Ένας σήμερα ξεχασμένος Ζακύνθιος ποιητής, γόνος οικογενείας ευπατριδών, ένα ακόμη δείγμα του είδους εκείνου του Επτανήσιου dilettante που έγραφε για τη δική του ευχαρίστηση και δημοσίευε μόνον ένα μικρό μέρος. Ήταν ένας αριστοτέχνης χειριστής του σονέτου του δυσκολότερου ίσως είδους του ποιητικού λόγου. Έξέδωσε μία μόνον ποιητική συλλογή το 1920 με τίτλο «Σονέτα» και πρόλογο του Γρηγορίου Ξενοπούλου.
Ο Δομενεγίνης έλαβε μέρος στον Ελληνοτουρκικό πόλεμου του 1912 ως εθελοντής αξιωματικός στο σώμα των Γαριβαλδηνών υπό τον συμπατριώτη του Αλέξανδρο Ρώμα και πολέμησε στην μάχη του Δρίσκου, τιμώντας κι’ εκείνος την παλαιά παράδοση που θέλει τους Επτανήσιους ευπατρίδες, όταν το καλούν οι περιστάσεις, να μάχωνται την ημισέληνο με το σπαθί στο χέρι.
ΖΑΚΥΝΘΟΣ
Γλυκό νησί μυριανθοστολισμένο,
απλώνεσαι ελαφρά στη θάλασσά σου,
σαν όνειρο χρυσό κι αγαπημένο,
γεμάτο μάγια μες στην ευμορφιά σου.
απλώνεσαι ελαφρά στη θάλασσά σου,
σαν όνειρο χρυσό κι αγαπημένο,
γεμάτο μάγια μες στην ευμορφιά σου.
Έν’ άστρο θά’χε πέσει ευλογημένο,
στα καθαρά πρωτόπλαστα νερά σου,
από τα μέρη τ’ ουρανού χαμένο,
κι εφάνηκαν τα ξημερώματά σου.
στα καθαρά πρωτόπλαστα νερά σου,
από τα μέρη τ’ ουρανού χαμένο,
κι εφάνηκαν τα ξημερώματά σου.
Κι από ψηλά σε νιώσαν τ’ αγγελούδια
και πέταξαν και στήσαν τη φωλιά τους
στου κάμπου σου τ’ αμάραντα λουλούδια.
και πέταξαν και στήσαν τη φωλιά τους
στου κάμπου σου τ’ αμάραντα λουλούδια.
Εκεί παρθένες Μούσες ανταμώνουν
κι αιθέρια ψάλλουν άσματα σιμά τους,
ρυθμούς, μυστήρια, αχτίδες τους ενώνουν.
κι αιθέρια ψάλλουν άσματα σιμά τους,
ρυθμούς, μυστήρια, αχτίδες τους ενώνουν.
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου