''ΛΕΥΚΑΔΙΤΙΚΟ ΣΟΦΙΓΑΔΟ'' επιμέλεια κειμένου Θαν.Σκλαβενίτης

Το σοφιγάδο είναι ένα πολύ παλιό φαγητό της χώρας μας.

 Έχει την καταγωγή του από την εποχή της ενετοκρατίας και διαθέτει μια ιδιαίτερη γλυκόξινη γεύση. Φτιάχνεται συνήθως το χειμώνα γιατί είναι η εποχή των κυδωνιών.

Τι χρειαζόμαστε:

• 5-6 μέτρια κυδώνια
• 1 ½ κιλό μοσχαρίσιο κρέας κομμένο σε μικρές μερίδες
• 2 κρεμμύδια χονδροκομμένα
• 5-6 σκελίδες σκόρδο (οι μισές να είναι ακαθάριστες)
• 1 ποτηράκι κρασιού ξύδι
• 1 ποτηράκι κρασιού πετιμέζι
• δεντρολίβανο
• 2 κουτ. σούπας. πελτέ ντομάτας
• ¾ του φλιτζανιού λάδι
• 1 κανάτα νερό
• Αλάτι - πιπέρι

  Πώς το κάνουμε:

  1. Κόβετε το κρέας σε κομμάτια, το πλένετε και το βάζετε στην κατσαρόλα με το λάδι να τσιγαρισθεί. Όταν αρχίσει να ροδίζει ελαφρά, ρίχνετε τα χοντροκομμένα κρεμμύδια και τα γυρίζετε στην κατσαρόλα να ροδίσουν και αυτά.
  2. Προσθέτετε με τη σειρά τα σκόρδα (καθαρισμένα και μη), το αλάτι, το πιπέρι, λίγο δεντρολίβανο, λίγο πελτέ ντομάτας διαλυμένο σε νερό και μισή κανάτα νερό. Σκεπάζετε την κατσαρόλα και αφήνετε να σιγοβράσει το κρέας για περίπου μια ώρα.
  3. Ίσως χρειασθεί νερό κατά το βράσιμό του. Όταν το κρέας είναι σχεδόν έτοιμο, ρίχνετε τα κυδώνια (τα οποία έχετε κόψει στη μέση, έχετε αφαιρέσει τα κουκούτσια τους και στη συνέχεια τις φλούδες και τα έχετε ρίξει σε ένα μπολ με νερό και λεμόνι για να μη μαυρίσουν).
  4. Ανακατεύετε και σκεπάζετε την κατσαρόλα για μερικά λεπτά ώστε να πάρουν μια καλή βράση και στη συνέχεια ρίχνετε το πετιμέζι και το ξύδι. Πρέπει να μείνει με μια πυκνή καστανή σάλτσα. Αναταράσσετε την κατσαρόλα να πάνε παντού, σβήνετε τη φωτιά και σερβίρετε

     Λίγα μυστικά ακόμα

     Προσοχή να μην λιώσουν τα κυδώνια.
     Κουτάλα χρησιμοποιείτε μόνο στην αρχή και μετά απλά "κουνάτε" την κατσαρόλα.
     Αντί για δεντρολίβανο, πρόσθεσα μαϊντανό που τόσο λατρεύω.
     Κάποιοι αντί για κυδώνια, προσθέτουν πατάτες στο φαγητό!
     Την συνταγή την είδα στην εκπομπή του Ηλία Μαμαλάκη "Μπουκιά και συχώριο".
     (sintagespareas.gr)
  
  

ΑΧ !!! σήκω από τον τάφο Βαλαωρίτη να τους δεις!

......είναι ο καινούριος κύρης
που πλάκωσε με ξένο βιό,να γένη νοικοκύρης
Παληόφραγκοι που πέφτουνε σαν όρνια στα ψοφίμια
Εκείνοι πάντα κυνηγοί και πάντα εμείς αγρίμια!
                      Από τον ΦΩΤΕΙΝΟ του Βαλαωρίτη



Διαβάζω σήμερα στο lefkadapress ότι οι νέοι ρώσοι ιδιοκτήτες του Σκορπιού και 
της Σπάρτης,υποδέχτηκαν ευγενέστατα τον Δήμαρχο και τον Αντιδήμαρχο Λευκάδας,
στο νησί τους για να γνωριστούν.
ΟΧΙ και πάλι ΟΧΙ κύριοι αιρετοί!
ΟΧΙ κύριοι εκπρόσωποι του Λευκαδίτικου Λαού!
Φυσικά και όλοι θέλουμε να αφήσουν χρήματα.Φυσικά και θέλουμε να ανοίξουν θέσεις εργασίας.
Δεν διακατέχεται κανείς από αρνητισμό!
Αλλά ο Δήμαρχος δέχεται στο σπίτι του Λευκαδίτικου Λαού,δηλαδή στο ΔΗΜΑΡΧΕΙΟ και δεν πάει αυτός να υποβάλει ΤΑ ΣΈΒΗ ΤΟΥ!
Αυτοί είναι οι στοιχειώδεις κανόνες,για να δείξουμε τα αυτονόητα.Να δείξουμε δηλαδή ότι δεν είναι η εποχή του άρχοντα Τζώρτζη!
Λυπήθηκα πολύ!
Αχ,που είναι το δημοκρατικό νησί που άκουγα από παιδί!
Θέλουμε χρήματα κύριοι φυσικά!
Γιαυτό και καλούμε να έρθουν ΑΥΤΟΙ στο δημαρχείο να συζητήσουμε!
Θέλω να πιστεύω ότι δεν θα επαναληφθεί αυτή η κατάσταση που αισθάνομαι
ότι με προσβάλει βάναυσα σαν Ελληνα.

''ΙΘΑΚΗ'' σκέψεις της Μάγδας Ρήγα

Άνοιξα πάλι τα βιβλία μου σήμερα ,αφού με «σκούντηξε», για να χρησιμοποιήσω τη μοντέρνα γλώσσα των υπολογιστών, ο φίλος Γρηγόρης Μαρκέτος.
Τι να βρω να σας πω το οποίο ήδη δε γνωρίζετε;;;
  Ένα θέμα που απασχολεί τους αρχαιολόγους είναι η θέση της Ομηρικής Ιθάκης.
Βρίσκουν τις γεωγραφικές μαρτυρίες του έπους ανάρμοστες από την πραγματικότητα .
Ο Ρουδ. Χέρχερ το 1865 στις ομηρικές διατριβές του,  λέει πως στις ραψωδίες της Οδύσσειας φαίνεται η πλήρης άγνοια του ποιητή για τη γεωγραφική θέση του νησιού.

«Ότι ο ποιητής εγίγνωσκε τας διαγραφάς, την διάπλασιν, τας τοποθεσίας της νήσου ουδαμού της Οδυσσείας διαφαίνεται….Ουδείς γνωρίζει, πού κατά την γνώμην του ποιητού έκειτο η πόλις Ιθάκη ή ο λιμήν αυτής, ουδείς πού οι κήποι του Λαέρτου ή η καλύβη του Ευμαίου πρέπει να τεθώσιν.» (από τον τόμο της Βιβλιοθήκης Ιστορικών Μελετών – Κεφαλληνία και Ιθάκη Γεωγραφική Μονογραφία υπό Δρος Ιωσήφ Παρτς 1892)

Πάω πίσω, λοιπόν, στο περιοδικό Ελληνική Δημιουργία τεύχος 74 αφιερωμένο στην Ιθάκη εκδ.1951 και  σας παραθέτω απόσπασμα από χρονογράφημα του Ακαδημαϊκού Σπύρου Μελά για την «Αιώνια Ιθάκη».
Όπως λέει στο κείμενο, οι αρχαιολόγοι μπορούν να φιλονικούν σήμερα για τη γεωγραφική θέση του νησιού και να αγωνίζονται να βρουν πού αντιστοιχεί η «Αρέθουσα πηγή» ή πού ακριβώς βρισκόταν η καλύβα του Εύμαιου αλλά….

«Αν ο τυφλός ραψωδός ήτανε βολετό ν’ ακούσει τις συζητήσεις αυτές, το χαμόγελο της ειρωνείας θα φώτιζε σίγουρα την πλατιά μορφή του. Γιατί ο πρώτος αυτός, υπέρτατος και αθάνατος ποιητής των Ελλήνων, που έχει αποτυπώσει, μια για πάντα, την ψυχή της φυλής σε μορφές ακατάλυτες και είναι ο αιώνιος παιδαγωγός της, έχει ασφαλίσει την Ιθάκη, όχι μόνον από τέτοιες συζητήσεις αλλά κι απ’ οποσεσδήποτε αναστατώσεις της φλούδας της γης, σεισμούς και καταποντισμούς κι’ εκρήξεις και μετακινήσεις:

Την έχει τοποθετήσει στον αδιατάραχτο χώρο του Ιδανικού.

Μέσα στη Γεωγραφία της Άσπρης Θάλασσας, δηλαδή του γνωστού τότε κόσμου, στην ακούσια και τόσο συγκλονιστική περιήγηση του Οδυσσέα, που τεχνούργησε με την άφταστη χάρη τού φτερωτού λόγου, γεμάτη από το γήτεμα της φυσικής ομορφιάς, αλλά και των θρύλων και των πνευμάτων και τις φοβέρες αλλόκοτων τεράτων, έβαλε, πάνω απ’ όλα, -προς την Ηώ και τον Ήλιον- την Ιθάκη, σύμβολο της ελληνικής λατρείας προς την εστία, ίνδαλμα της πατρίδας, όραμα νοσταλγίας, αραξοβόλι ασφάλειας, όνειρο γαλήνης.»!!!!

Ελπίζω με αυτό το μικρό απόσπασμα από το κείμενο του Σπύρου Μελά αλλά και με τη δική σας εικόνα της σημερινής ήρεμης Ιθάκης, να μην αμφιβάλλετε , όπως μερικοί αρχαιολόγοι, για  την ομηρική Ιθάκη.

«Κι όταν το πρώτο παράθυρο ανοίξει, θα κορνιζάρει την πρωινή προσωπογραφία της αιώνιας Πηνελόπης».

Μάγδα Ρήγα 26/05/2013

''ΣΑΒΟΡΟ'' το ΠΑΡΑΣΟΣΙΑΚΟ ΕΠΤΑΝΗΣΙΑΚΟ ΠΙΑΤΟ από το εστιατόριο ΟΔΥΣΣΕΑΣ της Ιθάκης

Χρειαζόμαστε φρέσκιες γόπες.
Τις καθαρίζουμε και μετά τις τηγανίζουμε.
Βάζουμε καθαρό λάδι σε άλλο τηγάνι και ρίχνουμε σκόρδο,δενδρολίβανο,μαύρες σταφίδες,λίγο αλατοπίπερο και μια κουταλιά ζάχαρη.
Αφήνουμε να τσιγαριστούν λίγο τα υλικά και μετά βάζουμε το υπόλοιπο λάδι και ξύδι.
Ρίχνουμε τα ψάρια που έχουμε τηγανίσει και τα αφήνουμε για πολύ λίγο και είναι έτοιμα.
Βάζουμε τα ψάρια σε ένα μπόλ και μετά ρίχνουμε την σάλτσα.
Διατηρείται για πολύ καιρό και σερβίρεται πάντα κρύο.
Ο Οδυσσέας από την Ιθάκη με το ωραίο εστιατόριό του,μας εύχεται καλή όρεξη!
Ευχαριστούμε για την συνταγή!

...άτος Η ΜΑΓΙΚΗ ΚΑΤΑΛΗΞΗ !!! του Γιώργου Βασιλάτου

Τις περασμένες μέρες, μετά από μία συζήτηση που είχα με κάποιους πατριώτες μου, είχα μείνει με την απορία, τι είναι αυτό που ξεχωρίζει τον Κεφαλονίτη από τους υπόλοιπους. Χτες το βράδυ λοιπόν, σχεδόν πετάχτηκα από τον ύπνο μου γιατί νομίζω πως το βρήκα!!!!!!!

Είναι το ....άτος!!!! Αυτή η κατάληξη... Δεν είναι κατάληξη αυτή... Είναι ο διάολος με τέσσερα γράμματα και τόνο....

Είναι αυτό το μαγικό συμπράγκαλο, που αν το κολλήσεις δίπλα σ’ ένα επώνυμο, αλλάζει στον κάτοχό του την πίστη και το... νόμο!!!! Τον κάνει από άνθρωπο... Κεφαλονίτη!!!!

Θα σκεφτείτε. «Κι ο Πιλάτος?»

Κι αυτός ο θεομπαίχτης!!! Είδες τι έκαμε?

Για να τα ‘χει καλά με το Θεό, επήρε το καϊνέλο με το νερό κι έπλυνε τα βρωμόχερά του!!! «Αθώος ειμί...» Κάρπη, ε κάρπη!!!!

Κι ύστερα για να μην τα χαλάσει με το διάολο «παρέδωκε τον Ιησούν ίνα σταυρωθή» ...

Επειδή ήτανε ΠΙΛΑΤΟΣ! Αν όμως ήτανε Πιλόπουλος ή Πιλίδης.... Αααα δε μου βγαίνει από το τσερβέλο....

Αυτό το ...άτος δεν είναι κατάληξη...

Είναι αφιόνι, που υποτάσσει τη θέληση του ανθρώπου σε μια υπερκόσμια δύναμη...

Είναι ένα μικρόβιο, ένας παράδοξος θεόκουρλος ιός, που μεταβιβάζεται από γενιά σε γενιά και εκεί που νομίζεις ότι εκφυλίστηκε με το πέρασμα του χρόνου και την απόσταση.... ξαφνικά ζωντανεύει μέσα στο «αθώο» σαρκίο ενός άκακου, για παράδειγμα, Αθηναίου και ξεσπάει:

- Γκρεμίστε την Αγορά!!! Πετάξτε τσου παστουρμάδες!!! Ζήτω η αλιάδα με κοφίσι!!! Ωρέ, φέρτε μας μια πίντα!!

- Και έναν καφέ στα... δύο!!! Μισό στο φλυτζάνι, μισό στο πιατέλο....!!!!

- Συχώρα με, Άη Γεράσιμε!! Ενόμιζα πως σου έφερα έναν καινούριο πελάτη! Μα συ τον είχες «καταχωρημένο», από δω και τρεις γενιές!!! Που να το ‘ξερα ο έρμος?

ΚΕΡΚΥΡΑΪΚΗ ΠΑΣΤΙΤΣΑΔΑ

Υλικά: 1 κόκορας 2 κιλά, κομμένος σε μερίδες
1/4 φλ. ελαιόλαδο
1 κ.σ. βούτυρο Κερκύρας
3 κρεμμύδια ψιλοκομμένα
3 σκελίδες σκόρδο ψιλοκομμένες
1 πρέζα κανέλα τριμμένη
1 πρέζα γαρίφαλο τριμμένο
1 πρέζα μοσχοκάρυδο τριμμένο
1 πρέζα μπαχάρι
2 κ.σ. πελτέ ντομάτας
1 κ.γλ. ζάχαρη
3/4 φλ. κόκκινο κρασί
2 ώριμες ντομάτες ξεφλουδισμένες και ψιλοκομμένες
2 πακέτα χοντρά μακαρόνια με τρύπα (παστίτσιου)
αλάτι
φρεσκοτριμμένο πιπέρι
κεφαλοτύρι τριμμένο ή μυζήθρα ξερή, τριμμένη

Εκτέλεση:
Σε μία κατσαρόλα με φαρδύ πάτο ζεσταίνουμε το ελαιόλαδο και το βούτυρο και σε μέτρια προς δυνατή φωτιά ροδίζουμε λίγα -λίγα τα κομμάτια του κόκορα. Τα βγάζουμε σε πιατέλα. Στο ίδιο λάδι, χαμηλώνοντας τη φωτιά, σοτάρουμε το κρεμμύδι και το σκόρδο για 3΄. Ξαναβάζουμε τον κόκορα και πασπαλίζουμε με τα μπαχαρικά. Αφήνουμε 1΄-2΄ να βγάλουν το άρωμά τους. Προσθέτουμε τον πελτέ και τη ζάχαρη και σβήνουμε με το κρασί, ρίχνοντας λίγο λίγο. Τρίβουμε καλά τη βάση της κατσαρόλας με κουτάλα. Προσθέτουμε τις ντομάτες και ελάχιστο νερό, ίσα που να μισοσκεπάσει τον κόκορα. Σκεπάζουμε την κατσαρόλα και σιγοβράζουμε τον κόκορα μέχρι να μαλακώσει καλά, περίπου 1 ώρα και 45΄ με 2 ώρες, και να δέσει η σάλτσα (εάν χρησιμοποιήσετε κοτόπουλο εκτροφείου θέλει λιγότερο βράσιμο). Ενδιάμεσα αλατοπιπερώνουμε. Στο μεταξύ βράζουμε τα μακαρόνια σε μπόλικο αλατισμένο νερό. Τα στραγγίζουμε και περιχύνουμε με λίγο ωμό ελαιόλαδο. Τα βάζουμε σε βαθιά πιατέλα και προσθέτουμε επάνω τα κομμάτια του κόκορα. Περιχύνουμε με τη δεμένη σάλτσα. Πασπαλίζουμε μπόλικο τριμμένο τυρί και το πιάτο μας είναι έτοιμο! Καλή απόλαυση!Πηγή: www.paraskhnio.gr

''ΤΟ ΘΙΑΚΙ ΟΛΩΝ ΜΑΣ'' επιμέλεια κειμένου Μάγδα Ρήγα

1. Περιοδικό "Ελληνική Δημιουργία" ΙΘΑΚΗ (Αφιέρωμα) τεύχος 74 /1951 Διευθυντής Σπύρος Μελάς!

ΦΩΤΕΙΝΗΣ Α. ΒΕΡΥΚΙΟΥ

Ο ΘΙΑΚΟΣ ΚΑΙ ΤΟ ΘΙΑΚΙ ΤΟΥ

Και σε ποιά γωνιά της Γης δεν βρίσκεται; Πλούσιος ή φτωχός καμμιά διάκριση, όλοι είναι ενωμένοι. Φτάνει να μάθει πως είναι κάπου ένας πατριώτης του και θα πάει να τον βρει να μιλήσουν και να θυμηθούν το αγαπημένο τους νησί.

Ας έχει φύγει από παιδί, κι ας είναι τώρα γέροντας. Ο Θιακός θέλει να παντρευτεί και να πάρει πατριώτισσα, μα και ξένη να πάρει, θα την κάνει Θιακιά, σιγά-σιγά.

Υπάρχει παιδί γεννημένο και μεγαλωμένο στο εξωτερικό, που δεν πάτησε ποτέ το πόδι του στο Θιάκι, και μιλάει γι αυτό σαν να έζησε πάντα εκεί.

Το καλύτερο δείπνο δεν το παραβάλλει με τα βλήτα, ούτε με τη ριγανάδα ή ψωμί με λάδι και ζάχαρι, που έτρωγε μικρός. Τρώει κοτόπιτα με μαγιονέζα και θυμάται τη λαχανόπιτα και τη σκορδαλιά της μάνας του. Τον τρατάρεις γαλατομπούρεκο και καταϊφι και σου λέει:

-Αϊ και νάχα ένα φελί ρεβανί, ή λιγάκι γλυκό μπουρνέλλα"...

Το περίφημο σαβόρο του, ταξιδεύει και πάει και τον βρίσκει στα πέρατα της Γης. δεν υπάρχει άλλο σαν κι αυτό, και πρέπει να είναι καμωμένο στο Θιάκι. Με τη σταφίδα και το μπόλικο λάδι...

Ξέρω αρχόντισσα, Κυρά, που φέρνει λάδι Θιακό στην Αθήνα και ανάβει το καντήλι, στον τάφο του ανδρός της. Ξέρω Θιακό, που έλειπε, είκοσι χρόνια στα ξένα... και γύρισε στη γυναίκα του, πιστός!...

Ξέρω Θιακό, που ορκίστηκε, σαν έφευγε μικρός από το νησί του και έβγαινε από το πόρτο, πως άμα εργασθεί, με τα πρώτα του λεπτά θα στείλει έναν πολυέλαιο στην εκκλησία της ενορίας του και κράτησε το λόγο του.

Ο Θιακός δε ζει στο νησί του, μα τι μ'αυτό; δεν του φεύγει στιγμή από το νου του. Μήπως υπάρχει γι αυτόν άλλο μέρος καλύτερο;

"Καλότυχο νησί...με τα πιστά παιδιά σου"!...

Μα και ποιός ήρθε να σε ιδεί και να μη σ΄αγαπήσει; Ποιός ανέβηκε στο κάστρο σου, δίχως να σε θαυμάσει; Ποιός ανέβηκε στα Καθαρά, στο μοναστήρι, να προσκυνήσει, και πήγε στο καμπαναριό και δε στάθηκε ώρες σαν απολιθωμένος από την ομορφιά σου; Ποιος κάθισε στα βραχάκια σου και λούστηκε στα νερά σου και σε ξέχασε; Ποιός βγήκε βαρκάδα το βράδυ ή ψάρεμα πρωί πρωί... και δε θα σε θυμάται; Ποιος άκουσε τα παιδιά στο μουράγιο, να φωνάζουνε¨"το παπόρο"... και να μη θέλει να τά ξανακούσει; Ποιος άκουσε το "γιάτρα...μωρέ...εεε...γιάτρα"...και δε στάθηκε;...

Πώς να σε ξεχάσει κανείς, όταν το καλοκαίρι αφού ήπιε την τσιντσιμπίρα...και πήγε να κοιμηθεί...ξύπνησε τα χαράματα από τα χάϊτο...χάϊτο...της χωριάτισσας που κατεβάζει με τα ζα της τα δεμάτια από το λόγγο;

Πώς να σε ξεχάσει κανείς... αφού είσαι αξέχαστο όμορφο Θιάκι;

Παρίσι 30/2/1933

Η ΠΡΑΣΙΝΟΜΑΤΑ ΒΑΡΚΑ της Ανδριανής Βοντετσιάνου (Κέρκυρα)

Ακούστε, εγώ ήμουν μια βάρκα από τις καλύτερες της εποχής μου. Το πιο ακριβό ξύλο είχανε παραγγείλει στο καρνάγιο και όσο για τα χρώματα είχαν έρθει από μεγάλο ναυπηγείο της Σύρου.

Έβαλε ο τεχνίτης όλο του το μεράκι πάνω μου. Και όταν μετά από λίγους μήνες ήμουν έτοιμη, μέχρι να με πάρει το αφεντικό μου, με τοποθέτησε σε περίοπτη θέση να με βλέπουν όλοι και να με θαυμάζουν. Του έφερα παραγγελίες πολλές αλλά σε καμιά άλλη βάρκα δεν έβαλε τόσο τέχνη όσο σε μένα. Ήμουν κάτι σαν το μονάκριβο παιδί του...

Και ήρθε και με πήρε ο ιδιοκτήτης μου. Καλός και φιλότιμος άνθρωπος μου φάνηκε από την αρχή, ψαράς ντόπιος που αγαπούσε την θάλασσα αφού σε αυτήν μεγάλωσε και με αυτήν ζούσε. Αγάπησε και μένα πολύ.Με έβγαλε πρασινομάτα γιατί είχα δυο ρίγες πράσινο χρώμα γύρω-γύρω και μου τραγουδούσε κάθε πρωί, χαράματα καλύτερα να πω που βγαίναμε για να ρίξουμε τα δίχτυα.

Περάσαμε χρόνια ολόκληρα μαζί. Μετά από καιρό, μου έβαλε και μηχανή. Ξέρεις πως έσκιζα τα νερά τότε; Καμαρωτή και πάντα τυχερή. Του έφερνα καλές ψαριές, πάντα τα δίχτυα ανεβαίνανε γεμάτα από ψάρια κάθε λογής. Ναι, ήμουν μια καλή και τυχερή βάρκα.

Κάποια στιγμή, αρχίσαμε να μην πηγαίνουμε παρέα καθημερινά για ψάρεμα. Αρρώστησε άκουσα το αφεντικό μου. Τον χειμώνα, έφυγε από κοντά μας και δεν τον ξαναείδα, αυτό που λέτε εσεις οι ανθρώποι "πέθανε". Και εγώ, έμεινα μόνη μου δεμένη κανά δυο χρόνια να σαπίζω στο νερό και να μην ακούει κανείς το κλάμα μου για την ομορφιά μου που πήγαινε χαμένη.

Μετά, καποια μέρα, εκεί κοντά στο μεσημέρι θα ήτανε θαρρώ γιατί ο ήλιος ήταν ψηλά στον ουρανό, ήρθανε και με τραβήξανε έξω, με ακουμπήσανε άγαρμπα πάνω στα βότσαλο και χτύπησα και στα δεξιά, πονούσα μα δεν μου δώσανε σημασία. Από τα ονόματα κατάλαβα πως ήταν τα δυο παιδιά του αφεντικού μου, είχανε μεγαλώσει και δεν τα γνώριζα πια. Είπανε πως θα με πάνε για πούλημα κάπου σε ένα άλλο ψαρότοπο, σε ένα χωριό κοντινό.

Στον δρόμο, εκεί που με είχανε πληγώσει όταν με βγάλανε από το νερό, έφυγε ένα κομμάτι μου και έπεσε στο χώμα. Σταματήσανε το αυτοκίνητο και αρχίσανε να με βρίζουνε. Λέγανε πως δεν θα πιασω "μία", πως τσάμπα πάει ο κόπος τους και ενώ τους φώναζα πως ένα καλό ξύσιμο θέλω στην καρίνα να φύγει το στρείδι που είχε κολλήσει πάνω μου και μετά, μουράβγια και θα γινόμουνα ξανά αρχόντισα στο μικρό λιμανάκι. Δεν με άκουσαν. Ίσως η φωνή μου να μην έφτανε στα αυτιά τους. Μα φώναζα με όλη την δύναμη της ψυχής μου, δεν μπορούσα άλλο.

Με άφησαν στην άκρη του δρόμου. Έρημη. Ντροπιασμένη. Ρημαγμένη.

