Χάσαμε το λεωφορείο της ζωής και περιμένουμε στη στάση, με σκυμμένο κεφάλι και χαμηλωμένο βλέμμα. Ακόμα και κάποιες φορές, που μπορέσαμε να επιβιβαστούμε, μας κατέβασε ο Ελεγκτής...
Μας κατέβασε, λέει.... γιατί κάνανε πολύ θόρυβο ...τα όνειρά μας και χαλάγαμε την ησυχία των άλλων επιβατών!!!!!
Εξάλλου, όπως μας είπε, δεν είχαμε εισιτήριο. Μα εμείς δεν ξέραμε ότι χρειαζόταν....
Όταν είσαι 18 τι να το κάνεις το εισιτήριο? Ποιος ελεγκτής θα τολμούσε να ελέγξει τα όνειρά μας!!!
Περνώντας ο καιρός, τα όνειρά μας πάψαν να κάνουν τόση φασαρία (θα κουράστηκαν μάλλον...) και μας άφησαν κάποιες φορές ν'ανεβούμε. Αλλά στην επόμενη στάση ....τσουπ ο Ελεγκτής...!!!!
Ναι, μα τώρα έχουμε εισιτήριο! Μας έπεισαν ότι χωρίς εισιτήριο δεν πας πουθενά...
Μόνο που το εισιτήριο αυτό, όπως μας είπε ο κ.Ελεγκτής.... δεν ήταν για τη δική τους διαδρομή. Δεν ταίριαζε με τα εισιτήρια που κρατούσαν στα χέρια τους, οι άλλοι επιβάτες.
Μα καλά, όλα τριγύρω αλλάζουν και μόνο αυτός ο ελεγκτής παραμένει ίδιος? Με το ίδιο γκρι σακάκι, το αυστηρό ύφος και το ειρωνικό χαμόγελο....
Με τρομάζει!!!
Περνώντας κι'άλλο τα χρόνια, τα όνειρά μας ησύχασαν τελείως... Μοιάζαμε πια με τους άλλους επιβάτες. Κουρασμένοι, γερασμένοι.... μα με ένα εισιτήριο στα χέρια. Αυτή τη φορά.... ίδιο με το δικό τους!!!
Μόνο, που τώρα πια... Δεν είχαμε που στο διάολο να πάμε...
Μας κατέβασε, λέει.... γιατί κάνανε πολύ θόρυβο ...τα όνειρά μας και χαλάγαμε την ησυχία των άλλων επιβατών!!!!!
Εξάλλου, όπως μας είπε, δεν είχαμε εισιτήριο. Μα εμείς δεν ξέραμε ότι χρειαζόταν....
Όταν είσαι 18 τι να το κάνεις το εισιτήριο? Ποιος ελεγκτής θα τολμούσε να ελέγξει τα όνειρά μας!!!
Περνώντας ο καιρός, τα όνειρά μας πάψαν να κάνουν τόση φασαρία (θα κουράστηκαν μάλλον...) και μας άφησαν κάποιες φορές ν'ανεβούμε. Αλλά στην επόμενη στάση ....τσουπ ο Ελεγκτής...!!!!
Ναι, μα τώρα έχουμε εισιτήριο! Μας έπεισαν ότι χωρίς εισιτήριο δεν πας πουθενά...
Μόνο που το εισιτήριο αυτό, όπως μας είπε ο κ.Ελεγκτής.... δεν ήταν για τη δική τους διαδρομή. Δεν ταίριαζε με τα εισιτήρια που κρατούσαν στα χέρια τους, οι άλλοι επιβάτες.
Μα καλά, όλα τριγύρω αλλάζουν και μόνο αυτός ο ελεγκτής παραμένει ίδιος? Με το ίδιο γκρι σακάκι, το αυστηρό ύφος και το ειρωνικό χαμόγελο....
Με τρομάζει!!!
Περνώντας κι'άλλο τα χρόνια, τα όνειρά μας ησύχασαν τελείως... Μοιάζαμε πια με τους άλλους επιβάτες. Κουρασμένοι, γερασμένοι.... μα με ένα εισιτήριο στα χέρια. Αυτή τη φορά.... ίδιο με το δικό τους!!!
Μόνο, που τώρα πια... Δεν είχαμε που στο διάολο να πάμε...
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου