Oι τρείς τελευταίοι μεγάλοι
ήσαν τού 1752, τού 1867, τού 1953.
Μπορούμε να φαντασθούμε τον επόμενο
εκεί κάπου στα μέσα τής παρούσας εκατονταετίας, περίπου στα 2050.
Όταν και πάλι ενδεχομένως δε θά'χει μείνει τίποτα όρθιο πάνω σ'αυτό το νησί
και κάθε επιστημονική ισχύς -μπροστά στη δύναμη τής φύσεως- θά'χει ηττηθεί.
Μπορούμε να φαντασθούμε ένα Κεφαλλωνιτόπουλο
περιδιαβαίνοντας στα τότε ερείπια τού νησιού μας,
να βρίσκη, σκονισμενό και ταλαιπωρημένο, ένα τεύχος τής Κεφαλονίτικης προόδου,
και να ξεφυλλίζη μέσα του, επικεφαλλίδες. άρθρα και ονόματα,
Δημήτριος Λουκάτος... Αγγελοδιονύσης Δεμπόνος... Γεράσιμος Πεντόγαλλος...
Γεώργιος Μοσχόπουλος... Νικόλαος Τζουγανάτος... Σωτήριος Γαλιατσάτος...
Φωκάς Κοσμετάτος, Μαρίνος και Νικόλαος... και άλλα... και άλλα...
Το πιθανότερο είναι να μην καταλάβη τίποτε
και να το κάμη το περιοδικό αυτό τής Κεφαλλωνίτικης Προόδου που βρήκε
προσάναμα για την υπαίθρια φωτιά το βράδυ,
όσο οι φωτιές αυτές θ' ανάβονται
μέχρι να'ρθούν τα σωστικά συνεργεία.
Μην σας απατά όμως η ενέργειά του αυτή.
Αυτός ο λαός, όσο ατίθασος κι αν δείχνεται,
τούς θέλει τούς Ποιητές του!
Είναι η σχέση τού Έλληνα με τα Ιερά του:
Δε έχει και πολλά πολλά μαζί τους
όμως τα θέλει, νά'ναι 'κει!
Όπως η σχέση τού Κεφαλλωνίτη με τον Άγιο του:
Τον βλαστημάει, αλλά τον έχει μέσα του, δικό του.
Εκείνο το Κεφαλλωνιτόπουλο τής μελλοντικής μας ιστορίας,
που ο πρόγονος του βρίσκεται σήμερα, αυτήν την ώρα,
έξω απ'τον πνευματικό μας χώρο,
και είτε τριγυρνάει μ'ένα μηχανάκι βολοδέρνωντας,
αφήνοντας ενίοτε τα σημάδια ενός απελπισμένου και επιδεικτικού ηρωισμού
στα προσκυνητάρια τών δρόμων ένα γύρω,
είτε ετοιμάζεται αυτό το βράδυ ''ζώντας'' με ότι τού προσφέρεται
να κάμη να περισσέψη κι απόψε το λάθος.
Το Κεφαλλωνιτόπουλο αυτό μπορεί ωστόσο με το ενστικτό του να νοιώση
πως με την δική του αυθεντικότητα
-την αυθεντικότητα ενός Αχιλλέα στο Τρωικό πεδίο τής ζωής,
αληθινού έστω και μέσ'από το λάθος του-
ασχολούνται όλοι οι Ποιητές, όλοι οι άνθρωποι τής Τέχνης και τού ενυπόστατου Πολιτισμού.
Εμείς είμαστε οι έντεχνοι
αυτός είναι ο αυθεντικός
και σαν τέτοιος,
μπορεί σε μια στιγμή, που λέει ο Σολωμός,
στο φως που αστράφτει μέσα του να γνωρίση ο νιός τον εαυτό του!
''φως που πατεί χαρούμενο τον άδη και τον χάρο''
και βγαίνοντας μέσα από τετρακοσίων ή οκτακοσίων χρονών σκλαβιά και κάθε λογής ερείπια
να σταθή αγέρωχος μπροστά στα έργα τέχνης τής ζωής
και να πη στη βαρβαρότητα που τα τσακίζει:
''Μην τα σπάτε...!
σας δίνω εγώ βόλια για το στήθος μου.''
Πρόκειται για το γνωστό περιστατικό που στην διάρκεια τής Ελληνικής Επαναστάσεως,
οι Ελληνες που πολιορκουσαν τους Τουρκους στην Ακροπολη,
όταν διαπίστωσαν πως αφαιρούσαν, για βόλια, το μολύβι απ'τους κίονες και τα γλυπτικά μέλη,
προσφέρθηκαν αυτοί -οι ''αδαείς'' και ''αμόρφωτοι''- να τους δώσουν όσα βόλια ήθελαν,
μόνο να μην σπάνε τον Παρθενώνα!
Ούτως εχόντων, ένα είναι βέβαιο για τον μελλοντικό πρωταγωνιστή,
το Κεφαλλωνιτόπουλο τής ιστορίας μας,
-κι αυτό πρέπει να έχουμε υπ'όψιν μας λειτουργώντας Τέχνη και Πολιτισμό- :
Σα μεγαλώσει, να ζήση σε μια Κεφαλλωνιά
οπού πάλι θα σηκώση το κεφάλι μέσ'από την όποια καταστροφή,
σα μεγαλώσει λοιπόν κι απ'τις σωσμένες μνήμες και την τοπική ιστορία
ακούσει και μάθει, τι ήταν το περιοδικό αυτό που τού 'βαλε φωτιά;
-μιά κιβωτός μνήμης και πολιτισμού τής ιστορίας τής ζωής του!-
τότε θα καταλάβει ότι κράτησε στα χέρια του ένα από τα λευκά περιστέρια τού τόπου του,
που σημαντικοί προγονοί του έγραφαν μέσ'την ψυχή τών σελίδων του
για να φωτίσουν το σκοτάδι γύρω τους
και που στο τέλος το χάρτινο αυτό περιοδικό περιστέρι ταπεινοφρονώντας κάηκε,
για να φτάση ακόμα κι έτσι
να τον ζεστάνη και να τον φωτίση!
Γεώργιος Κακής Κωνσταντινάτος
Ηθοποιός, Σκηνοθέτης,Εικαστικός
Σχολής Καλών Τεχνών -Τμήματος Θεάτρου-
Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης.
Μέλος της Εθνικής Επιτροπής Ειδικών
τής Μπιεννάλε Νέων Δημιουργών Ευρώπης και Μεσογείου
ήσαν τού 1752, τού 1867, τού 1953.
Μπορούμε να φαντασθούμε τον επόμενο
εκεί κάπου στα μέσα τής παρούσας εκατονταετίας, περίπου στα 2050.
Όταν και πάλι ενδεχομένως δε θά'χει μείνει τίποτα όρθιο πάνω σ'αυτό το νησί
και κάθε επιστημονική ισχύς -μπροστά στη δύναμη τής φύσεως- θά'χει ηττηθεί.
Μπορούμε να φαντασθούμε ένα Κεφαλλωνιτόπουλο
περιδιαβαίνοντας στα τότε ερείπια τού νησιού μας,
να βρίσκη, σκονισμενό και ταλαιπωρημένο, ένα τεύχος τής Κεφαλονίτικης προόδου,
και να ξεφυλλίζη μέσα του, επικεφαλλίδες. άρθρα και ονόματα,
Δημήτριος Λουκάτος... Αγγελοδιονύσης Δεμπόνος... Γεράσιμος Πεντόγαλλος...
Γεώργιος Μοσχόπουλος... Νικόλαος Τζουγανάτος... Σωτήριος Γαλιατσάτος...
Φωκάς Κοσμετάτος, Μαρίνος και Νικόλαος... και άλλα... και άλλα...
Το πιθανότερο είναι να μην καταλάβη τίποτε
και να το κάμη το περιοδικό αυτό τής Κεφαλλωνίτικης Προόδου που βρήκε
προσάναμα για την υπαίθρια φωτιά το βράδυ,
όσο οι φωτιές αυτές θ' ανάβονται
μέχρι να'ρθούν τα σωστικά συνεργεία.
Μην σας απατά όμως η ενέργειά του αυτή.
Αυτός ο λαός, όσο ατίθασος κι αν δείχνεται,
τούς θέλει τούς Ποιητές του!
Είναι η σχέση τού Έλληνα με τα Ιερά του:
Δε έχει και πολλά πολλά μαζί τους
όμως τα θέλει, νά'ναι 'κει!
Όπως η σχέση τού Κεφαλλωνίτη με τον Άγιο του:
Τον βλαστημάει, αλλά τον έχει μέσα του, δικό του.
Εκείνο το Κεφαλλωνιτόπουλο τής μελλοντικής μας ιστορίας,
που ο πρόγονος του βρίσκεται σήμερα, αυτήν την ώρα,
έξω απ'τον πνευματικό μας χώρο,
και είτε τριγυρνάει μ'ένα μηχανάκι βολοδέρνωντας,
αφήνοντας ενίοτε τα σημάδια ενός απελπισμένου και επιδεικτικού ηρωισμού
στα προσκυνητάρια τών δρόμων ένα γύρω,
είτε ετοιμάζεται αυτό το βράδυ ''ζώντας'' με ότι τού προσφέρεται
να κάμη να περισσέψη κι απόψε το λάθος.
Το Κεφαλλωνιτόπουλο αυτό μπορεί ωστόσο με το ενστικτό του να νοιώση
πως με την δική του αυθεντικότητα
-την αυθεντικότητα ενός Αχιλλέα στο Τρωικό πεδίο τής ζωής,
αληθινού έστω και μέσ'από το λάθος του-
ασχολούνται όλοι οι Ποιητές, όλοι οι άνθρωποι τής Τέχνης και τού ενυπόστατου Πολιτισμού.
Εμείς είμαστε οι έντεχνοι
αυτός είναι ο αυθεντικός
και σαν τέτοιος,
μπορεί σε μια στιγμή, που λέει ο Σολωμός,
στο φως που αστράφτει μέσα του να γνωρίση ο νιός τον εαυτό του!
''φως που πατεί χαρούμενο τον άδη και τον χάρο''
και βγαίνοντας μέσα από τετρακοσίων ή οκτακοσίων χρονών σκλαβιά και κάθε λογής ερείπια
να σταθή αγέρωχος μπροστά στα έργα τέχνης τής ζωής
και να πη στη βαρβαρότητα που τα τσακίζει:
''Μην τα σπάτε...!
σας δίνω εγώ βόλια για το στήθος μου.''
Πρόκειται για το γνωστό περιστατικό που στην διάρκεια τής Ελληνικής Επαναστάσεως,
οι Ελληνες που πολιορκουσαν τους Τουρκους στην Ακροπολη,
όταν διαπίστωσαν πως αφαιρούσαν, για βόλια, το μολύβι απ'τους κίονες και τα γλυπτικά μέλη,
προσφέρθηκαν αυτοί -οι ''αδαείς'' και ''αμόρφωτοι''- να τους δώσουν όσα βόλια ήθελαν,
μόνο να μην σπάνε τον Παρθενώνα!
Ούτως εχόντων, ένα είναι βέβαιο για τον μελλοντικό πρωταγωνιστή,
το Κεφαλλωνιτόπουλο τής ιστορίας μας,
-κι αυτό πρέπει να έχουμε υπ'όψιν μας λειτουργώντας Τέχνη και Πολιτισμό- :
Σα μεγαλώσει, να ζήση σε μια Κεφαλλωνιά
οπού πάλι θα σηκώση το κεφάλι μέσ'από την όποια καταστροφή,
σα μεγαλώσει λοιπόν κι απ'τις σωσμένες μνήμες και την τοπική ιστορία
ακούσει και μάθει, τι ήταν το περιοδικό αυτό που τού 'βαλε φωτιά;
-μιά κιβωτός μνήμης και πολιτισμού τής ιστορίας τής ζωής του!-
τότε θα καταλάβει ότι κράτησε στα χέρια του ένα από τα λευκά περιστέρια τού τόπου του,
που σημαντικοί προγονοί του έγραφαν μέσ'την ψυχή τών σελίδων του
για να φωτίσουν το σκοτάδι γύρω τους
και που στο τέλος το χάρτινο αυτό περιοδικό περιστέρι ταπεινοφρονώντας κάηκε,
για να φτάση ακόμα κι έτσι
να τον ζεστάνη και να τον φωτίση!
Γεώργιος Κακής Κωνσταντινάτος
Ηθοποιός, Σκηνοθέτης,Εικαστικός
Σχολής Καλών Τεχνών -Τμήματος Θεάτρου-
Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης.
Μέλος της Εθνικής Επιτροπής Ειδικών
τής Μπιεννάλε Νέων Δημιουργών Ευρώπης και Μεσογείου
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου