Κυριακή 30 Δεκεμβρίου 2018

ΚΑΛΗ ΑΠΟΚΟΠΗ Η ΚΕΦΑΛΟΝΙΤΙΚΗ ΕΥΧΗ της Δημ.Φωκά

Με πήρε τηλέφωνο πριν λίγο ένας αγαπημένος φίλος.
Δεν πρόλαβα να του πω καλή χρονιά και με μάλωσε γλυκά.
"Καλή αποκοπή λέμε κυρά μου εμείς εδώ στην Κεφαλονιά από σήμερα και γράψτο, να μαθαίνουν οι νεότεροι. 
"Πόσο σοφή ευχή για να προετοιμάσεις τον ερχομό του νέου χρόνου .
Ας αποχωριστούμε με αγάπη τη χρονιά που πέρασε κι ας κρατήσουμε μόνο τα καλά που μας άφησε.
"Καλή αποκοπή να έχουμε λοιπόν καλοί μου φίλοι και φίλες από ότι μας πλήγωσε , μας στεναχώρησε,μας προβλημάτισε.
Καλή αποκοπή από αρνητικές σκέψεις, συμβιβασμούς και μοιρολατρεία .. Καλή αποκοπή από συνήθειες και συμπεριφορές που δεν μας εξελίσσουν προς το καλύτερο.Καλή αποκοπή απ'οτιδήποτε μας κρατά δέσμιους και μας κάνει δυστυχείς.
Ας απελευθερωθούμε κι ας ετοιμαστούμε να προϋπαντήσουμε τη νέα χρονιά δυνατοί κι αισιόδοξοι'' .



Δευτέρα 24 Δεκεμβρίου 2018

ΤΟ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΙΑΤΙΚΟ ΖΑΚΥΝΘΙΝΟ ΑΥΓΟΛΕΜΟΝΟ του Διον.Φλεμοτόμου


Στη Ζάκυνθο το χαρακτηριστικό φαγητό για την γιορτή του Χριστού (έτσι λέμε εμείς τα Χριστούγεννα) είναι το αυγολέμονο.
 Φτιάχνεται με τρία κρέατα: 
πουλερικό (συνήθως κότα), μοσχάρι και χοίριο (χοιρινό) και τόσα αυγά, όσα είναι τα πιάτα συν ένα. Επίσης απαιτείται μπόλικο λεμόνι και πρέπει να είναι πηχτό τόσο, όσο να στέκεται σε αυτό ορθό το κουτάλι. 
Πασπαλίζεται με ντόπιο τυρί και πιπέρι. 
Κανείς δεν τρώει μόνο ένα πιάτο !!!

ΚΕΦΑΛΟΝΙΤΙΚΟ ΕΘΙΜΟ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΩΝ

Η κουλούρα της γωνίας (της εστίας)

Ένα μάλλον ξεχασμένο έθιμο που για τελευταία φορά εμφανίστηκε σε χωριά της Λειβαθούς περί τα μέσα του 20ου αιώνα, είναι η κουλούρα της γωνίας. Πρόκειται για ένα έθιμο που έχει σχέση με την αρχαία λατρεία της Εστίας, όπως μας πληροφορεί ο Ηλίας Τσιτσέλης και είναι τόσο παλαιό, ώστε να τιμάται από Ρωμαίους και Έλληνες.
Το βράδυ της παραμονής των Χριστουγέννων μαζευόταν ολόκληρη η οικογένεια γύρω από τη φωτιά, την οποία είχαν ανάψει με τρία κούτσουρα (από ελιά για τη σοδειά του λαδιού, από αμπέλι για τη σοδειά του κρασιού και από σκίνο για να διώχνει τα δαιμονικά). 

Η μητέρα έφερνε μια στρογγυλή κουλούρα με σταφίδες, καρύδια και αμύγδαλα, η οποία πάνω είχε την Άγια σφράγιση και μέσα ένα νόμισμα. Στη συνέχεια την έπαιρνε ο πατέρας, τη χάραζε σε κομμάτια ένα για κάθε μέλος του σπιτιού και ύστερα την έπιαναν όλοι γύρω από τη φωτιά.
 Ο πατέρας ή ο γηραιότερος του σπιτιού έπαιρνε λάδι και κρασί και το έριχνε σταυρωτά στη φωτιά μέσα από το άνοιγμα της κουλούρας. Τότε έψαλλαν το “η γέννησή σου Χριστέ...” και την ίδια στιγμή ο κάθε ένας τραβούσε το κομμάτι του ψάχνοντας μήπως του έχει τύχει το νόμισμα (το έθιμο της βασιλόπιτας που επικρατεί σήμερα είναι ξενόφερτο και έχει αντικαταστήσει αυτό της Κουλούρας της γωνίας, μεταφέροντας παράλληλα την ημέρα διεξαγωγής του). 
Αφού έτρωγαν τα κομμάτια τους συνέχιζαν με νηστίσιμα, αλλά και τις παραδοσιακές Κεφαλονίτικες τηγανίτες.

Κυριακή 23 Δεκεμβρίου 2018

ΤΑ ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ ΤΟΥ ΜΟΡΤΗ του Γ.Π.Δρυμωνιάτη (Κύθηρα)

Η μάνα μας, που ήτανε πάντα η πιο ζωντανή της οικογενειακής μας παρέας, είχε ξυπνήσει από τις τρεις το πρωί κι επολέμα να ετοιμάσει τ’ ό,τι είχαμε χρεία για να ξεκινήσει το καραβάνι μας. Σε μία ώρα ήτανε να φύγομε για την Αγία Ελέσα. Μικρό το χωρίο μας, μεραζότανε τον παπά με πεντέξε άλλα κι έτσι μία στις πέντε χρονές ελάχαινε νάχομε εμείς λειτουργία τη νύχτα των Χριστουγέννων. Τσι χρονές που δεν είχαμε παπά, κανονίζαμε να εκκλησιαστούμε στα κοντινά μοναστήρια.  Αλλιώς δεν θα καταλαβαίναμε  Χριστούγεννα. Οι γραίες, από τ’ Αγιού Φιλίππου, που αρχινούσανε τη νηστεία, αρχινούσανε και τα παρακαλετά στον Κύριο, να τουσε κάμει καλό καιρό ανήμερα Χριστουγέννων, για να μπορέσουνε να κουβαληθούνε στα Μοναστήρια, να λειτουργηθούνε. Βέβαια εκείνος δεν τσι άκουε πάντα, τσι πιο πολλές φορές χιονιά και τσικνοβόρι τουν εφύλαε και τουν έβγαινε ο αδόξαστος να πάνε μία ώρα δρόμο με τα πόδια ή με το γαϊδαρο και μία για να γυρίσουνε οπίσω. Αλλά πααίνανε και πααίναμε πάντα.
            -Μπομποοοό, ακούστηκε η φωνή τση μάνας, ξύπνα τα παιδία, πρέπει ν΄ αριβάρομαι σε λιγάκι.
            Η λαλά μας είχε ξυπνήσει ήδη κι εκείνη κι επολέμα με μία μισοφαγωμένη βρούτσα να βάψει τσι μύτες των παπουτσιών της. Λυπότανε να τα βάψει ολόκληρα γιατί θα τση τέλειωνε γλήγορα το κάμελ. Αλλά οι μύτες γυαλίζανε πάντα σαν καθρέφτης. Την ακούαμε που χαρχάλευε στο δωμάτιό της και την βλέπαμε με την άκρη των ματιών μας, γιατί πολύ πριν φωνάξει η μάνα μας εγερτήριο, εμείς τα είχαμε ανοίξει τα ματάκια κι ονειρευόμασταν ξύπνιοι τη μαγεία της νυχτερινής διαδρομής, το σκαρφάλωμα στο βουνό της Αγίας Ελέσας, το μεσημεριανό Χριστουγεννιάτικο τραπέζι με όλα τ’ αγαθά του Αβραάμ απάνω του, ονειρευόμασταν όλη την ομορφιά της μέρας που ερχότανε. Χουζουρεύαμε κάτω από τσι μπατανίες και τα μαλινοσέντονα,   ακούγοντας το άγριο σφύριγμα του βοριά στα κάγκελα τση εξώπορτας και τη μελωδία από τσι ψιλές σταγόνες τση βροχής στο φεγγίτη τση ταράτσας κι όσο κι αν ήταν άγριος και βάναυσος ο καιρός, το αίσθημα του φόβου μαλάκωνε απ’ τη γλυκιά μυρωδιά του χριστόψωμου , που επίτηδες το είχε βάλει από εψές η μάνα μας στον καναπέ,  στο παιδικό δωμάτιό μας.
Στα καλά καθούμενα, την ώρα που ερχότανε ο πατέρας να μας σηκώσει, ο Μόρτης, ο αγαπημένος μας σκύλος, έσυρε ένα μακρύ βαβλητό, ένα παράξενο κλάμα, που κατέληξε σ’ ένα θλιμμένο ουρλιαχτό. Κάπου ήταν κρυμμένος σε κάποια γωνία της αυλής κι από τον τρόπο που έκλαιγε, καταλάβαινες πως έτρεμε κιόλας.
            - Ξου μωρέ, φώναξε ο πατέρας, ξου κι είναι γρουσουζία να κλαίεις. Ανάραχο είδες πανάθεντά σε!
            Δεν πρόκαμε να τελειώσει την κουβέντα του. Μία εκτυφλωτική αστραπή κι αμέσως ένα δαιμονισμένο μπουμπουνητό συντάραξαν ολόκληρο το σπίτι κι έκοψαν το ουρλιαχτό του Μόρτη στη μέση.
            - Μερτιδιώτισσά μου ξεφώνησε η γιαγιά, αστροπελέκι ήτανε, ποδιά ‘πό πάνω έπεσε, το τράβηξ’ η Μεγάλη Πέτρα. Καλά που υπάρχουνε κι αυτοί οι βράχοι και λούζουνται αυτοί, για λογαριασμό των σπιτιώνε μας τη φωτία του Θεού.
            Η μάνα είχε περιορίσει προς στιγμή την έντονη κινητικότητά της και με αργές κινήσεις έβανε μες στο στράιστρο το χριστόψωμο και τ’ άλλα καλούδια που θα παίρναμε μαζί μας.
            -Μεγάλη τραβάγια, παραμίλησε. Να ντυθούνε γερά τα παιδία. Κι ο Μόρτης; Κακό όνειρο έβλεπε; Είντα χάμαρι έκλαιγε ετσά; Φύλαέ μας Παναγία μου κι Αγία μου Ελέσα!
            - Λαλείτε! Ακούστηκε η φωνή της γιαγιάς. Πρέπει να ξεκινούμε. Πρέπει να φτάσομε στην εκκλησία πριχού προσκομίσει ο παπάς τ’ άγια δώρα.
            - Λαλούμε , είπε ο πατέρας. Τυλιχτείτε με τσοι μποξάδες και τσοι γαμπάδες και να φορτώσομε τσοι γαϊδάρους. Πάρτε και ομπρέλες κι ας τον έχει πάρει ο διάολος τον αέρα. Ρίχνει ψιλό-ψιλό, μα δε θέλει και πολύ να τηνε φέρει τη χοντρή, μη γεννούμε παπία.
            - Αγία μου Ελέσα μου, πάαινε μπροστά στο δρόμο μας, ακούστηκε να ψιθυρίζει η μάνα την ώρα που ξεκινούσαμε, στις τέσσερες το πρωί ακριβώς.
Οι κουβέντες στο δρόμο ήταν λιγοστές. Σκοτάδι Άδης και ξεροβόρι άγριο, δεν άφηναν περιθώρια διαλόγων και μόνο μονόλογοι γινόντουσαν στις σκέψεις ολωνών μας, περιστρεφόμενοι κυρίως γύρω από τους κινδύνους του νυχτερινού ταξειδιού με κόντρα τον παλιόκαιρο, κόντρα και το κακοτράχαλο βουνό με τους κρεμάμενους βράχους πάνω από το ελικοειδές μονοπάτι που έπρεπε να διασχίσομε για να σκαρφαλώσουμε ως το Μοναστήρι, στη κορυφή του βουνού, στο μικρό οροπέδιο που σχηματιζόταν εκεί πάνω.
            Καθόμουνα στην καπούλα του μεγάλου μας γαϊδάρου, κρατώντας με τα παγωμένα μου δάχτυλα σφιχτά  τα σκαρβέλια κι ακούγοντας μόνο την ανάσα μου που μπαινόβγαινε από την πλέξη του μποξά, που με τύλιγε μέχρι τη μύτη. Που και που ακουγόντουσαν και κάποιες στριγκιές του Μόρτη, που πάντα προπορευόταν στα ταξείδια μας.
            - Αφού ήταν τόσο ζόρικα τα Νικολοβάρβαρα, δεν θάπρεπε μπε μάνα νάναι καλός ο καιρός τα Χριστούγεννα;
            Η γιαγιά δεν έδωσε άμεση απάντηση στον πατέρα. Φαίνεται πως η σκέψη μέσα στο σκοτάδι και στο φόβο λειτουργεί πιο αργά, γιαυτό πέρασαν ίσως δυο λεπτά μέχρι π’ ακούστηκ’ η φωνή της.
            - Ετσά συνήθως γίνεται. Μα δε βλέπεις που οφέτος τον ετάραξε το γλυκί του!
            - Και μ’ αυτή την υγρασία μη κυλήσουνε τίοτα βράχοι από τα ψηλά, μουρμούρησε ο πατέρας. Τσοι ξάνοιγα από το καλοκαίρι κι εκειά στην απάνω στροφή, πριν αναδιάσομε το μοναστήρι, οχτακόσοι κρεμόντουσαν έτοιμοι να πάρουνε τα κάτω.
            -Αυτοί κατρακυλήσανε με τσι πρώτες βροχές, είπε η γιαγιά.
            - Έλα χριστέ μου, πάντα υπάρχουνε κι άλλοι έτοιμοι, ο Θεός να βάλει το χέρι του, είπε με τρόμο η μάνα και σταυροκοπήθηκε κάτω από το γαμπά της.
Πραγματικά, όλοι οι πρόποδες και μπροστά ανατολικά, μα πιο πολύ από την πίσω πλευρά του βουνού, ήταν σπαρμένοι με τεράστιους βράχους, που κατά καιρούς είχαν ξεκολλήσει από τα ψηλά και είχαν πάρει ανεξέλεγκτοι την κατηφόρα. Μα φύλαε ο Θεός και ποτέ δεν είχε ακουστεί ατύχημα, ποτέ δεν είχανε βλαφτεί άνθρωποι και ζώα. Ισορροπούσανε μετά την κατρακύλα σε κάποιο επίπεδο σημείο και τρουλαρίζανε εσαεί εκεί , σαν αγαθοί γίγαντες που δεν είχανε πλέα όρεξη για μάχη. Πάντα όμως στα ψηλά απομένανε κάποιοι μάχιμοι κι αυτούς φοβότανε η μάνα.
            Είχαμε προσπεράσει πια τα Γερακιάνικα κι ανηφορίζαμε στην πλαγιά του βουνού. Ένα ελαφρύ φως είχε αρχίσει να έρχεται από την ανατολή και ξεχωρίζαμε τώρα ανατολικά το  Στραπόδι και τους Αγίους Ακινδύνους και ψηλά προς τα ουράνια τους κρεμάμενους μαύρους βράχους, που ορθωνόντουσαν άγριοι λίγες δεκάδες μέτρα πάνω απ’ τα κεφάλια μας. Η μπόρα είχε σφίξει κι ο βοριάς δεν σταμάτησε ούτε λεπτό να φυσά μανιασμένα. Ωστόσο το ταξείδι μας συνεχιζότανε βουβό, ανηφορικό και μόνο ένα τέταρτο της ώρας θέλαμε για να καβαντζάρουμε τους βράχους και να εισέλθουμε στην αγιωτική ηρεμία του μοναστηριού. Ο Μόρτης προπορευότανε πάντα, μπροστοφύλακας της οικογένειας, με βήμα σταθερό και βλέμμα ανέκφραστο, που μόνο όταν έστρεφε το κεφάλι προς τα πίσω κι έβλεπε πως όλοι ήμασταν καλά αναγάλλιαζε προς στιγμή και συνέχιζε ύστερα την αποστολή του.
            Έτσι προχωρούσαμε κι εκείνη τη στιγμή, που τίποτα δεν έδειχνε το κακό που θα ακολουθούσε. Μία στροφή χρειαζότανε για ν’ αναδιάσουμε το μοναστήρι, να μπούμε στο ίσιωμα του οροπεδίου, πέντε λεπτών υπόθεση ήταν, όταν ο Μόρτης ούρλιαξε ξαφνικά, ξεστράτισε απ’ το δρόμο, βγήκε απάνω στην πλαγιά, σήκωσε τα μπροστινά του πόδια πάνω σ’ ένα κρεμάμενο βράχο και ουρλιάζοντας φαινότανε πως προσπαθούσε να τον εμποδίσει, να μην τον αφήσει να ξεκολλήσει.
            - Σταματάτε, φώναξε έντονα ο πατέρας. Ο βράχος ξεκολλά!
            Τα πόδια μου κόπηκαν. Έβλεπα την προσπάθεια του Μόρτη κι ήμουν ήδη ψυχή που ανέβαινε στους αιθέρες. Ο βράχος μάς σημάδευε, η κλίση του ήταν προς το μέρος  μας , ο δαίμονας μάς είχε βάλει στο σημάδι.  Δεν πρόλαβα να κάμω άλλες σκέψεις.
            - Μερτιδιώτισσα! , ακούστηκε ταυτόχρονα από τα στόματα των μεγάλων.
Ο  βράχος είχε ξεκολλήσει  από της μάνας του την αγκάλη. Ένα μακρόσυρτο αουβ, ένα πανδαιμόνιο θορύβου από κλαδιά που σπούσαν, η γη που έτρεμε κάτω από τα πόδια μας. Ο τεράστιος βράχος πέρασε τρία μόλις μέτρα από μπροστά μας και συνέχισε κατρακυλώντας προς τα κάτω.
            ‘Κείνη την ώρα η καμπάνα της Αγίας Ελέσας κτυπούσε χαρμόσυνα, αναγγέλλοντας την γέννηση του Υψίστου, μας καλούσε τους πιστούς στην εκκλησία.
  
            Θεέ μου, ήμασταν κι εφέτος όλοι εκεί, γονατιστοί μπροστά στην εικόνα της Αγίας, προσεχτικοί στις ευχές και στα παρακάλια μας, αισιόδοξοι ίσως ακόμη.
            Απ’ το προαύλιο όμως της εκκλησίας έλειπε ο Μόρτης μας, ο πιστός μας Μόρτης , το καλό μας σκυλί, που πάντα καρτερικά περίμενε εκεί, στην πίσω γωνία δεξιά για να μας υποδεχτεί μόλις βγαίναμε από την λειτουργία κουνώντας χαρωπά την ουρά του. Σήμερα ο Μόρτης  έδωσε τη ζωή του στο βράχο, που πέτρινος, ψυχρός, αδυσώπητος, επιζητούσε να συνθλίψει κάτω από το βάρος του τα κεφάλια όλης της οικογένειάς μας, εξαργύρωσε με τη ζωή του τη ζωή μας.
            Ήταν τα τελευταία Χριστούγεννα του Μόρτη μας, που η μνήμη του αιώνια θα μένει στην καρδιά μου, μνήμη αυτοθυσίας και αλτρουισμού, παράδειγμα που ελάχιστοι άνθρωποι θα μπορούσαν να μου δώσουν.

-

το μοναστηράκι της Αγίας Ελέσας ψηλά στα νότια του νησιού



Στη Φελωτή, εκατοντάδες βράχοι που κύλησαν από την Αγία Ελέσα
αναπαύονται εκεί

Χριστουγεννιάτικο λαογραφικό διήγημα
του Γ.Π.ΚΑΣΙΜΑΤΗ-ΔΡΥΜΩΝΙΑΤΗ
γραμμένο στο τοπικό γλωσσικό ιδίωμα των Κυθήρων
από την ανέκδοτη συλλογή :
"ΣΤΗΝ ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΗ ΖΩΗ ΜΟΥ ΗΜΟΥΝ ΑΝΘΡΩΠΟΣ"
Αναρτήθηκε 23 Δεκέμβρη 2010

Δευτέρα 10 Δεκεμβρίου 2018

ΜΑΡΙΑ ΚΟΥΤΣΟΧΕΡΩ επιμέλεια Σοφίας Σουμελά

Μαρία "Κουτσοχέρω": Μια γνήσια εκπρόσωπος της λαϊκής τέχνης της Λευκάδας. 



Πρόκειται για τη Μαρία Σταύρακα γεννημένη στην Καρυά ανάμεσα στο 1860-1865. Απέκτησε το προσωνύμιο "Κουτσοχέρω" γιατί είχε χάσει το δεξί της χέρι όταν σε μικρή ηλικία, μετά από σπάσιμο η πληγή μολύνθηκε, και οι γιατροί αναγκάστηκαν να το κόψουν πάνω από τον αγκώνα.
Αργότερα έπεσε πάλι, έσπασε και το αριστερό το οποίο έμεινε ανάπηρο. 

Παρά την αναπηρία της μαθαίνει να κεντάει και επινοεί την "καρσανική" βελονιά που την κάνει γνωστή, πρώτα στη Λευκάδα και αργότερα στην υπόλοιπη Ελλάδα.

Προσπαθεί να μεταδώσει τις γνώσεις της γύρω από τη νέα τεχνική όμως ελάχιστοι γονείς εμπιστεύονται τα κορίτσια τους στην "τρελο-Μαρία" την κουτλή. Η Μαρία, ανήσυχο πνεύμα, με απίστευτο δυναμισμό και πείσμα, επιμένει. Κάποια στιγμή η Ζωή Βαλαωρίτη, νύφη του Αριστοτέλη Βαλαωρίτη, πληροφορείται για την αξιόλογη αυτή λαϊκή τέχνη, την επισκέπτεται και μένει έκθαμβη από την ιδιότυπη τεχνική και την εφευρετικότητα της Μαρίας. Συνεννοείται με την τότε βασίλισσα Σοφία και ιδρύει στην Καρυά τη "Σχολή Κεντημάτων"(1912) στην οποία η Μαρία διδάσκει έως λίγο πριν από το θάνατό της το 1948. 

Έτσι έγινε πασίγνωστη η ιδιότυπη τεχνική που χαρακτηρίζει την πλούσια παράδοση του νησιού η οποία έχει δώσει θαυμάσια δείγματα κεντητικής τέχνης, με μοναδικής έμπνευσης σχέδια και ζωηρά χρώματα.

- Σημείωση σύνταξης Επτανήσου Πολιτείας:

Η καρσάνα κεντήστρα ευαισθητοποιείται, ψάχνει τολμάει και δημιουργεί νέα τεχνοτροπία και νέες συνθέσεις. Στη θέση της σταυροβελονιάς εμφανίζεται η  «Καφασοβελονιά», «το λοξό πλακέ» και το « Σταυρογάζι» .
Το βασικό στοιχείο της διαφορετικότητας στην καρσάνικη βελονιά είναι ο καινούριος τρόπος που οι κεντήστρες τρυπούν τις διασταυρώσεις των κλωνιών στημονιού – υφαδιού, ο αριθμός των κλωνιών που η κάθε βελονιά καλύπτει και η κατεύθυνση της κλωστής κατά την κάλυψη ( τεχνική κεντήματος ) και τα σχέδια που προέκυπταν κατά τη διάρκεια των διακοσίων περίπου ετών που οι γυναίκες μας δούλεψαν στο  κέντημα.
Διακρίνουμε τρεις τεχνικές στο καρσάνικο κέντημα: Η Καφασοβελονιά, το Πλακέ και  το Σταυρογάζι. Τα σχέδια του κεντήματος είναι : η Κούπα, το Ψαράγκαθο, οι Ρόδες, η Σφραγίδα, η Λύρα, τα Φιοράκια, το φελί, το Μοτίφ


Τρίτη 30 Οκτωβρίου 2018

ΕΚΛΟΓΕΣ ΤΟΥ 1864 της Δανάης Μυλωνάκη


Αυτό είναι ένα πρακτικό των εκλογών του 1864 στο χωριό Ρομίρι που βρήκαμε στους εκλογικούς καταλόγους της Ζακύνθου. 
Πρόκειται για τις ιστορικές εκλογές που εξέλεξαν τους επτανησίους αντιπροσώπους για το ελληνικό κοινοβούλιο, μετά την Ένωση. 
Γραμματέας της Επιτροπής αναφέρεται ο προπάππους της μητέρας μου Σπυρίδων Διουνυσίου Μοτσενίγος.
Επειδή ήταν κάτοικος της πόλης, υποθέτω ότι οι εγγράμματοι Ζακύνθιοι είχαν διαμοιραστεί στα διάφορα χωριά για να κρατήσουν τα πρακτικά της εκλογικής διαδικασίας.

Τετάρτη 26 Σεπτεμβρίου 2018

Ο ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΗΣ ΒΑΛΑΩΡΙΤΗΣ ΥΜΝΕΙ ΤΟΝ ΓΡΗΓΟΡΙΟΝ ΤΟΝ Ε'

Βρισκόμαστε στα 1871 και ο Καλλίνικος Καστόρχης, Μητροπολίτης Φθιώτιδας και Λοκρίδας μεταβαίνει στην Οδησσό για να παραλάβει τα λείψανα του μαρτυρικού Γρηγορίου του Ε'. 
Ο Καλλίνικος είναι βαθειά συγκινημένος γιατί είναι ''παιδί'' της Δημητσάνας Αρκαδίας και το 1820 τον είχε καλέσει ο συχωριανός του , ο Πατριάρχης Γρηγόριος ο Ε' στην Κωνσταντινούπολη, όπου τον χειροτόνησε πρεσβύτερο. Σήμερα αναλαμβάνει αυτός να μεταφέρει τον Μεγάλο νεκρό στην Πατρίδα.
Ο ανηψιός του, Ευθύμιος Καστόρχης πρύτανης του Πανεπιστημίου Αθηνών, απέστειλε επιστολή στον Επτανήσιο Λευκαδίτη Αριστοτέλη Βαλαωρίτη, ζητώντας του να συνθέσει ένα ποίημα, έναν ύμνο, για τον τραγικό και ηρωικό Πατριάρχη. Η επιστολη βρίσκει τον δικό μας ποιητή στη Μαδουρή και  στην σκιά της ιστορικής ελιάς της έπαυλής του, αρχίζει να γράφει με το πάθος που τον διακρίνει.
Στις 10 Μαρτίου του 1872 ξεκινάει το ταξίδι του για την Αθήνα ώστε στις 25 Μαρτίου να εκφωνήσει το πόνημά του.
Η μεγάλη μέρα έφτασε και ο Βαλαωρίτης εκφωνεί τον παιάνα του μπροστά από τον ανδριάντα του ιεράρχη , παρουσία του βασιλιά Γεωργίου Α'.
Τελειώνει λέγοντας:

...Κοιμάται κι ονειρεύεται...και τότε θα ξυπνήσει.
όταν στα δάση,στα βουνά,στα πέλαγα βροντήσει
το φοβερό μας κήρυγμα...Χτυπάτε πολεμάρχοι!...
Μη λησμονείτε το σχοινί, παιδιά, του Πατριάρχη. 

Στο νησί κατόπιν εράνου μεταξύ ΟΛΩΝ των κατοίκων, αναγράφεται σε ένα χρυσό αριστείο που του παραδίδουν:
                           
                                Η ΛΕΥΚΑΣ ΣΕΜΝΥΝΟΜΕΝΗ

Μαζί με αυτό , παραδίδονται δάφνινα στεφάνια από τους Δήμους του νησιού. Η αφιέρωση ήταν έμπνευση του ιδίου όταν ρωτήθηκε για το τι θα ήθελε να γράψουν στο αριστείο.
Όλα αυτά μαζί με την αργυρή θήκη που περιέχει οστούν του Πατριάρχη και του δωρήθηκε μετά την απαγγελία, έχουν παραχωρηθεί από την οικογένειά του στο μουσείο Μπενάκη.
Ο μεγάλος Λευκαδίτης ποιητής λοιπόν, γύρίσε στο νησί του, όπως γυρίζουμε όλοι οι Επτανήσιοι στο καταφύγιό μας όταν δεχόμαστε επιθέσεις κοντόφθαλμων ή έστω ανθρώπων που δεν μας καταλαβαίνουν. Οι επιθέσεις ήταν πολλές και άδικες γιατί η ποίηση ΔΕΝ κρίνεται και κυρίως ΔΕΝ κατακρίνεται. 
- Πρώτα ξεκίνησαν οι καθαρευουσιάνοι φοιτητές που ήθελαν προφανώς έναν ύμνο γραμμένο στην αποστεωμένη καθαρεύουσα!
- Συνέχισε ο καθηγητής Δημήτριος Βερναρδάκης και μετά από χρόνια ο δικός μας καθηγητής ο Ληξουριώτης Σπύρος Μαρινάτος.
Το μικρό μας ιστολόγιο με την μεγάλη απήχηση, αφιερώνει το μικρό αυτό κείμενο στον μεγάλο Λευκαδίτη ποιητή και σε όσους ασχολούνται σιωπηλά, με την επτανησιακή κουλτούρα.


Πηγές:
Εγκυκλοπαιδικό λεξικό Ήλιος
Αρχεία εφημερίδας Χανιώτικα Νέα



Σάββατο 22 Σεπτεμβρίου 2018

Ι.Ν.ΑΓΙΟΥ ΕΛΕΥΘΕΡΙΟΥ ΚΑΙ ΑΓΙΑΣ ΑΝΝΗΣ ΚΕΡΚΥΡΑΣ του Νικ.Γρηγορόπουλου

Κτίσθηκε το 1700 από τη Θεοδωρέλλα, θυγατέρα του Νικολάου Βερβιτσιώτη, η οποία μετέτρεψε την κατοικία της σε ναό και τον προικοδότησε με πολλά κτήματα στην πόλη και τα χωριά.
Το 1714 με νοταριακή πράξη περιήλθε στην συντεχνία των "αργαστηριαραίων των φαουλάρικων'' ή «καζαρόλων» (casaroli),των κατόχων δηλαδή εμπορικού καταστήματος εδωδίμων προϊόντων. 

Το εργαστήρι ή αργαστήρι με την έννοια του εμπορικού καταστήματος είναι σύνηθες στις πηγές της εποχής εκείνης, γράφει Σπύρος Καρύδης, στο βιβλίο του «Ορθόδοξες αδελφότητες και συναδελφικοί ναοί στην Κέρκυρα»
Η εκκλησία καταστράφηκε από τον βομβαρδισμό των Γερμανών το 1943 και επισκευάστηκε το 1950 με την συνδρομή ευσεβών, γράφει η εντοιχισμένη πινακίδα.
Πάνω από την θύρα του ναού είναι εντοιχισμένο το οικόσημο της οικογενείας Βερβιτσιώτη.

Πέμπτη 20 Σεπτεμβρίου 2018

400 ΧΙΛΙΑΔΕΣ ΑΝΑΓΝΩΣΕΙΣ Η ΕΠΤΑΝΗΣΟΣ ΠΟΛΙΤΕΙΑ !!!

Μεγάλη η συγκίνηση , μεγάλη η τιμή , μεγάλη η ευθύνη...
Το ιστολόγιο του αγωνιζόμενου Επτανησιακού Λαού, των συνεχιστών των αγώνων για αξιοπρέπεια , για συντήρηση της τοπικής ιστορίας των νησιών μας , για συνέχιση της ντοπιολαλιάς , για καθιέρωση της 21ης Μάρτη σαν ημέρας Επτανησιακής Υπερηφάνειας...
Αυτό το μικρό ιστολόγιο, έφτασε τις 400 χιλιάδες αναγνώσεις χάρις σε σας και μόνον χάρις σε σας...
Συνεχίζουμε ακάθεκτοι και πιο μαχητικοί, υπηρετώντας τη φωνή της ψυχής μας...

Τετάρτη 5 Σεπτεμβρίου 2018

ΠΑΝΑΓΙΑ Η ΠΡΕΒΕΖΑΝΑ ΑΡΓΟΣΤΟΛΙΟΥ 8 ΣΕΠΤΕΜΒΡΗ

Η Παναγία η Πρεβεζάνα (Κυρία Αναφωνήτρα στο εικόνισμα) είναι σύγχρονο αντίγραφο εικόνας στο ναό του Αγίου Νικολάου των Καθολικών στο Αργοστόλι της Κεφαλονιάς.
 Η παράδοση λέει πως, γύρω στα 1485, έπλεε στα ανοικτά της Πρέβεζας καράβι με ορθόδοξο καπετάνιο, που είδε την εικόνα στο νερό αλλά δεν τη μάζεψε. Την εικόνα είχαν ρίξει οι χριστιανοί από την Πρέβεζα στην θάλασσα, για να την σώσουν από τους οθωμανούς όταν έφυγαν οι Τόκκοι.
Αργότερα πέρασε καράβι με καθολικό καπετάνιο τον Πάγκαλη με μαλτέζικο πλήρωμα, που ανέσυρε την εικόνα και την αφιέρωσε στον ναό του Αγίου Νικολάου. 
Ο μητροπολίτης διέταξε να παραδοθεί η εικόνα στον ορθόδοξο ναό του Αγίου Νικολάου, όμως το επόμενο πρωί η Παναγιά η Πρεβεζάνα είχε γυρίσει στην καθολική εκκλησία, όπου και παρέμεινε, πικραμένη για την αμέλεια του ορθόδοξου καπετάνιου που την άφησε στη θάλασσα.
 Παρόλο που οι ορθόδοξοι πίστευαν ότι οι καθολικοί την πήγαιναν κρυφά το βράδυ, όταν κάθησαν και φύλαξαν, είδαν ένα φως να ξεκινάει από την πόρτα του Σωτήρα και να καταλήγει στην Φραγκοκλησιά!!!
Βέβαια τα πράγματα ήταν μόλτο ντιφίτσιλε. Η εικόνα ανήκε στους καθολικούς, αλλά η τεχνοτροπία ήταν βυζαντινή.
Τελικά υπογράφτηκε κονκορδάτο και αποφασίστηκε τρεις μέρες το χρόνο να μπαίνουν οι ορθόδοξοι και να την τιμάνε. Επίκεντρο ήταν η 8η Σεπτέμβρη και το τριήμερο διαχειρίζονταν οι οικογένειες Ρωμάνου , Κοσμετάτου και ο Δήμος.
Οι τρεις αυτές μέρες ήσαν μαρτυρικές για τους φράρηδες που έβλεπαν με δικαιολογημένη εχθρότητα την ορθόδοξη ''εισβολή''. Όταν μάλιστα τελείωνε το τριήμερο , οι καθολικοί απολύμαιναν με σχολαστικότητα τον χώρο από την ορθόδοξη μαγαρισιά.
Το έθιμο κράτησε μέχρι το 1938 οπότε το κατάργησε ο ορθόδοξος δεσπότης  που μάλιστα πήρε την εικόνα από τους καθολικούς με την ευκαιρία του ελληνοϊταλικού πολέμου.
Οι Ιταλοί κατέκτησαν το νησί και η εικόνα μετακινήθηκε πάλε.

- Ευχαριστώ θερμά την Δημήτρια Φωκά για τις πληροφορίες από το βιβλίο του Δημήτρη Λουκάτου ''Κεφαλονίτικη Λατρεία'' 1946 και ευχαριστώ ιδιαίτερα τον Παναγιώτη Κλαυδιανό για τις δικές του πληροφορίες και την φωτογραφία της εικόνας.



Κυριακή 26 Αυγούστου 2018

ΜΕΓΑΛΟΙ ΚΕΦΑΛΛΗΝΕΣ ΤΗΣ ΔΙΑΣΠΟΡΑΣ ΑΝΑ ΤΟΥΣ ΑΙΩΝΕΣ της Ευριδίκης Λειβαδά

Eξοχότατε κύριε Πρόεδρε της Δημοκρατίας
Σεβασμιώτατε Μητροπολίτη Κεφαλληνίας
Αξιότιμες αρχές του τόπου, εκλεκτοί παρευρισκόμενοι
Με δεδομένη την ιστορία και την γεωγραφία της πολυλίμενης Κεφαλλονιάς, το πολυπλάνητο των κατοίκων της αρχής γενομένης του μυθικού βασιλέα Οδυσσέα, και την αδιάλειπτη κατάκτηση του νησιού για 780 χρόνια από τη Δύση, η έννοια της «διασποράς» με την σημερινή της διάσταση, προκαλεί ασάφεια και σύγχυση. Σε ένα τοπίο όπου οι προσαρτήσεις εναλλάσσονταν, τα όρια πάλλονταν, και ιδιαίτερα αυτά της θαλασσοκράτειρας Βενετίας, της επικράτειας της οποίας το νησί υπήρξε τμήμα για 300 χρόνια, ο Κεφαλλονίτης βρισκόταν σε διαρκή αναζήτηση γνώσης και κέρδους, μέσα κι έξω από τα αυξομειούμενα σύνορα. Σε αυτό λοιπόν το περιβάλλον, θα προσπαθήσω να σκιαγραφήσω, σεβόμενη πάντα τον χρόνο που μου έχει δοθεί, ένα τυπικό δείγμα προσωπικοτήτων Κεφαλλήνων, καθώς ο αριθμός αυτών που προόδευσαν μακριά από τον τόπο τους είναι απροσμέτρητος. 
Σκιαγραφώντας τις μετακινήσεις των Κεφαλλήνων εκτός νησιού, παρατηρούμε πως μέχρι και τον 16ο αι. μεμονωμένες προσωπικότητες (όπως λόγιοι και ιερωμένοι) κινούνται σποραδικά προς την ιταλική χερσόνησο κυρίως, αλλά και αξιωματούχοι και στρατιωτικοί προς την Σικελία και Ν. Ιταλία. [Δεν αναφέρομαι σε μαζικές μετακινήσεις λόγω πολέμου – όπως κατά την πολιορκία της Κύπρου 1570 όπου έφθασαν στη μεγαλόνησο 2.000 Κεφαλλονίτες από τους οποίους επέστρεψαν μόνον 100]. 
Από τον 17ο αι. και μετά, η αιτία εγκατάστασης είναι κατά βάση οικονομική καθώς δόθηκαν προνόμια μέσω συνθηκών (Κάρλοβιτς -1699-, Πασσάροβιτς -1718- , Κιουτσούκ Καϊναρτζή -1774) κι αναπτύχθηκε το χερσαίο και θαλάσσιο εμπόριο. 
Κεφαλλήνες εγκαθίστανται στις νότιες επαρχίες της Ρωσίας. Οι εμπορικές δράσεις δημιούργησαν χρηματιστηριακές και τραπεζικές εργασίες όπου οι Κεφαλλήνες σημείωσαν ιδιαίτερη επιτυχία, ενώ πρέπει να τονισθεί η ανάπτυξη της ναυτιλίας, τομέας όπου διέπρεψαν είτε ως ιδιοκτήτες, είτε ως καραβοκύρηδες, είτε ως καπετάνιοι. Κεφαλλονίτικα πλοία έφταναν από τον Εύξεινο μέχρι την Αίγυπτο, το Λιβόρνο, την Μασσαλία, το Λονδίνο κι ανοίχτηκαν γραφεία σε κάθε κόμβο εμπορικό.
Δεν υπάρχει επώνυμο Κεφαλλονίτικο που να μην έχει υπάρξει στα παρευξείνια μέρη κι ευρύτερα στη διασπορά, ενώ είναι σε όλους γνωστοί οι μεγαλέμποροι, πλοιοκτήτες και τραπεζίτες:
Θεοφιλάτοι, Φραγκόπουλοι, Γιαννουλάτοι, Δεστούνη, Βαλεριάνοι, Λυκιαρδόπουλοι, Μελισσαράτοι, Μήλα, Βεργωτή, Μαζαράκη, Καγγελάρη, Σβορώνοι, οι εθνικοί ευεργέτες Κοριαλένιος, Χαροκόπος, αλλά και η οικογένεια των Βαλλιάνων που έδωσε όμως και σπουδαίες γυναίκες με κυριώτερη την Ελένη Βαλλιάνου, αρχηγό μεγάλης αντιστασιακής ομάδας κατά την Κατοχή στη Νότιο Γαλλία. Εκτελέστηκε από τους Γερμανούς και τιμήθηκε από το γαλλικό κράτος.
ΣΤΟΝ ΤΟΜΕΑ ΤΗΣ ΕΠΙΣΤΗΜΗΣ:
έλαμψε η Αγγελική Παναγιωτάτου (1878-1954): Το όνομα της γιατρού που ίδρυσε το πρώτο ελληνικό φιλολογικό σαλόνι στην Αλεξάνδρεια συνδέεται με πέντε επιστημονικά πρωτεία στην Ελλάδα:
- Πρώτη απόφοιτος του Παν. Αθηνών (1897)
- Πρώτη υφηγήτρια (1908)
- Πρώτη έκτακτη καθηγήτρια της Υγιεινής και Τροπικής Παθολογίας (1938)
- Πρώτη καθηγήτρια της Ιατρικής Σχολής «τιμής ένεκεν» (1947)
- Πρώτη γυναίκα γιατρός αντεπιστέλλον μέλος της Ακαδημίας Αθηνών (1950) .
Ιππότης Μιχαήλ Φραντζής (18ος αι.): Σπουδαίος φυσικομαθηματικός και γιατρός, καθηγητής του Πανεπιστημίου Coimbra της Λισαβόνας. Η πορτογαλική Αυλή του εμπιστεύθηκε τη μόρφωση δυο πριγκίπων.
Φωτεινός Πανάς (1832-1903): Φημισμένα τα μαθήματα τού πρωτοπόρου ερευνητή χειρουργού-οφθαλμίατρου με την «ιδιάζουσαν του Κεφαλλήνος προφοράν», που η ζωή του θυμίζει τον βίο ενός αγίου και το άγαλμά του βρίσκεται έξω από το νοσοκομείο Hotel Dieu στο Παρίσι .
Γρηγόριος Ροσσσόλυμος (1860-;): τέκνο της Κεφαλληνιακής παροικίας της Οδησσού. Πρωτοπόρος νευροψυχίατρος που το έργο του έχει άρρηκτα συνδεθεί με το ομώνυμο νευρολογικό–σημείο Rossolimo, καθώς επίσης και την μέθοδο Rossolimo.
Σταύρος Μεταξάς (1823-1899): Σπουδαίος οφθαλμίατρος στη Μασσαλία και ευεργέτης με αξιοσημείωτη εθνική προσφορά στην Ελλάδα.
ΜΟΡΦΕΣ ΜΕ ΙΔΙΑΙΤΕΡΟΤΗΤΕΣ
Περικλής Διαμαντής: Από την Πύλαρο στο Παρίσι. Οι ιδιαίτερες ικανότητές του Διαμαντή για άμεσους υπολογισμούς με οπτική μνήμη και η υψηλότατης επιστημονικότητας ευφυΐα του εξέπληξαν τους πάντες. Εξετάσθηκε δε, με αξιοσημείωτη επιτυχία από τις περισσότερες ευρωπαϊκές σχολές επιστημών.
Γεράσιμος Παπαδάτος. Πιθανόν από την Αγία Πετρούπολη ή την Οδησσό: Τα στοιχεία για αυτόν τον περίεργο Κεφαλλονίτη παραμένουν στο σκοτάδι. Είναι όμως ιστορικά αποδεδειγμένο πως αυτός μύησε τον Γκριγκόρι Ρασπούτιν (1869-1916) στη μεταφυσική και στους δρόμους του μυστηρίου.
ΣΤΑ ΓΡΑΜΜΑΤΑ ΚΑΙ ΣΤΙΣ ΤΕΧΝΕΣ 
Γεράσιμος Πιτζαμάνος (1787-1825): Ονομαστός ζωγράφος και αρχιτέκτων. Μετά από την Ευρώπη κατέληξε στην Αγία Πετρούπολη όπου έλαβε λαμπρή θέση. Έσβησε νέος αφήνοντας όμως πίσω του σπουδαίες και πολυάριθμες υδατογραφίες . 
Διονύσιος Λαυράγκας (1860-1941). Θεμελιωτής του Ελληνικού μελοδράματος και ιδρυτής της Λυρικής Σκηνής. Έζησε σε πολλά μέρη της Ευρώπης όπου πρόβαλε το ελληνικό μουσικό πνεύμα και σε αρκετά έργα του ενσωμάτωσε στοιχεία της ελληνικής δημοτικής μουσικής. 
Περικλής Ξυδιάς (1871-1919): Αριστοτέχνης μικρογράφος. Τα έργα του δεν υπερβαίνουν τα 10 εκ. Σχεδίασε ρούβλια και χρημάτισε διευθυντής του Κρατικού Νομισματοκοπείου της Ρωσίας (1895-1918). 
Γεράσιμος Στέρης – Σταματελάτος (1898-1987) για τον οποίο ο μεγάλος Ελύτης έγραψε: «Ο πιο διαυγής Έλληνας ζωγράφος συνέπεσε να είναι και ο πιο μυστηριώδης». 
Ο Ρουμάνος σκηνοθέτης και διευθυντής του Εθνικού Θεάτρου Ίων Καρατζιάλε έλκει την καταγωγή του από την Κεφαλλονιά.
Παναΐτ Ιστράτι (1884-1935): Γεράσιμος Παναγή Βαλσαμής o Νέος Γκόρκυ των Βαλκανίων, φίλος του Ρομάν Ρολάν και του Νίκου Καζαντζάκη.
Θέμος Αμούργης: Λόγιος και κυρίως, μουσική ιδιοφυΐα με θριαμβευτικές εμφανίσεις στις μεγάλες ευρωπαϊκές μουσικές σκηνές. 
Γεράσιμος Σκλάβος (1927-1967): Ένας από τους σημαντικότερους γλύπτες του 20ου αι. δημιούργησε εξαίρετες συνθέσεις κι έλαβε πολλές διακρίσεις και εύσημα. 
Αντίοχος Ευαγγελάτος (1902-1981): Μουσουργός και αρχιμουσικός με διεθνή καριέρα σε Γερμανία, Ελβετία και μέλος διεθνών επιτροπών σε πολλά ευρωπαϊκά μέρη .
Νίκος Καββαδίας (1910 Μαντζουρία -1975 Αθήνα): Ο «γεμάτος» ποιητής των μπλε οριζόντων, της αρμύρας και των λιμανιών που «Γύρευε», ως έλεγε, «τις ρίζες του». Στη «Βάρδια» του η Κεφαλλονιά κι οι κάτοικοί της παίρνουν θέση ιδιαίτερη με τα ευφυή βρισίματα και τις βλαστήμιες τους. 
ΣΤΟΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΟ ΒΙΟ: 
Στην πνευματική αναγέννηση της Ρωσίας συνέβαλαν οι Αδελφοί Λειχούδη Ιωαννίκιος (1633-1717) και Σωφρόνιος (1652- 1730). Ίδρυσαν την Σλαβο-γραικο-λατινική Ακαδημία της Μόσχας, το πρώτο δηλαδή ανώτατο ίδρυμα της Ρωσίας. 
Νικόδημος Μεταξάς (1585- 1646): Ιερομόναχος, λόγιος, πρώτος αρχιεπίσκοπος Κεφαλληνίας. Με στήριξη του γνωστού εμπόρου του Λονδίνου και αδελφού του Ιακώβου, ξεκίνησε εκδοτικό και τυπογραφικό έργο και για μερικούς μήνες λειτούργησε στην Κεφαλλονιά το πρώτο ελληνικό-ορθόδοξο τυπογραφείο στην Ανατολή . 
ΣΤΟ ΠΕΔΙΟ ΤΟ ΝΑΥΤΙΚΟ ΚΑΙ ΤΟ ΣΤΡΑΤΙΩΤΙΚΟ 
Ιωάννης Φωκάς - Χουάν ντε Φούκα: Ο πρώτος Ευρωπαίος που –με τα μέχρι στιγμής ιστορικά δεδομένα- έφθασε -υπό ισπανική σημαία- στον ΝΔ Καναδά το 1592 κι ανακάλυψε τα Στενά που χαρτογραφήθηκαν με το όνομά του. 
Μαρίνος Χαρμπούρης (1729-1782) ιδιοφυής μηχανικός της ρωσικής Αυλής σήκωσε και μετέφερε από λίμνη της Φινλανδίας στην Α. Πετρούπολη το μεγαλύτερο βάρος στον κόσμο, έναν γρανιτένιο μονόλιθο 2.000 τόνων.
Πέτρος Μελισσηνός: (1730-1796) φυσικομαθηματικός και λόγιος με λαμπρή στρατιωτική καριέρα. Έφθασε μέχρι τον βαθμό του στρατηγού. Η εισαγωγή του γαλλικού θεάτρου στην Αγία Πετρούπολη οφείλεται σε αυτόν. Είναι ο πρώτος Έλληνας θιασάρχης, σκηνοθέτης και ηθοποιός στην Ρωσία .
Το όνομα Βούρβαχη υπήρξε συνώνυμο της τόλμης και της νίκης, λαμπρό στρατιωτικό σύμβολο που προκαλούσε άμιλλα. «Καπετάν Γραικός» ή Σωτήρης Βούρβαχης. Φίλος του Μ. Ναπολέοντα και πρόξενος της Γαλλίας στην Κεφαλλονιά. Το ίδιο ισάξιοι κι οι απόγονοί του Ιωσήφ, Διονύσιος και Κάρολος, σπουδαίες στρατιωτικές και πολιτικές μορφές του γαλλικού πάνθεου.
Ευάγγελος Κλωνής από την Πάστρα. Ο πιο διάσημος στρατιώτης του Β΄Π.Π. Η φωτογραφία δημοσιεύθηκε στο Life, κι έγινε γραμματόσημο κάνοντάς τον Κεφαλλονίτη σύμβολο.
Σπύρος (Steve) Πισσάνος: Πιλότος της RAF, που εντάχθηκε στην αμερικανική δύναμη. Ο πρώτος μη Αμερικανός πολίτης που απέκτησε την αμερικανική υπηκοότητα εκτός αμερικανικού εδάφους. Κατατάσσεται στον κατάλογο των άσσων της 8ης Αεροπορικής Δύναμης και συγκαταλέγεται ανάμεσα στους αμερικανούς ήρωες.
ΠΟΛΙΤΙΚΑ ΠΡΟΣΩΠΑ ΤΗΣ ΔΙΑΣΠΟΡΑΣ
Κωνσταντίνος Γεράκης (1647-1688): Από ναυαγός στο Σιάμ, πρωθυπουργός του 1683 – 1688. Συνέβαλε στη διάδοση του Χριστιανισμού και στη δημιουργία εμπορικών σχέσεων του Σιάμ με ευρωπαϊκά κράτη. 
Κόμης Γεώργιος Χωραφάς (1692 – 1775): Ιατροφιλόσοφος και αντιβασιλιάς της Σικελίας. Προσπαθούσε με κάθε τρόπο να ενώσει τη χριστιανοσύνη σε μια νέα Σταυροφορία για την απελευθέρωση της Ελλάδας από τον τουρκικό ζυγό. 
Παναγιώτης Πανάς (1832-1896): δημοσιογράφος, λόγιος, υποψήφιος βουλευτής με προοδευτικές ιδέες και μαχητική πέννα κατά των Άγγλων. Έδρασε στοχεύοντας στον συνασπισμό των βαλκανικών κρατών και στην υλοποίηση του οράματος του Ρήγα. 
Μαρίνος Γερουλάνος (1867-1960). Γιατρός και βουλευτής Κεφαλλονιάς. Παραιτήθηκε όμως για να λάβει μέρος στη Μικρασιατική εκστρατεία όπου έδειξε σπουδαίο φιλανθρωπικό έργο. 
Κότζα Πόποβιτς (1908-1992) από το Κρούσοβο: Υπουργός Εξωτερικών επί Τίτο. Αν και Βλάχος, ήταν Κεφαλλονίτης τρίτης γενιάς, γεγονός που ο ίδιος σημείωνε με υπερηφάνεια . 
Νικολάι Τοντόροφ (1921-2003) από τη Βάρνα. Πρόεδρος της Βουλής της Βουλγαρίας με καταγωγή από το Ληξούρι. 
Baron / Lord St John of Fawsley (1929-2012), Norman Anthony Francis Stevas: γεννήθηκε στο Λονδίνο γιός του Σπύρου Στίβα από το Αργοστόλι. Χρημάτισε -ανάμεσα σε άλλες θέσεις- υπουργός Τεχνών επί Θάτσερ, αρχηγός της Βουλής των Κοινοτήτων, καγκελάριος του δουκάτου του Λάνκαστερ.
Γεράσιμος Αρσένης: θα αναφερθεί από άλλον ομιλητή
Εν κατακλείδι:
Η χαρακτηριστική αυτή παράθεση των ονομάτων δείχνει πόσο πλούσια είναι η παρουσία των Κεφαλλήνων σε κάθε άκρη της γης, ανά τους αιώνες. Παράλληλα, πρέπει να τονισθεί πως απουσιάζει ο λαός αυτός από την κοινωνία των εγκλημάτων καθώς οι Κεφαλλονίτες, μπορεί να έχουν τα όποια ελαττώματα. Όμως έχουν πνεύμα ανθρωπισμού, είναι νομοταγείς, φιλοπρόοδοι, φιλελεύθεροι, φιλοπάτριδες.
Αξίζει να αναφερθεί απόσπασμα από άρθρο διευθυντή εφημερίδας για τους Κεφαλλονίτες στην Κωνσταντινούπολη το 1909: «… Θεωρούνται οι φύλακες άγγελοι του ελληνικού πληθυσμού … προέβαλλον τα στήθη των προς άμυναν των ελληνικών ζητημάτων… ο Κεφαλλήν ουδέποτε αναμιγνύεται εις αμφιβόλου ηθικής υποθέσεις… Μόνος ο Κεφαλλήν διέρχεται χωρίς εκείνη τη δουλοφροσύνη που αποκτούν στην Τουρκία Γάλλοι, Άγγλοι, Ιταλοί…».
Πέρα όμως από την εντελώς ενδεικτική μερίδα των επώνυμων της διασποράς, υπάρχουν κι οι ανώνυμοι που τους έχει καταγράψει η ιστορία. Ηνωμένες Πολιτείες. Περίοδος εμφυλίου πολέμου. Ταγματάρχης του στρατού του Νότου προ του εκτελεστικού αποσπάσματος αναφωνεί: «Άγιε μου Γεράσιμε» και ο Ταγματάρχης των Βορείων που θα έδινε την προσταγή της εκτέλεσης τρέχει και τον αγκαλιάζει: «Κι εγώ, Κεφαλλονίτης είμαι».
Σας ευχαριστώ
Εικών: Αργοστόλι 1863, Edward Lear (Views of the Ionian...)
(Δημοτικό Θέατρο "Ο Κέφαλος", 3.8.2018).

Παρασκευή 13 Ιουλίου 2018

Η ΚΑΤΑΓΩΓΗ από την Δημήτρια Φωκά



- Βασιλικός κι αν μαραθεί ,

την μυρωδιά την έχει...


- καθένας με τους προγόνους του...


- να μην ντρεπόμαστε, όσων οι οικογένειες είναι γραμμένες στο  

λίμπρο ντ΄όρο...

Σημείωση ιστολογίου: 
Μεγάλη η ευθύνη , να αποδείξει καθένας και καθεμία ότι είναι αντάξιος του καλού οικογενειακού παρελθόντος του, ή για να το πούμε ακόμα καλύτερα, να δημιουργήσει αυτός ένα έντιμο παρελθόν για τους απογόνους του...







Σάββατο 16 Ιουνίου 2018

''Κεφαλονίτικη Νεραλατιά'' ή Ριγανάδα του Τάκη Τόκκα

Υλικά
Ψωμί ξερό
Κομιντόρια ή μεγαλύτερες ντομάτες ώρμες
Λάδι
Ξύδι
Αφράλα
Ρίγανη
Θρούμπι

Προετοιμασία
Παίρνουμε ξερό κρίθινο ή σταρένιο ψωμί και το κόβουμε σε φέτες μεσαίου πάχους. Μπορούμε επίσης να χρησιμοποιήσουμε φρυμένο ψωμί ή και γαλέτες
Βουτάμε τσι φέτες για λίγα μινούτα μέσα σε ένα αγγειό με νερό ή τσι βρέχουμε κάτου από την βρύση και μετά τσι απιθώνουμε μέσα σε μια γαδένα απλή.
Παίρνουμε ώρμα κομιντόρια τα ζύφουμε απά τσι φέτες, μετά τα ψιλοκόφτουμε σε μπουκουνάκια και τ’ απιθώσουμε στο ψωμί
Ρίχτουμε αειπάνουθέ τσου λιόλαδο και ξύδι, τ’ αρτύζουμε από μια πρέζα αφράλα και ρίγανη ανακατωμένη με λίγο θρούμπι. Κάποια νοικοκυρόσπιτα είχανε και έχουνε το φαμόζο κεφαλονίτικο ροδόξυδο, το οποίο προσδίδει εξαιρετικά λεπτή γεύση και άρωμα
Βάζουμε ανάμεσα στα κομιντόρια τυρί ή στούμπα ή πρέντζα.
Γλωσσάρι
Αγγειό, το= δοχείο, σκεύος
Απλή = εδώ το ρηχό
Αφράλα, η =ανθός θαλασσινού αλατιού
Γαδένα, η= λεκάνη
Θρούμπι, το= θυμάρι
Κομιντόρο, το = μικρότερη ντομάτα
Μπουκούνι =κομμάτι μικρό
Πρέτζα, η =στην Κεφαλονιά μαλακό τυρί που γίνεται από τρίμματα τυριού (φέτας)
Στούμπα ,η= στην Κεφαλονιά μαλακό τυρί που γίνεται από τρίμματα μυζήθρας
Τυρί =στην Κεφαλονιά η φέτα
Φαμόζο =σπουδαίο
Σημείωση
Η Κεφαλονίτικη νεραλατιά ή ρηγανάδα, είναι μια πλήρης καλοκαιρινή υγιεινή τροφή που δεν έχει χρεία μαγερέματος. Δεν κοστίζει ιδιαίτερα, τρώεται ευχάριστα για πρωινό ή απογεματινό κολατσιό όπως επίσης και για γιόμα ή δείπνο. Μπορεί ακόμα να προσφερθεί χωρίς τυρί. Ανήκει στα απλά αλλά μοναδικά πιάτα της cucina povera και όπως λέγεται ήρθε στα ελληνικά νησιά και τις παράκτιες περιοχές μέσω των βενετσιάνων. 

Τρίτη 29 Μαΐου 2018

ΜΑΡΚΑΤΟ ΛΗΞΟΥΡΙΟΥ του Ορέστη Καππάτου



Ληξούρι, αρχές 1954, φωτογραφία του Σπύρου Μελετζή. 
Οι κολώνες του «Μαρκάτου», έχουν απλώς γύρει , χωρίς να έχουν υποστεί σοβαρές ζημιές, χωρίς να έχουν σκορπίσει. 
Το περίφημο αυτό κτίριο κτίσθηκε στα 1826, δέσποζε στο προσεισμικό Ληξούρι και δημιουργούσε δυο πλατείες , μια προς την θάλασσα (την εξωτερική ή θερινή), όπου υπήρχε το άγαλμα του Ηλία Μηνιάτη, (του πολύ σημαντικού ιεράρχη και Επισκόπου – εκκλησιαστικού ρήτορα του 18ου αιώνα) και την μέσα , την χειμωνιάτικη, όπου υπήρχε το άγαλμα του Στάμου Πετρίτση, (του ανθρώπου που χρηματοδότησε το Πετρίτσειο Γυμνάσιο). 
Αποτελούσε σημείο αναφοράς για την παλιά πόλη. 
Στο ισόγειο του κτιρίου και σε όλη την έκταση του περίστυλου στεγάζονταν καταστήματα, ενώ στον πρώτο όροφο με τον μεγαλειώδη εξώστη, στεγαζόταν το Δημαρχείο.
 Το κτίριο κατασκευάσθηκε από τον Κάρολο Νάπιερ (τον πλέον Φιλέλληνα και Φιλοκεφαλλήνα άγγλο Διοικητή της Κεφαλονιάς) σε έναν μεγάλο ενιαίο χώρο, ακριβώς για να δημιουργήσει δύο πλατείες και είχε 20 δωρικούς κίονες κατά μήκος και 8 κατά πλάτος (βόρεια και νότια). Υπάρχει και μια σημαντική ιδιαιτερότητα για την κατασκευή του, όπως βρίσκουμε σε γράμμα του Sir Charles James Napier ,προς την αδελφή του Emily, με ημερομηνία 25 Οκτωβρίου 1825 :
«Τα δυστυχισμένα ζώα (εννοούσε τις καμήλες) ήταν ξεκαμωμένα από τις κακουχίες. Ο Κέννεντυ και εγώ τις αγοράσαμε για να κουβαλάνε μεγάλους λίθους για τα δημόσια έργα της αγοράς του Ληξουρίου. Έτσι τρώνε καλά και δεν δουλεύουν σκληρά...». Ο Άγγλος Διοικητής είχε φέρει καμήλες από την ηπειρωτική Ελλάδα.
Η φωτογραφία  προέρχεται από το αρχείο της Αδελφότητας Κεφαλλήνων & Ιθακησίων Πειραιά , την βλέπουμε πρώτη φορά και αποδεικνύει ότι οι κολώνες στο Μαρκάτο, θα μπορούσαν να είχαν σωθεί.

Σάββατο 19 Μαΐου 2018

ΤΟ ΠΑΝΤΟΔΥΝΑΜΟ ΧΡΗΜΑ...




  ... Οι καμπάνες πλερωμένες,
       
       έκαναν σα βουρλισμένες ... 



από το σατυρικό ποίημα του Διονυσίου Σολωμού « Το όνειρο »

Τετάρτη 25 Απριλίου 2018

ΑΓΙΟΣ ΜΑΡΚΟΣ Ο ΠΡΟΣΤΑΤΗΣ ΤΗΣ ΒΕΝΕΤΙΑΣ της Δημήτριας Φωκά

 25 Απριλίου οι Βενετοί γιορτάζουν τον πολιούχο τους Άγιο Μάρκο .
Ήταν δυο έμποροι που βρήκαν στην Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου τα λείψανα του αγίου, ο Buono da Malamocco κι ο Rustico da Torcello και μετά από πολλές περιπέτειες τα έφεραν στη Βενετία το 828μΧ.
 Το λείψανο του Αγίου Μάρκου, όταν μεταφερόταν στην Βενετία πέρασε από τα νησιά Στροφάδια της Ζακύνθου. Τότε, κατά την παράδοση, αυτά σχίστηκαν στα δύο, για να περάσει ανάμεσα. Το γεγονός αυτό εκμεταλλεύτηκαν πολλές φορές οι μοναχοί της Αυτοκρατορικής Μονής των Στροφάδων, όταν ήθελαν να ζητήσουν κάτι από την Γαληνοτάτη.
 Στην φωτογραφία το πέρασμα του Αγίου Μάρκου από τα Στροφάδια, όπως το απαθανατίζει σε έργο του ο Paolo Veneziano!!!
Σήμερα είναι επίσης κι η γιορτή του τριαντάφυλλου..🌹η festa del bocolo.🌹
Οι Βενετοί χαρίζουν στην αγαπημένη τους ένα κόκκινο τριαντάφυλλο.

Σύμφωνα με ένα μύθο μια τριανταφυλιά με κόκκινα τριαντάφυλλα φύτρωνε πάνω στον τάφο του Ευαγγελιστή. Ένας ναυτικός την πήρε και την φύτεψε στην αυλή του.Σαν πέθανε ο ναυτικός η τριανταφυλλιά που βρισκόταν πάνω στο όριο που χώριζε τις περιουσίες των δύο γιων του σταμάτησε να ανθίζει κι οι γιοι του κι οι οικογένειες τους χωρίστηκαν σε δυο αντίπαλα στρατόπεδα για το μοίρασμα της περιουσίας.Το μίσος κι η βεντέτα κράτησε πάρα πολλά χρόνια μέχρι που ένας γιος από τη μια μεριά ερωτεύτηκε ένα κορίτσι από την άλλη ...
Και τότε η τριανταφυλλιά άνθισε για πρώτη φορά μετά από τόσα χρόνια!
Στην Κύπρο κατά τη διάρκεια της Βενετοκρατίας εορταζόνταν λαμπρά ο Άγιος Μάρκος και στις 25 Απριλίου διοργανώνονταν προς τιμήν του διάφορα αγωνίσματα.

Κυριακή 18 Μαρτίου 2018

ΑΝΔΡΕΑΣ ΜΕΤΑΞΑΣ και ΘΕΟΔΩΡΟΣ ΚΟΛΟΚΟΤΡΩΝΗΣ

Ο φιλίστωρ Ορέστης Καππάτος μας κάνει κοινωνούς με μια πολύ σημαντική πτυχή της ιστορίας της ελληνικής επανάστασης του 1821.
- Ένας Κεφαλλήνας εμψύχωσε τον απογοητευμένο Γέρο του Μωριά, το δύσκολο καλοκαίρι του 1822. 
Η απόδειξη και η άγνωστη συνομιλία κόντε Ανδρέα Μεταξά και Θεόδωρου Κολοκοτρώνη, πριν την μάχη των Δερβενακίων.
Στην θέση «Δερβενάκια» στα μικρά ορεινά περάσματα μεταξύ Κορίνθου & πεδιάδος του Άργους, στις 26 Ιουλίου 1822 διεξήχθη μια σωτήρια για την επανάσταση μάχη, η οποία αποτέλεσε ένα ισχυρό & καταλυτικό κτύπημα εις βάρος του Μαχμούτ πασά της Δράμας, (Δράμαλη Πασά).
Όμως τί είχε συμβεί λίγες μέρες νωρίτερα;
 Ποιός ήταν αυτός που εμψύχωσε τον απογοητευμένο Θεόδωρο Κολοκοτρώνη;
Από τα «Απομνημονεύματα περί Ελληνικής Επαναστάσεως υπό Φωτάκου» , πρώτου Υπασπιστή του Γέρου του Μωριά (το πραγματικό όνομα του Υπασπιστή, ήταν Φώτιος Χρυσανθακόπουλος) και συγκεκριμένα στις σελ 186, 187 & 188, μπορούμε να βρούμε εκπληκτικά στοιχεία για εκείνες τις δύσκολες ώρες της επαναστάσεως. 
Μετά την επιβεβαίωση της είδησης καθόδου του Δράμαλη Πασά, επικράτησε στην Ελληνική πλευρά προβληματισμός και πανικός που έφθασε στα όρια ολοκληρωτικής απώλειας, όλων όσων είχαν επιτευχθεί μέχρι εκείνη την στιγμή. 
Ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης διέθετε δυο χιλιάδες στρατό, τον οποίο συντηρούσε με δικά του έξοδα. Έστειλε στην Νεμέα τους χίλιους επτακοσίους άνδρες του και κράτησε μόνον τριακόσιους κοντά του, οδεύοντας για τον Αχλαδόκαμπο. Εκεί συνάντησε Μανιάτες, οι οποίοι φοβισμένοι έφευγαν για την πατρίδα τους. «Στου διαβόλου την μάνα να πάτε Κακαβούλια, τους είπεν ο αρχηγός και ετράβηξε δια το Ταβούλι» . 
Στο χωριό αυτό, βρήκε πολλούς να έχουν καταφύγει από τους Μύλους & το Ναύπλιο, όπως τους Δημήτριο Υψηλάντη, Πετρόμπεη Μαυρομιχάλη, Πάνον Κολοκοτρώνη, ΠαπαΦλέσα, τον Ιθακήσιο Δ. Ευμορφόπουλο, όλους φοβισμένους και ταραγμένους. Εκεί μετέβη και ο Κόντε Ανδρέας Μεταξάς με τους Σ. Παπαλεξόπουλο και Ανδρέα Καλαμογδάρτη. 

Η προσωρινή «Κυβέρνησις» (ή Εκτελεστικόν) είχε μπει σε καράβια. Γράφει ο Φωτάκος : « Όλοι απελπίστηκαν και ανεμοσκορπίστηκαν …θρήνος και κλαυθμός πολύς εγίνετο τότε εις όλην την πόλιν του Άργους.» Ο Κολοκοτρώνης είχε αδικηθεί λίγο καιρό πριν από την «Προσωρινή Κυβέρνηση», διότι παρά τις νίκες του σε Βαλτέτσι, Τριπολιτσά  κλπ, είχε παραγκωνισθεί και τα ηνία της εξουσίας είχαν περάσει σε ανθρώπους με ύποπτους στόχους.
 Όλοι φοβόντουσαν να του μιλήσουν.
 Ήταν 9η Ιουλίου 1822.
 Ο κόντε Μεταξάς ήταν ο μόνος που πήρε παράμερα τον Κολοκοτρώνη και του είπε τα κάτωθι λόγια : «Τι στοχάζεσαι Κολοκοτρώνη, ο χαϊμός της πατρίδος φέρει ατιμία εις εσένα. Εις τούτο ο λαός τι πταίει; Καθώς και η νίκη σου φέρει τιμήν , οι άλλοι φεύγουν, κρύβονται , σκεπάζονται, δεν μένει εις αυτούς τίποτε..» 
Πρώτη φορά τότε άκουσε με πολλή προσοχή τους λόγους του κόντε Λάλα*, συγκινήθηκε βαθιά, και πήρε την οριστική του απόφαση να οργανώσει την άμυνα κατά του Δράμαλη Πασά.

 Τα θερμά πατριωτικά λόγια ενός Κεφαλλήνα, όπως αυτά έχουν αποτυπωθεί στα απομνημονεύματα του πρώτου Υπασπιστή, ήταν αυτά που έδωσαν ένα όραμα νίκης στα μάτια του Γέρου του Μοριά και τον έκαναν να βάλει , προσωρινά, στην άκρη την πίκρα του από τις μεθοδεύσεις του «Εκτελεστικού» και των διορισμένων «Μινίστρων» . 

*σημ. ιστολογίου: κόντε Λάλας ονομάζεται γιατί ένα χρόνο πριν κατατρόπωσε του λαλαίους τούρκους στην Ηλεία , αναζωπυρώνοντας έτσι τον εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα μας



Κυριακή 11 Μαρτίου 2018

ΦΡΑΓΚΙΣΚΟΣ ΠΥΛΑΡΙΝΟΣ Ο ΟΥΤΟΠΙΚΟΣ ΣΟΣΙΑΛΙΣΤΗΣ


 Ο Φραγκίσκος Πυλαρινός γεννήθηκε στο Ληξούρι της Κεφαλονιάς στα 1802. Γεννήθηκε δηλαδή, κατά την διάρκεια της Επτανήσου Πολιτείας, του πρώτου  ανεξάρτητου ελληνικού κράτους.
Σπούδασε φιλοσοφία στο Παρίσι και εκεί στα 1830 γνωρίζει και ενστερνίζεται τον ουτοπικό σοσιαλισμό τον οποίο και θα προπαγανδίσει αργότερα στην Ελλάδα.
Το 1833 έρχεται στην Ελλάδα και εγκαθίσταται στο Ναύπλιο όπου μιλάει και  γράφει για έναν παγκόσμιο κοινωνισμό.
Το 1834 εμπλέκεται στην δίκη του Κολοκοτρώνη οπότε διώχνεται από την Ελλάδα και εγκαθίσταται στην υπό αγγλική κατοχή, Κεφαλονιά και ασκεί το επάγγελμα του δάσκαλου.
Στο νησί συμμετέχει στους αγώνες κατά της αγγλικής κατοχής οπότε και απελαύνεται το 1840 και εγκαθίσταται στην Αθήνα.
Μετά το κίνημα της 3ης Σεπτέμβρη 1843, διορίζεται σαν καθηγητής στο Πανεπιστήμιο με την βοήθεια του συμπατριώτη πρωθυπουργού Ανδρέα Μεταξά.
Τα πράγματα δεν ήταν απλά την εποχή εκείνη. Η ρωσόφιλη εφημερίδα Αιών, υποστήριζε σφόδρα τον Πυλαρινό και φυσικά ο ρωσόφιλος Μεταξάς. Η εφημερίδα καταγγέλει όσους εναντιώνονται στις πανεπιστημιακές παραδόσεις του, σαν όργανα του ξενισμού. Εδώ εννοεί το αγγλόφιλο κόμμα.
Η κατάσταση εκτραχύνεται και στις 15 Φλεβάρη 1845 ένας φοιτητής τον βρίζει σκαιά και τότε ο αδελφός του καθηγητή που είναι παρών, χτυπάει τον εν λόγω φοιτητή. 



Δημιουργούνται έντονα επεισόδια ,είναι τα λεγόμενα Πυλαρινά.
Γενικά ο Πυλαρινός ακολουθεί την εγελιανή φιλοσοφία κατά την οποία κινητήρια δύναμη της ιστορίας είναι το πνεύμα και κάθε λαός δημιουργεί το δικό του ιδιότυπο πνεύμα που αποτελεί μέρος του παγκοσμίου πνεύματος.
Ο Παπαδιαμάντης έγραψε γι΄αυτόν: '' εδίδασκεν εις την γείτονα αίθουσαν ο γέρων Πυλαρινός, με κεραυνώδη φωνήν, όλος χειρονομίαν και έξαρσιν''.
Αγωνίστηκε για την ΄Ενωση των Ιονίων με την μητέρα Πατρίδα.
Απολύθηκε από την θέση του καθηγητού επί κυβερνήσεως Κωλέττη και επανήλθε αργότερα με υποβαθμισμένο πλέον το μάθημά του.
Πέθανε σε ηλικία 80 χρόνων το 1882 στην Αθήνα.


Τρίτη 27 Φεβρουαρίου 2018

ΤΟ ΦΥΛΑΧΤΟ του Μάκη Τζουγανάτου

Το μεγάλο δράμα ήταν το μπαρκάρισμα, ο αποχαιρετισμός πότε στο λιμάνι και πότε στο Αεροδρόμιο. Μόλις κατέβαινε η βαλίτσα της Σιγκαπούρης από το πατάρι άρχιζαν τα δάκρυα πότε κρυφά και πότε φανερά. 
Μάνα -πατέρας-Γυναίκα-παιδιά και η Νόνα, όλοι κρεμόντουσαν στο λαιμό σου με μάτια βουρκωμένα ,λες και θα έφευγες για πάντα ,δεν θα σε ξαναβλέπανε ,τα παιδιά μικρά έως μωρά ,ίσως να μην καταλάβαιναν μα έβλεπαν τους άλλους και έκλεγαν και αυτά μαζί.
Η Μάνα με επιμέλεια είχε φτιάξει το χειροποίητο Φυλαχτό με χώμα που είχε πάρει από την κρύπτη του Αγίου Γερασίμου και ήτο χρυσοκεντημένο με έναν κόκκινο σταυρό σε κάθε όψη. 





-Να πάρτο παιδί μου να σε φυλάει και με μια παραμάνα το κρέμασε στην μέσα τσέπη του σακακιού μου!
Από την ώρα εκείνη μου φαινότανε πως γινόμουνα άλλος άνθρωπος ,σαν να κρατούσα πιστόλι-όπλο ήμουν δυνατός και το έσφιγγα με το μπράτσο μου, χτυπούσε η καρδιά μου , την άκουγα. ήταν η δύναμή του ;;;

 ΄Έφυγα !!!
Μέρα νύχτα το φορούσα στην δουλειά στην βάρδια ,στο ματσακόνι, στην κουβέρτα, στην σκαλωσιά στην Μάσκα ,στην Καντιλίτσα στο άλμπουρο στα μπάρ με τα κορίτσια, ποτέ δεν το έβγαζα.

 Μαζί του πέρασα Αγέρηδες-Φουρτούνες και μπουνάτσες.! 
Μα ήρθε η κακιά ώρα που ο Καπετάνιος στις 01,30 φώναξε από τα μεγάφωνα:

...όλοι στις βάρκες με τα σωσίβια !!!


 Συγχρόνως χτύπησε συναγερμός με τα κουδούνια, ανατριχίλα και σπουδή, κλάματα-μοιρολόγια. Βρέθηκα με τον Καμαρότο στο Deck της Τσιμινιέρας, εκεί ο μπάρμπας Μηνάς ένας Θερμαστής από του Παξούς είχε αγκαλιάσει έναν ανεμοδόχο και έκλαιγε ! 

-έλα μπάρμπα του λέει ο Καμαρότος πάμε στην βάρκα ,σύρετε ,παιδιά μου εγώ δεν ξέρω μπάνιο, θα πάω μαζί με δαύτο και φώναζε ,Χρυσή μου δεν θα σε ξαναδώ αλλά το έλεγε έτσι που προκαλούσε το γέλιο ! Ένας κρότος βαρύς ακούστηκε ! το πλοίο κόπηκε, μπατάρισε από το μινεράλι όταν δόθηκε το σύνθημα να πέσουμε στην θάλασσα ,είπα Βόχτα Μάνα μου ,έσφιξα το φυλαχτό και φουντάρισα !!!
 Φοβερές στιγμές ,ανατριχίλας 
Κρύα τα νερά!!!
Σαν χάραξε ψαχνόμαστε ,μια βάρκα αναποδογυρισμένη το πλωριό κομμάτι είχε σχεδόν βυθιστεί ίσα -ίσα φαινότανε ,ενώ το πρυμιό εξηφανίσθη.
Πριν την δύση του ηλίου μας μάζεψε το Ρώσικο ψαράδικο ανοικτής θαλάσσης <<Καπεταν Γκαντεμιρ>>έλειπαν όμως οκτώ αυτοί δεν ήλθαν ποτέ μαζί μας.Για μας που σωθήκαμε υπήρχε Θεός !!! γι αυτούς που πνίγηκαν ;;;
 (Ειρηνικός-Ανοικτά της Χιλής-!1968 M/V PERLA >M> !!) Ο καθένας με την κρίση του !!!