«Τη χρησιμοποιούσανε, όχι μονάχα στο καρναβάλι, μα ολοχρονικίς.
Το έθιμο είναι βέβαια βενετσιάνικο, μα θαρρώ πως οι βαθύτερες ρίζες του βρίσκονται στην Ανατολή. Το «μασκάρεμα » με τη μπαούτα χρωστιέται σίγουρα στην ίδια διάθεση πού γέννησε και το φερετζέ.
Σ’ έναν τόπο τόσο μικρό, όπως η Ζάκυνθος, η ελευθερία πού έδινε η μάσκα στην «κυκλοφορία» μιας γυναίκας είναι αρκετά προβληματική. Το καρναβάλι βέβαια, όπου πλούσιες και φτωχές, λαϊκές κι αρχόντισσες φορούσαν ένα μαύρο ντόμινο, τα πράματα μπερδεύονταν περισσότερο.
Πρώτα-πρώτα όμως το καρναβάλι στο 16ο αιώνα δεν έχει ακόμα ολότελα θεριέψει σα θεσμός στο Τζάντε. Οι πηγές αναφέρουν χορούς μασκέ από τις αρχές κιόλας τής Βενετοκρατίας. Μα η μεγάλη εποχή του ζακυνθινού καρναβαλιού είναι ό 18ος και προ παντός ο 19ος.
Ένα πράμα πρέπει να τονίσουμε ιδιαίτερα : Η μάσκα γενικά, σε γυναίκες και άντρες, επιτρεπόταν τον καιρό των Βενετσιάνων «κατά πάσαν ώραν του έτους και της ήμέρας». 'Ασχετα αν κάποτε, «λόγω έπισυμβάντων σκανδάλων, απηγορεύθη αυστηρώς (...) διά τους επαίτας και τους κατά την νύκτα περιπλανωμένους» (Ζώη: «Λεξικό Ζακύνθου», σελ. 83).
.
Στη Βενετία κατά το 18ο αιώνα η μάσκα «δεν ήταν μονάχα ένα καρναβαλίσιο έξάρτημα, ένα πρόσκαιρο (εποχιακό) στολίδι. Αποτελούσε κι ένα πρακτικό κι εχέμυθο συμπλήρωμα της φορεσιάς, που το μεταχειριζότανε κανείς εβδομάδες και μήνες ολόκληρους κι αυτό όχι μόνο κατά το καρναβάλι, αλλά και λ.χ. το φθινόπωρο, κατά τις γιορτές της Αναλήψεως και σ’ άλλες εξαιρετικές περιπτώσεις, όπως λ.χ. την έκλογη του δόγη κλπ.». ('Αλντο Ραβά: «Η Βενετία το 18ο αιώνα », Εισαγωγή στο Β' τόμο των ’Απομνημονευμάτων του Καζανόβα. Παρίσι 1924.) .
Θυμίζουμε με την ευκαιρία πως η μπαούτα δεν ήταν η γνωστή μας καρναβαλίσια μισή μαύρη μάσκα, αλλά σκέπαζε ολόκληρο το πρόσωπο σαν κουκούλα και κατέβαινε ως το στήθος. »
Πρώτα-πρώτα όμως το καρναβάλι στο 16ο αιώνα δεν έχει ακόμα ολότελα θεριέψει σα θεσμός στο Τζάντε. Οι πηγές αναφέρουν χορούς μασκέ από τις αρχές κιόλας τής Βενετοκρατίας. Μα η μεγάλη εποχή του ζακυνθινού καρναβαλιού είναι ό 18ος και προ παντός ο 19ος.
Ένα πράμα πρέπει να τονίσουμε ιδιαίτερα : Η μάσκα γενικά, σε γυναίκες και άντρες, επιτρεπόταν τον καιρό των Βενετσιάνων «κατά πάσαν ώραν του έτους και της ήμέρας». 'Ασχετα αν κάποτε, «λόγω έπισυμβάντων σκανδάλων, απηγορεύθη αυστηρώς (...) διά τους επαίτας και τους κατά την νύκτα περιπλανωμένους» (Ζώη: «Λεξικό Ζακύνθου», σελ. 83).
.
Στη Βενετία κατά το 18ο αιώνα η μάσκα «δεν ήταν μονάχα ένα καρναβαλίσιο έξάρτημα, ένα πρόσκαιρο (εποχιακό) στολίδι. Αποτελούσε κι ένα πρακτικό κι εχέμυθο συμπλήρωμα της φορεσιάς, που το μεταχειριζότανε κανείς εβδομάδες και μήνες ολόκληρους κι αυτό όχι μόνο κατά το καρναβάλι, αλλά και λ.χ. το φθινόπωρο, κατά τις γιορτές της Αναλήψεως και σ’ άλλες εξαιρετικές περιπτώσεις, όπως λ.χ. την έκλογη του δόγη κλπ.». ('Αλντο Ραβά: «Η Βενετία το 18ο αιώνα », Εισαγωγή στο Β' τόμο των ’Απομνημονευμάτων του Καζανόβα. Παρίσι 1924.) .
Θυμίζουμε με την ευκαιρία πως η μπαούτα δεν ήταν η γνωστή μας καρναβαλίσια μισή μαύρη μάσκα, αλλά σκέπαζε ολόκληρο το πρόσωπο σαν κουκούλα και κατέβαινε ως το στήθος. »
ΔΙΟΝΥΣΗΣ ΡΩΜΑΣ(1906-1981): «Ο ΣΑΠΡΑΚΟΜΙΤΟΣ, ΤΟΜΟΣ Α'
Σημείωση σύνταξης ιστολογίου: το γνωστό αυτό κείμενο , το πήραμε από την διαδικτυακή σελίδα του Διονύση Βίτσου που πάντα μας εντυπωσιάζει
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου