Τσακωμοί στο Νοσοκομείο μπροστά,λες και ο καθένας ήθελε να φέρει το σεισμό ή δεν θέλει να βοηθήσει κιόλας(!)....
Αντί να μαζευτούμε ΟΛΟΙ μαζί να βοηθήσουμε και μετά να "τσακωθούμε οι ...πολιτικές παρέες",προσπαθούμε να βρούμε με κόπο τι δεν μας αρέσει,αν θα μπορούσαμε καλύτερα ή τι δεν κάναμε!
Και η βουλευτίνα του Νομού,ενεργεί σαν βουλευτης του Τσίπρα και όχι του Νησιού και του Κόσμου,όπου βγάζει ανακοίνωση μόνο με τα στελέχη του Συριζα(!),σαν να είναι αντιπολίτευση κανονικά....
Ρε! Να τα βρούμε όλοι μαζί επιτέλους,για λίγες μέρες έστω μόνο,να βοηθήσουμε ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ και μετά να τα ....ξανασπάσουμε?
Γίνεται όλοι μαζί,χωρίς γκρίνια επιτέλους?
Ή γινόμαστε Βάρβαροι,τελικά

όρσε κανάγιες!
η φωτό κ ο υπότιτλος είναι της σύνταξης του ιστολογίου

...