ΚΑΠΟΔΙΣΤΡΙΑΣ Ο ΗΓΕΤΗΣ επιμέλεια Δημ.Φωκά

Εἰς τά 1828 ἐπῆγε ὁ Γ. Μαυρομιχάλης νά χαιρετήση τόν Ἰωάννη Καποδίστρια. Ἐφόρεσε τήν πιό ἀκριβή του φορεσιά, πού ἦταν ὅλο χρυσάφι.  Κυριολεκτικῶς, ἔλαμπε ἡ ἐμφάνισίς του.

Ὁ Κυβερνήτης τόν δέχθηκε ὡσάν πατέρας. Τοῦ εἶπε, ὅμως, κάποια στιγμή:

– ­Δέν σᾶς ἐπαινῶ γιά τά φορέματά σας. Τώρα εἶναι καιρός πού πρέπει νά φοροῦμε ζώνη δερμάτινη...

Καί τοὔδωσε καί ἄλλες πολλές καί σοφές συμβουλές.

Ὁ ἐπισκέπτης βγαίνοντας εἶπε εἰς ἕνα φίλο του:

– Σήμερα ὁ Κυβερνήτης μ’ ἔκανε νά ντραπῶ.

Καί σκέφθηκα:

Τ­ήν πρότασι πού εἶπε ὁ Μαυρομιχάλης «Ὁ Κυβερνήτης μ᾽ ἔκανε νά ντραπῶ». Μ᾽ ἔκανε νά ντραπῶ, γιατί καθρεφτίσθηκα στήν ζωή του. Ἦταν τόσο λιτή ἡ ζωή του! Ἦταν ταυτισμένη μέ τίς κακουχίες, τίς φτώχιες, τίς στερήσεις, τίς ταλαιπωρίες ἑνός λαοῦ καθῃμαγμένου, τόν ὁποῖο κυβερνοῦσε. 

Γιά τόν Κυβερνήτη ὁ θῶκος ἦταν πρόσκλησις γιά θυσίες. Δέν ἤθελε νά  ὑπάρχη ἀπόστασις καί διαφορά στόν τρόπο πού ζοῦσε ὁ ἴδιος ἀπό αὐτόν πού ζοῦσε ὁ λαός του.

Ὁ θρόνος του ἦταν προσφορά. Ὁ θρόνος του ἦταν ἀγωνίες. Ὁ θρόνος του ἦταν ἀγρυπνίες. Ὁ θρόνος του ἦταν ἀγῶνες. Ὁ θρόνος ἦταν ἀπογοήτευσις. Ὁ θρόνος του ἦταν μοναξιά, ἦταν σταυρός. Ὁ θρόνος του ἦταν μέριμνες, ἦταν ἀνιδιοτέλεια, ἦταν θυσίες.

Δέν ζήτησε τόν θρόνο. Ὅταν, ὅμως, κάθησε σ’ αὐτόν, τόν ἐλάμπρυνε, γιατί τούς ἀγκάλιασε ὅ­λους. Γιά τόν Καποδίστρια δέν ὑπῆρχαν οἱ «ἡμέτεροι», ὑπῆρχε τό συμφέρον τοῦ ἔθνους. 

«Μ᾽ ἔκανε νά ντραπῶ», γιατί ἡ εἰλικρίνεια τῆς παρατηρήσεώς του ἦταν πόνος, ἦταν καϋμός. Δέν εἶχε πρόθεσι νά μέ ἐξευτελίση γιά τήν ματαιοδοξία μου. Δέν εἶχε σκοπό καί διάθεσι νά μέ προσβάλη γιά τήν ἐπιπολαιότητά μου. Ἦταν συμβουλή ἀγάπης, ἦταν ὑπόδειξι πατρική, πού ἀπέβλεπε στήν βελτίωσί μου.

Τόν ὠνόμασαν «ἅγιο τῶν πολιτικῶν» γιά τήν καθαρότητά του, γιά τήν ἀνιδιοτέλειά του, γιά τήν θυσία του. Τάχα ἀποτελεῖ τό πέρασμά του ἀπό τήν ἱστορία μας, σέ μιά τόσο δύσκολη γά τήν πατρίδα μας καμπή, κόλαφο μόνο γιά τούς πολιτικούς μας, τούς ἐπιόρκους καί ἅρπαγες;

Μήπως μιά τέτοια βιοτή ἀποτελεῖ, πρέπει ν’ ἀποτελῆ σιωπηλή παραίνεσι καί γιά  ὅλους μας, τόν καθένα στό δικό του μετερίζι; 

Μήπως κάποιες κρίσεις -ὅποιας μορφῆς- πρέπει νά τροφοδοτοῦν τήν ἀνθρωπιά μας, τήν ἀλληλεγγύη μας, τήν διάθεσι προσφορᾶς καί θυσίας; Μήπως δέν θά πρέπει νά ὑπάρχη χτυπητή καί ἔντονη διαφορά στόν τρόπο ζωῆς μας ἀπό τούς συνανθρώπους μας τούς ἔχοντες ἀνάγκες; 

Ὁ Γ. Μαυρομιχάλης ὡμολόγησε πώς ντράπηκε, ἀπό τά λόγια, ἀπό τό παράδειγμα τοῦ Κυβερνήτη.

Μήπως λίγη ντροπή θά ἦταν ἀπαρχή ἀνανήψεως καί μετανοίας, μεταποιήσεως καί ἀναγεννήσεως;

Μήπως;

Πηγή: Περιοδικό «ΑΓΙΑ ΛΥΔΙΑ», τεῦχος 457, Μάρτιος 2011.

Read More

ΝΑΥΜΑΧΙΑ ΝΑΥΠΑΚΤΟΥ ΚΑΙ ΚΕΡΚΥΡΑ του Θόδωρου Βίνου

Στις 7 Οκτωβρίου του 1571 οι ενωμένες χριστιανικές δυνάμεις σταματήσαν τον οθωμανικό στόλο, η γνωστή ναυμαχία των Εχινάδων νήσων . (Η  ονομασία της προήλθε, όχι από την πόλη της Ναυπάκτου αλλά από την ονομασία (θέση) του Κόλπου που έγινε η ναυμαχία, επειδή τότε ολόκληρος ο Κόλπος λεγόταν από τους Ενετούς "Κόλπος της Ναυπάκτου". 
Από την Κέρκυρα ξεκινήσαν , στην Κέρκυρα γιόρτασαν τα επινίκια, στην Κέρκυρα έθαψαν τους νεκρούς τους. 
Στην Anuntziata τους καθολικούς στο δόγμα και τους ορθόδοξους στον ιερό ναό San Nicolo dei Vecchi . Εδώ έμεινε ο Don Miguel de Cervantes y Saavedra ( Μιγκέλ ντε Θερβάντες Σααβέδρα ) έμενε στα κελιά της Anunntziata τα οποία υπάρχουν έως σήμερα , δυστυχώς σαν πολιτισμένος λαός οι Νέο Κερκυραίοι σήμερα τα έχουν μετατρέψει σε τουριστικά κάτω από το ετοιμόρροπο καμπαναριό της Anunntziata . 
Οι Κερκυραίοι καπετάνιοι ήταν, ο Χαλικιόπουλος, ο Κοντόκαλης, ο Κοκκίνης καί ο Πέτρος Μπουας, άξιοι τέκνα της Κερκυραίικης γης . 
Ο Πέτρος Μπουας αιχμαλωτίστηκε οι Τούρκοι τον έγδαραν ζωντανό . 
Δυστυχώς καμία εορτή δεν θα γίνει για αυτό το γεγονός ...εδώ στο νησί μας . Θα γίνουν όμως εκδηλώσεις στην Ναύπακτο που δεν έγινε τίποτα απολύτως εκμεταλευόμενοι μόνο το όνομα ... 
Πριν κάποια χρόνια ο γράφων και η διαχειριστική ομάδα της save Anunntziata τοποθετήσαμε πινακίδα στο ετοιμόρροπο καμπαναριό και ενημερώναμε τους συμπολίτες μας πως εδώ έμενε ο Μιγκέλ ντε Θερβάντες Σααβέδρα ! 
Δυστυχώς κάποιοι την κατέβασαν ...
  ''Κερκυραίοι μην ξεχνάτε την 7 Οκτωβρίου του 1571 ''

εργο του Δαμασκηνού για την ναυμαχία
στην Κέρκυρα

Read More

ΚΩΣΤΑΣ ΓΕΩΡΓΑΚΗΣ μια διαφορετική βιογραφία από τον Θοδωρή Γεωργάκη

Γράφει  ο  Θοδωρής  Γεωργάκης

        Στις 19 Σεπτεμβρίου συμπληρώνονται σαραντατέσσερα χρόνια απ’την αυτοπυρπόληση του Κώστα Γεωργάκη, μια πράξη μεγαλείου και αυτοθυσίας, για την δημοκρατία στην χώρα που την γέννησε, γενόμενος ο ίδιος λαμπάδα αφύπνισης συνειδήσεων.  Ήταν 19 Σεπτεμβρίου 1970, χρονικό σημείο που βρισκόνταν στο αποκορύφωμά της η επτάχρονη δικτατορία, (1967-1974), στην χώρα μας. Τα πάντα στέναζαν κάτω απ’την ξενοκίνητη στρατιωτική χούντα στο εσωτερικό. Οι μόνες πηγές αντίστασης οργανώνονταν, κατά κανόνα στην Ευρώπη, από ανθρώπους με βαθύτατο δημοκρατικό φρόνημα, με πίστη στα ιδανικά μιάς ελεύθερης  Ελλάδας. Σαυτούς τους ελευθεροφρονούντες και αγωνιζόμενους Έλληνες του εξωτερικού ανήκε και ο Κώστας  Γεωργάκης, ο οποίος, τον Σεπτέμβριο του 1970, αυτοπυρπολήθηκε στην πλατεία «Ματεότι» της Γένοβας στην Ιταλία, με στόχο να ευαισθητοποιήσει τον κόσμο για το δράμα του Ελληνικού Λαού. Μια πράξη υπέρτατου ηρωισμού, που προσεγγίζει το Κούγκι του Σαμουήλ, το Αρκάδι της Κρήτης και όλους εκείνους τους αδάμαστους πατριώτες, που δονούνται απ’το Βαλαωρίτειο:… <<Nοιώθω για σε πατρίδα μου στα σπλάχνα χαλασμό>>.

       Και ο Κώστας Γεωργάκης ήταν γνήσιος πατριώτης, ήταν γνήσιο πνευματικό τέκνο του Μεγάλου Αριστοτέλη Βαλαωρίτη. Και πως θα γινόταν διαφορετικά αφού κουβαλούσε μέσα του εκείνο το ανυπότακτο φρόνημα του Σφακισάνου, που τόσο μεγαλειωδώς εξύμνησε στον <<ΦΩΤΕΙΝΟ>> ο Βαλαωρίτης, αφού, ναι μέν γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Κέρκυρα, όμως η καταγωγή και του παππού του Αναγνώστη Γεωργάκη  και του πατέρα του Σπύρου Γεωργάκη είναι απ’το ταπεινό Πιινακοχώρι των Σφακιωτών.   Την ιστορική διαδρομή αυτής της οιικογένειας <<Του μπάρμπα-Αναγνώστη>>, όπως τον ενθυμούνται ακόμη και σήμερα οι πρεσβύτεροι του Πινακοχωρίου, αλλά και την αυτοθυσιαστική πράξη του Κώστα, την περιγράφει γλαφυρότατα ο Φίλιππος Λάζαρης, ο Μπάρμπα-Φλίππος ο Γραμματέας, όπως τον ενθυμούνται σε Λαζαράτα και Πινακοχώρι, ο …μικρός αυτός Παπαδιαμάντης των Σφακιωτών, όπως παρουσιάζεται στα Λευκαδίτικα γράμματα, με το βιβλίο του <<Μια φορά και έναν καιρό…>>, που κυκλοφόρησε το 2010, μετά το θάνατό του. Έχει βιωματική αντίληψη της θυσίας του Κώστα, αφού είχε προσωπικές σχέσεις και επαφές με την οικογένειά του στην Κέρκυρα.   Ο Μπάρμπα-Φλίππος τιτλοφορεί το πόνημά του με τον εκφραστικό τίτλο:

 ΜΙΑ ΦΛΟΓΑ. Ο ΗΡΩΑΣ ΦΟΙΤΗΤΗΣ ΚΩΣΤΑΣ  ΓΕΩΡΓΑΚΗΣ  ΠΟΥ  ΑΥΤΟΠΥΡΠΟΛΗΘΗΚΕ  ΣΤΗΝ  ΙΤΑΛΙΑ.   

«… Πάνε πια δεκαπέντε περίπου χρόνια,(Σημείωση. Ο Φίλιππος Λάζαρης γράφει το 1980), από τότε που ο Αναγνώστης Γεωργάκης ή Κύρκος έφερε στο χωριό του, το Πινακοχώρι Σφακιωτών, από την Κέρκυρα τη μεγάλη καμπάνα του Αϊ-Γιωργιού, αγορασμένη από έρανο στον οποίο πρωτοστάτησε ο ίδιος κι επιστάτησε στην τοποθέτησή της. Αυτός, ο Αναγνώστης Γεωργάκης, στο Πινακοχώρι γεννημένος και μεγαλωμένος και παντρεμένος (με την αδελφή του Ευγένιου Φρεμεντίτη), έμεινε και πέθανε ένας λεβέντης χωριάτης, Λευκαδίτης, Σφακισάνος, Πινακοχωρίτης. Και κει στον ήχο της φωνής της καμπάνας του Αϊ-Γιωργιού νιώθουμε πως έδεσε την ίδια την ψυχή του.  Ωστόσο, δεν έζησε πάντα στο Πινακοχώρι ο Αναγνώστης. Γιατί έτσι λεβέντης, ανοιχτόκαρδος, κουβαρδάς, ψηλός, όμορφος – ένας «πλέιμπόι» θα λέγαμε της εποχής του καθώς ήτανε – του’ πεφτε μικρό το Πινακοχώρι για τις φιλοδοξίες, τα όνειρα και τις δυνατότητές του. Ήτανε, βλέπεις, από κείνη τη γενιά των Γεωργάκηδων του Πινακοχωρίου που σήμερα έχει,  δύο καθηγητές Πανεπιστημίου (τον καθηγητή – πρεσβευτή κ. Ιωάννη Αποστ. Γεωργάκη και τον Ι.Α.Γεωργάκη του Πανεπιστημίου της Θεσσαλονίκης).

Μεγαλέμπορος στη Λευκάδα, όπου γεννηθήκανε και τα παιδιά του (δύο αγόρια και ένα κορίτσι), αργότερα, γύρω στα 1930 , έφυγε για την Κέρκυρα, όπου και ως τα  τελευταία χρόνια διατηρούσε το ξενοδοχείο «Μέγας Αλέξανδρος». Και κει, στην Κέρκυρα, πέθανε σε μεγάλη ηλικία πριν δύο χρόνια.  Αυτό το ξενοδοχείο ήτανε το στέκι της λευκαδίτικης παροικίας στην Κέρκυρα. Δεν ήτανε δυνατόν να περάσει Λευκαδίτης από το «νησί των Φαιάκων» χωρίς να καταλήξει στον  «Μέγα Αλέξανδρο», όπως και στο λευκαδίτικο εστιατόριο «Πάνθεον» του συμπατριώτη μας Σταματέλου, ο οποίος πέθανε και αυτός το 1978. Και μια και αναφερόμαστε στα λευκαδίτικα κέντρα της Κέρκυρας, αναφέρομε πως και το περίφημο Λιστών, το πιο αριστοκρατικό κέντρο της Κέρκυρας (στην πλατεία της Σπιανάδας), το κέντρο που απ’ εδώ περάσανε διασημότητες του πνεύματος, της τέχνης και της πολιτικής όλου του κόσμου και που μάλιστα το πέρασμά τους σημειώνεται (νομίζω ακόμα) με την υπογραφή τους στους τοίχους, είναι ιδιοκτησία και εκμετάλλευση των Σφακισάνων Αφών Ζαβιτσάνου. Και εδώ κατά κάποιο τρόπο μεταφέρθηκε το λευκαδίτικο στέκι της Κέρκυρας, σήμερα. Εκεί, λοιπόν, στο παλιό στέκι, τον  «Μέγα Αλέξανδρο», ο Αναγνώστης, πάντα χαρούμενος, πάντα εξυπηρετικός, δεχόταν όλους τους Λευκαδίτες κι εκεί μαζί τους άφηνε να ξεχειλίσει η νοσταλγία του χωριού του, που τον  πλημμύριζε και ζούσε ξανά τις χαρές, τις λύπες, την παλιά ζωή του Πινακοχωρίου. Ρωτούσε να μάθει για όλους και συχνά θυμότανε ακόμα και τον Θοδωρή τον Καλέ, έναν πολύ φτωχό, αγαθό όμως και χαρούμενο γείτονα εξάδελφό του που άργησε να παντρευτεί και, όταν επιτέλους παντρεύτηκε, ο Σπύρος ο Πίκολης, ο λαϊκός ποιητής απ’ τα Λαζαράτα, έγραψε ολόκληρο ποίημα και άρχιζε έτσι: «Το χίλια εννιακόσια δέκα πήρε κι ο Καλές γυναίκα…». Αυτούς τους στίχους έλεγε, μόλις έβλεπε Σφακισάνο ο Αναγνώστης. Θέλω να πω μ’ αυτά πόσο χωριάτης έμεινε, πόσο Λευκαδίτης, πόσο η ψυχή του έμεινε στο Πινακοχώρι και προπάντων εκεί στου «Κολοβού» ή στην πλατεία Αγίας Ειρήνης, όπως πολύ όμορφα την ονομάσανε τώρα. Συντροφιά του στο ξενοδοχείο είχε το εγγόνι του τον Κώστα, παιδί του γιού του του Σπύρου και της Λευκαδίτισσας Ευφροσύνης, το γένος Κατωπόδη, που έδειχνε μια πραγματική αφοσίωση κι ένα θαυμασμό για το λεβέντη παππού του. Γι’ αυτό και πιστεύω απόλυτα πως αυτό το παιδί ανατράφηκε και έζησε σαν παιδί του Πινακοχωρίου, μεγαλωμένο απ’ τις ιστορίες και την ζωή του παππού του κι όλα αυτά μέσα στη δυνατή φαντασία και στο καυτό λευκαδίτικο αίμα του διαμορφώσανε ένα δυνατό ανώτερο πνευματικό χαρακτήρα. Τον είχε συντροφιά –16χρονο αγόρι- όταν ήρθε και έφερε την καμπάνα τ’ Αϊ-Γιωργιού.

Αυτό το παιδί, ο Κώστας Γεωργάκης (γεννημένος στην Κέρκυρα από Λευκαδίτη πατέρα και μάνα) ήτανε ο φοιτητής που στις 19.9.1970 αυτοπυρπολήθηκε στην πλατεία Ματεότι στη Γένοβα, στα σκαλοπάτια του ανακτόρου των Δόγηδων φωνάζοντας:  «Γκρέτσια λίμπερα – η γη που γέννησε τη Λευτεριά η ίδια θα εξοντώσει την τυραννία». Ο φοιτητής που στα μαύρα χρόνια της Δικτατορίας θέλησε να γίνει ο ίδιος λαμπάδα να φωτίσει το δρόμο της λευτεριάς. Την ίδια μέρα τα ειδησεογραφικά πρακτορεία Ανατολής και Δύσης σ’ όλο τον κόσμο μετέδιδαν το γεγονός κι από τότε ως σήμερα έγινε σύμβολο λευτεριάς για κάθε λεύτερο άνθρωπο. Η  Κέρκυρα τίμησε τον Κώστα Γεωργάκη με επίσημα μνημόσυνα και με την ονομασία μιας μεγάλης Λεωφόρου σε «Λεωφόρο Κώστα Γεωργάκη» με απόφαση (ομόφωνη) του Δημοτικού Συμβουλίου της Κέρκυρας. Σημειωτέον ότι από την συνεδρίαση, η οποία όμως δεν ξέρουμε ακόμα αν εγκρίθηκε, απουσίαζε ο δημοτικός σύμβουλος Σπύρος Γεωργάκης, ο πατέρας του. Κι όταν έγινε ανεπίσημα η κηδεία του, ακολούθησαν μόνο οι γονείς του και ο μπάρμπα Μηνάς ο Ράπτης απ’ την Εξάνθεια. Σε πάνδημα μνημόσυνα τιμάται η μνήμη του. Ο κερκυραϊκός αλλά και ο αθηναϊκός Τύπος κάθε Σεπτέμβρη θυμάται το φοιτητή που σαν διαμαρτυρία στη σκλαβιά και την καταπίεση έγινε δάδα να φωτίσει τα σκοτάδια των μαύρων χρόνων. Η αλήθεια είναι πως υπήρξαν και αντιρρήσεις. Υπήρξανε εκείνοι που δεν μπορέσανε ποτέ να νιώσουν το νόημα της πράξης του, το μήνυμα που έφερνε εκείνη η τρομερή ανθρώπινη φλόγα που φώτισε τραγικά την πλατεία Ματεότι, μπροστά στα ανάκτορα των Δόγηδων, την αυγή εκείνου του Σεπτέμβρη. Δεν μπόρεσαν να βάλουνε την πράξη αυτή στα πλαίσια της λογικής συνέπειας και δώσανε ανάλογες εξηγήσεις, ανάλογα με τη στενή τους αντίληψη. Έτσι, υπήρχε, και ίσως υπάρχει, μια αντίθεση, μια άρνηση. Η άρνηση αυτών που με λογικά δεδομένα προσπαθούν να εξηγήσουν τις μεγάλες πράξεις. Ωστόσο, όλα αυτά είναι θέμα πολιτικής (θέμα ανάλογης πολιτικής τοποθέτησης). Αλλά ο Κώστας Γεωργάκης ήτανε ένας ονειροπόλος νέος, όχι αναρχικός. Ένας νέος ιδεολόγος κι ακόμα ένας νέος λογοτέχνης. Στα λίγα χρόνια της ζωής του δεν πρόφθασε να παρουσιάσει, βέβαια, τα λίγα διηγήματά του σε ένα ολοκληρωμένο έργο και έτσι σήμερα τα λιγοστά δημιουργήματά του παραμένουν ανέκδοτα και τα φυλάει σαν κειμήλιο ο πατέρας του με σκοπό κάποτε να τα εκδώσει. Τα φυλάει εκεί, στο σπίτι του, στην οδό Σπ. Σαμάρα 1, που είναι και ένα μικρό μουσείο απ’ τα ενθυμήματα του ήρωα.

Ένα τεκμήριο που έχουμε για τη λογοτεχνική δραστηριότητα του Κώστα είναι το περιοδικό των νέων «Λογοτεχνικοί Ορίζοντες», που εξέδωσε 11 φύλλα κι απ’ όπου (από ότι ξέρουμε) από το ενδέκατο φύλλο που έχουμε, βλέπουμε τη σκέψη του ήρεμη, βλέπουμε τον πνευματικό άνθρωπο με τη σωστή θέση πάνω στα πνευματικά και πολιτιστικά ζητήματα του καιρού του. Το περιοδικό «Λογοτεχνικοί Ορίζοντες» είχε ένα εκλεκτό επιτελείο συνεργατών, το οποίο αποτελούταν από ομάδα νέων λογοτεχνών και στο οποίο υπεύθυνος ήταν ο Κώστας Γεωργάκης. Τα γραφεία του περιοδικού ήτανε δε στο σπίτι του (Σπ. Σαμάρα 1). Δηλαδή, το περιοδικό ήταν μια προσωπική του προσπάθεια, μία προσπάθεια που μας δείχνει πως η κατάρτισή του είχε αναγνωριστεί από τους πνευματικά καλλιεργημένους νέους.

Από τα λίγα αυτά βγαίνει ξεκάθαρα πως ο Κώστας Γεωργάκης ήτανε ένας νέος λογοτέχνης μ’ ελπιδοφόρο ξεπρόβαλμα, ένας πνευματικά νέος άνθρωπος, ένα παιδί με ιδανικά και τη σφραγίδα της δωρεάς για επίδοση στο χώρο της λογοτεχνίας (η πνευματική του κατάρτιση αποδεικνύεται από το ότι μιλούσε 5 γλώσσες!) Όμως, αυτή η κατάρτισή του, αυτή η τοποθέτηση που είχε πάνω στα σύγχρονα προβλήματα, αυτό το άγχος του από την τότε ελληνική πραγματικότητα, κι ακόμα το ζεστό λευκαδίτικο αίμα, που στην ηλικία των 22 χρόνων του έβραζε, αυτή η λευκαδίτικη λεβεντιά, όταν άρχισε κι η ψυχολογική βία, τον οδηγήσανε στην αυτοθυσία, δείχνοντας πως ένας πνευματικός άνθρωπος μπορεί και πρέπει να τα δίνει όλα για όλα, προκειμένου να υπηρετήσει τον άνθρωπο και τα ιδανικά του. Αυτή η ηρωική του πράξη εκτιμήθηκε ανάλογα απ’ τους ελεύθερους ανθρώπους όλου του κόσμου. Κι η Κέρκυρα, η γη που γεννήθηκε το Λευκαδιτόπουλο, ο Κώστας Γεωργάκης, τον τιμάει. Αλλά και ο Δήμος Αθηναίων, αν δεν κάνω λάθος, τιμώντας τον ονόμασε έναν δρόμο με το όνομά του, και, όπως έγραψα  και παραπάνω, οι νέοι μέχρι την Κρήτη (ίσως κι από συναίσθημα – ένεκα και του «Γεωργάκης») στα νεανικά έντυπά τους δημοσιεύουν πρωτοσέλιδα τη φωτογραφία του, κλείνοντας το σημείωμα για την θυσία του, έτσι: «Αξέχαστε Κώστα Γεωργάκη θα σε θυμόμαστε πάντοτε».

Προσπάθησα, όσο μπορούσα περιληπτικά, να πληροφορήσω τους Λευκαδίτες για την καταγωγή, τη θυσία και την ανώτερη πνευματική κατάρτιση ενός ηρωικού παιδιού της Λευκάδας, γεννημένου στην Κέρκυρα, που αν κι έγινε σύμβολο λευτεριάς σ’ όλο τον κόσμο, στην Λευκάδα μας είναι άγνωστος σαν ξένος. Πιθανόν η πολιτική τοποθέτησή του να βοήθησε γι’ αυτή τη λησμοσύνη, αφού, όπως βλέπουμε απ’ τα έντυπα που αναφέραμε, δεν ήτανε πολιτικά τοποθετημένος στα έξαλλα άκρα. Για τον ίδιο λόγο νομίζω πως αυτή η τοποθέτησή του τον ανεβάζει ακόμα πιο ψηλά, γιατί δείχνει πως δεν ήτανε η πολιτική ιδεολογία ή το πολιτικό πάθος που τον ώθησε να κάμει το νεανικό κορμί του φλόγα αλλά το ιδανικό της ελευθερίας και η δύναμη διαμαρτυρίας για τα ανθρώπινα δικαιώματα. Αλήθεια, θα ‘ τανε πολύ τραγική εκείνη η φλόγα που άναψε η λευκαδίτικη σάρκα, το λευκαδίτικο νεανικό αίμα, εκεί στη Γένοβα, στην πλατεία Ματεότι, μπροστά στα ανάκτορα των Δόγηδων, και τραγικά ρομαντική η σκηνοθεσία, ιδανική, και δικαιώνουν την πράξη ενός επτανησιώτη διανοούμενου ιδεολόγου εκείνη την αυγή του Σεπτέμβρη του 1970.

Και δεν ξέρω… Όμως, κάθε φορά π’ ακούω τη μεγάλη καμπάνα τ’ Αϊ-Γιωργιού στο Πινακοχώρι  να σημαίνει, ο νους μου πάει σ’ εκείνη τη φλόγα…

….Και ψιθυρίζω: «Ήτανε γνήσιος Λευκαδίτης. Ήτανε Επτανησιώτης. Ήτανε ένας ελεύθερος άνθρωπος»!...»

Read More

ΣΙΓΑ-ΣΙΓΑ αλλά ΣΤΑΘΕΡΑ ΜΠΡΟΣΤΑ!!! της Τερέζας Μητσοπούλου

Μη βιάζεσαι να φτάσεις εκεί που θέλεις.

 Μικρά και σταθερά βήματα κάθε φορά, ώστε να μαθαίνεις απ' τις δυσκολίες

 και να γεμίζεις καθώς πρέπει το τετράδιο της ζωής.

Δεν μου αρέσει

Read More

Η ΜΟΥΣΙΚΗ ΝΤΟΠΙΟΛΑΛΙΑ ΜΑΣ του Σπ.Χειρδάρη

"Μη το πελίσεις ωρε παιδί"
Μια έκφραση που ακούγεται αραιά πλέον στη Κέρκυρα.
"Πελίσω"= πετάξω (με την έννοια το πετάω ως άχρηστο).
Πιθανόν η λέξη να προέρχεται από τους Πελταστές επειδή εκτός από την Πέλτη την ειδική ασπίδα που έφεραν ήταν "ρίπτες" διαφόρων όπλων στις μάχες.
Εν κατακλείδι η τόσο κατηγορημένη ως ξενόγλωσση ντοπιολαλιά μας εκτός από τις ξενόφερτες λέξεις που προσαρμόσαμε στα μέτρα μας, έχει πολλές Ομηρικές, αλλά και αρχαιοελληνικές λέξεις, όπως στια, βόπες, κραμπί, προβατώ κλπ.
Δυστυχώς μαζί με τους ανθρώπους χάνεται και η ντοπιολαλιά μας, γιατί το εκπαιδευτικό σύστημα επιβάλλει τη χρήση μιάς και μοναδικής γλώσσας.
Καλό θα ήταν όσο υπάρχουν ακόμη παλαιοί να γίνει μια προσπάθεια να "διδάσκονται" οι νεώτεροι τη γλώσσα που μίλαγαν και έγραφαν οι πρόγονοί τους.
Η χροιά (η μελωδικότητα) των Επτανησιακών ντοπιολαλιών δεν χάνεται και θα μπορούσε να συνυπάρχει με την έκφραση.

Read More

ΤΡΕΛΑΘΗΚΑΜΕ ΕΝΤΕΛΩΣ;

Νόμιζα ότι ήταν πλάκα...
Πρωτοείδα την ανακοίνωση από τον Θοδωρή Βισβάρδη,σήμερα 2/10/14
Μετά όμως διάβασα ένα σχόλιο από τον έγκριτο Διονύση Φλεμοτόμο και ανησύχησα.
Επέστρεψα τώρα το βράδυ και έφριξα!
Πραγματικά σήμερα 2/10/2014, στην Ζάνυνθο-δεν την λέω Τζάντε γιατί με απογοήτεψε-
στήσανε στην πλατεία Αγίου Λουκά,έναν Κομφούκιο!!!
Δηλαδή ό,τι μας χαρίσουνε το παίρνουμε;
Εγώ στην γιορτή μου,τον παλιό καιρό που δίναμε δώρα,πήγαινα και τα άλλαζα!
Κρίμα σκεφτόμουνα να πάνε χαμένα τα έξοδα των φίλων μου!
Εντάξει δεν μπορούσατε να το αλλάξετε.Κατανοητό!
Βάλτε το σε μια άκρη να μην φαίνεται!
Και τέλος πάντων τη μέρα που γεννήθηκε η Ελισάβετ Μαρτινέγκου βρήκατε;
Δεν μπορούσατε να κάνετε μια εκδήλωση για την πρωτοπόρο Τζανιώτισσα,
αλλά μπορούσατε να κάνετε εκδήλωση για τον Κομφούκιο;
Είμαστε σοβαροί;
Ο,τι σας χαρίζουν,πάτε και το μοστράρετε;
Για μαζευτείτε!
Αλλά οι υπεδέλοιποι Τζανιώτες,που έχετε τα μέντε σας,για μαζεύτε τους!
Εχετε κι εσείς ευθύνη!

Read More

ΞΕΘΩΡΙΑΣΕ Η ΚΕΡΚΥΡΑ; της Ανδριανής Βοντετσιάνου

H Κέρκυρα του πολιτισμού, η Κέρκυρα των φιλαρμονικών, του θεάτρου, των παρελάσεων, των Φρουρίων, των παλατιών. Η Κέρκυρα του Μον Ρεπό και του Αχιλλείου.

Η Κέρκυρα που σε προηγούμενες δεκαετίες γέμιζε με τις φωτογραφίες της τα ωραιότερα άλμπουμ διακοπών σε όλο τον κόσμο. Celebrities κοσμούσαν τα περιοδικά με τις αφίξεις τους στο νησί, διάσημοι ηθοποιοί σε τρυφερά ενσταντανέ στη Σπιανάδα και εφοπλιστές που έκαναν αξέχαστες δεξιώσεις  με την υψηλή κοινωνία...

Θα μου πείτε, οι καιροί προχωρούν και τίποτα δεν παραμένει ίδιο. Θα συμφωνήσω αλλά θα σας ρωτήσω πως ενώ οι καιροί προχωρούν δεν θα έπρεπε παράλληλα να προσπαθήσουμε τουλάχιστον αυτή την αίγλη του νησιού  να την διατηρήσουμε;

Έχουμε σκεφτεί εμείς οι Κερκυραία στα αλήθεια ποια είναι η πραγματική εικόνα του τόπου μας σήμερα και πως έχουμε φτάσει σε αυτή την κατάσταση; Γιατί ας μην κρυβόμαστε, στο μεγαλύτερο βαθμό πλέον η Κέρκυρα δίνει την εικόνα της εγκατάλειψης και της κακοδιαχείρισης των πόρων της. Ξεθώριασε σαν μια γυναίκα που ενώ τα ρούχα που φοράει ήταν κάποτε δημιουργίες μεγάλων οίκων, δείχνουν πια τα σημάδια του χρόνου και της πολυφορεσιάς.

-Δρόμοι παλιοί γεμάτοι λακούβες αλλά και νέοι με κακοτεχνίες που τείνουν να γίνουν συνηθισμένο φαινόμενο σε όλο το οδικό τμήμα τόσο της πόλης μα και της υπόλοιπης νήσου.

-Κάδοι απορριμμάτων ξεχειλίζουν με αποτέλεσμα το καλοκαίρι να υπάρχει αφόρητη δυσοσμία και το χειμώνα η βροχή να παρασύρει τα απορρίμματα.

-Θέσεις στάθμευσης μηδαμινές και όπου υπάρχουν συνήθως είναι σε ακατάλληλο χώρο (βλ. κεντρική πλατεία).

-Ελλιπής αξιοποίηση αρχαιολογικών χώρων και μνημείων όπως για παράδειγμα το Φρούριο που φέρει έντονα σημάδια εγκατάλειψης και λανθασμένης φροντίδας.

-Αεροδρόμιο που θα μπορούσε να παίξει πρωταγωνιστικό ρόλο σε ταινία περασμένης δεκαετίας αφού κατά κανένα τρόπο δεν πληρεί τις σύγχρονες προδιαγραφές και σε έντονη τουριστική περίοδο αδυνατεί να καλύψει τις ανάγκες.

-Έλλειψη φροντίδας του ήδη υπάρχοντος συστήματος ομβρίων υδάτων και αποχέτευσης και μελέτη για κατασκευή νέων τμημάτων αυτού.

-Αποδυνάμωση του Ιόνιου Πανεπιστημίου και των σχολών του.

Θα μπορούσα να σας απαριθμήσω ακόμα πάρα πολλά... Για το Νοσοκομείο, για το φωτισμό της πόλης σε σημεία που αποτελούν τουριστικό πόλο έλξης αλλά τόπο συνάντησης των Κερκυραίων, για παγκάκια σκουριασμένα, για τις κακοτεχνίες στο νέο λιμάνι, για την παντελή αδιαφορία της δημοτικής αρχής για τα πολιστικά δρώμενα, για την σχεδόν αόρατη συγκοινωνία της πόλης με τα χωριά κ.λ.π.

Δεν θέλω να σας κουράσω όμως. Να σας αφυπνίσω θέλω. Και να σας κάνω να αναρωτηθείτε αν η Κέρκυρα στη σημερινή της μορφή είναι αυτή που σας καλύπτει. Αν είναι αυτή που ονειρευεστε να ζείτε ή σαν επισκέπτης θα θέλατε να συναντήσετε.

Είμαι σίγουρη πως όχι. Γιατί όλοι ξέρουμε πως θα μπορούσε να είναι σήμερα το νησί μας, ένα στολίδι, ένα πραγματικό μνημείο της Ουνέσκο χωρίς τραπεζοκαθίσματα σε κάθε καντούνι...

Τι μένει λοιπόν να κάνουμε;
Πρώτα απ’ όλα εμείς οι ίδιοι πρέπει να επιδείξουμε ζήλο σε μια κοινή προσπάθεια ευπρεπισμού του τόπου μας. Ο «ωχαδελφισμός» και η μετάθεση του προβλήματος για την επόμενη ημέρα δεν θα βοηθήσει. Εθελοντικοί σύλλογοι υπάρχουν πολλοί και μας περιμένουν να βοηθήσουμε όλοι ενεργά αρχίζοντας από τα «μικρά».

Όσο για τα «μεγάλα»; Ε! Για αυτά υπάρχει δημοτική αρχή που οφείλει να μας ακούσει. Αν είμαστε πολλοί τότε και η φωνή μας θα είναι δυνατότερη. Ασκώντας συνολικά πίεση σαν ομάδα και όχι ατομικά, να είστε σίγουροι πως θα πετύχουμε πολλά.

Δήμος και Περιφέρεια πρέπει να ενδιαφερθούν επιτέλους για την Κέρκυρα αξιοποιώντας τόσο κοινοτικούς πόρους –αφού θα έχει προηγηθεί μελέτη και οργάνωση ώστε να εξαλειφθεί κάθε περίπτωση σπατάλης αυτών- αλλά και κρατικά κονδύλια που σε πολλές περιπτώσεις μένουν ανεκμετάλλευτα.

Βέβαια, αυτό προϋποθέτει συνεργασία διαφόρων υπηρεσιών και φυσικά χρόνο. Μα μήπως δεν έχουμε  ειδικευμένα άτομα στις υπηρεσίες μας που μπορούν να συνεργαστούν σε ανάλογα projects και φυσικά διαθέτουν τον απαιτούμενο χρόνο;

Είναι καιρός πια να αποκτήσει η Κέρκυρα αυτό που της οφείλουμε και της το στερήσαμε (όχι γιατί το επιδιώξαμε αλλά γιατί δεν ξέραμε πως να το συντηρήσουμε) εμείς οι άνθρωποί της: τη χαμένη της λάμψη.

Ας κάνουμε όλοι μαζί μια προσπάθεια να δούμε ξανά το νησί μας όπως αξίζει σε μια αρχόντισα του Ιονίου. Η Κέρκυρα ήρθε η στιγμή να πρωταγωνιστήσει και πάλι αφήνοντας τον υπόλοιπο κόσμο άφωνο...

Read More