21η ΜΑΡΤΙΟΥ ΗΜΕΡΑ ΕΠΤΑΝΗΣΙΑΚΗΣ ΥΠΕΡΗΦΑΝΕΙΑΣ

Συναγωνιστές Επτανήσιοι
Φίλοι της κίνησης ''Επτάνησος Πολιτεία''
Ο εορτασμός της μέρας αυτής συμπίπτει με τα 4 χρόνια παρουσίας μας,στο διαδίκτυο.
Στα χρόνια αυτά έγιναν πολλά.
Δημιουργήσαμε ιστολόγιο,ομάδα,σελίδα.
Κυρίως όμως κάναμε ένα πράγμα με απόλυτη συνέπεια:

ΦΕΡΑΜΕ ΚΟΝΤΑ ΤΟΥΣ ΕΠΤΑΝΗΣΙΟΥΣ!!!

Από τα Κύθηρα και την Ελαφόνησο,προχωράμε στην Ζάκυνθο, Κεφαλονιά, Ιθάκη, Λευκάδα, Κάλαμο, Καστό,

Μεγανήσι και φτάνουμε στην Κέρκυρα την πρωτεύουσα της Πολιτείας μας,και συνεχίζουμε στους Παξούς,Οθωνούς και Ερείκουσα!
Πρέπει να γίνουν κι άλλα,αλλά η καθημερινότητα αυτά μας επέτρεψε!
Γιατί λυσσάμε με την Επτάνησο Πολιτεία; Για να το πω απλά και λαϊκά!
Η Επτάνησος Πολιτεία είναι το ΠΡΩΤΟ ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΟ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΚΡΑΤΟΣ που ιδρύθηκε μετά την άλωση της Κωνσταντινούπολης.
Ιδρύθηκε στις 21 Μαρτίου του 1800 στην Κωνσταντινούπολη υπό την εποπτεία της Οθωμανικής και της Ρωσικής Αυτοκρατορίας και διατηρήθηκε με τα προβλήματά του,μέχρι τις 8 Ιουλίου 1807.
Είχε σημαία δική της, στρατό,πρεσβευτές,νόμισμα και κυρίως ΣΥΝΤΑΓΜΑ.
Σηματοδότησε την απαρχή της μετέπειτα δημιουργίας του ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ.
Εγινε η προστατευτική φωλιά, των διωκόμενων αγωνιστών της ηπειρωτικής Πατρίδας μας.
Στα Επτάνησα έγινε τότε ένα πάντρεμα: αυτό της Βενετικής κουλτούρας με το Ελληνικό πνεύμα!
Γι'αυτό άλλωστε και διαπνεόμαστε με το δόγμα της ''καθ'ημάς Δύσης'',σεβόμενοι πλήρως το δόγμα της ''καθ'ημάς Ανατολής'' που πρεσβεύουν οι υπόλοιποι συμπατριώτες μας!
Στα χρόνια αυτά γίναμε όλοι σοφότεροι και απομονώσαμε υστερικούς και από τις δύο μεριές!
Αναδείξαμε και αναδεικνύουμε τον εκπληκτικό πλούτο του Ιονίου Νησιωτικού Τόξου.
Εχουμε ως πάγια επιδίωξη την καθιέρωση για ιστορικούς λόγους της σημαίας της Επτανήσου Πολιτείας,ως σημαίας της Περιφέρειας Ιονίων Νήσων, την συντήρηση και διάδοση της μουσικής ντοπιολαλιάς μας, και της αυτοτελούς διδασκαλίας της ιστορίας μας,στα σχολεία των νησιών μας!
Τέλος θέλουμε την καθιέρωση της Ιερής αυτής μέρας,σαν μέρας Επτανησιακής Υπερηφάνειας,επίσημα από το Κράτος!
Φίλοι μου,δεν χρειάζονται μεγαλοστομίες και κραυγές!
Χρειάζεται μόνο γνώση και αγάπη για τον στόχο μας!

Read More

ΟΙ ΜΠΡΕΤΕΛΛΕΣ του Διον.Φλεμοτόμου

Ζακυνθινές παρόλες:
Μπρετέλλες: τιράντες.

Read More

ΠΙΣΤΟΜΑ του Κων.Θεοτόκη επιμέλεια ανάρτησης Δημ.Φωκά

Οταν, ὕ­στε­ρα ἀ­πὸ τὴν ἀ­ναρ­χί­α πού­χεν ἀν­τα­ριά­σει τὸν τό­πο δί­νον­τας εἰς ὅ­λα τὰ κα­κὰ στοι­χεῖ­α τὸ ἐ­λεύ­τε­ρο νὰ πρά­ξουν κά­θε λο­γῆς ἀ­νο­μί­α, ἡ τά­ξη εἶ­χε πά­λε στε­ρε­ω­θεῖ κ’ εἶ­χε δο­θεῖ ἀ­μνη­στεί­α στοὺς κα­κούρ­γους, τό­τες ἐ­πέ­στρε­ψαν τοῦ­τοι ἀ­π’ τὰ βου­νὰ κι ἀ­πὸ τὰ ξέ­να στὰ σπί­τια τους, κι ἀ­νά­με­σα στοὺς ἄλ­λους ποὺ ξα­ναρ­χόν­ταν ἐ­γύ­ρι­ζε στὸ χω­ριό του κι ὁ Μα­γου­λα­δί­της Ἀν­τώ­νης Κου­κου­λι­ώ­της.

Ἤ­τουν τό­τες ὣς σα­ράν­τα χρο­νῶν, κον­τός, μαυ­ρι­δε­ρός, μ’ ὄ­μορ­φα πυ­κνὰ σγου­ρὰ γέ­νια καὶ μὲ σγου­ρὰ τὰ μαῦ­ρα μαλ­λιά. Τὸ πρό­σω­πό του εἶ­χε χά­ρη καὶ τὸ βλέ­μα του ἤ­τουν χα­ϊ­δευ­τι­κὸ καὶ ἥ­με­ρο – ἀγ­κα­λὰ κι ἀν­τί­φεγ­γε μὲ πρά­σι­νες ἀ­να­λαμ­πές· τὸ στό­μα του ὅ­μως ἤ­τουν μι­κρό­τα­το καὶ κον­τό, δί­χως χεί­λια.

Ὁ ἄν­θρω­πος τοῦ­τος, πρὶν ἀ­κό­μα ρεμ­πε­λέ­ψει ὁ κό­σμος, εἶ­χε παν­τρευ­τεῖ. Κι ὅ­ταν πῆ­ρε τῶν βου­νῶν τὸ δρό­μο, γιὰ τὸν φό­βο τῆς ἐ­ξου­σί­ας, ἄ­φη­κε τὴ γυ­ναί­κα του μό­νη στὸ σπί­τι, καὶ τού­τη δὲν τοῦ ἐ­στά­θη πι­στή, ἀλ­λὰ μὲ ἄλ­λον, νο­μί­ζον­τας ἴ­σως πὼς ὁ Κου­κου­λι­ώ­της ἤ­τουν σκο­τω­μέ­νος ἢ ἀλ­λι­ῶς πε­θα­μέ­νος, εἶ­χε πιά­σει ἔ­ρω­τα, κι ἀ­π’ τὸν ἔ­ρω­τα τοῦ­τον εἶ­χε γεν­νη­θεῖ παι­δί, ποὺ ἄ­ξαι­νεν ὡ­στό­σο χα­ρι­τω­μέ­να καὶ ποὺ ἡ γυ­ναί­κα περ­σό­τε­ρο ἀ­γα­ποῦ­σε.

Ἐ­γύ­ρι­ζε λοι­πὸν ὁ λη­στὴς στὸ χω­ριό του τὴν ὥ­ραν ὅ­που βά­φουν τὰ νε­ρά. Κ’ ἐμ­πῆ­κε ξάφ­νου σπί­τι του, χω­ρὶς κα­νεὶς νὰ τὸ προ­σμέ­νει, ἐμ­πῆ­κε σὰ θα­να­τι­κό, ἀ­να­πάν­τε­χα τέ­λεια, κ’ ἐ­κα­τα­τρό­μα­ξεν ἡ ἄ­τυ­χη γυ­ναί­κα, ἐ­τρό­μα­ξε τό­σο, πού, παίρ­νον­τας τὸ ξαν­θό της παι­δὶ στὴν ἀγ­κα­λιά, τό­σφιγ­γε στὰ στή­θια της τρε­μά­με­νη, ἕ­τοι­μη νὰ λι­γο­θυ­μή­σει καὶ χω­ρὶς νὰ δύ­να­ται νὰ προ­φέ­ρει λέ­ξη κα­μιά.

Ἀλ­λὰ ὁ Κου­κου­λι­ώ­της πι­κρὰ χα­μο­γε­λών­τας τῆς εἶ­πε:

— Μὴ φο­βᾶ­σαι, γυ­ναί­κα. Δὲ σοῦ κά­νω κα­νέ­να κα­κὸ – ἀγ­κα­λὰ καὶ σοῦ πρέ­πει. Εἶ­ναι τὸ παι­δὶ τοῦ­το δι­κό σου;… Ναί;… Μὰ ὄ­χι δι­κό μου! Μὲ ποι­όν —λέ­γε! —τό­χεις κά­μει;

Τ’ ἀ­πο­κρί­θη ἐ­κεί­νη λου­χτου­κι­ών­τας:

— Ἀν­τώ­νη, τί­πο­τε δὲν μπο­ρῶ νὰ σοῦ κρύ­ψω. Τὸ φταῖ­σμα μου εἶ­ναι με­γά­λο. Μὰ, τὸ ξέ­ρω, κ’ ἡ ἐ­γδί­κη­σή σου θά­ναι με­γά­λη· κ’ ε­γὼ, ἀ­δύ­να­το μέ­ρος, καὶ τὸ νή­πιο τοῦ­το, ποὺ ἀ­πὸ τὸ φό­βο τρέ­μει, δὲ δυ­νό­μα­στε νὰ σ’ ἀν­τρει­ε­φτοῦ­με. Κοί­τα πῶς ἡ τρο­μά­ρα μὲ κλο­νί­ζει κα­θὼς σὲ τη­ρῶ. Κά­με ἀ­πὸ μὲ ὅ τι θέ­λεις, μὰ λυ­πή­σου τὸ ἄ­τυ­χο πλά­σμα ποὺ δὲν ἔ­χει προ­στα­σί­α.

Κα­θὼς ἐ­μι­λοῦ­σεν ἡ γυ­ναί­κα, ἐ­σκο­τεί­νια­ζεν ἡ ὄ­ψη του, ἀλ­λὰ δὲν τὴν ἀν­τί­κο­βγε. Ἐ­σι­ώ­πα­σε λί­γο κ’ ἔ­πει­τα τῆς εἶ­πε:

— Γυ­ναί­κα κα­κή! Δὲ ρω­τῶ τώ­ρα, οὐ­δὲ συμ­βου­λή σου, οὐ­δὲ σὲ λυ­ποῦ­μαι. Τ’ ὄ­νο­μα ἐ­κεί­νου θέ­λω. Ἐ­σὲ δὲ θὰ πει­ρά­ξω. Δὲ μο­λο­γᾶς το; Θὰ τὸ μά­θω· τὸ χω­ριὸ ὅ­λο γνω­ρί­ζει μὲ ποι­ὸν ἐ­ζοῦ­σες. Καὶ τό­τες θὰ θυ­σιά­σω καὶ τοὺς τρεῖς σας, θὰ πλύ­νω τὴ ντρο­πὴ πό­χω λά­βει ἀ­πὸ σᾶς, πλά­σμα­τα ἄ­τι­μα!

Ἐ­μο­λό­η­σε.

Κι ὁ Κου­κου­λι­ώ­της ἐ­βγῆ­κε ἀ­μέ­σως. Κι ἀ­φοῦ, ὕ­στε­ρα ἀ­πὸ ὥ­ρα, ξα­ναμ­πῆ­κε στὸ σπί­τι, ἔ­βρη­κε τὴ γυ­ναί­κα του στὸν ἴ­διον τό­πο, ἀ­σά­λε­φτη, μὲ τ’ ἀ­πο­κοι­μι­σμέ­νο τέ­κνο στὴν ἀγ­κά­λη· τὸν ἀ­ναν­τρά­νι­ζε. Μὰ αὐ­τὸς ἐ­ξα­πλώ­θη κα­τα­γῆς καί, σὰ χορ­τά­τος, ἐ­κοι­μή­θη ὕ­πνον βα­θὺν ὣς τὸ ξη­μέ­ρω­μα.

Τὴν ἄλ­λην ἡ­μέ­ραν, ἀ­φοῦ ἐ­ξύ­πνη­σαν, τῆς εἶ­πε:

— Θὰ πᾶ­με στὰ χτή­μα­τά μας νὰ ἰ­δῶ μὴ καὶ κεῖ­να μού­χουν ἁρ­πά­ξει, κα­θὼς μοῦ­χε πά­ρει καὶ σὲ ὁ σκο­τω­μέ­νος.

—Τὸν σκό­τω­σες;

Τὴν ἡ­μέ­ραν ἐ­κεί­νην ὁ ἥ­λιος δὲν ἐ­φά­νη στὴν ἀ­να­το­λή, για­τὶ ὁ οὐ­ρα­νὸς ἤ­τουν γνέ­φια γε­μά­τος καὶ τὸ φῶς με­τὰ βί­ας ἐ­πλή­θαι­νε.

Κι ὁ Κου­κου­λι­ώ­της, βά­νον­τας φτιά­ρι καὶ τσα­πὶ στὸν ὧ­μο, ἐ­δι­ά­τα­ξε τὴ γυ­ναί­κα νὰ τὸν ἀ­κο­λου­θή­σει μα­ζὶ μὲ τὸ παι­δί της. Κ’ ἔ­τσι ἐ­βγῆ­καν κ’ οἱ τρεῖς ἀ­πὸ τὸ σπί­τι.

Καὶ φτά­νον­τας εἰς τὸ χω­ρά­φι, ποὺ ἤ­τουν πο­λὺ νο­τε­ρὸ ἀ­κό­μη ἀ­πὸ τὴν προ­τη­τε­ρι­νὴ βρο­χὴ, ὁ λη­στὴς ἐ­βάλ­θη νὰ σκά­ψει λάκ­κο.

Δὲν ἐ­πρό­φερ­νε λέ­ξη καὶ τὸ πρό­σω­πό του ἤ­τουν χλο­μό, καὶ ὁ ἱ­δρώς, ποὺ ἔ­βρε­χε τὸ μέ­τω­πό του, ἔ­βγαι­νε κρύ­ος. Τὸ στα­χτὶ φῶς, ποὺ ἔ­πε­φτε ἀ­πὸ τὸν οὐ­ρα­νό, ἐ­χρω­μά­τι­ζε πα­ρά­ξε­να τὸν τό­πο· τὸ χι­νό­πω­ρο τὴν αὐ­γὴν ἐ­κεί­νην ἔ­λε­γεν ὅ­λη του τὴ θλί­ψη.

Ἡ γυ­ναί­κα ἐ­κοί­τα­ζε πε­ρί­ερ­γη κι ἀ­νή­συ­χη, καὶ τὸ παι­δά­κι ἐ­παι­χνι­δοῦ­σε μὲ τὰ γου­λιὰ καὶ μὲ τὰ χώ­μα­τα ποὺ ἀ­νά­σκα­φτεν ὁ κα­κοῦρ­γος. Κ’ ἐ­φά­νη γιὰ μιὰ στιγ­μὴν ὁ ἥ­λιος κ’ ἐ­χρύ­σω­σε τὰ ξαν­θὰ μαλ­λιὰ τοῦ νή­πιου, ποὺ ἀγ­γε­λι­κὰ χα­μο­γέ­λα­σε.

Κι ὡ­στό­σο ὁ λάκ­κος ἤ­τουν ἕ­τοι­μος. Κι ὁ Κου­κου­λι­ώ­της, ἀ­κουμ­πών­τας στὸ φτιά­ρι, εἶ­πε τῆς γυ­ναι­κός του:

— Βά­λ’ το πί­στο­μα μέ­σα!

πηγή:https://poihtikhalitheia.wordpress.com

Πη­γή: Ρέ­νου Ἡ­ρα­κλῆ Ἀ­πο­στο­λί­δη, Ἀν­θο­λο­γί­α τῆς Νε­ο­ελ­λη­νι­κῆς Γραμ­μα­τεί­ας, Το Δι­ή­γη­μα ἀ­πό τὶς ἀρ­χές του στὸν 19ο αἰῶ­να ὣς τὶς μέ­ρες μας, Α’ τό­μος, Τὰ Νέ­α Ἑλ­λη­νι­κά, Ἀ­θῆ­ναι χ.χ. [α΄ δη­μο­σί­ευ­ση περ. Τέ­χνη, 1898-9].

Read More

Η ΓΟΛΑΝΑ του Θοδωρή Γεωργάκη

Βλέπετε την λαιμαριά στο λαιμό των αλόγων;

Γολάνα την λέμε στην Λευκάδα.

Read More

ΘΑΥΜΑ - ΣΙΟ του Δημ.Σολδάτου (Λευκάδα)

Στην Παναγία των Ξένων

στην Πλατεία Μαρκά, στην Λευκάδα,

ένα χορταράκι φύτρωσε, χωρίς χώμα,

στην ρωγμή που άνοιξε ο σεισμός

κάτω απ' την εικόνα της Παναγίας,

σε σχήμα σταυρού!

Δεν είναι ΘΑΥΜΑ-ΣΙΟ;

Read More

ΜΙΑ ΖΩΓΡΑΦΙΑ ΠΟΛΕΜΟΥ ΣΤΑ ΚΥΘΗΡΑ του Παναγιώτη Λευθέρη

Η ''ανατριχιαστική'' αυτή ζωγραφιά, ξεθωριάζει σιγά σιγά, πάνω σε ένα τοίχο ενός ξέσκεπου χαλάσματος, σε ένα χωράφι έξω από τον Ποταμό Κυθήρων... 
Το ζωγράφισε στην διάρκεια του πολέμου, ένας ταλαντούχος τότε έφηβος, επηρεασμένος από τα αναγνώσματά του, και ενώ διανυκτέρευε στο χωράφι για να φυλάει να μην κλέψουν τις πατάτες...
 Ήταν ο αείμνηστος Δημήτρης (Μίμης) Ζαγλανίκης αδελφός της μάνας μου. 
Ευχαριστώ τον Κοσμά Μεγαλοκονόμο,που με την φωτογραφία του μας τον θύμισε...

Read More

''ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΔΗΘΕΝ ΓΚΟΜΕΝΟΥΣ'' του Νικολάου Κουτούζη

''Είναι πολλά αρχοντόπουλα
που σειούνται και λυγιούνται
Στα φανερά ντονιάρουνε
και στα κρυφά γαμιούνται''

ντονιάρω:κάνω κόρτε (καμάκι)

Σατυρικό τετράστιχο του Νικολάου Κουτούζη (Ζάκυνθος 1741 - Ζάκυνθος 1813)

Νικόλαος Κουτούζης

Read More

ΑΓΙΟΙ ΣΑΡΑΝΤΑ ΖΑΚΥΝΘΟΥ του Διον.Φλεμοτόμου

Η προσεισμική εκκλησία τους χώριζε την πόλη σε δύο τμήματα: "την Μέσα Μερία" και την "Όξω Μερία", με τις ανάλογες κοινωνικές προεκτάσεις. Η γιορτή στο νησί θεωρείται η απαρχή της Άνοιξης και αυτήν την μέρα ξεκινούσαν οι γεωργοί το κλάδεμα, ενώ οι νοικοκυρές έσπερναν τον βασιλικό, για να βγει "σαραντάκλωνος". Στα σπίτια μαγείρευαν 40 διαφορετικά φαγητά ή έτρωγαν παστέλι, επειδή πίστευαν πως το μέλι έχει φτιαχτεί από 40 διαφορετικά λουλούδια. Στους Αγίους αυτούς έχει αποδοθεί η σωτηρία του νησιού από την δεύτερη επιδημία πανούκλας.

Read More

ΟΙ ΘΡΑΣΥΔΕΙΛΟΙ της Δημήτριας Φωκά

 Ολοι οι θρασύδειλοι ντρέπονται, όταν φανερώνονται οι ντροπές τους

 και όχι, όταν τις κάνουν.

Ένα εμβληματικό θύμα θρασύδειλων σκουπιδιών

Read More

ΚΑΟΝΑΣ του Γιάννη Γαστεράτου

Ο Κάονας λέγεται  ο γλάρος στην νότια Κέρκυρα.

Ο Όθωνας Μιχαλάς,  μας θύμισε τους στίχους της Ευτυχίας Μάστορα εκ Παξών που υπήρξε από τις εμβληματικές δασκάλες του Σχολείου Κωφών και Βαρυκόων Πάτρας

''Τον κάονα τον ήξερα λευκό θαλασσοπούλι
μεσ' στο γαλάζιο τ'ουρανού και στο γλαυκό του πόντου
ν' ακολουθεί τη ρότα μας και να φτεροκοπάει
τότε που το καϊκι μας για τους Παξούς τραβούσε''

Read More

Η 21 ΜΑΡΤΙΟΥ ΠΛΗΣΙΑΖΕΙ

Κάθε χρόνο και καλύτερα να γράψω, ΟΛΟ τον χρόνο η διαδικτυακή ''Επτάνησος Πολιτεία'' δίνει έναν 
διαρκή αγώνα για να γιορτάζεται αυτή η ημερομηνία.
Στα 1800 ιδρύθηκε το πρώτο ανεξάρτητο ΕΛΛΗΝΙΚΟ κράτος.
21 χρόνια πριν την κήρυξη της Επανάστασης οι Ιόνιοι Πολίτες είχαν ανοίξει τον δρόμο.
Με την βοήθεια των ορθόδοξων Ρώσων υπό τον Ναύαρχο Ουζακώφ,απελευθερώθηκαν από τους Γάλλους και στην συνέχεια στην Κωνσταντινούπολη υπογράφτηκε η ανεξαρτησία τους.
Είχαν δική τους σημαία,δικό τους στρατό,δικό τους νόμισμα,είχαν πρεσβευτές σε διάφορες χώρες του τότε κόσμου...
Είχαν κάνει ένα πάντρεμα της αδιαμφισβήτητης Ελληνικότητας των νησιών με την τετρακοσίων ετών Βενετσιάνικη παράδοση.
Προβλήματα υπήρχαν πολλά...
Για σκεφτείτε τι προβλήματα έχει σήμερα η Πατρίδα μας και θα καταλάβετε πόσα προβλήματα θα υπήρχαν τότε σε ανθρώπους που δεν είχαν γνωρίσει ΠΟΤΕ την ανεξαρτησία τους!
Όμως το ''πείραμα'' προχώρησε.
Ο σπόρος είχε φυτευτεί σε εύφορο έδαφος και αυτό ήταν η Επτανησιακή ψυχή!
Πολλοί δεν κατάλαβαν τι σήμαινε η παρουσία στο διαδίκτυο της ''Επτανήσου Πολιτείας''.
Αλλοι νόμιζαν ότι θέλουμε να πολιτευτούμε και γιαυτό ήρθαν δίπλα μας για να αποκτήσουν γνωριμίες... Αποβλήθηκαν μόνοι τους σαν  καρκινικά κύτταρα. 
Αλλοι και άλλες ήρθαν να βρούν σύντροφο...ΑΤΥΧΗΣΑΝ
Αλλοι ηλίθιοι νόμισαν ότι έχουμε αυτονομιστικές τάσεις...
Βλακείες,βλακείες,βλακείες...που μειώνουν το μεγαλείο της Επτανησιακής Ψυχής!
Ο στόχος μας είναι ΕΝΑΣ:
Η διατήρηση ζωντανής της ιστορίας μας και η ανάδειξη της Επτανησιακής Αξιοπρέπειας.
Ολοι όσοι μας διαβάζετε, σε κάθε ευκαιρία μιλάτε για την ιστορία και τους αγώνες των νησιών τση καρδίας μας!

Read More

Η ΣΤΑΧΤΟΔΕΥΤΕΡΑ ΣΤΗΝ ΚΕΡΚΥΡΑ της Νινέττας Λάσκαρι

Η καθαρή Δευτέρα-η Σταχτοδευτέρα-είναι η πρώτη μέρα της Μ.Σαρακοστής,μέρα πένθους.
Στα χωριά ανταμώνανε όλοι στη δουλειά,τρώγανε όλοι μαζί ''τ'αγνά'' τα σαρακοστιανά,
γιατί ''η σαρακοστή αμηά θέλει και τ'αγαθά της''.
Αυτήνε τη μέρα δεν καθότανε κανένας,εδουλεύανε όλοι στην αιώνια προσπάθεια τους να βγάλουνε με τη δίκοπη μέσα από τη γή ένα κομμάτι ψωμί.
Έτσι και πίνανε και λίγο κρασί,παίζοντας έρριχναν ο ένας στο κεφάλι του άλλου στάχτη.
Δοξασία αρχαία, η στάχτη πάντα σύμβολο πένθους.
Η νηστεία-190 μέρες το χρόνο-είναι εξαντλητική.
Βέβαια είναι είναι αλήθεια πως πολλές φορές
 ''νηστεύει ο δούλος του Θεού γιατί ψωμί δεν έχει'',
αλλά πόσο σκληρό πρέπει να ήτανε μέσα στα πέτρινα αυτά χρόνια που τους εξόντωνε η αρρώστεια,που τους αφανίζανε οι πολιορκίες και το μαχαίρι του Τούρκου,να βρίσκουνε κάποιο κοκκορέλι στο δρόμο,να πεινάνε και να το αντιπαρέρχονται.
Είναι βέβαιο πως με τη νηστεία η Εκκλησία θέλησε να επιβάλει κάποια ισότητα στον τρόπο διατροφής πλούσιων και φτωχών.
Ναι,αλλά πάντα οι κακοί πλούσιοι αστακουδέλια και γάμπαρες και οι καλοί φτωχοί μονάτα, 
σα τσου κονίκλους!...

μονάτα=σκέτα

Read More

Η ΕΠΤΑΝΗΣΙΑΚΗ ΚΟΥΜΠΑΡΙΑ ΤΟΥ ΠΡΟΕΔΡΟΥ ΤΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ

Κουμπάρος στο γάμο του προέδρου της Δημοκρατίας Π.Παυλόπουλου ήταν ο καθηγητής της Νομικής Σχολής Αθηνών Σπ.Φλογαϊτης,ο ίδιος μάλιστα βάφτισε  και το ένα από τα δίδυμα κορίτσια του προεδρικού ζεύγους που γεννήθηκαν μετά το πρωτότοκο αγόρι τους.
Ο καθηγητής Φλογαϊτης γεννήθηκε στην Λευκάδα το 1950.
Ήταν μια παρέα ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας η μετέπειτα σύζυγός του και ο Λευκαδίτης καθηγητής από 18 χρονών.
Μαζί από το πρώτο έτος στην Νομική και μαζί μετά  το πτυχίο, στο Παρίσι για συνέχιση των σπουδών τους.
Ο καθηγητής Φλογαϊτης είχε την ιδρύσει τον Οργανισμό, ''Ευρωπαϊκό Κέντρο Δημοσίου Δικαίου'' η οποία είχε αναφεθεί το 2006 από τον πρέσβυ μας στην Βηρυττό ότι ενώ χρηματοδοτήθηκε με 335.000 ευρώ για συγκεκριμένο πρόγραμμα στον Λίβανο,δεν το υλοποίησε.(ουδεμία άποψη έχουμε περί του γεγονότος αυτού)

Η οργάνωση του Λευκαδίτη Επτανήσιου κουμπάρου του προέδρου,πήρε συνολικά 2.053.000 ευρώ για έργα όπως:
-επιμόρφωση νομικών για το κράτος δικαίου στο Αζερμπαϊτζάν
-εκπαίδευση δικαστών στην Νότια Αφρική
-εκπαίδευση στη χρηστή διακυβέρνηση στο Σουδάν
και πολλές άλλες χρήσιμες δραστηριότητες...
Εχει παρασημοφορηθεί από την Γαλλική και την Ιταλική Δημοκρατία.
Διετέλεσε δύο φορές υπηρεσιακός υπουργός το 2007 και το 2009.
Τον Αύγουστο του 2014 ανακηρύχτηκε επίτιμος δημότης Λευκάδας,κατά πλειοψηφία και μετά από έντονη συζήτηση στο Δημοτικό Συμβούλιο.
Η ομιλία του επί τη ευκαιρία του γεγονότος είναι άκρως ενδιαφέρουσα για όλους εμάς τους Επτανήσιους.
Μεταξύ άλλων λοιπόν αναφέρει:
''Γεννήθηκα στην Λευκάδα το 1950 και φύγαμε οικογενειακώς το 1973.Λόγω του νόμου Καποδίστρια , αναγκάστηκα να μεταδημοτεύσω με μεγάλη στεναχώρια στον Δήμο Φιλοθέης μετά από αιώνες παρουσίας της οικογένειάς μου στην Λευκάδα. 
Όταν έφυγα από την Λευκάδα έκαμα μία επιλογή,να μην ανακατευτώ με την καθημερινότητα της Λευκάδας.Όχι επειδή δεν με ενδιέφερε το νησί μου,αλλά επειδή όταν ήμουν μικρός και καθημερινός Λευκαδίτης,εκνευριζόμουν που έρχονταν τα καλοκαίρια οι Αθηναίοι Λευκαδίτες και όλα τους ενοχλούσαν.
-Κάτι σαν να έφερναν το φως από την Αθήνα αυτοί και εμείς εδώ να ήμασταν μαϊμούδες-''

Read More

ΤΟ ΜΑΡΟΥΛΟΚΡΕΜΜΥΔΟ ΤΟΥ ΤΖΑΝΤΕ του Διον.Φλεμοτόμου

Ένα από τα αγαπημένα αντέτια των Ζακυνθινών, το οποίο γίνεται το απόγευμα της Τρυνής, είναι το κρέμασμα του μαρουλοκρέμμυδου.
 Η δέσμη αυτή, από μαρούλι και κρεμμύδι, κρεμιόταν προσεισμικά στο καμπαναρίο των Αγίων Πάντων και σήμερα σ' αυτό του Αγίου Νικολάου των Ξένων (Μητρόπολη). Συνοδεύεται από το πένθιμο σένιο της καμπάνας. 
Σκοπός του η προειδοποίηση των πιστών, πως σε λίγο ξεκινά η Σαρακοστή. 
Κάτω από το καμπαναριό μαζεύονται διάφοροι αντεταδόροι για να το δουν. 

Το μαρουλοκρέμμυδο μένει εκεί έως το Σάββατο του Λαζάρου, όπου κρεμιέται το βαγί. Κι αυτό παραμένει ως το Μεγάλο Σάββατο, όπου θα κρεμαστεί η νικητήρια δάφνη!

Read More

ΚΑΘΑΡΗ ΔΕΥΤΕΡΑ ΣΤΗΝ ΕΛΑΦΟΝΗΣΟ

ΚΑΘΑΡΗ ΔΕΥΤΕΡΑ ΣΤΗΝ ΕΛΑΦΟΝΗΣΟ
ΤΗΣ ΜΕΝΤΗ-ΔΕΛΗΓΙΑΝΝΙΔΟΥ ΕΥΦΡΟΣΥΝΗΣ (Σύνη) του Σπυρίδωνος, Καθηγήτρια - Νομικός,
Καθαρή Δευτέρα
Η Καθαρή Δευτέρα είναι η πρώτη μέρα της Σαρακοστής (Μεγάλης Τεσσαρακοστής). Την ημέρα αυτή από το πρωί μαζεύονταν σε άλλο συγγενικό σπίτι. Αν το επέτρεπε ο καιρός έστρωναν τα τραπέζια έξω από το σπίτι σε βεράντες, αυλές, κήπους. Η Καθαρή Δευτέρα αποτελούσε συνέχεια στο πνεύμα της Αποκριάς. Οι Λαφονησιώτες πιστοί στις παραδόσεις δεν αρτευόντουσαν αυτή την ημέρα (Δεν κατάλυαν ζωικές τροφές ούτε και λάδι).Οι νοικοκυρές άλλες ζύμωναν στους φούρνους τους(τότε δεν υπήρχαν αρτοποιεία για να παρασκευάζουν λαγάνες.)Το πρώτο ψωμί που έβγαζαν το έλεγαν λαγάνι. Όμως αυτό δεν το παρασκεύαζαν όπως τις σημερινές λαγάνες. Ήταν όπως το κανονικό ψωμί που ζύμωναν.
Άλλες πήγαιναν στη θάλασσα για να μαζέψουν πεταλίδες, μπομπόλια και αχινιούς (αχινούς).
Άλλες πήγαιναν στον αυλόκηπό τους να μαζέψουν και να πλύνουν φρέσκα λαχανικά όπως: κρεμμυδάκια, ραπανάκια, μαρούλια. Το γεύμα απαρτιζόταν κι από άλλα νηστίσιμα όπως: ελιές που δεν έλειπαν από κανένα λαφονησιώτικο σπίτι, χαλβά, ταραμά, βορβοί( βολβοί) που τους είχαν βγάλει από τα σπλάχνα της ελαφονησιώτικης γης, χταπόδια και βραστές πατάτες.
Στο τέλος πήγαινε η καθεμιά τα εδέσματα που είχε προετοιμάσει, στο σπίτι που θα έτρωγαν.
Την ημέρα αυτή εκτός από τους μασκαράδες, επισκέπτονταν τις συγκεντρωμένες παρέες και πολλοί ξένοι. Οι ξένοι αυτοί ήταν κυρίως Βιγκλαφιώτες, Βατικιώτες και άλλοι Λάκωνες από τις γύρω περιοχές. Ακόμη κι απ 'την πρωτεύουσα του νομού,τη Σπάρτη κατέφθαναν. Ως είθισται,την Καθαρά Δευτέρα τη γιορτάζουν κοντά στη θάλασσα. Οι επισκέπτες λοιπόν αυτοί έρχονταν να γιορτάσουν, να περάσουν τα 'Κούλουμα' στις παραλίες της Ελαφόνησου μιας και είναι το μοναδικό νησί της Λακωνίας και βρίσκεται σε απόσταση αναπνοής από την Πελοποννησιακή στεριά.
Οι Ελαφονησιώτες που φημίζονταν για τη φιλοξενία τους, τους καλούσαν στο τραπέζι τους λέγοντάς τους:“κοπιάστε να φάμε” και τους κερνούσαν μεζέ και κρασί.
Καθαρή Δευτέρα στην Ελαφόνησο τη δεκαετία του 50 (φωτογραφία από το βιβλίο ¨Ελαφονήσι Το Σμιγοπέλαγο Νησί” του Ελαφονησιώτη συγγραφέα, Κων/Μέντη).
Πέταγμα του αϊτού(χαρταετού)
Μετά το φαγητό ή πριν από αυτό τα Λαφονησιωτάκια εκείνης της εποχής πήγαιναν στο Κοντογόνι και στον Καλόγερα, κρατώντας σφιχτά και με καμάρι στα χέρια τους τους χειροποίητους αϊτούς τους (χαρταετούς) για να τους αμολήσουν (να τους πετάξουν).
Τους χαρταετούς αυτούς τα παιδιά τους ετοίμαζαν με περισσή φροντίδα εβδομάδες πριν. Δεν υπήρχαν εκείνη την εποχή τότε έτοιμοι στο εμπόριο για να τους προμηθευτούν. Έτσι για να τηρήσουν το έθιμο της Καθαράς Δευτέρας,τους έφτιαχναν μόνα τους. Έπαιρναν τρία κομμάτια ξύλου,το μήκος των οποίων κυμαινόταν από 20-60 εκατοστά,ανάλογα με την προτίμηση του καθενός. Τα λείαιναν ώστε να γίνουν επίπεδα και στη συνέχεια τα έδεναν μεταξύ τους με σπάγκο σε σχήμα κανονικού εξαγώνου. Κατόπιν έπαιρναν μπλε χαρτί, από αυτό που έντυναν τα τετράδιά τους, το τοποθετούσαν πάνω στα ξύλα και το έκοβαν στο σχήμα και το μέγεθος του εξαγώνου,αφήνοντάς του δύο τρία εκατοστά περιθώριο. Έντυναν μ' αυτό τα ξύλα και τα περιθώρια του χαρτιού τα γύριζαν και τα κολλούσαν με αλευρόκολλα. Σε δύο άκρα του χαρταετού έδεναν την ουρά με σπάγκο. Την ουρά την έφτιαχναν με χρωματιστά χαρτιά. Το μήκος της έπρεπε να είναι τουλάχιστον τρεις φορές μεγαλύτερο από αυτό του χαρταετού. Στα αντίθετα άκρα από αυτά της ουράς,έδεναν τα ζύγια,τα οποία αποτελούσαν το σπουδαιότερο τμήμα,γιατί σ' αυτά έγκειται το πέταγμα του χαρταετού. Τα ζύγια σχημάτιζαν ένα ισοσκελές τρίγωνο από σπάγκο. Στο σημείο της ένωσής τους έδεναν την καλούμα (σπάγκο) για να τους συγκρατούν κατά τη διάρκεια της “πτήσης”. Ο χαρταετός τώρα ήταν έτοιμος να “πετάξει”. Περίμενε στην άκρη ως την Καθαρή Δευτέρα”. Τα παιδιά ικανοποιημένα από το έργο τους ανυπομονούσαν να έρθει η μέρα αυτή. Δεν υπάρχει μεγαλύτερη ικανοποίηση για ένα παιδί από τη χαρά της δημιουργίας. Κανένα παιχνίδι,όσο ακριβό κι αν είναι αυτό, δεν προσφέρει τόση ευχαρίστηση στο παιδί, όσο αυτό που το έχει φτιάξει με τα ίδια του τα χέρια.
Όταν έφταναν στις παραλίες του νησιού με βοηθό τον άνεμο,που συνήθως πνέει στο νησί,προσπαθούσαν να τους πετάξουν. Το τι επακολουθούσε δε δύναται να περιγραφεί με λόγια. Γινόταν πανζουρλισμός από τις φωνές τους.”Αμόλα καλούμα”.Η φωνή αυτή ακουγόταν καθώς ο χαρταετός κέρδιζε ύψος. Τα παιδιά συναγωνίζονταν μεταξύ τους ποιος θα επικρατή, ποιου ο χαρταετός θα κατόρθωνε τελικά να πετάξει και ποιου θα έφτανε πιο ψηλά.” Ξεφταλάγιαζαν”' που θα έλεγε κι ο αξέχαστος μεγάλος λαογράφος και ιστορικός του νησιού μας, Τζώρτζης Ανωμήτρης, τις παραλίες από τις φωνές τους. Όσοι χαρταετοί κατόρθωναν τελικά κι ανέβαιναν ψηλά, συναντούσαν τους γλάρους και πετούσαν παρέα μαζί στο λαφονησιώτικο ουρανό.

