ΚΥΠΡΟΣ: ΠΑΘΟΣ ΚΑΙ ΔΟΞΑ του Γεράσιμου Κλωνή (Κεφαλονιά της διασποράς)

Κύπρος πανέμορφο νησί
Ξανθιά γαλανομάτα,
Στολίδι της Μεσόγειου
Ελληνική για πάντα

Καμάρι του Ελληνισμού
Νησί της Αφροδίτης,
Του έρωτα, της ομορφιάς,
Του πόνου και της λύπης

Που οι θεοί σε στόλισαν
Κύπρος αγαπημένη
Με τ` όρος Πενταδάκτυλο
Μα καταδικασμένη,

Να έχεις γύρω σου εχθρούς
Νησί του Ευαγόρα
Όπου προσμένουν τη στιγμή
Και τη κακιά σου ώρα

Να πέσουνε επάνω σου
Σαν λύκοι πεινασμένοι
Να σκίσουνε τις σάρκες σου
Οι τρισκαταραμένοι.

Οι Φοίνικες σε πάτησαν,
Πέρσες Ανατολίτες,
Ρωμαίοι και Σαρακηνοί
Και πειρατές αλήτες.

Οι Άραβες αλλόθρησκοι,
Της Δύσης σταυροφόροι,
Οι Βενετοί κατακτητές,
Τούρκοι σαρικοφόροι.

Σφαγές πολλές εγνώρισες
Ήρωες μαρτυρήσαν
Το δέντρο της ελευτεριάς
Με αίμα το ποτίσαν.

Οι Τούρκοι σε πουλήσανε
Στους ύπουλους τους Άγγλους
Να σε εκμεταλλεύονται
Σαν τους λαούς τους άλλους.

Μες τη καρδιά γεννήθηκε
Μία κρυφή ελπίδα
Πως θα `ρθει και η λευτεριά
Σαν ήλιου χρυσακτίδα.

Με μία φλόγα άσβεστη
Να καίει σαν τη δάδα
Την ένωση σου ζήταγες

Με τη γλυκιά Ελλάδα.

Μ` αλίμονο σε σένανε
Κύπρος βασανισμένη
Στους Άγγλους που επίστεψες
Εβγήκες προδομένη.

Αγώνα άρχισαν σκληρό
Τα τίμια παιδιά σου
Μία γλυκιά πρωταπριλιά
Για την ελευτεριά σου.

Αγχόνες εστηθήκανε
Στις φυλακές ερίξαν
Νέους, γυναίκες, έφηβους,
Όμως δεν ελυγίσαν.

Οι Μιχαήλ Καραολής,
Ανδρέας Δημητρίου,
Παλικαρίδης, ήρωες,
Γρηγόρης Αυξεντίου.

Μάρτυρες θυσιάστηκαν
Μαζί με τόσους άλλους,
Για τη τιμή και λευτεριά
Να διώξουνε τους Άγγλους.

Με αρχηγούς πανάξιους
Μακάριο και Γρίβα
Πολέμησαν μα πέσανε
Στων Άγγλων τη παγίδα.

Διαίρειν και βασίλευε
Για να `χουνε τραμπούκους
Εδώσανε μερίδιο
Στους πονηρούς τους Τούρκους.

Και έτσι καταφέρανε
Να τους ανακατέψουν
Με στόχο τους την ένωση
Με δόλο ν` αποτρέψουν.

Με συμφωνίες που `καναν
Μαζί με την Ελλάδα
Εσβήσανε διά παντός
Της ένωσης τη δάδα.

Ελλάς, Αγγλία, Άγκυρα
Τους είχες για προστάτες
Που τελικά εγίνανε
Χειρότεροι δυνάστες.

Με πονηριά κατάφεραν
Αδέλφια να χωρίσουν
Και νέες περιπέτειες
Για σένανε ν` αρχίσουν.

Οι άφρονες στρατιωτικοί
Και ντόπιοι καταδότες
Κεκρόπορτες ανοίξανε
Ξενόδουλοι, προδότες.

Μ` αδελφοκτόνο σπαραγμό
Άρχισαν να σκοτώνουν
Ένας τον άλλο Κύπριο
Και σ` αποδυναμώνουν.

Κι` έτσι ανυπεράσπιστη
Την αποφράδα μέρα
Αεροπλάνα σκέπασαν
Κύπρο μου τον αέρα

Του προαιώνιου εχθρού
Του βάρβαρου Αττίλα
Άξεστου κι` απολίτιστου
Πολιτισμού ξεφτίλα.

Σαν δαίμονες της κόλασης
Που θάνατο σκορπάνε
Σκοτώνουν και γκρεμίζουνε
Παντού όπου περνάνε.

Τις πόλεις τις ρημάξανε
Χωριά, νοσοκομεία
Γέρους, γυναίκες και μωρά
Σκοτώνουν σαν θηρία.

Με το στρατό και πλοία τους
Πάτησαν το λιμάνι
Της όμορφης Κυρήνειας
Που σκόνη είχαν κάνει.

Πάει το Ριζοκάρπασο,
Αμμόχωστος και Μόρφου,
Ο Καραβάς, τόσα χωριά
Του πόνου και του μόχθου

Θρήνος παντού και χαλασμός
Απλώθηκε στη Κύπρο
Στο σμαραγδένιο το νησί
Στον ανθισμένο κήπο.

Παιδάκια ορφανέψανε,
Γυναίκες μείναν χήρες,
Παρθένες ατιμάστηκαν
Και μάνες κακομοίρες,

Εχάσανε τα σπλάχνα τους
Και τα αναζητούνε
Δεν ξέρουν αν πεθάνανε
Ή κάπου τα κρατούνε.

Ήταν αγώνας άνισος
Ω! Κύπρος προδομένη
Όσο και να πολέμησες,
Ήσουνα μοιρασμένη.

Εγκλήματα που γίνανε
Επάνω στο κορμί σου
Κάνουν πως δεν τα βλέπουνε
Φίλοι κι` αντίπαλοι σου.

Κρεμάλες εστηθήκανε,
Βία, αιχμαλωσία,
Στα δύο σε εκόψανε
Μέχρι τη Λευκωσία.

Μνημεία του πολιτισμού
Οι βάρβαροι Ασιάτες
Καθόλου δε σεβάστηκαν
Και με τις ξένες πλάτες,

Κατά χιλιάδες έδιωξαν
Τους πρόσφυγες στο νότο
Που με σφιγμένη τη καρδιά
Προσμένουνε το νόστο

Στα μέρη που γεννήθηκαν
Τα πολυαγαπημένα
Με αίμα και με δάκρυα
Που είναι ποτισμένα.

Μα η αγιάτρευτη πληγή
Που τη καρδιά ματώνει
Το δράμα αγνοούμενων
Που χρόνια δεν τελειώνει.

Δεκαετίες πέρασαν
Και ζουν στην αγωνία
Μάνες αδέλφια και παιδιά
Να δούνε στη γωνία,

Να έρχεται ο άνθρωπος
Για χρόνια που `χουν χάσει
Που κυβερνήτες άπονοι
Τους έχουν διαγράψει.

Τους δυνατούς δεν έπαψαν
Με μάτια που δακρύζουν
Κάτι να κάνουν, μα αυτοί
Αδιάφορα σφυρίζουν.

Τόσα μωρά που χάσανε
Πατέρα και προστάτη
Ακόμη περιμένουνε
Κι` ελπίζουν να ξανάρθει.

Χρόνια πολλά σ` εμπαίζουνε
Πως δήθεν για να λύσουν
Το πρόβλημα μ` εκβιασμούς
Θέλουν να σε λυγίσουν

Όμως εσύ περήφανα
Ύψωσες τη φωνή σου
Κι` όχι εβροντοφώναξες
Μέσα απ` τη ψυχή σου.

Τόσα πολλά υπέφερες
Κύπρος βασανισμένη
Μα τις πληγές επούλωσες
Γιατί `σαι προκομμένη.

Κατάφερες με τη δουλειά
Και έκτισες παλάτια
Κι` αυτοί που σε πονέσανε
Γουρλώσανε τα μάτια.

Ανήκεις πλέον στους λαούς
Ευρώπης ενωμένης
Και τη Τουρκία στη γωνιά
Τη βλέπεις στριμωγμένη.

Μα κι` αν επούλωσες πληγές
Τα σκλαβωμένα μέρη
Έχεις το πόθο στη καρδιά
Το τούρκικο τ` ασκέρι,

Να φύγει απ` τα χώματα
Τα αιματοβαμμένα
Να ενωθούν με σένανε
απελευθερωμένα.

Μα να θυμάσαι Κύπρο μου
Και βάλτο στη καρδιά σου
Αγάπη και ενότητα
Να έχουν τα παιδιά σου.

Οι πάντες να το μάθουνε
Πως Έλλην ενωμένος
Στην ιστορία του ποτέ
Δεν βγήκε νικημένος…!!!
Μάιος 2009

Προτομή Ελευθέριου Άνθη στην Βλαχεραινα στο Κανόνι.Αγνοείται απο τις 16 Αυγούστου 1974.

Δεν μου αρέσειφωτογραφία από τον Ακη Βιδινιώτη(Κέρκυρα)

Categories: ΠΟΙΗΣΗ