Δευτέρα 30 Μαΐου 2016

Ο ΠΟΝΤΕΣ ΔΕΒΟΣΕΤΟΣ

Είδαμε και πάθαμε 
ο πόντες να ανοίξει
και έρχεται τώρα η εφόρισσα
τον πόντε να τον κλείσει...
όρντινο βγάζει αυστηρό:
''Δικός μου είναι ο πόντες
εγώ θα δίνω άδεια
που θα πατάει ο κόντες''
Σιόρα μου για σύνελθε μαθές
εδώ είναι τ'Αργοστόλι!
και τέτοια όρντινα εμείς
τάχουμε για ροζόλι...

Λορέντζο




ΤΗΣ ΤΑΒΛΑΣ του Παναγή Νικολάτου

...του Κατρούγκαλου αφιχθέντος και σταθέντος στην γωνιά
μαλακίες μας παράγει σιχαθείς η γειτονιά
...κράζουν πρώτον δικηγόροι δεύτερον μηχανικοί
πλην αυτός είν' όρθιο βόι και παρέμεινεν εκεί.
...χαίρε σιόρο Παναγάκη
που πηγαίνεις ερωτών.
βγήκα λέω για σουβλάκι
και το βρήκε περιττόν
...την επάβριον ημέραν στην γωνίαν μου σταθείς
είμαι πίνων τον καφέ μου νάτος πάλιν αφιχθείς
...καρδερίνε δεν εψάλλον, παραδείσια πουλιά
πάνε κι έρχονται καντήλια κε τα φάσκελα ανοιχτά
...χαίρε δύσοσμος Γιωργάκη
δυστυχής είμαι ιδών
πως αναζητών ουζάκι
έπεσα στον υπουργόν
Π. Νικολάτος - Της Τάβλας

Η ΘΙΑΚΙΑ ΠΟΥ ΜΑΣ ΚΑΝΕΙ ΝΑ ΟΝΕΙΡΕΥΟΜΑΣΤΕ

Συγκίνησε με την εξομολόγησή της η Ελληνίδα καστανή καλλονή που κατέκτησε τον τίτλο της Miss Pennsylvania  και τώρα διεκδικεί το στέμμα της Miss USA.
Η πανέμορφη καστανή καλλονή, Έλενα Λακουάτρα, αποκάλυψε ότι έχασε την ακοή της σε ηλικία 4 ετών, όταν προσβλήθηκε από μηνιγγίτιδα.
«Λίγες μέρες αφότου έκλεισα τα τέσσερα, προσβλήθηκα από μηνιγγίτιδα.
 Όπως ήταν φυσικό ήταν αναπάντεχο. Με μετέφεραν εσπευσμένα στο νοσοκομείο... 
Ευτυχώς έζησα! 
Είμαι εδώ.
 Αλλά δυστυχώς έχασα την ακοή μου και από τα δύο αφτιά μου. 'Έβαλα  κοχλιακό εμφύτευμα, είναι πίσω από το αφτί μου», ακούγεται να λέει σε βίντεο που φιλοξενείται στην ιστοσελίδα του διαγωνισμού ομορφιάς.Οι γονείς της μητέρας της,ζουν στο Θιάκι...
Ο διαγωνισμός των καλλιστείων για την Μις ΗΠΑ είναι προγραμματισμένος για την 5η Ιουνίου 2016 και, ασφαλώς, οι Θιακοί , οι Επτανήσιοι,αλλά και όλοι οι Ελληνες είναι δίπλα της!

ΦΙΛΙΑΤΡΟ του Διον.Φλεμοτόμου

Φιλιατρό:

 το στόμιο του πηγαδιού


Σημ.σύνταξης ιστολογίου: προέρχεται από το 

αρχαιοελληνικό ''φρέαρ''

Ο εθνικός ποιητής Δ.Σολωμός γράφει στη γυναίκα της 

Ζάκυθος...εσταμάτησα σε ένα από τα Τρία Πηγάδια και 

απιθώνοντας τα χέρια μου στο φιλιατρό του πηγαδιού 

έσκυψα να ιδώ αν ήτουν πολύ νερό...

Κυριακή 22 Μαΐου 2016

ΑΤΟΜΙΣΜΟΣ ή ΣΥΛΛΟΓΙΚΟΤΗΤΑ;;; του Γεωργίου Σκλαβούνου

 Αφοσιωμένοι χορωδοί και όχι νάρκισσοι σολίστες χρειάζονται για  την αναμόρφωση

Η βιβλική αναφορά για την δύναμη και τις δυνατότητες μιας τέτοιας συνεργασίας είναι χαρακτηριστική

...Όπου εισίν δύο ή τρεις συνηγμένοι εις το εμόν όνομα, εκεί ειμί εν μέσω αυτών.( Ματθ.18,19-20)...

Παρασκευή 20 Μαΐου 2016

Η ΝΤΟΠΙΟΛΑΛΙΑ ΜΑΣ

Στην Πάτρα έκαναν μια μεγάλη εκδήλωση οι Αρκάδες της πόλης με επικεφαλής τον Μητροπολίτη Πατρών που είναι και αυτός Αρκάδας. Παραβρέθηκε και μίλησε ο πρόεδρος της Ακαδημίας Αθηνών Θανάσης Βαλτινός που και αυτός έχει την ίδια καταγωγή.
Μίλησαν όλοι για την τσακώνικη διάλεκτο και την ανάγκη διατήρησής της!
Εμείς θεωρούμε επιεικώς γραφικό όποιον μιλάει ή ασχολείται με την ντοπιολαλιά μας!
Μοιραίοι πάντα και άξιοι της μοίρας μας!
Μας φταίει η Ένωση μετά και όχι τα χάλια μας!
Η αυτονομία μας είναι αυτονομία της πολιτιστικής ταυτότητας μας!
Αυτό και μόνον.
Απαραίτητο στοιχείο είναι η καλλιέργεια και διάδοση της ντοπιολαλιάς που η ''Επτάνησος Πολιτεία'' έχει στην διακήρυξη των αρχών της.
Συναγωνιστές
Μιλάτε με μερικές λέξεις επτανησιακές, ακόμα και στις πιο επίσημες επαφές σας!
Μόνον έτσι δίνουμε το στίγμα μας!
Ούλα τα άλλα είναι κουτσούλοι κορφιάτικοι για κατανάλωση αγγράμματων ιθαγενών!
Εχουμε πει πολλές πολλές φορές.Καθένας από μας είναι ένας πρεσβευτής του επτανησιακού πολιτισμού στον χώρο του!

Πέμπτη 19 Μαΐου 2016

Η ΑΓΓΛΙΚΗ ΚΑΤΟΧΗ ΣΤΑ ΕΠΤΑΝΗΣΑ του Σπύρου Χειρδάρη

Για την Επέτειο της Ένωσης της Επτανήσου με την Ελλάδα, αφιερωμένο σε εκείνους που ονειρεύονται Ιγγλέζους κι Ενετούς!
Πριν κάμποσα χρόνια ήταν, ο Μιχαλόπουλος ο Συνιώτης, τάβαλε με τους ΄Αγγλους.
 Έκανε λαθρεμπόριο κι’ ήρθε σ’ ανοιχτό πόλεμο μα­ζί τους.
 Έλεγε:
 «Είμαι Έλληνας εγώ. Αυτοί εί­ναι ΄Αγγλοι και να πάνε στην Αγγλία. Νάρθουν οι Έλληνες εδώ».
 Όλος ο Ιγγλέζικος στρατός τον κυνηγούσε τον Μιχαλόπουλο. Μήνες ολόκληρους. Και κά­ποτε τον έπιασαν. Τον έδερναν με το βοϊδοπούτσι εκατόν πενήντα ραβδισμούς την ημέρα τρεις μέρες, ως που το κορμί του έγινε όλο μία πληγή.
 Ύστερα έστησαν ένα σιδερένιο κλουβί στο βουνό πάνω από τον ΄Αη Μάρκο, που φαί­νεται η κορφή του πέρα ακόμα κι’ από τη χώρα, Το στερέωσαν με βολύμι στο βράχο να μην μπορεί να το βγάλει άνθρωπος. Και σακατεμέ­νο, ετοιμοθάνατο όπως ήταν, έβαλαν μέσα τον Μιχαλόπουλο και τον άφησαν εκεί, να τον δέρ­νει η νύχτα και το κρύο, οι βροχές κι’ οι αγέρηδες. Ως που πέθανε κι’ έφαγαν τις σάρκες του οι κοράκοι και τα ζούδια.
«Ημείς, είμεθα ΄Ελληνες και Χριστιανοί Ορθόδοξοι, τουτέστιν έχομεν κοινά με τους δούλους και ελευθέρους αδελφούς μας κατά την καταγωγήν και την γλώσσαν και την θρησκείαν, και ως εκ τούτου επιθυμούμεν να ενωθώμεν με το ΄Εθνος μας. Το εθνικόν τούτο αίσθημά μας καμμία δύναμις δεν δύναται να το εκριζώση εκ της καρδίας μας».
ΑΠΟ ΤΟ «ΠΑΡΑΜΥΘΙ ΤΗΣ ΗΛΙΩΣ» ΤΟΥ ΣΠΥΡΟΥ ΚΑΤΣΑΡΟΥ

Τετάρτη 18 Μαΐου 2016

Η ΠΕΡΙΦΕΡΕΙΑ ΒΕΝΕΤΟ ΑΝΑΓΝΩΡΙΖΕΙ ΤΗΝ ΚΡΙΜΑΙΑ

Η Περιφέρεια Βένετο (Βενετία Ιταλίας)Η πρώτη στην Ευρωπαϊκή Ενωση,
προκαλεί την ευρωπαϊκή και ιταλική εξωτερική πολιτική!
Με απόφασή της καλεί "την κυβέρνηση Renzi, να καταδικάσει την εξωτερική πολιτική της Ε.Ε. απέναντι στην Κριμαία... πολιτική ενάντια στο διεθνές δίκαιο και ν' αναγνωρίσει τη θέληση της Βουλής της Κριμαίας, όπως και του λαού της μέσω του δημοψηφίσματος... Εκφράζει τεράστιες ανησυχίες και καλεί σε άρση των κυρώσεων εναντίον της Ρωσίας, αλλά και για τη στάση της αρμόδιας εξωτερικής πολιτικής της Ε.Ε. Federica Mogherini".

Τρίτη 17 Μαΐου 2016

ΣΤΕΦΑΝΟΣ ΜΑΡΤΖΩΚΗΣ Ο ΤΕΛΕΥΤΑΙΟΣ ΠΟΙΗΤΗΣ

Φυλλομετρώ και βρίσκω
Μαθαίνω νέα πρόσωπα,είναι ατέλειωτα,ψηφίδες όλοι τους...στον Επτανησιακό πολιτισμό...
Αυτόν τον πολιτισμό που θέλουμε να γίνει κτήμα όχι μόνο των Ιονίων πολιτών , αλλά όλων των Ελλήνων.
Εναν πολιτισμό φάρο...που θάναι σαν τους φάρους των νησιών μας και όχι σαν λάμπα μπρούτζινη και καλογυαλισμένη,αλλά κλεισμένη σε ανήλιαγα φιλολογικά σαλόνια των Κορφών που αγγίζουν λίγους.
Εμείς θέλουμε αέρα,φως, θέλουμε γνώση για τους πολλούς...
Εμείς πρεσβεύουμε στην Επτάνησο Πολιτεία το δόγμα της ''καθ' ημάς Δύσης'' και εμπλουτίζουμε τις γνώσεις μας. 
Βρίσκουμε λοιπόν σήμερα τον τελευταίο ποιητή της Επτανησιακής Σχολής
τον Στέφανο Μαρτζώκη.
Γεννήθηκε στην Ζάκυνθο στις 22 Φεβρουαρίου του 1855 με πατέρα τον ιταλό Λουδοβίκο Μρατζώκη,λόγιο,νομικό και καθηγητή από την Μπολώνια,απ'όπου για πολιτικούς λόγους είχε φύγει και είχε βρει καταφύγιο στο Τζάντε και με μητέρα την Μαρίνα Μεσσαλά.
Μετά τις βασικές σπουδές στο νησί του,συνέχισε στο Παρίσι. Τα πρώτα ποιήματά του τα έγραψε στα ιταλικά. Το 1897 μετά από έναν άτυχο γάμο που του έδωσε δύο παιδιά,αφήνει την Ζάκυνθο και εγκαθίσταται στην Αθήνα. Συχνάζει στο καφενείο του επτανήσιου Μαυροκέφαλου,γωνία Σταδίου και Εμ.Μπενάκη όπου συναντιώνται οι Παλαμάς,Αθως Ρωμάνος...
Τα ποιήματά του έχουν επιρροές από Βαλαωρίτη,Σολωμό,Κάλβο,Φώσκολο... Μυρίζουν Ιόνια...
Ο Κωστής Παλαμάς τα χαρακτηρίζει σαν ''φιλοσοφική ποίηση''
Πέθανε στην πρωτεύουσα στις 21 Φεβρουαρίου 1913, ένας βιολογικός κύκλος ακριβώς 58 χρόνων!
Θα κλείσουμε το αφιέρωμα με τους στοίχους του ποιήματος ''Εις κόρην'' που μελοποίησε ο Θεμ.Πολυκράτης το 1892 με τον τίτλο ''είναι στιγμές'' και αποτελεί μια από τσι ωραιότερες μπαλάντες.

Είναι στιγμές που ο δύστυχος τρελλαίνομαι για σένα

και γέρνοντας στον ώμο σου,αισθάνομαι πως ζω
είναι στιγμές που ακίνητος με μάτια δακρυσμένα
για μιά ματιά σου θάδινα και κόσμο και ουρανό



Δευτέρα 16 Μαΐου 2016

Η ΙΣΧΥΣ ΕΝ ΤΗ ΕΝΩΣΕΙ

Κοιτάζω πολλές φορές αναρτήσεις φίλων στο διαδίκτυο και πικραίνομαι.
Μερικοί και μερικές είναι πολύ χαρισματικά άτομα. Πολλές γνώσεις και χαρισματική γραφή.
Δυστυχώς δεν έχουν ομαδικό πνεύμα. Βάζουν μερικές αναρτήσεις και τελείωσε. Δεν συμμετέχουν σε μια ομαδική προσπάθεια ανάδειξης του Επτανησιακού πλούτου.
Μάλιστα ένα αξιόλογο άτομο , μου είχε ζητήσει να βάζω μόνο τα αρχικά του όταν θα βάζω κάποια εργασία του και όχι ολόκληρο το ονοματεπώνυμό του!!!
Με άλλα λόγια συναντώ έναν ιδιότυπο πνευματικό αυτισμό!
Στόχος της διαδικτυακής Επτανήσου Πολιτείας ήταν και παραμένει, η συγκέντρωση όσο το δυνατόν περισσότερων στοιχείων για το Ιόνιο τόξο.
Δεν είναι κακό να βοηθάτε όσοι μπορείτε...
Προσφέρουμε έργο... Μας διαβάζουν πάρα πολλοί...Μην στερείτε τις γνώσεις σας από τους ανθρώπους...


Ο ΖΟΡΜΠΑΣ ΤΗΣ ΚΕΡΚΥΡΑΣ του Σταμάτη Κυριάκη

Ο Ζορμπάς υπήρχε πάντα.
Κάθε δρόμος , κάθε χωριό, κάθε γειτονιά είχε πάντοτε έναν Ζορμπά.
Όλα αξίζουν, και οι Ζορμπάδες υπάρχουν για να μας το υπενθυμίζουν όταν οι δυσκολίες μας δοκιμάζουν.
«Δεν ξέρω τι χρειάζεται αυτό το χαλίκι στην μέση του δρόμου, αλλά αν δεν αξίζει… τότε δεν αξίζει τίποτα»
Ο δικός μου Ζορμπάς ονομάστηκε έτσι διότι από μικρός δούλευε σε ένα χορευτικό συγκρότημα που έδινε παραστάσεις στα ξενοδοχεία.
Δεν είχε ανάγκη να δουλέψει. Η οικογένειά του ήταν εύπορη και μάλλον θα θεωρούσε νεανική τρέλα την καλλιτεχνική αυτή ενασχόληση του νεαρού Ζορμπά.
Ο Ζορμπάς πήγε και φαντάρος αλλά, σε αντίθεση με τους περισσότερους άντρες, δεν μιλάει ποτέ για αυτήν την εποχή.
Αν τον ρωτήσεις θα σου απαντήσει με δύο κουβέντες και με τέτοιο τρόπο που δείχνει να τον ενοχλεί .
Αποφεύγει να συζητάει για το στρατό και για την θητεία του στην Ιταλία όπου εσπούδασε στην Ιατρική σχολή κάποιου πανεπιστημίου
Τρία χρόνια άντεξε τις σπουδές και αυτές με απανωτές αποδράσεις.
Γύρισε πίσω και ένα διάστημα «έκανε τον ασφαλιστή».
Σουλουπώθηκε και βγήκε στην πιάτσα.
Αν τον πίστευες είχες εξασφαλισμένη ιατροφαρμακευτική περίθαλψη στα καλύτερα νοσοκομεία του κόσμου και μια αστρονομική σύνταξη για τα γηρατειά σου απολύτως εξασφαλισμένη από τον μεγαλύτερο και ακλόνητο ασφαλιστικό κολοσσό.
Ούτε και εδώ «του έκανε».
Αγόρασε βάρκα και έγινε ψαράς «για λόγους ελευθερίας».
Γυρνάει τους δρόμους με το φορτηγάκι του και διαλαλεί με το μικρόφωνο το εμπόρευμα που ..δεν έχει.
Φωνάζει, ας πούμε, «Καλαμάριααα!!! Δεν έχω.», «Σαφρίδιααα !! δεν έχω» , «Σαργούς!!! Δεν έχω.» «Σουπιές!! Δύο κιλά μου μείνανε!»
Ανάμεσα ρίχνει και υποθετικές ανακοινώσεις κομμάτων «Όλοι απόψε στο παλλαϊκό συλλαλητήριο στο Σαρόκο , θα μιλήσει ο γραμματέας του κόμματος» και συνεχίζει με παλιομοδίτικα συνθήματα «ΕΟΚ και ΝΑΤΟ το ίδιο συνδικάτο» .
Δεν πάει ποτέ στη Γαρίτσα όταν είναι εκεί ο Αντώνης. «Δεν είναι σωστό να του κάνει κόντρα πόστο.»
Ο ζορμπάς , αν σε έχει σε εκτίμηση σε γράφει στα αρχίδια του.
Όχι μεταφορικώς αλλά στην κυριολεξία.
Ελάχιστοι έχουν την τιμή να είναι γραμμένοι στα αρχίδια του Ζορμπά .
Η τελετή εγγραφής γίνεται στην Κόντρα Φόσα με Μπίκ και επισήμως, με την παρουσία των μελών του «Συνδέσμου Ερασιτεχνών Αλιέων».
Ο Ζορμπάς δηλώνει ότι «είναι Άντρας» διότι «παρόλο που δοκίμασε αρκετές φορές με άντρες δεν του άρεσε».
Ο Ζορμπάς δεν ανήκει στην φάρα του συνηθισμένου αμορόζου που «δεν θυμάται με πόσες έχει πάει».
Όταν ήταν νεαρός είχε «σχέση» με μια παντρεμένη.
«Μεγάλη ιστορία» .
Την θυμάται με νοσταλγία.
«Αν στη γυναίκα σου αρέσουν οι φακές γιατί να της το στερήσεις;»
Σου μιλάει στην γλώσσα των ανθρώπων που αγαπάνε πραγματικά την ελευθερία και την αναζητούν κάθε στιγμή για το καθένα .
Πολλοί μιλούν για «ελευθερίες και δικαιώματα» και την ίδια στιγμή δυναστεύουν τον δικαιούχο και τον εαυτό τους .
Οι άνθρωποι της θάλασσας αγαπάνε την ελευθερία γιατί οι ορίζοντες εκεί φαίνονται απέραντοι.
Η Κυρία Ελευθερία όμως είναι ακριβή σαν το κρασί και δωρεάν σαν την θλίψη.
Συνήθως την συναντάς στους σταθμούς των τραίνων .
Φοράει ένα γκρίζο ταγιέρ.
Κρατάει στο ένα της χέρι την εφημερίδα και στο άλλο τον δολοφόνο της.
Άλλες φορές πάλι κάθεται στην πλώρη αναμαλλιασμένη από όλους τους ανέμους της νύχτας.
Πανέμορφη μέσα στα σύννεφα της αμφιβολίας.

Σάββατο 14 Μαΐου 2016

Η ΜΠΟΝΑΓΡΑΤΣΙΑ του Διον.Φλεμοτόμου (Τζάντε)

Μποναγράτσια:

 το λειασμένο ξύλο ή ράβδος στο εσωτερικό των παραθύρων και των θυρών, από όπου κρέμονται τα 

παραπετάσματα!!!

ΚΥΘΥΡΑ και ΛΑΚΩΝΙΑ



Γράφει ένας φίλος από την Λακωνία:

'' Τα Κύθηρα...απέναντι μας , κομμάτι της Λακωνίας που κόπηκε και βγήκε μεσοπέλαγα...
Σε όλα είμαστε ίδιοι με δαύτους...
ίδιες μούρες...ίδια τρέλα...
έχει κάτι παραλίες άλλο να σου λέω...
ψαρότοποι που σε κάνουν να λες, ΕΛΕΟΣ, δεν βγάζω άλλα ψάρια...''

Του έγραψα με ηρεμία γιατί είναι φίλος και δεν ξέρει τίποτε περί Επτανήσου Πολιτείας,ότι τα Κύθηρα είναι Ιόνια και έπεσε κάτω από τα γέλια...
Σιγά μου λέει,είπαμε Λακωνία...
Δεν είναι κακός το ξαναλέω,αλλά σκέφτηκα μήπως κάποιοι κάτοικοι έχουν ξεχάσει την κουλτούρα μας και αν δεν την έχουν ξεχάσει,μήπως δεν την κάνουν κατανοητή στους ΑΠΕΝΑΝΤΙ φίλους Λάκωνες;;;


Τετάρτη 11 Μαΐου 2016

Σάψυχο από την Ιθάκη (Ορίγανο το αμάραντο, Οriganum majorana) της Κατερίνας Γρηγορίου



Ποώδες αρωματικό φυτό της οικογένειας των Χειλόμορφων.
Στην υπόλοιπη Ελλάδα είναι γνωστό σαν «μαντζουράνα».
Για τις θεραπευτικές του ιδιότητες ήταν γνωστό και στους αρχαίους

Έλληνες και μάλιστα αναφέρεται από τον Διοσκουρίδη ως

«σάμψυχο». Το σάψυχο είναι αυτοφυές και το βρίσκουμε κυρίως στα

ψηλά οροπέδια, όπου ανθίζει από τον Ιούλιο μέχρι τον Σεπτέμβριο.

Οι ανθισμένες κορυφές του σάψυχου είναι ένα θαυμάσιο μπαχαρικό,

που δίνει ένα μοναδικό άρωμα σε σάλτσες, στο κρέας, στον κιμά,

στα γεμιστά.
Από τις ανθισμένες κορυφές βγαίνει και το έλαιο που χρησιμοποιείται στη φαρμακευτική και στην αρωματοποιία.

Στην Ιθάκη η άγρια μαντζουράνα είναι από τις πιο αρωματικές.

Χρησιμοποιείται σε όλα σχεδόν τα φαγητά, σε ψάρια αλλά και σε

κρέας, καθώς και στα γεμιστά και λαδερά για έξτρα άρωμα.

Τρίτη 10 Μαΐου 2016

ΦΑΣΚΟΜΗΛΟ ΑΠΟ ΤΑ ΚΥΘΗΡΑ του Ανδρέα Λουράντου Κονταράτου

Ποιός είπε ότι για βρεις φασκόμηλο πρέπει να πάρεις τα βουνά; 
Μπορείς να φυτέψεις μια στον κήπο σου.

Οπότε και ένα πολύ ωραίο διακοσμητικό φυτό να έχεις και το αγαπημένο σου αφέψημα φρέσκο στην πόρτα σου !!!

Σημείωση σύνταξης: σαν αφέψημα βοηθάει για θεραπεία στις άφτρες και στην ουλίτιδα. Ακόμα βοηθάει στο Αλτσχάϊμερ και στην υπερλιπιδαιμία!

Η ΤΖΑΝΙΩΤΙΚΗ ΘΑΜΠΑ του Διον.Φλεμοτόμου

Να μην ξεχνάμε και τα ζακυνθινά μας:
Θάμπα: σταγόνα, ρανίδα.

 Συνήθως την λέξη την χρησιμοποιούμε στην φράση:
 "Βάλε μου μία θάμπα κρασί":   πολύ λίγο.

Δευτέρα 9 Μαΐου 2016

Ο Δήμος Κεφαλονιάς σαμποτάρει το άνοιγμα της Γέφυρας Δεβοσέτου!

Απ΄οτι διάβασα όμως υπάρχει μια επίσημη απάντηση του Υπουργείου Πολιτισμού, σε ανάλογο ερώτημα των ΑΝΕΛ που έγινε δια της..γραφίδος του Γερ. Πετράτου, συντονιστή των ΑΝΕΛ στην Κεφαλονιά...
Και ξέρετε τι λέει αυτή η απάντηση;  Πως, για να παραδοθεί το έργο στον Δήμο Κεφαλονιάς, θα πρέπει πρώτα ο Δήμος να κάνει δυο πολύ απλά πραγματάκια:
1. Να ηλεκτροδοτήσει το έργο
2. Να τοποθετήσει τις αυτοβυθιζόμενες απαγορευτικής μπάρες διέλευσης οχημάτων, στις δυο εισόδους της Γέφυρας.
Και η σχετική ανακοίνωση μάλιστα προσθέτει ότι, και οι δυο αυτές εργασίες θα πάρουν μόνο δυο- τρεις μέρες!
Ξέρετε από πότε το έργο έχει ολοκληρωθεί και περιμένει το Δήμο να κάνει αυτό που πρέπει να κάνει; Αφήστε το καλύτερα γιατι αν σας πουμε, θα συγχυστείτε!
Τι συμβαίνει τελικά; Ο Δήμος επειδή έχασε το παιγνίδι σε ότι αφορά την προσβασιμότητα της Γέφυρας από τα οχήματα , προτιμά να την βλέπει κλειστή παρά να την βλέπει ανοιχτή, να προσφέρεται για βόλτες των συμπατριωτών μας, τους καλοκαιρινούς μήνες; Τόσο κακία  από τον Δήμαρχο η/και τον αντ΄αυτού; Τόση κακία;
Αλλη εξήγηση εγώ τουλάχιστον δεν βρίσκω. Και περιμένω μπας και κάποιος απο σας έχει κάποια φαεινή ιδέα..
ξ τσουχτρα.
πηγή:http://www.ionianpress.gr/

Κυριακή 8 Μαΐου 2016

Η ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΟΤΗΤΑ ΟΔΗΓΕΙ ΣΤΗΝ ΣΥΝΘΕΣΗ του Θοδωρή Βισβάρδη (Ζάκυνθος)

Βλέπουμε ότι το διαφορετικό βάρος, μέγεθος ή σχήμα δεν εμποδίζει την σωστή κατανομή.
 Για μένα αυτός ο τείχος αντικατοπτρίζει την κοινωνία.
 Οσο διαφορετικές προσωπικότητες κ να έχουμε η συλλογικότητα κ η συνεργασία μπορεί να αγγίξει την τελειότητα μέσω του κοινού σκοπού!!! 


Παρασκευή 6 Μαΐου 2016

Ο Αμλέτος (γράφει ο Ν. Παγκράτης)

Ο Αμλέτος  (γράφει ο Ν. Παγκράτης)
Το αεροπλάνο της Aegean  airlines  ,είχε αρχίσει  πιά την καθοδική του πορεία.,  για να προσγειωθεί στο αεροδρόμιο της Κέρκυρας.
Και ο Σπύρος, ο uncle Spiros, καθισμένος στην πρώτη σειρά επιβατών  πλάι στο πάράθυρο,  ρουφούσε με τον αισθητήρα της ψυχής του την αντηλιά της θάλασσας του Ιονίου και τις ατέλειωτες αποχρώσεις του πράσινου , που τις έσπαζαν με μικρές κόκκινες πινελιές  οι ανθισμένες κουκουκιές  και οι στέγες των σκόρπιων σπιτιών. ΄΄ Η Κέρκυρα…Oh my god…η Κέρκυρα ''  έλεγε και ξανάλεγε με λαχτάρα και από τα μάτια του έτρεχαν δάκρυα Δάκρυα χαράς  και ευγνωμοσύνης  για την ζωή, που  τον αξίωσε να ξαναδεί έστω και αργά , τον τόπο  που γεννήθηκε..
             Πόσα χρόνια είχε να κλάψει, στ' άλήθεια΄, Ούτε αυτός δεν θυμόταν .  Ίσως από τότε, που δεκαεφτάχρονο ακόμα παιδί, βρέθηκε  ολομόναχος στους δρόμους της  Νέας Υόρκης, με μια μικρή βαλίτζα και μια αλλαξιά ρούχα. Αλλά και τότε…δεν θυμόταν  να είχε κλάψει. Πείνασε, πάγωσε,  αλλά δεν έκλαψε.΄ Εκρυψε καλά τον πόνο στα κατάβαθα της ψυχής του , γιατί έπρεπε να επιβιώσει,  Και τα κατάφερε..
          Kι όμως o uncle Spiros, ο επονομαζόμενος και Αμλέτος,  είχε  κλάψει.  Για  μία  και μοναδική φορά.
          Ήταν Απρίλης , όπως και τώρα.. Του έτους  1962.  Γύρισε σπίτι του το βράδυ της Μεγαλης Τρίτης, κρατώντας στα χέρια μια στολή της Φιλαρμονικής Εταιρίας Κέρκυρας, της Παλιάς, όπως την λένε οι Κερκυραίοι, με τα χρώματα της  σημαίας της Ιονίου  Πολιτείας, το μπορντώ και  το βαθύ μπλέ.  '' Θα βγώ στη λιτανεία του Μεγάλου  Σαββάτου'', φώναξε γεμάτος ευτυχία στη μάννα του. ''Μου το είπε ο μαέστρος.  Μου΄έδωσαν κι αυτή την στολή, να τη κοντίνεις.''.  Η μάννα, του χάιδεψε το κεφάλι και έβαλε την στολή δίπλα στη ραπτομηχανή. ''Καλά, θα την προβάρουμε αύριο.'' ''Μάνα,΄πρέπει να φοράω μαύρα παπούτσια΄΄της είπε διστακτικά και κοίταξε  τα παπούτσια που φορούσε, το μοναδικό ζευγάρι που είχε , κάτι  χιλιομπαλωμένα παλιοπάπουτσα  που κάποτε ήταν άσπρα και τώρα ακαθόριστου χρώματος. ΄΄Δεν έχω λεφτά να σου πάρω, ψυχή μου. Φτάνουνε ίσα ίσα να κάνουμε Πάσχα.''.   Και σα νά ΄νοιωσε την απογοήτευσή του ,συμπλήρωσε.' 'Μη στενοχωριέσαι ,καρδιά μου. Του χρόνου να μαστε καλά και θα σου πάρω καινούργια. Θα βγεις του χρόνου στην λιτανεία''.. 
          Δεν ανταλλάξανε άλλη κουβέντα.  Ο Σπύρος  όμως, ένοιωσε  όλο τον κόσμο του να γκρεμίζεται. Να γίνεται κομμάτια και θρύψαλα ,σαν τα καπνισμένα ακόμα ερείπια,  της  παλιάς, αρχοντικής  πόλης . Αλλά δεν έσταξε ούτε ένα δάκρυ από τα μάτια του.. Το απόγιομα της άλλης  μέρας, είδε πάνω στο κρεββάτι του,  τυλιγμένα σ ένα άσπρο πανί, ένα ζευγάρι μαύρα, ολοκαίνουργια παπούτσια,  λουστρίνια. Τα ΄πιασε στο χέρι του και τα κρατούσε ευλαβικά, σαν να ταν το άγιο δισκοπότηρο και τα δάκρυα  άρχισαν να τρέχουν ασταμάτητα  και να πέφτουν  πάνω στα αλέκιαστα ακόμα λουστρίνια. Και μια τα πότιζε με το δάκρυ του,  μια  τα σκούπιζε με το άσπρο πανί, για να μην χάσουν τη γυαλάδα τους.  "'Μου τα δάνεισε η σιόρα  Κάτε , η γειτόνισσα ΄΄του είπε η  μάνα του. '' Είναι τα γαμπριάτικα  του άντρα της.  Πρόσεχε, κακομοίρη μου, μη τα χαλάσεις''.
          Ο Σπύρος ήταν ευτυχισμένος. Καθόταν μπροστά στον καθρέφτη, φορώντας την στολή που του είχε κοντύνει η μάνα του και καμάρωνε τα μαύρα του λουστρίνια ,που τα είχε παραγιομίσει με χαρτιά, γιατί ήταν τρία νούμερα μεγαλύτερα.
          Και το πρωί του Μεγάλου Σαββάτου….Ω, τι Μεγάλο Σάββατο ήταν εκείνο….Βγήκε στην λιτανεία με  την  Παλιά, φορώντας  την στολή του  με τα σειρήτια, το χρυσό κράνος  με τις κόκκινες  φούντες, που αστραφτοκοπούσε από το χάιδεμα του ήλιου  και τα ολοκαίνουργια  παπούτσια., που γυάλιζαν  πιο πολύ  κι  από το κράνος του. Και όπως έπαιζε η μπάντα  τη θεική μελωδία του Αμλέτου, ο Σπύρος ,από  τη  μια έπαιζε το κλαρίνο, διαβάζοντας  τις νότες από την παρτιτούρα που είχε μπροστά του και από την άλλη κοίταζε με καμάρι τα άπειρα πλήθη του κόσμου που είχε μαζευτεί  για να δει και ν΄ακούσει.  Να ακούσει μόνο εκείνον…¨ Ηξερε πως ανάμεσα στο κόσμο ήταν η μάνα και οι  αδελφές του, οι γειτόνισσες από την Πόρτα Ρεμούντα, η σιόρα Κάτε με τον άντρα της, οι φίλοι του και οι ζηλόφθονοι συμμαθητές του. Και το φτωχό ορφανό, ένοιωσε να ψηλώνει  από χαρά και περηφάνια, τόσο, που δεν κατάλαβε  ότι έσερνε τα πόδια του,  γιατί  τα  παπούτσια ήταν έτοιμα να του φύγουν.
Ο Σπύρος ο Μίτσουλης ,έτσι ήταν το όνομά του, γεννήθηκε και μεγάλωσε στη γειτονιά της Πόρτα Ρεμούντα , λίγα χρόνια μετά τον μεγάλο πόλεμο. Το πατρικό του ήταν μικρό, ένα παλιό τριάρι στον τέταρτο όροφο μιάς αιωνόβιας πολυκατοικίας, κτισμένης ίσως από την εποχή των Ενετών. Αλλά  ήταν αρκετά ευρύχωρο ,για να χωρέσει την αγάπη των γονιών του και τα παιδικά όνειρα του  ίδιου και της μεγαλύτερης  κατά  ένα χρόνο ,αδελφής  του. Ο πατέρας του δούλευε στο εργοστάσιο του Δεσύλλα, σαν υπεύθυνος μηχανής. Δεν ήταν πλούσιοι, αλλά ζούσαν καλά. Πολύ καλύτερα από τους γειτόνους,  που έψαχναν ακόμα το μεροκάματο , σε μια ρημαγμένη από  τον  πόλεμο,  πολιτεία.
          'Ένα πρωί , άκουσε τη μάνα του να ουρλιάζει και να  οδύρεται. ΄΄Πέθανε ο πατέρας σου'', του  είπε.  Το Πιστοποιητικό θανάτου, έγραφε ως αιτία την ανακοπή  καρδιάς. Αργότερα όμως έμαθε από την  μάνα του,  ότι πέθανε από ακατάσχετη αιμορραγία, εξ αιτίας εργατικού ατυχήματος.  Τα αφεντικά  του εργοστάσιου κατάφεραν να το κουκουλώσουν  και είτε από συμπόνοια , είτε για να αποφύγουν τις συνέπειες, της έδωσαν κάτι λίγα λεφτά και της πρότειναν να δουλέψει στο εργοστάσιο. Έτσι η μάνα μπήκε εργάτρια και τις δουλειές του σπιτιού, τις ανέλαβε η αδελφή του.  ''Θέλω κι εγώ να δουλέψω μάνα''  της  είπε  μια μέρα σοβαρός- σοβαρός ο Σπύρος ΄΄Εσύ θα μάθεις γράμματα, Μου κάνει χάρη να τρώμε συνέχεια ζεγκούνους και πρικαλίδα , αλλά θα  σε  σπουδάσω''.  
          'Ελα όμως, που δεν  άρεσαν στο Σπύρο τα αναθεματισμένα τα γράμματα.  Προτιμούσε να κάθεται  στο λιμάνι  να χαζεύει τα καράβια και ο νους του ταξίδευε μακρυά.  Καμιά φορά, έκανε και κανένα θέλημα, δούλευε σαν αχθοφόρος και του δίνανε κάποιο  χαρτζιλίκι. ''Αυτά τα λεφτά θα τα φυλάξω κι όταν γίνουν  πολλά,  θα αγοράσω  δικό μου κλαρίνο.''  
          Και το έλεγε με μεγάλη σοβαρότητα ο Σπύρος. Γιατί μπορεί να μην αγαπούσε τα γράμματα ,αλλά λάτρευε την μουσική. Καθόταν με τις ώρες κάτω από το κτίριο της Παλιάς Φιλαρμονικής  και άκουγε  τους μουσικούς να κάνουν πρόβες. Του άρεσαν οι ουβερτούρες από τις όπερες , αλλά ποιο πολύ τα πένθιμα εμβατήρια, οι μάρσιες φουνέμπρε, της  Μεγάλης Εβδομάδας.  Και η μεγάλη του αγάπη , ήταν ο Αμλέτος.. Ήξερε απ έξω κάθε νότα, κάθε  μελωδία και έπαιζε τη μουσική με τα χείλη του και τον ρυθμό  με τα χέρια του. Ωσπου μια μέρα, ανέβηκε τα σκαλιά  της Παλιάς  Φιλαρμονικής. ''.Θέλω να μάθω κλαρινέτο΄΄, είπε  με θάρρος στο δάσκαλο. Και το έλεγε με τόση σιγουριά και αυτοπεποίθηση, που ο δάσκαλος δεν τόλμησε να κάνει άλλες ερωτήσεις. Έτσι ο Σπύρος, άρχισε να μαθαίνει μουσική. Πρώτος ερχόταν στις πρόβες,  τελευταίος έφευγε.  Πήγαινε ακόμα και όταν δεν είχαν πρόβα και έπαιζε κλαρίνο μοναχός του. Φυσικά η μάνα του δεν είχε αντίρρηση. Γιατί στη συνείδηση του Κερκυραίου ,πρώτα μετράει το πεντάγραμμο και  μετά  το  αλφαβητάρι.
          Για δύο ολόκληρα χρόνια, ο Σπύρος δεν έλλειψε από το μάθημα. Πήγαινε ακόμα κι όταν είχε πυρετό. Είχε πάρει μέρος σε διάφορες εκδηλώσεις της Φιλαρμονικής, αλλά ποτέ σε λιτανεία. Και ήταν η μέγιστη  ανταμοιβή και αναγνώριση ,όταν άκουσε τον μαέστρο, να του λέει. '' Θα βγεις με τους μεγάλους, στη  λιτανεία του Μεγάλου Σαββάτου ''.  
Το αεροπλάνο της Aegean  airlines , είχε ήδη προσγειωθεί, στο  αεροδρόμιο της  Κέρκυρας. Και οι ανυπόμονοι ταξιδιώτες, κατέβαιναν βιαστικά τη σκάλα  εξόδου, για να βρεθούν  στην αγκαλιά των  δικών τους .
Τελευταίος  περίμενε ο Σπύρος , για να τον κατεβάσουν οι  αεροσυνοδοί από την ειδική ράμπα, που κατεβάζουν τα αναπηρικά καροτσάκια. Γιατί τα τελευταία τέσσερα χρόνια,  ο uncle  Spiros, o Aμλέτος, ήταν καθηλωμένος σε αναπηρικό καροτσάκι.  Τον συνόδευε  ο εγγονός του , Σπύρος κι αυτός , δεκαεννιά χρονώ παλληκάρι, το μοναχοπαίδι  της  κόρης  του   Ανδριάνας.
           Στο αεροδρόμιο, δεν τον περίμενε  κανένας. Δεν είχε ειδοποιήσει κανένα, άλλωστε. Αλλά  αυτό δεν λιγόστευσε  την συγκίνησή του.
Τον υποδέχτηκε η αλμύρα της λιμνοθάλασσας,  ,τα γλαρόνια που πέταγαν ασταμάτητα πάνω από το Ποντικονήσι, η πολυαγαπημένη του Κέρκυρα, στολισμένη με τα ποιο όμορφα, τα ποιο ακριβά της άνθη.  Και πάνω απ όλα τον περίμεναν οι αναμνήσεις ,  που είχαν  πλημμυρίσει τα στεγανά της ψυχής του και ξεχύνονταν τώρα ασταμάτητα από τα μάτια του.
'' This is my home ''  έλεγε με καμάρι στον εγγονό του.
Είχαν κλείσει  δωμάτιο,  στο ξενοδοχείο Corfou  Pallace. Το θυμόταν καλά ο Σπύρος, από την εποχή που το κτίζανε. Έπαιζε με τους φίλους του πάνω  στις σκαλωσιές  και τους  κυνηγούσαν οι εργάτες  να φύγουν, για να μην γίνει ατύχημα. Κι όταν τελείωσε  και μπήκαν οι πρώτοι τουρίστες, ήταν στ΄άλήθεια το στολίδι της πόλης. Με τα  βαρειά χαλιά και τις  κουρτίνες του, με τους ολάνθιστους  κήπους, γεμάτους τριαντάφυλλιές  και με την τεράστια, για τα παιδικά του μάτια,  πισίνα, που καθρεφτιζόταν στα νερά της  το  σκελετωμένο  κουφάρι της Ιόνιας  Ακαδημίας.
Πέρασαν κιόλας  πενήντα  χρόνια, συλλογίστηκε ,  όπως  το  βλέμμα του πλανιόταν στον  κόλπο  της  Γαρίτσας., μέχρι την άκρη του Ανεμόμυλου. Έτσι απλά… Σαν ένα ανοιγόκλειμα του  ματιού.  Κι ένοιωσε στο μαραμένο μάγουλό του, το τελευταίο φιλί της μάνας του, όταν τον αποχαιρετούσε. ''΄Να πας στο καλό  καρδιά μου. Να σε φυλάει ο Άγιος μας, εκεί στα ξένα που θα αρρεντέβεις''. 'Εχωσε μέσα στη τσέπη από το σακάκι του ένα φυλακτό  και τον ξεπροβάδισε. μέχρι  τη σκάλα του ''Αγγέλικα΄''  που ετοιμαζόταν να σαλπάρει για  Πειραιά.. Δεν την ξανάδε από τότε  τη μάνα του. Ούτε στην κηδεία της  δεν αξιώθηκε νάρθει. Έστελνε τακτικά κάποια χρήματα , πότε στη μάνα όσο ζούσε και πότε στην  αδελφή του μέχρι που παντρεύτηκε.   Και ύστερα .. τίποτε. Έχασαν με τον καιρό κάθε επικοινωνία.
Αυτή η απέραντη  και απάνθρωπη πολιτεία της Νέας Υόρκης, φέρθηκε έντιμα απέναντί του. Την  δούλεψε και την πότισε με τον ιδρώτα του, της  χάρισε την ικμάδα της νιότης του  και άπλωσε μέσα στο χώμα της τις ρίζες του, φτιάχνοντας σπίτι και φαμελιά. Κι αυτή τον αντάμοιψε. Τον τάισε  και τον  πότισε, τον έντυσε και  τον πόδησε,  του έδωσε στέγη να βάλει το κεφάλι του , σπούδασε τα παιδιά του.  Κι όταν  πια τα γρανάζια του κορμιού του  ,φαγώθηκαν , από το πολύχρονο σκληρό μεροδούλι, του χάρισε αυτό το μοντέρνο αναπηρικό καροτσάκι, τελευταία λέξη  της τεχνολογίας
Ο uncle Spiros δεν έκανε μεγάλη περιουσία στην Αμερική. Έζησε όμως καλά.. Όταν βγήκε στην σύνταξη, αγόρασε  ένα ακριβό κλαρινέτο και περνούσε μαζί του, ώρες ατέλειωτες. Και τι δεν είχε μάθει να παίζει.  Ακόμα και  jazz . To αγαπημένο του όμως κομμάτι, παρέμεινε  ο Αμλέτος.  Και σε όλες τις φιλικές συναθροίσεις,  μιλούσε  πάντοτε για την Κέρκυρα ,για τις φιλαρμονικές, για τις λιτανείες της  Μεγάλης  Εβδομάδας  και φυσικά για τον Αμλέτο .Οι άτυχοι  συνδαιτυμόνες του , είχαν ακούσει πάνω από χίλιες φορές., ότι ο Αμλέτος είναι κομμάτι από όπερα του Ιταλού συνθέτη Φάτσιο, ότι παιζόταν μόνο στην Κέρκυρα από την Παλιά ,στην λιτανεία του Μεγάλου  Σαββάτου  και ότι  μόνο  αν ακούσεις τις τούμπες  να παίζουν  στο καντούνι στις Καρντελάκουες,  μπορείς να καταλάβεις  το μεγαλείο της  Ανάστασης. Και τον άκουγαν να μονολογεί κάθε χρονιά την Μεγάλη Εβδομάδα. '' Πάσχα χωρίς Αμλέτο, είναι ομελέτα  χωρίς αυγά ''. Έτσι σιγά σιγά, του κόλλησαν το παρατσούκλι '' ο Αμλέτος'' . Και τον φώναζε όλη η ομογένεια, με αυτό το όνομα. Είναι αλήθεια, ότι ονειρευόταν πολλά  χρόνια, αυτό το ταξίδι της επιστροφής. Μα πάντα δίσταζε. Φοβόταν, ότι θα ήταν δύσκολο να αντικρύσει το σήμερα, μα κατά βάθος ,φοβόταν το χθές. Και όμως….όλα  έμοιαζαν να είναι ίδια ,όπως παλιά.. Οι ανθισμένες καστανιές στην Άνω Πλατεία, τα μικρά τραπεζάκια  στα βόλτα του Λιστόν, το χορταριασμένο Παλιό φρούριο με τους γκρεμισμένους προμαχώνες .Ακόμα και η γειτονιά του στην Πόρτα Ρεμούντα, με τα μικρά ταβερνάκια ,που τη φόρτωσαν με ΄κείνη  την  τσιμεντένια ακαλαίσθητη πλατεία , μπροστά  από το Δημαρχείο. Και το πατρικό του σπίτι έστεκε ακόμα εκεί, άβαφτο, με μισοσάπια παράθυρα , μισό αιώνα πιο παλιό. Είχε παραχωρήσει στην αδελφή  του,  το μερίδιο που του αναλογούσε από την πατρική  περιουσία  και εκείνη πούλησε το σπίτι σε κάποιους  Βορειοηπειρώτες,  χωρίς ποτέ να τον ρωτήσει αν ενδιαφέρεται  να το αγοράσει.
Το πρώτο μέλημα του Σπύρου ,ήταν να  πάει στο νεκροταφείο, να ανάψει ένα κερί στον τάφο των γονέων του. «Όταν πεθάνω ,δεν θέλω να με θάψετε στην Αμερική»  είπε στον εγγονό του. «Θέλω να με φέρετε εδώ. Δίπλα στην μάνα μου». Ο νέος χαμογέλασε «Θα ζήσεις πολλά χρόνια ακόμα, grandfather». Ύστερα ζήτησε να πάνε στην οδό  Νικηφόρου  Θεοτόκη , τη γνωστή  «Πιάτσα» των  Κερκυραίων,  για να ακούσει τις πρόβες έξω από το κτίριο της Παλιάς Φιλαρμονικής.  Είχε μαζευτεί πολύς κόσμος., ντόπιοι και ξένοι, που αποθανάτιζαν με το Ι phone τους ,αυτό το μοναδικό συνταίριασμα  ηχητικής αρμονίας ,που μόνο στην Κέρκυρα μπορείς να συναντήσεις. Από την μια μεριά του δρόμου, το επιβλητικό αντίφωνο  ''΄Σήμερον κρεμάται επί ξύλου'' από τους ψάλτες της Παναγίας των Ξένων  και από την άλλη, τα πονεμένα ρέκβιεμ της δυτικής μουσικής,  από την μπάντα της Παλαιάς. Και ξάφνου,  μια διαπεραστική φωνή ,διέκοψε την ευλαβική σιγή των παρευρισκομένων. ΄΄Ο Αμλέτος. ..Παίζουν τον Αμλέτο ''. ΄Ηταν ο Σπύρος, που κτυπιόταν σαν μικρό παιδί  πάνω στο καροτσάκι του και έσφιξε το χέρι του εγγονού του  τόσο  δυνατά , που παρ΄ όλίγο να το σπάσει.  Το  απόγιομα της Μεγάλης Παρασκευής ,ακολούθησε την περιφορά του Επιταφίου, από την εκκλησία της γειτονιάς του, την Αγία Παρασκευή. Προχωρούσε καμαρωτός μέσα στο καροτσάκι του , πίσω από το πλήθος των πιστών  και  ανέτρεξε  στα παιδικά του χρόνια, όταν ντυμένος παπαδοπαίδι, παραστεκόταν  δίπλα  στον κυρ Δημήτρη, το γείτονά του, που είχε τάμα να   μεταφέρει κάθε χρόνο, την  σκόλα της  Αγίας. Και κατόπι ,παρ όλη την κούραση του ,άντεξε να παρακολουθήσει την περιφορά του λαμπρού επιτάφιου της  Μητροπόλεως  και τα  τρεμάμενα χείλη του ,έψαλαν  μετά από τόσα χρόνια. ''¨Ω, γλυκύ μου έαρ ''
Αχνοφέγγιζε  η μέρα του Μεγάλου Σαββάτου ,που προοιωνιζόταν ζεστή και ηλιόλουστη. Ο Σπύρος ξύπνησε από τα χαράματα   και άρχισε να ντύνεται με τη βοήθεια του εγγονού του. Φόρεσε το καινούργιο του κοστούμι, μία  βαθυγάλαζη γραβάτα και ένα ζευγάρι κολαριστά μαύρα λουστρίνια , στα  σακάτικα και παράλυτα πιά  πόδια του. Και έφυγαν βιαστικά  να πιάσουν θέση , κάπου εκεί  κοντά στο  παλιό Δημαρχείο, πριν  πλακώσουν τα στίφη  των τουριστών και τους στριμώξουν σε κάποια γωνιά. Περίμεναν πάνω από μια ώρα,  ώσπου να ακούσουν τον ήχο της  καινούργιας Φιλαρμονικής '' Καποδίστριας''  που  προπορεύεται  πλέον στις  λιτανείες.  Σε λίγο, με απόλυτη τάξη  και κατάνυξη,  άρχισαν να περνούν από μπροστά του, ευσταλείς μαθητές, σκόλες παμπάλαιες,  ζωγραφισμένες με ξακουστών πιτόρων τον χρωστήρα και φανταχτερές, πολύχρωμες φιλαρμονικές, με αμέτρητους μουσικούς.. Ολάκερη  στρατιά. Και στο βάθος, πίσω από το σκήνωμα του πολυλατρεμένου ΄Αγιου της Κέρκυρας που χοροστατούσε ασκεπής , μέσα  στην  ασημένια του  λάρνακα, ακολουθούσε  ο ανθοστόλιστος  επιτάφιος , προστατευμένος   από το πένθιμο μωβ  μπαρλακί ,σίγουρος  ότι σε λίγη ώρα ,θα σημάνουν οι καμπάνες της Ανάστασης Κι όπως τα μάτια του κοίταζαν  αχόρταγα ,άκουσε ξαφνικά την γλυκιά μελωδία  του Αμλέτου  και ένοιωσε  τις τούμπες να παίζουν  όλες μαζί , να δονείται το καντούνι , να αντιβουίζει ο ήχος πάνω στους  παλιούς τοίχους των  ψηλών σπιτιών και να στέλνει  το θρηνητικό σπάραγμα του πεθαμένου Χριστού στον ουρανό. Δεν θα μπορούσε να είναι αλλιώς ο Παράδεισος, συλλογίστηκε.
Έκλεισε τα μάτια  και έβλεπε πια με τα μάτια της ψυχής του, τη μπάντα των ασπροφορεμένων αγγέλων να οδηγούν  τον αναστημένο  Χριστό στο θρόνο του παράδεισου ,με την θεϊκή μελωδία του Αμλέτου. Και είδε  ασπροντυμένο τον εαυτό του, δεκαπεντάχρονο παιδί να είναι ανάμεσα στους αγγέλους και να παίζει το κλαρίνο του, φορώντας τα μαύρα γυαλιστερά λουστρίνια του. Και είδε την μάνα και τον πατέρα του να τον καμαρώνουν και την σιόρα Κάτε  μαζί με τον άντρα της.
Και δεν ξύπνησε ποτέ από το όνειρο. Μάταια ο εγγονός του  τον  σκουντούσε και φώναζε  '' Grandfather,  graηdfather.''
To αεροπλάνο της Aegean airlines  ξεκίνησε την προγραμματισμένη πτήση του από την Κέρκυρα στην Αθήνα.  Μα ο Σπύρος ο  Αμλέτος,  δεν ήταν πιά στην λίστα των επιβατών..
Ξεκουραζόταν  στον φρεσκοσκαμμένο τάφο του , αμέριμνος και ευτυχισμένος, όπως κάθε  παιδί που βρήκε επιτέλους την  αγκαλιά της μάνας του...
πηγή:http://www.kerkyrasimera.gr/

ΤΟ ΝΑΥΑΓΙΟ ΘΑ ΣΥΝΤΗΡΗΘΕΙ;;;

Αυτοψία στο «κουφάρι» του πλοίου «Παναγιώτης» που στολίζει την ξακουστή παραλία του «Ναυαγίου» στη Ζάκυνθο, θα πραγματοποιήσει το Τμήμα Συντήρησης Πολιτισμικής Κληρονομιάς του ΤΕΙ Ιονίων Νήσων.
Στόχος, να διαπιστωθεί σε ποια κατάσταση βρίσκεται το πλοίο, που διαφημίζει όχι μόνο τη Ζάκυνθο αλλά και την Ελλάδα σε ολόκληρο τον κόσμο.
Η συγκεκριμένη μελέτη γίνεται στο πλαίσιο συνεργασίας του δήμου Ζακυνθίων με το ΤΕΙ Ιονίων Νήσων, και όπως έγινε γνωστό, στις 17 Μαΐου 2016, ο καθηγητής του Τμήματος Συντήρησης και Προστασίας κ. Καρύδης μαζί με ειδικό κλιμάκιο, θα επισκεφτεί την ακτή του Ναυαγίου και θα κάνει μια πρώτη εκτίμηση της κατάστασης στην οποία βρίσκεται το διάσημο πλοίο της Ζακύνθου.
Η συντήρηση του πλοίου «Παναγιώτης», είναι αναγκαία, ώστε να διατηρηθεί καθώς από τη μέρα του ναυαγίου του στην πολύ όμορφη παραλία της Ζακύνθου, κανένας φορέας δεν έχει επέμβει, ώστε αυτό που «δημιούργησε» απλόχερα η φύση, για τη Ζάκυνθο και την Ελλάδα, να συνεχίσει να υπάρχει.

Πηγή: http://imerazante.gr/

ΚΙΤΡΙΝΟΣΟΥΣΟΥΡΑΔΑ του Γιάννη Γαστεράτου

Μια σκανδιναβική Κιτρινοσουσουράδα.
The Scandinavian race of Yellow Wagtail.

Με τον φακό του Γιάννη Γαστεράτου στην  νότια Κέρκυρα


Η αγγλική ορολογία που αναφέρει ο Κορφιάτης φυσιοδίφης wagtail σημαίνει σείω δηλαδή κουνώ την ουρά,σουσουράδα ... σείω την ουρά....πόσο ίδια είναι όλα!