....Πέρασαν χρόνια. Τις περισσότερες φορές το πρωί, όταν χαράζει κοιτώ στον ορίζοντα (γιατί σε αυτό στάθηκα τυχερή, εδώ που με αφήσανε έτυχε να είναι το ψηλότερο σημείο του λόφου και έτσι έχω άπλετη θέα) τις βάρκες, τις τράτες και τα πλοία, κάθε λογής πλεούμενο που περνά και μια μικρή ζήλια μου τρυπά την καρδιά. Μα, πάλι γρήγορα σκέφτομαι, πως δεν πρέπει να παραπονιέμαι, ίσως να είναι και καλύτερα γιατί σκεφτείτε, ούτε να το φανταστώ δεν θέλω, αν με πηγαίνανε τελικά σε κάποιο νέο αφεντικό και αυτός όταν γερνούσα με έσπαγε και έκαιγε τα ξύλα μου; Δεν θα υπήρχα πια...

Τουλάχιστον εδώ, βλέπω τον ήλιο το πρωί και το βράδυ σαν είναι να κοιμηθώ με καληνυχτίζει το φεγγάρι. Και έκανα και άλλους φίλους πολλούς που μιλώ κάθε μέρα μαζί τους και τους αγαπώ και με αγαπούν. Κάτι αγριολούλουδα που ταξίδεψαν με τον αγέρα και ήρθαν και ρίζωσαν στα σωθικά μου και θεριέψανε και βγάλανε και φύλλα. Ακόμα και κάποια πουλιά, που δεν θυμάμαι το όνομα τους, μα εδώ και δυο χρόνια έρχονται κάθε άνοιξη και κάτω από την πλώρη μου, εκεί που έκανε σκιά η μεγάλη τάβλα που καθότανε το παραπαίδι, εκεί από κάτω χτίζουνε φωλιά και μου το ειπανε καθαρά, θα έρχονται να γεννούν στα σωθικά μου.

Ήθελα να σας τα πω. Γιατί κάποιοι από εσάς περάσατε και όταν με είδατε είπατε "τι κρίμα τούτο το σκαρί πήγε χαμένο". Όχι, δεν πήγα χαμένη τελικά και είμαι ευτυχισμένη που στάθηκα εδώ. Γιατί φεύγοντας από το ψαρολίμανο έκλεισα ένας κύκλο ζωής και  άρχισα έναν άλλον. Και έτσι πρέπει να κάνετε πάντα και εσείς.

Αυτό. Όταν κλείνει ένας κύκλος ζωής, να αρχίζετε έναν άλλον...

Η ΕΝΩΣΗ ΔΥΟ ΚΡΑΤΩΝ άρθρο του Μιχάλη Τάντη

Η Ένωση 2 κρατών έχει συνέπειες θετικές ή αρνητικές.
Για την Επτάνησο Πολιτεία οι περισσότερες (δεν λέω όλες γιατί δεν μου αρέσει να είμαι απόλυτος) είναι αρνητικές.
Κανείς δεν μπορεί να πει το αντίθετο, ή χαζός θα ήταν ή ανιστόρητος.
Από την άλλη, προσωπικά εγώ, δεν ξέρω τι θα γινόταν στα Επτάνησα εάν δεν υπήρχε η Ένωση. Είναι υποθετικό ερώτημα και είναι πολύ δύσκολο να απαντηθεί.
Οι διαφωνίες που έχω με ορισμένες απόψεις,

δεν αφορούν το κρατικό κομμάτι αλλά καθαρά το εθνικό, προσπαθώντας να ξεχωρίσω αυτά τα 2 θέματα.
Δεν μπορώ να διαβάζω χαρακτηρισμούς όπως, οι τουρκολάγνοι κτλ.
Είναι άδικο για την ιστορία των Επτανήσων που τόσα έχουν προσφέρει στο Ελληνικό Έθνος ανά τους αιώνες.
Οι κρατικές αδικίες είναι γνωστές, αυτό όμως δεν σημαίνει ότι μπορούμε να υποτιμούμε ένα έθνος, πόσο μάλλον όταν ανήκουμε και εμείς σε αυτό.
Τιμώ την Ένωση, τιμώ όλους τους Επτανησίους, τιμώ την Ελλάδα,τιμώ την ιστορία τους.
Άλλο Έθνος και άλλο κράτος. Τίποτα από τα 2 δεν είναι τέλειο, όμως προσπαθώντας να τελειοποιήσουμε το Έθνος το κράτος δεν έχει άλλη επιλογή παρά να ακολουθήσει, ενώ η ανάπτυξη του κράτους δεν σημαίνει απαραίτητα Εθνική "αναγέννηση".
Το κράτος βρίστε το όσο θέλετε, το βρίζω και εγώ καθημερινώς, το έθνος όμως είναι η πνευματική και βιολογική μας πραγματικότα και υποτιμώντας το υποτιμάμε τους εαυτούς μας.

ΑΥΘΕΝΤΙΚΟΙ ΔΙΑΛΟΓΟΙ του Παναγή Νικολάτου

...ε, ωρέ!!
...παρακαλώ.
...ώρε είμαι ο Τάδες.
...καλά να 'σαι, και τι θέλεις;
...ωρέ επήρα ετούτο το fax και θέλω να το ρυθμίσω αλλά έχει ένα βλιβλίο σαν το κατά Ματθαίο ευαγγέλιο.
...κι εγώ τι να σου κάμω, να σου ψάλλω το "σοφία ορθή";
...όσκε, ωρέ αλλά να μου πεις πότα θ' αριβάρεις στο Ληξούρι να μου το σιάξεις;
...άμα θέλεις έρχομαι και τώρα, δελέγκου.
...ναίσκε αλλά να μην έρτεις μόνο για το fax το δικό μου.
...πάρι, πότα θέλεις να 'ρτω;
...όποταν έχεις άλλο νεγότσιο.
...ώρε κουμπάρε σκιάζεσαι μη ξοδιαστείς;
...όσκε ωρέ αλλά να μην πλερώσω ένα παπόρο τάλλαρα.
...και δε μου λες αφέντη μου, γιατί δε στρώνεσαι να γουδέρεις τι γράφει εκειό το βλιβλίο, να κάμεις την δουλειά μονάχος σου;
...ωρέ είναι μεγάλο και δε νογάω τσι παρόλες που γράφει.
...κακός σου φλάρης κι αν νογάς τσι μπούρλες σου, γιατί ωρέ δε διαβάζεις κανένα λίμπρο τση ιατρικής να μην τρέχεις τσου δετόρους ατός σου, συφοριασμένε.

-Σημείωση συντακτικής επιτροπής του blog: ''όπως διαπιστώσατε ο Λασκαράτος έχει άξιους συνεχιστές!

Ο ΤΟΠΟΣ ΜΑΣ Η ΣΗΜΑΙΑ ΜΑΣ Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΠΟΥ ΔΕΝ ΔΙΔΑΧΤΗΚΑΜΕ της Δημήτριας Φωκά

Το πολυτιμότερο σύμβολο κάθε έθνους ,είναι όπως όλοι γνωρίζουμε η σημαία του, ένα κομμάτι πανί με διαφορετικά χρώματα ,εμβλήματα και σύμβολα για κάθε λαό .
Το πολυτιμότερο λάφυρο σε μια μάχη από τα αρχαία χρόνια μέχρι σήμερα ήταν και είναι η αρπαγή κι η καταστροφή της σημαίας του εχθρού.
Στη σημαία ορκίζονται πίστη στην πατρίδα,για την σημαία πολεμάνε και σκοτώνονται οι άνθρωποι, για την ανάρτηση σημαίας τους αγωνίζονται οι αθλητές,κι εμείς νοιώθουμε ρίγη συγκίνησης κι εθνικής υπερηφάνειας και περισσότερο πατριώτες όταν την βλέπουμε να κυματίζει, εξοργιζόμαστε και θλιβόμαστε όταν αλλοεθνείς κι αλλόθρησκοι μας την καταστρέφουν. …
Ψάχνοντας στο διαδίκτυο για την πρώτη ελληνική σημαία οι πληροφορίες που βρίσκω είναι ότι η πρώτη ελληνική σημαία είναι εκείνη που , σχεδιάστηκε, ευλογήθηκε και υψώθηκε το 1807 στην Ιερά Μονή Ευαγγελιστρίας στη Σκιάθο. Σ' αυτή ο Νήφων όρκισε τους οπλαρχηγούς Θεόδωρο Κολοκοτρώνη, Ανδρέα Μιαούλη και πολλούς άλλους, μετά από μεγάλη σύσκεψη που έκαναν στο Μοναστήρι για να καταστρώσουν το σχέδιο δράσης τους.
Εδώ είναι που θυμώνω όμως..όχι φωνάζουν όλα μαζί τα επτανησιακά μου κύτταρα, δεν είναι αυτή η πρώτη ελληνική σημαία.
Η πρώτη ελληνική σημαία ,είναι αυτή της Επτανήσου Πολιτείας με τον Ενετικό Λέοντα σε γαλάζιο φόντο που θυμίζει τις Ενετικές μας παραδόσεις ,που κρατά κλειστό Ευαγγέλιο με σταυρό και ημερομηνία το 1800,και γύρω του 7 ακτινωτά βέλη που συμβολίζουν τα επτά νησιά του κράτους και τον ομοσπονδικό χαρακτήρα του κράτους.Αυτή την σημαία ευλόγησε ο Πατριάρχης στην Κωνσταντινούπολη όταν την πήγαν εκεί ο Αντώνιος Μαρία Καποδίστριας κι ο Νικόλαος Δεσύλλας Σιγούρος,σε μια πομπώδη ιεροτελεστία, επαινώντας την ίδρυση του νέου κράτους κι όταν οι απεσταλμένοι μας επιβιβάστηκαν στο πλοίο για την επιστροφή τους,τα αγκυροβολημένα ρωσικά κι αγγλικά πλοία χαιρετούσαν την σημαία μας με κανονιοβολισμούς καθώς το πλοίο διέσχιζε τον Κεράτιο κόλπο.
Η Επτάνησος Πολιτεία (Ιταλικά: Repubblica Settinsulare), υπήρξε από τις 21 Μαρτίου 1800 έως τις 8 Ιουλίου 1807 το πρώτο «ανεξάρτητο»Ελληνικό κράτος που δημιουργήθηκε τρεισήμισι αιώνες μετά την κατάλυση της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας από τους Οθωμανούς το 1453.Η επίσημη έπαρση της σημαίας της Επτανήσου Πολιτείας έγινε στην Κέρκυρα στις 1(13)/Ιανουαρίου του 1801.
Αυτή την σημαία πολλοί Επτανήσιοι την γνωρίσαμε πρόσφατα,γιατί απλούστατα το ελληνικό κράτος θεώρησε μάλλον περιττό να μας διδάξει τα όσα είχε καταρθώσει μέχρι τότε ο επτανησιακός πολιτισμός .Με την Ένωση το προικισμένο παιδί δυστυχώς αφομοιώθηκε από την μετριότητα της μητέρας Ελλάδας.Μένει λοιπόν σε μας να μεταλαμπαδεύσουμε στα παιδιά μας και τους γύρω μας τη γνώση για την κουλτούρα και τον πολιτισμό μας.Δεν είναι ξένη η σημαία με το λιοντάρι,είναι κομμάτι της ιστορίας μας και πρέπει να το προβάλλουμε και να νιώθουμε περήφανοι γι’αυτό

ΕΠΑΙΤΕΙΑ ή ΕΠΕΤΕΙΟΣ

Οι δύο ελληνικές λέξεις μοιάζουν πολύ!
Οι διαφορές τους όμως είναι τεράστιες.Η πρώτη λέξη σημαίνει ζητιανεύω,ζητάω ψίχουλα για να επιβιώσω,ενώ σύμφωνα με την ερμηνεία της δεύτερης λέξης,επέτειος σημαίνει ότι ,θυμάμαι κάτι που έγινε στο παρελθόν!
Στις 21 Μαίου τα Ιόνια Νησιά,τα Επτάνησα όπως κακώς,τα λέμε,γιορτάζουν την επέτειο ενσωμάτωσης τους , στον εθνικό κορμό.
Μεγάλη μέρα,πολύ μεγάλη μέρα,ποτισμένη με αίμα αγωνιστών,με καϋμούς αιώνων.
Και όμως η τεράστιας σημασίας αυτή ημερομηνία, κακοποιείται άθελα μας και ηθελημένα
συνέχεια από το 1864.
Η ιστορία αναφέρει ότι δόθηκαν τα νησιά σαν προίκα από τους άγγλους στον νέο βασιλιά Γεώργιο,που οι ίδιοι τοποθέτησαν ως τοποτηρητή των συμφερόντων τους,στον ελληνικό θρόνο.
Δεν είναι όμως τα πράγματα τόσο απλά.
Ξεχνά η ιστορία τους αγώνες των ριζοσπαστών της Κεφαλονιάς κατ'αρχήν,και της Ζακύνθου κατά δεύτερον.
Ξεχνά τις διαμαρτυρίες των Κερκυραίων πληρεξουσίων για το κλείσιμο ή την συρρίκνωση των διδακτηρίων των νησιών.
Ξεχνά τις τεράστιες αποζημειώσεις που πληρώσαμε στους άγγλους που εργάζονταν σαν υπάλληλοι στα νησιά.
Ξεχνά το γκρέμισμα των φρουρίων,που μας επέβαλαν.
Ξεχνά την δέσμευση για ουδετερότητα που καταστρατηγήθηκε.
Ξεχνά την πραξικοπηματική αρπαγή των μητροπόλεων των Ιονίων Νήσων, από τον Οικουμενικό Θρόνο,όπου υπήγοντο,και την ένταξη τους στην δικαιοδοσία της Μητρόπολης Αθηνών.
Εχουμε τώρα να αναπτύξουμε την δεύτερη λέξη,δηλαδή την επαιτεία,το ζητιάνεμα με άλλα λόγια παροχών,αυτονόητων σε κάθε ευνομούμενη Πολιτεία.
Αλλά δυστυχώς με επαιτεία δεν λύνονται προβλήματα.Χρειάζεται έντονος διεκδικητικός αγώνας.
Διερωτώμαι τι έχουν κάνει αυτοί που θα καταθέσουν στεφάνια στο ΙΕΡΟΤΕΡΟ μνημείο της Πατρίδας μας, το μνημείο δηλαδή του Αγνωστου Στρατιώτη.
-Την χρονιά που πέρασε πήγαν σε υπουργεία;
-Υπάρχουν γραπτές διαμαρτυρίες τους για θέματα που άπτονται των προβλημάτων των νησιών;
Τι κάνανε για το κλείσιμο των τμημάτων Τ.Ε.Ι.;
Τι κάνανε για το συνεχές κλείσιμο δημόσιων υπηρεσιών;
-Δεν εξαντλείται κύριοι και κυρίες ο τίτλος του Επτανήσιου σε γιορτούλες και παράτες!
-Ο ΚΑΛΥΤΕΡΟΣ ΕΟΡΤΑΣΜΟΣ ΜΙΑΣ ΕΠΕΤΕΙΟΥ ΕΊΝΑΙ Ο ΑΠΟΛΟΓΙΣΜΟΣ ΤΩΝ ΠΕΠΡΑΓΜΕΝΩΝ ΤΗΣ ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΗΣ ΧΡΟΝΙΑΣ!
Ευχόμαστε από καρδίας η χρονιά που ξεκινά τώρα,μέχρι την επόμενη δηλαδή επέτειο,να είναι χρονιά αγώνων και φυσικά αποτελεσμάτων.
Να είναι χρονιά συλλογικών και μεμονωμένων ενεργειών για το καλό των νησιών.
Να υπάρχει συνεργασία με όλες τις περιοχές της Πατρίδας μας,δηλαδή με την περιφέρεια.
Το μυαλό μας , να είναι μόνον στις διεκδικήσεις και όχι στις χρηματοδοτήσεις σωματείων!
ΤΙΜΗ ΚΑΙ ΜΝΗΜΗ ΣΤΟΥΣ ΗΡΩΕΣ ΤΩΝ ΝΗΣΙΩΝ ΜΑΣ!

ΣΠΥΡΙΔΩΝ ΛΙΒΙΕΡΑΤΟΣ

Γεννήθηκε στις 15 Απριλίου 1881 στο Ληξούρι και εσπούδασε ιατρική στην Γένουα.

Εγινε διδάκτωρ το 1902 και στην συνέχεια βοηθός,επιμελητής,διευθυντής και τέλος

υφηγητής και αναπληρωτής καθηγητής της Ιατρικής Σχολής της Γένουας το 1911.

Το 1912 διωρίστηκε καθηγητής παθολογικής ανατομίας στο Πανεπιστήμιο Αθηνών.

Παρέμεινε στην έδρα μέχρι την συνταξιοδότηση του το 1951.

Την 1η Δεκεμβρίου 1951 βραβεύτηκε από το πανεπιστήμιο της Σορβόννης,με εξαιρετική

διάκριση που απονεμήθηκε πρώτη φορά σε έλληνα επιστήμονα.

ΣΚΟΡΠΙΟΙ ΜΠΟΥΡΔΕΤΟ από το ''Ταβερνάκι της Μαρίνας'' στην πόλη της Κέρκυρας

Σκορπιοι Μπουρδετο Υλικα 4 μεγαλα κρεμμυδια τριμμενα στον τριφτη 2 σκ.σκορδο 2 κουταλιες σουπας πιπερι κοκκινο καφτερο 4 κουταλιες σουπας πιπερι κοκκινο γλυκο 6 σκορπινες μικρες λιγο αλατι λιγο λεμονι μπολικο ελαιολαδο Σε μια κατσαρολα ριχνουμε το ελαιολαδο το κρεμμυδι και το σκορδο...το σωταρουμε για λιγη ωρα...μετα ριχνουμε τα πιπερια μας και ανακατευουμε καλα για λιγη ωρα....ριχνουμε 1 ποτηρι νερο και το αφηνουμε να βρασει σε χαμηλη φωτια....λιγο πριν στιψει βαζουμε τις σκορπινες και το αλατι...σκεπαζουμε την κατσαρολα για 10 λεπτα περιπου...οταν εχει μεινει μονο με την σαλτσα του σβηνουμε με το λεμονι... Καλη σας ορεξη!!

Η ΔΙΑΦΟΡΑ ΤΩΝ ΕΠΤΑΝΗΣΙΩΝ επιμέλεια κειμένου Δανάη Μυλωνάκη

«…..Τον έλεγαν Ρούσο, κι αυτός ήταν γέρος με ψαρά γένια και ψηλό πάντα καπέλο. Ξένος - Μωραΐτης νομίζω – και πολύ δάσκαλος, ιδέα δεν είχε για άλλα πράγματα, τα ζακυνθινά δεν τα καταλάβαινε και δεν τα εχώνευε καθόλου, κι η μεγάλη του αποστροφή ήταν τα φράγκικα ονόματα που έβλεπε στον κατάλογο των μαθητών. Διάβαζε με μορφασμούς: «Κούρτσουλας, Μαρτινέγκος, Βολταίρας, ή Ριχάρδος, Ερρίκος, Αλοίσιος», και στεκόταν σαν να ρωτούσε «Τι λογής ονόματα ειν’ αυτά; Στη Φραγκιά είμαστε;» Και θυμούμαι το επεισόδιό του μ’ ένα συμμαθητή μου, που αποκρινόταν στο ένδοξο όνομα Μοτσενίγος». Την πρώτη φορά που το απάντησε στον κατάλογο, ο ανίδεος Ρούσος οπισθοχώρησε με φρίκη, έκανε μια ώρα να το συλλαβίσει, κατάφερε επί τέλους να το προφέρει ολάκερο, και ρώτησε τον μικρό που είχε πει «παρών»: - Εσύ είσαι; - Μάλιστα- Και ονομάζεσαι ούτω πως; - Μάλιστα. Σωτήριος Μοτσενίγος- Και τι θα πει Μό-τσέ-νί-γός;- Δεν ξέρω….. Είναι τόνομά μου- Καλά. 

Δεν είπε τίποτα άλλο ο Ρούσος. Αλλά στο επόμενο μάθημα πάλι τα ίδια. Και στο τρίτο τα ίδια και χειρότερα.- Δεν ημπορείς να φέρεις τοιούτον όνομα, είπε στο μικρό μαθητή. Πρέπει να το αλλάξεις. Θα σε γράψω Ζακύνθιος. Κι έσβησε το «Μοτσενίγος», για να γράψει από πάνω «Ζακύνθιος» !Αλλά ο μικρός έγινε έξω φρενών. Κατακόκκινος, τοξεύοντας αστραπές από τα γαλανά του μάτια, εφώναξε με φωνή που έτρεμε από θυμό: - Δεν αλλάζω το οικογενειακό μου όνομα, κύριε σχολάρχα. Η οικογένειά μου κατάγεται από τη Βενετία!... Μοτσενίγοι λέγονταν όλοι μου οι πρόγονοι, Μοτσενίγος θα λέγουμαι κι’ εγώ! Αλλιώτικα φεύγω! Μπροστά σ’ αυτή την εξέγερση του πιτσιρίκου – ο Σωτήρης Μοτσενίγος ήταν ο πιο μικροκαμωμένος απ’ όλους μας, τόσος δα, μα σπίρτο μονάχο και στα μαθήματα πρώτος – ο σχολάρχης υποχώρησε. Αλλά στο εξής το μικρό τον φώναζε απλώς Σωτήριο. Το άλλο του μισό όνομα του έκανε κακό. Γιατί δεν ήξερε – που να το ξέρει ο Μωραΐτης δάσκαλος ! – πως και Δόγηδες ακόμη είχε δώσει στη Βενετία η οικογένεια των Μοτσενίγων. 

Και τέτοια επεισόδια, τον καιρό εκείνο της ελλαδικής αμάθειας – σήμερα ίσως οι όροι να έχουν αντιστραφεί - είχαμε πολλά. Οι ξένοι που μας έφερναν νομάρχες, δικαστές, τελώνες, δασκάλους, ανίκανοι – εκτός από ελάχιστες εξαιρέσεις – να μας καταλάβουν, μας κορόιδευαν. Σαν νάθελαν να τους κάνουμε τη χάρη να αλλάξουμε τα ονόματά μας, τη γλώσσα μας, τη μουσική μας, τα έθιμά μας, όλα. Και πόσα δυστυχώς δεν αλλάξαμε ή δεν αφήσαμε ! Αυτή ήταν η πρώτη επίδραση που είχε στην Επτάνησο η ένωσή της με την άλλη Ελλάδα: Εχάλασε ο επτανησιακός πολιτισμός, πριν ακόμη δημιουργηθεί άλλος. 

ΓΡΗΓΟΡΙΟΥ ΞΕΝΟΠΟΥΛΟΥ ΑΠΑΝΤΑ. Τόμος πρώτος, Β’ Έκδοση. Σελ. 113 – 115. Εκδόσεις Μπίρη, Αθήνα 1971. 

Σημείωση: Ο Σωτήρης – είναι ο ανοιχτόχρωμος με το στρογγυλό πρόσωπο που εικονίζεται στη φωτογραφία μαζί με τον αδερφό του, το διοπτροφόρο Νικόλαο – δεν πρόλαβε να τελειώσει το Γυμνάσιο. Πέθανε πριν από διφθερίτιδα.Ο Σωτήρης ήταν ένας από τους πέντε μεγαλύτερους αδερφούς του παππού μου. Η προγιαγιά Παρασκευή έκανε τον παππού σε μεγάλη ηλικία μήπως και αποκτήσει κόρη, αλλά ευτυχώς για μένα έκανε πάλι αγόρι !!! Ο παππούς ασχολήθηκε συστηματικά με την ανατροφή και την εκπαίδευσή μου και σε αυτόν οφείλω τη γνωριμία με τον επτανησιακό πολιτισμό.

ΣΟΥΠΙΕΣ ΣΤΙΦΑΔΟ

Σουπιές στιφάδο

Υλικά (για 4 μερίδες):
ενάμισι κιλό σουπιές καθαρισμένες
8 ως 10 μεγάλα κρεμμύδια ξερά
5 με 6 σκελίδες σκόρδο
2 ή 3 κουταλιές πελτές
1 ποτήρι κόκκινο κρασί
5 ως 6 φύλλα δάφνης
μαυροπίπερο σε σπυριά
κανέλα σε ξύλο
γαρίφαλο σε καρφάκια
300 γραμμάρια λάδι
αλάτι
Εκτέλεση
Μπορούμε να τις καθαρίσουμε μόνοι μας, αν δεν φοβόμαστε μήπως μαυρίσουν οι άκρες των νυχιών μας. Αφαιρούμε πρώτα το κόκαλο και τα εντόσθια μαζί με τα μελάνια, τις πλένουμε και τις βράζουμε για σαράντα πέντε λεπτά περίπου. Μπορούμε όμως να τις αγοράσουμε καθαρισμένες από τον ψαρά μας. Επίσης υπάρχουν καταψυγμένες πολύ καθαρές. Όπως και να είναι, θέλουν πρώτα ζεμάτισμα. Κατόπιν τις κόβουμε σε κομμάτια αναλόγως της αρεσκείας μας. Ψιλοκόβουμε τα κρεμμύδια και τα σκόρδα και τα σοτάρουμε με το λάδι. Ρίχνουμε δυο κουταλιές από το ζουμί, στο οποίο τις βράσαμε, καθώς και όλα τα μυρωδικά και το κρασί. Αφού βράσουν αρκετά επί τριάντα λεπτά περίπου, ρίχνουμε στον ταβά τις σουπιές και τον πελτέ αραιωμένο, καθώς και το αλάτι (έπειτα από δέκα λεπτά δυνατού βρασμού). Χαμηλώνουμε κατόπιν στο ελάχιστο τη φωτιά και περιμένουμε ώσπου να φύγουν όλα τα ζουμιά.

ΛΕΞΕΙΣ Δανάη Μυλωνάκη (Ζάκυνθος)

Τις λέξεις που μου λες να μην προφέρω 
τις κρύβω τρυφερά μέσα στα χέρια μου 
κι ύστερα τις ζεσταίνω με το χνώτο μου 
μην τύχει και παγώσουνε στο κρύο
τώρα που καλοκαίριασε ταξίδι θα τις πάω
κατά τις θάλασσες της Ζάκυθος και κει
θα τις πετάξω στο βυθό για να σε δω
να τις τραβάς μια – μια αφού θα ξέρεις
ότι μαζί τους θα χαθείς αν δεν τις σώσεις

Danae

Αθήνα - Μάιος 2010

ΟΣΙΟΣ ΘΕΟΔΩΡΟΣ ΠΡΟΣΤΑΤΗΣ ΚΥΘΗΡΩΝ Ελένη Χάρου

Ο Όσιος Θεόδωρος, προστάτης των Κυθήρων, σύμφωνα με το βίο του, γεννήθηκε στην Κορώνη της Μεσσηνίας μεταξύ των ετών 870-890. Μεγάλωσε και σπούδασε στο Ναύπλιο, όπου παντρεύτηκε και απέκτησε δύο παιδιά. Η επιθυμία του να μονάσει τον έφερε στη Ρώμη και κατόπιν στη Μονεμβασία, όπου κλείστηκε σ’ ένα κελί της εκκλησίας της Θεοτόκου της Διακονίας. Από εκεί ήρθε στα Κύθηρα περί το 921, όταν η νήσος ήταν <<έρημος και αοίκητος>> λόγω των επιδρομών των Σαρακηνών της Κρήτης και μόνασε στον παλαιό χριστιανικό ναό των αγίων Σεργίου και Βάκχου, ο οποίος φαίνεται είχε ιδρυθεί στη θέση ειδωλολατρικού ναού προς τιμήν του Διονύσου.

 Το 922, στις 12 Μαϊου ο Όσιος Θεόδωρος απέθανε και λίγο καιρό μετά το θάνατό του ναύτες περαστικοί από τα Κύθηρα βρήκαν άθικτο το λείψανό του. Τρία χρόνια αργότερα, το 925, Μονεμβασιώτες έθαψαν το λείψανο του αγίου. Η παλιά εκκλησία των αγίων Σεργίου και Βάκχου ξαναχτίστηκε από Μονεμβασιώτες και αφιερώθηκε στον Όσιο Θεόδωρο. Με την πάροδο του χρόνου δημιουργήθηκε μοναστήρι, το οποίο απέκτησε περιουσία, την οποία καλλιεργούσαν οι ιερωμένοι, κοσμικοί και μοναχοί.
Το χρονικό του Κυθήριου μοναχού Χειλά αποτελεί πολυτιμότατη πηγή για την ιστορία του μοναστηριού. Είναι μια έκθεση- αναφορά προς τους Βενιέρους, η οποία εγράφη περί το 1460. Σύμφωνα με το χρονικό, το μοναστήρι ανήκει στη δικαιοδοσία των Λατίνων φεουδαρχών Βενιέρων, στους οποίους κατέβαλαν ετήσιο φόρο από τα εισοδήματα της μονής. Κατά τα μέσα του 14ου αι. το μοναστήρι αναλαμβάνει κάποιος πρωτοπαπάς Νοταράς.
Γύρω στα 1630 ο επίσκοπος Κυθήρων Αθανάσιος Βαλεριανός ανακαίνισε το ναό του Οσίου, στον οποίο έγιναν διάφορες μετατροπές και προσθήκες. Πάνω από την κυρία είσοδο εντοιχίστηκε εντυπωσιακός θυρεός με αναμνηστική πλάκα η οποία φέρει την επιγραφή <<ΕΠΤΑΣΟ ΤΟΙΣ ΔΙΟΝΥΣΙΑΚΟΙΣ ΑΘΑΝΑΣΙΕ ΠΡΟΦΡΩΝ ΑΓΛΑΪΣΙ ΠΤΙΛΟΙΣ ΥΨΙΘΡΟΝΩ ΤΕΜΕΝΕΙ. ΟΞΥΤΑΤΟΙΣ ΔΕ ΜΑΚΑΡ ΑΡΕΤΑΩΝ ΒΕΝΘΕΣΙΝ ΑΥΘΙΣ ΛΗΨΗ ΦΩΣ ΑΠΛΕΤΟΝ ΤΡΙΑΔΟΣ ΟΥΡΑΝΙΟΥ>> Μια απόπειρα να αποδοθεί σε ελεύθερη μετάφραση το ανωτέρω επίγραμμα είναι η εξής:
«Αθανάσιε ζηλωτή, πέταξες ψηλά με λαμπρά φτερά και ξεπέρασες τη Διονυσιακή λατρεία και ανέδειξες τον παλιό ναό του Διονύσου σε περίλαμπρο τέμενος. Με το άπειρο δε βάθος της αρετής σου θα λάβεις άπλετο το φως της ουρανίου Τριάδος»
Κατά καιρούς το μοναστήρι οργάνωνε διάφορες «ζητείες» για να αντιμετωπίσει τα έξοδα του ναού. Γύρω από το μοναστήρι δημιουργήθηκε οικιστικός χώρος που τον κατοικούσαν οι οικογένειες των ιερέων. Σύμφωνα με αρχειακές μαρτυρίες κατά το 1695 η μονή αριθμούσε 10 κελιά με μοναχές και δόκιμες, τελεί δε υπό την άμεση εποπτεία του επισκόπου Κυθήρων, στον οποίο υποχρεούται ο εκάστοτε εφημέριος να δίνει λεπτομερή αναφορά για κάθε ζήτημα. Εξ άλλου ο εκάστοτε επίσκοπος αναθέτει την εφημερία και φροντίζει για την περιουσία του ναού. Έτσι στο ληξιαρχικό αρχείο αναφέρεται «η επισκοπική εκκλησία του αγίου Θεοδώρου.» Κατά την περίοδο 1762-1808 ηγούμενος της μονής διετέλεσε ο παπά- Μελέτιος Σοφιανός, ο οποίος ανήκει σε μια από τις πιο ισχυρές οικογένειες της Μονεμβασίας. Άλλοι εφημέριοι που υπηρέτησαν τη μονή κατά τον 18ο και 19ο αι. είναι ο παπά Αντώνιος Φατσέας, ο παπά Γιώργης Χαραμουντάνης, ο παπά Νικόλας Χαραμουντάνης, ο παπά Δημήτρης Χαραμουντάνης, ο ιερομόναχος Νικόλαος Πρινέας, ο παπά Ιωάννης Καλοκαιρινός, ο παπά Κοσμάς Παυλάκης- Στον περίβολο της μονής λειτούργησε κατά τους χρόνους της Αγγλοκρατίας η περίφημη «Αλληλοδιδακτική Σχολή του αγίου Θεοδώρου της Αρχιεπισκοπής».

ΛΥΓΜΟΣ Κωνσταντίνος Κομιανός(ΚΕΡΚΥΡΑ)

Mιά κραυγή στο βραδινό άνεμο έστειλε 
αγγελιοφόρους ακροβάτες , 
τά ίχνη τους αιθέρια .

Ομολογία αδιάψευστη
της αγάπης μου το σθένος να πέσει στο κενό 
ασημοστάλακτη ,
στου γαλαξία την καμπύλη .

Στών άστρων την ευμάρεια
λάμψεις στοχάζονται λειψές , ως κενά διαστήματα
που ορίζουν
της θλίψης τις θεάσεις

Σπαράγματα η λαχτάρα τρεμοσβήνει

Ο βοριάς ακίνητος

Και τό πλατάγισμα των χτύπων της καρδιάς σου
τόσο ήρεμο
σαν πάτημα κύκνου στο νερό ,
ν’ αναβάλλει της αγωνίας μου τη λύση .

Μιά άνοιξη το ξημέρωμα , με φώτισε
στο αραξοβόλι της υπόκρουσης
με πλεξούδες πέταλα
ανεμώνης στον αέρα , εκείνης της υπόσχεσης

Ο ΓΛΑΡΟΣ Νόνη Σταματέλου(Λευκάδα)

Aπό ψηλά  βλέπει καλύτερα.

Πάνω απ’ τα καράβια.

Πάνω απ’ τα σύννεφα.

Λουσμένος στο φως.

Κι’ ολοένα ανυψώνεται.

Κι’ ολοένα ελαφραίνει.

Κι’ αν τύχει κι’ άλλους στο ταξίδι του

Στήνουν γιορτή γύρω απ’ τον ήλιο.

Και λάμψεις λευκές αγγίζουν τις πολιτείες.

Κάποιοι τυφλώνονται

σκύβουν στο χώμα.

Πως ν’ αντικρύσεις τόσο φως…

Πως να το αντέξεις;

Από ψηλά βλέπει καλύτερα.

Τι κι’ αν ο ήλιος τού καψε

στην άκρη το φτερό;

Πέρασε μια βροχούλα και το γλύκανε.

Νάτος και πάλι δυνατός και ολόλευκος.

Ολόλευκος και περήφανος!

ΡΙΓΑΝΑΔΑ ΑΠΟ ΚΕΦΑΛΟΝΙΤΗ

ΡΙΓΑΝΑΔΑ
1 ψωμι χωριατικο (ξερο)
2-3 ντοματες
ριγανη
αλατι 
σκορδο
λαδι
ξυδι
τυρι

Εκτελεση
Βρεχουμε το ψωμι,του βαζουμε αλατι,λαδι,ξυδι,ριγανη και στυβουμε τις ντοματες πανω στο ψωμι,
καλη ορεξη.

10 ΜΑΪΟΥ Η ΕΠΕΤΕΙΟΣ ΠΑΡΟΔΟΥ ΤΟΥ ΛΕΙΨΑΝΟΥ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΛΑΟΥ (Διον.Φλεμοτόμος)

Η Ζάκυνθος γιορτάζει πανηγυρικά την επέτειο της Παρόδου του Λειψάνου του Αγίου Νικολάου από το νησί.
Στις 10 Μαΐου 1087 το καράβι που μετέφερε το Σκήνωμα του Αγίου,από την Λυκία στο Μπάρι της Ιταλίας, σταμάτησε στη Ζάκυνθο και προσκυνήθηκε από τους κατοίκους της. Από τότε η ημέρα αυτή τιμάται επίσημα με πανηγύρια και λιτανείες σε πολλά χωριά και λειτουργίες σε όσους ναούς έχουν το όνομα του Αγίου.

9 ΜΑΪΟΥ Η ΓΙΟΡΤΗ ΤΗΣ ΑΝΑΛΗΨΕΩΣ ΣΤΗΝ ΒΕΝΕΤΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ

Η γιορτή της αναλήψεως στις 9 Μαϊου ήταν η λαμπρότερη και επισημότερη ημέρα της χρονιάς στην Βενετία.

Ο Δόγης αρραβωνιαζόταν την θάλασσα σε ανάμνηση της κατάκτησης από τον βενετικό στόλο υπό τον Δόγη Ορσέολο της Δαλματίας στα 1000μ.χ.

Η νίκη αυτή εξασφάλισε την ηγεμονία της Βενετίας στην Αδριατική για τους επόμενους αιώνες.

Χιλιάδες πλεούμενα ακολουθούσαν την μαλαματένια γαλέρα του Δόγη,με κατεύθυνση προς το Λίντο.

Στα παράθυρα και τα μπαλκόνια των σπιτιών

κρέμονταν,ό,τι πολυτιμότερα βελούδα,χαλιά και υφάσματα είχαν,για να τιμήσουν την ημέρα.

Μπροστά λοιπόν έπλεε ο Bucentoro,όπως λέγαν την χρυσή γαλέρα του Δόγη και ακολουθούσαν πολλές-πολλές γόνδολες μεταφέροντας ανθρώπους όλων των κοινωνικών τάξεων.

Ξεχώριζαν οι γόνδολες των ευγενών που είχαν στην πρύμνη τους,σκαλισμένα τα οικόσημα τους.

Εξω από το Λίντο η μεγαλόπρεπη αυτή παρέλαση σταμάταγε και ο Δόγης όρθιος στην πλώρη

περιτριγυρισμένος από τους αξιωματούχους της Δημοκρατίας έκανε την προσευχή του.

Πάνω από τα κεφάλια όλων ανέμιζε η σημαία του Αγίου Μάρκου με το χρυσό λιοντάρι

να κρατάει το Ευαγγέλιο με την περίφημη ρήση,

PAX TIBI MARCE EVANGELISTA MEUS

δηλαδή Ειρήνη υμίν Μάρκε Ευαγγελιστά μου!

Τότε ο Δόγης εν μέσω νεκρικής σιγής έλεγε : DESPONSAMUS TE MARE IN SIGNUM VERI

PERPETUISQUE DOMINI,δηλαδή σε νυμφευόμεθα θάλασσα,ενώπιον του αληθούς και αιωνίου 

Θεού.

Συγχρόνως έριχνε στα νερά του MARE NOSTRUM το ολόχρυσο δαχτυλίδι του!

Αυτός ήταν ο συμβολικός αρραβώνας του Δόγη με την θάλασσα.

Aς συμπληρώσουμε κάποια στοιχεία για την ετυμολογία της γαλέρας του Δόγη:

Βουκένταυρος ή μπουτσιντόρο

Με το όνομα αυτό είναι γνωστή η πολυτελής γαλέρα της

Ενετικής Δημοκρατίας, η οποία χρησιμοποιούνταν κατά

την τελετή του «γάμου του δόγη με τη θάλασσα».

Η ετυμολογία του ονόματος είναι προβληματική αλλά και

ενδιαφέρουσα.

Το πιο πιθανό είναι ότι η λέξη προέρχεται από την ενετική

λέξη burcio ή burchio (= μικρή βάρκα με επίπεδο

πυθμένα, πολύ συνηθισμένη στη λιμνοθάλασσα της

Βενετίας) και oro (=χρυσός).

Ωστόσο, κατά τη διάρκεια του Μεσαίωνα θεωρείτο ότι

προέρχεται από τη λατινική λέξη *bucentaurus=

βουκένταυρος, λέξη σχηματισμένη από τις ελληνικές

βοῦς=βόδι και κένταυρος. Η ετυμολόγηση αυτή συνθέτει

δύο στοιχεία: το όνομα του πλοίου που μετέφερε τον

Αινεία στην Ιταλία, που απαντάται στην Αινειάδα του

Βιργιλίου («Κένταυρος»), με την παράσταση του

ακρόπρωρου του πλοίου, που όμως δεν είναι κεφαλή

βοδιού, αλλά η πιθανότατα η κεφαλή του λιονταριού του

Αγίου Μάρκου, που ήταν και το επίσημο σύμβολο της

Ενετικής Δημοκρατίας. Μια άλλη εκδοχή που ξεπερνά τη

δυσκολία αυτή υποστηρίζει ότι το bucintoro προέρχεται

μεν από το bucentaurus, σημαίνει όμως «διπλός

κένταυρος» (bi-centauro), επειδή η γαλέρα είχε ακριβώς

διπλάσιες διαστάσεις από το πλοίο του Αινεία.

Τέλος, ο Ιταλός λόγιος Francesco Sansovino (γιος του

σημαντικού αρχιτέκτονα και γλύπτη της Αναγέννησης

Jacopo Sansovino), βασισμένος σε πηγές του 1293,

ετυμολογεί τη λέξη ως παραφθορά του navilium

duecentorum hominum(«πλοίο με 200 άνδρες»).

Το Bucintoro αρχικά ήταν ένα κανονικό πλοίο του

Ενετικού στόλου, που εξυπηρετούσε τις ανάγκες του δόγη. Με την ανάπτυξη όμως της Βενετίας και την

ισχυροποίησή της στη θάλασσα, άρχισε να γίνεται όλο και

μεγαλοπρεπέστερο και βαρύτερο, με αποτέλεσμα να

καταλήξει ένα «τελετουργικό» πλοίο που δεν

χρησιμοποιούνταν παρά μόνο για επίσημες τελετές και

επιλεγμένες αποστολές. Στη διάρκεια της ζωής της

Ενετικής Δημοκρατίας κατασκευάστηκαν τέσσερα τέτοια

πλοία: το πρώτο το 1311 και το τελευταίο το 1728, λίγα

χρόνια πριν την τελική κατάρρευσή της. Είναι μάλιστα

χαρακτηριστικό ότι όσο η Βενετία παρήκμαζε, τόσο το

Bucintoro γινόταν μεγαλοπρεπέστερο. Το πλοίο του 1728

καταστράφηκε εντελώς από τους Γάλλους του

Ναπολέοντα το 1798 για να πάρουν το χρυσό με τον

οποίο ήταν διακοσμημένο και επενδεδυμένο.

Επιβαίνοντας στο Bucintoro, κάθε χρόνο την ημέρα της

εορτής της Αναλήψεως, ο Δόγης της Βενετίας έβγαινε στα

ανοιχτά της λιμνοθάλασσας και ρίχνοντας ένα δαχτυλίδι

στη θάλασσα, την νυμφευόταν, σε μια συμβολική τελετή

που πρόβαλε και επιβεβαίωνε την Ενετική

θαλασσοκρατορία. Η τελετή ξεκίνησε περίπου το έτος

1000, για να τιμήσει την κατάληψη της Δαλματίας από

τους Ενετούς, σύντομα όμως μετατράπηκε στην τελετή

που περιγράψαμε. Το «γαμήλιο δαχτυλίδι» που

χρησιμοποιούνταν ήταν αντίγραφο αυτού που χάρισε το

1177 στον τότε Δόγη της Βενετίας ο πάπας Αλέξανδρος

Γ΄, με τη δέσμευση να καθιερώσει η Βενετία την τελετή

αυτή.

Η τελετή του γάμου του δόγη με τη θάλασσα έχει

απεικονιστεί σε πίνακες ζωγραφικής του 17ου και 18ου

αιώνα. Το 2008 ανακοινώθηκε ότι το Ιδρυμα Bucintoro,

θα προχωρήσει στην κατασκευή του πλοίου του 1728 που

καταστράφηκε από τον Ναπολέοντα

 

Ναυτικό Μουσείο Βενετίας