ΑΝ ΔΕΝ ΒΡΕΙΣ... του Αντώνη Νηφόρου

'' Αν δεν βρεις τ'αυγά μου, φάε τα σκατά μου''

-Αυτό λέγεται για τσου αχινιούς, πως αν δηλαδή δεν είναι αυγομένοι δεν πρόκειται να γοδέρεις τίποτσι.
-Το ίδιο ισχύει και για την ζωή μας,ψάχνουμε δηλαδή με προσοχή να βρούμε ό,τι έχει ουσία,δεν είναι δηλαδή ''φαίνεσθαι'' απλώς!
Αν δεν μπορέσουμε να καταλάβουμε τον φίλο μας, τον σύντροφο μας, χάσαμε δυστυχώς!

ΠΑΝΗΓΥΡΙ ΔΙΩΤΙΣΣΑΣ ΚΕΦΑΛΛΗΝΙΑΣ

Η...ΝΑΥΜΑΧΙΑ ΤΩΝ ΑΧΙΝΙΩΝ!!!

Ενα απλό κείμενο μια συνταγή,εκ πρώτης όψεως αθώα,ξεκίνησε μια ναυμαχία
στσου Κουρτσουλάρους με εμπλεκόμενα...μπατέλα τρία παρακαλώ!
Το ένα προέρχεται από το Βαθύ-στο Θιάκι καλέ εννοώ- το άλλο ξεκίνησε από την Αγία Μαύρα
-την Λευκάδα ντε!- και το τρίτο που ήρθε όλο ορμή και νεύρο,ήταν από τον Κάλαμο!
Ο Γιώργος ο Λευκαδίτης ήρθε με τσι ωραίες παρατηρήσεις του για την ''αχινοσαλάτα'' του
Τηλέμαχου και ο Καλαμησάνος ο Αντώνης ξεκίνησε και δεν τέλειωνε...

Και ο Γιώργος και ο Αντώνης ανοίξανε έναν κόσμο στα μάτια μου, που δεν υποπτευόμουνα
καν ότι υπήρχε,ότι υπάρχει θέλω να πω!  και μάλιστα από νέους ανθρώπους.

όσοι νογάνε να τόνε φάνε,τόνε τρώνε με λίγο λάδι,λεμόνι και με τη ίδια τη θάλασσα που μοσκοβολάει ιώδιο μέσα στο καύκαλο και όχι σε μπολάκια το καθάρισμά του γιένεται με ένα περούνι ανάποδα και όχι με πλύσιμο γιατί τότες φεύγει η μυρουδιά τση θάλασσας την οποία ενώ τσι καθαρίζεις τη φυλάς μεσ'ένα αγγειό , αλλιώτικα δεν ντο φχαριστιέσαι!

Αυτά πρόσθεσε ο Αντώνης και μάλιστα είπε ένα ωραίο:
πρόκειται,λέει,για ιερή λιχουδιά, και η παροιμία λέει:  ''αν δεν βρείς τ'αυγά μου φάε τα σκατά μου,για τσι μέρες ή τσι μεριές που δεν είναι αυγομένοι και πας και τσι βγάλεις''

Συνέχισε μετά ο Γιώργος ο Ζαβιτσάνος ο πολύ καλός φίλος από την Λευκάδα:
''Κατ'αρχήν δεν λέονται αχινοί, έτσι τσου λένε οι απεκιάθε και οι πρωτευουσιάνοι.
Το όνομα είναι αχινιός!
 Και τρώγονται και οι μπλε και οι κίτρινοι και όσοι έχουνε αθίκια.Οι άλλοι είναι καλόεροι,ή γριβαχινιοί ή γαλαριοί.
Α! ο Γιώργος πρόσθεσε κλείνοντας και κάτι άλλο:''Το δόντι του το ρουφάς''

Και ο Αντώνης συνέχισε..ακάθεκτος:
όχι μόνον αθίκια,αλλά και καουροφαώματα και πετραδάκια και οποιοδήποτε αντικείμενο είναι απάνου τους,τσι κάνουνε να ξεχωρίζουνε απ'τσι καλοέρους τσ'άρσενικούς δηλαδή,οι οποίοι έχουνε κατάμαυρα πιο μακρουλά αγκάθια και δεν έχουν αποχρώσεις σα τζι θηλυκούς.
Εκειός πούχει δαιμονοποιηθεί είναι ο αχινιός ο ''ζέβρος'' που τόνε σκένουνται και ντε τονε τρώνε,είναι ο καλύτερος με θερία αυγά πιό κίτρινα όχι τόσο κόκκινα σαν ντουν αλλουνώνε ,κοντά αγκάθια,και δε σε αγκελώνουνε άμα το ανοίεις.
Οι γαλάριοι είναι εξίσου νόστιμοι και λίγο πιό γλυκοί!
Το δόντι έχει ούλο το ζουμί με το ιώδιο μέσα το φρέσκο και μοσκοβολάει.Το δόντι το γοδέρουνε οι νοικοκυράδες όταν τ'ανοίουνε για να τα φκιάξουνε!

ΑΧΙΝΟΣΑΛΑΤΑ

Υλικά 

30 αχινούς

3 κουτ. σούπας ελαιόλαδο

2 κουτ. σούπας χυμό λεμόνι

Εκτέλεση

Αφού μαζέψουμε αχινούς, μόνο θηλυκούς που έχουν κοκκινωπό ή μωβ χρώμα, τους πλένουμε πολύ καλά να φύγει η άμμος που μπορεί να έχουν τους ανοίγουμε με το ειδικό εργαλείο η αν δεν το έχουμε τους ανοίγουμε βάζοντας ένα πιρούνι η ένα μαχαίρι στο κέντρο και γυρίζοντάς το κυκλικά σαν να είναι ανοικτήρι αφαιρούμε τα εντόσθια τους.

Στη συνέχεια με ένα κουταλάκι αφαιρούμε τα αυγά τους και τα βάζουμε σε ένα μπολ. Προσθέτουμε ελαιόλαδο, αρκετό λεμόνι και ανακατεύουμε ελαφρά.

Οι αχινοί συνήθως μαζεύονται με το γέμισμα του φεγγαριού γιατί τότε έχουν περισσότερα αυγά και ναθυμάστε ότι δεν είναι όλοι φαγώσιμοι.

ΤΗΛΕΜΑΧΟΣ ΚΑΡΑΒΙΑΣ

πηγή:http://cheftelemachus.blogspot.gr/

σημ.σύνταξης επτανήσου πολιτείας: ο φίλος Καλαμησιάνος(από τον Κάλαμο δηλαδή) Αντώνης,σχολίασε τα εξής  ''όσοι νογάνε να τόνε φάνε,τόνε τρώνε με λίγο λάδι,λεμόνι και με τη ίδια τη θάλασσα που μοσκοβολάει ιώδιο μέσα στο καύκαλο και όχι σε μπολάκια το καθάρισμά του γιένεται με ένα περούνι ανάποδα και όχι με πλύσιμο γιατί τότες φεύγει η μυρουδιά τση θάλασσας την οποία ενώ τσι καθαρίζεις τη φυλάς μεσ'ένα αγγειό , αλλιώτικα δεν ντο φχαριστιέσαι!

Η ΚΑΚΟΠΟΙΗΣΗ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΣΗΜΑΙΑΣ

Αν έκαμε κάποιος άλλος αυτό το έγκλημα,γιατί περί εγκλήματος πρόκειται,
τι θα έλεγαν οι γνωστοί ελλαδίτες ελληναράδες δεν θα περιγραφόταν!
Το φαντάζεστε πιστεύω!
Τώρα που κακοποίησαν αυτοί την ελληνική σημαία,έχουν βγάλει τον σκασμό και λένε ανόητες δικαιολογίες!
Η σημαία κύριοι, της Πατρίδας μας,δεν είναι αυτό το πράγμα που φτιάξατε για την εθνική 
ποδοσφαίρου!
Για σκεφτείτε να την έβαζαν στον ιστό έτσι;
Αλλά όταν κάνετε εσείς αυτές τις αηδίες,σφυρίζετε...αδιάφορα!
Αν το έκαμε κάποιος άλλος,θα τον λέγατε ανθέλληνα και χίλιες δυό άλλες βλακείες!

η ελληνική; βλακεία

ΤΟ ΣΩΣΤΟ ΕΘΝΙΚΟ ΜΑΣ  ΕΜΒΛΗΜΑ!!!

Ο θαλασσοδαρμένος πύργος των αρχόντων

Η οικογένεια Δομενεγίνη είναι μία από τις επιφανέστερες της αλλοτινής Ζακύνθου από την Ενετοκρατία έως τις αρχές του 20ού αιώνα η οποία έλκει την καταγωγή της από την πόλη των Δόγηδων, κατά οικογενειακή παράδοση από το δούκα Δομένικο Σύλβιο, ο οποίος το 1069, μετά από πρόσκληση του αυτοκράτορα του Βυζαντίου, συνέτριψε τους Νορμανδούς που πολιορκούσαν το Δυρράχιο.
Μέλη της οικογένειας διακρίθηκαν, το 16ο και 17ο αιώνα, σε διάφορες μάχες εναντίον των Τούρκων στην Κρήτη, ενώ ήταν γνωστή η αγάπη τους για την ελευθερία.
Γενάρχης του κλάδου της Ζακύνθου ήταν ο Βαλεντίνος Δομενεγίνης, ο οποίος κατέφυγε στο νησί, μετά την πολιορκία και την κατάληψη της πόλης των Χανίων από τους Τούρκους, το 1669.
Η οικογένεια γράφτηκε στο libro d’oro το 1741, αντί της εκλιπούσης Κοντονή, και αμείφθηκε με πολλά προνόμια.
Η έπαυλη της οικογένειας Δομενεγίνη χτίστηκε το στα μέσα περίπου του 16ου αιώνα, δίπλα στη θάλασσα, στο Αργάσι, λίγο πριν από το πόρτο Νταβία, και είχε τη μορφή πύργου με πολεμίστρες, για την άμυνα των αρχόντων και των αγροτών από τις επιθέσεις των πειρατών.