Read More

ΕΙΜΑΙ ΤΥΧΕΡΗ της Ανδριανής Βοντετσιάνου

οι φωτογραφίες είναι επιλογή του ιστολογίου

''Ευτυχώς υπήρξα τυχερή στη ζωή μου

 και μπορώ να ξεχωρίσω

τη λεβάντα από τους κουτσούλους''

Read More

ΤΙ ΤΟ ΘΕΣ ΤΟ ΚΟΥΤΑΛΑΚΙ της Δημήτριας Φωκά

Το 1075 ο Δόγης Δομένικο Σέλβο νυμφεύεται την Άννα Θεοδώρα Δούκα αδερφή του βυζαντινού αυτοκράτορα Μιχαήλ VII, ο οποίος, όντας Κύριος της Βενετίας, έχρισε τον δόγη με τον κληρονομικό τίτλο ευγενείας, του Πρωτοσέβαστου επιτρέποντας έτσι την αύξηση των εμπορικών συναλλαγών με την Ανατολή και βάζοντας τη βάση για την ανάπτυξη της δημοκρατίας της Γαληνοτάτης. 
Η Άννα Θεοδώρα είχε στην προίκα της μια θήκη με χρυσά πιρούνια κι έδειξε στους βενετούς τη χρήση τους,τη χρήση του finger bowl μπωλ με νερό για να ξεπλένουν οι καλεσμένοι τα δάχτυλά τους,χρησιμοποιούσε αρωματικά κεριά ,έμαθε στις κυρίες της αυλής της το "φτιασίδωμα " και τους δίδαξε να χορεύουν έναν βυζαντινό χορό.
Οι βενετσιάνοι δεν την συμπάθησαν λόγω της αριστοκρατικής κι εκλεπτυσμένης συμπεριφοράς της .
Όταν την είδαν να τρώει με πιρούνι ξέσπασε ένα μεγάλο σκάνδαλο.
Η εκκλησία την καταδίκασε λέγοντας ότι είναι μεγάλη ασέβεια προς το Θεό που μας προίκισε με δάκτυλα για να τρώμε.
Όμως η συνήθεια υιοθετήθηκε από την αριστοκρατία και μεταδόθηκε στην Ευρώπη.

Read More

ΞΕΡΩ ΕΝΑ ΝΕΟ...επιμέλεια Γεράσιμος Ιακωβάτος Τυπάλδος

«Ξέρω ένα νέο που οι φίλοι του ηλίθιο τον νομίζουν 


γιατί για πράγματα πολύ περίεργα μιλάει 


κι όσες φορές πασχίζουνε να τόνε συμβουλεύσουν 


κοιτά με περιφρόνηση και θλιβερά γελάει…»


ΝΙΚΟΣ ΚΑΒΒΑΔΙΑΣ

Read More

ΑΥΤΟΝΟΜΗ ΒΟΡΕΙΟΣ ΗΠΕΙΡΟΣ ΚΑΙ ΕΠΤΑΝΗΣΑ

Στις 17 Φεβρουαρίου 1914 στο Αργυρόκαστρο κηρύσσεται η ανεξαρτησία της Βορείου Ηπείρου.
Πρωθυπουργός ορίστηκε ο Γεώργιος Χρηστάκης Ζωγράφος γιός του μεγάλου ευεργέτη Χρηστάκη Ζωγράφου από το Κεστοράτι της Βορείου Ηπείρου.Κατά την κομμουνιστική περίοδο της Αλβανίας και οι δύο είχαν χαρακτηριστεί σαν εχθροί της χώρας και οι φέροντες το επίθετο αυτό,καταδιώχτηκαν.
 Στην νέα κυβέρνηση λοιπόν μετέχουν και οι Μητροπολίτες Δρυινουπόλεως , Κορυτσάς , Βελάς και Κονίτσης.
Στις 4 Μαϊου υπογράφεται το Πρωτόκολλο της Κέρκυρας μεταξύ του νέου πρωθυπουργού Ζωγράφου και των αλβανών,σύμφωνα με το οποίο κατοχυρώνεται το καθεστώς της αυτονομίας.
Η αδελφή του Ζωγράφου, Σοφία ήταν σύζυγος του Αλέξανδρου Ρώμα.

Read More

ΣΠΥΡΟΣ Π. ΖΕΡΒΟΣ (1930-2015) επιμέλεια Θεοδώρα Πατρικίου

Ένας μεγάλος Μαθηματικός και Άνθρωπος από τα Ζερβάτα Κεφαλονιάς, 
έφυγε πρόσφατα.

Σπύρος Π. Ζερβός, ένας υπέροχος άνθρωπος
(Αναδημοσίευση από την ιστοσελίδα των Φυσικών Ελλάδας)

Στις 23 Ιανουαρίου 2015, ο μαθηματικός Σπύρος Ζερβός έφυγε από τη ζωή. Τον Σπύρο Ζερβό θα θυμούνται για πάντα με αγάπη οι φυσικοί του Πανεπιστημίου Αθηνών που τον είχαν καθηγητή στα μαθήματα «Απειροστικός Λογισμός και «Μιγαδικές συναρτήσεις».
Ο Σπύρος Π. Ζερβός ήταν αριστούχος διδάκτωρ d’ Etat (1960) του Πανεπιστημίου του Παρισιού και καθηγητής στο Πανεπιστήμιο Αθηνών από το 1961 (με εξαίρεση τα χρόνια 1968 – 1974, κατά τα οποία υπήρξε ο μόνος καθηγητής της Φυσικομαθηματικής Σχολής που απολύθηκε από την χούντα και ο μοναδικός Έλληνας πανεπιστημιακός μάρτυρας υπεράσπισης στη δίκη του «Ρήγα Φεραίου» στα 1968).

Το ερευνητικό του έργο, εκτεινόταν σε διαφόρους κλάδους των Καθαρών Μαθηματικών και στην Ιστορία και Φιλοσοφία τους. Οργανωτής πολλών διεθνών συμποσίων, εκδίδει από το 1978 το διεθνές μαθηματικό περιοδικό «ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ». Εκτεταμένα συγγράμματά του στα ελληνικά είναι τα «Εισαγωγή εις τα Νεώτερα Μαθηματικά» (1970, 1972) και «Ακολουθίαι Πραγματικών Συναρτήσεων» (1967, 1972). Το τελευταίο αποτελεί συμπλήρωμα στο κλασσικό σύγγραμμα «Απειροστικός Λογισμός» του πατέρα του Παναγιώτη Ζερβού, καθηγητή στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και ακαδημαϊκού.
Σαν πρόεδρος της Ελληνικής Μαθηματικής Εταιρείας, στα 1975, σκέφθηκε πρώτος την ίδρυση Ελληνικού Πανεπιστημίου στο Αιγαίο, οργανώνοντας στη Σάμο και επίσκεψη κορυφαίων ξένων μαθηματικών, που προσφέρθηκαν να διδάξουν εκεί.
Γεννημένος στα 1930 και με μητέρα φιλόλογο, την Χαρίκλεια Παπαϊωάννου – Ζερβού (σύγγραμμά της: Εισαγωγή εις την μελέτην της αρχαίας ελληνικής ποιήσεως, 1974), μελετά συστηματικά, από παιδί, ορισμένες ιστορικές περιοόδους. Σχετικά είναι και τα, με λογοτεχνική μορφή, κείμενά του: «1940», βιβλίο (1973, 1978), «Της λευτεριάς» (1977), «Στα μαρμαρένια αλώνια» (1978) και «Πλούταρχος» (1987), ποιητικές συλλογές (όλα, στις εκδόσεις Α. Καραβία, Αθήνα).
Από πολλά άλλα δικά του, δημοσιευμένα στα ελληνικά αναφέρουμε τα: 1) «Ιούλιος Βερν», ο επιστήμων, ο στοχαστής, ο άνθρωπος• μακρά, αυτοδύναμη εισαγωγή στην ελληνική μετάφραση του βιβλίου του Σοβιετικού ακαδημαϊκού Α. Αντρέγιεφ « Οι τρεις ζωές του Ιουλίου Βερν», εκδόσεις Α. Καραβία, 1967 και 2) «Η αναγκαιότητα της Ορθοδοξίας για κάθε εθνικά σωστή ελληνική εξωτερική πολιτική» (Στον τιμητικό τόμο για τον Καθηγητή Γεράσιμο Κονιδιάρη, Αθήνα, 1981).
Από το 1990 ήταν διευθυντής του Τομέα «Άλγεβρα – Γεωμετρία» στο Πανεπιστήμιο Αθηνών.
Το 1991 εκδίδει και δεύτερο διεθνές μαθηματικό περιοδικό, το «Mathematics revisited, Mathematicians remembered», που περιέχει και περιέχει και τις μετά το 1985 μαθηματικές έρευνες του Σ. Π. Ζερβού.
Εκτός από τα παραπάνω κυκλοφόρησαν κι άλλα βιβλία του Σπύρου Ζερβού, όπως για παράδειγμα: «Καθολική Άλγεβρα – Από τα σύνολα και την τοπολογία στην καθολική άλγεβρα και την θεωρητική πληροφορική», Ινστιτούτο του βιβλίου – Μ. Καρδαμίτσα, Αθήνα 1994,
σε συνεργασία με τον Στράτο Ελ. Μακρά «Αλγεβρικές εξισώσεις ανισότητες – Γεωμετρία ριζών», Αθήνα 1997,
και σε συνεργασία με τον Πέτρο Β. Κρικέλη «Πως μεταβαίνουμε από τα κλασικά μαθηματικά στα νεώτερα», Αθήνα 1997.

Read More

ΑΛΕΚΟΣ ΚΙΤΣΑΚΗΣ- ΗΠΕΙΡΟΣ -ΚΕΡΚΥΡΑ -ΠΑΤΡΑ

Γεννημένος στο Ριζοβούνι του νομού Πρέβεζας το 1934, ορφανεύει μικρός και εγκαθίσταται στην Αθήνα όπου και αρχίζει να συμμετέχει σε εκδηλώσεις της Ηπειρώτικης Ομοσπονδίας.

Ο Αλέκος Κιτσάκης τα χρόνια εκείνα συμμετείχε και σε φιλανθρωπική εκδήλωση στο θέατρο Reχ, με τη Μαρίκα Κοτοπούλη. Ήταν τότε που η πριγκίπισσα Φρειδερίκη, ενθουσιασμένη, τον πήρε μαζί της στο παλάτι, όπου και διέμεινε για μικρό χρονικό διάστημα. 

Στη συνέχεια τελείωσε το Δημοτικό Σχολείο στο Οικοτροφείο Κέρκυρας (Αχίλλειο Ίδρυμα) και τον Σεπτέμβριο 1949 στάλθηκε στη Μέση Γεωπονική σχολή Πατρών (Σκαγιοπούλειο Ορφανοτροφείο) όπου παράλληλα σπούδασε στο Ωδείο Πατρών, έψελνε στην εκκλησία και παρουσιάζονταν σε εκπομπές Δημοτικού τραγουδιού στο ραδιόφωνο.

το 2005 στο Προεδρικό Μέγαρο

Τα χιλιάδες τραγούδια του, δικά του και άλλων, εξυμνούν συνήθως την Ήπειρο, τη φυσική ομορφιά του τοπίου, την ποιμενική ζωή, την ξενιτιά, τον έρωτα, αλλά και τους αγώνες του ελληνικού έθνους.
Το αηδόνι της Ηπείρου σίγησε, στις 2 Φεβρουαρίου 2015 στα Γιάννενα

Read More

ΤΑ ΚΑΡΝΑΒΑΛΙΑ ΣΤΗ ΠΡΟΣΕΙΣΜΙΚΗ ΖΑΚΥΝΘΟ του Σπύρου Τσιώλη

Στη προσεισμική Ζάκυνθο, από την Κυριακή του Τελώνου και Φαρισαίου, αρχή Τριωδίου, άρχιζαν τα καρναβάλια και τελείωναν τα μεσάνυχτα της Τυρινής και στα δύο καζίνα, στο πάνω το Ρωμιάνικο που λεγόταν Λέσχη « Ο ΖΑΚΥΝΘΟΣ » και στο κάτω το Λομβαρδιανό που λεγόταν Λέσχη « Ο ΛΟΜΒΑΡΔΟΣ» .
Όλοι και όλες περίμεναν κάθε χρόνο τα καρναβάλια αυτά με ανυπομονησία και κάνανε τη σχετική προετοιμασία γιατί ήταν η σπουδαιότερη διασκέδασή τους.
Τα τελευταία προσεισμικά καρναβάλια έγιναν μέχρι της Τυρινής το βράδυ του 1953, οπότε με το σεισμό της 12ης Αυγούστου, σταμάτησαν γιατί χάθηκαν και τα δύο καζίνα και πήραν μαζί τους και τις αξέχαστες εποχές που είχαν αρχίσει από την εποχή της Ενετοκρατίας.

Read More

ΜΥΛΟΠΕΤΡΕΣ ΣΤΑ ΚΥΘΗΡΑ της Ελένης Χάρου

Μυλόπετρες μεσα στον ελαιόμυλο σε ερειπωμένο ελαιοτριβείο μεταξύ Ποταμού και Καραβά

Σε πολλά σημεία των Κυθήρων υπάρχουν εκτεθειμένες και παροπλισμένες μυλόπετρες από τον ελαιόμυλο παλιών ζωοκίνητων, ή μηχανοκίνητων ελαιοτριβείων. Τα ζωοκίνητα ελαιοτριβεία που υπήρχαν μέχρι τον 20ό αι. στα Κύθηρα δούλευαν με 1 ή με 2 μυλόπετρες, που τις έφτιαχναν από ντόπια πέτρα. Υπήρχε στο Τσιρίγο ειδικό νταμάρι με σκληρή πέτρα, από την οποία έφτιαχναν και τους χερόμυλους. Ειδικοί πελεκητάδες τις πελεκούσαν και τις διαμόρφωναν ολοστρόγγυλες με τη βοήθεια ειδικού διαβήτη, που τον έλεγαν κουμπάσο. Τον 20ό αι. που οργανώθηκαν τα πρώτα μηχανοκίνητα ελαιοτριβεία, ήρθαν στα Κύθηρα μεγαλύτερες μυλόπετρες από γρανίτη των Άλπεων. (Πολύτιμα στοιχεία υπάρχουν στο βιβλίο του Μανώλη Δαπόντε "Η ελιά και τα λιοτριβια στα Κύθηρα" )

Read More

ΗΤΑΝ ΟΛΟΙ ΟΙ ''ΚΟΝΤΗΔΕΣ'' ΙΔΙΟΙ ΣΤΑ ΕΠΤΑΝΗΣΑ;

Πολλές φορές μιλάμε για κόντηδες στα Ιόνια νησιά συλλήβδην.
Δεν ήσαν όμως όλοι ίδιοι.
Οταν μιλάμε για libro d'oro πρέπει να ξεχωρίζουμε τα πράγματα. Αλλο η Ζάκυνθος και η Κέρκυρα και άλλο η Κεφαλονιά.
Οταν οι δημοκρατικοί Γάλλοι έκαψαν τις χρυσές βίβλους όπου αναγράφονταν τα ονόματα των ευγενών, στην Κέρκυρα και στην Ζάκυνθο δεν υπήρξε πρόβλημα μεταφοράς τους στις κεντρικές πλατείες!
Στην Κεφαλονιά όμως χρειάστηκαν βοήθεια για να την μεταφέρουν! 
Γίνομαι αμέσως σαφής.Στην Χρυσή Βίβλο της Κεφαλληνίας γράφονταν ατέλειωτα ονόματα με πολύ χαλαρά κριτήρια εγγραφής,με αποτέλεσμα να επικρατεί κομφούζιο! Να φανταστείτε ότι ήταν τόσο μεγάλος ο αριθμός των εγγεγραμμένων στην Κεφαλονιά,που ήταν ΑΔΥΝΑΤΟΝ να συνεδριάζουν στο Διοικητήριο,αλλά συνεδρίαζαν στο ύπαιθρο!
Επικρατούσε κατά τις συνεδριάσεις αυτές κυριολεκτικά πανδαιμόνιο! 
Φανταστείτε από τη μία ο τεράστιος αριθμός των μελών και από την άλλη ο γνωστός εκρηκτικός χαρακτήρας των Κεφαλλήνων !!!
Γι'αυτό άλλωστε και  όταν κάποιος Κερκυραίος ή Ζακυνθινός ευγενής πήγαινε ταξίδι στα άλλα νησιά,γινόταν δεκτός στο μεγάλο Συμβούλιο των ευγενών του νησιού το οποίο επισκεπτόταν.Ενώ οι Κεφαλονίτες ευγενείς ΔΕΝ γίνονταν δεκτοί!
Πως προέκυψε αυτή η κατάσταση;
Η Βενετία απελευθέρωσε την Κεφαλονιά από την 15ετή τουρκική κατοχή το 1500.Στο διάστημα των καταραμένων δεκαπέντε αυτών χρόνων, το νησί ερήμωσε κυριολεκτικά από το ανθρώπινο δυναμικό.Χάθηκαν χιλιάδες ψυχές στα σκλαβοπάζαρα της Ανατολής.Ελάχιστα μέλη των ευγενών από την εποχή της Φραγκοκρατίας(Τόκκοι και Ορσίνι) έμειναν ζωντανά στο νησί.Λογικό ήταν ότι δεν υπήρχε πλέον τοπικό αρχοντολόϊ.Ετσι δημιουργήθηκε εκ του μηδενός, κυρίως από οικογένειες που έρχονταν από τις τουρκοκρατούμενες περιοχές
και από οικογένειες που πληρούσαν τα χαλαρά κριτήρια εγγραφής στο libro d'oro.
H Bενετία δεν επενέβαινε στο μπάχαλο αυτό γιατί οι Κεφαλονίτες απέδιδαν με την φορολογία τους πολλά χρήματα στα ταμεία της Γαληνοτάτης επειδή ήσαν-όπως και είναι- εργατικοί,ενώ ταυτόχρονα αποτελούσαν το πλέον αξιόμαχο δυναμικό στις βενετικές εκστρατείες κατά των τούρκων.
Οσοι λοιπόν Κεφαλονίτες έχουμε οικόσημο να είμαστε περήφανοι γιατί δεν έχει σχέση με αυτά της Ζακύνθου και της Κερκύρας που ήσαν κατά πλειοψηφία,προϊόντα σκοτεινών συναλλαγών!

φανταστείτε τι γινόταν όταν συγκεντρώνονταν οι ευγενείς
της Κεφαλονιάς

Read More

ΚΟΡΦΙΑΤΙΚΟ ΚΑΡΝΑΒΑΛΙ του Γιάννη Καλαϊτζόγλου

Στις εκδηλώσεις, που κατ΄ αρχάς γίνονταν σε κλειστό χώρο, συμμετείχαν οι άρχοντες και γενικά οι ευγενείς ξένης και ντόπιας καταγωγής. Σ΄ αυτούς τους χώρους διοργανώνονταν χοροί με μάσκες και ευρωπαϊκές ενδυμασίες, νοσταλγώντας την εορταστική ατμόσφαιρα και την φαντασμαγορία της Μητρόπολης. Σταδιακά στην Κέρκυρα, κατ΄ απομίμηση των Βενετσιάνικων τρόπων ζωής, δημιουργήθηκαν λέσχη ευγενών, καζίνα χαρτοπαιξίας και χώροι θεάτρου, με έργα προτίμησης τις κωμωδίες του Βενετού αριστοκράτη Κάρλο Γκολντόνι κ.α., που με τον καιρό αφομοιώθηκαν και έγιναν ένα με τον λαό, έγιναν παράδοση και αγαπήθηκαν από τους Κορφιάτες.
Έντονη χαρτοπαιξία επικρατούσε ειδικά τα καρναβάλια. Στην πόλη υπήρχαν τέσσερα casini, των Βενετσιάνων ευγενών, των Κερκυραίων nobili, του στρατού μαζί με τους ανώτερους υπαλλήλους και των αξιωματικών του στόλου. Τα casini είχαν αίθουσες για συζήτηση και τραπέζια για χαρτιά -παίζανε tresette, briscola, πασέτα και φαραώ. Σ΄ ένα από αυτά παρευρέθηκε και ο διάσημος Giacomo Casanova, "περνούσα όλο τον καιρό στο καφενείο, παίζοντας με λύσσα φαραώ" γράφει.

Το 'μπρίο', η πολυχρωμία, το κέφι και κυρίως η λαϊκή συμμετοχή ήταν στοιχεία που χαρακτήριζαν το Κορφιάτικο Καρναβάλι, που σε συνδυασμό με τους χορούς "μασκέ" και το μεγάλο "ρεμπελιό" στους δρόμους και τα καντούνια της πόλης, την έκαναν να μοιάζει με την Βενετία, που ως γνωστόν το γλέντι και η διασκέδαση κρατούσαν μήνες και είχαν ένα δικό τους ιδιαίτερο χρώμα.
Η ανάπτυξη του Λυρικού Θεάτρου στην Κέρκυρα είχε τη δική της συμβολή στην πορεία του Κερκυραϊκού Καρναβαλιού. Η μετατροπή της λέσχης των ευγενών σε θέατρο το 1720 ως "NobileTeatro di San Giacomo" και η μετάκληση Ιταλικών θιάσων που έπαιζαν κωμωδίες, όπερες αλλά και πρόζα, κρατούσε όλη τη χειμερινή περίοδο έως την τελευταία Κυριακή του Καρναβαλιού. Η παράδοση αυτή συνεχίστηκε και μετά τη δημιουργία του Δημοτικού Θεάτρου Κέρκυρας.

Στο θέατρο, κατά την περίοδο του Καρναβαλιού, καθιερώθηκαν χοροεσπερίδες μεταμφιεσμένων, οι λεγόμενες καβαλκίνες, που αρχικά είχαν υψηλό εισιτήριο για την ενίσχυση των ηθοποιών, πράγμα που κατάργησε ο τελευταίος Ενετός προβλεπτής Κάρολος Αυρήλιος Ουίδμαν για να μην επιβαρύνεται το κοινό. Κυρίες με φανταχτερές τουαλέτες και καλοντυμένοι μάσκαρες, που μήνες πριν ειδικές μοδίστρες ετοίμαζαν τα κουστούμια τους, παρακολουθούσαν το χορό από τα νοικιασμένα θεωρεία του θεάτρου, ανταλλάσσοντας ματιές, πολύχρωμες σερπαντίνες και ραβασάκια, ενώ κατά τα διαλύματα ανταλλάσσονταν επισκέψεις. Δίνονταν πάρα πολλοί χοροί και ο τελευταίος δεν μπορούσε να παραταθεί πέραν της δωδεκάτης νυκτερινής της Τυρινής, οπότε κατ΄ έθιμο έπεφταν και όλες οι μάσκες. Τα αρχεία αναφέρουν χορούς διάρκειας έξι ημερών, δύο νύχτες με υπογραφές (παννυχίδες - veglione) και τέσσερις νύχτες κοινές με προσωπίδα (cavalchina). Οι χοροί και οι διασκεδάσεις στο θέατρο δε σταμάτησαν ούτε κατά τη διάρκεια της Ρωσοτουρκικής πολιορκίας (Νοέμβριος 1798-Φεβρουάριος 1799).

Αργότερα οι μεταμεσονύκτιοι χοροί μεταφέρθηκαν και σε διάφορες άλλες σάλες της πόλης. "Κουαντρίλλιες" και "Λανσιέδες" χορεύονταν σε αίθουσες με μεγάλες πίστες και ορχήστρα, που ειδικοί χοροδιδάσκαλοι τους δίδασκαν, και αποτελούσαν, ειδικά στους μεγάλους "μπάλους", το "κλού" της βραδιάς. Εκτός από αυτόν του Δημοτικού Θεάτρου, αξέχαστοι έχουν μείνει οι χοροί της "Παλιάς", με τον Πιτάκο να διευθύνει τις Καντρίλλιες, του "Γυμναστηρίου", της "Ρολίνας", του "Ποικιλιών" (πρώην κιν/φος "ΕΘΝΙΚΟ") και οι χοροί στις σάλες του Σωτηρίου, Σκαραμπέκιου και αργότερα του "Φοίνικα".
Οι ευγενείς και οι εύποροι διασκέδαζαν μεταμφιεσμένοι σε ντόμινα και αρλεκίνους, φορώντας μουζέτα και έστηναν παβιόνια (εξέδρες) στη Σπιανάδα στολισμένα με πρασινάδες και λουλούδια, συναγωνιζόμενοι την καλύτερη διακόσμηση, πετώντας ο ένας στον άλλο ρόντολα (σερπαντίνες) και καταβρέχοντας τους περαστικούς με "πομπέτες" νερωμένη κολώνια. Οι μάσκαρες πάνω στα λοντόνια έριχναν σε όλους ματσέτα με οχτωβρίνια (γιούλια), που γι΄ αυτό το σκοπό καλλιεργούσαν όλο το χρόνο, και την τελευταία Κυριακή περιδιάβαιναν το Λιστόν "μασκέ" για τη Διαθήκη και το κάψιμο του Καρνάβαλου στις 12 το βράδυ.

Read More