«Ο ΛΩΤΟΣ ΤΗΣ ΑΜΑΡΤΙΑΣ», της Κατερίνας Λέκκα – Γράφει η Κλειώ Τσαλαπάτη
Εκδόσεις: Μίνωας
Σελίδες: 608
Τιμή: 16 €
Αυτό είναι το πρώτο βιβλίο της αγαπητής συγγραφέως Κατερίνας Λέκκα που διαβάζω. Οφείλω να ομολογήσω πως κακώς δεν είχα διαβάσει τόσο καιρό βιβλία της και χαίρομαι πολύ που φρόντισα να προσθέσω στη βιβλιοθήκη μου δύο ακόμα δικά της, προηγούμενα, τα οποία σύντομα θα πάρουν τη σειρά τους για να διαβαστούν.
«Ο Λωτός Της Αμαρτίας» είναι ένα άρτιο, καλογραμμένο μυθιστόρημα, ένα ‘οικογενειακό’ χρονικό, το οποίο δεν αφορά μόνο μία οικογένεια, αλλά μια ολόκληρη κοινωνία ενός νησιού. Οι αλήθειες που εκθέτονται από τη συγγραφέα είναι πανανθρώπινες και διαχρονικές, τα πάθη, οι έρωτες, οι περιπέτειες και η ευρηματική πλοκή κρατά αμείωτο το ενδιαφέρον του αναγνώστη από την αρχή έως το τέλος του βιβλίου και η γραφή εναλλάσσεται από λυρική σε ερωτική, από χιουμοριστική σε καυστική, από ρομαντική σε ρεαλιστική, χωρίς όμως να παύει να είναι μεστή και δίχως κανένα απολύτως ίχνος πλεονασμού.
Όλα ξεκινούν σε ένα μικρό νησί του Ιονίου, τους Παξούς. Στην επαρχία, και κυρίως σε τέτοια απομακρυσμένα μέρη, οι τοπικές κοινωνίες είναι μικρές, ασφυκτικά δομημένες, με κύριους ‘πυλώνες’ τις ντόπιες αρχές, τον πρόεδρο, τον παπά, τον δάσκαλο και τον αστυνόμο. Αυτοί είναι ο κύριος πόλος έλξης γύρω από τους οποίους οι λιγότερο ‘σημαντικοί’ κάτοικοι διεξάγουν τις δικές τους ‘ασήμαντες’ ζωές. Οι ντόπιες αρχές οφείλουν κατά τα φαινόμενα να τηρούν αυστηρά τις αρχές τους και να αποτελούν παραδείγματα προς μίμηση από τους απλούς ανθρώπους. Αμαρτήματα τα οποία μπορούν ευκολότερα να γίνουν ανεκτά στους απλούς πολίτες μιας κοινωνίας δεν είναι επιτρεπτά στους ανθρώπους με δημόσια αξιώματα. Τί συμβαίνει όμως όταν τα πάθη, τα παραπτώματα, οι παρατυπίες και οι αμαρτίες αποτελούν την καθημερινότητα μερικών από αυτά τα σημαίνοντα πρόσωπα; Πώς και για πόσο θα μπορούν να καλύπτουν την ‘λεκιασμένη’ καθημερινότητά τους και τις αμαρτωλές πράξεις τους, υποδυόμενοι τους άμεμπτους δημόσιους λειτουργούς του τόπου;
Η Κατερίνα Λέκκα πλέκει ένα αριστοτεχνικό λογοτεχνικό ‘υφαντό’ όπου οι πολυάριθμοι χαρακτήρες – ήρωες ξεδιπλώνονται ψυχή τε και σώματι μπροστά στους αναγνώστες, μυώντας τους στην δημόσια και προσωπική ζωή τους. Ήρωες όπως ο Αιμίλιος Γράψας, ο αμαρτωλός ιερωμένος που επιστρέφει μετά από χρόνια στη γενέτειρά του για να προκαλέσει χιονοστιβάδες αντιδράσεων και εξελίξεων στις τελματωμένες ζωές άλλων ηρώων, όπως της οικογένειας του αξιοσέβαστου προέδρου του νησιού, Μιλτιάδη Λιγνάδη. Ηρωΐδες όπως η πανέμορφη δεκαπεντάχρονη Ρωξάνη που ασφυκτιά στην περιορισμένη, προδιαγεγραμμένη και χωρίς συγκινήσεις ζωή του μικρού νησιού της και παρασύρεται σε ένα αμαρτωλό παιχνίδι το οποίο θα έχει απρόσμενες και οδυνηρές συνέπειες για την ζωή της. Χαρακτήρες όπως ο Μιχαήλ και ο Μιλτιάδης, η Λουΐζα και η Θεώνη, η Αλίς και η Ιζαμπέλ μένουν στους αναγνώστες αξέχαστοι, καθώς άλλοι διεκδικούν από τη ζωή όσα τους στέρησε άδικα και ερήμην τους, άλλοι πληρώνουν για τις ανομολόγητες αμαρτίες τους, άλλοι βρίσκουν επιτέλους ένα απάγκιο για να κουρνιάσουν, άλλοι βρίσκουν το σθένος να ανακτήσουν την χαμένη αίγλη τους και άλλοι αποφασίζουν να σταθούν δυνατοί στα πόδια τους και δίπλα στους ανθρώπους που χρωστούν την ίδια την ύπαρξή τους.
Η συγγραφέας μας ταξιδεύει από τους ήσυχους Παξούς του 1958 στην κοσμοπολίτισσα Κέρκυρα με την έντονη κοινωνική και πολιτική ζωή, από το καλλιεργημένο και σικάτο Παρίσι της δεκαετίας του ’60 και ’70 στη μαγευτική Ρώμη με τον μακραίωνο πολιτισμό. Οι ήρωές μας περιπλανώνται, αγωνίζονται, ματώνουν, πέφτουν και ξανασηκώνονται κι εμείς τους παρακολουθούμε με κομμένη την ανάσα, συμπάσχοντας μαζί τους και απαιτώντας για αυτούς άλλοτε την τιμωρία και τη Θεία Δίκη και άλλοτε τη δικαίωση και την εξιλέωση, ώστε να κερδίσουν το δικό τους κομμάτι ευτυχίας.
Η Κατερίνα Λέκκα, πέρα από την εκπληκτική πλοκή του εξαιρετικού μυθιστορήματός της, θίγει πολλά κοινωνικά, πολιτικά και θρησκευτικά ζητήματα. Κεντρίζει το μυαλό των αναγνωστών ώστε να προβληματιστούν σχετικά με τα κακώς κείμενα στον πολιτικό στίβο, όπου ο απλός λαός εμπιστεύεται ανθρώπους πολλά υποσχόμενους για να δώσουν λύσεις στα προβλήματα που τον ταλανίζουν καθημερινά και μακροχρόνια και το μόνο που λαμβάνει είναι κούφιες υποσχέσεις χωρίς αντίκρισμα, αφού συνήθως οι περισσότεροι πολιτικοί, ή πολιτευόμενοι, επιδιώκουν απλώς να βάλουν χέρι στον δημόσιο κορβανά εξυπηρετώντας μόνο το δικό τους όφελος και όχι αυτό των ψηφοφόρων τους.
Θίγει φλέγοντα ζητήματα όπως αυτό των αντιπροσώπων της θρησκείας μας και κατά πόσο πραγματικά πρεσβεύουν και εφαρμόζουν στην πράξη οι ιεράρχες της σεπτής Εκκλησίας μας αυτά που διδάσκουν στο πιστό ποίμνιό τους. Η συγγραφέας καταπιάνεται με πολλά κοινωνικά θέματα και ταμπού, ειδικά εκείνης της εποχής όπου το «φαίνεσθαι» ήταν πιο σημαντικό από το «είναι» και όλοι, με κυριότερα θύματα τις γυναίκες, έπρεπε να προσαρμόζονται στα κοινωνικά πρότυπα της εποχής ‘παραχώνοντας’, έως ότου αυτοί να ξεχαστούν, τους πιο διακαείς πόθους τους.
Τέλος, μας επισημαίνει το αυτονόητο, που θα έπρεπε να έχουμε όλοι πάντα στο μυαλό μας: «τα φαινόμενα απατούν», είτε πρόκειται για ανθρώπους που, παρά το γεγονός πως μοιάζουν με αγγέλους επί γης, κρύβουν κάτω από την ομορφιά τους την διαβολική τους φύση, είτε πρόκειται για ανθρώπους που φαινομενικά είναι απόκληροι της κοινωνίας, αλλά στην πραγματικότητα διαθέτουν μια πολυσχιδή και απαστράπτουσα προσωπικότητα, αλλά και μια ουσιαστικά ενάρετη φύση.
«Ο Λωτός Της Αμαρτίας» είναι ένα εξαιρετικό μυθιστόρημα – χρονικό το οποίο με ενθουσίασε, με ψυχαγώγησε, με προβλημάτισε, με σαγήνευσε και με δικαίωσε. Είναι ένα βιβλίο το οποίο σας προτείνω ανεπιφύλακτα να διαβάσετε και για το οποίο αξίζουν θερμά συγχαρητήρια στη συγγραφέα!
Υπόθεση Οπισθόφυλλου:
«Όταν ο γοητευτικός αριβίστας Αιμίλιος Γράψας έφυγε από τους Παξούς για να αναζητήσει την τύχη του στην πρωτεύουσα, πολλοί ευχήθηκαν να μην ξαναγυρίσει.
Επτά χρόνια μετά, η επιστροφή του με την ιδιότητα του ιερέα στο πλευρό του μητροπολίτη Συμεών θα προκαλέσει κοινωνική αναστάτωση, καθώς ο Αιμίλιος είναι διχασμένος ανάμεσα στην αντρική του φύση και στις υποχρεώσεις της ιεροσύνης.
Ο Μιλτιάδης Λιγνάδης, πρόεδρος του νησιού, εθισμένος στον ποδόγυρο, στην εξουσία και στις οικονομικές ατασθαλίες, αναγκάζεται να φιλοξενήσει τον Αιμίλιο για να μην χάσει την πολιτική υποστήριξη του μητροπολίτη, όταν εκείνος του αναθέτει την επίβλεψη της αναστήλωσης των εκκλησιών του νησιού.
Η συνύπαρξη του Αιμίλιου με την ερωτεύσιμη γυναίκα του Λιγνάδη Θεώνη και την πανέμορφη κόρη του Ρωξάνη θα τον μετατρέψει σε άνθρωπο-χαμαιλέοντα προκειμένου να τις κατακτήσει, ανοίγοντας έναν κύκλο διαφθοράς, προδοσίας και αμαρτίας που θα τους παρασύρει από τα νησιά του Ιονίου μέχρι τη Ρώμη και το Παρίσι…
Ένα μυθιστόρημα για τον αέναο αγώνα του ανθρώπου με τον μεγαλύτερο εχθρό του, τον εαυτό του.»
πηγή:http://filoithslogotexnias.blogspot.gr
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από έναν διαχειριστή ιστολογίου.
ΑπάντησηΔιαγραφή