ΒΑΛΕΡΙΟΣ ΣΤΑΗΣ Ο ΑΡΧΑΙΟΛΟΓΟΣ

 Ο Βαλέριος Στάης γεννήθηκε το 1857 στη Χώρα Κυθήρων. Ο συνονόματος παππούς του, είχε διοριστεί από τον Άγγλο Αρμοστή Μαίτλαντ σαν αντιπρόσωπος των Κυθήρων , στην Κέρκυρα για την σύνταξη του Ιονίου Συντάγματος. Ο πατέρας Νικόλαος, ήταν ιατροφιλόσοφος και υπήρξε ο πρώτος Δήμαρχος του νησιού μετά την Ένωση με την Ελλάδα.
Από τα είκοσι μέχρι τα είκοσι τρία του σπούδασε Ιατρική στην Αθήνα και στην συνέχεια έφυγε για την Γερμανία όπου έγινε μεταστροφή και αποφάσισε να σπουδάσει Αρχαιολογία και έκανε την διατριβή του το 1885.  
Στις 3 Οκτωβρίου του ίδιου χρόνου επέστρεψε στην Ελλάδα και διορίστηκε Εφορος Αρχαιοτήτων στους νομούς Κορινθίας και Αργολίδας.
Η ανασκαφική δραστηριότητά του ξεκίνησε στο Ιερό του Ασκληπιού στην Επίδαυρο, θεωρώ ότι η ιατρική φλόγα είχε παραμείνει αναμμένη, σαν αναπληρωτής του Παναγή Καββαδία. Στην συνέχεια δούλεψε στο Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο Αθηνών όπου ύστερα από 26 χρόνια σαν Έφορος, το 1921 έγινε Διευθυντής! Στην Αττική συνέχισε το ανασκαφικό έργο του. 

Βέβαια τα πράγματα δεν είναι πάντα ιδιανικά όπως τα περιγράφουν οι διάφοροι βιογράφοι. Σαν Έφορος λοιπόν της Ελληνικής Αρχαιολογικής Εταιρείας, ο Βαλέριος Στάης αποφαίνεται ότι το Αρχαίο Ωδείο Πατρών δεν είναι Ωδείο αλλά ρωμαϊκές θέρμες και μέχρι να πεισθεί η Εταιρεία για την λάθος εκτίμησή της, το μνημείο είχε καταλεηλατηθεί. Ολόκληρη η μαρμάρινη επένδυση, κεφαλές λεόντων χάθηκαν δια παντός όπως αναφέρει η πατρινή εφημερίδα ''Φορολογούμενος'' στο φύλλο της 26ης Γενάρη 1890 που εξέδιδε ο Κων. Φιλόπουλος παππούς εκ μητρός, του Προέδρου της Δημοκρατίας Κωστή Στεφανόπουλου.
Παντρεύτηκε την Χαρίκλεια Ροδίου εγγονή του Γενναίου Κολοκοτρώνη. Απέκτησαν ένα γιό τον μετέπειτα αντιστράτηγο Νικόλαο Στάη.
Ο Βαλέριος Στάης πέθανε το 1923 από ημιπληγία σε ηλικία 66 χρόνων.

- Πηγές: Θέματα Αρχαιολογίας 2017, Βιβλιοθήκη της εν Αθήναις Αρχαιολογικής Εταιρείας 1992, εφημερίδα Φορολογούμενος.

Read More

Η ΚΑΠΟΔΙΣΤΡΙΑΚΗ ΑΝΤΙΠΟΛΙΤΕΥΣΗ ΚΑΙ ΤΑ ΨΑΡΑ του Γεωργίου Σκλαβούνου*

Νικόλαος Γύζης

Αντιμετωπίζοντας την αντιστροφή της ιστορικής αλήθειας.

Γνωρίζοντας τον Καποδίστρια μέσα από τους κατηγόρους του. Γνωρίζοντας την Ελλάδα που οι «Συνταγματικοί» Κουντουριώτηδες και Μαυροκορδάτοι, παρέδωσαν στον Καποδίστρια.

Το άγνωστο άγος της ''Ελληνικής-κυβερνητικής'', λεηλασίας των Ψαρών .

Οι κυβερνητικοί που καταλήστευσαν, τα καμένα από τους Τούρκους Ψαρά, και πούλησαν στην Σύρο, ότι είχε απομείνει από την τουρκική λεηλασία. Ακόμα και ο «Κουντουριωτικός» Μιαούλης καταγγέλλει και εκλιπαρεί την κυβέρνηση Κουντουριώτη για παρέμβαση.

Ανα-Γνωρίζοντας έτσι και τους σημερινούς ιστορικούς, απολογητές των «Συνταγματικών» εχθρών του Καποδίστρια και την αξιοπιστία τους.

Είναι γνωστή η καταστροφή των Ψαρών. Τόσο ο Σολωμός όσο Έλληνες και φιλέλληνες ζωγράφοι άφησαν αχνάρια στην συλλογική μνήμη από την θυσία αυτού «πολύ-επίπεδα μεγάλου», μικρού ελληνικού νησιού.

Άγνωστη παραμένει η ληστρική και απάνθρωπη συμπεριφορά των κυβερνητικών δυνάμεων που έφτασαν καθυστερημένα, όχι για να περιθάλψουν αλλά για να ολοκληρώσουν το έργο της Οθωμανικής θηριωδίας.

Μια μικρή εισαγωγή, πριν παρουσιάσουμε τα σημεία και τα τέρατα του στόλου της κυβέρνησης του Κουντουριώτη που ήταν μάλιστα υδραίικος στόλος, και πριν παρουσιάσουμε τις τραγικές καταγγελίες του Υδραίου Μιαούλη .

Το Οθωμανικό κράτος αδυνατώντας να καταπνίξει την Ελληνική Επανάσταση ζητάει την βοήθεια της Αιγύπτου, του Μεχμέτ Αλή Πασά (Μάρτιος 1824). Ο Μεχμέτ της Αιγύπτου αποδέχεται την αίτηση βοήθειας του Μαχμούτ της Κωνσταντινούπολης αλλά με σκληρότατους όρους, την παραχώρηση στην επικυριαρχία του της Κρήτης και της Πελοποννήσου. Όρους που μπροστά στην αδυναμία του να καταπνίξει την Ελληνική επανάσταση, αποδέχτηκε ο Σουλτάνος .

Τον Ιούλιο του 1824 ο Αιγυπτιακός στόλος αναχωρεί από την Αίγυπτο. Στόχος πρώτος των Αιγυπτίων το τσάκισμα του Ελληνικού Ναυτικού ώστε να μπορούν ανενόχλητοι να χτυπήσουν την Πελοπόννησο.

Στις 27 Μαΐου 1824 επιτίθενται στην Κάσο με 45 πλοία και 4000 στράτευμα και στις 30 Μαΐου πέφτει αβοήθητη η Κάσος... Η φρουρά του νησιού 1.300 ντόπιοι, 700 πάροικοι και 1.000 περίπου μισθωτοί άνδρες από Β. Σποράδες, Εύβοια και Μακεδονία, σύνολο 3.000 στρατιώτες, υπό τον Γούλα Κασάνδριο και Σκλαβούνο Ράδο. Η φρουρά αυτή αντιστάθηκε γενναία για δύο ημέρες, μέχρι που έπεσε βόμβα στη δεξαμενή νερού και την διέρρηξε.

Όταν ο εχθρός όρμησε στο φρούριο, οι πολιορκημένοι έβαλαν φωτιά στην πυριτιδαποθήκη και ανατίναξαν στον αέρα τα οχυρώματα, τους εαυτούς τους και όσους Τούρκους βρίσκονταν στο φρούριο.

Κατά τον ιστορικό Παπαρρηγόπουλο « Η Σεβαστή διοίκησις είχε χρήματα να πληρώνει τους στρατούς του εμφυλίου πολέμου, άφηνε δε την Κάσον να καταστραφεί. Και ουδέ μετά την καταστροφήν ελήφθη πρόνοια τις, ίνα εκπλεύσει ο στόλος.».

Η λεία από την Κάσο: 15 καράβια αρματωμένα,40 καΐκια και πυρπόληση τριών καινούργιων πλοίων. Τεράστιες ποσότητες, από γρόσια, μετάξι, τρόφιμα , ναυπηγική ξυλεία.

Κατά τον ιστορικό Γουσταύο Χέρτσμπεργ, οι Υδραίοι και Σπετσιώτες «λυπήθηκαν» για την καταστροφή της Κασου μετά το συμβάν και αφου ήταν αδύνατον να προσφέρουν την όποια βοήθεια. Ο δε Λάζαρος Κουντουριώτης αδελφός του Πρωθυπουργού και διαχειριστής του Αγγλικού δάνειου έγγραφε στον Πρωθυπουργό αδελφό του:

... Οι Κάσιοι επροσκύνησαν προσωρινώς και αυτό συμφέρει διότι δεν θα ασχολείται ο στόλος σε εκείνα τα μερη (Αρχείον Κουντουριώτη. Β,σελ,508.) ...

Η μοίρα των Ψαρών υπήρξε τραγικότερη.

Στις 20-22 Ιουνίου θα πέσουν αβοήθητα τα Ψαρά. Τα Ψαρά ήσαν σημαντική και ανταγωνιστική της Ύδρας και των Σπετσών ναυτική δύναμη .Τα Ψαρά, πατρίδα, των τρομερών πυρπολητών Κανάρη, Πιπίνου, Παπανικολή, καίγονται αβοήθητα παρά τις εκκλήσεις, με την δικαιολογία ότι η κυβέρνηση δεν είχε χρήματα να πληρώσει τους ναύτες του στόλου.

Με 250 πλοία και 10.000 στράτευμα ο Χοσρέφ Πασάς επιτίθεται στα Ψαρά. Στην υπηρεσία του βρίσκονται ευρωπαίοι κυβερνήτες των πλοίων σταλμένοι από το Γαλλοτουρκικό κομιτάτο της Σμύρνης.

Οι πρώτες επιθέσεις στο νησί αποκρούονται με επιτυχία. Ο αγώνας ήταν τρομαχτικά άνισος, αλλά οι υπερασπιστές του νησιού επέμειναν ηρωικά μέχρι τέλους.

Τα θύματα: 4000 Ψαριανοί ,17.000 προσφυγές που βρίσκονταν στα Ψαρά από την Χιο, τις Κυδωνίες, την Σμύρνη... Τα πτώματα των πνιγμένων γυναικών έφτασαν στις ακτές της Τήνου, της Μυκόνου, της Ανδρου,της Ναξου.

«Η κυβέρνηση Κουντουριώτη, που οι Ψαριανοί της ζήτησαν τον «ταχύν έκπλουν του στόλου», όπως γράφει ο Νικόδημος και αποδεικνύει με έγγραφα, σκόπιμα και εν γνώσει της έγραψε ψέματα στους Ψαριανούς, ότι τα πλοία ξεκίνησαν για τα Ψαρά¨»( Τάκης Σταματόπουλος. Ο Εσωτερικός Αγώνας. Βραβείο της Ακαδημίας Αθηνών τα,Β,σελ,327).

Ξένοι επίσης ιστορικοί κατακρίνουν την κυβέρνηση Κουντουριώτη με βαρύτατες κατηγορίες.

Κατά τον Άγγλο Φίνλεϊ «η απληστία των Υδραίων προεστών και η αμέλεια των, οφειλόταν σε ποταπούς συμφεροντολογικούς υπολογισμούς». Τι μπορεί να σημαίνει μια τέτοια κατηγορία. Μπορεί να σημαίνει οτι οι Υδραίοι θα είχαν έναν αντίπαλο λιγότερο στις ναυτικές δυναμεις του έθνους.

Τις ίδιες κατηγορίες διατυπώνει και ο Γουσταύος Χέρτσεμπεργκ, «Άξιοι σφοδράς κατακρίσεως είναι η Ελληνική κυβέρνησις και η ιδιοτέλεια Υδραίων και Σπετσιωτών»…(Ιστορία του Ελληνικού Έθνους τ.Β,σελ,55).

Το γεγονός ότι η εγκατάλειψη της Κάσου και των Ψαρών δεν ήταν έλλειψη χρημάτων αλλά καρπός ποταπής ιδιοτέλειας αποδεικνύεται από το ότι αμέσως μετά την καταστροφή των Ψαρών με ανοικτό πια τον κίνδυνο να ελθει η σειρά της Ύδρας και των Σπετσών βρέθηκαν χρήματα για να μεταφέρουν στρατό στην Ύδρα και στις Σπέτσες και να κινήσουν τον στόλο.

Η Ελληνική λεηλασία των Ψαρών.

Στις 5 Ιουλίου έφτασε ο Ελληνικός στόλος στα Ψαρά έδιωξε τα τούρκικα πλοία που βρίσκονταν στο λιμάνι, αγνόησε την τουρκική φρουρά που ήταν οχυρωμένη σε πέτρινα σπίτια του νησιού και ρίχτηκαν στην ολοκληρωτική λεηλασία του Νησιού!!!

Όπως αναφέρεται στο Ιστορικόν Ημερολόγιον του 1821του Σαχτουρη, η λεηλασία αυτή γινόταν «ενώ τα φονευθέντα και τα εκσφενδονισθέντα κορμιά έκειντο γυμνά, διαμελισμένα από τις ανατιναγμένες πυριτιδαποθήκες που αδούλουτοι Ψαριανοί ανατίναξαν για να μην παραδοθούν, όταν δεν υπήρχαν αλλά περιθώρια αντίστασης.

Η τραγική αυτή αλήθεια διασώζεται σε επιστολή του Μιαούλη στο Αρχείο Κουντουριώτη, την παραθέτει ο Φωτιάδης στο βιβλιο του, ΚΑΝΑΡΗΣ σελ271-272.

Κατά την περιγραφή και παραδοχή του ιδίου του Μιαούλη, προς τους προκρίτους της Υδρας … η λεηλασία περιέλαβε ακόμα και τα 30 μπρούτζινα κανόνια που είχαν μείνει στο νησί ... «μετά μεσημβρίαν μανθάνω από τας φωνάς των ναυτών μου, ότι όλοι εδόθησαν εις το να εμβαρκάρουν κανόνια, και να λαφυραγωγούν ό,τι απήντων οι οφθαλμοί των, ώστε και εγώ δια να μην λιποτακτήσουν οι ναύται μου, εβιάσθην να συγχωρήσω να φέρουν εις το πλοίον μου εν από τα μεγάλα (κανόνια),το οποίον άλλος δεν είχε λαφυραγωγήσει.

Οποία η πρωινή απόφασις και οποία επράξαμεν μετ’αυτήν ! Όσοι το πρωί δεν είχομεν καθώς ελέγαμεν βάρκας, και ανθρώπους να εμβαρκάρωμεν τα κανόνια δια να τα στειλομεν εις προφύλαξιν του τοπου μας και δια τούτο έπρεπε να περιμένομεν τον καιρό του γεύματος δια να έλθουν αι βάρκαι και να συναχθούν οι άνθρωποι μας, δι’αετίων πτερύγων, τα εφέραμεν εις τα πλοία μας δια ίδιον μας λογαριασμόν.( Αρχείον Κουντουριωτη τ.Γ!,ΣΕΛ,19-22).

Οταν αυτή είναι η περιγραφή του Μιαούλη τι να προσθεσουμε εμείς;

Οι Σπετσιώτες που προσπάθησαν να παίξουν ένα ηπιότερο ρόλο στην τραγωδία των Ψαρών σε γράμμα στην Κυβέρνηση Κουντουριώτη μεταξυ των άλλων γράφουν …

«Εξ ή επτά χιλιάδες κιλά σίτου, ευρεθέν εις την νήσον διηρπάγη και εκείνο . Ωσαύτως δεν εσυγχωρήθη εις αυτούς (τους Ψαριανούς ), ούτε καν να λάβωσι μέρος των ευτελεστάτων εις την νήσον πραγμάτων δια να σκεπάσουν την γύμνια των ,τα οποία ως αξιοκαταφρόνητα δεν κατεδέχθησαν να πάρουν οι Τούρκοι, και το χείριστον με λογούς υβριστικούς τους απεμάκρυναν από τα πράγματα των...»

Η αναγνώριση της απόλυτης κατάρρευσης.

Αναγκασμένος να αναγνωρίσει τους γενικότερους κινδύνους αλλά και τους κινδύνους για την ίδια την Ύδρα από την εξαχρείωση του ναυτικού, ο Μιαούλης θα γράψει στους Υδραίους προκρίτους:

«Αναγκαίον μ’όλον τούτο να ληφθώσι μέτρα ανάλογα, αλλέως ούτε πλοία έχομεν ούτε ναύτας, αλλ’ ούτε όνομα καν στόλου δύναται να υπάρξει... εκ των αταξιών τούτων θελει προκύψει φθορά και της μικρής μας πατρίδος ιδιαιτέρως και ολοκλήρου του έθνους…

Σας αφήνω να στοχαστήτε οποία ακαταστασία, ασυμφωνία και ιδιοτέλεια βασιλεύει εις τον στόλον μας ,και αν εις τοιαυτην κατάστασιν ευρισκομένου του στόλου εμπορούμεν και να ελπίζομεν εις αυτόν.

Αλλά οποίαν ελπίδα μπορούμε να συλλάβομεν ότι θέλει αντιπαραταχθεί εις ναυμαχίαν ένας στόλος του οποίου ούτε οι ναύται υπακούουν τους καπιτάνους ούτε οι καπιτάνοι συμφωνούν εις όσα μεταξύ των σκέπτονται και αποφασίζουν, αλλά τραβούν ο είς προς δυσμάς και ο άλλος προς ανατολάς, ο είς επάνω και ο άλλος κάτω του ανέμου, καθώς η ιδιοτέλεια και η φιλαρπαγία οδηγει τον καθένα... Όταν ναύται και καπιτάνοι εις ουδέν λογίζονται το κοινόν του ιδίου συμφέροντος και δια το τελευταίον προκρίνουν την απωλειαν του πρώτου…»

Και βέβαια τα κλοπιμαία πουλήθηκαν στη Σύρο…και καμία δικαιοσύνη δεν αποδόθηκε...

Αυτό είναι το κυρίαρχο ήθος στην έδρα της Καποδιστριακής αντιπολίτευσης. Αυτή είναι η ποιότητα της διακυβέρνησης Κουντουριώτη- Μαυροκορδάτου. Εκεί οδήγησαν το '21 οι Κουντουριώτηδες και οι Μαυροκορδάτοι.

Σήμερα έχουμε ιστορικούς που τους βαπτίζουν προοδευτικούς και «συνταγματική αντιπολίτευση»

*ιστορικός εκ Κερκύρας

Read More

Η ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΑ ΑΠΟΙΚΙΟΠΟΙΗΣΗΣ ΤΩΝ ΙΟΝΙΩΝ του Γεωργίου Σκλαβούνου

Σύνταγμα της Επτανήσου Πολιτείας

Από τα ιστορικά απόκρυφα της Ένωσης και του Ενωτικού Αγώνα.Αντιμετωπίζοντας την αποικιοποίηση του τόπου αλλά και του φρονήματος.Ιστορικό, «εισαγωγικό στίγμα» και πορεία των Επτανήσων.
Τα Επτάνησα όπου « ποπολάροι και αριστοκράτες», υπερβαίνοντας τους ταξικούς τους  προσδιορισμούς θα σφραγίσουν την ιστορία μας με αγώνες, ανθρώπινης, Εθνικής και κοινωνικής απελευθέρωσης.
Ο ματωμένος δρόμος από την Ιόνιο Πολιτεία (1800-1807), μήτρα και τροφό του 1821, στα Επτάνησα «Αγγλική Αποικία»(1817) και την Ένωση ως Δωρεά (1864).
• Εκεί, στα Επτάνησα, στην Κέρκυρα, βρήκε φιλόξενο καταφύγιο ο Γεώργιος Φραντζής, αυτόπτης μάρτυς, της άλωσης της Πόλης, για να αφήσει την «άλωση» στην ιστορία και στην Μνήμη.
• Τα Επτάνησα, ο τόπος όπου, όλοι οι ασυμβίβαστοι των μακρόχρονων , Βενετοτουρκικών πολέμων ( Κύπριοι, Μοραΐτες, Κρήτες ,Νησιώτες), έβρισκαν καταφύγιο και συγκροτούσαν την ιερή στάχτη που θα επώαζε τον Καποδιστριακό Φοίνικα . Ο τόπος που ξαναρίζωνε ο Ελληνισμός. Ο τόπος που συγκροτούσε την ζύμη της συνειδητής Εθνικής συνέχειας και της αναγέννησης, .(7 Βενετοτουρκικοί πόλεμοι στην περίοδο 1463-1718, στους οποίους ο Ελληνισμός μετείχε ενεργά, όπως π.χ , στην Ναυμαχία της Ναυπάκτου).
• Εκεί όπου η Επτάνησος Πολιτεία, σχεδιασμένη από τον έναν Υψηλάντη και οδηγημένη από έναν Καποδίστρια θα καταστεί Εαρινή Ισημερία του σύγχρονου Ελληνισμού.
• Αυτά τα νησιά και ο λαός τους ο τόπος και ο λαός αυτός δεν ήταν δυνατόν να μετατραπεί σε δουλική αποικία.
Τα Ιόνια Νησιά , βαθύτατα διαποτισμένα, από την ιστορική τους παράδοση, από την Καποδιστριακή παρακαταθήκη, αλλά και καθοδηγούμενα από τον Ιωάννη Καποδίστρια, αρνήθηκαν σθεναρά, πεισματικά ,να αποδεχτούν την Αγγλική «παραβίαση και παρερμηνεία» των διεθνών συνθηκών που υπέγραψε ο Ιωάννης Καποδίστριας για το μέλλον τους.

Τα Επτάνησα όπου, Κολοκοτρώνηδες και Περραιβοί, Νικηταράδες, και Αναγνωσταράδες, Κατσαντώνηδες, και Μποτσαραίοι, υπό την ηγεσία του Καποδίστρια, έδωσαν αίμα και όρκο για την Ελευθερία και την Ανεξαρτησία δεν ήταν δυνατόν να αποκηρύξουν αυτό το παρελθόν.

Τα Επτάνησα με πνευματική και πολιτική ηγεσία του αναστήματος ενός Διονυσίου Ρώμα, ενός Ανδρέα Κάλβου και ενός Σπυρίδωνα Ζαμπέλιου, ενός Ζερβού Ιακωβάτου και ενός Μομφεράτου, δεν ήταν εύκολο να αποδεχτούν έναν αυθαίρετο αρμοστή . Έναν αρμοστή που κατά παράβαση των διεθνών συνθηκών για τα Ιόνια, έλεγχε, χωρίς έλεγχο και λογοδοσία, την εκτελεστική , την νομοθετική, την δικαστική εξουσία, την αστυνομία ,την δημόσια διοίκηση. Έναν αρμοστή που απαιτούσε ακόμα και τον έλεγχο και στα εκκλησιαστικά θέματα.

Τα Επτάνησα των αγροτικών εξεγέρσεων , που μπόρεσαν να καταλάβουν, ακόμα και ,τα απόρθητα Κερκυραϊκά φρούρια, και να συγκροτούν Συντακτική Συνέλευση.(Έντιμος Αντιπροσωπεία 1801).

Τα Επτάνησα των εξεγέρσεων της Λευκάδας όπως μας τα δίνει ιστορικά και ποιητικά ο Βαλαωρίτης υφαίνοντας νόημα και σκοπό των εξεγέρσεων του 1819 εναντίον της Αγγλοκρατίας και του 1357 εναντίον της Φραγκοκρατίας. Των εξεγέρσεων της Κεφαλονιάς 1848 και 1849,και την μοναδική σε βαρβαρότητα καταστολή τους.
Τα Επτάνησα των εξεγέρσεων των ποπολάρων της Ζακύνθου.
Τα Επτάνησα που μπορούν να δίνουν το εθελοντικό παρόν, σε όλες τις εθνικές εξεγέρσεις, και σε κάθε σύγκρουση με την Οθωμανική Αυτοκρατορία. Από τα Ορλωφικά 1770-1774 μέχρι και στην μακρινή Κριμαία,όπου θα μετέχουν με εθελοντικό σώμα, υπό τον Κυθήριο Πάνο Κορωναίο. (πόλεμος της Κριμαίας.1853-1856).
Αυτά τα Επτάνησα δεν θα γίνονταν ποτέ εύκολο-εύπλαστο, ζυμάρι στα χέρια της Αγγλικής αποικιοκρατίας και των καταχθονίων υποτακτικών τους. …Αυτά τα νησιά έχουν όλες τις προϋποθέσεις της ασυμβίβαστης αξιοπρέπειας .Αυτά τα νησιά ήταν δύσκολο να μετατραπούν σε δουλικό κρίκο της αλυσίδας της Βρετανικής κυριαρχίας στην Μεσόγειο . 

Ο στόχος ,ως εκ τούτου, της Βρετανικής κατοχής δεν ήταν δυνατόν να περιοριστεί στον γεωστρατηγικά σημαντικό έλεγχο του Ιόνιου χώρου.Για να διασφαλίσει αυτό τον «χώρο» έπρεπε να «αποικιοποιήσει» και το Επτανησιακό φρόνημα.Έτσι η προσπάθεια καθυπόταξης και αφελληνισμού, των Ιονίων, από τον Αρμοστή Maitlant ,από τα 1817,όπως εγγράφως την καταγγέλλει ο Καποδίστριας , θα συναντήσει ηρωική αντίσταση με προεξάρχοντα, σε αυτήν, τον Μεγάλο, Διονύσιο Ρώμα. Κατά τον Σπυρίδωνα Τρικούπη, και στην ίδια την Αγγλία, ο Maitland,ήταν γνωστός ως Maitlant Pasha.).Βέβαια έχουμε χρέος κάποτε να δούμε και «ποιοί και πως» στήριξαν τον Μaitland Pasha στην Κερκυρα, πρωτεύουσα των Ιονίων. Ποιοί και πως στήριξαν τον Maitlant Pasha και το αποικιακότατο χάρτη αυταρχικής διοίκησης, που αυτός και η Κυβέρνηση που τον έστειλε, ονόμασαν Σύνταγμα.Η πρώτη μεγάλη και ιστορικής σημασίας σύγκρουση του Μaitlant, στα Ιόνια Νησίά συμβαίνει στα 1816-1817 και είναι η σύγκρουση του με την μεγάλη μορφή της Επτανησιακής και της Εθνικής μας ιστορίας τον Διονύσιο Ρώμα,ο οποίος αρνείται τις καισαρικές εξουσίες ,και την καισαρική συμπεριφορά του Maitlant.Ασφαλώς αυτή δεν είναι αφετηρία της Επτανησιακής αντιπολίτευσης στην διακυβέρνηση του Maitlant.Είναι η καθοριστική στιγμή της επιβεβαίωσης ότι, η ηρωική παράδοση της Εθνικής ανασυγκρότησης της Επτανήσου Πολιτείας,( 1800-1807),δεν τέλειωσε με την συνθήκη του Τιλσίτ ( Ναπολέων –Τσάρος Αλέξανδρος),που κατέλυε την Επτάνησο Πολιτεία.

Βέβαια δεν είναι ατύχημα της ιστορίας ότι η σημασία αυτής της σύγκρουσης του Ρώμα, με την Αγγλική Πολιτική υποβαθμίζεται ή θάβεται στην λήθη, ενώ υπερτονίζεται ο ηγετικός του ρόλος στην Επιτροπή της Ζακύνθου και στο Ελληνικό αίτημα αποκλειστικής προστασίας της Ελλάδος από την Αγγλία. Ενώ θάβεται στο σκότος η αλήθεια ενός « κόσμου» που στήριξε ανοιχτά τον Maitlant και τον αποικιακό-δεσποτικό χάρτη διακυβέρνησης, που δια της βίας και της διαφθοράς προσπάθησε να επιβάλλει.Αγαπημένο παιδί των μηχανισμών της Βρετανικής αποικιοκρατίας, πολλαπλά και καλά αμειβόμενο,(ως διοικητής εκτός των Ιονίων, και για την Μάλτα αλλά και για την Μεσόγειο) βαθύτατα ανθέλληνας, αντι-δημοκράτης, ο Maitland, δεν είναι τυχαίο ότι επελέγη στην θέση του Αρμοστή των Ιονίων.Αρκεί να επισημάνουμε ότι στο πλουσιότατο αποικιοκρατικό βιογραφικό του περιλαμβάνεται το σχέδιο κατάλυσης της Ισπανικής κυριαρχίας στην Λατινική Αμερική. Σχέδιο που υλοποίησε ο ήρωας ελευθερωτής της Λατινικής Αμερικής Jose de San Martin. Η επίσκεψη του Καποδίστρια στα 1819 για το Πάσχα της Εθνεγερσίας με τους πολιτικούς και τους Οπλαρχηγούς που ήταν στενοί του συνεργάτες στην Επτάνησο Πολιτεία και την εποποιία της Λευκάδας.(1806-1807), εκτός της προετοιμασίας του 21, δινει την ευκαιρία στον Καποδίστρια για την αναζωπύρωση του ηθικού αλλά και για την οξυτάτη και γραπτή καταγγελία εναντίον του Μaitlant για το σύνολο της πολιτικής του.

Με την έκρηξη του 21 (Ιούνιος), ο Μaitland με προκήρυξη του θα επιβάλλει δήθεν αυστηρότατη ουδετερότητα απέναντι στους αντιμαχόμενους Έλληνες και Οθωμανούς. Είναι όμως επαρκώς γνωστή και καταγεγραμμένη η φανατικά φιλότουρκη συμπεριφορά του ώστε δεν χρειάζεται σχολιασμό η δήθεν ουδετερότητα του. Οπως είναι νομίζω επαρκώς γνωστή και ενθουσιώδης εθελοντική συμμετοχή των Επτανησίων στον Αγώνα (με χαρακτηριστικές περιπτώσεις την μάχη του Λαλα, και μάχη του Πέτα.).

Στα 1839 ο στενός φίλος και συνεργάτης του Καποδίστρια βουλευτής της Ιονίου Βουλής Ανδρέας Μουστοξύδης, καταθέτει αυτοπροσώπως υπόμνημα διαμαρτυρίας και αιτημάτων για συνταγματικές αλλαγές στα Ιόνια. Μεταξύ άλλων ο Μουστοξύδης διεκδικούσε, από την «δημοκρατική Αγγλία», την θέσπιση ελευθεροτυπίας , αναγνώριση πραγματικών δικαιωμάτων στο κοινοβούλιο, έγκριση των κρατικών δαπανών από το κοινοβούλιο.Τα αιτήματα του Μουστοξύδη απορρίφθηκαν το 1839 για να γίνουν αποδεκτά στα 1848, δοκιμαστικά όπως αποδειχτηκε. Στις 17 Μαΐου του 1848 ακυρώνεται το άρθρο του Συντάγματος που περιόριζε την ελευθερία του τύπου και στις 22 Μαΐου καθιερώνεται η ελευθεροτυπία. Τα στοιχειώδη δημοκρατικά δικαιώματα (ελευθεροτυπία, δικαίωμα συνάθροισης. συγκρότηση πολιτικών λεσχών… που παραχωρούνται από την «κοινοβουλευτική Βρετανία» στο ανεξάρτητο κράτος, την προστασία του οποίου από εξωτερικούς εχθρούς, είχε αναλάβει, δεν λειτούργησαν εκτονωτικά, όπως ανέμεναν οι Βρετανοί, αντιθέτως αξιοποιήθηκαν στο έπακρο για αντικαθεστωτική, πατριωτική και δημοκρατική οργάνωση και δράση.Ουσιαστικά η άνοιξη δεν άντεξε για πολύ, οι μεταρρυθμίσεις θα ακυρωθούν από τον αρμοστή Ward. O Ward ως δείγμα προθέσεων με την πρώτη του επίσκεψη στην Ιόνιο Βουλή αναστέλλει τις εργασίες της Βουλής (4 Ιουνίου 1949 ) και τον Δεκέμβριο του ιδίου χρόνου αρχίζει τις περιστολές των παραχωρηθέντων μεταρρυθμίσεων.
Το 1849 χαρακτηρίζεται από έκρηξη στον χώρο του τύπου, αλλά και την άγρια καταστολή από τις δυνάμεις της προστασίας που δεν αντέχουν στους άνεμους της πατριωτικής έξαρσης που σάρωσαν τα νησιά με τα ψήγματα των πολιτικών δικαιωμάτων που αναγνωρίστηκαν. 

Εμφανίστηκαν πολιτικές εφημερίδες όπως Πατρίς στην Κέρκυρα, με βασικούς συντάκτες τον Ανδρέα Κάλβο, και τον ιστορικό Σπυρίδωνα Ζαμπέλιο. Η Αναγέννηση και ο Φιλελεύθερος στην Κεφαλονιά με εκδότες και βασικούς συντάκτες τους ηγέτες των γνήσιων Ριζοσπαστών Ηλία Ζερβό Ιακωβάτο και Ιωσήφ Μομφεράτο.Ο Ζερβός Ιακωβάτος με το πρώτο φύλλο της εφημερίδας του δεν θέτει απλά την απαίτηση της Ένωσης των Επτανήσων με την Ελλάδα ,θέτει την απαίτηση για την Ένωση με ένα «Έθνος αληθώς ελεύθερον και ανεξάρτητον».Με εντολή του Άγγλου Αρμοστή θα συλληφθεί (10 Μαρτίου 1849) ο Ζερβός Ιακωβάτος και μαζί με τον φίλο και συνεργάτη του Γεράσιμο Λιβαδά και θα εξοριστούν στους Παξούς .
Την σκυτάλη θα παραλάβει ο Ιωσήφ Μομφεράτος εκδίδοντας την Αναγέννηση (στις 9 Απριλιου 1949).Στην ίδια εθνικό-απελευθερωτική κατεύθυνση αλλά με ιδιαίτερη έμφαση στην κοινωνικοαπελευθερωτική –οικουμενική διάσταση, του Ριζοσπαστισμού του, ο Ιωσήφ Μομφεράτος αναγγέλλοντας την πολιτική ταυτότητα και στόχευση της εφημερίδας του από τον Ιανουάριο του 1849 έγραφε. «Κύριο έργο κάθε λαού πρέπει να είναι η διατήρηση της εθνικής του ακεραιότητας και ανεξαρτησίας , η ανάκτηση και αποκατάσταση τους όταν έχουν εκλείψει καθώς επίσης και η δημιουργία πολιτεύματος που είναι εγγύηση για τη ελευθερία και την πρόοδο του.»... Θεμελιακή προϋπόθεση για την εδραίωση ενός τέτοιου πολιτεύματος, ο Μομφεράτος θεωρεί την λαϊκή κυριαρχία και την ισότητα και την ισονομία των πολιτών...αυτός πρέπει να είναι ο σκοπός και η ολοκλήρωση της αγίας επαναστάσεως του 21...
Στις 30/9/ 1849  θα συλληφθεί και ο Μομφεράτος και θα εξοριστεί στους Οθωνούς. Ο Ζερβός Ιακωβάτος ο οποίος είχε αφεθεί ελεύθερος τον Αύγουστο θα εκδώσει το τέταρτο φύλο της εφημερίδας του ο Φιλελεύθερος στις 20 Αυγουστου για συλληφθεί ξανά στις 25 μήνα και αυτή την φορά να εξοριστεί στα Κύθηρα.Βέβαια δεν είχαμε μόνο τέτοια δείγματα ελευθεροτυπίας. Είχαμε και την έκδοση εφημερίδων αφοσιωμένων στον Thomas Pasha,των καταχθονίων.Η Εφημερίδα Ανεξάρτητος  της Κέρκυρας ,του Αντωνίου Δανδόλου, ήταν μια από αυτές .Εξεδόθη την 2/4/1849 μέχρι και την 16/2/1850.Με προσωπική μου φροντίδα έχει κατατεθεί ένα πλήρες αντίγραφο, αυτής της πολύ αποκαλυπτικής για πρόσωπα και πράγματα στην Κέρκυρα και στα Ιόνια εφημερίδας, στην Αναγνωστική Εταιρεία Κέρκυρας και ένα στην Δημόσια Βιβλιοθήκη..Με τις εκλογές του Φεβρουαρίου του 1850 : Η Ιστορική Θ! Ιόνιος Βουλή.Ψηφίζει την ανέγερση ανδριάντα του Ιωάννη Καποδίστρια, ψηφίζει την καθιέρωση της Ελληνικής ως μόνης γλώσσας του κράτους, ψηφίζει τον εορτασμό της επετείου της 25 Μαρτίου ως Εθνικής εορτής. Η ιστορική Θ! διακηρύσσει ότι το Επτανησιακό φρόνημα δεν έχει αποικιοποιηθεί.Τελικά, «παρά τις υποδείξεις» του Αρμοστή, να περιοριστεί η βούλα σε πρακτικά και άμεσης χρησιμότητας για τον λαό, στις 26 Νοεμβρίου, ο Ριζοσπάστης βουλευτής Ιωάννης Τυπάλδος Καπελέτος Δοταράτος, προτείνει στην Βουλή το ακολουθο ψήφισμα για την Ένωση. Το ψήφισμα της Εθνικής και ανθρώπινης αξιοπρέπειας .ΨΗΦΙΣΜΑ.
ΤΗΣ ΒΟΥΛΗΣ ΤΩΝ ΑΝΤΙΠΡΟΣΩΠΩΝ
«Επειδή η ανεξαρτησία, η κυριαρχία και η εθνικότης εκάστου
Λαού είναι δικαιώματα φυσικά και απαράγραπτα*
Επειδή ο λαός της Επτανήσου, απαρτίζον μέρος αναπόσπαστον
Της ελληνικής φυλής, στερείται σήμερον της πραγματικής απολαβής και εξασκήσεως των τοιούτων δικαιωμάτων*
Επειδή προς τοις άλλοις , εξέλειψαν πλέον αι αφορμαί, ένεκα
Των οποίων ετέθη υπό την αγγλικήν προστασίαν, δυνάμει συνθήκης εις την οποίαν ουδεμίαν ποτέ έδωκε συγκατάθεσιν*
Επειδή, τέλος, μερίς τις της ελληνικής φυλής εις την οποίαν ανήκει, δηλαδή η απελευθερωμένη Ελλάς, ανέκτησε τα κυριαρχικά και εθνικά αυτής δικαιώματα*
Δι’όλα ταύτα,
Η πρώτη ελευθέρα Βουλή των αντιπροσώπων της Επτανήσου ΔΙΑΚΗΡΥΤΤΕΙ:
ΟΤΙ Η ΟΜΟΘΥΜΟΣ,ΣΤΑΘΕΡΑ ΚΑΙ ΑΜΕΤΑΤΡΕΠΤΟΣ ΘΕΛΗΣΙΣ
ΤΟΥ ΕΠΤΑΝΗΣΙΑΚΟΥ ΛΑΟΥ ΕΙΝΑΙ, Η ΑΝΑΚΤΗΣΙΣ ΤΗΣ ΑΝΕΞΑΡΤΗΣΙΑΣ ΤΟΥ ΚΑΙ Η ΕΝΩΣΙΣ ΑΥΤΟΥ ΜΕ ΤΟ ΛΟΙΠΟΝ ΕΘΝΟΣ ΤΟΥ, ΤΗΝ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΜΕΝΗΝ ΕΛΛΑΔΑ.
Η παρούσα διακήρυξις θέλει διεβιβάσθη δια διαγγέλματος της Βουλής, προς την προστάτιδα δύναμιν, όπως δια των αρμοδίων μέσων, διακοίνωση αυτήν και εις τας λοιπάς της Ευρώπης δυνάμεις, δια να ενεργήσωσιν ομού προς ταχείαν αυτής πραγματοποίησιν.
Εν τη Βουλή των αντιπροσώπων, τη 26η Νοεμβρίου 1850.»
Πριν ολοκληρώσει την ανάγνωση του ψηφίσματος ο ριζοσπάστης βουλευτής, ο Άγγλος Αρμοστής διατάσσει την αναστολή των εργασιών της Βουλής μέχρι τον επόμενο Ιούλιο…Το κείμενο του ψηφίσματος διοχετεύεται στον Τύπο τον Επτανησιακό τον Ελληνικό και τον διεθνή τύπο.
Έτσι η Αγγλική πολιτική στα Ιόνια αλλά και στην Ελλάδα, θα οδηγηθεί σε έναν ακόμα αθλιότερο φαύλο κύκλο για να ελέγξει ανθρώπους κόμματα και συνειδήσεις.
Στα 1850,στις 3 Ιανουαρίου ο αγγλικός στόλος υπό τον Ναύαρχο Πάρκερ καταλαμβάνει  και αποκλείει τον Πειραιά και τα βασικά εμπορικά λιμάνια της Χώρας, με γελοία αφορμή την άρνηση της Κυβέρνησης να καταβάλει μυθική για την εποχή αποζημίωση στον εβραίο Δον Πατσίφικο πρόξενο της Πορτογαλίας βρετανικής υπηκοότητας (επειδή όχλος προξένησε καταστροφές στο σπίτι του με αφορμή την απαγόρευση την χρονιά εκείνη του εθίμου, του καψίματος του Ιούδα), όμως οι επιπτώσεις της στην Ελληνικη οικονομία τεράστιες.
Στα 1854, τέσσερα χρόνια μετά τα Παρκερικά ,οι Αγγλογάλλοι από κοινού θα καταλάβουν τον Πειραιά και την Αθήνα θα απαιτήσουν δια όπλων από τον Βασιλιά να ορκίσει νέα Κυβέρνηση ,κυβέρνηση κατοχής την εχει ονομάσει η ιστορία, να εγκαταλείψει κάθε προσπάθεια απελευθέρωσης των τουρκοκρατούμενων Ιωαννίνων και Θεσσαλίας όπου είχαν ξεσπάσει Ελληνικές επαναστάσεις με ενθάρρυνση και στήριξη του Όθωνα .
Πρωθυπουργός της κυβέρνησης της Αγγλογαλλικής Κατοχής ο γνωστός μας συνταγματικός αντίπαλος του Ιωάννη Καποδίστρια , Αλέξανδρος Μαυροκορδάτος... 

Read More

Ο ΡΑΓΚΑΒΗΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΝΤΟΠΙΟΛΑΛΙΑ ΜΑΣ της Δημήτριας Φωκά

"Η δε γλώσσα ... των πλειόνων Ιονίων τότε, νόθον εξάμβλωμα ελληνικής και ιταλικής. Και τούτο λέγομεν ουχί ειρωνευομένοι, αλλά συλλυπούμενοι τους αδελφούς ημών νησιώτας, ότι επί της ενετικής δυναστείας εκινδύνευσαν να περικοπώσι το ευγενέστατον τούτο των εθνικών γνωρισμάτων, και απομάθωσι την φωνήν του Ομήρου, οι παίδες του Οδυσσέως, συγχρόνως δε και αφορμήν ζητούντες, ιν΄αποδώσωμεν αυτοίς τον ανήκοντα φόρον επαίνου, διότι ήδη γενναίως και επιτυχώς εισήλθον εις της βελτιώσεως της εθνικής γλώσσης το στάδιον ..."

από το βιβλίο  ''Ο Συμβολαιογράφος''
του Αλέξανδρου Ρίζου Ραγκαβή (1809-1892)

Read More

Η ΝΤΟΓΑΝΑ ΤΗΣ ΒΕΝΕΤΙΑΣ της Δημήτριας Φωκά

Ένα από τα πιο εμβληματικά οικοδομήματα της Βενετίας είναι το Punta della Dogana, το τελωνείο που χτίστηκε στην Αναγέννηση και κλέβει την παράσταση ακόμα και σήμερα.  Κατά τον 15ο αιώνα οι εξελίξεις στην εμπορική δραστηριότητα της Βενετίας οδηγούν στην μεταφορά και κατασκευή κατασκευή νέου Τελωνείου στο δυτικό άκρο του νησιού Ντορσοντούρο απέναντι από το παλάτι των Δόγηδων.Το κτίριο σε σχέδια του αρχιτέκτονα Giuseppe Benoni κατασκευάστηκε σε στρατηγική θέση εκεί που ενώνεται το Canale Grande με το κανάλι της Giudecca ώστε κανένα πλοίο να μην μπορεί να περάσει αν πρώτα δεν είχαν πληρωθεί οι απαραίτητοι δασμοί. 

Το τριγωνικό σχήμα του κτιρίου είναι μια άμεση αναφορά στα πλοία της Βενετίας, ενώ το σύμπλεγμα με τα αγάλματα που στεφανώνει την στέγη, συμβολίζει την υπεροχή της Γαληνότατης. Δύο Άτλαντες κρατούν μια χρυσή σφαίρα που πάνω της στέκεται η θεά Τύχη. Όλο το σύμπλεγμα μπορεί να γυρίζει ανάλογα με τη φορά του ανέμου. Το τελωνείο αποπερατώθηκε το 1682 και χρησιμοποιήθηκε μέχρι και τη δεκαετία 1980 για να μείνει μετά άδειο κι εγκαταλειμμένο για 30 χρόνια. Χάρη στον δισεκατομμυριούχο συλλέκτη έργων τέχνης Φρανσουά Πινό, η παλιά αποθήκη του τελωνείου αναστηλώθηκε και μεταμορφώθηκε σε μουσείο υψηλών προδιαγραφών με τις αρχιτεκτονικές παρεμβάσεις του Ιάπωνα αρχιτέκτονα Ταντάο Άντο.- Το ίδιο το κτίριο είναι ένα συναρπαστικό έργο. Στο εσωτερικό του, ο Ιάπωνας αρχιτέκτονας απομάκρυνε αλλοιώσεις και προσθήκες αιώνων επαναφέροντας το εσωτερικό στην καθαρή του μορφή από κόκκινα τούβλα και ξύλινα δοκάρια. Μέσα σε αυτό το χώρο, ο Ando πρόσθεσε το δικό του σύγχρονο όραμα, κόβοντας παράθυρα στις αρχαίες πύλες του Benoni, για να χαρίσει φευγαλέες εικόνες των περαστικών πλοίων, προσθέτοντας επιπλέουσες τσιμεντένιες σκάλες προς τιμήν του πρωτοποριακού βενετού μοντερνιστή Carlo Scarpa και ανεγείροντας το δικό του εμπορικό σήμα, τις καλογυαλισμένες επιφάνειες από μπετόν αρμέ σε ορθογώνιες αίθουσες.Το τελικό αποτέλεσμα είναι μια συνειδητή και δραματική αντιπαράθεση του παλιού και του νέου, που ταυτόχρονα αποδίδει την οφειλόμενη τιμή στην ιστορία της ναυσιπλοΐας της πόλης και στην μεταβαλλόμενη αρχιτεκτονική της.

Read More

ΛΕΥΚΑΔΑ ΚΑΙ ΕΝΕΤΟΚΡΑΤΙΑ

Το 1684 την Λευκάδα, κατέλαβαν οι Ενετοί και επισημοποίησαν την κατοχή τους με την συνθήκη του Κάρλοβιτς το 1699*. 

Η πρωτεύουσα Αγία Μαύρα, μεταφέρθηκε από τους Ενετούς στη σημερινή της θέση που τότε ονομαζόταν «Αμαξική». Από τη χρονιά αυτή οι πολιτικές τύχες της Λευκάδας είναι ίδιες με τις τύχες των άλλων ιονίων νήσων. 

Κάτω από τη σημαία της Βενετίας τα νησιά του Ιονίου απόκτησαν για πρώτη φορά πολιτική ενότητα, αν και η Βενετική κυριαρχία δεν υπήρξε η ίδια σε όλα τα νησιά. Η ευέλικτη ενετική πολιτική χάραξε στα Επτάνησα πολιτικά, κοινωνικά και οικονομικά πλαίσια προσαρμοσμένα στα τοπικά έθιμα που βρήκε σε κάθε νησί: αναγνώρισε παλιότερα προνόμια, υιοθέτησε θεσμούς και επέτρεψε την τοπική αυτονομία και τη δημιουργία τοπικής αριστοκρατίας.

 Έτσι τα Επτάνησα, πέραν των ομοιοτήτων που συνεπαγόταν η κοινή πολιτική πορεία, παρουσιάζουν και διαφορές. Π. χ. η Κέρκυρα και η Κεφαλονιά αντιπροσωπεύουν δυο διαφορετικά πολιτειακά-διοικητικά συστήματα. Στην Κέρκυρα το πολίτευμα έχει έντονη την παρουσία του τοπικού αριστοκρατικού στοιχείου ενώ στην Κεφαλονιά παρουσιάζεται μεγαλύτερη διείσδυση του λαϊκού στοιχείου. Η Λευκάδα διοικείται σύμφωνα με τον δικό της Καταστατικό Χάρτη, «τα προνόμια της Κοινότητας της Αγίας Μαύρας» που της παραχώρησε ο Μοροζίνι το 1684.

Η κυρίαρχη τάξη είναι οι nobili, δηλαδή, οι «ευγενείς» ή «άρχοντες», οι κάτοχοι μεγάλης κτηματικής περιουσίας που αποτελούν μια ελάχιστη μειοψηφία. Μόνο τα μέλη της έχουν πολιτικά δικαιώματα (cittadini). Αρχικά μόνο 70 οικογένειες ανήκουν στους cittadini αλλά σταδιακά το δικαίωμα αυτό το αποκτούν περισσότεροι. Η δεύτερη τάξη είναι οι αστοί: οι έμποροι, οι οποίοι έχουν και σπίτι στην πόλη και υπολογίσιμη περιουσία στον κάμπο της πόλης, οι γιατροί, οι δικηγόροι, οι συμβολαιογράφοι, οι φαρμακοποιοί-όλοι αυτοί αποκαλούνται signori και επισήμως notabili. Δεν έχουν πολιτικά δικαιώματα αλλά διαθέτουν κοινωνικό κύρος. 

Ακολουθούν τα κατώτερα στρώματα της δεύτερης τάξης: οι μικροκτηματίες της περιοχής του κάμπου, της πόλης, οι οποίοι διέμεναν στην πόλη, και οι χειρώνακτες επαγγελματίες (ξυλουργοί, χτίστες, βυρσοδέψες, μακελλάρηδες, ράφτες, σανδαλοποιοί, σαπωνοποιοί κ.λ.π.). Και στο χαμηλότερο σκαλοπάτι της αστικής κοινωνικής κλίμακας οι μικροαλιείς, οι μεταφορείς και οι χωρίς μόνιμη εργασία: οι κατ’ εξοχήν «μπουρανέλλοι». 

Κάποιοι μεγαλοκτηματίες βρίσκονται στην ύπαιθρο, μερικοί από τους οποίους διαμένουν και στην πόλη. Είναι οι «αφέντες» της περιοχής, έχουν προστάτες στο αρχοντολόι της πόλης και κολίγους στα κτήματά τους. 

Το πολυπληθέστερο πληθυσμιακό στρώμα το αποτελούν οι ελεύθεροι μικροκτηματίες γεωργοί και οι κτηνοτρόφοι της υπαίθρου. Ζουν εξαιρετικά επίπονα και στερημένα υπό την σκληρή εκμετάλλευση των αρχόντων και των Ενετών. Ένα πολύ μικρότερο μέρος είναι οι κολίγοι, που καλλιεργούν τα κτήματα των κτηματιών. Συνολικά η ύπαιθρος συγκεντρώνει το 80% του πληθυσμού.

Ορισμένοι επαινούν την αποτελεσματικότητα και την διπλωματικότητα του ενετικού συστήματος διακυβέρνησης: εκσυγχρόνισε τη δημόσια ζωή, ιδρύοντας δικαστήρια και βάζοντας τις βάσεις για την οργάνωση των διοικητικών υπηρεσιών. Δεν παύει όμως να είναι ένα σύστημα ολιγαρχικό, που επέβαλε την οικονομική και πολιτική κυριαρχία μιας μειοψηφίας σε βάρος των πολλών και εξέθρεψε έτσι τις κοινωνικές αντιδικίες και συγκρούσεις της εποχής.

*

Η Συνθήκη του Κάρλοβιτς ήταν μια διεθνής συνθήκη ειρήνης που υπογράφηκε στις 26 Ιανουαρίου 1699 στο Σρέμσκι Καρλόβτσι, μια πόλη στη σημερινή Σερβία. Η συνθήκη τερμάτισε τον αυστροοθωμανικό πόλεμο του 1683-1697 στον οποίο οι Οθωμανοί ηττήθηκαν

Read More

Ο ΒΕΝΕΤΙΚΟΣ ΠΡΩΤΟΣ ΟΡΟΦΟΣ της Δημήτριας Φωκά

Στην Βενετία τον καιρό της Αναγέννησης ο πρώτος όροφος των παλατιών πάνω από το ισόγειο ονομαζόταν piano nobile.Ο όροφος αυτός είχε ψηλότερα ταβάνια από τους υπόλοιπους άλλους ορόφους , μεγαλύτερα παράθυρα, μπαλκόνια ή λόντζες .Σε αυτόν τον όροφο βρίσκοταν οι πολυτελείς χώροι υποδοχής ,κομψά διακοσμημένα σαλόνια κι οι κρεβατοκάμαρες της οικογένειας.Μια εντυπωσιακή σκάλα οδηγούσε εξωτερικά από το ισόγειο στον πρώτο όροφο για να αποφεύγουν οι επισκέπτες να χρησιμοποιούν την ίδια εσωτερική σκάλα με το υπηρετικό προσωπικό.
Το piano nobile κτιζόταν πάνω απο το ισόγειο για να έχει καλύτερη θέα , περισσότερο φως ημέρας ,να αποφεύγεται η υγρασία των καναλιών κι οι δυσάρεστες οσμές του δρόμου.
Διάσημα κτίρια στη Βενετία με piano nobile..Ca'Foscari,Ca'Vendramin Calergi ,Palazzo Barbarigo.

Read More