Όλοι εμείς οι Κερκυραίοι, αλλά και αρκετοί από τους πασχαλινούς μας επισκέπτες, γνωρίζουμε ή έχουμε ακούσει για τους γνωστούς «Ταμένους» της Κυριακής της Λαμπριάς (του Πάσχα). Είναι οι παραδοσιακοί εκείνοι Κερκυραίοι, στην πλειοψηφία τους μεγάλης ηλικίας, που κάθε χρόνο τέτοια μέρα μαζεύονται από νωρίς το πρωί στο Λιστόν για να παρακολουθήσουν τις περιφορές των Αναστάσεων των Ναών της παλιάς πόλης.
Εκτός όμως απ’ αυτούς, τους γνωστούς ταμένους, υπήρχαν και υπάρχουν και οι άλλοι, οι «άγνωστοι ταμένοι» της Κερκυραϊκής Λαμπριάς. Αυτούς τους ταμένους θα επιχειρήσει να σας παρουσιάσει σήμερα ο γράφων, όντας ένας απ’ αυτούς.
Πρόκειται για τους ξενιτεμένους Κερκυραίους μουσικούς που ζουν στην Αθήνα και εργάζονται στις στρατιωτικές και δημοτικές φιλαρμονικές της πρωτεύουσας.
Αυτοί οι συμπατριώτες μας, έχοντας από παιδιά γαλουχηθεί μέσα στους ήχους των φιλαρμονικών του νησιού μας, είναι αναγκασμένοι, λόγω επαγγελματικών υποχρεώσεων, να βρίσκονται μακριά από τον τόπο τους τις Άγιες μέρες της Μεγάλης Εβδομάδος. Έρχονται στην Κέρκυρα κυριολεκτικά την τελευταία στιγμή, το πρωί του Μεγάλου Σαββάτου, έχοντας κάνει ένα ολονύκτιο -και πολλές φορές ριψοκίνδυνο- ταξίδι – ΤΑΜΑ ΣΤΟΝ ΑΓΙΟ. Κάθε χρόνο, όλες αυτές τις ημέρες η σκέψη και η καρδιά τους είναι σε κάποια από τις αίθουσες δοκιμών των φιλαρμονικών μας, συμμετέχοντας νοερά στις πασχαλιάτικες πρόβες, φέρνοντας στη θύμησή τους τις παιδικές τους αναμνήσεις.
Σαν φτάνει η Μεγάλη Παρασκευή, ο πόνος αλλά και η αγωνία κορυφώνεται. Πονούν γιατί θα ήθελαν τέτοια μέρα να βρίσκονται στο αγαπημένο τους νησί, να ζήσουν αυτό που τόσο απλόχερα ζουν και απολαμβάνουν όλοι οι Κερκυραίοι και οι επισκέπτες του νησιού αυτή την Άγια μέρα, συμμετέχοντας ή απλά παρακολουθώντας τους -κατά κοινή ομολογία- κατανυκτικότερους Επιτάφιους. Πόνος βαρύς, γιατί ξέρουν πως και του χρόνου και του παρά χρόνου θα είναι μακριά και ίσως μόνο όταν συνταξιοδοτηθούν θα αξιωθούν να ξαναζήσουν τη Μεγάλη Παρασκευή των νεανικών τους χρόνων... Παράλληλα αγωνιούν γιατί, ευρισκόμενοι εν υπηρεσία σε κάποια από τις εκατοντάδες περιφορές των αθηναϊκών Επιταφίων, βρίσκονται σε «αναμμένα κάρβουνα» για το πότε θα τελειώσει η περιφορά ώστε να ξεκινήσουν το ταξίδι – τάμα τους και να προλάβουν το πρώτο πρωινό φέρρυ-μπωτ για Κέρκυρα. «Έλα παπά μου τέλειωνε και μας καρτερεί η Χάρη Του να πάμε να παίξουμε στη Λιτανεία Του αύριο το πρωί...», λένε μεταξύ τους.
Όταν με το καλό τελειώνει η περιφορά, μπαίνουν βιαστικά στα αυτοκίνητά τους και όλοι μαζί, εν πομπή, ξεκινούν για το ολονύκτιο ταξίδι. Στα κασετόφωνα των αυτοκινήτων παίζει ασταμάτητα η κασέτα με τα πένθιμα εμβατήρια των φιλαρμονικών μας και, με το που περνούν την Κόρινθο, το μεγάλο ζητούμενο είναι να προλάβουν το φέρρυ-μπωτ της 01:00 στο Ρίο (τότε δεν υπήρχε ακόμα η γέφυρα). Αν καθυστερήσουν ίσως και να μην προλάβουν να είναι εγκαίρως στην Ηγουμενίτσα για να μπουν στο πρώτο πλοίο. Στον άδειο από άλλα αυτοκίνητα δρόμο -ποιος άλλος ταξιδεύει τέτοια μέρα και ώρα!-, ο ένας προσπερνά τον άλλο κορνάροντας έτσι ώστε να βρίσκονται σε εγρήγορση για να μην αποκοιμηθεί κάποιος στο τιμόνι. Όταν με το καλό φτάνουν στην Ηγουμενίτσα, εκεί που μόλις έχει αρχίσει να χαράζει, έρχεται και η λύτρωση. «Τα καταφέραμε και φέτος, μεγάλη η Χάρη Του, να μας αξιώσει και του χρόνου...» !
Στο σαλόνι του πλοίου, ένας καφές είναι απαραίτητος για να συνέλθουν λίγο από την ολονύκτια ταλαιπωρία. Η συζήτηση γρήγορα ανάβει και, καθώς το πλοίο πλησιάζει στο νησί, η κούραση δίνει σιγά-σιγά τη θέση της στην προσμονή της ώρας που ο καθένας θα φορέσει τη στολή της αγαπημένης του φιλαρμονικής για να παίξει στη Χάρη Του, στη μεγαλοπρεπέστερη μα συνάμα κατανυκτικότερη και μοναδική Λιτανεία του Μεγάλου Σαββάτου!!
Αυτή είναι με λίγα λόγια η ιστορία των «άγνωστων ταμένων» του κερκυραϊκού Πάσχα.
Σ’ όλα αυτά τα χρόνια, σ’ αυτά που πέρασαν αλλά και σ’ αυτά που θα έλθουν, πότε λίγοι πότε περισσότεροι, πάντα θα υπάρχουν οι ξενιτεμένοι Κερκυραίοι μουσικοί, οι «άγνωστοι ταμένοι» που πιστοί στις νεανικές τους αναμνήσεις θα κάνουν το ταξίδι – ΤΑΜΑ ΣΤΟΝ ΑΓΙΟ, τα ξημερώματα του Μεγάλου Σαββάτου... για τη Χάρη Του!!
Παναγιώτης Σπ. Χασαπιάνος - Μουσικός
Εκτός όμως απ’ αυτούς, τους γνωστούς ταμένους, υπήρχαν και υπάρχουν και οι άλλοι, οι «άγνωστοι ταμένοι» της Κερκυραϊκής Λαμπριάς. Αυτούς τους ταμένους θα επιχειρήσει να σας παρουσιάσει σήμερα ο γράφων, όντας ένας απ’ αυτούς.
Πρόκειται για τους ξενιτεμένους Κερκυραίους μουσικούς που ζουν στην Αθήνα και εργάζονται στις στρατιωτικές και δημοτικές φιλαρμονικές της πρωτεύουσας.
Αυτοί οι συμπατριώτες μας, έχοντας από παιδιά γαλουχηθεί μέσα στους ήχους των φιλαρμονικών του νησιού μας, είναι αναγκασμένοι, λόγω επαγγελματικών υποχρεώσεων, να βρίσκονται μακριά από τον τόπο τους τις Άγιες μέρες της Μεγάλης Εβδομάδος. Έρχονται στην Κέρκυρα κυριολεκτικά την τελευταία στιγμή, το πρωί του Μεγάλου Σαββάτου, έχοντας κάνει ένα ολονύκτιο -και πολλές φορές ριψοκίνδυνο- ταξίδι – ΤΑΜΑ ΣΤΟΝ ΑΓΙΟ. Κάθε χρόνο, όλες αυτές τις ημέρες η σκέψη και η καρδιά τους είναι σε κάποια από τις αίθουσες δοκιμών των φιλαρμονικών μας, συμμετέχοντας νοερά στις πασχαλιάτικες πρόβες, φέρνοντας στη θύμησή τους τις παιδικές τους αναμνήσεις.
Σαν φτάνει η Μεγάλη Παρασκευή, ο πόνος αλλά και η αγωνία κορυφώνεται. Πονούν γιατί θα ήθελαν τέτοια μέρα να βρίσκονται στο αγαπημένο τους νησί, να ζήσουν αυτό που τόσο απλόχερα ζουν και απολαμβάνουν όλοι οι Κερκυραίοι και οι επισκέπτες του νησιού αυτή την Άγια μέρα, συμμετέχοντας ή απλά παρακολουθώντας τους -κατά κοινή ομολογία- κατανυκτικότερους Επιτάφιους. Πόνος βαρύς, γιατί ξέρουν πως και του χρόνου και του παρά χρόνου θα είναι μακριά και ίσως μόνο όταν συνταξιοδοτηθούν θα αξιωθούν να ξαναζήσουν τη Μεγάλη Παρασκευή των νεανικών τους χρόνων... Παράλληλα αγωνιούν γιατί, ευρισκόμενοι εν υπηρεσία σε κάποια από τις εκατοντάδες περιφορές των αθηναϊκών Επιταφίων, βρίσκονται σε «αναμμένα κάρβουνα» για το πότε θα τελειώσει η περιφορά ώστε να ξεκινήσουν το ταξίδι – τάμα τους και να προλάβουν το πρώτο πρωινό φέρρυ-μπωτ για Κέρκυρα. «Έλα παπά μου τέλειωνε και μας καρτερεί η Χάρη Του να πάμε να παίξουμε στη Λιτανεία Του αύριο το πρωί...», λένε μεταξύ τους.
Όταν με το καλό τελειώνει η περιφορά, μπαίνουν βιαστικά στα αυτοκίνητά τους και όλοι μαζί, εν πομπή, ξεκινούν για το ολονύκτιο ταξίδι. Στα κασετόφωνα των αυτοκινήτων παίζει ασταμάτητα η κασέτα με τα πένθιμα εμβατήρια των φιλαρμονικών μας και, με το που περνούν την Κόρινθο, το μεγάλο ζητούμενο είναι να προλάβουν το φέρρυ-μπωτ της 01:00 στο Ρίο (τότε δεν υπήρχε ακόμα η γέφυρα). Αν καθυστερήσουν ίσως και να μην προλάβουν να είναι εγκαίρως στην Ηγουμενίτσα για να μπουν στο πρώτο πλοίο. Στον άδειο από άλλα αυτοκίνητα δρόμο -ποιος άλλος ταξιδεύει τέτοια μέρα και ώρα!-, ο ένας προσπερνά τον άλλο κορνάροντας έτσι ώστε να βρίσκονται σε εγρήγορση για να μην αποκοιμηθεί κάποιος στο τιμόνι. Όταν με το καλό φτάνουν στην Ηγουμενίτσα, εκεί που μόλις έχει αρχίσει να χαράζει, έρχεται και η λύτρωση. «Τα καταφέραμε και φέτος, μεγάλη η Χάρη Του, να μας αξιώσει και του χρόνου...» !
Στο σαλόνι του πλοίου, ένας καφές είναι απαραίτητος για να συνέλθουν λίγο από την ολονύκτια ταλαιπωρία. Η συζήτηση γρήγορα ανάβει και, καθώς το πλοίο πλησιάζει στο νησί, η κούραση δίνει σιγά-σιγά τη θέση της στην προσμονή της ώρας που ο καθένας θα φορέσει τη στολή της αγαπημένης του φιλαρμονικής για να παίξει στη Χάρη Του, στη μεγαλοπρεπέστερη μα συνάμα κατανυκτικότερη και μοναδική Λιτανεία του Μεγάλου Σαββάτου!!
Αυτή είναι με λίγα λόγια η ιστορία των «άγνωστων ταμένων» του κερκυραϊκού Πάσχα.
Σ’ όλα αυτά τα χρόνια, σ’ αυτά που πέρασαν αλλά και σ’ αυτά που θα έλθουν, πότε λίγοι πότε περισσότεροι, πάντα θα υπάρχουν οι ξενιτεμένοι Κερκυραίοι μουσικοί, οι «άγνωστοι ταμένοι» που πιστοί στις νεανικές τους αναμνήσεις θα κάνουν το ταξίδι – ΤΑΜΑ ΣΤΟΝ ΑΓΙΟ, τα ξημερώματα του Μεγάλου Σαββάτου... για τη Χάρη Του!!
Παναγιώτης Σπ. Χασαπιάνος - Μουσικός
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου