(Κεφαλονιτικη λατρεια,Δημήτρης Λουκάτος 1946)
Είναι κάτι απίστευτο ,που όμως συμβαίνει κάθε δεκαπενταύγουστο σ’ ένα χωριό της Κεφαλονιάς, στο Μαρκόπουλο. Μέσα στην εκκλησιά ,τις ώρες της ακολουθίας του πανηγυριού, σ’όλες τις γωνιές στα έπιπλα και στα στασίδια, περπατάνε φίδια ζωντανά, που ανεβαίνουν στο τέμπλο,στο θρόνο, στους ανθρώπους με όλη τους την άνεση, ξεθαρρεμένα ,ακίνδυνα ,υποταχτικά Μέσα από το καμπαναριό της Παναγιάς της Λαγγουβάρδας ,μέσα από τις τρύπες και τα βάτα του ,βγαίνουν τα φίδια που θα ιστορήσουμε. Άλλες μέρες κανείς δεν μπορεί να βρει ένα τέτοιο φίδι. Μόνο από την μέρα του Σωτήρος ψάχνει κανείς να τα βρει. Ψάχνουν με τα κεριά το βράδυ γύρω από το καμπαναριό, τα παίρνουν στα χέρια τους και τα φέρνουν στο χωριό.’ Εβγήκανε τα φίδια’, φωνάζουν χαρούμενα γιατί πιστεύουν πως η ταχτική τους εμφάνιση είναι εγγύηση για την ευημερία του χωριού και καλοχρονιά.
Ύστερα από 40 μέρες εξαφανίζονται. Όσοι κατά λάθος τα πάτησαν ή δεν τα επέστρεψαν βλέπουν στον ύπνο τους την Παναγία ,που τους τα γυρεύει!
Τι να πει κανείς γι’αυτό το φαινόμενο;Αν δεχτεί το θαύμα δεν έχει να πει τίποτε. Μια κάποια φυσική εξήγηση, ίσως να πρόκειται για μια ράτσα φιδιών χωρίς δηλητήριο ,που ευδοκίμησε και πολλλαπλασιάστηκε σε κείνην τη λαχτιά, πρώτα γιατί τα σήκωνε ο τόπος ,κι ύστερα γιατί κανείς από τους χωρικούς δεν τα πείραξε ποτέ. Από κληρονομικότητα συνήθισαν τόσο αυτά όσο κι ο άνθρωπος να μη φοβούνται ο ένας τον άλλον. Στις μέρες του δεκαπενταύγουστου αρχίζει ίσως η περίοδος των γάμων και του πολλαπλασιασμού τους .Ο θόρυβος από τις καμπάνες τα ξεσηκώνει και τα βγάζει έξω από τις φωλιές τους .Αδιαμαρτύρητα τότε και μ’ εμπιστοσύνη αφήνονται να κουβαλώνται οπουδήποτε από τους ανθρώπους.
Κι ένα δίστιχο του Ελιού, όπου ένας ερωτευμένος διαμαρτύρεται για την επιείκεια των φιδιών αυτών μπροστά στην φλογερή διάθεση του ν’ αυτοκτονήσει
Τα φίδια απ’το Μαρκόπουλο καλαίνω να με φάνε, μα κείνα είναι τση Παναγιάς και με χαιδολογάνε!!!
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου