ΓΙΓΝΩΣΚΩ ΤΟΝ ΑΝΕΜΟ Κων.Κομιανός (Κέρκυρα)

Σταγόνες ενδιάστατες ζωής
στον ορίζοντα 
σταλάζουν στής αφής σου το χάραμα

Όπου γή και ύδωρ σώματος
κι’ αναπνοής την άχνη , ένθεν

έσπευσε να ορίσει ο άνεμος
της ειρωνείας μου τον όρκο , στο νόστο της σιωπής

τ’ αγγέλιασμα , της Οριάνθης θρήνος

Σε ύλη διϊστάμενος ο πόθος
από μακριά π’ ανέμιζε
το συνειρμό μαντήλι

τής έωλης ,
μά ευφρόσυνής μου λησμονιάς

καρπίσθηκε
των ζώντων στεναγμών την επικράτεια

Κι ασυνεπής στην πίστη μου
κράτησα στην ανάσα της
δυό αναφιλητών αντάμωμα

ζητώντας εκείνου του φιλεύσπλαχνου
βοσκού τη βλοσυρή φλογέρα

να μου θυμίζει πώς , θα σπαράξω την αυγή
πληρώνοντας το τίμημα

Categories: ΠΟΙΗΣΗ