Παρασκευή 30 Δεκεμβρίου 2016

Ο ΒΑΡΥΣ ΚΙ ΑΣΗΚΩΤΟΣ

Βαρύς κι ασήκωτος κι αυτός έγιν' ο Κερκυραίος...
Δουλειές τρελές προκύψανε μέσα στσι γιορτάδες και δεν μπορεί μα θες λίγο να βοηθήσει!
Ενα αγιούτο ζήτησα ο τρελο Κεφαλονίτης για κάποιες λέξεις να μου πει να μάθω, τι σημαίνουν!
Ομως αυτός ασήκωτος σαν τούρκικος καφές με έβαλε στη θέση μου και όρντινο έδωκε αυστηρό να ασπεράτω...
Σκουζάτε μι Μεγαλειότατε ...δεν θα το ματακάνω...να ενοχλήσω Εσάς τον άρχοντα τση γνώσης...
Καλή Χρονιά περ τούτι...

Τρίτη 20 Δεκεμβρίου 2016

ΘΥΜΑΜΑΙ ΜΙΚΡΟΣ...του Διον.Φλεμοτόμου

Θυμάμαι μικρός, στα πρώτα μετασεισμικά χρόνια, που γυρνώντας με το ποδήλατό μου σ' όλη σχεδόν τη Χώρα και προπάντων στα στενά της, γνώρισα πολλά από τα ελάχιστα σπαράγματα της παλιάς μου πόλης, αυτής που δεν πρόλαβα, μια και γεννήθηκα μετά το σεισμό, αλλά μου ήταν γνωστή από τις διηγήσεις των παλιότερων, που την είχαν χάσει.
 Ανάμεσα σ' αυτά, εκεί, κατά την Αγία Τριάδα, στο δρόμο της Στρατολογίας, έβλεπα σ' ένα μικρό οικόπεδο, μια κολόνα με μια εικόνα μέσα, που παρίστανε έναν Άγιο, που τον έτρωγαν λιοντάρια. Αργότερα αυτό χάθηκε, παραδομένο στο μπετόν και δεν ήταν το μόνο... 
Πολύ πιο μετά, όταν πρωτάνοιξα τα βιβλία της βιβλιοθήκης μου, από το "Εκκλησίες και Μοναστήρια στη Ζάκυνθο" του Ντίνου Κονόμου, κατάλαβα πως εκεί ήταν η εκκλησία του Αγίου Ιγνατίου, που κάποτε την είχε και η οικογένεια Καραμπίνη.
 Να γιατί καταντήσαμε ένας τόπος δίχως μνήμη!!!

Κυριακή 18 Δεκεμβρίου 2016

ΑΝΤΡΑ Θ'ΑΣΚΩΘΩ ΓΙΑ ΖΥΜΩΜΑ του Οθωνα Μιχαλά

Ο Τσάντος ο Τζάγκλας ανασκαλεύτηκε, κάτω από το στρωσίδι, στη στρώμνη του, με το πρώτο λάλημα του πετεινού.
 Τρίξανε τα τριτσέλια από το κούνημα. 
Με το 'να μάτι είδε, στη χαραμάδα π' αφήνανε τα σκούρα τση φανέστρας, κλεισμένα λιμπρέτο, ν' αχνοφεγγάει η τραμουντάνα. 
Εδωκε μια, με το κλιστσί του, στα ποδάρια τση συμβίας του, τση Μαρίας τσ΄Αγυριώτισσας, κατά πως τηνε καλούνε οι αποδέλοιποι.
- Μαρία; αναρωτήθηκε. Δεν ήτονε και σικούρος πως έτσι τηνε βάχτισε ο παπάς! 
Τονε πήρε η σκοτούρα του πρωϊού και ξανάκλεισε τα μάτια.
Η Μαριώ, γιατί Μαριώ τηνε λέγανε, τινάχτηκε σα να τηνε δάγκασε όφις. Εβαλε το ροκέτο, μια σάρτζα παναπεί καθημερνή, έδεσε τη μπροστέλα και το τζιπούνι κι έριξε από πάνω μια γιακέτα.
Εφερε μια γύρα το χέρι να σιγουρευτεί που τα μαλλιά τση ήτονε δεμένα στσι μέρζες, κι εβγήκε από το σπίτι.
Τράβηξε στο κοντράκι για την ανάγκη τση κι ύστερις μπήκε στο κουζινί, που, χαμηλό και αχυροφτιαμμένο ήτονε πλάι στο απαλάτι.
Σύμπισε την αθρακωνή κι έριξε λίγα τσουτσούδια λιήτσινα, ν' αρπάξει η στιά, στην ογνίστρα. Εβαλε ένα ξύλο κι από πάνω την πυροστιά και τη τηγάνα.
Εβγαλε από την πινιάτα τα ψεσινά τα λάχανα, τα περσευούμενα, με μία τρυπητή και τα σούρωσε.
Εριξε στη τηγάνα τότσο λάδι και δυο σκάρδες σκόρδο κι άμα τζιττζίριξε, έριξε τα λάχανα και μπόλικο πιπέρι.
- Αντραααα ακούστηκε η φωνή τση Μήτσενας, από την πλαϊνή αχυροκαλύβα π' ήτονε μισοφούντι.
- Αντρα, θ' ασκωθώ για ζύμωμα, μή θές να γαμίσεις;;
Η Μαριώ έφερε το χέρι στο στόμα σα να ντρεπούτανε για τούτο το πρωινό άκουσμα. Ενοιωσε να τση ανεβαίνει το αίμα και τα μάουλα τση αναψοκοκκινίσανε.
-Ωπωπώ, μονολόησε.
Τρίγια χρόνια παντρεμένη εδώ στο Ζυγωνό μα τα χούγια και το φέρεσται το Μεσιώτικο δεν το 'χε συνηθίσει ακόμα. Εκεί στ' Αγύρου, πο'χε μεγαλώσει, ήτονε αλλιώς μαθημένη.
Ακουσε τον άντρα τση, π' ασκώθηκε, κι επήρε δυο πινάκια να κενώσει το φαΐ. Το βαλε στην τάβλα.
- Καλημέρα τού'πε σαν εκειός αριβάρισε ...

Πέμπτη 15 Δεκεμβρίου 2016

Ο ΚΟΝΤΕΣ ΚΑΙ Ο ΝΟΝΤΣΟΛΟΣ

Γιορτάδες έρχονται και ο κόντες Αλοϊσιος κάθεται στεναχωρημένος στον παράδεισο. Νοιώθει μιαν αγκούσα στο στήθος...
Τέτοιες μέρες του λείπει η ίζολα.
Οι ρούγες...οι πλατείες...τα φιόρα...οι εκκλησίες...
Ο νόντσολος κάθεται δίπλα του. Σιωπηλός...
Τόσο σιωπηλός σαν τσι καμπάνες του καμπαναρίου τ'Αγίου.
Λυπήθηκε ο Θεός και τσου έδωκε δέκα πρετσιόζα μινούτα να κατέβουνε στο πλατύφορο.
Στα μαύρα ντυμένοι και οι δύο.
Ο κόντες με την βελούδινη μπέρτα και ο νόντσολος με το μαύρο ράσο.
Σε δευτερόλεφτα είναι εκεί...
Μπροστά στη στάτουα του Σολωμού!
Μα πούναι οι Αγιοι Πάντες; Τι πράμα είναι τούτο στην θέση τσου;
ΑΑΑ αυτό γράφει Δημαρχείο... Τι κεφάλα είναι ετούτη στη φανέστρα; Μια καραμπάτσα με βαμμένα μαλλιά...
Τι τηράει ο βλοημένος;
Ωχ...φροκάγια...παντού φροκάγια...
Πως τα κατάφερε να γίνει το Τζάντε σκουπιδότοπος;
Ελα μην αργούμε , φέξε μου με την τόρτσα να δω και πιό πέρα.
Ωχ τι γλέπω;
Ευτούνη είναι η πλατεία ρούγα μάτγια μου;
Αυτά είναι τα κάρα πούχουνε τώρα οι τρίβολοι; Τι άσκημα βόλτα είναι τούτα;
Ποιοί μασκαλτσόνοι το κάναν έτσι το νησί;
Βήμα δεν κάνω άλλο...
Τελέψαμε, δεν θέλω να δω άλλο.
Κορέτο στη ψυχή μου, μέρες γιορτινές...
Ουστ απεδώ δεούτελα. Άλλα αφήκανε οι αντενάτοι σας και άλλα θα αφήκετε εσείς!
Πάμε Σκοπιώτη μου...πάμε...
Ο,τι πεις αφέντη Δελλαδέτσιμα...Στσι προσταγές σου...

Κυριακή 11 Δεκεμβρίου 2016

ΠΑΡΑΜΟΝΗ Τ'ΑΓΙΟΥ του Αντώνη Γαστεράτου

Όταν ήμουν μικρός, παραμονή τ´ Αγιού κοιμόμαστε με τα ξαδέρφια μου στου Μπριά. 
Γιόρταζε ο πατέρας τους, ο θείος Σπύρος αλλά και η εκκλησιά τ´ Αγιού απέναντι από το σπίτι.
 Η θειά τους η Χρυσούλα, αδερφή του θείου Σπύρου έφτιαχνε τέτοιες τηγανήτες.
 Ξυπνούσαμε από τις έξι.
 Η Χρυσούλα είχε έτοιμο το ζυμάρι, το τηγάνι στη στιά και έφτιαχνε τηγανήτες και πιτοπούλια για τη χάρη του και για τη γιορτή του αδερφού της του Σπύρου. 
Μας μάθαινε κι εμάς να τις πλάθουμε στα παιδικά μας χέρια και να τις φέρνουμε βόλτες γύρω γύρω για να πέσουν σωστά στο τηγάνι και να βγουν ωραίες και στριφογυριστές.
 Όταν έβγαιναν από το τηγάνι είχαν τέλειο σχήμα σαλίγκαρου. Έμπαιναν στην κατσαρόλα, πασπαλιζόταν με ζάχαρη και σκεπάζόταν.
 Μετά πηγαίναμε απέναντι στον Άγιο και τόμου βγαίνανε οι εκκλησιές τρέχαμε να φάμε τηγανήτες, ίσα εμείς και όλο το εκκλησίασμα.

Σάββατο 10 Δεκεμβρίου 2016

Η ΣΚΑΛΑ ΤΟΥ ΔΗΜΑΡΧΟΥ του Σπύρου Μακροζωνάρη

ΠΙΝΑΚΑΣ ΤΟΥ ΑΓΓΕΛΟΥ ΓΙΑΛΛΙΝΑ
Ηταν Αύγουστος του 1959 γύρω στις ένδεκα η ώρα το πρωί ήταν μια πολυ ζεστή μέρα νταβανο έκανε . 
 Παίζαμε με μια μπάλα εκεί στην σκάλα του δημάρχου.
 Την πετάγαμε κλοτσιά στην θάλασσα και μετά πέφταμε βουτιά ποιός θα την φτάσει πρώτος .
 Σε κάποια στιγμή βρέθηκε περαστικός απο εκεί ο Καζιάνης ο ποδοσφαιριστής ο Γαρητσιώτης μεγάλη φίρμα της εποχής εκείνης ,ο οποίος παίρνει την μπάλα και της δίνει μια σουτάδα όπου και την έστειλε πολύ μακριά.
Βουτάμε εμείς και κολυμπώντας βλέπουμε να έχει πλησιάσει την μπάλα μας ένα κρισκράφτ με δύο κορίτσια όπου και είχαν βουτήξει στο νερό και έπαιζαν με την μπάλα.
 Οταν φτάσαμε και εμείς εκεί ακούσαμε που δεν μιλάγανε ελληνικά μεταξύ τους, αλλά αμέσως η μια από αυτές μας είπε ''γεία σας''. 
Ο φίλος μου ο Αλέκος την ρώτησε πως την λένε και απαντάει: ''Σοφία και η φίλη μου είναι ξένη την λένε Ντεζιρέ''.
Σας αρέσει το νησί;  την ρωτήσαμε...''εγώ έρχομαι συχνά η φίλη μου είναι η πρώτη φορά και της αρέσει παρά πολύ''.
Και που μένετε κορίτσια; τις ρωτήσαμε... και μας απαντάει η Σοφία , ''στο Μον Ρεπό'' .
Έκπληκτοι την ρωτάμε... ''είσαι η πριγκίπισσα Σοφία;;; 
-Είμαι η Σοφία... μας απάντησε.
 Αφού παίξαμε αρκετή ωρα , ήλθε η στιγμή που έπρεπε να φύγουν τα κορίτσια...
- τις βοηθήσαμε να ανέβουν στο κρισκραφτ και αφού χαιρετηθήκαμε, έφυγαν αυτές και εμείς κολυμπώντας επιστρέφαμε στην σκάλα .

Μια κλούβα είχε η αστυνομία όλη κι όλη η οποία και μας περίμενε μαζί με τρεις αστυνομικούς και όπως βγαίναμε από το νερό από τ'αφτί μάς έβαζαν στην κλούβα έναν-έναν.

Σε κάποια στιγμή μέχρι να βγει και ο τελευταίος από το νερό βλέπουμε το κρισκράφτ με τα κορίτσια να έρχεται με μεγάλη ταχύτητα προς την σκάλα.
Οταν πλησίασαν λέει η Σοφία στους αστυνομικούς (οι οποίοι ήταν σε στάση προσοχής κάνοντας το σέβας ),  ότι τα παιδιά δεν μας ενόχλησαν καθόλου, εμείς θέλαμε να παίξουμε μαζί τους και σας παρακαλώ αφήστε τους.
Ετσι και έγινε και όπως έφευγαν τα κορίτσια εμείς ενθουσιασμένοι χειροκροτούσαμε...
 Μετά απο μερικές μέρες έτυχε να εργαστώ στο Μον Ρεπό ως βοηθός ηλεκτρολόγου σε κάτι δουλειές που κάναμε στο Παλάτι με τον Κώστα τον Τυχερό έψαξα μην τυχόν και την ξαναδώ αλλα αυτό δεν έτυχε.
Η Ντεζιρέ ηταν πριγκίπισσα της Νορβηγίας που έκανε καλοκαιρινές διακοπές στο νησί μας . 


Πέμπτη 8 Δεκεμβρίου 2016

ΣΕΒΑΣΤΕΙΤΕ ΤΑ ΕΠΤΑΝΗΣΑ!!!

Διαβάζω τις αναρτήσεις των καλών φίλων της ''Επτανήσου Πολιτείας'' και ανατριχιάζω!
Ολοι και όλες στος έλεος του Θεού.
Ψάχνουν για να πάνε με κάποιο μέσον στις ακτές της ηπειρωτικής Ελλάδας.
Κανείς δεν συλλογιέται το δράμα των κατοίκων.
Οι Ιόνιοι πολίτες,  είναι πολίτες δεύτερης κατηγορίας.
Ανθρωποι με προβλήματα υγείας, ανεβαίνουν σε καϊκια για να περάσουν στην απέναντι ακτή.
Πεθαμένοι μένουν μακριά από την γή μας, γιατί έτσι αποφάσισαν κάποιοι.
Αυτό βέβαια δεν δημιουργεί κοινωνικό αυτοματισμό. Δεν πρέπει η μια κοινωνική ομάδα να στρεφεί κατά της άλλης.
Η κυβέρνηση πρέπει να βρει λύση. Αν νομίζει ότι κρύβονται άλλα συμφέροντα πίσω από την απεργία αυτή, τότε να τους επιτάξει άμεσα!
Η λογική του ώριμου μήλου δεν έχει θέση. Οι πρακτικές αυτές θυμίζουν άλλες κυβερνήσεις.
Οφείλει η Κυβέρνηση να λάβει άμεσα μέτρα.
Αν εξυφαίνεται σχέδιο ανατροπής από σκοτεινούς κύκλους να το χτυπήσει σκληρά!
Ομως να μην κάνει τον απλό παρατηρητή! 
Ο Ιόνιος Λαός βογγάει και αγανακτεί!
Το λιοντάρι της ψυχής μας,  βρυχάται...

Κυριακή 4 Δεκεμβρίου 2016

250 χιλιάδες αναγνώσεις το ιστολόγιό μας!!!

Μεγάλη η χαρά , η υπερηφάνεια , αλλά κυρίως τα ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ , σε όλους εσάς που σε 2,5 χρόνια , μας δώσατε μια πολύ σημαντική θέση στον λατρεμένο Επτανησιακό χώρο. Επτανήσιοι πρώτης, δεύτερης, τρίτης γενιάς, άνθρωποι που ενστερνίζονται την επτανησιακή κουλτούρα, διαβάζοντας μας, έδωσαν δύναμη και φτάσαμε μέσα στο μικρό αυτό διάστημα στις 250.000 αναγνώσεις!
Πιστοί στις ρίζες μας και στους αγώνες των αντενάτων μας, δίνουμε και μεις την μάχη για επιβίωση του πλούσιου πολιτισμού μας!
Δεχόμαστε συνεργασίες στο e-mail ή στο inbox των προφίλ μας και τις δημοσιεύουμε.
Από την Ελαφόνησο, τα Κύθηρα, τα Αντικύθηρα , τις μεσσηνιακές Οινούσες που βάρβαρα αδελφικά χέρια απόκοψαν από το Ιόνιο τόξο και προχωρώντας στην Ζάκυνθο, στην Κεφαλονιά, στις Εχινάδες, στο Θιάκι , στην Λευκάδα , στους Οθωνούς, στην πρωτεύουσα Κέρκυρα και φυσικά στην Ερείκουσα, το Μαθράκι και τους Οθωνούς, χωρίς να ξεχνάμε την πληγή που ματώνει, το δικό μας - υπό αλβανική κατοχή - νησί, την Σάσωνα στον κόλπο του Αυλώνα κάνουμε συνέχεια ένα ταξίδι και κρατάμε ψηλά την σημαία μας!
Αίτηματά μας είναι:
1. Διδασκαλία σε ούλες τσι βαθμίδες εκπαίδευσης στα Ιόνια, τση τοπικής ιστορίας και τση ντοπιολαλιάς!
2. Καθιέρωση της 21 Μάρτη ως μέρας Επτανησιακής Υπερηφάνειας
3. Καθιέρωση της σημαίας της Επτανήσου Πολιτείας, ως εμβλήματος της Περιφέρειας Ιονίων Νήσων

Ο ΑΓΩΝΑΣ ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ

Γρηγόρης Μαρκέτος
Δημήτρια Φωκά

Παρασκευή 2 Δεκεμβρίου 2016

ΝΑΘΑΝΑΗΛ ΔΟΜΕΝΕΓΙΝΗΣ (1865-1935) του Γιώργου Καρρέρ

Ένας σήμερα ξεχασμένος Ζακύνθιος ποιητής, γόνος οικογενείας ευπατριδών, ένα ακόμη δείγμα του είδους εκείνου του Επτανήσιου dilettante που έγραφε για τη δική του ευχαρίστηση και δημοσίευε μόνον ένα μικρό μέρος. Ήταν ένας αριστοτέχνης χειριστής του σονέτου του δυσκολότερου ίσως είδους του ποιητικού λόγου. Έξέδωσε μία μόνον ποιητική συλλογή το 1920 με τίτλο «Σονέτα» και πρόλογο του Γρηγορίου Ξενοπούλου.
Ο Δομενεγίνης έλαβε μέρος στον Ελληνοτουρκικό πόλεμου του 1912 ως εθελοντής αξιωματικός στο σώμα των Γαριβαλδηνών υπό τον συμπατριώτη του Αλέξανδρο Ρώμα και πολέμησε στην μάχη του Δρίσκου, τιμώντας κι’ εκείνος την παλαιά παράδοση που θέλει τους Επτανήσιους ευπατρίδες, όταν το καλούν οι περιστάσεις, να μάχωνται την ημισέληνο με το σπαθί στο χέρι.
ΖΑΚΥΝΘΟΣ
Γλυκό νησί μυριανθοστολισμένο,
απλώνεσαι ελαφρά στη θάλασσά σου,
σαν όνειρο χρυσό κι αγαπημένο,
γεμάτο μάγια μες στην ευμορφιά σου.
Έν’ άστρο θά’χε πέσει ευλογημένο,
στα καθαρά πρωτόπλαστα νερά σου,
από τα μέρη τ’ ουρανού χαμένο,
κι εφάνηκαν τα ξημερώματά σου.
Κι από ψηλά σε νιώσαν τ’ αγγελούδια
και πέταξαν και στήσαν τη φωλιά τους
στου κάμπου σου τ’ αμάραντα λουλούδια.
Εκεί παρθένες Μούσες ανταμώνουν
κι αιθέρια ψάλλουν άσματα σιμά τους,
ρυθμούς, μυστήρια, αχτίδες τους ενώνουν.

Πέμπτη 1 Δεκεμβρίου 2016

Η ΑΛΚΥΟΝΗ της Κέρκυρας

Η Αλκυόνη ήταν παντρεμένη και ευτυχισμένη με τον Κύηκα.
Κάποτε ο καλός της θέλησε να πάει για ψάρεμα. Η Αλκυόνη είχε κακό προαίσθημα και τον παρακάλεσε να μην το κάνει. Ο Κύηκας δεν την άκουσε και τότε το πλοιάριο με το οποίο ψάρευε βούλιαξε!
Η Αλκυόνη παρακολουθούσε από έναν βράχο και βλέποντας την τραγωδία έπεσε και αυτοκτόνησε.
Ο Δίας λυπήθηκε για τον μεγάλο αυτόν έρωτα και τους μετέτρεψε σε θαλασσοπούλια(kingfish).
Ετσι το πουλί αυτό η Αλκυόνη με το μεγάλο κεφάλι συγκριτικά με το μικρό του σώμα και τα πολύχρωμα φτερά του, έρχεται στην πατρίδα μας τον Σεπτέμβρη και φεύγει τον Μάρτη. Είναι ένα πουλί άγριο και δύσπιστο.Ζεί στις όχθες λιμνών,ποταμιών και σε θαλάσσιες ακτές.

Τον Γενάρη γεννάει τα αυγά της και ο Δίας τις μέρες εκείνες της εκκόλαψης δίνει έναν δυνατό ήλιο- τις Αλκυονίδες μέρες- για να την βοηθήσει.
Μία Αλκυόνη αιχμαλώτισε ο φακός του Κορφιάτη Γιάννη Γαστεράτου 

ΤΑ ΑΠΛΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ της Εφης Ζαφειράτου

Ευτυχισμένοι είναι εκείνοι που βλέπουν την ομορφιά σε απλά πράγματα,
τόσο απλά...
που οι άλλοι δεν βλέπουν τίποτα !!!

Τρίτη 29 Νοεμβρίου 2016

ΒΡΥΣΕΣ ΚΑΙ ΠΗΓΕΣ ΣΤΑ ΚΥΘΗΡΑ της Ελένης Χάρου

 Στο Καμάρι του Μυλοποτάμου
Στα Κύθηρα υπάρχουν περισσότερες από 70 πηγές.
 Οι περισσότερες λειτουργούν μέχρι σήμερα (από τις πιο γνωστές είναι του Καραβά, του Μυλοποτάμου, των Βιαραδίκων, των Μητάτων, της Αγίας Πελαγίας, της Γουρίας στα Λογοθετιάνικα, της Γωνίας, των Τριφυλλιανίκων).
 Κάποιες έχουν στερέψει (στα Κουφάρικα, στους Φούρνους, στο Καλαμίτσι, στο Καψάλι το νερό της Αφροδίτης).
 Άλλες είναι υποθαλάσσιες (στο Διακόφτι, στον Αυλαίμονα, στη Φελωτή).
 Κάποιες είναι σιδερόνερα με εξαιρετικές θεραπευτικές ιδιότητες (Πετρούνι, Άγιος Μάμας, των Οχέλων, των Μαγγάνων στον Καραβά).
 Η πηγή στου Λυκοδήμου είναι μέσα σε σπηλιά.

Σάββατο 26 Νοεμβρίου 2016

ΑΓΓΕΛΟΣ ΓΙΑΛΛΙΝΑΣ Ο ΚΕΡΚΥΡΑΙΟΣ ΖΩΓΡΑΦΟΣ

Λιτανεία Αγίου Σπυρίδωνος
Ο Αγγελος Γιαλλινάς πέθανε το 1939 στην Κέρκυρα και όμως ακόμα αισθάνομαι ότι δεν έχει πάρει την θέση που του αξίζει στον ελλαδικό χώρο.
Βέβαια ποιός Επτανήσιος -θα μου πείτε- έχει πάρει την πρέπουσα θέση στον μικρόκοσμο των ελλαδιτών;
Γεννήθηκε λοιπόν το 1857, την περίοδο της βρετανικής κατοχής των Ιονίων Νήσων. 
Καταγόταν από οικογένεια ευγενών με δαλματικές ρίζες που ακολούθησε μια πορεία λίγο πολύ γνωστή.
Βενετία,Κρήτη,Κέρκυρα.
Οι σπουδές του ξεκίνησαν δίπλα στον Χαράλαμπο Παχή και συνεχίστηκαν στην Ιταλία (Βενετία, Νάπολη, Ρώμη).
Επέστρεψε στην Ελλάδα και εμφανίζεται το 1886 με την πρώτη ατομική έκθεσή του στην Αθηναϊκή Λέσχη. Εκεί γνωρίζεται με τον πρέσβυ της τότε αποκαλούμενης Μεγάλης Βρετανίας, Φορδ.
Ο τελευταίος, του ανέθεσε να ζωγραφίσει διάφορα τοπία και έτσι δόθηκε η ευκαιρία στον Γιαλλινά (Γυαλινά) να ταξιδέψει σε Αίγυπτο, Μικρά Ασία, Κωνσταντινούπολη, Ρόδο, διευρύνοντας έτσι τους ορίζοντές του.
Αργότερα όταν ο Φορδ υπηρετούσε στην Ισπανία,κάλεσε τον Γιαλλινά εκεί, οπότε και ο Κερκυραίος ζωγράφος παρήγαγε μεγάλο έργο που εκτιμήθηκε ιδιαιτέρως στην χώρα αυτή της ιβηρικής χερσονήσου.
Επέστρεψε στο νησί του και απέδωσε με τον χρωστήρα του, αριστουργηματικά το κερκυραϊκό τοπίο.
Κανένας ποτέ άλλοτε δεν κατόρθωσε να αποδώσει τόσο τέλεια τον Ιόνιο ουρανό, το Ιόνιο Φως...
Η ακτινοβολία του υπήρξε πανευρωπαϊκή.
Ολοι οι βασιλικοί Οίκοι κατείχαν πίνακές του. 
Πίνακες του ''φυλάσσονται'' στο σπίτι του στην πόλη της Κέρκυρας και το 2010 σημειώθηκε κλοπή όπου οι πάντες αποποιούνταν την ευθύνη.
Αναφέρω το τελευταίο αυτό συμβάν για να δείξω την κατάντια των σημερινών Επτανησίων ... ταγών , απέναντι στον τεράστιο επτανησιακό πολιτισμό.

Σάββατο 19 Νοεμβρίου 2016

ΠΑΤΡΑ ΖΑΚΥΝΘΟΣ ΕΝΑ ΝΤΟΚΟΥΜΕΝΤΟ

Η πιο κάτω επιστολή , είναι ενδεικτική των σχέσεων που υπήρχαν μεταξύ Πάτρας και Ζακύνθου το 1804. 
Η Πάτρα, όπως και για τα 17 χρόνια που ακολούθησαν βρισκόταν υπό τουρκικό ζυγό, η δε Ζάκυνθος µαζί µε τα υπόλοιπα Επτάνησα, ήταν μέλος ενός ανεξάρτητου κράτους, της Πολιτείας Επτανήσου. 
Ο Τούρκος διοικητής (βοεβόδας) της Πάτρας, απαντάει με αυτή την επιστολή, 28ης Ιανουαρίου 1804, σε αίτημα του πρύτανη (διοικητή) της Ζακύνθου. Φράσεις όπως «η καλή φήµη της ρεπούπλικας» και «η ευρυχωροτάτη οθωµανική αυτοκρατορία» είναι αξιομνηµόνευτες. 
Το έγγραφο μελέτησε και δηµοσίευσε το 1940, στο περιοδικό «Αχαϊκά Χρονικά» ο Λεωνίδας Ζώης, προς τον οποίο η ιστορία του νησιού, αλλά και της Πάτρας, πολλά οφείλουν. 
Ιδού η επιστολή με την ορθογραφία του συντάκτη:
 «Ευγενέστατε, ειλικρινέστατε, άκρε και παντοτινέ, πιστότατε και παμφίλτατε γείτων Πρύτανι της ζακύνθου, κύρ. Μαρίνε Βέγια, φιλικώς σας ακριβοχαιρετούµεν, ερωτώντες διά την αγαθήν σας υγείαν. 
Μετά τους φιλικούς ακριβείς χαιρετισµούς, σας φανερώνοµεν, ότι προ ολίγων ήδη ημερών διά μέσου του κοινού µας άκρου φίλου σιορ κονσόλου ιμπεριάλου απεκρίθην εις τον φιλικόν σας οπού ελάβομεν τότε. ήδη δε πάλιν ελάβομεν και έτερον φιλικόν σας διά τον ίδιον μανδέν. Το λοιπόν τώρα δεν είναι ανάγκη να πολυλογώμεν, αλλά σας βεβαιόνομεν, ότι επειδή και είχομεν δοσμένην την είδησιν εις τους μεγαλειτέρους µας, πάλιν εγράψαµεν τα πρέποντα και προσμένοµεν προστατικήν τους απόκρισιν, και κατά την απόφασιν όπου μας δοθή, ούτω θέλομεν ακολουθήσει, διά τα όσα σας εγράψαµεν εις το προτήτερον γράμμα, δεν αμφιβάλλοµεν, ότι θέλετε προθυμοποιηθεί διά το πρέπον και ποθούμενόν τους τέλος, διά να σώζεται εμπράκτως η μεταξύ καθαρά και άδολος φιλία και καλή γειτωνοσύνη και αρμονία, κατά τους βασιλικούς αχτιναριεδες. όθεν προσμένω να λάβω ποθητόν μας αποκριτικόν σας με τους ίδιους τρόπους όπου εις τα αυτόθι ευρίσκονται και να έλθουν πολλά ευχαριστηµένοι εκ µέρους σας να κηρύττεται εις όλα τα µέρη η καλή φήμη της ρεπούπλικας σας και να έχουν καλήν υπόληψιν οι σούδιτοί σας είς όλα τα μέρη της ευρυχωροτάτης οθωμανικής αυτοκρατορίας, ταύτα φιλικώς και ο ύψιστος θεός να σας χαρίση τέλος αγαθόν αμήν. 1804 Ιανουαρ. 28 έ.π. Παλαιαί Πάτραι». (υπογραφή στα Τουρκικά και σφραγίδα). 
 Ο τότε νομάρχης Παν. Ματαράγκας ανέθεσε στον Ζώη τη μεταφορά του αρχειοφυλακείου από το κατεστραμμένο από τον σεισµό του 1893 κτίριο των παλαιών δικαστηρίων. Το 1894, ολοκλήρωσε τη μεταφορά και ταξινόµηση του αρχειοφυλακείου, ανάμεσά τους και την παρούσα επιστολή. Οµως ήταν µοιραίο να καταστραφεί, µε τον σεισμό του 1953, όταν γκρεμίστηκε το κτίριο που στέγαζε το αρχειοφυλακείο Ζακύνθου…

Πέμπτη 17 Νοεμβρίου 2016

''Ο SANDRO PERTINI ΣΤΗΝ ΑΚΡΟΠΟΛΗ ΤΟ 1980'' του Ευριπίδη Κλεόπα (Κέρκυρα)


Κατά την επίσκεψη του Προέδρου της Ιταλίας Sandro Pertini στην Αθήνα το 1980, τον ξεναγεί ο Κωνσταντίνος Καραμανλής στην Ακρόπολη. 
Κάποια στιγμή σκύβει ο Καραμανλής, παίρνει μια πέτρα από τον ιερό βράχο και την προσφέρει ως ενθύμιο στον φιλοξενούμενό του. 
Ο Σάντρο Περτίνι σκύβει, και την αποθέτει απαλά στο χώμα. Δεν σας ανήκει Πρόεδρε, του λέει, δεν μπορείτε να μου την χαρίσετε!


(Μαρτυρία του Γεωργίου Ι. Ράλλη)

- Στη φωτογραφία ο Σάντρο Περτίνι αποχαιρετά τον Ενρίκο Μπερλίγκουερ).

- Ο Σάντρο Περτίνι (1896-1990) υπήρξε Πρόεδρος της Ιταλικής Δημοκρατίας (1978-1985) , πρόεδρος της Βουλής (1968-1976) και ισόβιος γερουσιαστής (1985-1990). Αντιστασιακός, μέλος του Σοσιαλιστικού Κόμματος. Σπούδασε πολιτικές επιστήμες.

Δευτέρα 7 Νοεμβρίου 2016

ΤΙΜΑ ΤΟΝ ΠΑΤΕΡΑ ΣΟΥ ΚΑΙ ΤΗΝ ΜΗΤΕΡΑ ΣΟΥ του Νικ.Γκιόκα

Την περασμένη εβδομάδα βρέθηκα μαζί με τον αδελφό μου στην Ζάκυνθο όπου βοηθήσαμε τους γονείς μας να μετακομίσουν από το κτήμα στο Σαρακηνάδο, στο σπίτι στην Χώρα. 
Εκείνο που μου έμεινε, είναι η -σιωπηρή- ευγνωμοσύνη που λάβαμε από τους ανθρώπους που όλη τους την ζωή βοηθούσαν εμάς

 να βαδίσουμε το πρώτο μας βήμα, 
να αρθρώσουμε την πρώτη μας λέξη,
 να μάθουμε τα πρώτα μας γράμματα, 
να νιώσουμε τον πρώτο μας έρωτα... 
Και την πρώτη φορά που ζήτησαν την βοήθειά μας, αισθάνομαι ευτυχισμένος που μπορέσαμε να είμαστε εκεί, γι' αυτούς! 
Το μόνο που ελπίζω είναι να είμαι και εγώ το ίδιο τυχερός...

Κυριακή 6 Νοεμβρίου 2016

''Τὸ ἄγαλμα τοῦ Καποδίστρια'' του Γεράσιμου Μαρκορά (επιμέλεια ανάρτησης Νικ.Κουλούρης)


  • Γιατὶ χαρούμενη στὸν ἥλιο βγαίνει τοῦ ἐνδόξου Γέρου μας ἡ ἁγνὴ θωριά, ἐνῷ, ἀπὸ σύγνεφα περιζωμένη, ἡ Ἑλλάδα βρίσκεται σὲ κρύα νυχτιά;
    Ἂν λίθος ἔφτανε λαλιὰ νὰ βγάλῃ, θ’ ἀκούαμε σήμερα τοῦτος νὰ πῇ: Τὸ σκότος, πὤκρυψε τὰ θεῖα σου κάλλη, θὰ πέσῃ ἀνέλπιστα, θλιμμένη γῆ!
    Ὡς τώρα εφάνηκα, ποῦ ὁ τόπος θέλει νὰ μ’ ἔχῃ, ὡς ἤμουνα, στὰ μάτια ὀμπρός, μὲ βάση ἀκλόνητη, μὲ ἀκέρῃα μέλη, θὰ βγῇς, ὦ Ἑλλάδα μου, στοῦ ἡλίου τὸ φῶς. –
    Ναί, Μεγαλόψυχε, δὲ θὰ πεθάνῃ μ’ ἐλπίδαις ἄκαρπαις ἡ ἀθλία ποτέ, πὤχει στὸ μέτωπο λαμπρὸ στεφάνι, πὤχει στὴ μνήμη της τέκνα ὡς ἐσέ,
    Ἂν ὁλοφάνερα κάτου σὲ φέρῃ ἐδὼ στὴ μέση μας τέτοια γιορτή, βάλε στὸ στῆθος σου γοργὰ ἕνα χέρι, νὰ μὴν ξανοίξωμε κἀμμία πληγή.
    Μεγάλη δέιχνοντας ἀγάπης φλόγα, ποῦ ἐπῆρε δύναμη στὸν οὐρανό, μὲ τ’ ἄλλο χέρι σου τὸν κόσμο εὐλόγα, ἐνῷ χαρούμενος δακρύζει ἐδῶ.
    Θὰ ἰδῇς νὰ πέσουνε στ’ ἀνήλια βάθη, μόλις τὴν ἅγια σου πάρουν πνοή, ζήλειαις φιλόδοξαις, διχόνιαις, πάθη, ποῦ τόσο ἐμάραναν κάθε ψυχή.
    Γυρνῶντας πρόθυμα τὰ μάτια πέρα, θὰ ἰδῇς καὶ γέρονταις, καὶ ἀθῷα παιδιά, ποῦ, γιὰ τὸ μνῆμα σου, στὴν Πλατυτέρα στεφάνια πράσινα φέρνουν πολλά.
    Ἐλπίδα μέσα μας θὰ ἰδῇς νὰ γύρῃ, σὰν τ’ ἀλαφρόνερο δροσιστικιά, ὁποῦ συχνότατα στὸ μοναστῆρι μᾶς γλυκοπότισε τὰ σωθικά.
    Πόθοι ἀνεξάκουστοι! Μᾶς ἀγναντεύεις, καὶ μένεις ἥσυχα στοὺς οὐρανούς· ἐδῶ σὲ κράζομε, καὶ δὲ σαλεύεις, μ’ ὅλο ποῦ χαίρεσαι νὰ μᾶς ἀκοῦς.
    Τῆς γῆς τὸ κάλεσμα ψηλὰ σὲ βρίσκει, ὅπου ἀναρίθμητοι μεγάλοι ζοῦν· ὅπου οἱ Κανάρηδες κ’ οἱ Καραΐσκοι, μὲ σέβας ἄφωνο, σὲ τριγυρνοῦν.
    Δεήσου, ἀθάνατε, θερμὰ δεήσου γιὰ τὴν Ἑλλάδα μας τὴν ἀκριβή· ἀς κάμῃ ἡ δύναμη τῆς προσευχῆς σου μέραις καλήτεραις ἡ ἀθλία νὰ ἰδῇ!
    Μεῖνε στὸν κόσμο σου! Δὲ στέργει ὁ Χάρος ν’ ἀφήσῃ ἐλεύθερη κἀμμία ψυχή· μεῖνε! –στὰ στήθια μας νὰ δώσῃ θάρρος. Φτάνει τὸ μάρμαρο ποῦ ἐστήθη ἐκεῖ!

Σάββατο 5 Νοεμβρίου 2016

AVONIA BONNEY ΚΑΙ ΖΑΚΥΝΘΟΣ του Γιώργου Καρρέρ

Η ΑΜΕΡΙΚΑΝΙΔΑ ΥΨΙΦΩΝΟΣ AVONIA BONNEY ΣΤΗ ΖΑΚΥΝΘΟ ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΘΕΑΤΡΙΚΗ ΠΕΡΙΟΔΟ 1879-1880.
Το Δημοτικό Θέατρο της Ζακύνθου «Ο Φώσκολος», θύμα και αυτό των σεισμών του 1953, εγκαινιάστηκε τον Οκτώβριο του 1879 με ιταλικό μελοδραματικό θίασο, στον οποίο πρωταγωνίστρια ήταν μία νεαρά και όμορφη Αμερικανίδα υψίφωνος, η Avonia Bonney (1854-1910), που το πέρασμά της από τη Ζάκυνθο άφησε εποχή. Ο συνθέτης Παύλος Καρρέρ, ο οποίος συνεργάσθηκε ως με τον θίασο ως μουσικοδιδάσκαλος αναφέρεται σ’ αυτήν και στην απήχηση που είχε στην κοινωνία της Ζακύνθου η εκεί παρουσία της.
«……την εσπέραν της 28 Οκτωβρίου 1879 το νέον θέατρον ήνοιξεν τας θύρας του με το νέον δια την Ζάκυνθον μελόδραμα Ruy Blas. Η θεατρική Εργολαβία του Μονδίνου τω 1879-80 αφήκεν αναμνήσεις αρίστας τε και κωμικάς, επί το αστειότερον. Η πρώτη υψίφωνος, μία Αμερικανίς ονόματι Avonia Bonney, εξαιρέτου μουσικής τέχνης και με φωνήν πολύ εύστροφον, είλκυσεν την προσοχήν και τον ενθουσιασμόν διαφόρων εγκρίτων Κυριών και Κυρίων, οίτινες έφθασαν να την επισκέπτωνται εν τω ξενοδοχείω της και να συνδειπνούν με αυτήν!»
Πριν από την έναρξη του έργου, εκτελέσθηκε ο «Βασιλικός Ύμνος» του Παύλου Καρρέρ από ολόκληρο το θίασο και την ορχήστρα του θεάτρου, με επικεφαλής την Αμερικανίδα υψίφωνο Avonia Bonney. Είναι μάλλον απορίας άξιο το γεγονός ότι ο ίδιος στο κείμενο της Αυτοβιογραφίας δεν μνημονεύει αυτή την εκτέλεση του «Βασιλικού Ύμνου», την οποία όμως, όπως θα δούμε αμέσως, μνημονεύουν οι Ζακυνθινές εφημερίδες της εποχής : “ΘΕΑΤΡΙΚΑ - Την παρελθούσαν Κυριακήν εν τω δημοτικώ θεάτρω «Ούγος Φόσκολος» ήρξατο η ιταλική μελοδραματική εταιρία των παραστάσεων αυτής δια του μελοδράματος Ρουΐ Βλάς. Προ της ενάρξεως της παραστάσεως, όλος ο θίασος ηγουμένου του κ. Παύλου Καρρέρ έψαλλε τον βασιλικόν ύμνον τον υπό του αυτού κ. Καρρέρ μελοποιηθέντα, και τυχόντα του χρυσού μεταλλίου κατά την τελευταίαν έκθεσι (sic) των Ολυμπίων• κατ’ αυτόν η υψίφωνος δεσποινίς Βόνεϋ περιβεβλημένη βασιλικήν αληθώς εσθήτα και κρατούσα δια την δεξιάς την Ελληνική σημαίαν, μετά πολλής επιτυχίας έψαλλε μετά του λοιπού θιάσου τον ύμνον• […].” (Εφημερίς «ΕΛΠΙΣ», έτος Ε΄, αρ. 147. Εν Ζακύνθω τη 21 Οκτωβρίου 1879, σ. 6).
Ο Καρρέρ σαρκάζει ελαφρά, την αναστάτωση που φαίνεται ότι προκάλεσε η παρουσία της Bonney στην μικρή κοινωνία του νησιού. Αν πάντως συνδυάσει κανείς τα όσα γράφει εκείνος με τα όσα έγραψαν οι τοπικές εφημερίδες της εποχής, στο πέρασμά της από τη Ζάκυνθο η Avonia Bonney, που συν τοις άλλοις, όπως φαίνεται και από τη σωζόμενη φωτογραφία της, ήταν και μία εξαιρετικά ελκυστική γυναίκα, κατέκτησε ολοκληρωτικά την Ζακυνθινή κοινωνία. 
Πέρα από την φυσική καλλονή, την ωραία φωνή και την τεχνική της, η Αμερικανίδα υψίφωνος γοήτευσε πραγματικά και με το παίξιμό της το οποίο καθώς φαίνεται εξωτερίκευε μία έντονη προσωπικότητα, που την έκανε ιδιαίτερα συμπαθή μέχρι παραληρήματος. 
Είναι εν προκειμένω χαρακτηριστικά τα ακόλουθα δύο αποσπάσματα από δημοσιεύματα του τοπικού τύπου : “[…] πιστεύομεν ότι η εργολαβία δεν θέλει βραδύνει να αναβιβάση επί της σκηνής έτερον μελόδραμα προς ικανοποίησιν του κοινού, το οποίον ανυπομόνως αναμένει να ακούση και πάλιν την προσφιλή αυτού αοιδόν, την καλλικέλαδον υψίφωνον Δ.δα Αβονίαν Μπονέη, ήτις δια της μελωδικής αυτής φωνής ανυψοί τον νουν και καταθέλγει την καρδίαν.” (Εφημερίς «ΑΓΩΝ», έτος ΣΤ΄, αρ. 13(181). Εν Ζακύνθω τη 9 Νοεμβρίου 1879). Επίσης, “Παρέστη εν τω Θεάτρω και το ωραίον μελόδραμα Traviata. […] Αλλά τι να είπωμεν δια την πρώτην κ. Bonney, ήτις υποκρίνεται την Traviata ; […] Είχομεν πράγματι δίκαιον να είπωμεν εν τω προλαβόντι, ότι η μελωδική αυτής φωνή ανυψοί τον νουν και καταθέλγει την καρδίαν• νυν δε προσθέτομεν ότι οι λαρυγγισμοί αυτής και αι άρσεις και θέσεις της φωνής, την οποίαν πάνυ τεχνηέντως μεταχειρίζεται, καταμαγεύουσι τους ακροατάς της, ει και φύσει σεμνή η δεσποινίς αύτη λίαν επιτηδεύεται ίνα παίξη εν τη α΄. πράξει το πρόσωπον της εκδεδιητημένης, πριν η καρδία αυτής πληχθή υπό του θείου του έρωτος αισθήματος. Εν τη τελευταία όμως πράξει, όταν παριστά την φθισικήν είνε θεία. Η στάσις αυτής, η φυσιογνωμία, η παθητικότης και γλυκύτης της φωνής, ενούμενα μετά του υπό της μουσικής διεγειρομένου πάθους, αποσπώσιν ούτως ειπείν τας καρδίας των ακροατών, οίτινες προσηλούσιν επί της σκηνής τα όμματα και ακίνητοι γεύονται θείας ηδύτητος. Όταν μάλιστα μετά μεγάλης παθητικότητος άδει το “Addio del passato” το κοινόν συγκινείται εις άκρον. Το αληθές είναι ότι η κ. Bonney στολίζει το Θέατρόν μας.” (Εφημερίς «ΑΓΩΝ», έτος ΣΤ΄, αρ. 14(182). Εν Ζακύνθω τη 21 Νοεμβρίου 1879).
Ο ιστορικός Λεωνίδας Ζώης αναφέρει επί πλέον χαρακτηριστικά ότι κατά την τιμητική παράσταση της Bonney που δόθηκε μέσα σε κλίμα μεγαλοπρέπειας και ενθουσιασμού, ο ποιητής Γιάννης Τσακασιάνος έγραψε το ακόλουθο χαρακτηριστικό δίστιχο που κυκλοφόρησε ευρέως στο ζακυνθινό κοινό :
Αν θέλης Μπόνεϋ, στρατό, γραφόμαστε δικοί σου
Το αίμα μας να χύσουμε, γι’ αγάπη ιδική σου.

Πέμπτη 3 Νοεμβρίου 2016

ΤΟ ΚΟΚΚΙΝΟ ΣΠΑΛΕΤΟ της Ελένης Χάρου

Από τις πιο συζητημένες μορφές της Νεοελληνικής μυθολογίας στα Κύθηρα είναι οι νεράϊδες. 
Στα παιδικά μας χρόνια όλοι οι ηλικιωμένοι μας έλεγαν ιστορίες και πίστευαν ότι τις είδαν, ή τις άκουσαν. Νέες, πανέμορφες γυναίκες σύχναζαν σε ερημικές ρεματιές, σε λαγκάδια, στις Όχελες, στην Παλιόχωρα, στην Παλιόπολη, στήνανε χορούς, τραγουδούσαν και πλένανε.
 Είχαν μαγική δύναμη που την αντλούσαν από το μαντήλι τους.
 Ο λαός πίστευε πως, αν τους αφαιρέσεις το μαντήλι, τότε χάνουν τη μαγική τους δύναμη. 
Σύμφωνα με ένα παλιό Κυθηραϊκό θρύλο, σε ένα χωριό των Κυθήρων ζούσε ένα νεραϊδογέννημα, μια κοπέλα με σπάνια ομορφιά και τόσο όμορφα μάτια, που ραγίζανε ακόμα και οι καθρέφτες, όταν τα αντικρύζανε.
 Της άρεσαν τα λουλούδια, το φεγγάρι, μιλούσε με τα αστέρια, έτρεχε με ξέπλεκα μαλιά γύρω στα πηγάδια και στα περιβόλια και πλάι στο βαθύ ποτάμι της Παλιόπολης. Όλο το χωριό ήταν ερωτοχτυπημένο μαζί της. 
Σκοτωμοί, καυγάδες για χάρη της κι αυτή ένοιωθε μια ανείπωτη χαρά. 
Μια μέρα κάποιος αποφάσισε να ξελυτρώσει το χωριό από τα χέρια μιας τέτοιας γόησσας και τη σκότωσε παίρνοντας από πάνω της το μαντήλι, το κόκκινο σπαλέτο, που δεν το αποχωριζόταν ποτέ και ήταν κεντημένο με βενέτικο χρυσάφι και τα πιο ακριβά ζαφείρια. Αυτό το μαντήλι ήταν μαγεμένο και δεν έπρεπε καμιά γυναίκα να το φορέσει.
 Όπως ήταν το βαρύτιμο μαντήλι, το αφιέρωσαν στην Παναγία πάνω στο βουνό.
 Μια θυελλώδη νύχτα ο Αντρέας, ο γιος της σκοτωμένης νεράϊδας έκλεψε το κόκκινο σπαλέτο από την εικόνα για να το χαρίσει στη Ρέλια, την πανέμορφη κοπέλα που αγαπούσε στο χωριό.
 Σήμανε συναγερμός, χτύπησαν οι καμπάνες και οι χωριανοί έβγαλαν λιτανεία την εικόνα, διότι προβλέπανε πως θα συμβεί κάτι κακό. Οι κατάρες του πλήθους πέσανε πάνω στον Αντρέα και τη Ρέλια που είχε περασμένο στο λαιμό της το κόκκινο σπαλέτο και τους αφάνισαν.
Αυτός ο Τσιριγώτικος θρύλος, το 1919 έγινε θεατρικό έργο, μια συμφωνική τραγωδία από τον Κυθήριο ποιητή, θεατρικό συγγραφέα και λιμπρετίστα Γιάννη Πρινέα από τα Μητάτα (Απάχηδες των Αθηνών, Ριρίκα κ.α.) Ο Πρινέας το αφιέρωσε στην αγαπημένη του μνηστή Albina Schubert, εγγονή του μεγάλου μουσουργού και παίχτηκε για πρώτη φορά στο θέατρο Παπαϊωάννου το 1919.

Τρίτη 1 Νοεμβρίου 2016

ΤΟ ΙΔΕΟΛΟΓΙΚΟ ΛΑΖΑΡΕΤΟ ΚΕΡΚΥΡΑΣ του Σταμάτη Κυριάκη


Η Λέξη Λαζαρέτο είναι συνώνυμη του Λοιμοκαθαρτηρίου στην Ιταλική γλώσσα.
Λαζαρέτα υπάρχουν πολλά στις παράκτιες πόλεις που βρέθηκαν υπό Ενετικό έλεγχο.
Το Λαζαρέτο της Κέρκυρας φαίνεται ότι επελέγη ως τόπος εκτελέσεων επειδή θεωρήθηκε κατάλληλο για την συνέχιση της κάθαρσης της κοινωνίας μας από τα «επικίνδυνα νοσήματα» .
Έγραψα λίγα λόγια για τον Βασίλη Άνθη.
Υπήρξε ο τελευταίος αντάρτης που κηδέψαμε πριν από λίγα χρόνια στο Λαζαρέτο.
Τα δημοσιεύω σήμερα στην μνήμη των εκτελεσθέντων μαχητών του Δημοκρατικού Στρατού στο Λαζαρέτο της Κέρκυρας και στην μνήμη του Βασίλη Άνθη γραμματέα της Κομμουνιστικής Οργάνωσης Κέρκυρας του ΚΚΕ.
Το «Άγημα»
Τον πρωτοείδα στα γραφεία μιας τοπικής εφημερίδας. Ήταν μέσα στο γραφείο του διευθυντή και μιλούσε έντονα και όρθιος .
Γέρος, μικροκαμωμένος με μυτερό άσπρο μουσάκι και άσπρα μακριά μαλλιά ασυνήθιστα για ανθρώπους της ηλικίας του.
«Άλλος ένας διανοούμενος που ξέβρασε η θάλασσα στο νησί» σκέφτηκα.
Ο φίλος μου και διευθυντής της τοπικής εφημερίδας τον άκουγε προσεκτικά ακουμπημένος αναπαυτικά με τα χέρια πίσω από το λαιμό.
Δεν άκουγα την συνομιλία .
Μας χώριζε ένας τζαμένιος τοίχος.
Όταν τελείωσαν ρώτησα τον διευθυντή:
«Ποιος ήταν αυτός;»,
« Ο Βασίλης ο Άνθης….» μου απάντησε, «….. ο γραμματέας της Κομμουνιστικής Οργάνωσης Κέρκυρας του ΚΚΕ επί κατοχής».
Τάχασα . Νόμιζα ότι με δουλεύει.
-«Τι μου λες;..... Και πού ήταν τόσα χρόνια;»
-« Στην Τσεχοσλοβακία» μου απαντάει και συνεχίζει «Έφυγε μετά τον εμφύλιο, δούλεψε σαν δημοσιογράφος , ταξίδεψε σε όλο τον κόσμο, συνάντησε και τον Κάστρο, πήρε μέρος και στην Άνοιξη της Πράγας, εντάχθηκε στο ΚΚΕ Εσωτερικού και νάτον πάλι εδώ να με βασανίζει» .
-«Και γιατί σε βασανίζει παρακαλώ;»
-«Με βασανίζει… τρόπος του λέγειν. Θέλει να γράψει για το άγαλμα του Μεθόδιου .. ξέρεις του Δεσπότη επί κατοχής.
Πρόκειται να του στήσουν κάποιο άγαλμα στην πλατεία Σαρόκου και ο Βασίλης θέλει να αποδείξει ότι η στάση του έναντι των Εβραίων ήταν απαράδεκτη και ως εκ τούτου δεν του αξίζει μια τέτοια μεταχείριση.
Σκοπεύει επίσης να εκδώσει και ένα βιβλίο με τίτλο «Ένα ταξίδι μια ζωή».
Έφυγα από τα γραφεία της εφημερίδας σκεφτικός.
Σχεδόν είχα ξεχάσει τον λόγο για τον οποίο πήγα.
Ο Βασίλης έγραφε , μίλαγε σε δημοτικά συμβούλια, σε φοιτητικά αμφιθέατρα σε συγκεντρώσεις και εν τέλει τα κατάφερε και δεν δόθηκε η άδεια για την τοποθέτηση του αγάλματος του Μεθόδιου.
Ικανοποιήθηκε ο Βασίλη, απογοητεύτηκαν τα περιστέρια και οι αλήτες που έχασαν ένα ακόμα πόστο για να κάνουν την ανάγκη τους … αλλά, τι να κάνουμε; Δεν γίνεται να είμαστε όλοι ευχαριστημένοι.
Μέσα σε όλη αυτήν την φασαρία δημιουργήθηκε ατύπως ένα «Άγημα» περί τον Βασίλη.
Το αποτελούσε ο Διευθυντής της εφημερίδας που λέγαμε, ένας μαθηματικός του ΚΚΕ, ένας οικονομολόγος του τότε ΣΥΡΙΖΑ, ένας κριτικός κινηματογράφου και η αφεντιά μου.
Μας μάζευε στο σπίτι του και μιλούσαμε με τις ώρες.
Σπάνια μίλαγε για το παρελθόν .
Συνήθως μιλούσαμε για τα γεγονότα των ημερών.
Μας κερνούσε και ένα ποτό από την Τσεχοσλοβακία που έμοιαζε με λικέρ αλλά σε χτύπαγε στο δεύτερο ποτήρι.
Ψήναμε και ψάρια που έφερνε ο γαμπρός του.
Μετά άρχισαν τα νοσοκομεία.
Το ταξίδι του Βασίλη φαινόταν ότι ελάμβανε τέλος.
Ένα βράδυ ήμουν σπίτι του , καθόμουν σε μια καρέκλα δίπλα στο κρεβάτι και του διάβαζα κάτι από μια εφημερίδα.
Σε μια στιγμή μου έκανε νόημα με το χέρι να σταματήσω.
-«Κουράστηκα..» μου λέει «…Πάρε εκείνο το χαρτοκιβώτιο και άσε με να κοιμηθώ…».
-«… Α.. και πριν φύγεις Θέλω να μου υποσχεθείς ότι θα γίνουν όλα όπως σας είπα» .
-«Τώρα τι κουβέντα θέλεις να ανοίξουμε;…» του απάντησα ενοχλημένος.
Έφυγα με ένα σφίξιμο στο πέτο…. έξω έβρεχε …. έπρεπε να πάω και στο Θέατρο …. είχε κάποια συγκέντρωση ο Σύριζα και με είχανε καλεσμένο.
Στα σκαλιά του Θεάτρου συναντάω τον οικονομολόγο με ένα τεράστιο μποκέ λουλούδια και με ανήσυχο βλέμμα.
-«Τάμαθες …» μου λέει «…Πέθανε ο Βασίλης»
-«Μα τι λες τώρα; Από εκεί έρχομαι.»
-«Ναι σου λέω.. με πήρε τηλέφωνο η κόρη του πριν από ένα λεπτό»
-« Και τι κάνουμε τώρα;» ρωτάω αμήχανα.
-« Πήρα αυτά τα λουλούδια για το τραπέζι του ομιλητή αλλά επειδή δεν μου αρέσουνε τα μούτρα του λέω να πάμε να τα καταθέσουμε στο λιμάνι .. στο μνημείο των πεσόντων.» μου απαντάει.
Έτσι λοιπόν βρεθήκαμε να περπατάμε μέσα στην βροχή ο ένας πίσω από τον άλλον και χωρίς να βιαζόμαστε.
Μπροστά πήγαινε ο οικονομολόγος , ακολουθούσα εγώ και ο κριτικός κινηματογράφου και πιο πίσω μια φοιτήτρια που έτυχε να μας ακούσει και ήρθε μαζί μας.
Φτάσαμε στο κατασκότεινο λιμάνι μούσκεμα ως το κόκκαλο.
Ο Οικονομολόγος πήδησε το σιδερένιο φράχτη….. πιάστηκε και το παντελόνι του και σχίστηκε στις λόγχες… μέσα στο σκοτάδι κατευθύνθηκε σε λάθος μνημείο….. αν δεν του φωνάζαμε θα κατέθετε τα λουλούδια στο μνημείο του Ναύαρχου Ουζακώφ ….
Επιτέλους επέστρεψε σώος και βλαστημώντας που κατέστρεψε το καλό του παντελόνι.
Ήπιαμε και μια μπύρα στο «Μαύρο Γάτο» που ήταν ανοικτός και το διαλύσαμε.
Έπρεπε να σκεφθούμε και να καταθέσουμε προτάσεις για την τελετή στην επόμενη «μάζωξη» του Αγήματος.
Οι εντολές του Βασίλη ήταν ρητές και κατηγορηματικές: -« Θέλω να με κάψετε και τη στάχτη μου να την σκορπίσετε στο Λαζαρέτο… εκεί είναι θαμμένοι οι σύντροφοι μου.»
Πήγαμε να αστειευτούμε … «και που να σε κάψουμε ρε Βασίλη … στο τζάκι;» .
Μας κοίταξε αυστηρά , δεν σήκωνε κουβέντα. «Έχω αφήσει λεφτά σε ένα λογαριασμό θα με πάτε στο εξωτερικό και εν συνεχεία θα κάνετε μια τελετή όπως θέλετε αρκεί να μην έρθουν παπάδες και κυρίως ο δεσπότης.»
Έτσι λοιπόν βρεθήκαμε σε ένα μικρό πλοιάριο προς το Λαζαρέτο.
Ο Δήμαρχος έβγαλε ένα λόγο (του το χρώσταγε ο Βασίλης γιατί δεν έδωσε την συγκατάθεση του για το άγαλμα).
Στη συνέχεια ακούσαμε και ένα απόσπασμα από την φωνή του Βασίλη σε μια ραδιοφωνική εκπομπή.
Μίλαγε για την εποχή που μετέφεραν τους Εβραίους απέναντι .
«Ο Πατέρας μου, έλεγε, με ρωτούσε:» 
-«Πώς θα ξέρω ότι φτάσατε καλά;»
-«Αν δεν ακούσεις το πολυβόλο του καϊκιού να ρίχνει θα πει ότι είμαστε καλά» του απάντησα εγώ .»
«Λυπάμαι ..» συνέχισε ο Βασίλης « … γιατί δεν μπόρεσα από τότε να τον συναντήσω και να του ζητήσω συγνώμη για την αγωνία του όπου περίμενε τόσες νύχτες κρεμασμένος από το παράθυρο με τεντωμένα τα αυτιά».
Είπε και δύο τραγούδια ένας φοιτητής με μια κιθάρα. Το ένα ήταν μια ωδή στον Γεώργιο Καραϊσκάκη η στον Τσε Γκεβάρα και το άλλο ένα αντάρτικο τραγούδι που άρεσε στον Βασίλη .
Ένας σύντροφος έριξε και τρείς τουφεκιές .
Κάποιος ψαράς που περνούσε τυχαία με τη βάρκα του , μόλις κατάλαβε τι γίνεται έριξε τις φωτοβολίδες της βάρκας στον αέρα.
Εκείνη την στιγμή η κόρη του Βασίλη , μέσα από μια βάρκα γεμάτη με δίχτυα, σκόρπιζε την στάχτη στην θάλασσα.
Μπήκα στο πλοιάριο με το γνωστό, πλέον, σφίξιμο στο πέτο .

Δευτέρα 31 Οκτωβρίου 2016

ΤΙ ΕΙΝΑΙ ΗΡΩΑΣ;;; του Στράτου Χαρχαλάκη

Πολλές φορές τα νέα παιδιά ρωτάνε τί είναι ήρωας.
 Ήρωας λοιπόν είναι ένας έκαστος από τους 20 ακρίτες των Αντικυθήρων, που γαντζωμένοι πάνω στον βράχο των πατεράδων τους και αρνούμενοι πεισματικά να τον εγκαταλείψουν για τις ανέσεις της πόλης, χωρίς γιατρό, χωρίς παπά, χωρίς καν ψωμί, δίνουν τον ίδιο τους τον εαυτό για να περιθάλψουν τους περίπου 70 μετανάστες που αυτή τη στιγμή βρίσκονται στοιβαγμένοι, θαλασσοδαρμένοι, ματωμένοι και κάτωχροι σε μια σπηλιά στην παραλία του Ξηροποτάμου για να προφυλαχθούν από τον σφοδρό αέρα. Ο Θεός ξέρει βέβαια πόσοι τα κατάφεραν να βγουν στη στεριά και τί ακριβώς θα δούμε με το πρώτο φως της ημέρας στα βράχια των Αντικυθήρων. Ήρωες είναι αυτοί οι άνθρωποι, που ενώ πληρώνουν τους ίδιους φόρους με τους κατοίκους των Αθηνών, δεν έχουν ούτε καν τα στοιχειώδη και όμως θα ξαγρυπνήσουν όλο το βράδυ μέχρι να πάει το πρωί το Πορφυρούσα να μεταφέρει τους μετανάστες στη Νεάπολη.
Σε συνεχή επαφή και επικοινωνία με την πολιτική και στρατιωτική ηγεσία του Υπουργείου Ναυτιλίας και του Υπουργείου Δημόσιας Τάξης, την Περιφέρεια, το Λ/Χ Νεάπολης και Κυθήρων και όλες τις Αρχές, αντιμετωπίζουμε ξανά με τον πλέον ενδεδειγμένο τρόπο το απρόοπτο αυτό περιστατικό.
Δυστυχώς αποδεικνύεται ξανά ότι τα νησιά όπως τα Αντικύθηρα είναι κυριολεκτικά αφημένα στο έλεος του Θεού... 
Αυτοί λοιπόν είναι οι ήρωες!

ΔΙΟΝΥΣΙΟΣ ΣΤΕΦΑΝΟΥ ο εκ Ζακύνθου ευπατρίδης, του Γιώργου Καρρέρ

Την 1η Νοεμβρίου συμπληρώνονται εκατό χρόνια από τον θάνατο του Ζακυνθίου ευπατρίδου Διονυσίου Στεφάνου, Ανωτάτου Δικαστικού, Διπλωμάτου και Πολιτικού, μιας μεγάλης μορφής του δημοσίου βίου της Ελλάδος κατά τα τέλη του 19ου αιώνος.
Ο Διονύσιος Στεφάνου, υιός του φιλικού ιατρού Παναγιώτη ή Μαρίνου Στεφάνου (1791-1863), του ενός εκ των τριών μελών της περίφημης Επιτροπής Αγώνος Ζακύνθου (οι άλλοι δύο ήσαν οι Διονύσιος Ρώμας και Κωνσταντίνος Δραγώνας), γεννήθηκε στις 13 Νοεμβρίου 1835 στη Ζάκυνθο. 
Αφού διδάχθηκε τα πρώτα γράμματα από ιδιωτικούς διδασκάλους κατ’ οίκον, εστάλη το 1851 στην Αθήνα όπου εφοίτησε στο «Ελληνικόν 
Εκπαιδευτήριον» του Γρηγορίου Παπαδοπούλου. Στη συνέχεια ενεγράφη στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών όπου φοίτησε επί μία διετία. Το 1857 στάλθηκε από την οικογένειά του στο Παρίσι όπου συνέχισε τις νομικές σπουδές του και πήρε το πτυχίο της Νομικής καθώς και διδακτορικό δίπλωμα. Επέστρεψε στη Ζάκυνθο το 1861 και άσκησε εκεί αρχικά την δικηγορία.
Μετά την Ένωση της Επτανήσου με την Ελλάδα, τον Αύγουστο του 1864 διορίστηκε Ειρηνοδίκης στην Κέρκυρα. Στην Κέρκυρα εξακολούθησε την σταδιοδρομία του στον δικαστικό κλάδο και προήχθη διαδοχικά σε Πρωτοδίκη, το 1865, Εφέτη, το 1868 και στη συνέχεια σε Αρεοπαγίτη, το 1873.
Το 1882 διορίστηκε από την κυβέρνηση Χαριλάου Τρικούπη Νομικός Σύμβουλος του Υπουργείου Εξωτερικών. Από τη θέση εκείνη του ανετέθη ο χειρισμός ιδιαιτέρας σημασίας αποστολών στο εξωτερικό, μεταξύ των οποίων η αντιπροσώπευσις της Ελλάδος στην Διεθνή Επιτροπή Αποζημιώσεων Αιγύπτου μετά την επανάσταση του Αραμπή πασά και τον βομβαρδισμό της Αλεξανδρείας από τον Αγγλικό στόλο όπου υπέστησαν περιουσιακές ζημίες πολλοί Έλληνες (1883-1884) και ο χειρισμός του δυσεπίλυτου ζητήματος της κληρονομίας Ζάππα που είχε φέρει για μεγάλο χρονικό διάστημα αντιμέτωπες τις κυβερνήσεις Ελλάδος και Ρουμανίας (1884). Αργότερα, το 1888, διορίστηκε Δικαστικός Σύμβουλος του Υπουργείου Οικονομικών και Πρόεδρος του Νομικού Συμβουλίου του Κράτους.
Το φθινόπωρο του 1890, ύστερα από παράκληση του Χαριλάου Τρικούπη, παραιτήθηκε από τα δημόσια αξιώματα που κατείχε προκειμένου να πολιτευθή. Εξελέγη τότε βουλευτής Ζακύνθου, επανεκλεγόμενος συνεχώς, με εξαίρεση τις εκλογές του 1895, και διετήρησε την ιδιότητα του βουλευτού μέχρι το 1909. Από το 1893 μέχρι το 1895 διετέλεσε διαδοχικά Υπουργός Δικαιοσύνης και Εξωτερικών στην κυβέρνηση του Χαριλάου Τρικούπη.
Μετά τον ατυχή πόλεμο του 1897 εκλήθη από την κυβέρνηση Αλεξάνδρου Ζαΐμη να αναλάβη ως πληρεξούσιος της Ελλάδος την δυσχερέστατη αποστολή της διαπραγματεύσεως της συνθήκης ειρήνης με την Τουρκία, την οποία έφερε τελικώς αισίως εις πέρας, αφού παρέμεινε στην Κωνσταντινούπολη περισσότερο από μία διετία.
Στην τελευταία κυβέρνηση του Γεωργίου Θεοτόκη ο Στεφάνου ανέλαβε το Υπουργείο Δικαιοσύνης (1908-1909). Από τη θέση εκείνη και το βουλευτικό αξίωμα παραιτήθηκε στα μέσα Ιανουαρίου 1909 προκειμένου ν’ αναλάβη την ιδιαίτερα εμπιστευτική και τιμητική θέση του Αρχηγού του Πολιτικού Γραφείου του Βασιλέως Γεωργίου Α΄. Τη θέση αυτή διετήρησε μέχρι τα μέσα του 1911 όπου παραιτήθηκε ύστερα από μία παρεξήγηση με τον τότε Υπουργό Γεωργίας Εμμανουήλ Μπενάκη, μη θέλοντας να γίνη ο ακούσιος αίτιος της απειληθείσης τότε κυβερνητικής κρίσεως. Έκτοτε απεσύρθη από τον ενεργό δημόσιο βίο.
Το 1914 ήταν Πρόεδρος της Κεντρικής Επιτροπής Εορτασμού της πεντηκονταετηρίδος της Ενώσεως της Επτανήσου με την Ελλάδα. Το ίδιο έτος μνημονεύεται και ως μέλος της Διεθνούς Επιτροπής της Χάγης. Στο τέλος της ζωής του διετέλεσε και Πρόεδρος της Φιλεκπαιδευτικής Εταιρείας (1915-1916).
Από την Ελληνική πολιτεία τιμήθηκε με τον Ανώτερο Ταξιάρχη του Τάγματος του Σωτήρος καθώς και με πολλά ανώτερα παράσημα ξένων κρατών, μεταξύ των οποίων εκείνο του Αξιωματικού της Λεγεώνος της Τιμής και ο Αυστριακός Μεγαλόσταυρος του Φραγκίσκου Ιωσήφ.
Ο Διονύσιος Στεφάνου υπήρξε χαρακτηριστική μορφή Επτανησίου ευπατρίδου, μιας κατηγορίας ανθρώπων που έχουν πλέον εκλείψει. Χαρακτηριστική είναι η περιγραφή του από τον Ζακυνθινό λόγιο Ανδρέα Αβούρη : «Υψηλός, με μορφήν συμπαθητικήν και γήρας θαλερόν, με βλέμμα βαθύ και διαγνωστικόν, το οποίον δεν δύνανται ν’ αποκρύψουν τα ομματοϋάλια, γελαστός και προσηνής, εμπνέει την αγάπην και επιβάλλει τον σεβασμόν. Ανεπιτήδευτος τους τρόπους, διατηρεί αμείωτον τον τύπον του Ζακυνθινού και κατά την προφοράν, και κατά τας εκφράσεις, και κατά τα ευφυολογήματα. Αποφεύγει την απαρίθμησιν των έργων του και τας μεγαλαυχίας – ίδιον των μετριοτήτων – αρέσκεται εις τας αναμνήσεις των παιδικών του χρόνων και ευχαριστείται να επαναλαμβάνη και ν’ ακούη παν ό,τι τον συνδέει ιερώς και γλυκέως με την Ζάκυνθον, την λατρευμένην του πατρίδα, την οποίαν ετίμησε και τιμά δια του ονόματός του».
Υπήρξε τέκτων από νεαράς ηλικίας ανελθών ολόκληρη την κλίμακα της μυητικής ιεραρχίας του Αρχαίου και Αποδεδεγμένου Σκωτικού Τύπου μέχρι και του 33ου Βαθμού ο οποίος του απενεμήθη το 1897. Κατά την διετίαν 1905-1907 διετέλεσε Μέγας Διδάσκαλος, Ύπατος Μέγας Ταξιάρχης του Ελληνικού Τεκτονισμού, διαδεχθείς εις το αξίωμα τον καθηγητή του Πανεπιστημίου Αθηνών Νικόλαο Δαμασκηνό.
Έχοντας προσβληθεί από ετών από ελώδεις πυρετούς, απεβίωσε την 1η Νοεμβρίου 1916, ενώ λίγες ημέρες ενωρίτερα, τις 24 Σεπτεμβρίου, η κλονισμένη υγεία του δεν του επέτρεψε ν’ αποδεχθή πρόταση του Βασιλέως Κωνσταντίνου ν’ αναλάβη την πρωθυπουργία της χώρας.
Στην νεκρολογία που του αφιέρωσε ο συμπολίτης του Πρόεδρος του Συλλόγου των Ζακυνθίων, Διευθυντής της Βιβλιοθήκης της Βουλής και μετέπειτα Ύπατος Μέγας Ταξιάρχης Παναγιώτης Καλογερόπουλος έγραφε, μεταξύ άλλων, και τ’ ακόλουθα: «Ο οίκος, εν ώ πάντες εύρισκον άσυλον προστασίας, δεν στεγάζει πλέον τον μιμητήν του Αγίου μας, όστις ευηργέτει πάντας, αμνημονών αν ο εις αυτόν προσφεύγων ην εχθρός του… Ο Διονύσιος Στεφάνου δεν ήτο μόνον μέγας πατριώτης, μέγας διπλωμάτης και μέγας νομοδιδάσκαλος, αλλ’ ήτο και μέγας φιλάνθρωπος και μέγας κοσμοπολίτης. Τας υπηρεσίας του παρείχεν αφιλοκερδώς εις παν ευαγές ή εκπαιδευτικόν ίδρυμα της Ελλάδος, επί μακρόν δε και μετά μεγίστης δεξιότητος ενώμα και τους οίακας της εν Ελλάδι παγκοσμίου αδελφότητος των Ελευθέρων Τεκτόνων…».

_____________________________________________
Εμπεριστατωμένη βιογραφία του Διονυσίου Στεφάνου δημοσίευσε ο Ντίνος Κονόμος, περ. Επτανησιακά Φύλλα, τόμος Η΄, 1, Πρόσωπα και πράγματα της Ελληνικής Εθνεγερσίας στη Ζάκυνθο, σσ. 27-40.