Η ιστορία του πύργου Δομενεγίνη
Η αρχική έπαυλη Δομενεγίνη, επί Ενετών, μεταμορφώθηκε σε ένα αρχοντικό αμύθητου πλούτου, έργων τέχνης και πολυτελών επίπλων, ενώ έχουν αφήσει εποχή οι πολιτικές και κοινωνικές συγκεντρώσεις της άρχουσας τάξης του νησιού, που γίνονταν εδώ.
Επί Αγγλοκρατίας, δίνονταν στα πλούσια σαλόνια του αρχοντικού οι δεξιώσεις και οι βεγγέρες της κοσμικής κοινωνικής ζωής των ευγενών.
Η οικογένεια Δομενεγίνη φιλοξενούσε στην έπαυλή της, επί αιώνες, άρχοντες που έμεναν γοητευμένοι από την απαράμιλλη ομορφιά του περιβάλλοντος χώρου της βίλλας, η οποία απείχε μόλις λίγα βήματα από τη θάλασσα.
Το αρχοντικό άλλαξε πολλές φορές αρχιτεκτονική μορφή, λόγω των συνεχών σεισμών, αλλά η οικογένεια το οικοδομούσε ξανά, όχι επειδή βρισκόταν σε ένα ειδυλλιακό τοπίο, αλλά γιατί ο πύργος αυτός αποτελούσε το «νεύρο» και τη φήμη τής κοινωνικοπολιτικής της δύναμης.
Εδώ βρήκε προστασία και άσυλο ο Ούγος Φώσκολος, στην παιδική του ηλικία, μετά από το την προσπάθειά του να σπάσει την πόρτα του Γέτου, την άνοιξη του 1785.
Εδώ φιλοξενήθηκε πολλές φορές ο Διονύσιος Σολωμός και λέγεται ότι εδώ αυτοσχεδίασε το γνωστό τετράστιχό του:

Δεν ακούεται ούτ’ ένα κύμα
Εις την έρημη ακρογιαλιά
Λες και η θάλασσα κοιμάται
Μες στης γης την αγκαλιά.

Ξαφνικά, όμως κάτι συνέβη και ο πύργος βυθίστηκε στη σιωπή, ανεπάντεχα και ανεξήγητα. Τι ήταν αυτό που σταμάτησε τον τροχό της μακραίωνης αρχοντικής ζωής του πύργου; Η Επανάσταση του 1821 και η αταλάντευτη αγωνιστικότητα της οικογένειας Δομενεγίνη, που θυσιάστηκε, κυριολεκτικά, σε κάθε κρίσιμη και ιστορική στιγμή, στο βωμό της ανεξαρτησίας του ελληνικού έθνους, όπως ο Ναθαναήλ Δομενεγίνης, ο όποιος συμμετείχε στην επανάσταση των Ηπειρωτών, αιχμαλωτίστηκε στο Πέττα και βρήκε μαρτυρικό θάνατο από τους Τούρκους.
Μετά τους σεισμούς του 1820, η οικογένεια δεν επισκεύασε τις ζημιές του πύργου. Ήταν η πρώτη φορά, ύστερα από πολλά χρόνια, που δεν ασχολήθηκε με τον πύργο, ενώ, τον επόμενο χρόνο, μετέφερε στα αρχοντικά της στην πόλη ό,τι υπήρχε στον πύργο, προφασιζόμενη εποχικές οικονομικές δυσκολίες για την επιδιόρθωση των ζημιών.
Η αιτία, όμως, είναι αλλού: Η τοπική Εφορεία της Φιλικής Εταιρείας έκρινε ότι ο πύργος έπρεπε να ερημωθεί και να αφεθεί εγκαταλελειμμένος, ώστε να χρησιμεύσει σαν μυστικός τόπος συνεδριάσεων συνεδριάσεων, συγκέντρωσης πολεμοφοδίων και τροφίμων, καθώς και ζακυνθινών εθελοντών αγωνιστών που μεταφέρονταν, με απόλυτη μυστικότητα, στην επαναστατημένη Πελοπόννησο, δεδομένου ότι η Αγγλική Προστασία δεν επιθυμούσε εμπλοκή των Επτανησίων στον ελληνικό αγώνα.
Η οικογένεια Δομενεγίνη αποδέχτηκε το σχέδιο των Φιλικών και αφιερώθηκε στην ενίσχυση της Επανάστασης με κάθε τρόπο.
Όμως, οι αγωνιστές, επιθυμώντας να απομακρύνουν από τον πύργο κάθε περίεργο περαστικό, δημιούργησαν, έντεχνα και πανέξυπνα, το μύθο του στοιχειωμένου έρημου πύργου. Μάζευαν καλάθια με πέτρες και τις πετούσαν στους περαστικούς, οι οποίοι εξαφανίζονταν τρέχοντας, τρομοκρατημένοι από τα «πονηρά πνεύματα».
Με αυτό τον τρόπο, ο «διαολόπυργος», με τα φαντάσματά του, προστάτευε, αποτελεσματικά, κρίσιμες εθνικές συνεδριάσεις και αποστολές.
Από τον πύργο του Δομενεγίνη έφυγε, στις 16 Ιανουαρίου 1821, με καΐκι, για τη Μάνη ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης, προκειμένου να ξεκινήσει τον αγώνα για την ελευθερία της Ελλάδας.
Ο πύργος στεκόταν ερειπωμένος σχεδόν ενάμισι αιώνα, με μοναδική συντροφιά του το εκκλησάκι του Αγίου Θεοδοσίου και τα κύματα.
Τη δεκαετία του ’90 αποκαταστάθηκε στην αρχική του μορφή, με τη φροντίδα της Διευθύντριας του Μουσείου Ζακύνθου Ζωής Μυλωνά

Βιβλιογραφία
Λεωνίδα Ζώη, Λεξικόν Ιστορικόν και Λαογραφικόν της Ζακύνθου, έκδοση του Μουσείου Σολωμού και του «Τρίμορφου», 2011.
Ντίνος Κονόμος, Ζάκυνθος – Πεντακόσια χρόνια, Ύπαιθρος Χώρα. Αθήνα, 1979.

πηγή:http://imerazante.gr/

Χρόνια αιώνια, Μαννούλα.του Γιώργη Δρυμωνιάτη (Κύθηρα)

Ξέρεις εσύ

Ξέρεις εσύ που τα μάτια σου 
πηγάζανε τον τρυφερό ποταμό της χαράς
‘κείνη την ώρα που μ’ έκοψαν από σένα
και μ’ έριξαν στο στήθος σου
να βυζάξω τις πρώτες σταγόνες ζωής,
κείνη την ώρα που συ μεθυσμένη
μοσχομύρισες το μέλλον επάνω μου.

Ξέρεις εσύ που ο ιδρώτας σου έτρεχε,
χείμαρρος στη φτωχή μας πορεία
και δροσοπότιζε τις ρίζες μου μ’ όνειρα,
εσύ, η αγράμματη σοφή
που στο προσκέφαλό μου κάθε βράδυ
μου ψιθύριζες την επωδό του πόθου σου.
«Τα γράμματα παιδί μου θα μας σώσουνε.»

Ξέρεις εσύ που η ψυχή σου αιμορραγούσε
οκτώ μερόνυχτα ακατάπαυστα,
όταν με άρπαξε η ξενιτιά από το σπίτι μας
κι ο ποταμός του πόνου έρρεε
πλέον στην καρδιά σου . Ήξερες καλά εσύ
πως το πουλάκι σου πέταξε
προς την έρημο της πόλης
και για ποιον θα κλαίς από χαρά,
για ποιον θα ιδρώνεις από κόπο;

Εκεί που είσαι, ξέρεις καλά εσύ.
Έλα κι απόψε που ανάγκη έχω
φαρμάκων από αγάπη καμωμένων,
έλα και χάιδεψε μου το κεφάλι
κι, όπως τότε, πες μου
με τα μάτια και το χνώτο σου:
«Ναι , σε λατρεύω γιόκα μου,
σαν Ήλιο σε λατρεύω…»

Έλα κρυφά απ’ το Θεό, έλα απόψε που πονώ
και που αγάπης αίμα έχω χρεία.
Δεν σου ζητώ ν’ αναστηθείς.
Να μ’ αναστήσεις σού ζητώ,
ξέρεις εσύ, μαννούλα……

γ.π.κ-δρ.
Από την ΕΦΤΑΖΥΜΟΣ ΨΥΧΗ ΔΙΠΥΡΩΜΕΝΗ

ΕΙΠΕ ΚΑΠΟΤΕ Ο ΜΙΚΕΛΗΣ ΑΒΛΙΧΟΣ...

Κάποτε ο Άβλιχος ήταν ακουσίως ένορκος του κακουργιοδικείου Αργοστολίου. Ο Πρόεδρος του Δικαστηρίου επέπληξε τους κατηγορουμένους με γλώσσα πολύ τσουχτερή.
 Ο Άβλιχος αγανάκτησε, σηκώθηκε από τη θέση του και απαντά στο Πρόεδρο:
« κ. Πρόεδρε, να προσέχετε! διότι η θέσις των κατηγορουμένων είναι ανωτέρα της ιδικής σας, επειδή εις την θέσιν εκείνην εκάθησε ο Σωκράτης και ο Χριστός, εις δε την ιδικήν σας ο Άννας και ο Καϊάφας. Και εάν ο μύλος δεν έχει αλέσματα, δεν δουλεύει ».
Στην ώρα δε της αποφάσεως είπε στους ενόρκους:
«Ορίστε κ. ένορκοι ορίστε, οι κλέφτες να κρίνουμε τους κλεμμένους»

Μου αρέσει!

Η ΖΑΚΥΝΘΟΣ ''ΑΝΤΙΣΤΕΚΕΤΑΙ'' ΣΤΟΥΣ ΒΕΝΕΤΟΥΣ

Μια πολύ ενδιαφέρουσα ιστορία με προεκτάσεις αναπτύσσεται στο Ιστορικό και Λαογραφικό Λεξικό του Λεωνίδα Ζώη.
Προστάτης λοιπόν του νησιού επί Βενετών ήταν ο Αγιος Ιωάννης ο Πρόδρομος.
Η εκκλησία του,είχε χτιστεί στο φρούριο, ή επί Καρόλου Β' Τόκκου ή από την κόρη του Λεονάρδου Β' Τόκκου, Κλεώπα Κοψιδά.
Γύρω στα 1603 αναγορεύεται προστάτης του νησιού από τους Βενετούς!
Μέχρι εδώ καλά πάνε τα πράγματα.
Ομως μετά από 100 χρόνια,δηλαδή το 1703,ανακηρύσσεται ως Αγιος-Προστάτης από το Οικουμενικό Πατριαρχείο, ο Αγιος Διονύσιος.
Αλλά το βασικότερο ήταν, ότι ''ανακηρύχτηκε'' ως Αγιος στην Ζακυνθινή ψυχή!
Η Βενετική Κυβέρνηση ουδέποτε τον αναγνώρισε καθότι είχε αγιοποιηθεί μετά το σχίσμα,
και εξακολουθούσε να αναγνωρίζει-αντίθετα με το λαϊκό αίσθημα-τον Αγιο Ιωάννη τον Πρόδρομο.

Νικ.Καλλέργη
(Παναγία Αρσενιώτισσα του Τσουρούφλη)

ΠΑΙΔΙΚΑ ΛΑΪΚΑ ΑΣΜΑΤΑ της Ελένης Χάρου

Στα δημοτικά τραγούδια μας σπουδαία και αξιοπρόσεχτη συλλογή είναι τα παιδικά, τα οποία τραγουδούσαν, ή απάγγελλαν τα παιδάκια, ή οι μεγάλοι προς τα παιδάκια. Εάν τα μελετήσει κανείς προσεκτικά, θα ανακαλύψει τη συνέχεια του Ελληνικού λαού, ίχνη παρωχημένων αιώνων, δαιμονικά όντα της αρχαίας Ελληνικής μυθολογίας που πέρασαν στη νέα Ελληνική μυθολογία, λαϊκές δοξασίες και παραδόσεις, όλα αυτά προσαρμοσμένα στη χριστιανική εποχή. Έτσι στα παιδικά τραγούδια έχομε και πολλές προσευχές, τις οποίες έλεγαν τα παιδάκια προτού κοιμηθούν. Συχνά σ’ αυτά τα τραγούδια επικαλούνται τον άγιο Γιάννη τον Λαμπαδιάρη, πρέπει να πούμε ότι είναι από τους δημοφιλέστερους αγίους του λαού μας και η σχετική λαογραφία είναι πλουσιότατη. Στην παρακάτω προσευχή, που τη μάθαιναν οι γιαγιάδες στα εγγόνια τους αναφέρονται ποιμενικοί δαίμονες, όπως τα χαμοδράκια, ο εφιαλτικός και αγωνιώδης ύπνος που είναι ο βραχνάς, στοιχειά όπως η Γελλώ-Γιλλού, δηλητηριώδη ερπετά, όπως το ακονάκι και η όχεντρα, επικίνδυνες αράχνες και σκορπιοί και όλοι οι μπαμπούλες των μικρών παιδιών. Και από όλα αυτά, παρακαλούσαν τον άγιο Γιάννη να προστατεύει το παιδί.

Άγιε Γιάννη στα βουνά, φυλαγέ μας τα φτωχά,
Τα φτωχά τα ορφανά από κάθε κακό,
Δέσε και χαλίνωσε κάθε πράμα πονηρό,
Τη Γιλλού και το Βραχνό, το νυχτοπερπατητή,
Που τη νύχτα περπατεί, την ημέρα κρύβεται.
Φαλαγκούνα κι ακονάκι, τη Γιλλού, το χαμοδράκι
Σκορπέο και σκολόπεντρα, τον όφι και την όχεντρα.
Του Χριστού μας το ραβδάκι να ΄χομε προσκεφαλάκι,
Μέχρι να βγει ο ήλιος δύο κονταρόξυλα.
Από κει και κείθε ο Θεός βοηθός.

(Ευχαριστώ θερμά τον εφέτη κ. Χρήστο Μπαβέα από τον Ποταμό των Κυθήρων, που μου έδωσε αυτή την παραλλαγή του τραγουδιού, την οποία έμαθε μικρό παιδί από τη γιαγιά του Χρυσή Σίμου, το γένος Κατσούλη από το Κουσουνάρι-Κατσουλιάνικα των Κυθήρων)

ΑΘΗΝΑ ΛΥΚΟΥΡΕΣΗ η Τζανιώτισσα καλλιτέχνις

Θα επισκεφτούμε την Ζάκυνθο χωρίς να πάρουμε κάτι,από την Αθηνά Λυκούρεση;

ΠΑΝΑΓΙΑ ΔΙΩΤΙΣΣΑ του Γεράσιμου Βαλσαμή

φωτο: Γεράσιμου Ιακωβάτου Τυπάλδου

Παναγιά Διώτισσα ή Παναγία των Βλαχερνών.
Ιστορία.
Το νησάκι βρίσκεται κοντά στο ακρωτήρι Λιάκας όπου υπήρχε Ιερό του Θεού Διός. Σήμερα υπάρχει η εκκλησία της Παναγίας που ανήγειρε εκ νέου (μετά τους καταστρεπτικούς σεισμούς του 1953) ο καθηγητής Ιατρικής Μαρίνος Βαλλιάνος και τα εγκαίνια έγιναν τον Ιούλιο του 1963. Παλαιότερα, είχε δεχθεί πάλι το κτύπημα του Εγκέλαδου. Ήταν με τους φοβερούς σεισμούς του 1867 το μοναστήρι τότε, πλήγηκε αρκετά και σύμφωνα με τον Ηλία Τσιτσέλη, ο τότε Μητροπολίτης Κεφαλληνίας Σπυρίδων Κοντομίχαλος, ελευθέρωσε από τα καθήκοντα του οικονόμου, τον ιερέα Μακάριο Φραγκάτο, για να βρει την οικονομική βοήθεια και να επιδιορθώσει τα κτίσματα της Ιεράς Μονής από τις μεγάλες βλάβες που έπαθε από τους τότε σεισμούς, όπως και έγινε. 
Όπως ανέφερε και ο Ησίοδος, στην κορυφή του Αίνου της Κεφαλονιάς, υπήρχε Ναός του Θεού Διός, όπου είχαν βρεθεί ίχνη και πολλά λείψανα θυσιών τα οποία εσώζοντο μέχρι το 1813 μΧ. Όταν οι ιερείς στον Αίνο θυσίαζαν στο βωμό του Δία τα ιερά σφάγια, ο καπνός που ανέβαινε στον ουρανό, έδινε το «σημείον» και η τελετή μιας δεύτερης, σχεδόν ταυτόχρονης θυσίας άρχιζε στη βραχονησίδα Δίας, που είναι σε οπτική ευθεία με το Μεγάλο Σωρό (η υψηλότερη κορυφή του Αίνου).
Οι ιερείς έβλεπαν τη δεύτερη στήλη καπνού και καταλάβαιναν ότι η θυσία στο Θεό είχε ολοκληρωθεί. .

Σήμερα στη θέση του αρχαίου Ιερού, που αργότερα είχε αφιερωθεί επίσης στη κόρη του Αφροδίτη, υπάρχει εκκλησία αφιερωμένη στη Θεοτόκο των Βλαχερνών. Η εκκλησία αυτή γνωστή και ως Παναγία της Διότισας υπήρξε και Μονή, όπως μας ενημερώνει ο ιστοριοδίφης Ηλίας Τσιτσέλης (Σύμμικτα, τόμος 2ος, Αθήνα 1960, σελ. 307) πως: «άγνωστον πότε, ευσεβής τις ερημίτης ίδρυσε την μικράν μονήν της Θεοτόκου των Βλαχερνών, συντηρουμένην εκ της ελεημοσύνης των χριστιανών». 
Επίσης, ο Άγιος Παναγής (παπα-Μπασιάς), γύρω στα 1821, όντας δάσκαλος σε σχολείο του Ληξουρίου, δε συμβιβάστηκε με τη γραμμή και τα συμφέροντα των Άγγλων κατακτητών και αναγκάστηκε να παραιτηθεί από τη δημόσια εκπαίδευση και να έλθει για λίγο στο νησάκι αυτό για προσευχή και ηρεμία.
Στις αρχές του 19ου αιώνα κατάφυγε σε αυτήν εξόριστος ο μεγάλος Ζακυνθινός αγιογράφος ιερέας Νικόλαος Καντούνης, ο οποίος είχε ζωγραφίσει καλλιτεχνικότατα τον ναό. 
Τη φιδίσια και μεγάλη σκάλα, με τα 138 σκαλοπάτια της καθώς και μια προβλήτα, έφτιαξε ο ιερέας από το Ληξούρι Νικόλαος Δρακονταειδής, που διέμεινε μήνες στο νησάκι για το σκοπό αυτό.

Σίγουρο επίσης είναι, πως η βραχονησίδα Δίας τα χρόνια της Αγγλοκρατίας, ήταν τόπος εξορίας για πολλούς επαναστάτες, ιδίως ιερείς. 

Κάτω από τα παλαιά θεμέλια της Μονής, υπάρχουν τα ίχνη των αφιερωμένων στο Δία και Αφροδίτη αρχαίων ναών.

Στις 2 Ιουλίου γιορτάζει η εκκλησία την «Κατάθεση της Εσθήτας» (φόρεμα) της Παναγίας, στις Βλαχέρνες της Κωνσταντινούπολης.

Ακολουθεί μικρή Λιτανεία από την εκκλησία έως το πάνω πηγάδι, που βρίσκεται στο ψηλότερο σημείου της νησίδας Δίας και έπειτα ακολουθεί μνημόσυνο για τους καλόγερους και ιερομένους, που πέρασαν από αυτό τον Θείο τόπο.

Η Λιτανεία αυτή σύμφωνα με τα όσα γράφει ο περιηγητής των χρόνων της Αγγλοκρατίας Alexander Warwmperg στο βιβλίο του «ITHAKA, Wien 1887, σελ. 12 έως 30 και στο κεφάλαιο “Zeus im exil” (ο Ζεύς στη εξορία), έχει τις ρίζες της στη θαλάσσια Λιτανεία που ξεκίνησε από την Πεσσάδα, σε ανάμνηση του Αποστόλου Παύλου που ναυάγησε εκεί τον 1ον αιώνα μ.Χ.

Έτσι, τα αρχαία Ιερά της Νησίδας Δίας, αντικαταστάθηκαν με Χριστιανικά και ο Ναός της Αφροδίτης, της θεάς του Έρωτα και της Καλλονής των αρχαίων Ελλήνων, αντικαταστάθηκε με νέο Ναό (επι των ερειπίων του αρχαίου Ναού) πρός Τιμή της Παναγίας την Θεία και Παρθένο Μητέρα, της «Καλλονής» του Θείου Βρέφους και Υιού του Θεού.

Κατά την διάρκεια της Λιτανείας αυτής, γινόταν ένα είδος αναπαράστασης της Καθαίρεσης και Εξορίας των Θεών Δία και Αφροδίτης και την εγκαθίδρυση της Ορθοδοξίας στη Κεφαλονιά!

''τ'Αη Γιάννη του Λαμπαδιάρη στο Θιάκι'' του Τάτση Κανδηλιώτη

Στις 23 Ιουνίου λοιπόν παραμονή, άναβαν φωτιές σε όλες τις 

γειτονιές και πήδαγαν πάνω απ'αυτές...

Χαρακτηριστικά ήταν τα συνθήματα που φώναζαν η μια 

γειτονιά στην άλλη...

Ειδικά είχαμε το Βουνάκι - Κανελλάτα που ήταν απέναντι...

Συνθήματα πειράζοντας ο ένας τον άλλον...

''Βάλτε φωτιά στον σκεπαρνιά, βάλτε φωτιά στα βάτα για να 

καούν τα ζούζουλα πούναι στα Κανελλάτα!''

(σκεπαρνιάς ήταν ένα λιοστάσι και λόγγος στις σημερινές εργατικές κατοικίες)

Σημ: τις καλύτερες φωτιές τις δίνανε τα δεματσούλια πούταν 

κληματόβεργες φυλαγμένες, από το κλάδεμα των αμπελιών...

ΣΗΜΕΡΑ ΚΑΙΓΟΝΤΑΙ ΤΑ ΜΑΓΙΑΤΙΚΑ ΣΤΕΦΑΝΙΑ του Σπύρου Τσιώλη

Η γιορτή του Γενεσίου του Αγίου Ιωάννη, στις 24 Ιουνίου, αποτελεί μια από τις μεγαλύτερες στο λαϊκό καλαντάρι, γιατί συμπίπτει με τις θερινές τροπές του ήλιου, γι΄ αυτό η γιορτή λέγεται και του Αη Γιαννιού του Λιοτροπιού.
 Στην προσεισμική Ζάκυνθο η γιορτή αυτή ήταν ταυτισμένη με τις φωτίες που ανάβονταν την παραμονή και με πολύμορφες μαντικές πράξεις . ( Οι φωτίες του Άη Γιάννη του Λαμπαδιάρη, του Φανιστή, του Ριζικάρη) Οι φωτίες άναβαν για να δηλώσουν το παράδοξο της γέννησης του Προδρόμου και να το διαλαλήσουν σε γειτονικά χωριά.
Οι φωτίες ανάβονταν την παραμονή της γιορτής, κατά γειτονιές, με ανταγωνιστική διάθεση και κάθε γειτονιά προσπαθούσε να ανάψει τη μεγαλύτερη. Τις φωτίες τις άναβαν με παλιές κληματόβεργες, ξερές ρεβιθιές και ξερά χόρτα. Μέσα στη φωτιά έριχναν τα παλιά κοφίνια , το μαγιάτικο στεφάνι και σκόρδα για να φέρουν υγεία στους παρευρισκόμενους. Μικροί και μεγάλοι πηδούσαν τρεις φορές πάνω από τη φωτιά, με ευχές για καλή υγεία και απαλλαγή από το κακό.
Για τις φωτίες υπήρχε επίσης η άποψη ότι ο λαός ήθελε τις ζωογόνες ακτίνες του ήλιου, ώστε να πάρει δύναμη αφού ο ήλιος επιστρέφει στην μειωμένη πορεία του προς το χειμώνα.
Επίσης την ημέρα αυτή οι χωρικού μάζευαν τη ρίγανη, γι΄αυτό και ο Άη Γιάννης λέγεται και Ριγανάς.

Η ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ ΔΕΧΕΤΑΙ ΤΑ ΠΡΩΤΑ ΧΤΥΠΗΜΑΤΑ

Νόμος ΡΗ 20/12/1865

Γεώργιος Α' Βασιλεύς των Ελλήνων

Ψηφισάμενοι ομοφώνως μετά της βουλής απεφασίσαμεν και διατάσσομεν:

Περί οργανώσεως της εκπαιδεύσεως κατά την επτάνησον.

Αρθρον 1 - Καταργούνται α) Το αρχοντείον της Παιδείας εν Επτανήσω. β) η Ιόνιος Ακαδημία. γ) το εν Κερκύρα Ιεροσπουδαστήριον, δ) το εν Κερκύρα Γυμνάσιον, ε) τα Λύκεια Κερκύρας, Παξών, Λευκάδος, Ιθάκης, Κεφαλληνίας, Ζακύνθου και Κυθήρων.

Αρθρον 2 - Οι μαθηταί του Γυμνασίου Κερκύρας θέλουσι διατηρηθεί εν αυτώ πρεφόμενοι μεν, αλλ' ουχί και διδασκόμενοι μέχρι τέλους του παρόντος έτους επιτηρούμενοι υπο του αναγκαίου προσωπικού, όσον εκ του υπάρχοντος ήθελε νομίσει αναγκαίον να διατηρήση το υπουργείον προς τούτο.

Αρθρον 3 - Η δημόσια βιβλιοθήκη Κερκύρας διατηρείται διευθυνόμενης υπό ενός εφόρου έχοντος παρ' αυτώ ένα βοηθόν και ένα κλητήρα. Η διοίκησις δε και η χρήσις αυτής θέλουσι κανονισθεί δι' ιδίου κανονισμού του υπουργείου παιδείας.

Αρθρον 4 - Η Κυβέρνησις δύναται δια Β.Δ. να συστήση εν ταις Ιονίοις Νήσοις βαθμηδόν δια μιας τέσσερα Γυμνάσια και δώδεκα το πολύ ελληνικά σχολεία.

Αρθρον 5 - Οι θέλοντες να καταχθώσι εν τοις συσταθησομένοις Ελληνικοίς Σχολείοις και Γυμνασίοις μαθεταί υποβάλλονται εις εξετάσεις κατά τα νενομισμένα περί των κατά πρώτον εισερχομένων εις τα Ελλ. Σχολεία και Γυμνάσια.

Αρθρον 6 - Συνιστάται εν Κερκύρα Ιερατική Σχολή, συμφώνως προς τους νόμους.

Αρθρον 7 - Η μισθοδοσία των εν τω άρθρω 3 αναφερομένων υπαλλήλων κανονίζεται ως εξής: Του εφόρου κατ' έτος δρχ. 1470. Του βοηθού κατ' έτος δρχ. 720. Του κλητήρος κατ' έτος δρχ. 480.

"Πάσα προηγούμενη διάταξις διέπουσα τα της Μέσης και Ανωτέρας Παιδείας εν Επτανήσω καταργείται."

Ο παρών νόμος υπό της βουλής ψηφισθείς και παρ' ημών κυρωθείς θέλει δημοσιευθεί δια της εφημερίδος της Κυβερνήσεως και εκτελεσθεί ως Νόμος του Κράτους.

Εν Αθήναις τη 20 Δεκεμβρίου 1865

Γεώργιος Α'

Γ. Δαρειώτης (υπουργός παιδείας)

Η ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ ΣΤΑ ΕΠΤΑΝΗΣΑ ΕΠΙ ΕΝΕΤΟΚΡΑΤΙΑΣ

Φλαγγίνειος Σχολή Βενετίας
νυν Ελληνικό Ινστιτούτο Βυζαντινών
και Μεταβυζαντινών Σπουδών

Από το δεύτερο μισό του 16ου αιώνα η Βενετική Δημοκρατία επέτρεψε την δημιουργία δημόσιων σχολείων στα τρία μεγαλύτερα νησιά,Κέρκυρα,Κεφαλληνία.Ζάκυνθο των οποίων η λειτουργία βάραινε αποκλειστικά τα κοινοτικά ταμεία.Ηταν δηλαδή κοινοτική και όχι δημόσια εκπαίδευση.

Από το 1535 λοιπόν έως το 1797,στην Κέρκυρα υπήρχαν δύο δάσκαλοι,ένας για τα Ελληνικά και ένας για τα Λατινικά.Στα άλλα δύο νησιά υπήρχε ένας δάσκαλος.

Η προνομιακή μεταχείρηση της Κέρκυρας έναντι των άλλων,οφείλεται στο γεγονός ότι εκεί

υπήρχε η έδρα του Γενικού Προβλεπτή και στάθμευαν μεγάλες στρατιωτικές και ναυτικές δυνάμεις.

Βέβαια η Καθολική εκκλησία παρενέβαινε κ ενοχλούσε όσο μπορούσε αλλά πολλά-πολλά δεν μπορούσε  να κάνει γιατί μην ξεχνάμε ότι οι Βενετοί είχαν απαγορεύσει την δράση των Ιησουιτών μοναχών στις κτήσεις της.

Ετσι έχουμε την τελική συγκατάθεση για την λειτουργία των τριών αυτών σχολείων μετά την επικύρωση από τον Πάπα.Στις περισσότερες όμως αντιπαραθέσεις πρέπει να τονιστεί ότι η Βενετία παρενέβαινε υπέρ των ορθοδόξων.

Το γεγονός ότι δεν υπάρχει δημόσια εκπαίδευση στα Επτάνησα δεν θα το δούμε

σαν αντιμετώπιση των Βενετών στα νησιά,αλλά σαν γενικότερο κλίμα της εποχής πανευρωπαϊκά.

Η στοιχειώδης εκπαίδευση παρέχεται σε ολόκληρο τον ευρωπαϊκό χώρο από κοινοτικά,ενοριακά και από μοναστηριακά σχολεία.Η δευτεροβάθμια εκπαίδευση παρέχεται από ιδιωτικά ,εκκλησιαστικά και ηγεμονικά σχολεία.

Πάντως να ξέρουμε ότι η φιλομάθεια δεν ήταν αναπτυγμένη ούτε στις τάξεις των ευγενών.Ο Διον.Ρώμας αναφέρει στον ''Περίπλου'' του,ότι υπήρχε φοβερή αγραμματοσύνη στην τάξη αυτή.

Ενα ενδιαφέρον στοιχείο είναι η δουκική απόφαση του 1407 όπου σύμφωνα με αυτήν οι Βενετοί υπήκοοι υποχρεούνταν να φοιτούν μόνο στο πανεπιστήμιο της βενετοκρατούμενης Πάντοβας.

Βέβαια και εδώ υπήρξε συν τω χρόνω χαλάρωση της απόφασης.Ετσι στο Ελληνικό Κολλέγιο της Ρώμης όπου επιχειρείται και προσηλυτισμός των ορθοδόξων,στον καθολικισμό,από το 1576 έως το 1700 έχουν φοιτήσει συνολικά 20 Κερκυραίοι,35 Ζακυνθινοί, 18 Κεφαλονίτες,2 Κυθήριοι και 1 Λευκάδιος.

Στην Κέρκυρα λειτούργησε από το 1733 έως το 1797 ναυτική σχολή για την εκπαίδευση στελεχών του εμπορικού και πολεμικού ναυτικού της Βενετίας.

ΜΕΛΙΤΖΑΝΕΣ ΜΕ ΞΙΝΟΧΟΝΤΡΟ της Ελένης Χάρου

Ο χερόμυλος, ως μουσειακό κομμάτι πλέον. Εδώ καθιστές οι γυναίκες άλεθαν τα δημητριακά
Ένα ωραίο και πολύ νόστιμο Κυθηραϊκό πιάτο του καλοκαιριού είναι οι μελιτζάνες με ξινόχοντρο. Και πρώτα πρώτα για να παρασκευάσομε τον ξινόχοντρο, αλέθομε στο χερόμυλο σιτάρι και το βράζομε με γάλα μερικών ημερών, ώστε να είναι ξινισμένο. Το ανακατεύομε σιγά σιγά, ώσπου να πήξει και να γίνει σαν κρέμα. Την κρέμα αυτή τη σερβίρομε σε πιατέλες, τη σκεπάζομε με τούλι και την αφήνομε στον ήλιο να στεγνώσει. Όταν στεγνώσει την κόβομε μικρά κομματάκια και την εκθέτομε ξανά στον ήλιο, ώστε να ξεραθεί τελείως. Αφού ξεραθεί, τη χρησιμοποιούμε στα φαγητά μαζί με μελιτζάνες, στην πίτα (καλισούνα) κ.α. Οι μελιτζάνες με ξινόχοντρο γίνονται ως εξής:
ΥΛΙΚΑ
Ι κιλό μελιτζάνες
5 ώριμες ντομάτες
1 μεγάλο ξερό κρεμμύδι
3 φρέσκα κρεμμύδια
2-σκελίδες σκόρδο
1 φλυτζάνι λάδι
1 ποτήρι κόκκινο κρασί
Μαϊντανό ψιλοκομμένο
1 κουταλιά ζάχαρι
100 γρ. ξινόχοντρο
Αλάτι, πιπέρι
ΕΚΤΕΛΕΣΗ
Σωτάρομε με το λάδι το κρεμμύδι και το σκόρδο. Ρίχνομε τις μελιτζάνες κομμένες σε φέτες να μαλακώσουν λίγο. Σβήνομε με το κρασί, προσθέτομε τις ντομάτες, τον ξινόχοντρο και τα υπόλοιπα υλικά, προσθέτομε 2 ποτήρια νερό και μαγειρεύομε σε χαμηλή φωτιά μέχρι να δέσει η σάλτσα.

ΑΛΛΟΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΥΛΑΡΟΟΟ!!!

Oλοι με την Πύλαρο(εφημερίδα Καθημερινή)

A. I. TZAMTZHΣ

ΣTHN IΣTOPIA της νεότερης ελληνικής ναυτιλίας και ιδιαίτερα της ακτοπλοΐας, ένα καράβι που ταξίδεψε στα ελληνικά νερά με το όνομα Πύλαρος κατέχει ξεχωριστή θέση. Ποιος από τους παλιότερους θαλασσινούς ή και στεργιανούς δεν άκουσε το γνωστό «Oλοι με την Πύλαρο!», φράση που ξεπέρασε τα στενά όρια της Aκτής του Ξαβερίου και πήρε την έκταση λαϊκής παροιμίας, συνώνυμης για το κάθε τι που προσφέρεται δωρεάν και χωρίς δυνατότητα επιλογής. H έκφραση αυτή ξεκίνησε από τα στόματα των βαρκάρηδων και των υπαλλήλων των ναυτικών πρακτορείων της ακτοπλοΐας, που ξελαρυγγιάζονταν, στις αρχές του περασμένου αιώνα στους πειραιώτικους μώλους, εποχή άγριου συναγωνισμού των μικρών σκαφών της ακτοπλοΐας, που συχνά έφτανε σε μαχαιρώματα και φόνους ακόμη.

H Πύλαρος ήταν φαίνεται ένα από εκείνα τα βαπόρια που τα άγγιξε η μοίρα και το όνομά της έμεινε στα ναυτικά χρονικά τυλιγμένο με ένα πέπλο ευθυμίας. Tα ταξίδια της μπορεί να σταμάτησαν πριν από πολλά χρόνια, ενώ πολλοί και από τους παλιούς ακόμη ναυτικούς ούτε που τη γνώρισαν. H φράση όμως Oλοι με την Πύλαρο! βρίσκεται ζωντανή στο στόμα ναυτικών και στεργιανών. Ποιο ήταν, λοιπόν, το βαπόρι αυτό;

Πύλαρος

H Πύλαρος είχε ναυπηγηθεί το 1864 στην Kοπεγχάγη με το όνομα Xέρμοντ. Hταν πολύ μικρό σε σύγκριση με τα σημερινά ακτοπλοϊκά, 310 τόννων ολικής και μόλις 121 καθαρής χωρητικότητας. Tαξίδεψε αρκετά χρόνια στη Bόρειο Θάλασσα και το 1895 το αγόρασαν οι Γερμανοί, του έβαλαν καινούργια καζάνια και μια μηχανή τριπλής εκτονώσεως... 75 ίππων. Tου άλλαξαν και το όνομα σε Kάρμεν Σύλβα, που ήταν το φιλολογικό ψευδώνυμο της βασίλισσας της Pουμανίας Eλισάβετ. Eγινε πακέτο, όπως ονομάζανε τότε τα ταχυδρομικά και οι Γερμανοί το έστειλαν στον Δούναβη για να συναγωνισθεί τα βαπόρια των Pουμάνων, με τους οποίους είχαν προηγούμενα. Γρήγορο με δεκατρία μίλια, μεγάλη ταχύτητα για την εποχή, καθαρό όσο μπορούσε να γίνει, κομψό και καλοχτισμένο κέρδισε αμέσως τη συμπάθεια και την προτίμηση όλων. Στον Δούναβη δούλεψε μόνον ένα χρόνο και έβγαλε κυριολεκτικά στο περιθώριο τα ρουμανικά πλεούμενα που έκαναν εκεί τη συγκοινωνία. Στο τέλος οι Pουμάνοι για να απαλλαγούν από τον ανεπιθύμητο αυτόν αντίπαλο έκαναν ορισμένες υποχωρήσεις στους Γερμανούς με αποτέλεσμα το Kάρμεν Σύλβα να αποσυρθεί και να παροπλισθεί στο Φιούμε.

Eκεί, το 1889 το βρήκε και το αγόρασε ο Kεφαλονίτης εφοπλιστής Γ. Aθανασούλης, που είχε σλέπια στον Δούναβη και το ήξερε από την εποχή που ταξίδευε εκεί· το αγόρασε για 12.000 λίρες, ποσό υπερβολικό για ένα τόσο μικρό καραβάκι. Eίχε όμως ο εφοπλιστής αυτός μέσα του την κεφαλονίτικη ανησυχία. Hθελε να εξυπηρετήσει τον τόπο του, να του προσφέρει μια καλή και γρήγορη συγκοινωνία, να δημιουργήσει εμπορική και ναυτιλιακή κίνηση και να βελτιώσει την ακτοπλοΐα στη γραμμή που θα εξυπηρετούσε.

...και μια μακαρονάδα

Tου έδωσε το όνομα Πύλαρος για να τιμήσει την ιδιαίτερή του πατρίδα στην Kεφαλονιά και το δρομολόγησε στη γραμμή Πειραιά - Iτέα - Πάτρα - Σάμη - Πύλαρο - Πρέβεζα. H Πύλαρος ανταποκρίθηκε σε όλες τις προσδοκίες του νέου της πλοιοκτήτη, καθώς μέσα σε σύντομο διάστημα έγινε γνωστή σε όλη την Eλλάδα. Nηολογημένη στο Aργοστόλι, ταξίδευε ανάμεσα σε Πειραιά και Aμβρακικό για τριάντα ολόκληρα χρόνια και εξυπηρετούσε χωρίς διακοπή τη γραμμή της Δυτικής Eλλάδας. Oι Kεφαλονίτες αισθάνονταν περήφανοι για το πλοίο τους, γιατί δεν ήταν μονάχα το πιο γρήγορα και ένα από τα καλά καράβια της ακτοπλοΐας, αλλά και το ναυτικό σχολείο για τους καπετάνιους που έβγαλε η Πύλαρος. Kάθε άφιξη στο λιμάνι της Aγίας Eυφημίας, στο επίνειο της Πυλάρου, ήταν και ένα μικρό γεγονός για τους ντόπιους. Xαρακτηριστική ήταν η ακρίβεια στα δρομολόγιά της. Στο Aργοστόλι που έφτανε κάθε Σάββατο, κάνοντας τη γραμμή της Zακύνθου, οι μαθητές των σχολείων -τότε τα σχολεία λειτουργούσαν και το Σάββατο- σχολάγανε καθώς άκουγαν τη σφυρίχτρα, που το πρίμο-σεγόντο της ηχούσε σαν σχολικό κουδούνι στα αυτιά τους. H Πύλαρος σφύριζε και η ώρα ήταν ακριβώς δώδεκα.

Oσο περνούσαν τα χρόνια τόσο πιο αγαπητή γίνονταν η Πύλαρος. Φυσικό ήταν η συμπάθεια αυτή του κόσμου να δημιουργήσει έναν οξύ ανταγωνισμό με τις άλλες εταιρείες που εξυπηρετούσαν την ίδια γραμμή. Oλα τα βαπόρια της γραμμής του Aμβρακικού έπεσαν πάνω της για να της κόψουν όση από τη δουλειά μπορούσαν. O,τι πιο γρήγορο και καλό διέθετε κάθε εταιρεία μπήκε να συναγωνισθεί την Πύλαρο και όταν είδαν πως δεν τα κατάφερναν, άρχισαν να κατεβάζουν τους ναύλους. Σε εξευτελιστικά, κυριολεκτικά, επίπεδα.

- O Aϊ Γιάννης των Mαρκέτου Πόρτολου για την Πρέβεζα με πέντε δραχμές! διαλαλούσαν οι βαρκάρηδες του Πειραιά.

- Mε τρεις δραχμές για το Aργοστόλι! φώναζαν οι υπάλληλοι της εταιρείας του Tζων.

- Oλοι τζάμπα με την Πύλαρο και μία μακαρονάδα! ξελαρυγγίζονταν οι άνθρωποι της Πύλαρος. Tο πλοίο είχε κατεβάσει τα ναύλα του σχεδόν στο μηδέν, πρόσφερε δε και μία μακαρονάδα! H εποχή ήταν τρομερή και κράτησε αρκετό καιρό, γιατί το πείσμα ήταν γερό και από τις δύο πλευρές.

Aσσος. Tο πλοίο ψηφοθήρας

H μεγαλύτερη όμως ανταγωνίστρια της Πύλαρος ήταν η άλλη Kεφαλονίτισσα, η περίφημη Aσσος και ο συναγωνισμός τους κατέληξε σε τραγικά αποτελέσματα.

H Aσσος πρωτοφάνηκε το 1890. Hταν η εποχή που στο Iόνιο ταξίδευαν λιγοστά βαπόρια. Δεν ήταν τελείως καινούργιο όταν ήλθε στην Eλλάδα. Eίχε ναυπηγηθεί στη Γλασκώβη το 1883 με το όνομα Γιωτ Tράβελ, αργότερα έγινε Tαμάρα και στη συνέχεια Λαίϊντυ Tορφίντα όταν αγοράστηκε από τους Aδελφούς Γιαννουλάτου, οπότε πήρε το όνομα της ιδιαίτερής τους πατρίδας και έγινε Aσσος. Hταν, για την εποχή του, ένα όμορφο κάτασπρο σκάφος, γρήγορο και σχετικά μεγάλο, 400 τονν. ολικής χωρητικότητας και η τρικύλινδρη μηχανή του... 81 ίππων.

Hταν ένα από τα πρώτα βαπόρια της εταιρείας και για σαράντα ολόκληρα χρόνια δούλεψε, σχεδόν πάντα, στην ίδια γραμμή. Πειραιάς - Kορινθιακός - Πάτρα - Kεφαλονιά - Aμβρακικός και «επιστροφή διά των ιδίων προσεγγίσεων», όπως έγραφε ο καπετάνιος στο ημερολόγιό του και αναγγέλλονταν στα δρομολόγιά της.

Kουβαλούσε τους πάντας και τα πάντα, πλούσιους και φτωχούς, επίσημους και άσημους, νιόπαντρα ζευγάρια και γέρους απόμαχους, μετανάστες που πήγαιναν σε άλλες χώρες και άλλους που γύριζαν από αυτές, έμπορους και περιηγητές (έτσι έλεγαν τότε τους τουρίστες), πρωτευουσιάνους και χωριάτες, στρατιώτες και πολίτες, άλλους με εισιτήριο και άλλους χωρίς. Πήρε μέρος σε όλες τις επιστρατεύσεις, άλλες φορές επίτακτη και άλλες ναυλωμένη για να κουβαλήσει αξιωματικούς, στρατιώτες, τραυματίες, πολεμοφόδια, ζωοτροφές και ό,τι άλλο.

H σπουδαιότερη όμως προσφορά της Aσσος ήταν στις εκλογές. Tότε όλοι ταξίδευαν... άναυλα. Yπήρξε το πολιτικότερο και το πιο φανατικό βαπόρι της χώρας στην εποχή του. Hταν ο μεγαλύτερος ψηφοθήρας του καιρού του. Eνα μήνα πριν από τις εκλογές, όποιος ήθελε να πάει στην Kεφαλονιά δεν είχε παρά να ανεβεί στην Aσσο. Yποτίθεται πως θα πήγαινε να ψηφίσει, όμως καθώς δεν γίνονταν έλεγχος πολλοί ήταν εκείνοι που απολάμβαναν απλώς ένα ταξίδι δωρεάν από τον Πειραιά ή την Πάτρα στην Kεφαλονιά με φαγητό. Tα ταξίδια αυτά ήταν πραγματικό πανηγύρι. Δεν ήταν λίγοι εκείνοι που έμπαιναν στον Πειραιά, φτάνανε στην Kεφαλονιά, έβγαιναν, έπιναν έναν καφέ, μπαίνανε πάλι και ξαναγύριζαν στον Πειραιά. Aκόμα ήταν και άλλοι που έμεναν... μόνιμα στο βαπόρι, πηγαινοέρχονταν και δεν εννοούσαν να το κουνήσουν ούτε ύστερα από τις εκλογές. Γίνονταν ολόκληρες φασαρίες για να τους διώξουν από μέσα.

Tα πράγματα έφταναν στο κατακόρυφο την παραμονή των εκλογών. H Aσσος μάζευε όλους τους υπόλοιπους Kεφαλονίτες και μη και τραβούσε περήφανη για την Kεφαλονιά.

Hταν το πιο θριαμβευτικό ταξίδι που μπορούσε να γίνει ποτέ. Oι ψηφοφόροι φόρτωναν στο βαπόρι όλες τις αποσκευές τους στις οποίες συμπεριλαμβάνονταν κότες, σκύλοι, γάιδαροι και ό,τι άλλο μπορούσε κανένας να φαντασθεί. Πολλοί ήταν εκείνοι που κουβαλούσαν μαζί τους μουσικά όργανα και πιστόλες. Tο πέλαγος αντηχούσε από τα τραγούδια, τις μουσικές και τα σμπάρα.

Στην Πάτρα σταματούσε να πάρει τους Πατρινούς και από εκεί και πέρα σημαιοστόλιστη ξεκινούσε για τον τελικό της προορισμό, την Kεφαλονιά. Στο μεταξύ, στην κουζίνα έβραζε αδιάκοπα το καζάνι με τη μακαρονάδα, προκειμένου να τονώνεται το ηθικό των ψηφοφόρων.

Tο αποκορύφωμα ήταν η άφιξη στο λιμάνι της Aσσου. Oλος ο κόσμος έβγαινε να υποδεχθεί τους ψηφοφόρους. Oι καμπάνες χτυπούσαν και τα σμπάρα χαλούσαν τον κόσμο, καθώς η Aσσος έμπαινε στο λιμάνι.

Eκεί έμενε όλη τη νύχτα, περιμένοντας τα αποτελέσματα. Aν αυτά ήταν ευνοϊκά τότε γινότανε χαμός. Πραγματική Aνάσταση. Aν έπεφτε μαύρο, τότε έφευγε τα χαράματα ήσυχα και βουβά χωρίς να ακουστεί. Tα αντίθετα συμβαίνανε στην άλλη ακτή της Kεφαλονιάς, στη Σάμη, όπου βρισκόταν το αντίπαλο βαπόρι, η Πύλαρος, που δεν ήταν μονάχα εμπορική αλλά και κομματική αντίπαλος.

Tο πόσο μισούσε το ένα βαπόρι το άλλο ήταν σε όλους γνωστό και σφραγίσθηκε με τη σύγκρουσή τους το 1903 στο λιμάνι της Iθάκης. H Aσσος εμβόλισε κυριολεκτικά την Πύλαρο και την έκοψε σχεδόν στα δύο. Kαι ο Mολφέτας έγραψε στο Zιζάνιό του: Kατακαϊμένη Πύλαρο / με τη διπλή σουρίστρα / σούκοψε τα παΐδια σου / η Aσσο η μεθύστρα.

Παρ' όλες τις ζημίες η Πύλαρος επισκευάσθηκε, έγινε μάλιστα πιο αγαπητή μετά το ατύχημα, καθώς η δικαστική απόφαση βγήκε σε βάρος της Aσσος.

Mετά το 1920 η Πύλαρος έδεσε στον Πειραιά. H Aσσος κράτησε ώς το 1932, εποχή που την πήρε το όριο της ηλικίας, κόντεψε τα πενήντα χρόνια και μαζί της έκλεισε μια πραγματικά ηρωική εποχή της ακτοπλοΐας

ΝΗΣΙΩΤΙΚΟ ΣΥΜΠΛΕΓΜΑ ΠΑΞΩΝ

Σύμφωνα με την μυθολογία οι Παξοί σχηματίστηκαν όταν ο Ποσειδώνας πέταξε με δύναμη
την τρίαινά του με δύναμη στην Κέρκυρα για να αποκολλήσει ένα κομμάτι της,και έτσι να 
φτιάξει το ερωτικό του καταφύγιο και να βρίσκεται ήρεμος με την νηρηίδα Αμφιτρίτη!

Ο Στράβωνας γράφει πιο πραγματιστικά και αναφέρει ότι το όνομα προέρχεται από την Φοινικική λέξη ''πακς'' που σημαίνει το τραπεζοειδές σχήμα.

Αλλοι ισχυρίζονται ότι άνθρωποι από την Παξούντας της Σικελίας έδωσαν το όνμα αυτό στο νησί.

Ο Αθηναγόρας μητροπολίτης Πραμυθιάς,αναφέρει ότι το όνομα προέρχεται από τις πλάκες
που παρήγαγε το νησί και έκαμε εξαγωγή. Παξ=πλάκα

Αλλη εκδοχή μιλάει για το λιμάνι του Γάη που επειδή είναι κλειστό,έχουμε την φράση 
''πακσώσας θύρας''  δηλαδή κλεισμένες πόρτες.

Τέλος ο Ανδρέας Μουστοξύδης αναφέρει ότι η ονομασία προέρχεται από το πακτός 
που σημαίνει ασφαλισμένος.

Οι Αντίπαξοι κατοικήθηκαν από οικογένειες Σουλιωτών στις αρχές του 19ου αιώνα
όταν καταστράφηκε η πατρίδα τους , από τους τούρκους.

Υπάρχει σε αυτό το νησιωτικό σύμπλεγμα ακόμα,το νησάκι του Αγίου Νικολάου στο λιμάνι 
του Γάη με το ενετικό κάστρο του 1423 και τις εκκλησίες του Αγίου Νικολάου και του Αγίου Ιωάννη και με τον ανεμόμυλό του.
Το νησάκι της Παναγίας με τον φάρο του και το μοναστήρι της Παναγίας.
Το Μογγονήσι που συνδέεται με τους Παξούς με μικρή γέφυρα.
Το Καλστονήσι με την εκκλησία του Αγίου Σπυρίδωνα.
Ο Ορθόλιθος που είναι ένας εντυπωσιακός κατακόρυφος βράχος.
Τέλος έχουμε τις βραχονησίδες Κάτεργο και Μάρμαρο(Εξω Λιθάρι)

ΣΠΥΡΙΔΩΝ ΓΡΑΜΜΕΝΟΣ Ο ΖΑΚΥΝΘΙΝΟΣ ΑΓΩΝΙΣΤΗΣ ΤΟΥ ''ΕΔΕΣ''

Ο δικηγόρος Σπυρίδων Γραμμένος του Κωνσταντίνου υπήρξε ιδρυτής και αρχηγός της Απελευθερωτικής Γερμανικής Κατοχής Οργάνωσης Νέων ( Α.Γ.Κ.Ο.Ν ή Α.Γ.Κ.Ω.Ν.) που ιδρύθηκε στην Αθήνα τον Ιούλιο 1941 και στη συνέχεια δραστήριο στέλεχος του ΕΔΕΣ. Η οργάνωσή του (Α.Γ.Κ.Ο.Ν) προδόθηκε και πέθανε στα χέρια των γερμανών την 11η Αυγούστου 1944 στη Ζάκυνθο σε ηλικία 31 ετών. Λίγες ημέρες πριν (1η Ιουλίου 1944) είχε εκτελεστεί στο Χαϊδάρι ο 28άχρονος αδελφός του Γεώργιος Γραμμένος μαζί με τα άλλα μέλη της οργάνωσης Χρήστο Γραμμένο, Σπύρο Φιλιππάτο, Κώστα και Παναγιώτη Καρατζέλη και τον 17άχρονο Δημήτρη Ξαγοράρη,
Το έτος 1935 αποφοίτησε από την Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών και ασχολήθηκε με τη δικηγορία. Το Σεπτέμβριο του 1943 με εντολή του Στρατηγού Ναπολέοντα Ζέρβα, χρησιμοποιώντας το δίκτυο και τις ισχυρές μυστικές διασυνδέσεις της Οργάνωσης Ε.Δ.Ε.Σ. στον κρατικό μηχανισμό, διορίζεται στο Υπουργείο Οικονομικών (με την υπ’αρίθμ. 224/15-9-1943 ΦΕΚ τ. Γ’) και τον Οκτώβρη του ιδίου έτους, αφήνει το δικηγορικό του γραφείο και το σπίτι του στο Κολωνάκι, στην οδό Ναβαρίνου αριθμός 6 στην Αθήνα, μετατίθεται και ορκίζεται ως «δόκιμος εφοριακός γραμματέας Α’ Τάξεως» με βαθμό «Υπουργικού Γραμματέα Β’ Τάξεως» στην Εφορία της Ζακύνθου, προκειμένου, με την κάλυψη αυτή να αναλάβει μυστικά την οργάνωση πυρήνων αντίστασης και στην συνέχεια την τοπική αρχηγία του Ε.Δ.Ε.Σ. Στοχεύει επίσης στην εξουδετέρωση ενός σκληρού φιλογερμανικού πυρήνα προδοτών του οποίου αρχηγός ήταν ο δοσίλογος και υπεράνω πάσης υποψίας 44άχρονος αξιωματικός της «πολεμικής διαθεσιμότητας» Ι.Κ.. Ταγματάρχης του Ελληνικού Στρατού, πλαισιωμένος από τον 34άχρονο δραστηριοποιούμενο στην Αθήνα δικηγόρο με το ψευδώνυμο «Μπιτόλιο», τον 29χρονο Α.Κ,, το Δ.Κ., τον Ε.Β. και διάφορους πλιατσικολόγους και εγκληματικά στοιχεία που τους συνόδευαν, κυρίως ανήλικοι που χρησιμοποιούσαν ως εκτελεστικά όργανα στις αποφάσεις που ελάμβαναν στις μυστικές «συσκέψεις» τους στα ορεινά χωριά Άγιος Λέων, Κοιλιομένος και Καμπί, κατά τις οποίες αποφάσιζαν ή αδίστακτα ενέκριναν την θανατική εξόντωση των αποκαλουμένων από τους ίδιους «αντιστασιακών» και αντιπάλων τους.
Οι παραπάνω αρκετοί από τους οποίους ανήκουν μυστικά, για να έχουν σχετική κάλυψη και σε πολιτικές οργανώσεις, με την πλήρη ανοχή των Γερμανών, που όπως έχει αποδειχθεί, σε αρκετές περιοχές της χώρας τα μέλη των παραπάνω οργανώσεων ήταν τα μόνα που εφοδιασμένα με ειδικές ταυτότητες της Γκεστάπο, κυκλοφορούσαν ελεύθερα ακόμη και τις ώρες απαγορεύσεως της κυκλοφορίας, βαρύνονταν ήδη με πλήθος δολοφονίες, απαγωγές πολιτών και κλοπές περιουσιών (από είδη ιματισμού μέχρι είδη οικοσκευών). Την περιοχή της Ζακύνθου ο Σπύρος την γνώριζε πολύ καλά διότι εκεί είχε γεννηθεί και έζησε τα παιδικά του χρόνια όταν υπηρετούσε ο πατέρας του Κωνσταντίνος Γραμμένος του Σπυρίδωνος στην Χωροφυλακή του νησιού και εκεί επίσης ζούσε ο Νονός του και αρκετοί συγγενείς από την πλευρά της μητέρας του Αγγελικής Βεντούρη. Από την πρώτη ημέρα που έφθασε στη Ζάκυνθο ο Σπύρος εντοπίσθηκε και αργότερα προδόθηκε από τον συμπατριώτη του (Ζακυνθινό) και συνάδελφό του δικηγόρο, Π.Μ. (ή «Μπιτόλιο»), τον οποίο γνώριζε από την Αθήνα.
Την ίδια περίπου εποχή φθάνει στην βραχώδη ακτή «Βρώμη» με υποβρύχιο και μετά από συνεννόηση με τον Ηγούμενο Αρχιμανδρίτη Νεόφυτο Μαρούδα, εγκαθίσταται στην Ιερά Μονή της Αρχιεπισκοπής Σινά, μικρή συμμαχική αποστολή που αποτελούνταν από τον Λοχαγό Αριστείδη Σαρίκα (που είχε το συνθηματικό ψευδώνυμο Φλάϋ (μύγα), τον Υπολοχαγό Θεμιστοκλή Μαρίνο, τον ασυρματιστή Γεώργιο Διακογάννη και δύο ακόμη αξιωματικούς. Με σύνδεσμο έναν ιεροδιάκονο τον Δαμασκηνό Κοντόσταυλο, επισκέπτονται την Αποστολή τα μέλη του Ε.Δ.Ε.Σ. Σταμάτιος Τζίμης και Δημήτριος Σαμιώτης και συζητούν την ένωση υπό κοινή σκέπη όλων των αντιστασιακών παρατάξεων και οργανώσεων. Μετά από αυτά και με την μεσολάβηση των αμερόληπτων και μη ενταγμένων σε κάποιες οργανώσεις ζακυνθινών μονίμων αξιωματικών, Ιακώβου Στήνιου Λοχαγού του Μηχανικού και Κων/νου Μποζίκη Ανθυπολοχαγού Πεζικού και τρεις συναντήσεις που πραγματοποιήθηκαν προκειμένου να γεφυρωθούν τα χάσματα των αντιθέσεων των σημαντικότερων οργανώσεων του νησιού Ε.Δ.Ε.Σ. (Ε.Ο.Ε.) και Ε.Α.Μ. (Ε.Λ.Α.Σ.) εν μέσω πλήθους διαφωνιών σχετικά με τον τρόπο συνεργασίας, επιτεύχθηκε τελικά κάποια συνεννόηση και την 10η Ιουνίου υπεγράφη το σχετικό πρωτόκολλο συνεργασίας.
Δυστυχώς όμως η συνεργασία αυτή δεν κράτησε παρά μόνο λίγες ημέρες, αφού δύο σημαντικά περιστατικά : Η προσπάθεια απόκρυψης από το κοινό δελτίο ειδήσεων εκπροσώπων οργανώσεων, της δίκης των κινηματιών Αξιωματικών της Μέσης Ανατολής και της απόφασης του Στρατοδικείου για τους στασιαστές, από τον Ε.Α.Μ. και τα ληφθέντα μέτρα εκ μέρους του Ε.Α.Μ. επίσης, περί αφοπλισμού όλων των ανταρτών του Ε.Δ.Ε.Σ. Κατόπιν τούτου απομακρύνθηκαν από την Μονή τα τμήματα των παραπάνω οργανώσεων, η δε συμμαχική αποστολή κατέστη σχεδόν ανενεργή προσωρινά και κατήρτισε μόνο ένα ολιγομελές Σώμα για την φρούρησή της.
Στα τέλη Απριλίου 1944 κατέφθασε στην Ζάκυνθο τμήμα της «Γκεστάπο» (Χιτλερική μυστική Αστυνομία) με Διοικητή τον Έλληνα στην καταγωγή Δελακοβία. Ο Δελακοβίας που μιλάει άπταιστα Ελληνικά έρχεται σε επαφή με διάφορους ιδιώτες. Απαιτεί εμπιστευτικές πληροφορίες για τοπικά ζητήματα τάξεως και ασφαλείας και ζητάει ακόμη από τους διάφορους τοπικούς παράγοντες να τον ενισχύσουν … οικονομικά.
Δολοπλόκος ο Δελακοβίας, καταστρέφει με διάφορα πονηρά τεχνάσματα που τορπίλιζαν εστίες της πόλης που υποπτευόταν ότι διέμεναν άτομα με εθνική συνείδηση ή σύχναζαν στελέχη του Ε.Δ.Ε.Σ., με το να πηγαίνει φανερά και φωνασκώντας να υβρίζει σε καθημερινή βάση και να κατηγορεί τους κομμουνιστές -υπό πλήρη βέβαια κάλυψη των πρακτόρων του οι οποίοι, παρακολουθούσαν και κατέγραφαν, τις αντιδράσεις του κόσμου. Αφού λ.χ. έκανε το ξύρισμά του στο Κουρείο του Ιωάννη Πατρικίου πήγαινε μετά στο Καφενείο του Χρήστου Μακρή και έπαιζε τάβλι.
Παράλληλα με στελέχη του, ενημερώνει διάφορους αγνούς ιδεολόγους αριστερούς και δεξιούς και στελέχη του Ε.Α.Μ. ότι οι περιοχές και τα άτομα που (άθελά τους) ερχόταν σε επαφή με τον ίδιο τον Δελακοβία ήταν όλοι «Γκεσταπίτες» και συνεργάτες των Γερμανών. Έτσι ήλεγχε όλες τις αντιδράσεις και συνελάμβανε κύρια νέους και αγνούς πατριώτες από όλες τις παρατάξεις, τους οποίους έκλεινε στις φυλακές, όπου εν συνεχεία τους ξυλοκοπούσαν οι Γερμανοί και τους υπέβαλαν σε πλήθος ταλαιπωρίες και μαρτύρια μέχρι να συγκεντρώσουν και άλλες πληροφορίες οι οποίες θα οδηγούσαν σε νέες συλλήψεις.
Από τα παραπάνω άτομα και κάτω από ισχυρή πίεση και εκβιασμούς εξασφάλιζε και ένα μικρό αριθμό πληροφοριοδοτών ή συνεργατών του στους οποίους χορηγούσε σχετικές άδειες κυκλοφορίας και εκείνοι με την ανοχή του προέβαιναν ως κουκουλοφόροι (ή προσωπιδοφόροι όπως αναφέρει στο βιβλίο του : «η Ζάκυνθος τα χρόνια της σκλαβιάς» ο αείμνηστος Διον. Χ. Στραβόλεμος που ως γραμματέας δικαστηρίων έζησε από κοντά τα γεγονότα και τις δίκες των δοσίλογων) σε πλήθος κλοπές, λεηλασίες, απαγωγές, ανακρίσεις και δολοφονίες.
Θα ήταν βέβαια και ίσως θα έμενε άγνωστο ακόμη μέχρι σήμερα, ποιοι και με την κάλυψη ποίων σε καθημερινή πλέον βάση προέβαιναν σε όλα τα παραπάνω, με τους Γερμανούς να κάνουν ότι «δεν ενδιαφέρονται για αυτά τα πράγματα», ενώ καταπατούσαν τρεις από τις αυστηρότερες διαταγές τους (κατοχή πυροβόλων όπλων, οπλοφορία, νυκτερινή κυκλοφορία) αν μετά τα χωριά, Γάλαρο, Πηγαδάκια, Μαχαιράδο (όπου εκτελούν στα χέρια της συζύγου του τον Αντ. Αναστ. Μαρκάτη επειδή επιχείρησε να βγάλει την προσωπίδα ενός ληστή), Ρωμήριο, Γαϊτάνι που οι κουκουλοφόροι επιχειρώντας να λεηλατήσουν ένα σπίτι, εκτελούν την οικοδέσποινα η οποία ήταν επίτοκος, την αποτυχημένη τους επίθεση στη συνέχεια στο χωριό Μουζάκι και μετά στα Λαγκαδάκια, όπου εκεί πραγματικά συγκλονίζεται το νησί όταν συμβαίνει το εξής περιστατικό : Μεγάλη ομάδα προσωπιδοφόρων επιτίθεται την νύχτα εναντίον του σπιτιού του Νικολάου Βαρβαρίγου. Ο υποψιασμένος ιδιοκτήτης που οπλοφορεί, κρύβεται μέσα στο σπίτι του και περιμένει σε ένα δωμάτιο. Την στιγμή που ο πρώτος κουκουλοφόρος πλησιάζει, τον πυροβολεί και τον φονεύει επί τόπου. Ο φόνος του επί κεφαλής ληστή προκαλεί σύγχυση στους άλλους επιτιθέμενους οι οποίοι αναγκάζονται να τραπούν σε φυγή, αφήνοντας στο σημείο τις προσωπίδες και τα υποζύγιά τους. Ο Βαρβαρίγος ειδοποιεί τον τοπικό Εισαγγελέα και από την αυτοψία που ακολούθησε και την αφαίρεση της κουκούλας διαπιστώνεται ότι, νεκρός ήταν ο Ευάγγελος Ιωάννου Κλαυδιανός ή Κοντοράσης, από το χωριό Φιολίτιο, άνθρωπος υπεράνω πάσης υποψίας, στέλεχος του Ε.Α.Μ. και ένας από τους πλέον ανεξάρτητους οικονομικά κατοίκους, ο οποίος σίγουρα δεν είχε την παραμικρή ανάγκη να μετέρχεται όλα αυτά τα μέσα και να ληστεύει τα σπίτια των απλών χωρικών. Από την αποτυχημένη εκείνη προσπάθεια και μετά την ανακάλυψη των ονομάτων και άλλων ληστών από τους παραπάνω, σταμάτησαν οι ληστείες από προσωπιδοφόρους και οι λεηλασίες στην εξοχή της Ζακύνθου. Την θέση τους πήραν εν συνεχεία, άτομα της ιδία παρατάξεως που φανερά πλέον συλλαμβάνουν και εκτελούν
Η 11η Αυγούστου, είναι συμπτωματικά η επέτειος που στην Κέρκυρα γίνονται λιτανείες και εορτάζεται το μεγάλο θαύμα απόκρουσης των Τούρκων με την βοήθεια του Αγίου Σπυρίδωνος προστάτη του νησιού. Ο Σπύρος Γραμμένος από ημέρες πριν είχε αποφασίσει και αναλάβει την πρωτοβουλία να προστατεύσει με τα όπλα και με κίνδυνο της ζωής του, σαν άγρυπνος φύλακας, τις αποθήκες αλατιού στην περιοχή «Κατοστάρι», που μετά από συμφωνία οι Γερμανοί είχαν ήδη αποφασίσει να καταστρέψουν (σχετ. η εκδοθείσα τότε από τις αρχές κατοχής «Ειδική Διαταγή» του Υπουργείου Οικονομικών, με αρίθμ. 485/7-7-1944, «περί κατεδαφίσεως και καταστροφής των αποθηκών άλατος»), διότι δεν θέλουν να αφήσουν εφόδια στα χέρια του Ε.Δ.Ε.Σ. που πλησιάζει στην περιοχή, αλλά και του ελληνικού στρατού. Παρασύρεται από τον απεσταλμένο του προαναφερόμενου προδότη «Ταγματάρχη» ΙΚ, με το ψευδώνυμο «πεπόνας» ή «μηλιάς», παγιδεύεται στην ευρισκόμενη στο κέντρο της πόλης Ταβέρνα του Τζαβέλλα όπου τρώνε μαζί και παρά την προστασία μελών της οργάνωσής του, μέσα στην Ταβέρνα, όταν αντιλαμβάνεται ότι το κατάστημα παρακολουθούν απέξω οι Γερμανοί και περικυκλωμένος αποφασίζει να αντισταθεί με το όπλο που έχει επάνω του είναι πλέον αργά. Τον πυροβολούν αυτοί οι αδίστακτοι μαύροι και κόκκινοι συνεργάτες των κατακτητών, οι οποίοι τον αφήνουν αιμόφυρτο και τελικά φεύγουν ανενόχλητοι από τους Γερμανούς.
Από την παραπάνω αδίστακτη ομάδα από το Μάιο 1944 μέχρι και τις αρχές Αυγούστου του ιδίου χρόνου έχουν προηγηθεί οι δολοφονίες του Ιωάννη Μουζάκη, του ήρωα Πιλότου του Ελληνικού Στρατού και προστάτη των Εβραίων της Ζακύνθου Κων/νου Τσιριγώτη, όπου πυροβολήθηκε εκ των όπισθεν από δύο άνανδρους κουκουλοφόρους και την κηδεία του οποίου παρακολούθησε σύσσωμη η κοινωνία της Ζακύνθου, του Δημήτρη Δουδέσκου και του Σπύρου Τσαγκαρόπουλου, καθώς και οι απαγωγές των : Ιωάννη Βούλτσου, Σκαρίνου και Λεων. Κοντακίτη. Ανάμεσα στους προαναφερόμενους άνανδρους εκτελεστές, ήταν ο θρασύδειλος νεαρός Α.Γ ο «πεπονάς» ή «μηλιάς», που φεύγοντας υπό τα όμματα και την ανοχή των Γερμανών σημαδεύει ρίχνει «επί του ασφαλούς» στον ήδη τραυματισμένο και ανυπεράσπιστο Σπύρο μια ακόμη σφαίρα, φροντίζοντας να μην τον σκοτώσει.
Οι Γερμανοί αμέσως μετά την αποχώρηση των συνεργατών τους, εισβάλουν στην ταβέρνα και συλλαμβάνουν τον ανήμπορο 31άχρονο Σπύρο, τον μεταφέρουν στο νοσοκομείο της Ζακύνθου που τότε λόγω των συνεχών βομβαρδισμών είχε μεταφερθεί στο Χωριό «Καλπάδο», όπου ανακρινόμενος και φρουρούμενος, πεθαίνει, χωρίς να προδώσει την οργάνωση. Θάφτηκε από τον νονό του Χαράλαμπο Αρβανιτάκη - Κανούνο, που μαζί ανήκε επίσης στην άκρως επιτυχημένη ομάδα φυγάδευσης ή διάσωσης με φιλοξενία σε αυστηρά επιλεγμένες οικογένειες της Ζακύνθου, των Εβραίων του νησιού (από τα 300 περίπου μέλη της παραπάνω κοινότητας χάρη σ’αυτό το άρτια συντονισμένο τοπικό δίκτυο, σε αντίθεση με την Θεσσαλονίκη, την Κέρκυρα και άλλες περιοχές της Ελλάδας, ουδείς εκτελέστηκε και ουδείς παραδόθηκε στους κατακτητές). Ο τάφος του Σπύρου βρισκόταν στο κεντρικότερο σημείο του Νεκροταφείου του νησιού κοντά στους «Βεντουρήδες» τους ευγενείς προγόνους της μητέρας του της Αντζελίνας Βεντούρη που σύμφωνα με το Componimento του 1483 (συμφωνία αστών – ευγενών) από το 1574 αποτελούσαν μέλη του «Μεγάλου Συμβουλίου της Μεγαλοπρεπούς Κοινότητος Ζακύνθου». Μετά τον πόλεμο κάποιοι από τους προαναφερόμενους δοσίλογους και προδότες όπως : ο Βασάτης, ο Ι. Κούτσης, ο Π. Μποζίνης, ο Α. Κωστής, ο Δ. Κάπαρης, ο Ε. Βλασσόπουλος, ο Α. Μποζίνης, ο Β. Παπαδάτος, ο Ε. Μπελογιάννης και ο Α. Γιατράς, πέρασαν από δίκη όπου άλλοι καταδικάσθηκαν σε θάνατο και άλλοι φυλακίσθηκαν. Για την άνανδρη δολοφονία του Σπύρου Γραμμένου υπάρχει σχετική αναφορά στο βιβλίο «Η Ζάκυνθος τα χρόνια της σκλαβιάς» που από κάποιους επιτήδειους έχει σκόπιμα εξαφανισθεί από βιβλιοθήκες όπως εκείνη του Πειραιά ενώ παντού αναφέρεται στα σχετικά ευρετήρια.

Επιμέλεια ανάρτησης από την wikipedia από τον Ανδρέα Στάβερη Πολυκαλά