Η ΑΜΕΡΙΚΑΝΙΔΑ ΥΨΙΦΩΝΟΣ AVONIA BONNEY ΣΤΗ ΖΑΚΥΝΘΟ ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΘΕΑΤΡΙΚΗ ΠΕΡΙΟΔΟ 1879-1880.
Το Δημοτικό Θέατρο της Ζακύνθου «Ο Φώσκολος», θύμα και αυτό των σεισμών του 1953, εγκαινιάστηκε τον Οκτώβριο του 1879 με ιταλικό μελοδραματικό θίασο, στον οποίο πρωταγωνίστρια ήταν μία νεαρά και όμορφη Αμερικανίδα υψίφωνος, η Avonia Bonney (1854-1910), που το πέρασμά της από τη Ζάκυνθο άφησε εποχή. Ο συνθέτης Παύλος Καρρέρ, ο οποίος συνεργάσθηκε ως με τον θίασο ως μουσικοδιδάσκαλος αναφέρεται σ’ αυτήν και στην απήχηση που είχε στην κοινωνία της Ζακύνθου η εκεί παρουσία της.
«……την εσπέραν της 28 Οκτωβρίου 1879 το νέον θέατρον ήνοιξεν τας θύρας του με το νέον δια την Ζάκυνθον μελόδραμα Ruy Blas. Η θεατρική Εργολαβία του Μονδίνου τω 1879-80 αφήκεν αναμνήσεις αρίστας τε και κωμικάς, επί το αστειότερον. Η πρώτη υψίφωνος, μία Αμερικανίς ονόματι Avonia Bonney, εξαιρέτου μουσικής τέχνης και με φωνήν πολύ εύστροφον, είλκυσεν την προσοχήν και τον ενθουσιασμόν διαφόρων εγκρίτων Κυριών και Κυρίων, οίτινες έφθασαν να την επισκέπτωνται εν τω ξενοδοχείω της και να συνδειπνούν με αυτήν!»
Πριν από την έναρξη του έργου, εκτελέσθηκε ο «Βασιλικός Ύμνος» του Παύλου Καρρέρ από ολόκληρο το θίασο και την ορχήστρα του θεάτρου, με επικεφαλής την Αμερικανίδα υψίφωνο Avonia Bonney. Είναι μάλλον απορίας άξιο το γεγονός ότι ο ίδιος στο κείμενο της Αυτοβιογραφίας δεν μνημονεύει αυτή την εκτέλεση του «Βασιλικού Ύμνου», την οποία όμως, όπως θα δούμε αμέσως, μνημονεύουν οι Ζακυνθινές εφημερίδες της εποχής : “ΘΕΑΤΡΙΚΑ - Την παρελθούσαν Κυριακήν εν τω δημοτικώ θεάτρω «Ούγος Φόσκολος» ήρξατο η ιταλική μελοδραματική εταιρία των παραστάσεων αυτής δια του μελοδράματος Ρουΐ Βλάς. Προ της ενάρξεως της παραστάσεως, όλος ο θίασος ηγουμένου του κ. Παύλου Καρρέρ έψαλλε τον βασιλικόν ύμνον τον υπό του αυτού κ. Καρρέρ μελοποιηθέντα, και τυχόντα του χρυσού μεταλλίου κατά την τελευταίαν έκθεσι (sic) των Ολυμπίων• κατ’ αυτόν η υψίφωνος δεσποινίς Βόνεϋ περιβεβλημένη βασιλικήν αληθώς εσθήτα και κρατούσα δια την δεξιάς την Ελληνική σημαίαν, μετά πολλής επιτυχίας έψαλλε μετά του λοιπού θιάσου τον ύμνον• […].” (Εφημερίς «ΕΛΠΙΣ», έτος Ε΄, αρ. 147. Εν Ζακύνθω τη 21 Οκτωβρίου 1879, σ. 6).
Ο Καρρέρ σαρκάζει ελαφρά, την αναστάτωση που φαίνεται ότι προκάλεσε η παρουσία της Bonney στην μικρή κοινωνία του νησιού. Αν πάντως συνδυάσει κανείς τα όσα γράφει εκείνος με τα όσα έγραψαν οι τοπικές εφημερίδες της εποχής, στο πέρασμά της από τη Ζάκυνθο η Avonia Bonney, που συν τοις άλλοις, όπως φαίνεται και από τη σωζόμενη φωτογραφία της, ήταν και μία εξαιρετικά ελκυστική γυναίκα, κατέκτησε ολοκληρωτικά την Ζακυνθινή κοινωνία.
Πέρα από την φυσική καλλονή, την ωραία φωνή και την τεχνική της, η Αμερικανίδα υψίφωνος γοήτευσε πραγματικά και με το παίξιμό της το οποίο καθώς φαίνεται εξωτερίκευε μία έντονη προσωπικότητα, που την έκανε ιδιαίτερα συμπαθή μέχρι παραληρήματος.
Είναι εν προκειμένω χαρακτηριστικά τα ακόλουθα δύο αποσπάσματα από δημοσιεύματα του τοπικού τύπου : “[…] πιστεύομεν ότι η εργολαβία δεν θέλει βραδύνει να αναβιβάση επί της σκηνής έτερον μελόδραμα προς ικανοποίησιν του κοινού, το οποίον ανυπομόνως αναμένει να ακούση και πάλιν την προσφιλή αυτού αοιδόν, την καλλικέλαδον υψίφωνον Δ.δα Αβονίαν Μπονέη, ήτις δια της μελωδικής αυτής φωνής ανυψοί τον νουν και καταθέλγει την καρδίαν.” (Εφημερίς «ΑΓΩΝ», έτος ΣΤ΄, αρ. 13(181). Εν Ζακύνθω τη 9 Νοεμβρίου 1879). Επίσης, “Παρέστη εν τω Θεάτρω και το ωραίον μελόδραμα Traviata. […] Αλλά τι να είπωμεν δια την πρώτην κ. Bonney, ήτις υποκρίνεται την Traviata ; […] Είχομεν πράγματι δίκαιον να είπωμεν εν τω προλαβόντι, ότι η μελωδική αυτής φωνή ανυψοί τον νουν και καταθέλγει την καρδίαν• νυν δε προσθέτομεν ότι οι λαρυγγισμοί αυτής και αι άρσεις και θέσεις της φωνής, την οποίαν πάνυ τεχνηέντως μεταχειρίζεται, καταμαγεύουσι τους ακροατάς της, ει και φύσει σεμνή η δεσποινίς αύτη λίαν επιτηδεύεται ίνα παίξη εν τη α΄. πράξει το πρόσωπον της εκδεδιητημένης, πριν η καρδία αυτής πληχθή υπό του θείου του έρωτος αισθήματος. Εν τη τελευταία όμως πράξει, όταν παριστά την φθισικήν είνε θεία. Η στάσις αυτής, η φυσιογνωμία, η παθητικότης και γλυκύτης της φωνής, ενούμενα μετά του υπό της μουσικής διεγειρομένου πάθους, αποσπώσιν ούτως ειπείν τας καρδίας των ακροατών, οίτινες προσηλούσιν επί της σκηνής τα όμματα και ακίνητοι γεύονται θείας ηδύτητος. Όταν μάλιστα μετά μεγάλης παθητικότητος άδει το “Addio del passato” το κοινόν συγκινείται εις άκρον. Το αληθές είναι ότι η κ. Bonney στολίζει το Θέατρόν μας.” (Εφημερίς «ΑΓΩΝ», έτος ΣΤ΄, αρ. 14(182). Εν Ζακύνθω τη 21 Νοεμβρίου 1879).
Ο ιστορικός Λεωνίδας Ζώης αναφέρει επί πλέον χαρακτηριστικά ότι κατά την τιμητική παράσταση της Bonney που δόθηκε μέσα σε κλίμα μεγαλοπρέπειας και ενθουσιασμού, ο ποιητής Γιάννης Τσακασιάνος έγραψε το ακόλουθο χαρακτηριστικό δίστιχο που κυκλοφόρησε ευρέως στο ζακυνθινό κοινό :
Αν θέλης Μπόνεϋ, στρατό, γραφόμαστε δικοί σου
Το αίμα μας να χύσουμε, γι’ αγάπη ιδική σου.
Αν θέλης Μπόνεϋ, στρατό, γραφόμαστε δικοί σου
Το αίμα μας να χύσουμε, γι’ αγάπη ιδική σου.
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου