σαν το εχθρικό το δόρατο,στην άλωση της Τροίας
και η ματιά η γελαστή,η πολυαγαπημένη
σαν δούρειος ίππος όρμησε,στο κάστρο τση καρδιάς μου
μέσα μου ξύπνησε ξανά,πόθους λησμονημένους
που ως τα χτες τους νόμιζα,τάχατες,νικημένους
Και να που τώρα βρίσκομαι σε δίχτυα τυλιγμένος
σε μια θανάσιμη αγκαλιά,που τελειωμό δεν έχει.
Κι όσο οι φτερούγες προσπαθούν,να δώσουν ένα τέλος
για να πετάξω μακρυά,για πάντα λυτρωμένος
δεν το μπορώ,κουράζομαι
λυγίζω στον αγώνα...
Κι ο φτερωτός ημίθεος σιμά με πλησιάζει
ρίχνοντας βέλος φοβερό
μου παίρνει την καρδιά μου...
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου