ΦΕΥΓΕΙ ΤΟ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ του Παναγιώτη Καλλιόλια (Λευκάδα)

ΦΕΥΓΕΙ ΤΟ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ

Βουνοκορφές μακριά στημένες, σε δειλινό καλοκαιριού τις έχει για προσκέφαλο το ρόδινο φεγγάρι που ανηφορίζει μεσ’ στο σούρουπο σαν πέτρα διαμαντιού κι’ αστράφτει στον ορίζοντα, σαν ροζ μαργαριτάρι

βουβές ψυχές κρυμμένες στα μονοπάτια του γιαλού τούτες τις ώρες σμίγουνε, θα’ χουν πολλά να πούνε ανηφορίζουν σιωπηλές, μεσ’ στο μαβί του δειλινού

σιγοσημαίνουν σήμαντρα, τα βράχια αντιλαλούνε

εδώ ήταν το πολύβουο, και δροσερό ακρογιάλι εδώ κι’ ο μπάτης φύσαγε, κι’ έδιωχνε τους καημούς εδώ το κύμα ράντιζε μ’ αφρούς, κι’ ανεμοζάλη και της ψυχής ξεμάκραινε τους πόνους, και λυγμούς

πόσες φορές η θάλασσα τα χίλια μυστικά της τ’ άστελνε σαν τραγούδια της αυγές, και πρωϊνά πόσες φορές μας άνοιγε τα γαλανά πανιά της και σκόρπιζε την αύρα της, νυχτιές, με σιγαλιά!

Σε λίγο, του φθινοπώρου δάκρυα, και του χειμώνα χιόνια θα μας σκεπάσουν καταχνιές, σύννεφα, και βοριάδες θα’ χουν χαθεί λεμονανθοί, κι’ όλα τα χελιδόνια το ψιλοβρόχι θα τρυπά, θ’ αφρίζουν οι νοτιάδες.

Στις έρημες ακρογιαλιές, και στου γιαλού τα πλάτια θ’ ακούγεται το βουητό, τ’ ανέμου η αντάρα θα πέσει πάλι παγωνιά, θα τρέμουνε τα ξάρτια και τα πουλιά στον κουρνιαχτό, θα τρέχουν με λαχτάρα

πανέρημες ακρογιαλιές, απ’ τους καιρούς δαρμένες

σε τούτη εδώ τη μοναξιά, αφήστε τους καημούς σας

πάλι θα γίνουν ξαστεριές, νύχτες ονειρεμένες θα ξαναβρείτε τις χαρές, τους γαλανούς ρυθμούς σας

τούτο το βότσαλο η Γη, ριγμένο μεσ’ τ’ απείρου πιάστηκε στα πλοκάμια του, και έμεινε σαν στολίδι στο περιβόλι τ’ ουρανού, κι’ όπου κοιτάξεις γύρου σου σαγηνεύει την ψυχή, σ’ αυτό σου το ταξίδι

Εδώ εδιάλεξ’ ο Χριστός να ρθεί να περπατήσει να μας γεμίσει μ’ όνειρα, μα και να δώσει ελπίδες στο κύμα απάνω στάθηκε, βγήκε να σεργιανίσει τη θάλασσα ηρέμησε, και έδιωξε καταιγίδες

Ήλιε αφέντη τ’ ουρανού σκόρπα τη ζεστασιά σου συ που μας δίνεις τη ζωή, και φτιάχνεις καλοκαίρια συ που γεμίζεις τις καρδιές, με την απλοχεριά σου μείνε ψηλά στο θρόνο σου, στα Θεϊκά παρτέρια

Θα φτερουγίζει η σκέψη μου σε τούτα τα ακρογιάλια θα ανθίσουν πάλι πασχαλιές, θα ρθούν και χελιδόνια πάλι θα φέρει η θάλασσα αύρες, και μαϊστράλια Θεέ μου πόσο θ’ άθελα να ζω μ’ αυτά αιώνια!

ΛΕΥΚΑΔΑ, ΟΚΤΩΒΡΗΣ 2ΟΟ6

Categories: ΠΟΙΗΣΗ