ΠΟΡΤΑ ΡΙΑΛΑ του Κων.Θεοτόκη

Ήτανε,ανάμεσα στ'απόρθητα κάστρα των Κορφώνε , μεγάλη , βαριά , πέτρινος γίγαντας κάστρο κι'αυτή.
Οι αιώνες απερνούσαν κ' εκείνη αγέραστη , ακόμα μένει ορθή η μεγάλη πόρτα.
Είναι νύχτα.
Του μικρού καντηλιού,που μπρος σε μιάν εικόνα είναι αναμμένο,η λάμψη ξάφνου αξαίνει.Ο θόλος λάμπει.
Γάλι , γάλι , ο αγέρας στη μέση πυκνώνει,και γάλι , γάλι , φαίνεται μιά μεγάλη μορφή.
-Εγώ του Ικτίνου,λέει,ωδήγησα το χέρι,όταν τον Παρθενώνα ηθέλησε να χτίσει,εγώ στην αρχαίαν Αίγυφτο
τις πυραμίδες έμπνευσα,εγώ είμαι του χτίριου το πνέμα.
Εγώ δεν ζω σε βάρβαρους χρόνους-και πετάω από τόπο σε τόπο εκεί που με λατρέβουν.Εγώ ήμουν στην Ελλάδα την αρχαία,εγώ στη Ρώμη,στην Αίγυφτο εγώ' η Ποίηση κ' η Δόξα με συνοδεύουν και τους βαρβάρους φεύγω.
Σαν πνοή θανάτου εμπρός φυσάει η Βαρβαρότη,εκείνη που αρμάτωσε τα χέρια των Βανδάλων,εκείνη που μες στην καρδιά
του Θεοδόσιου εμπήκε!
Ωιμέ επλάκωσε και δω αυτή η θανάσιμη πνοή' η βάρβαρη φωνή ακούστηκε.
-Να ρίξουνε , να ρίξουνε την Πόρτα...

ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΘΕΟΤΟΚΗΣ

Categories: ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