Photo: katrina radic @flickr
Η Κέρκυρα σε φέρνει αντιμέτωπο με την πλέον ξεχασμένη, υποτιμημένη, σπάνια αξία. Την αρχοντιά. Τόσο που αναλωθήκαμε στο κυνήγι του πλούτου… Τι να μας λέει η αρχοντιά; Κι ύστερα, το ρέμα μάς κατηύθυνε στη φτώχεια... Ξέρεις πόσα ορίζει ως «φτώχεια» ο κακομαθημένος, μ΄ ευκολία; Η αξία της αρχοντιάς παρέμεινε, λοιπόν, διαχρονικά χωρίς ανάγνωση.
Ωστόσο, παρέμενε εκεί. Ολόρθη, πανέμορφη! Σε όποια ηλικία. Επέστρεψα κοντά της. 25 χρόνια μετά. «Έχω πάει Κέρκυρα» δήλωνα. Τόσο ρηχά επιπόλαια αυτά τα «έχω πάει» τα ταξιδιωτικά! Άλλο η Κέρκυρα στα μάτια μιας 25χρονης, άλλο σε 50άρας. Δεν άλλαξε η Κέρκυρα, εγώ άλλαξα. Αλλού κοντοστέκεται η ματιά μου, άλλες ομορφιές ταυτοποιώ ως ομορφιές.
Την Κέρκυρα την περπατάς. Συνήθως με το βλέμμα ψηλά. Φέτες, φέτες ο ουρανός ανάμεσα στα καντούνια. Πόσες εκπλήξεις επιφυλάσσει! Όλο και κάτι... Όπως οι παλιοί φωτογράφοι που φώναζαν «εδώ! Εδώ!»... ένα σωρό «εδώ!».
Τα χελιδόνια που τρέχουν σπινταριστά... «Πάει, την έκαναν!» Λες. Πού, άραγε, θα φτάσουν; Κι ωστόσο, όλο κι όλο, ένας μεγάλος κύκλος. Xορταίνουν απόσταση σε έναν μεγάλο κύκλο και μετά... τσουκ! Στο σημείο που ξεκίνησαν. Να λένε, να λένε. Πόσο χώρο να θέλει μια ψυχή να ρουφήξει ελευθερία, ν΄ αξιωθεί ταξίδι.
Ταξίδι. Μια κορνέτα που ξετρύπωνε μέσα από τις γρίλιες. Δοκίμαζε τον ήχο ξανά και ξανά. Κι έβλεπα χείλη να φυσούν και μάγουλα να φουσκώνουν κι ας μην τα έβλεπα. Έκτιζα εικόνα μ΄ έναν ήχο. «Φιλαρμονική Κέρκυρας». Λίγες πόλεις δόξασαν τόσο τη μουσική... Μέχρι και με την προφορά της ντοπιολαλιάς τους. Ακόμα κι όταν τσακώνονται Κερκυραίοι, τον τραγουδάνε τον καβγά. Ήμουν μάρτυρας. Η μανάβισσα τα έχωσε στον περιφερόμενο μικροπωλητή. Τι τραγούδι του έχωσε! Κι όλα τελειώνουν με την επίκληση του «Άγιε μου Σπυρίδωνα». Πού τους προλαβαίνει όλους ο Άι Σπυρίδωνας! Πού βγάζει άκρη με δαύτους;
Στην Κέρκυρα κοντοστέκεσαι σε μαρμάρινες ταμπέλες πάνω σε συγκλονιστικά οικήματα. Εδώ έζησε ο Διονύσιος Σολωμός. Για φαντάσου! Εδώ ο Λορέντζος Μαβίλης «Αν δεν μπορείς παρά να κλαις το δείλι, τους ζωντανούς τα μάτια σου ας θρηνήσουν. Θέλουν μα δε βολεί να λησμονήσουν». Αχ! Εκείνο το συγκλονιστικό «βολεί» που ανοίγει άλλη διαδρομή... όχι δεν μπορούν, αλλά δεν «βολεί». Τους πλάθω να γράφουν, να ψάχνουν τη λέξη... Πιάνει ταβάνι η φαντασία σου, ανοίγεις πόρτες ψηλές που τρίζουν, ανεβαίνεις σκαλοπάτια, περιφέρεσαι σε κάμαρες περπατώντας στα δάκτυλα μην τους ενοχλήσεις… στα χρόνια. Πιο κει, σε άλλο δρόμο… Εδώ ο Ιωάννης Καποδίστριας. Πάντα ένας κόμπος στον λαιμό μου για τον πιο μεγάλο, κατά τη γνώμη μου, πολιτικό άνδρα. Της Μεγάλης Πράξης. Το καθήκον, στο ακέραιο. Από τα πλέον αγαπημένα μου βιβλία για μελέτη-βιογραφία της Ελένης Κούκκου για τον ανεκπλήρωτο έρωτα του Καποδίστρια με τη Ρωξάνδρα Στούρτζα. Η Μεγάλη Πράξη. Τι να μας λέει αυτή η παράμετρος στην πολιτική μας ζωή και πρακτική; Μια ζωή δοξάζαμε τη Μεγάλη Ιδέα. Πιο εύκολο το ‘χουμε!
Μια γυναίκα σήκωσε ένα μαντήλι κοιτώντας προς τη θάλασσα και χαιρετούσε. «Φτάσανε, φτάσανε, Άγιε μου Σπυρίδωνα». Να ‘τος πάλι ο άγιος. Μα πόσα χρόνια είχα να δω τέτοια σκηνή; Να χαιρετάς με μαντήλι… Η Κέρκυρα μοιάζει με μπομπίνα από παλιό φιλμ. Κι ωστόσο έγχρωμο. Δες... Roof Garden Hotel Cavalieri. Από κάπου θα πεταχτεί η Σοφία Λόρεν να παραγγείλει ένα Καμπάρι... Μια Ρένα Βλαχοπούλου να τραγουδήσει... Η Κέρκυρα είναι ταινία. Σας το ορκίζομαι.
Πλατεία Λιστόν, ο ωραιότερος πεζόδρομος με τις τοξωτές στοές μπροστά στη Σπιανάδα, πάρκα, λουλούδια, ένας μπαλονάς, παιδιά να τρέχουν με ποδήλατα, τα καφέ στη σειρά. Παρήγγειλε μια νουγκατίνα εις μνήμην. Μπες σε αγκαλιά. Δώσ’ του ένα φιλί. Δώσ’ του πολλά. Αν δεν τον ποθείς στην Κέρκυρα, φύγε μακριά του. Μη χαραμίσεις τη θέα από ψηλά. Το ηλιοβασίλεμα στη θάλασσα. Τι διαδρομή! Σκέψου ν΄ αναβίωνε το σιρκουί της! Εδώ απαξιώσαμε το ράλλυ Ακρόπολις... Σιρκουί στην Κέρκυρα; Τι θα μας έλεγε το Μόντε Κάρλο; Οι χαμένες αξίες και ευκαιρίες. Η χαμένη αστική τάξη, όπως την καταγράφει ο Νίκος Δήμου στο βιβλίο του. Όλα εδώ. Τα κερδισμένα. Τα χαμένα. Πόσα χαμένα; Πόσα ανεκτά κάναμε αποδεκτά; Πόσα απαξιώσαμε επειδή απλώς δεν τα φτάναμε; Kαθοριστικές απουσίες-παρουσίες. Όπως οι μπουγάδες. Οι μπουγάδες της Κέρκυρας απλωμένες στα καντούνια της. «Άνθρωποι» στη σειρά... Να τους αναδεύει ο αέρας. Παντελόνια, μπλούζες, εσώρουχα. Είναι εδώ να λες. Κι ωστόσο απόντες. Η Κέρκυρα διατηρεί τα ίχνη. Αντέχουμε να γίνουμε ιχνηλάτες;
25 χρόνια μετά. Δεν άλλαξε η Κέρκυρα. Εγώ άλλαξα.
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου