Ήταν η εποχή που η οικογένεια ήταν εξαμελής. Ο Whisky, o Bαλτάσαρ, ο Κάρλος κι εμείς οι τρεις..... Καταλάβαμε αμέσως ότι ο Κάρλος ήταν Καρλότα.
Η Καρλότα λοιπόν γέμιζε με κραυγές ολόκληρη την Ικτίνου τότε. Μάλιστα ξεχώριζε το ήχο των κλειδιών, όταν ερχόμασταν, και κραύγαζε ακόμα πιο δυνατά.
Κάνεις δεν παραπονιόταν γιατί οι κραυγές της ήταν τόσο μα τόσο τρυφερές και καλοπροαίρετες που έδεναν απόλυτα με τον πλάτανο και τις κατακόμβες του Βαπτιστή. Συνήθιζε να τρώει μέσα από τα στόματα μας τους ξηρούς καρπούς και χαίρονταν ιδιαίτερα, φτερουγίζοντας σαν φίλαθλος του ΠΑΟΚ, όταν του δίναμε δροσερό μαρούλι, κυρίως την καρδιά ή αγγουράκι...
Έκανε αεροδυναμικές πτήσεις στο σαλόνι αποφεύγοντας να χέζει στα βιβλία και πάντα προσγειώνονταν στα κεφάλια και τους ώμους μας. Όταν βαριόμασταν τις πτήσεις της, την χαϊδεύαμε λίγο στο λαιμό και αμέσως την έπαιρνε ο ύπνος. Η τρυφερότητα της ήταν ασυναγώνιστη και η ζωή της άξιζε όσο χίλιες ζωές λαμογιών του ιδρύματος!
Η αλήθεια είναι ότι είχε ένα πρόβλημα με τον Βαλτάσαρ όπως κι αυτός με τον Whisky.
To 2007 η Καρλότα κώλυσε από τα περιστέρια της γειτονιάς την νόσο των πτηνών και πέθανε σχεδόν αμέσως και με μεγάλη αξιοπρέπεια φροντίζοντας να μας αποχαιρετίσει!
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου