Νοσταλγώντας τα περασμένα: Το παλιό πανηγύρι του Αγίου μας
Έχασε και το πανηγύρι τ΄Αγίου μας την παλιά γραφικότητα του, την ομορφιά του και το αξέχαστο μεγαλείο του!..
Ένα αυτοκίνητο σήμερα μας παίρνει από το Αργοστόλι και μέσα σε σύννεφα σκόνης μας φέρνει μέσα σε μισή ώρα στην Ιερά Του Μονή. Ενώ...Άλλοτε...!Άλλοτε!..
Κλείστε για λίγο τα μάτια σας, φίλοι μου και παρακολουθήσετε το όμορφο φιλμ της φαντασίας που πρόκειται να σας προβάλω.
Μέρες πριν από τη Γιορτή του και από όλη σχεδόν την Ελλάδα φτάνανε στην ιερά Του Μονή οι πιστοί, φέρνοντας μαζί τους και τους αρρώστους τους για να Του ζητήσουν την ίαση και θεραπεία τους.
Τα κελιά δεν φτάνανε να τους χωρέσουν και καταυλίζανε ολόγυρα από το Μοναστήρι μέσα σε σκηνές, αντίσκηνα και κάτω από κουβέρτες, που παρουσίαζαν τον ιερό Κάμπο Του μ' ένα φανταχτερό φτωχικό μεγαλείο, μέσα από το οποίο απόπνεε η πίστη και η ευλάβεια. Και τη παραμονή του πανηγυριού από όλες τις πόλεις και τα χωριά του νησιού μας, μ' άμαξες, μ' άλογα, με μουλάρια, με γαϊδουράκια και οι πιο πολλοί ποδαρόδρομο, ξεκινούσαν δια το ιερό Ασκητήριο Του των Ομαλών, για ν' αποτείσουνε προς τον Άγιο του Νησιού μας Προστάτη, τον οφειλόμενο φόρο της ευλάβειας και να Του ζητήσουνε τη βοήθεια Του.
Κι ήταν γραφικό, επιβλητικό και πραγματικά θεαματικά όμορφο να στέκεσαι όξου από την εκκλησία της Σισσιώτισσας εκεί στην αρχή της Αργοστολιώτικης Γέφυρας και να βλέπεις τους προσκυνητές που ξεκινούσανε από τ ' Αργοστόλι.
Όλες οι καρότσες του Βάραγκα, του Μπαμπάουλα, του Κάρμενου, Μπονίκου, του Μαραβέγια και λουλουδοστόλιστες κουβαλούσανε νύχτα και μέρα τους πιστούς εις Χάρι Του. Φαρακλάδες, Ραζάδες, Βαλσαμάδες, Φραγκάδες και άλλοι αγωγιάτες από τα γύρω χωριά, με τσι γιακέτες τσους....αλασκάγια, αλαφάτσα φορεμένα τα μπερετόνια τους, με γαρύφαλλο στο αφτί, το άσπρο τσου πουκάμισο και το κόκκινο τους ζωνάρι νοικιάσανε τ' άλογα, τα μουλάρια και τα γαϊδούρια τσου στους προσκυνητές της γιορτής.
Αλλά εκείνο που ήταν το πιο συγκινητικό και θεαματικό ήταν οι ταμένοι και οι ταμένες.
Αλλά εκείνο που ήταν το πιο συγκινητικό και θεαματικό ήταν οι ταμένοι και οι ταμένες.
Κάμε μου Άγιε Γεράσιμε μου, το παιδί μου καλά έλεγε η πονεμένη η μάνα και θάρτουμε με τον πατέρα του με τα γόνατα να Σε προσκηνύσουμε στο πανηγύρι. Και τη παραμονή ή ανήμερα του Αγίου μας, εκτελούσανε την προς τον αφέντη μας υπόσχεση τους. Κι έβλεπες ανηφορίζοντας προς το για όλους μας παρήγορο κι ελπιδοφόρο Ιερό Μοναστήρι Του, εκατοντάδες γυναίκες και άνδρες να ανηφορίζουνε σερνόμενοι από ευλάβεια σα τα φίδια στα χώματα και στις πέτρες του ατελείωτου δρόμου. Άλλους με τη πατούσα κι άλλους κρατώντας ολόσωμες λαμπάδες στο μπόι τους. Θέαμα μοναδικό που δεν θα το ξαναδώ εις τα μάτια μου! Με τις όμορφες εκείνες και ρομαντικές μας καρότσες με τα πολύχρωμα φορέματα και για τον ήλιο ομπρέλες, με λουλούδια, αρτοκλασίες που οι γυναίκες κουβαλούσανε στα κεφάλια τους προ παντός δε με πίστη κι ευλάβεια προς τον Προστάτη μας, κι όχι με χαχανητά κι....έρωτες όπως πάνε στα πανηγύρια Του, οι περισσότερες και οι περισσότεροι....δυστυχώς τώρα.
Δημοσιεύτηκε τον Αύγουστο του 1958 στην εφημερίδα "Ο Φανός της Κεφαλονιάς"
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου