Η ΛΥΚΑΙΝΑ του Δημ.Σολδάτου

– Ανάθεμά σε, Λύκαινα!
Το γάλα που σε γλύκαινα
ας γίνονταν φαρμάκι
να το ’πινες να γλύτωνα
παρά τέτοιο σαράκι
που μου ’χει φάει την καρδιά!
Κάλλιο να βύζαινα οχιές
στα στήθια μου κι όχι παιδιά!
Μετά από τέτοιες προστυχιές,
δεν θα τολμάω τον γείτονα
ούτε να χαιρετήσω.
Ανάθεμά σε, Λύκαινα!
Γιατί να σε γεννήσω;

– Μάνα, τι φταίω που αμάρτησα;
Μου έριξε στον δρόμο
η τύχη μου κι αγάπησα
τον νιο τον ταχυδρόμο.
Μας είδε ο άντρας μου μαζί
και σκότωσε τον εραστή
την ώρα που ’χε το βυζί
σαν το μωρό στο στόμα του!
Μετά έριξε το πτώμα του
μες στο βαθύ πηγάδι.
Και το νερό, που λάδι
ήταν, αναταράχτηκε
σαν να με καταράστηκε!
Το ύστερό του βλέμμα
απ’ το νερό σκεπάστηκε
κι έπλεε πάνω το αίμα
κόκκινο, φρέσκο και ζεστό…
Μάνα μου, όμορφη πολύ
μ’ έκανες για να κολαστώ!
«Μόνο για ένα σου φιλί,
μία ζωή θα έδινα»
μου είπε ο ταχυδρόμος.
Του ’δωσα δύο, κι έγινα
του κάτω κόσμου ο δρόμος!

Ανάθεμα στην ομορφιά,
που πυρωμένα είχε καρφιά.
Ανάθεμα στα νιάτα,
που αναμμένα κάρβουνα
μου στρώνανε στην στράτα!
Ανάθεμα στα χρόνια μου,
στις γάμπες, στα λαγόνια μου,
στα στήθια μου τ’ αφράτα!
Κάλλιο από χιόνι να ’μουνα
κι από γυαλί να σπάσω!
Και τα μαλλιά μου τα πυκνά
να ήταν μεταξοκλωνά
τα βλέφαρα να ράψω
στα μάτια του τα καστανά!

Μάνα, ο σκύλος αλυχτά,
ο γκιώνης κελαηδεί φριχτά
και σκούζει η κουκουβάγια,
το στριγκλοπούλι τραγουδεί
πένθιμα πάνω στο κλαδί
κι αντιλαλεί στα πλάγια!
Μάνα, θολώσαν οι πηγές
και πάγωσε το ρέμα…
Τον είδα στ’ όνειρό μου εψές
και μου ’πε: «Αν διψάσεις, πιες
απ’ το δικό μου αίμα!».

Μ’ αγγίζει ο άντρας μου ξανά
και το καντήλι τρέμει
σαν μια ψυχούλα που πονά!
Έξω θρηνούν οι ανέμοι
με την φωνή του στα βουνά:
«Η αγάπη φεύγει και περνά…
Η αγάπη φεύγει και περνά…»

Μάνα μου, θα γεράσω
μα δεν θα τον ξεχάσω…

Η ιστορία ξεχάστηκε…
Σκεπάστηκε το πράμα.
Το λίγο εδώ που γράφτηκε,
μοιάζει σαν να διαβάστηκε
κρυφά ανοιγμένο γράμμα!

Δ. Ε. Σολδάτος
«Καφέ Ρετρό» (επανέκδοση συμπληρωμένη)
Βιβλιοπωλείον Τσιρίμπαση, 2014

Δεν μου αρέσει

Categories: ΠΟΙΗΣΗ