Βρισκόμαστε στα 1871 και ο Καλλίνικος Καστόρχης, Μητροπολίτης Φθιώτιδας και Λοκρίδας μεταβαίνει στην Οδησσό για να παραλάβει τα λείψανα του μαρτυρικού Γρηγορίου του Ε'.
Ο Καλλίνικος είναι βαθειά συγκινημένος γιατί είναι ''παιδί'' της Δημητσάνας Αρκαδίας και το 1820 τον είχε καλέσει ο συχωριανός του , ο Πατριάρχης Γρηγόριος ο Ε' στην Κωνσταντινούπολη, όπου τον χειροτόνησε πρεσβύτερο. Σήμερα αναλαμβάνει αυτός να μεταφέρει τον Μεγάλο νεκρό στην Πατρίδα.
Ο ανηψιός του, Ευθύμιος Καστόρχης πρύτανης του Πανεπιστημίου Αθηνών, απέστειλε επιστολή στον Επτανήσιο Λευκαδίτη Αριστοτέλη Βαλαωρίτη, ζητώντας του να συνθέσει ένα ποίημα, έναν ύμνο, για τον τραγικό και ηρωικό Πατριάρχη. Η επιστολη βρίσκει τον δικό μας ποιητή στη Μαδουρή και στην σκιά της ιστορικής ελιάς της έπαυλής του, αρχίζει να γράφει με το πάθος που τον διακρίνει.
Στις 10 Μαρτίου του 1872 ξεκινάει το ταξίδι του για την Αθήνα ώστε στις 25 Μαρτίου να εκφωνήσει το πόνημά του.
Η μεγάλη μέρα έφτασε και ο Βαλαωρίτης εκφωνεί τον παιάνα του μπροστά από τον ανδριάντα του ιεράρχη , παρουσία του βασιλιά Γεωργίου Α'.
Τελειώνει λέγοντας:
...Κοιμάται κι ονειρεύεται...και τότε θα ξυπνήσει.
όταν στα δάση,στα βουνά,στα πέλαγα βροντήσει
το φοβερό μας κήρυγμα...Χτυπάτε πολεμάρχοι!...
Μη λησμονείτε το σχοινί, παιδιά, του Πατριάρχη.
Στο νησί κατόπιν εράνου μεταξύ ΟΛΩΝ των κατοίκων, αναγράφεται σε ένα χρυσό αριστείο που του παραδίδουν:
Η ΛΕΥΚΑΣ ΣΕΜΝΥΝΟΜΕΝΗ
Μαζί με αυτό , παραδίδονται δάφνινα στεφάνια από τους Δήμους του νησιού. Η αφιέρωση ήταν έμπνευση του ιδίου όταν ρωτήθηκε για το τι θα ήθελε να γράψουν στο αριστείο.
Όλα αυτά μαζί με την αργυρή θήκη που περιέχει οστούν του Πατριάρχη και του δωρήθηκε μετά την απαγγελία, έχουν παραχωρηθεί από την οικογένειά του στο μουσείο Μπενάκη.
Ο μεγάλος Λευκαδίτης ποιητής λοιπόν, γύρίσε στο νησί του, όπως γυρίζουμε όλοι οι Επτανήσιοι στο καταφύγιό μας όταν δεχόμαστε επιθέσεις κοντόφθαλμων ή έστω ανθρώπων που δεν μας καταλαβαίνουν. Οι επιθέσεις ήταν πολλές και άδικες γιατί η ποίηση ΔΕΝ κρίνεται και κυρίως ΔΕΝ κατακρίνεται.
- Πρώτα ξεκίνησαν οι καθαρευουσιάνοι φοιτητές που ήθελαν προφανώς έναν ύμνο γραμμένο στην αποστεωμένη καθαρεύουσα!
- Συνέχισε ο καθηγητής Δημήτριος Βερναρδάκης και μετά από χρόνια ο δικός μας καθηγητής ο Ληξουριώτης Σπύρος Μαρινάτος.
Το μικρό μας ιστολόγιο με την μεγάλη απήχηση, αφιερώνει το μικρό αυτό κείμενο στον μεγάλο Λευκαδίτη ποιητή και σε όσους ασχολούνται σιωπηλά, με την επτανησιακή κουλτούρα.
Ο Καλλίνικος είναι βαθειά συγκινημένος γιατί είναι ''παιδί'' της Δημητσάνας Αρκαδίας και το 1820 τον είχε καλέσει ο συχωριανός του , ο Πατριάρχης Γρηγόριος ο Ε' στην Κωνσταντινούπολη, όπου τον χειροτόνησε πρεσβύτερο. Σήμερα αναλαμβάνει αυτός να μεταφέρει τον Μεγάλο νεκρό στην Πατρίδα.
Ο ανηψιός του, Ευθύμιος Καστόρχης πρύτανης του Πανεπιστημίου Αθηνών, απέστειλε επιστολή στον Επτανήσιο Λευκαδίτη Αριστοτέλη Βαλαωρίτη, ζητώντας του να συνθέσει ένα ποίημα, έναν ύμνο, για τον τραγικό και ηρωικό Πατριάρχη. Η επιστολη βρίσκει τον δικό μας ποιητή στη Μαδουρή και στην σκιά της ιστορικής ελιάς της έπαυλής του, αρχίζει να γράφει με το πάθος που τον διακρίνει.
Στις 10 Μαρτίου του 1872 ξεκινάει το ταξίδι του για την Αθήνα ώστε στις 25 Μαρτίου να εκφωνήσει το πόνημά του.
Η μεγάλη μέρα έφτασε και ο Βαλαωρίτης εκφωνεί τον παιάνα του μπροστά από τον ανδριάντα του ιεράρχη , παρουσία του βασιλιά Γεωργίου Α'.
Τελειώνει λέγοντας:
...Κοιμάται κι ονειρεύεται...και τότε θα ξυπνήσει.
όταν στα δάση,στα βουνά,στα πέλαγα βροντήσει
το φοβερό μας κήρυγμα...Χτυπάτε πολεμάρχοι!...
Μη λησμονείτε το σχοινί, παιδιά, του Πατριάρχη.
Στο νησί κατόπιν εράνου μεταξύ ΟΛΩΝ των κατοίκων, αναγράφεται σε ένα χρυσό αριστείο που του παραδίδουν:
Η ΛΕΥΚΑΣ ΣΕΜΝΥΝΟΜΕΝΗ
Μαζί με αυτό , παραδίδονται δάφνινα στεφάνια από τους Δήμους του νησιού. Η αφιέρωση ήταν έμπνευση του ιδίου όταν ρωτήθηκε για το τι θα ήθελε να γράψουν στο αριστείο.
Όλα αυτά μαζί με την αργυρή θήκη που περιέχει οστούν του Πατριάρχη και του δωρήθηκε μετά την απαγγελία, έχουν παραχωρηθεί από την οικογένειά του στο μουσείο Μπενάκη.
Ο μεγάλος Λευκαδίτης ποιητής λοιπόν, γύρίσε στο νησί του, όπως γυρίζουμε όλοι οι Επτανήσιοι στο καταφύγιό μας όταν δεχόμαστε επιθέσεις κοντόφθαλμων ή έστω ανθρώπων που δεν μας καταλαβαίνουν. Οι επιθέσεις ήταν πολλές και άδικες γιατί η ποίηση ΔΕΝ κρίνεται και κυρίως ΔΕΝ κατακρίνεται.
- Πρώτα ξεκίνησαν οι καθαρευουσιάνοι φοιτητές που ήθελαν προφανώς έναν ύμνο γραμμένο στην αποστεωμένη καθαρεύουσα!
- Συνέχισε ο καθηγητής Δημήτριος Βερναρδάκης και μετά από χρόνια ο δικός μας καθηγητής ο Ληξουριώτης Σπύρος Μαρινάτος.
Το μικρό μας ιστολόγιο με την μεγάλη απήχηση, αφιερώνει το μικρό αυτό κείμενο στον μεγάλο Λευκαδίτη ποιητή και σε όσους ασχολούνται σιωπηλά, με την επτανησιακή κουλτούρα.
Πηγές:
Εγκυκλοπαιδικό λεξικό Ήλιος
Αρχεία εφημερίδας Χανιώτικα Νέα
Εγκυκλοπαιδικό λεξικό Ήλιος
Αρχεία εφημερίδας Χανιώτικα Νέα
